UZASADNIENIE

W dniu 18 lutego 2016 roku powód P. G. skierował pozew przeciwko J. S. o ochronę dóbr osobistych w postaci czci i dobrego imienia i wniósł o :

1. zobowiązanie pozwanej do usunięcia skutków spowodowanych naruszeniem dóbr osobistych powoda poprzez złożenie pisemnego oświadczenia o następującej treści Ja J. S. przepraszam dr P. G. za pomówienie jego osoby oraz podanie nieprawdziwych informacji w przedmiocie posiadania przez dr P. G. instrumentów do niszczenia ludzi oraz represjonowania lekarzy dbających o dobro pacjenta. Oświadczam, iż ze strony dr P. G. nigdy nie dochodziło do wyżej wskazanych czynów;

2. zobowiązanie pozwanej do przekazania oświadczenia o treści jak w pkt 1:

a) Pani B. S. Prezesowi Rady Ministrów,

b) Panu Z. Z. Ministrowi Sprawiedliwości,

c) Radzie Ministrów;

3. zobowiązanie pozwanej do opublikowania na jej koszt oświadczenia o treści jak w pkt 1 na stronie internetowej (...) oraz na fanpage (...) Stowarzyszenia (...) o Szczepieniach (...) na portalu społecznościowym (...);

4. orzeczenie wobec pozwanej obowiązku zapłaty sumy pieniężnej na cel społeczny poprzez wpłatę kwoty 5.000 zł (pięć tysięcy złotych 00/100) na rzecz Fundacji (...), nr KRS: (...) będącej organizacją pożytku publicznego (data nadania statusu (...) 12 grudnia 2008 roku) zajmującej się działaniem na rzecz młodzieży, w tym pomocą młodzieży zagrożonej wykluczeniem społecznym lub znajdującej się w trudnej sytuacji życiowej oraz promocji modelu życia wolnego od uzależnień.

Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanej J. S. zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska powód wskazał, iż pozwana J. S. naruszyła dobra osobiste powoda w postaci czci i dobrego imienia na skutek wystosowania i przekazania przez nią do Prezesa Rady Ministrów Pani B. S., Ministra Sprawiedliwości Pana Z. Z. oraz Rady Ministrów petycji mającej na celu zweryfikowanie uzyskanych informacji w przedmiocie występujących powiązań finansowych członków niezależnego organu doradczego Ministra Zdrowia, tj. (...) Zespołu (...) (...) z podmiotami prawnymi produkującymi szczepionki oraz podjęcie stosownych kroków prawnych. Powód dodał, iż przedstawione w petycji zarzuty nie dotyczą kompetencji powoda, jako lekarza i nie podważają jego dorobku naukowego, a są jedynie ,,niczym niepopartymi stwierdzeniami sugerującymi pozaprawne, czy wręcz przestępcze działania powoda (niszczenie ludzi, represjonowanie lekarzy, uzyskiwanie podejrzanych źródeł finansowania, które wymagają wyjaśnienia’’ /pozew k. 2-12/.

W odpowiedzi na pozew z dnia 17 października 2016 roku pozwana J. S. wniosła o oddalenie powództwa w całości, a także o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych. Zdaniem pozwanej petycja zawierała prawdziwe fakty prowadzenia wykładów przez powoda dla producentów szczepionek i zmierzała do szczegółowego wyjaśnienia przez odpowiednie organy źródeł finansowania założonego przez P. G. podmiotu-fundacji. Pozwana uważała, że informacja o braku sprawozdania, prowadzenie wykładów dla producentów szczepionek, obiektywnie rzecz rozpatrując, mogła być oceniana zdaniem pozwanej w sposób negatywny. Ponadto pozwana wskazała, iż powództwo powinno zostać oddalone na podstawie art. 5 k.c. powołując się na zasady współżycia społecznego. Dodała, iż powód P. G. niejednokrotnie w publikowanych przez siebie artykułach, jak i w udzielanych wywiadach groził karą osobom, które wyrażają swoje poglądy na temat obowiązkowych szczepień, które to poglądy są odmienne od poglądów powoda. Pozwana wskazała, iż działające (...) Stowarzyszenie (...) o Szczepieniach (...) zaczęło swoją działalnością zwracać uwagę na występujące problemy odczynów poszczepiennych, kiedy to doszło do rozpoczęcia publicznej dyskusji wokół występującego obowiązku szczepień oraz prawdziwości udzielanych informacji o skutkach szczepień. Zdaniem pozwanej to powód wykorzystując zajmowane stanowisko w rozpoczętej publicznej dyskusji sięga do środków niezgodnych z prawem- posługując się sformułowaniami (np. bioterroryści) mogącymi zniesławiać osoby reprezentujące przeciwne poglądy od P. G. /odpowiedź na pozew k. 116-122/.

