UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 22 grudnia 2012 roku, skierowanym przeciwko (...) w H., powód S. W. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) wniósł o zasądzenie na swoją rzecz kwoty 40.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 3 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty i zwrot kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazano, że w dniu 18 lipca 2014 roku w L. w Niemczech miał miejsce wypadek komunikacyjny, w wyniku którego uszkodzony została pojazd M. (...). Sprawcą wypadku był obywatel Niemiec. Pojazd sprawcy wypadku ubezpieczony był w pozwanym Towarzystwie. Niniejszym pozwem powód dochodzi odszkodowania w związku z utratą wartości handlowej.

/pozew k. 2-7/

W odpowiedzi na pozew z dnia 22 lutego 2016 roku pozwany wniósł o oddalenie powództwa. Nadto podniesiono zarzut braku legitymacji procesowej czynnej, albowiem w ocenie pozwanego , powód nie nabył prawa do dochodzenia wierzytelności mogącej przysługiwać od pozwanego. Pozwany zakwestionował także datę naliczania odsetek.

/odpowiedź na pozew k. 30-35/

Do zamknięcia rozprawy strony pozostały przy swoich stanowiskach.

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

W dniu 18 lipca 2014 roku w L. w Niemczech miał miejsce wypadek komunikacyjny, w wyniku którego uszkodzony została pojazd M. (...). Sprawcą wypadku był obywatel Niemiec. Pojazd sprawcy wypadku ubezpieczony był w pozwanym Towarzystwie.

/bezsporne/

Pojazd jest przedmiotem umowy leasingu zawartej w dniu 20 grudnia 2013 roku pomiędzy powodem a leasingodawcą – (...) S.A. w W.. Na mocy umowy z 8 grudnia 2015 roku pomiędzy leasingodawcą a powodem doszło do przeniesienia na rzecz powoda roszczenia w zakresie naprawienia szkody obejmującej utratę wartości handlowej pojazdu zarówno wobec sprawcy zdarzenia jak i ubezpieczyciela, który objął sprawę ubezpieczeniem OC, w obu przypadkach w zakresie dotyczącym wyrównania utraty wartości rynkowej, nie pokrytej przez świadczenie wypłacone przez (...) S.A.

/umowa leasingu k. 16 , umowa cesji k.18-19/

Pojazd sprawcy szkody ubezpieczony był w pozwanym Towarzystwie. W dniu 24 lipca 2014 roku fakt wystąpienia szkody został zgłoszony do Towarzystwa (...) S.A. – polskiego reprezentanta ds. roszczeń niemieckiego ubezpieczyciela (pozwanego). W dniu 2 września 2014 roku został przesłany kosztorys naprawy autokaru , w którym wyceniono szkodę na kwotę 25.643,94 EURO. Następnie w dniu 8 października 2014 roku przesłany został wykaz dodatkowych szkód pozostających w bezpośrednim związku ze zdarzeniem.

/korespondencja mailowa z dnia 8 października 2014 roku k.20-22, kosztorys k. 66-68/

Decyzją z dnia 22 października (...) S.A. odmówiło wypłaty odszkodowania, z uwagi na brak zajęcia wiążącego stanowiska przez niemieckiego ubezpieczyciela.

/decyzja k.23/

(...) S.A. jako reprezentant pozwanego decyzją z dnia 2 grudnia 2014 roku przyznał odszkodowanie w kwocie 22.560,29 EURO i 5.478 złotych.

Do wypłaty uznano:

-koszt naprawy uszkodzonego pojazdu w kwocie 21.549,53 Euro netto

-koszt wynajęcia autokaru zastępczego w kwocie 1000 EURO netto,

-koszt podstawienia zastępczego autokaru z Ł. do L. w kwocie 5.478 złotych;

-koszt części zamiennych w kwocie 10,76 EURO

/decyzja z 2 grudnia 2014 roku k.24/

Szkoda w postaci utraty wartości handlowej nie została naprawiona.

/bezsporne/

Powód w ramach prowadzonej przez siebie działalności posiada warsztat samochodowy, w którym dokonał naprawy uszkodzonego pojazdu. Samochód został naprawiony przy użyciu oryginalnych części zamiennych.

/bezsporne/

Brak jest podstaw do naliczenia utraty wartości rynkowej przedmiotowego pojazdu, wynikającej tylko i wyłącznie z tytułu zaistniałej szkody oraz będącej jej konsekwencją, naprawy powypadkowej. Przedmiotowy pojazd stracił na wartości handlowej jedynie poprzez niefachowo przeprowadzoną naprawę pokolizyjną. Jeśli pojazd zostałby w prawidłowy sposób naprawiony, nie utraciłby wartości rynkowej ze względu na swój wiek w dacie szkody.

/opinia biegłego k. 85-99/

Stan faktyczny niniejszej sprawy Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych dokumentów oraz opinii biegłego. Wnioski opinii biegłego zakwestionowała strona powodowa w całości, wnosiła o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego. Podniesiono zarzuty co do kwalifikacji biegłego jak i prawidłowości jego wniosków w opinii zasadniczej. W opinii uzupełniającej biegły odniósł się do części zarzutów dotyczących ewentualnej utraty wartości handlowej pojazdu w wysokości 10% kwoty kosztów naprawy. Podkreślił jednak ponownie ,że w przedmiotowym przypadku utrata wartości wynika z nieprawidłowo wykonanej naprawy. W piśmie z 13 listopada 2017 roku biegły na polecenie Sądu opisał jakie ma kwalifikacje do opiniowania w niniejszej sprawie /k. 141/. W ocenie Sądu wyjaśnienia biegłego dają podstawę do uznania jego profesjonalizmu i rzetelności. W ocenie Sądu opinia biegłego jest jasna, spójna i rzeczowa. Sąd oparł swe ustalenia o opinię biegłego i oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego. Podstawą tego wniosku jest w istocie niezadowolenie strony powodowej z treści opinii. W ocenie Sądu nie ma zatem podstaw faktycznych i prawnych, aby generować w sprawie kolejne koszty, przedłużać postępowanie tylko po to, ażeby uzyskać w końcu opinię zadowalającą stronę powodową.

Sąd pominął informacyjne wyjaśnienia powoda, ponieważ nie mogą one stanowić dowodu, a powód nie stawił się na ostatnim terminie rozprawy i jego pełnomocnik nie wnosił o jego przesłuchanie.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Rozporządzenia (WE) nr 864/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. dotyczącego prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych ( R. II ) prawem właściwym dla zobowiązania pozaumownego wynikającego z czynu niedozwolonego jest prawo państwa, w którym powstaje szkoda. Jeżeli do wypadku drogowego doszło w Niemczech, obowiązuje zatem prawo niemieckie. To według niemieckie prawa należy ustalać odpowiedzialność sprawcy i ubezpieczyciela, składniki i wysokość przysługującego poszkodowanemu odszkodowania.

Odpowiedzialność odszkodowawcza sprawcy wypadu wynika z § 823 niemieckiego Kodeksu Cywilnego (B. G., w skrócie: (...)). Zgodnie z powołanym przepisem ten, który umyślnie lub na skutek niedbalstwa bezprawnie naruszył chronione w nim dobra innej osoby odpowiada za wynikające z tego szkody. Dobrem chronionym w myśl tego przepisu jest między innymi własność. Sprawca ma obowiązek przywrócenia pierwotnego stanu uszkodzonej rzeczy (§ 249 (...)), poszkodowany może domagać się zapłaty kwoty koniecznej do przywrócenia tego stanu (§§ 250, 251 (...)).

Przepis § 823 ust. 2 (...) stawia na równi roszczenie z ustępu 1 z odpowiedzialnością tego, kto naruszył ustawę, która ma na celu ochronę innych. Znaczenie praktyczne maja tu przepisy ustawy z dnia 19 grudnia 1952 roku o ruchu drogowym (StVG). Odpowiedzialność cywilna za wypadki samochodowe uregulowana jest przepisami § 7 -20 tej ustawy. W myśl § 7 , jeżeli podczas eksploatacji pojazdu mechanicznego lub naczepy przeznaczonej do połączenia z pojazdem mechanicznym zostanie zabita osoba, bądź dojdzie do uszkodzenia ciała, zdrowia lub rzeczy, wówczas posiadacz pojazdu jest zobowiązany do naprawienia powstałej z tego tytułu szkody.

Poszkodowany może zgodnie z § 115 ust. 1 pkt. 1 niemieckiej Ustawy o umowach ubezpieczeniowych (V.) dochodzić roszczeń bezpośrednio od ubezpieczyciela.

W ocenie Sądu elementem poniesionej szkody może być utrata wartości handlowej pojazdu rozumiana jako różnica miedzy wartością pojazdu przed uszkodzeniem i po jego naprawie. W ocenie Sądu roszczenie powoda nie może być jednak uwzględniona, albowiem ewentualna utrata wartości handlowej jest następstwem niewłaściwie dokonanej naprawy. Przedmiotowy pojazd stracił na wartości handlowej jedynie poprzez niefachowo przeprowadzoną naprawę pokolizyjną. Jeśli pojazd zostałby w prawidłowy sposób naprawiony, nie utraciłby wartości rynkowej ze względu na swój wiek w dacie szkody. Kwestią bezsporna jest w tej sprawie, że powód sam dokonał naprawy pojazdu, we własnym warsztacie. Kwestia dopuszczenia pojazdu do ruchu nie ma przy tym znaczenia. Pojazd może być przecież dopuszczony do ruchu i sprawny, co nie oznacza, ze dokonana naprawa jest całkowicie fachowa. Skoro utrata ewentualnej wartości jest wynikiem działania powoda, to nie stanowi szkody będącej następstwem zdarzenia i podlega oddaleniu.

Powód przegrał sprawę w całości. Zobowiązany jest zatem na podstawie art. 98 § 1 kpc zwrócić pozwanemu koszty procesu, które stanowi wynagrodzenie pełnomocnika wraz z opłatą skarbową ustalone na podstawie § 6 pkt 5 ROZPORZĄDZENIA MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI W SPRAWIE OPŁAT ZA CZYNNOŚCI RADCÓW PRAWNYCH ORAZ PONOSZENIA PRZEZ SKARB PAŃSTWA KOSZTÓW POMOCY PRAWNEJ UDZIELONEJ PRZEZ RADCĘ PRAWNEGO USTANOWIONEGO Z URZĘDU z dnia 28 września 2002 r. (Dz.U. Nr 163, poz. 1349) tj. z dnia 25 lutego 2013 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 490) – obowiązującego na dzień wniesienia pozwu.

Skarb Państwa poniósł tymczasowo w sprawie koszty sądowe w kwocie 310,29 złotych i Sąd obciążył powoda obowiązkiem zwrotu tych kosztów (art. 113 ust 2 uoks).

Na marginesie wskazać należy, że zdaniem Sądu nie jest zasadny zarzut braku legitymacji procesowej czynnej po stronie powoda. Sąd bada te legitymacje w procesie, a nie na etapie postepowania likwidacyjnego. Na mocy umowy z 8 grudnia 2015 roku pomiędzy leasingodawcą a powodem doszło do przeniesienia na rzecz powoda roszczenia w zakresie naprawienia szkody obejmującej utratę wartości handlowej pojazdu zarówno wobec sprawcy zdarzenia jak i ubezpieczyciela, który objął sprawę ubezpieczeniem OC, w obu przypadkach w zakresie dotyczącym wyrównania utraty wartości rynkowej, nie pokrytej przez świadczenie wypłacone przez (...) S.A. Pozew wniesiono w dniu 22 grudnia 2015 roku. W konsekwencji powód w drodze umowy przelewu wierzytelności ( 509 k.c.) nabył ważnie i skutecznie od właściciela pojazdu wierzytelność odszkodowawczą. Ma zatem legitymację czynną, by tej wierzytelności dochodzić w tym procesie.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE