Sygn. akt V .2 Ka 236/19
Dnia 11 lipca 2019 r.
Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku
Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza
w składzie:
Przewodniczący: Sędzia Jacek Myśliwiec (spr.)
Sędziowie: Katarzyna Gozdawa-Grajewska
Olga Nocoń
Protokolant: Beata Pinior
w obecności Krystiana Nogłego Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Jastrzębiu-Zdroju delegowanego do Prokuratury Rejonowej w Żorach
po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2019 r.
sprawy:
W. B. /B./
s. W. i B.
ur. (...) w K.
oskarżonego o przestępstwo z art. 156 § 1 pkt 2 i § 2 kk
E. P.
s. J. i K.
ur. (...) w R.
oskarżonego o przestępstwo z art. 156 § 1 pkt 2 i § 2 kk
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonych
od wyroku Sądu Rejonowego w Żorach
z dnia 24 stycznia 2019r. sygn. akt II K 393/17
I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;
II. zasądza od oskarżonych E. P. i W. B. na rzecz małoletniego oskarżyciela posiłkowego F. D. reprezentowanego przez przedstawicieli ustawowych – A. D. i B. D. kwoty po 420 (czterysta dwadzieścia) złotych od każdego z oskarżonych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu odwoławczym;
III.obciąża na rzecz Skarbu Państwa tytułem opłaty za II instancję W. B. kwota 500 (pięćset) złotych, E. P. kwotą 300 (trzysta) złotych i zasądza od nich wydatki postępowania odwoławczego w kwotach po 10 (dziesięć) złotych.
Sędzia Jacek Myśliwiec (spr.)
SSO Katarzyna Gozdawa-Grajewska SSO Olga Nocoń
Sygn. akt V.2 Ka 236/19
Wyrokiem z dnia 24 stycznia 2019 rok u, sygn.. II K 393/17 Sąd Rejonowy w Żorach u z n a ł:
- oskarżonego W. B. za winnego tego, że w dniu 30 marca 2013 roku w Ż. jako lekarz prowadzący poród A. D. nie dopełnił ciążącego na nim obowiązku zapoznania się z dokumentacją medyczną, tj. historią choroby, kartą ciąży oraz wynikami badań dodatkowych, który to obowiązek wynikał z racji wykonywanego zawodu, przez co nie odczytał pozytywnego wyniku badań na obecność u A. D. bakterii paciorkowca, w wyniku czego nie zastosował obowiązujących w takiej sytuacji procedur podania rodzącej antybiotyku w celu uniknięcia zarażenia tą bakterią dziecka, co doprowadziło do zakażenia małoletniego F. D. bakterią paciorkowca, która spowodowała u niego sepsę, nieumyślnie powodując skutek w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, tj. choroby realnie zagrażającej życiu, tj. czyn art. 156 § 1 pkt 2 i § 2 k.k. i w y m i e r z y ł mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;
- oskarżoną E. P. za winną tego, że w dniu 30 marca 2013 roku w Ż. uczestnicząc jako położna w porodzie A. D. nie dopełniła ciążącego na niej obowiązku zapoznania się z jej dokumentacją medyczną, tj. historią choroby, kartą ciąży oraz wynikami badań dodatkowych, który to obowiązek wynikał z racji wykonywanego zawodu oraz ze standardów postępowania położnej, przy przyjęciu ciężarnej na salę porodową z dnia 10.05.2010 roku wydanych przez (...) w Ż., przez co nie odczytała pozytywnego wyniku badań na obecność u A. D. bakterii paciorkowca, w wyniku czego nie zastosowano obowiązujących w takiej sytuacji procedur podania rodzącej antybiotyku w celu uniknięcia zarażenia tą bakterią dziecka, co doprowadziło do zakażenia małoletniego F. D. bakterią paciorkowca, która spowodowała u niego sepsę, nieumyślnie powodując skutek w postaci ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, tj. choroby realnie zagrażającej życiu, tj. czyn art. 156 § 1 pkt 2 i § 2 k.k. i w y m i e r z y ł jej karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 (trzydziestu) złotych;
Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. z a s ą d z i ł od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe po 1/2, tj. w kwocie po 8.700,09 złotych, zaś na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (DZ.U. nr 49 poz. 223 z 1983r. ze. zm.) opłatę W. B. w wysokości 500,00 złotych, zaś E. P. w wysokości 300,00 złotych.
Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonych i na podstawie art. 444 kpk w zw. z art. 425 § 2 kpk z a s k a r ż y ł wyrok w całości i zaskarżonemu wyrokowi na zasadzie art. 427 § 2 kpk oraz art. 438 pkt 3 kpa z a r z u c i ł błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mogący mieć wpływ na jego treść, przejawiający się w:
1. wyrażeniu mylnego poglądu jakoby oskarżeni E. P. i W. B. nie
zapoznali się z dokumentacją medyczną rodzącej, pomimo istnienia takiej rnożliwości;
2. błędnym przyjęciu jakoby oskarżeni dysponowali dokumentacją medyczną, obejmującą m.in. wyniki badań pokrzywdzonej;
3. pominięciu przez Sąd Rejonowy, iż w czasie porodu procedura podania antybiotyku w przypadku kolonizacji paciorkowcem stanowiła rekomendacją, czyli zalecenie, i nie mieściła się w standardach postępowania medycznego przy udzielaniu świadczeń medycznych z zakresu opieki okołoporodowej - zgodnie z ówczesnym brzmieniem rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 20 września 2012 r. w sprawie standardów postępowania medycznego przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych z zakresu opieki okołoporodowej sprawowanej nad kobietą w okresie fizjologicznej ciąży, fizjologicznego porodu, połogu oraz opieki nad noworodkiem.
Nadto zaskarżonemu wyrokowi z a r z u c i ł na podstawie art. 438 pkt. 2 naruszenie przepisów postępowania, które to naruszenie mogło mieć wpływ na treść orzeczenia, a to art. 7 kpk oraz art. 5 § 2 kpk, polegające na braku wszechstronnej analizy materiału dowodowego z pominięciem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań doświadczenia życiowego, co doprowadziło do oparcia treści wyroku na selektywnie wybranym materiale dowodowym, i w konsekwencji pominięciu warunków w jakich oskarżeni wykonywali swe obowiązki, a także okoliczności wadliwego sporządzenia dokumentacji medycznej (wewnętrznej- szpitalnej), w oparciu o którą swoją wiedzę na temat stanu zdrowia pacjentki czerpali oskarżeni.
Na zasadzie art. 427 § 1 kpk i art. 437 kpk w n i ó s ł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonych od zarzucanych im czynów, względnie uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
apelacja obrońcy oskarżonych na uwzględnienie nie zasługiwała, bowiem
w zakresie, w jakim kwestionowała ustalenia faktyczne w zaskarżonym wyroku pozbawiona była słuszności.
Polemizując z ustaleniami faktycznymi autor apelacji usiłował wykazać, że sąd I instancji bezpodstawnie odmówił wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonych zaprzeczających aby dopuścili się zarzucanych mu czynów.
Skarżący kwestionował nadto ocenę dowodów przeprowadzoną przez
Sąd I instancji podnosząc, że zgromadzone w sprawie dowody oceniono przekraczając granice swobodnej oceny dowodów.
Przed odniesieniem się do tego ostatniego stwierdzenia należy przede wszystkim podkreślić, że wynikające z art. 7 kpk prawo swobodnej oceny dowodów jest jedną z najistotniejszych prerogatyw Sądu, a zarzut obrazy tego przepisu może być skuteczny tylko wtedy, gdy zostanie wykazane, że Sąd orzekający oceniając dowody naruszył zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ocenie dowodów wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Z kolei zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia byłby słuszny tylko wtedy, gdyby sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach, które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania sądowego, albo też z faktów tych wysnuł wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.
Takich uchybień Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem Sąd ten wskazał dowody, na których oparł swoje ustalenia faktyczne, a jednocześnie wskazał przesłanki, którymi kierował się odmawiając wiary dowodom przeciwnym. Z faktu, że Sąd merytoryczny dokonał oceny dowodów - do czego zresztą był zobowiązany – nie wynika samo przez się, że poczynione ustalenia faktyczne są błędne, jeśli ocena dowodów zebranych w sprawie nie wykracza poza ramy zakreślone w przepisach postępowania, zwłaszcza zaś w art. 4 i 7 kpk.
W istocie Sąd Rejonowy dokonał oceny dowodów w sposób wieloaspektowy
i bezstronny, nie przekroczył granic oceny swobodnej, a przy tym uwzględnił zasady wiedzy i doświadczenia życiowego, a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.
Odnosząc się wprost do zarzutów apelacji stwierdzić należy, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym również wyjaśnienia oskarżonych w warstwie faktograficznej jest jednorodny i niekwestionowany. Jedyna okoliczność, która miała uzasadniać werbalne nie przyznanie się oskarżonych do winy, to jak podnosili brak czasu na zapoznanie się z dokumentacją medyczną A. D. i właśnie na tej okoliczności de facto opierała się ich linia obrony. Należy jednak zwrócić uwagę, iż ten argument jest nieprzekonywujący. Wywołanie u pacjentki akcji porodowej było podjęte znacznie wcześniej i w tym kontekście można mówić o zabiegu planowanym, a nie o zdarzeniu nagłym i niespodziewanym. Nadto zwrócić należy uwagę, iż przypadek tej pacjentki był skomplikowany i z powikłaniami, co tym bardziej obligowało tak lekarza jak i położoną do wszechstronnego zaznajomienia się z jej dokumentacją medyczną. W tej sytuacji tak warunki pracy na tym oddziale jak i błąd w sporządzaniu dokumentacji medycznej (wewnątrzszpitalnej) w żadnym stopniu nie mogą ekskulpować oskarżonych. Nie do końca zrozumiały jest do sądu odwoławczego sformułowany w pkt 3 zarzut, albowiem procedura podania antybiotyku w przypadku kolonizacji paciorkowcem jak wynika z treści obydwu opinii biegłych, a także wyjaśnień samego oskarżonego W. B. nie tylko objęta była rekomendacją, ale stanowiła standardowe postępowanie medyczne i okoliczność ta nie była kwestionowana.
Generalnie zarzuty i argumenty apelacji miały charakter czysto polemiczny
i sprowadziły się do prostej negacji ocen i ustaleń sądowych i zastępowanie ich ocenami i wnioskami własnymi w żadnym zaś razie nie podważają one trafności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego.
W świetle zebranego i prawidłowo ocenionego przez sąd I instancji materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, że oskarżeni dopuścili się przypisanych mu przestępstw.
Mając powyższe na uwadze i uznając analizę materiału dowodowego dokonaną przez Sąd Rejonowy za prawidłową, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku w zakresie winy, ani też podstaw do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.
Wymierzonych oskarżonym kar grzywy nie można uznać za rażąco niewspółmiernie surowe, dlatego i w tej części brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku.
Z tych względów Sąd Odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.
Sędzia Jacek Myśliwiec (spr.)
Sędzia Katarzyna Gozdawa-Grajewska Sędzia Olga Nocoń