Sygnatura akt II K 447/19
PR 1 Ds 527.17
Dnia 8 sierpnia 2019roku
Sąd Rejonowy w Nysie, Wydział II Karny w składzie:
Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Bartłomiej Madejczyk
Protokolant: prot. sąd. Michał Nowak
Prokurator ------
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 sierpnia 2019 roku sprawy karnej
K. P. (1) (P.) s. S. i K. z domu P.
ur. (...) w N.
oskarżonego o to, że:
w dniu 24 lipca 2016r. w N., w trakcie zorganizowanej przez siebie imprezy, odbywającej się pod oknami pokrzywdzonego, zwracając się do swoich znajomych, kilkukrotnie groził uszkodzeniem ciała W. Ż., który te groźby słyszał i wzbudziły one w nim uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione,
tj. o czyn z art. 190 § 1 k.k.
1. uznaje oskarżonego K. P. (1) za winnego popełnienia czynu opisanego w części wstępnej wyroku, to jest występku z art. 190 § 1 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierza mu grzywnę w wysokości 30 (trzydziestu) stawek dziennych po 20 (dwadzieścia) złotych każda,
2. na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze zasądza z budżetu Skarbu Państwa na rzecz adw. K. P. (2) opłatę w wysokości (...) (dwóch tysięcy sześciuset osiemdziesięciu sześciu) złotych i 32 groszy, w tym podatek VAT, z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu K. P. (1),
3. na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego K. P. (1) na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 130 (stu trzydziestu) złotych, w tym opłatę w wysokości 60 (sześćdziesięciu) złotych.
W oparciu o dowody przeprowadzone w toku rozprawy głównej, sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Oskarżony K. P. (1) i pokrzywdzony W. Ż. mieszkali w tej samej klatce schodowej – w budynku przy ul. (...) w N.. Mężczyźni pozostawali w konflikcie.
/ dowód: zeznania pokrzywdzonego – k.141, zeznania A. Ż. – k.143/
W nocy z 23 na 24 lipca 2016 r. K. P. zorganizował imprezę dla swoich znajomych. Obywała się ona pod oknami budynku, w którym mieszkali oskarżony i pokrzwdzony. W jej trakcie, po północy pokrzywdzony zawiadomił Policję o zakłócaniu spoczynku nocnego. Podczas interwencji policjanci pouczyli uczestników imprezy o obowiązku zachowania ciszy.
/ dowód: zeznania pokrzywdzonego – k.141, zeznania A. Ż. – k.143; zeznania O. F. – k.148/
Nad ranem, po godzinie 4:20 oskarżony podniesionym głosem groził kilkakrotnie, że gdy spotka pokrzywdzonego to spowoduje u niego obrażenia ciała.
/ dowód: zapis dźwięku – k.67; protokół oględzin – k.69/
Pokrzywdzony słyszał groźby i obawiał się ich spełnienia.
/ dowód: zeznania pokrzywdzonego – k.141/
Oskarżony ma 49 lat, jest żonaty, ma jedno dziecko, posiada wykształcenie średnie, z zawodu jest technikiem RTG, zatrudniony jest w ZOZ w N. na stanowisku technika RTG. Oskarżony był karany sądownie.
/ dowód: dane osobowe oskarżonego – k. 54 i 76; dane o karalności – k.191/
Ustalając stan faktyczny sąd oparł się przede wszystkim na zapisie dźwięku przedłożonym przez pokrzywdzonego, z którego jednoznacznie wynikało, jaka była chronologia wydarzeń i zachowania poszczególnych uczestników zdarzenia, w tym jakie groźby zostały wypowiedziane, co pozwoliło na poczynienie szczegółowych i stanowczych ustaleń faktycznych. Z powyższymi dowodami korespondowały zeznania pokrzywdzonego i A. Ż. (2), dlatego sąd uznał je za wiarygodne.
Nadto sąd oparł się na dowodach z dokumentów zawartych w aktach sprawy, które nie były kwestionowane przez strony, a ich prawdziwość i autentyczność nie budziły wątpliwości.
Wiarygodne w ocenie Sądu były również ujawnione na rozprawie zeznania świadków O. F. (2) oraz A. K., przy czym dotyczyły one nie samych gróźb, lecz okoliczności obocznych.
Sąd dał wiarę zeznaniom K. P. (4) w zakresie w jakim opisywała konflikt. Natomiast w zakresie gróźb w dniu zdarzenia zasłaniała się ona niepamięcią, co w ocenie sądu było nieprawdopodobne w kontekście treści nagrania przedłożonego do akt sprawy przez pokrzywdzonego. Dlatego w tej części jej zeznania nie posłużyły do odtworzenia stanu faktycznego w sprawie. Mając na uwadze treść nagrania niewiarygodne był również zeznania K. P. (5) dotyczące zachowania oskarżonego na imprezie.
