Sygn. akt XXVII Ca 1992/18
Dnia 16 kwietnia 2019 r.
Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:
|
Przewodniczący: |
SSO Jan Bołonkowski |
po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2019 r. w Warszawie
na posiedzeniu niejawnym
sprawy z powództwa T. S.
przeciwko (...) Bank S.A. z siedzibą w W.
o zapłatę
na skutek apelacji pozwanego
od wyroku Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie
z dnia 24 kwietnia 2018 r., sygn. akt I C 190/18
I. oddala apelację;
II. zasądza od (...) Bank S.A. z siedzibą w W. na rzecz T. S. kwotę 135 (sto trzydzieści pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.
Sygn. akt XXVII Ca 1992/18
Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie wyrokiem z dnia 24 kwietnia 2018 r. zasądził od pozwanego (...) Bank S. A. z siedzibą w W. na rzecz powoda T. S. kwotę 1.340,60 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14 marca
dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałym zakresie i obciążył pozwanego kosztami procesu.
Powód zaskarżył powyższy wyrok w całości. W apelacji zarzucił naruszenie art. 49
ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2018 r. poz. 993,
z późn. zm.), zwanej dalej „u.k.k.”, poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu,
że w przypadku wcześniejszej spłaty kredytu następuje obniżenie wszelkich możliwych kosztów kredytu, niezależnie od ich charakteru, przy czym redukcja jest proporcjonalna,
tj. odnosi się do okresu od dnia faktycznej spłaty kredytu do daty ostatecznej spłaty kredytu określonej w umowie. Zdaniem skarżącego, obniżenie całkowitego kosztu kredytu dotyczy wyłącznie kosztów rozłożonych w czasie.
Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu za obie instancje.
Sąd Okręgowy zważył co następuje:
Z uwagi na to, że niniejsza sprawa podlegała rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym i Sąd odwoławczy nie przeprowadził postępowania dowodowego, stosownie do art. 505
13 § 2 k.p.c. ograniczono uzasadnienie wyroku
do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.
Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.
Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego i przyjmuje je
za własne. Akceptuje również wnioski wywiedzione z tych ustaleń i ocenę prawną przedstawioną przez Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.
Podniesiony w apelacji zarzut jest chybiony.
Sąd I instancji dokonując wykładni przepisu art. 49 ust. 1 u.k.k. doszedł do wniosku, że w przypadku wcześniejszej spłaty kredytu konsumenckiego następuje obniżenie wszystkich możliwych kosztów takiego kredytu, niezależnie od ich charakteru i niezależnie od tego, kiedy koszty te zostały faktycznie poniesione przez kredytobiorcę, z zastrzeżeniem, iż redukcja ta ma charakter proporcjonalny, tj. odnosi się do okresu od dnia faktycznej spłaty kredytu do dnia ostatecznej spłaty określonej w umowie.
Sąd Okręgowy podziela powyższy pogląd. Zgodnie z art. 49 ust. 1 u.k.k., w przypadku spłaty całości kredytu przed terminem określonym w umowie, całkowity koszt kredytu ulega obniżeniu o te koszty, które dotyczą okresu, o który skrócono czas obowiązywania umowy, chociażby konsument poniósł je przed tą spłatą. Z kolei definicja całkowitego kosztu kredytu została zawarta w art. 5 pkt 6 u.k.k., z którego wyraźnie wynika, że całkowity koszt kredytu
to wszelkie koszty, które konsument jest zobowiązany ponieść w związku z umową
o kredyt, a w szczególności: odsetki, opłaty,
prowizje, podatki i marże, jeżeli są znane kredytodawcy, oraz koszty usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń, w przypadku gdy ich poniesienie jest niezbędne do uzyskania kredytu lub do uzyskania go na oferowanych warunkach, z wyjątkiem kosztów opłat notarialnych ponoszonych przez konsumenta. Ustawodawca nie wprowadził rozróżnienia prowizji. Skoro więc kredyt został spłacony przez powoda wcześniej, to proporcjonalnej redukcji, w świetle wskazanych wyżej przepisów, powinna ulec też prowizja i nie ma racji strona pozwana, że prowizja, której zwrotu domaga się powód, ma charakter prowizji niepodlegającej zwrotowi, taka argumentacja nie wynika ani z postanowień umowy kredytowej, ani z powołanych wyżej przepisów.
Z powyższych względów Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną
na podstawie art. 385 k.p.c.
Na podstawie art. 98 i art. 108 § 1 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Sąd obciążył pozwanego, jako stronę przegrywającą w instancji odwoławczej, obowiązkiem zwrotu przeciwnikowi
kosztów postępowania apelacyjnego w postaci wynagrodzenia pełnomocnika powoda
w wysokości ustalonej zgodnie z § 2 pkt 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265).