W dalszym toku postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska w sprawie /protokół rozprawy k. 521-522v./.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W grudniu 2015 roku pozwana J. S. wystosowała i przekazała do Prezesa Rady Ministrów –B. S., Ministra Sprawiedliwości – Z. Z. oraz Rady Ministrów pismo (petycję) pn. (...). W treści petycji wskazano, iż ,,domaga się oczyszczenia polskiej administracji publicznej z osób działających w konflikcie interesów, piastujących ważne stanowiska publiczne, oraz zmiany przepisów prawa, które uniemożliwią w przyszłości powoływanie takich osób. Petycja dotyczyła członków (...) Zespołu (...) (...), gdzie wskazano, że ,,osoby takie mają szerokie pole do narzucenia obywatelom obowiązków realizujących interesy branży, przez którą są finansowani oraz posiadają narzędzia do niszczenia ludzi, którzy występują w interesie obywateli sprzecznym z interesami branży (np. represjami zagrożeni są lekarze realizujący prawa pacjenta’’. Dalej wskazano, iż ,,domaga się natychmiastowego usunięcia takich osób z pełnionych funkcji związanych ze zdrowiem, a także przeprowadzenia szerokiego audytu wszystkich tego rodzaju stanowisk samodzielnych oraz w składach zespołów (...) działających przy różnych organach państwa jako ,,ciała doradcze’’(min. Rada (...)powołana przez GIS)’’. W dalszej kolejności petycja wymienia członków (...) Zespołu (...) (...) powołanego zarządzeniem Ministra Zdrowia i dowody na współpracę z koncernami farmaceutycznymi. Wśród wymienionych osób znajduje się nazwisko dr n.med. P. G., którego przedstawia jako ,,Sekretarza Zespołu, który po opuszczeniu stanowiska w (...) Instytucie (...) założył (...) Fundację Instytutu (...) o koniecznych do wyjaśnienia źródłach finansowania’’. Autorka petycji oczekiwała od jej adresatów przeprowadzenia kontroli w celu ujawnienia przypadków korupcji w instytucjach państwowych i samorządzie terytorialnym oraz nadużyć osób pełniących funkcje publiczne, a także działalności godzącej w interesy ekonomiczne państwa związane z systemem szczepień w Polsce, a ponadto przeprowadzenia kontroli organów administracji odpowiedzialnych za nakładanie grzywien w celu przymuszenia do szczepień. Powyższą petycję podpisała pozwana J. S. powołując się na (...) Stowarzyszenie (...) o szczepieniach (...) / dowód: petycja k. 17-36/.

Petycja została również udostępniona za pośrednictwem środków masowego przekazu poprzez jej zamieszczenie na stronie internetowej (...) która umożliwiała zbieranie podpisów pod petycją za pośrednictwem internetu / dowód: petycja k. 17-36/.

Powód P. G. jest lekarzem. Na mocy Zarządzenia Ministra Zdrowia z dnia 24 sierpnia 2010 roku, zmieniającego zarządzenie w sprawie powołania (...) Zespołu (...) do Spraw Programu Szczepień Ochronnym (Dz.Urz. MZ. Z 2010 roku, Nr 10, poz. 65) powód został powołany za stanowisko sekretarza wskazanego zespołu.

Pozwana J. S. jest Sekretarzem Zarządu (...) Stowarzyszenia (...) o Szczepieniach (...) /dowód: odpis z rejestru k. 37-41/.

Po edycji petycji powód spotkał się z dużym atakiem na jego osobę. Pismem z dnia 16 stycznia 2016 roku powód został wezwany przez Ministra Zdrowia do odniesienia się co do wskazanych w petycji zarzutów dotyczących ,,związania z (...) i (...), które finansowały jego wykłady’’ . Był również zawieszony czasowo w kręgu ekspertów do czasu wyjaśnienia / dowód: pismo k. 42, zeznania powoda k. 254v.-255v./.

W dniu 8 lutego 2016 roku powód skierował odpowiedź do Ministra Zdrowia, w której wskazał, iż zarzuty skierowane pod jego adresem są według niego zniesławiające i oszczercze i mają na celu zdyskredytowanie osoby, która od wielu lat jest zaangażowana w działania proszczepionkowe. Powód dodał, iż zarzut lobbingu na rzecz firm jest całkowicie bezpodstawny, a przytoczone słowa dotyczące współpracy z firmami farmaceutycznymi opierają się na informacji zamieszczonej w publikacji wydanej w 2010 roku dotyczącej leczenia zakażeń układu oddechowego antybiotykoterapii w ramach Narodowego Programu Ochrony Antybiotyków i dotyczą jego wykładów dla lekarzy na temat antybiotykoterapii, które były wygłoszone na konferencjach współfinansowanych przez firmy farmaceutyczne ( (...), (...)). Powód nadmienił, że tematyka tych wykładów nie miała żadnego związku z jego działaniami dla (...) Zespołu (...) i nie miała żadnego wpływu na jego stanowiska reprezentowane na tematy profesjonalne. Dodał, że firma (...) nie produkuje żadnych szczepionek, co wskazuje na absurdalność zarzutów / dowód: pismo k. 43-44/.

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie okoliczności bezspornych, wydruków ze stron internetowych, co do których wiarygodności Sąd nie miał wątpliwości, jak również treść zeznań świadków – w zakresie, w jakim stanowiły podstawę ustalenia stanu faktycznego sprawy oraz powoda P. G. i pozwanej J. S..

W ocenie Sądu należało dać wiarę zeznaniom powoda w całości albowiem były one spójne i logiczne, jak również znajdowały potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym. Przede wszystkim wskazać należy, że powód posiadał własną wiedzę odnośnie relacjonowanych wydarzeń, jak również był bezpośrednim uczestnikiem opisywanych w trakcie zeznań okoliczności.

Sąd Okręgowy rozważył, co następuje.

Powództwo jest w przeważającej części zasadne.

Powód P. G. w niniejszym postępowaniu domagał się ochrony swoich dóbr osobistych w postaci dobrego imienia i czci. Twierdził, że jego dobra osobiste zostały naruszone poprzez opublikowanie przez pozwaną J. S. petycji do rządu pn (...).

Podstawę prawną żądania powoda stanowią przepisy kodeksu cywilnego regulujące problematykę ochrony dóbr osobistych. Zgodnie z treścią art. 23 k.c. dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Stosownie do treści art. 24 § 1 k.c. ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie.

Rozpoznając sprawę w przedmiocie ochrony dóbr osobistych Sąd powinien w pierwszej kolejności ustalić, czy doszło do naruszenia dobra osobistego (i którego), a w przypadku pozytywnej odpowiedzi ustalić, czy działanie pozwanego było bezprawne. Bezprawność należy rozumieć jako zachowanie (działanie bądź zaniechanie) sprzeczne z porządkiem prawnym lub zasadami współżycia społecznego. Dowód, że dobro osobiste zostało zagrożone lub naruszone, ciąży na osobie poszukującej ochrony prawnej na podstawie art. 24 k.c. Natomiast na tym, kto podjął działanie zagrażające dobru osobistemu innej osoby lub naruszające to dobro, spoczywa ciężar dowodu, że nie było ono bezprawne. Wynika to z przewidzianego w art. 24 § 1 zd. 1 k.c. domniemania bezprawności naruszenia dobra osobistego, które przenosi ciężar udowodnienia braku bezprawności na stronę pozwaną.

Wobec tak określonych obowiązków w zakresie dowodzenia, w pierwszej kolejności podlegało ustaleniu czy naruszenie dóbr osobistych powoda faktycznie miało miejsce.

W przypadku zarzutu naruszenia dóbr osobistych za pośrednictwem petycji zatytułowanej (...), najistotniejszą rzeczą jest dokładna analiza i interpretacja tekstu, którego dotyczy powództwo pod kątem ewentualnego naruszenia tych dóbr. Dokonując oceny, czy doszło do naruszenia dóbr osobistych, należało więc odnieść się do obiektywnej reakcji ,,pracodawcy’’, nie zaś do jednostkowych odczuć i ocen osoby żądającej ochrony.

W niniejszej sprawie powód postawił pozwanej zarzut naruszenia dóbr osobistych takich jak: cześć i dobre imię, które nastąpiło poprzez opublikowanie za pośrednictwem strony internetowej przez pozwaną petycji zatytułowanej (...) w grudniu 2015 roku.

W ocenie Sądu, złożenie przez pozwaną petycji do rządu –a poniekąd do miejsca pracy powoda ewidentnie świadczy o dopuszczeniu się przez pozwaną zniesławienia powoda, jak również rażącego, naruszenia jego dóbr osobistych takich jak m.in. cześć, godność, dobre imię.

Naruszenie dobrego imienia może polegać na przypisaniu innej osobie cech lub właściwości, które mogą ją poniżyć w miejscu wykonywania pracy lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności ( tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 października 1971 roku, II CR 455/71, OSNC 1972/4/77). Może ono występować w dwóch postaciach. Pierwsza to rozpowszechnianie wiadomości określonej treści, która stanowi zarzut pod adresem jednostki, druga wyrażanie ujemnej oceny jej działalności ( A. Szpunar w: „ Zadośćuczynienie za szkodę niemajątkową”, Oficyna Wydawnicza Branta, Bydgoszcz 1999, str. 101 i nast.). Cześć wewnętrzna nazywana godnością osobistą, to wyobrażenie jednostki o własnej wartości, które konkretyzuje się w poczuciu i przekonaniu o własnej wartości człowieka i oczekiwaniu szacunku ze strony innych ludzi. To poczucie jest zmienne i daje się kształtować. Dlatego mogą być różne miary poczucia własnej wartości i naruszenia jego godności ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 1989 roku, I CR 143/89, OSP 1990/9/330).

Elementy zniesławiające mogą być zawarte w gestach, znakach, utrwalonych obrazach, jednak najczęstszą formą komunikacji mogącą mieć charakter zniesławiający są wypowiedzi w formie ustnej lub pisemnej. Za naruszające dobra osobiste może też być uznana kompozycja artykułu, tytuły, podtytuły, zdjęcia, o ile ich dobór i układ tworzy nieprawdziwy godzący w te dobra obraz osoby, której dotyczy ( tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 05 czerwca 2009 roku, I CSK 465/08, LEX nr 510611). Różne osoby mogą interpretować te same słowa na wiele różnych sposobów. Zagadnieniem wstępnym, poprzedzającym rozważanie, czy dany zwrot miał charakter zniesławiający, jest więc ustalenie jego rzeczywistego znaczenia. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 stycznia 1976 roku ( II CR 692/75,OSNC 1976/11/251) wskazał, że wypowiedzi powinny podlegać wykładni. Znaczenie wypowiedzi nie może być ostatecznie zdeterminowane jej dosłownym brzmieniem. Współdecyduje o tym także kontekst jej rozpowszechnienia. Sens wypowiedzi jest zawsze wynikiem interpretacji. Ustalenie znaczenia wypowiedzi, a w końcu przyjęcie, że wypowiedź ma charakter zniesławiający musi się odwoływać do pojmowania przeciętnego odbiorcy – osoby zwykłej, rozsądnej, racjonalnie myślącej, o przeciętnej inteligencji, wykształceniu, wiedzy. Zastosowanie powinny mieć tu kryteria obiektywne, a nie subiektywne ( tak A. S. w glosie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 kwietnia 1989 r., I CR 143/89, opubl, w Orzecznictwo Sądów Polskich (...) ). Powinno się brać pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy, w tym m. in. kontekst sytuacyjny, grono odbiorców, do których wypowiedź była skierowana, sposób jej prezentacji. Niedopuszczalna jest natomiast interpretacja wypowiedzi abstrahująca od jej kontekstu ( tak Bogusław Michalski w glosie do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 września 1972 roku, I CR 374/72, opubl. w: Orzecznictwo Sądów Polskich 1974/2/28).

Dokonując oceny zakwestionowanego pisma-petycji należało zwrócić uwagę na jego tytuł, który daje odbiorcy jasny sygnał, iż jego treść przyniesie opis sensacji związanej z możliwością ,,pojawienia się konfliktu interesów i podejrzenia korupcji’’. Ponadto treść tegoż zawiadomienia związana była z życiem zawodowym powoda, który pełniąc funkcję Sekretarza w (...) Zespole (...) (...) z ramienia Ministra Zdrowia był narażony na utratę zaufania w oczach najwyższych władz państwowych.

Petycja ta jak zeznał powód została potraktowana przez przełożonych powoda bardzo poważnie, na skutek czego wobec niego zostało wszczęte postępowanie wyjaśniające w miejscu pracy. Żaden z przedstawionych w petycji zarzutów nie okazał się prawdziwy.

Naruszenie dóbr osobistych takich jak cześć i dobre imię, w miejscu pracy stanowi jedną z najdotkliwszych form naruszenia, o skutkach często w istocie nieusuwalnych i nieodwracalnych dla poszkodowanych. W stosunku do powoda w miejscu pracy wszczęto postępowanie wyjaśniające, podczas którego musiał się tłumaczyć przełożonym jakie łączą go relacje z koncernami farmaceutycznymi typu (...) czy (...). Należy przy tym wskazać, iż przedstawione w petycji zarzuty pod kierunkiem powoda nie dotyczą jego kompetencji jako lekarza, ani nie podważają jego dorobku naukowego, a są stwierdzeniami sugerującymi na przestępcze działania powoda takie jak: niszczenie ludzi, represjonowanie lekarzy, uzyskiwanie podejrzanych źródeł finansowania.

Przepis art. 24 § 1 k.c. nie wyszczególnia czynności potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia, poza jednym – mianowicie – złożeniem oświadczenia o odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. W ocenie Sądu, dla skuteczności odwrócenia wyrządzonej powodowi krzywdy adekwatnym sposobem usunięcia skutków ustalonego naruszenia dobra osobistego będzie nakazanie pozwanej do usunięcia skutków spowodowanych naruszeniem dóbr osobistych powoda poprzez złożenie oświadczenia o następującej treści:,, ,, Ja J. S. przepraszam dr P. G. za pomówienie jego osoby oraz podanie nieprawdziwych informacji w przedmiocie posiadania przez dr P. G. instrumentów do niszczenia ludzi oraz represjonowania lekarzy dbających o dobro pacjenta. Oświadczam, iż ze strony dr P. G. nigdy nie dochodziło do wyżej wskazanych czynów’’ (punkt I wyroku).

Ponadto Sąd zobowiązał pozwaną do przekazania oświadczenia określonego w pkt. I wyroku Prezesowi Rady Ministrów, Ministrowi Sprawiedliwości oraz Radzie Ministrów. Sąd nie wskazywał nazwisk osób piastujących urzędy państwowe, bowiem nie wszystkie osoby w dniu wydania wyroku sprawowały te funkcje. Zasadnym zatem było skierowanie oświadczenia do jednostek organizacyjnych Skarbu Państwa, którymi są Prezes Rady Ministrów, Minister Sprawiedliwości oraz Rada Ministrów.

Ponieważ naruszenie dóbr osobistych powoda miało miejsce również za pośrednictwem strony internetowej (...) oraz na fanpage (...) Stowarzyszenia (...) o Szczepieniach (...) na portalu społecznościowym (...) Sąd zobowiązał również pozwaną do opublikowania powyższego oświadczenia na tych stronach.

Zgodnie z przepisem art. 24 § 1 zd. trzecie k.c. poszkodowany naruszeniem jego dóbr osobistych może dochodzić – na zasadzie art. 448 k.c. – odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany przez niego cel społeczny, wobec tego zgłoszone przez powoda żądanie zapłaty przez pozwaną tego świadczenia w kwocie 5000 zł należało uwzględnić w rozmiarze 2000 zł na rzecz Fundacji (...). Z użytego w treści art. 448 kc sformułowania „sąd może przyznać” wynika, że uwzględnienie roszczeń opartych na tej podstawie prawnej ma charakter fakultatywny, a więc zależy od uznania Sądu i oceny konkretnych okoliczności sprawy.

Wobec powyższego Sąd uznał, że w niniejszej sprawie rodzaj naruszonego dobra osobistego poprzez pomówienie powoda o działalność przestępczą i korupcyjną przemawia za udzieleniem ochrony także o charakterze majątkowym. Nie można w tym kontekście bowiem tracić z pola widzenia, że w polskim społeczeństwie zarzut ,,niszczenia ludzi’’, ,,represjonowanie lekarzy’’, ,,uzyskiwanie podejrzanych źródeł finansowania’’ jest obiektywnie jednym z najcięższych i dezawuujących osobę w oczach pracodawcy jako mogącej mieć wpływ na konflikt interesów. Tym bardziej dla powoda, który z wykształcenia jest lekarzem i jednocześnie wykonuje swój zawód czynnie, tego rodzaju pomówienia musiały być szczególnie bolesne.

Zastosowanie sankcji finansowej ma tu także wymiar prewencyjno - wychowawczy związany z koniecznością uświadomienia pozwanej ujemnych konsekwencji zawinionego, bo niczym nie popartego, rozpowszechniania tego rodzaju zarzutów o innej osobie zarówno w wobec organów państwowych jak i w internecie.

Biorąc zatem pod uwagę całokształt okoliczności sprawy, należy przyjąć, że ujemne przeżycia psychiczne wywołane u powoda w wyniku przypisania mu przez pozwaną negatywnych czynów i wygłaszania o nim krytycznych ocen winny być w pełni zrekompensowane zarówno przez zaniechanie dokonywania tych naruszeń, jak i zapłatę w kwocie 2.000 zł na wskazany przez powoda cel społeczny. Tylko bowiem kumulacja tych środków zapewni w ocenie Sądu usunięcie skutków naruszeń, a jednocześnie stanowić będzie pełną moralną satysfakcję dla powoda, tym bardziej, że pozwana w toku niniejszej sprawy nie tylko nie wyraziła słowa ubolewania z powodu zaistniałej sytuacji, ale negowała i bagatelizowała całe zdarzenie. Stąd też wzmocnienie sankcji niemajątkowej zasądzeniem w/w kwoty należy uznać za uzasadnione.

Jeśli zaś chodzi o wysokość zasądzonej kwoty Sąd uznał, że kwota ta w odniesieniu do aktualnych przeciętnych wynagrodzeń, a także sytuacji pozwanej jako osoby wykształconej i czynnej zawodowo jest odczuwalna, a jednocześnie nie wykracza poza cel, który winien polegać na udzieleniu satysfakcji poszkodowanemu przy jednoczesnym nie doprowadzaniu do upokarzania sprawcy naruszenia. Mieć tu także należy na uwadze, że za podlegające ochronie Sąd uznał tylko te działania pozwanej, które polegały na negatywnych wypowiedziach o powodzie – choć o dużym ciężarze gatunkowym, to o niewielkim zasięgu oddziaływania (pkt IV wyroku).

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o art. 100 zdanie drugie k.p.c. stosownie do którego, w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone, ustalając, że powód wygrała sprawę w zakresie roszczenia majątkowego (zapłatę na cel społeczny) w 40 %, a na zasądzone na jego rzecz koszty składa się opłata sądowa od pozwu w zakresie roszczeń majątkowych odpowiednio pomniejszona – 100 zł, zwrot kosztów zastępstwa procesowego w zakresie roszczeń majątkowych odpowiednio pomniejszone w kwocie 135 zł (zgodnie § 2 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 w sprawie opłat za czynności adwokackie, Dz.U. z 2018 poz. 1800 ze zm), a także zwrot opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. W zakresie roszczeń o charakterze niemajątkowym uwzględnionych w całości na zasądzone na rzecz Powoda koszty składają się: 600 zł tytułem zwrotu opłaty od pozwu w zakresie roszczeń o charakterze niemajątkowym, 720 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (zgodnie z § 8 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 w sprawie opłat za czynności adwokackie). (pkt. VI wyroku).

Zważywszy na powyższe, na podstawie powołanych przepisów, orzeczono jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE