UZASADNIENIE

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. pozwem z dnia 1 września 2017 r. wniosła w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zasądzenie od M. G. kwoty 750,25 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi dla kwoty 607 zł od dnia 1 września 2017 r. do dnia zapłaty oraz dla kwoty 143,25 zł od dnia 1 września 2017 r. do dnia zapłaty a także kosztami procesu. Powódka wskazała, że (...) S.A. oraz M. G. zawarli w dniu 10 września 2014 r. umowę ubezpieczenia „OC posiadaczy pojazdów mechanicznych” oraz wskazała, że na podstawie art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, ubezpieczeniowym funduszu gwarancyjnym oraz Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, wobec braku wypowiedzenia ww. umowy, nie później niż jeden dzień przed upływem okresu 12 miesięcy, uważa się, że została zawarta następna umowa na kolejne 12 miesięcy, o czym powód zawiadomił pozwaną pismem z dnia 15 września 2014 r. oraz wezwaniem z dnia 31 października 2014 r. wezwał M. G. zapłaty składki wynikającej z umowy w wysokości 607,00 zł. Wezwanie do zapłaty pozostało jednak bez odpowiedzi. Na dzień wniesienia pozwu należność wynikająca z ww. umowy wynosi łącznie 750,25 zł, w tym kwota 607,00 zł tytułem należności głównej oraz kwota 143,25 zł stanowiąca kwotę skapitalizowanych ustawowych odsetek za opóźnienie naliczonych od dnia 10 września 2014 r. do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu. W tym stanie rzeczy powództwo stało się uzasadnione i konieczne.

(pozew k. 2 – 4v)

Postanowieniem z dnia 16 października 2017 r., sygn. akt: VI Nc-e 1668815/17 Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie, VI Wydział Cywilny przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Gdyni, wobec stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

(postanowienie z dnia 16 października 2017 r. – k. 5)

W piśmie procesowym z dnia 27 grudnia 2017 r. powód na poparcie żądania pozwu wniósł o dopuszczenie dowodów dokumentów przedłożonych w załączeniu do wniesionego pisma.

(pismo procesowe z dnia 27 grudnia 2017 r. wraz z załącznikami – k. 11 – 28v)

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 29 stycznia 2018 r. sygn. akt: I 1 Nc 9698/17 Sąd Rejonowy w Gdyni uwzględnił powództwo w całości.

(nakaz zapłaty z dnia 29 stycznia 2018 r. – k. 30)

Postanowieniem z dnia 17 lipca 2018 r., sygn. akt: I Nc 9698/17 Sąd Rejonowy w Gdyni uchylił nakaz zapłaty z dnia 29 stycznia 2018 r. wobec ustalenia, że miejsce pobytu pozwanej nie jest znane.

(postanowienie z dnia 17 lipca 2018 r. – k. 39)

W odpowiedzi na pozew z dnia 11 lutego 2019 r. pozwana wniosła o rozłożenie zadłużenia na raty, wskazując, że nie otrzymała uprzednio żadnych pism wzywających ją do zapłaty należności na rzecz towarzystwa ubezpieczeń, a o zadłużeniu oraz o fakcie zawarcia kolejnej umowy ubezpieczenia dowiedziała się z doręczonego jej odpisu pozwu. M. G. wyraziła wolę spłaty należności, jednak wobec tego, że jest po rozwodzie i samotnie wychowuje małoletniego syna, jej sytuacja finansowa nie pozwala na jednorazowe uiszczenie należnej kwoty, wobec czego wniosła o rozłożenie kwoty dochodzonej pozwem na miesięczne raty w wysokości 100 – 150 zł każda oraz nieobciążanie jej kosztami procesu. Do odpowiedzi na pozew pozwana załączyła potwierdzenie wpłaty w dniu 8 lutego 2019 r. kwoty 150,00 zł na rzecz powoda.

(odpowiedź na pozew z dnia 11 lutego 2019 r. wraz z potwierdzeniem wpłaty – k. 59 – 61v)

W piśmie procesowym z dnia 4 marca 2019 r. powód oświadczył, że cofa powództwo w zakresie kwoty 150,00 zł, wobec dokonania przez pozwaną w dniu 8 lutego 2019 r. wpłaty w tej wysokości.

(pismo z dnia 4 marca 2019 r. – k. 65)

W toku rozprawy w dniu 18 marca 2019 r. M. G. oświadczyła, że nie kwestionuje zasadności żądania wnosząc o rozłożenie należnej kwoty na raty i podając szczegółowe informacje dotyczące jej sytuacji majątkowej i życiowej.

(protokół rozprawy z dnia 4 marca 2019 r. – k. 67)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. G. i (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. łączyła umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych o numerze (...) za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdu marki N. (...) o numerze rejestracyjnym (...), rok produkcji 1995. M. G. nie wypowiedziała ww. umowy ubezpieczenia OC samochodu osobowego marki N. (...), wobec czego w dniu 10 września 2014 r. pomiędzy towarzystwem ubezpieczeń a ubezpieczającą zawarta została kolejna umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych nr (...) na kolejny, 12 miesięczny okres ubezpieczenia, obejmująca okres ubezpieczenia począwszy od dnia 6 września 2014 r. do dnia 5 września 2015 r. Wierzytelność wynikająca z ww. umowy była wymagalna począwszy od dnia 10 września 2014 r., to jest od dnia zawarcia umowy. Zakład ubezpieczeń ustalił składkę z tytułu zawartej umowy na kwotę 607,00zł o czym poinformował ubezpieczającą pismem z dnia 15 września 2014 r.

(niesporne a nadto: pismo (...) S.A. z dnia 15 września 2014 r. wraz z polisą nr (...) - k. 14 - 16)

W dniu 10 października 2014 r. (...) S.A. wezwała ubezpieczającą do zapłaty kwoty 607,00 zł. Towarzystwo ubezpieczeń powtórnie wezwało M. G. do zapłaty kwoty 607,00 zł pismem z dnia 31 października 2014 r. Oba wezwania pozostały bezskuteczne

(niesporne, a nadto wezwanie do zapłaty z dnia 10 października 2014 r. - k. 17, pismo towarzystwa ubezpieczeń z dnia 31 października 2014 r. - k. 18)

Na dzień 1 września 2017 r. zobowiązanie M. G. z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych nr (...) wyniosło łącznie 750,25 zł, na którą to kwotę złożyły się: kwota 607,00 zł tytułem nieuiszczonej składki ubezpieczeniowej oraz kwota 143,25 zł tytułem skapitalizowanych ustawowych odsetek za opóźnienie naliczonych od dnia zawarcia umowy, to jest od dnia 10 września 2014 r. do dnia 31 sierpnia 2017 r. W dniu 8 lutego 2019 r. M. G. dokonała na rzecz towarzystwa ubezpieczeń wpłaty kwoty 150,00 zł tytułem zaległości wynikających z umowy łączącej strony.

(niesporne, a nadto potwierdzenie wpłaty z dnia 8 lutego 2019 r. – k. 60)

M. G. jest rozwiedziona, samotnie wychowuje syna i wykonuje zawód kosmetyczki, a nadto jest zatrudniona w wymiarze ½ etatu uzyskując z tego tytułu miesięczny dochód w wysokości około 600 zł netto. Na miesięczny dochód w łącznej wysokości około 1 600 zł składają się: kwota 500 zł uzyskiwana tytułem alimentów, kwota 500 zł tytułem świadczeń społecznych oraz ww. kwota 600 zł tytułem wynagrodzenia za pracę. M. G. nie posiada akcji, obligacji ani oszczędności. Na wysokość miesięcznych kosztów utrzymania składają się łącznie: kwota 650 zł tytułem czynszu i innych opłat w związku z najmem mieszkania, kwota 100 zł tytułem opłaty za energię elektryczną, kwota 50 zł tytułem abonamentu telefonicznego, kwota 50 zł tytułem abonamentu telewizyjnego, kwota 300 – 400 zł tytułem spłaty kredytu.

(niesporne, a nadto zeznania M. G. w toku rozprawy w dniu 18 marca 2019 r. - nagranie od minuty 00:03:01 do minuty 00:11:05)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny, który był między stronami niesporny, Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych dowodów z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową w toku postępowania oraz na podstawie przesłuchania pozwanej M. G.. Dowody z dokumentów uznane zostały za wiarygodne w całości, albowiem nie budziły one zastrzeżeń Sądu, co do autentyczności i prawdziwości twierdzeń w nich zawartych, nadto nie były kwestionowane przez stronę przeciwną. Pozostałe dokumenty zgromadzone w aktach nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż nie wnoszą do sprawy żadnych nowych istotnych okoliczności.

Sąd ocenił jako wiarygodne zeznania pozwanej M. G., która nie zakwestionowała zasadności żądania a nadto zeznała na okoliczność jej sytuacji majątkowej i życiowej. Zeznania pozwanej są w ocenie Sądu wiarygodne, albowiem jej twierdzenia w zakresie okoliczności umożliwiających ocenę sytuacji życiowej oraz majątkowej są spójne, a także nie zawierają wewnętrznych sprzeczności. Wobec powyższego, Sąd ocenił zeznania pozwanej jako wiarygodne, mając na uwadze, iż nie stoją w sprzeczności z zebranymi dowodami z dokumentów, których autentyczność i prawdziwość nie była kwestionowana przez obie strony.

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Z treści art. 28 ust. 1 i 1a ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych wynika, że jeżeli posiadacz pojazdu mechanicznego nie później niż na jeden dzień przed upływem okresu 12 miesięcy, na który umowa ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych została zawarta, nie powiadomi na piśmie zakładu ubezpieczeń o jej wypowiedzeniu, uważa się, że została zawarta następna umowa na kolejne 12 miesięcy, z zastrzeżeniem ust. 2. W razie zawarcia umowy, o której mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń jest obowiązany potwierdzić zawarcie umowy dokumentem ubezpieczenia w terminie 14 dni od dnia jej zawarcia. Z powyższego wynika, że zapewnieniu nieprzerwanej ochrony ubezpieczeniowej służy tzw. klauzula prolongacyjna, która przewiduje "milczące" zawarcie umowy ubezpieczenia na następny okres 12 miesięcy. Dochodzi do przedłużenia stosunku ubezpieczeniowego z mocy ustawy. Jeżeli posiadacz pojazdu nie chce kontynuować korzystania ze świadczonej przez zakład ubezpieczeń ochrony i na następny 12-miesięczny okres ubezpieczenia zamierza zawrzeć umowę z innym zakładem ubezpieczeń, musi powiadomić o tym zamiarze dotychczasowy zakład ubezpieczeń najpóźniej w dniu poprzedzającym upływ okresu ubezpieczenia, składając stosowne oświadczenie wyrażające wolę niezawierania kolejnej umowy, zwane wypowiedzeniem. Jeśli tego nie uczyni, przez następne 12 miesięcy jest zobligowany do korzystania z ochrony świadczonej przez dotychczasowy zakład ubezpieczeń.

Z powyższego wynika, że na ubezpieczającym ciąży obowiązek zapłaty składki zakładowi ubezpieczeń wynikający z zawarcia kolejnej umowy ubezpieczenia OC w związku z zastosowaniem klauzuli prolongacyjnej. Składka z tytułu umowy zawartej na kolejny okres – z mocy prawa – jest określana według stawek obowiązujących w dniu przedłużenia stosunku ubezpieczenia. Dla zawarcia kolejnej umowy nie jest potrzebne żadne działanie ze strony ubezpieczającego.

W okolicznościach niniejszej sprawy bezsporne było, że pozwana zawarła umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmującą pojazd osobowy marki N. (...) z powodowym towarzystwem ubezpieczeń. Bezsporne było również, że pozwana nie wypowiedziała zawartej umowy ubezpieczenia OC przed końcem upływu okresu 12 miesięcy, na który została zawarta umowa ubezpieczenia OC.

Przekładając powyższe rozważania na okoliczności niniejszej sprawy należy stwierdzić, że skoro pozwana nie wypowiedziała umowy ubezpieczenia w ww. ustawowym terminie, na podstawie art. 28 ust. 1 analizowanej ustawy, w dniu 10 września 2014 r. została zawarta kolejna umowa ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych na okres dalszych 12 miesięcy, to jest obejmująca okres ubezpieczenia od dnia 6 września 2014 r. do dnia 5 września 2015 r. Skoro zatem pomiędzy zakładem ubezpieczeń a pozwaną przy zastosowaniu klauzuli prolongacyjnej zawarta została kolejna umowa ubezpieczenia OC, uzasadnione było naliczenie przez (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. składki ubezpieczeniowej w wysokości 607,00 zł. W polisie stanowiącej potwierdzenie zawarcia umowy ubezpieczenia nr (...) termin płatności został oznaczony na dzień 6 września 2014 r., wobec tego, że ostatni dzień obowiązywania poprzedniej umowy przypadał na dzień 5 września 2014 r., jednak wobec zawarcia przez strony kolejnej umowy dopiero w dniu 10 września 2014 r., przyjąć należy, że w tym dniu wierzytelność była również wymagalna, a ochrona ubezpieczeniowa na podstawie kolejnej umowy była udzielana począwszy od dnia 6 września 2014 r. w celu zachowania ciągłości ochrony. Twierdzenia powoda w zakresie terminu zawarcia umowy o numerze (...) oraz w zakresie oznaczenia daty wymagalności roszczenia nie były kwestionowane przez pozwaną. Podkreślenia wymaga, że pozwana nie kwestionowała roszczenia objętego pozwem ani co do zasady, ani co do wysokości, wyrażając wolę uiszczenia należności na rzecz towarzystwa ubezpieczeń za okres obowiązywania ww. umowy zawartej przy zastosowaniu klauzuli prolongacyjnej.

W punkcie I niniejszego wyroku Sąd zasądził od pozwanej M. G. na rzecz powodowego towarzystwa ubezpieczeń kwotę 600,25 zł, uwzględniając cofnięcie powództwa przez powoda w zakresie kwoty 150,00 zł w następstwie dokonania przez pozwaną w dniu 8 lutego 2019 r. wpłaty na poczet dochodzonej należności. Powód dochodził niniejszym pozwem łącznej kwoty 750,25 zł, w tym kwoty 607,00 zł tytułem należności głównej oraz kwoty 143,25 zł stanowiąca kwotę skapitalizowanych ustawowych odsetek za opóźnienie naliczonych od dnia 10 września 2014 r. do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi dla tych kwot od dnia 1 września 2017 r. do dnia zapłaty. W następstwie cofnięcia powództwa w zakresie kwoty 150,00 zł oraz niewskazania w piśmie procesowym z dnia 21 września 2018 r. sposobu zaliczenia ww. wpłaty Sąd, wobec tego, że termin wymagalności obu kwot objętych żądaniem pozwu przypadał na dzień 10 września 2014 r., zaliczył ww. wpłatę na poczet należności głównej. Mając na uwadze powyższe Sąd w punkcie I niniejszego wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 600,25 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 607,00 zł od dnia 1 września 2017 r., to jest od dnia wniesienia pozwu do dnia 8 lutego 2018 r., to jest do dnia dokonania przez pozwaną wpłaty na rzecz pozwanego oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 457,00 zł stanowiącej pozostałą niespłaconą kwotę należności głównej wyliczoną z uwzględnieniem spłaty pozwanej od dnia 9 lutego 2019 r. do dnia 21 marca 2019 r., to jest do dnia wydania niniejszego wyroku a także z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi dla kwoty 143,25 zł od dnia 1 września 2017 r. do dnia 21 marca 2019 r. Podstawą zasądzenia odsetek za opóźnienie jest art. 481 § 1 kc, który stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Art. 481 § 2 kc określa wysokość należnych odsetek za opóźnienie. Termin wymagalności kwoty należności głównej tytułem składki na ubezpieczenie OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przypadł na dzień 10 września 2014 r. Wobec czego należało uwzględnić żądanie pozwu w zakresie odsetek, z uwzględnieniem wpłaty dokonanej przez pozwaną w dniu 8 lutego 2019 r.

W punkcie II niniejszego wyroku Sąd umorzył postępowanie w pozostałym zakresie, to jest w zakresie kwoty 150,00 zł wobec cofnięcia powództwa przez powoda bez zrzeczenia się roszczenia w piśmie procesowym z datą z dnia 4 marca 2019 r. Zgodnie z art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania wyroku. § 3 przywołanego przepisu wskazuje natomiast, iż w razie cofnięcia pozwu poza rozprawą skuteczność cofnięcia pozwu zależy od zgody pozwanego, niezłożenie przez niego oświadczenia w tym przedmiocie w terminie dwutygodniowym uważa się za wyrażenie zgody. Wobec powyższego, jako że powód cofnął pozew już po rozpoczęciu rozprawy i nie zrzekł się roszczenia w stosunku do pozwanej, Sąd w toku rozprawy, w dniu 18 marca 2019 r. doręczył pozwanej odpis pisma procesowego powoda zawierającego oświadczenie w przedmiocie cofnięcia pozwu. Należy mieć na uwadze, że pozwana załączyła do odpowiedzi na pozew z dnia 11 lutego 2019 r. potwierdzenie wpłaty kwoty 150,00 zł z dnia 8 lutego 2019 r. na rzecz powoda tytułem należności objętej pozwem, wobec czego powód cofnął powództwo w zakresie tej kwoty. Sąd oceniając powyższą czynność procesową powoda z punktu widzenia przesłanek zawartych w art. 203 k.p.c. nie dopatrzył się, aby była ona sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego lub by zmierzała od obejścia prawa, a nadto w niniejszej sprawie nie rozpoczęła się jeszcze rozprawa, a zatem zgoda pozwanej nie była potrzebna. Uznając zatem, iż czynność powoda jest zgodna z prawem i nie narusza uzasadnionych interesów stron, Sąd na mocy art. 203 § 1 i 4 k.p.c. postanowił jak w pkt. II niniejszego wyroku.

Na podstawie zaś art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Niniejszy przepis zezwala, więc Sądowi na dokonanie modyfikacji sposobu spełnienia zasądzonego świadczenia poprzez ustalenie rat spłaty, dając możliwość orzekania o sposobie spełnienia świadczenia w sposób bardziej dogodny dla zobowiązanego, aniżeli wynikałoby to z regulacji prawa materialnego. Nie ulega wątpliwości, iż skorzystanie z tego uprawnienia możliwe jest tylko w szczególnie uzasadnionych przypadkach i Sąd powinien korzystać z tego uprawnienia wyjątkowo i ze szczególną ostrożnością. Za szczególnie uzasadnione uznać należy sytuacje, w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny, czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanej niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione. Trudności w spełnieniu świadczenia mogą być nie tylko obiektywne, ale również spowodowane działaniem samego dłużnika.

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek dający podstawę do skorzystania przez Sąd z dobrodziejstwa art. 320 k.p.c. Przemawia za tym przede wszystkim sytuacja materialna pozwanej nie pozwalająca na jednorazową spłatę zadłużenia wobec powódki.

W punkcie III niniejszego wyroku, Sąd rozkładając, pozwanej zasądzone świadczenie na raty miał na celu nie tylko uchronienie pozwanej od postępowania egzekucyjnego, ale również umożliwienie jej wykonania wyroku w sposób dobrowolny. Uwzględniając realne możliwości finansowe pozwanej, ale także mając na względzie interes wierzyciela w uzyskaniu w możliwie krótkim czasie całej zaległości, Sąd zasądzone świadczenie rozłożył na 4 raty kształtujące się na poziomie: 3 pierwsze raty w wysokości po 150,00 zł każda i czwartą ratę w wysokości 150,25 zł płatną wraz z równowartością ustawowych odsetek za opóźnienie od kwoty 607,00 zł od dnia 1 września 2017 r. do dnia 8 lutego 2019 r., od kwoty 457,00 zł od dnia 9 lutego 2019 r. do dnia 21 marca 2019 r. oraz od kwoty 143,25 zł od dnia 1 września 2017 r. do dnia 21 marca 2019 r. - płatnych miesięcznie, do ostatniego dnia miesiąca, poczynając od kwietnia 2019 r., z zastrzeżeniem odsetek ustawowych za opóźnienie w przypadku opóźnienia w płatności, którejkolwiek z rat. Zdaniem Sądu, przyjęcie takiej wysokości poszczególnych rat umożliwi pozwanej spłatę zadłużenia w terminach określonych wyrokiem i jednocześnie nie pozbawi jej środków niezbędnych do utrzymania siebie i rodziny (w tym bieżącego regulowania czynszu najmu mieszkania oraz pozostałych miesięcznych opłat, a także spłaty kredytu, w którego regulowaniu bierze udział pozwana).

W punkcie IV niniejszego wyroku Sąd orzekł w przedmiocie kosztów procesu na podstawie art. 102 kpc zgodnie z zasadą słuszności i zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 150,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w pozostałej części nie obciążając pozwanej tymi kosztami. Koszty poniesione przez stronę pozwaną wyniosły łącznie 300 zł i obejmowały jedynie kwotę 30 zł tytułem uiszczonej opłaty od pozwu oraz kwotę 270 zł tytułem niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez radcę prawnego na podstawie art. 100 kpc w zw. z art. 98 § 3 kpc, ustalonych zgodnie z treścią § 2 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Artykuł 102 urzeczywistnia zasadę słuszności i stanowi wyłom w zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu, a jego zastosowanie jest uzależnione do stwierdzenia wystąpienia przez Sąd szczególnie uzasadnionego wypadku. W ocenie Sądu, za ustaleniem, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia z szczególnie uzasadnionym przypadkiem przemawia nie tylko poczucie sprawiedliwości, ale również stan majątkowy i sytuacja życiowa strony a także fakty związane z samym przebiegiem procesu. Podkreślenia wymaga, że pozwana w odpowiedzi na pozew nie zakwestionowała zasadności roszczenia, a wyraziła chęć spłaty należności na rzecz powoda w ratach podnosząc jedynie, że nie miała świadomości istniejącego zadłużenia. Ponadto sytuacja życiowa i stan majątkowy pozwanej, które to okoliczności stanowiły podstawę orzeczenia w przedmiocie rozłożenia na raty zasądzonej kwoty, uzasadniają zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda jedynie część kosztów. Należy podkreślić, że pozwana będąc po rozwodzie, samodzielnie wychowuje syna, podejmując zatrudnienie jedynie w wymiarze ½ etatu i uzyskując z tego tytułu miesięczny dochód w wysokości około 600 zł. W ocenie Sądu, w okolicznościach niniejszej sprawy, biorąc pod uwagę oświadczenie pozwanej, która wskazała, że jest w stanie uiszczać miesięcznie tytułem raty jedynie kwotę 150 zł, uzasadnione było zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki jedynie kwoty 150,00 zł zgodnie z zasadą słuszności, której zastosowanie uzasadniają ww. okoliczności.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE