UZASADNIENIE

W pozwie z 20 lipca 2017 r., skierowanym przeciwko A. N. (1), w postepowaniu nakazowym, powód – (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego:

- kwoty 430.421,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

- kwoty 312.261,74 zł tytułem odsetek umownych za opóźnienie od dnia 24 maja 2011 roku do 20 stycznia 2015 roku,

- kwoty 78.761,18 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 20 stycznia 2015 roku do dnia 14 lipca 2017 roku,

- kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania podano, że pozwany, w dniu 22 stycznia 2010 roku, zawarł z (...) S.A. w W. umowę kredytu konsumpcyjnego P. nr (...) na kwotę 480.000 zł, zabezpieczonego hipotekami na nieruchomości powoda, która to umowa została zmieniona aneksem z 8 kwietnia 2010 roku. Wobec nie wywiązywania się pozwanego z warunków umowy, została ona wypowiedziana pismem z 13 września 2010 roku. Powód podniósł, iż stał się wierzycielem pozwanego w wyniku przelewu wierzytelności wynikającej z umowy bankowej. /pozew k. 3-7/

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 2 sierpnia 2017 roku, Sąd nakazał pozwanemu zapłacić na rzecz strony powodowej, w terminie dwóch tygodni, dochodzoną kwotę oraz kwoty 5.381 zł tytułem zwrotu opłaty od pozwu i 7.217 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. /nakaz zapłaty k. 179/

W dniu 23 sierpnia 2017 roku A. N. (1) skutecznie wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty w całości, zarzucając przedawnienie dochodzonej wierzytelności, a to z powodu, że od daty wymagalności roszczenia upłynęły trzy lata, a nabywca wierzytelności wynikającej z czynności bankowe, bankiem niebędący, nie może powoływać się na przetrwanie biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postepowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego /sprzeciw z uzasadnieniem k. 184/185/.

Ustosunkowując się do zarzutów zawartych w sprzeciwie, powód domagał się zasądzenia należności wskazanej w pozwie wskazując, iż pozwany wielokrotnie uznawał roszczenie i przerywał bieg przedawnienia zawierając kolejne ugody tak z poprzednikiem prawnym strony powodowej, jak i z samym powodem. /pismo k. 192/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 stycznia 2010 roku A. N. (1) zawarł z (...) Bankiem (...) S.A. umowę kredytu P., która następnie zmieniona została aneksem z 8 kwietnia 2010 roku. Zgodnie z treścią umowy bank udzielił pozwanemu kredytu na cele konsumpcyjne w kwocie 480.000 zł, a pozwany zobowiązał się spłacić kredyt wraz z odsetkami na warunkach określonych w umowie, ratalnie, w terminie 71 miesięcy. Na zabezpieczenie wykonania zobowiązania, pozwany, miedzy innymi, ustanowił na należącej do niego nieruchomości położonej w Ł. przy ulicy (...) (KW nr (...)) hipoteki umowną zwykłą i kaucyjną, pierwsza w wykocie 480.000 zł, druga do 240.000 zł.

(niesporne, kopia umowy kredytu k. 15, kopia aneksu k. 20)

Wobec niewywiązywania się przez A. N. (1) z powyższej umowy, bank (...) S.A. wypowiedział umowę pismem z 13 września 2010 roku, wskazując, ze wypowiedzenie oznacza wymagalność całej kwoty zadłużenia w terminie wypowiedzenia, to jest 30 dni. Do zapłaty przypadało wówczas łącznie 468.424,96 zł.

(niesporne, kopia wezwania do zapłaty i wypowiedzenia z potwierdzeniem odbioru k.22, 23)

W dniu 16 listopada 2010 roku bank (...) S.A. wystawił przeciwko pozwanemu bankowy tytuł egzekucyjny nr (...), który postanowieniem Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi z dnia 19 stycznia 2011 roku zapadłym w sprawie zaopatrzony został w klauzulę wykonalności. Na podstawie tego tytułu, przeciwko A. N. (1) toczyła się w sprawie KM 44734/11 egzekucja sądowa prowadzona przez Komornika działającego przy wskazanym wyżej sądzie. .

(niesporne, kopia bte k. 24, postanowienia w sprawie II Co 303/11 k. 25, postanowienia Komornika k. 40)

Po wystawieniu bankowego tytułu egzekucyjnego, w dniu 28 grudnia 2010 roku, miedzy pozwanym a bankiem zawarta została ugoda, mocą której pozwany uznał wierzytelność wynikająca z umowy kredytu, w wysokości wskazanej w ugodzie, w całości wraz z odsetkami i zobowiązał się do spłaty w ratach do czerwca 2011 roku. (§ 1 pkt 2 i § 2).

(niesporne, kopia ugody k. 26)

Kolejną ugodę, w której wierzytelność banku uznana została w wysokości wskazanej w jej treści, przez pozwanego w całości strony umowy kredytowej zawarły, w celu ustalenia nowych warunków spłaty, 19 grudnia 2013 roku (pozwany pismem z 14 stycznia 2014 roku potwierdził uznanie), a następnie aneksowały ją 17 lutego 2014 roku i 14 marca 2014 roku, kiedy to powód uznał ponownie w całości wierzytelności sięgającą kwoty 702.007,46 zł (17.02.2014r.) i 706.724,40 zł (14.03.2014 r.).

(niesporne, kopia ugody z 19.12.2013 k. 28, aneksy k. 34 i 37.)

W dniu 23 grudnia 2014 roku (...) Bank (...) S.A. przeniosła wierzytelność wobec A. N. (1) wraz z zabezpieczeniem na (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W.. Nabywca wierzytelności ujawniony został jako wierzyciel hipoteczny w księdze prowadzonej dla nieruchomości stanowiącej zabezpieczenie kredytu. Toczące się z wniosku (...) S.A., na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego, postępowanie wykonawcze, umorzona zostało przez Komornika, na wniosek wierzyciela, postanowieniem z 11 lutego 2015 roku.

(niesporne, kopia umowy sprzedaży wierzytelności k. 41, fragment listy wierzytelności k. 61-64, kopia odpisu zawiadomienia o wpisie wierzyciela hipotecznego k. 67, postanowienia Komornika k. 40)

Po nabyciu wierzytelności powodowy Fundusz wzywał pozwanego do zapłaty. (niesporne, kopia pisma k. 69)

W dniu 18 maja 2015 roku miedzy A. N. a (...) doszło do zawarcia porozumienia, mocą którego pozwany uznał w całości za bezsporną i wymagalną wierzytelność strony powodowej nabytą od (...) S.A., a wynikającą z umowy kredytu z 22 stycznia 2010 roku, która na ten dzień wynosiła 769.318,25 zł.

Następnie, w dniu 14 czerwca 2016 roku miedzy pozwanym a nabywcą wierzytelności - (...) doszło do zawarcia umowy ugody, w której pozwany ponownie uznając wierzytelność wynikającą z umowy kredytu w całości (na 30 maja 2016 roku w kwocie łącznie 788.103,36 zł) zobowiązał się do spłaty na rzecz wierzyciela kwoty 600.000 zł do końca lipca 2016 roku, przy czym strony uzgodniły, że brak zapłaty tej kwoty w umówionym terminie spowoduje wymagalność całej kwoty zadłużenia wynikającej z umowy kredytu wraz z odsetkami, które to kwoty staną się natychmiast wymagalne. Pozwany z porozumienia, a także ugody się nie wywiązał.

(niesporne, kopia porozumienia k. 193, kopia umowy ugody k. 73)

Na zadłużenie pozwanego składają się:

- kwota 430.421,20 zł tytułem niespłaconego kapitału i odsetki ustawowe za opóźnienie od tej kwoty od dnia wniesienia pozwu,

- 312.261,74 zł tytułem odsetek umownych za opóźnienie od 24 maja 2011 roku do 20 stycznia 2015 roku

- kwota 78.761,18 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie od 21 stycznia 2015 roku do 14 lipca 2017 roku .

/okoliczności niesporne/

Ustalając powyższy stan faktyczny Sąd oparł się na powołanych dowodach z dokumentów, a dokładniej ich kopiach, co jest dopuszczalne na podstawie przepisu art. 308 § 1 k.p.c.. Co istotne, powyższy stan faktyczny nie był miedzy stronami sporny, bowiem powód, we wniesionym sprzeciwie nie kwestionował złożonych przez stronę powodową dokumentów, ani w ogóle przedstawionego stanu faktycznego, a jedynie podniósł zarzut przedawnienia roszczenia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo zostało uwzględnione w całości. Zarzut przedawnienie nie jest bowiem zasadny. Racje ma powód wskazując, że roszczenie wynikające z umowy kredytu, przedawnia się, zgodnie z przepisem art. 118 k.c., z upływem trzech lat. Sąd podziela także przedstawiony przez powoda pogląd Sądu Najwyższego, zgodnie z którym, nabywca wierzytelności wynikającej z czynności bakowej, sam bankiem nie będący, nie może powoływać się na przerwanie terminu przedawnienia w związku z postępowaniem egzekucyjnym toczącym się na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego. W niniejszej sprawie pogląd ten jednak nie ma zastosowania i pozostaje bez wpływu na rozstrzygniecie.

Zgodnie z treścią przepisów art. 120 § 1, 123 § 1 pkt 2 i 124 § 1 Kodeksu cywilnego bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne, a jego bieg przerywa się przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje; po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo.

Jak ustalono, w niniejszej sprawie dłużnik kilkakrotnie, za każdym razem w odstępach mniejszych niż trzyletnie, uznawał wobec pierwotnego wierzyciela, a potem jego następcy prawnego pod tytułom szczególnym, istnienie wierzytelności wynikającej z zawartej umowy kredytowej i jej wysokość. Patrząc od daty wypowiedzenia kredytu, czyli wymagalności całości udzielonej pozwanemu kwoty z odsetkami, co nastąpiło we wrześniu 2010 roku, kolejne ugody, względnie porozumienia zawierane były: 28 grudnia 2010 roku, 19 grudnia 2013 roku (plus aneksy, drugi z 14 marca 2014 roku), 18 maja 2015 roku i 14 czerwca 2016 roku. Jak wynika z porównania tych dat, przedawnienie roszczenia przeciwko pozwanemu nie nastąpiło. Mając na uwadze, że pozwany nie kwestionował stanu faktycznego sprawy, roszczenie zostało uwzględnione w całości na podstawie tworzącym miedzy stronami prawo postanowień umowy z 22 stycznia 2010 roku.

Podstawę prawną działalności powoda stanowi art. 183 ustawy o funduszach inwestycyjnych z dnia 27 maja 2004 r. (tekst jedn. Dz.U. z 2014 r. poz. 157), w myśl którego fundusz inwestycyjny zamknięty może być utworzony jako fundusz sekurytyzacyjny dokonujący emisji certyfikatów inwestycyjnych w celu zgromadzenia środków na nabycie wierzytelności, w tym wierzytelności finansowanych ze środków publicznych w rozumieniu odrębnych przepisów, lub praw do świadczeń z tytułu określonych wierzytelności. Pozwany był kontrahentem poprzednika powodowego funduszu z tytułu zawarcia umowy z (...) S.A. Powodowy Fundusz nabył od (...) S.A. wierzytelność w stosunku do pozwanego w drodze cesji na podstawie art. 509 k.c. Zgodnie z treścią tego przepisu wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią w drodze przelewu, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (§1). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§2). Umowa cesji została zawarta przez strony w formie pisemnej. Załącznikiem do umowy jest wykaz przelewanych wierzytelności, wśród których wymieniona została wierzytelność wobec pozwanego. Wysokość wierzytelności nie była kwestionowana.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu zapadło w oparciu o zasadę wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. , Strona powodowa poniosła koszt opłaty od pozwu i zastępstwa procesowego przez fachowego pełnomocnika.

Wysokość opłaty od pozwu w sprawie rozpoznawanej w postępowaniu zwykłym wynosi 21.522 zł. Sąd mylnie jednak przyjął w wyroku, że strona powodowa uiściła całą opłatę. Tymczasem powód wnosząc pozew w postępowaniu nakazowym uiścił jednie czwartą jej część, a do reszty, po skierowaniu sprawy do rozpoznania w postępowaniu upominawczym, na nie był wzywany (zgodnie z treścią art. 130 ³ § 2 k.p.c. nie było ku temu podstawy) . Pozwany winien, zatem zwrócić powodowi ¼ opłaty, to jest faktycznie uiszczone 5.381 zł, a pozostałe ¾ opłaty ( to jest 16.141 zł) winien uiścić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Łodzi. Pozwany winien także zwrócić stronie powodowej koszty zastępstwa, które wynoszą, w postępowaniu zwykłym 10.800 zł plus opłata od udzielonego pełnomocnictwa.