Oskarżony przesłuchany na rozprawie, jak i wcześniej w postępowaniu przygotowawczym, nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Opisał napiętą sytuację pomiędzy nim i sąsiadem, zaś co do gróźb wyjaśnił, że w nerwach i pod wpływem alkoholu powiedział słowa, które mogły być odebrane jako groźby. Dodał, że nigdy nie miał zamiaru zrealizować gróźb. W ocenie sądu co do istoty postępowania, czyli gróźb wypowiadanych pod adresem pokrzywdzonego, oskarżony przyznał, że miało to miejsce. Natomiast to, że nie miał zamiaru ich zrealizować nie miało żadnego znaczenia w kontekście znamion czynu zabronionego z art. 190 § 1 k.k., gdyż jest to przestępstwo chroniące wolność, a nie życie lub zdrowie pokrzywdzonego.
Sąd zważył, co następuje:
K. P. został oskarżony o popełnienie czynu zabronionego z art. 190 § 1 k.k. Czyn zabroniony z art. 190 § 1 k.k. popełnia ten, kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona.
Przedmiotem ochrony tego przepisu jest wolność człowieka od uczucia strachu, lęku
lub niebezpieczeństwa.
Groźba karalna może mieć charakter słowny, jak i przybrać każdą inną formę wyrazu,
której celem jest wywołanie skutku w sferze psychiki pokrzywdzonego. Może ona być skierowana bezpośrednio lub pośrednio do pokrzywdzonego.
Dla wyczerpania znamion czynu zabronionego z art. 190 § 1 k.k. konieczne jest by sprawca wywołał u pokrzywdzonego obawę, że groźba zostanie spełniona. Nadto niezbędne jest by obawa ta była obiektywnie uzasadniona w realiach konkretnej sprawy. Decydować więc będą o tym przesłanki odwołujące się do okoliczności i sposobu wyrażenia groźby, które mogą uzasadniać realną obawę, iż będzie spełniona.
Groźba może dotyczyć zachowania, które nastąpi natychmiast bądź w przyszłości. Dla bytu tego przestępstwa nie ma znaczenia czy sprawca miał rzeczywisty zamiar spełnienia groźby.
Występek ten jest zagrożony grzywną, karą ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Ściganie odbywa się na wniosek pokrzywdzonego.
Mając na uwadze powyższe rozważania oraz poczynione w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne sąd stwierdził, że oskarżony działając z zamiarem bezpośrednim w dniu 24 lipca 2016 r. wypowiadał słowa, z których wynikało, że spowoduje u pokrzywdzonego obrażenia ciała, przy tym groźba ta ze względu na okoliczności wzbudziła u zagrożonego uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, a tym samym swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu zabronionego z art. 190 § 1 k.k.
Sąd nie miał wątpliwości, że głośny, agresywny i wulgarny sposób wypowiadania przez oskarżonego słów zawierających groźby, miał na celu by dotarły one do pokrzywdzonego. Oskarżony miał przecież świadomość, że impreza odbywała się pod oknami budynku, w którym mieszka także pokrzywdzony. Jednocześnie mając na uwadze okoliczności, w jakich groźby zostały wypowiedziane, czyli podenerwowanie oskarżonego interwencją Policji, istniejący konflikt sąsiedzki oraz różnicę wieku, a co za tym idzie i siły pomiędzy mężczyznami, to obawę, że groźby będą spełnione, należało uznać w pełni za uzasadnioną. Jak już wspomniano wcześniej dla oceny realizacji znamion czyn z art. 190 § 1 k.k. nie miało jakiegokolwiek znaczenia to, czy oskarżony miał zamiar spełnić groźby.
Przechodząc do dalszych rozważań dotyczących przestępstwa przypisanego oskarżonemu, w ocenie sądu jego wina nie budziła wątpliwości, gdyż zdecydował się on na zachowanie niezgodnie z prawem, chociaż miał inną możliwość, gdyż bezprawność czynu była rozpoznawalna i mógł działać zgodnie z normą prawną, a jednocześnie nie zachodziły żadne okoliczności wyłączające lub ograniczające winę.
Za popełnione przestępstwo sąd wymierzył oskarżonemu grzywnę 30 stawek dziennych po 20 zł każda.
Przy wymiarze kary sąd miał na uwadze wszelkie okoliczności podmiotowe
i przedmiotowe, leżące w granicach cech przypisanego oskarżonemu przestępstwa,
a także dotyczące osoby sprawcy i mające znaczenie dla wymiaru kary.
Wymierzona kara była łagodna, gdyż wina oskarżonego w ocenie sądu nie była znaczna, tym samym dolegliwością swoją nie przekraczała stopnia winy.
Natomiast stopień społecznej szkodliwości czynu był znaczny, gdyż oskarżony godziły w wolność pokrzywdzonego od uczucia strachu lub lęku przed niebezpieczeństwem, przy tym działa z zamiarem bezpośrednim.
Okolicznością łagodzącą było przede wszystkim to, że oskarżony ma ustabilizowaną sytuację życiową i zawodową oraz nie był karany za przestępstwa przeciwko wolności. Ustalając wysokość stawki dziennej sąd miał na uwadze przede wszystkim aktualne możliwości zarobkowe oskarżonego.
Mając na uwadze powyższe sąd uznał, iż kara w takim wymiarze spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do oskarżonego, jak również w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.
Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe. Nadto orzeczona została opłata na rzecz obrońcy z urzędu.