UZASADNIENIE

S. S. (1) został oskarżony o to, że :

w nocy z 20 lutego 2010 r. na 21 lutego 2010 r. w S., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, używając wobec S. N. groźby natychmiastowego użycia przemocy, w ten sposób, że z zaskoczenia, w późnej porze nocnej zablokowali mu drogę, manifestując przy tym swoją przewagę fizyczną i liczebną oraz wypowiadając wobec wymienionego w agresywny sposób słowa „dajesz albo nie !”, które to zachowanie wzbudziło u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę przed pobiciem, zabrali w/wymienionemu w celu przywłaszczenia, telefon komórkowy marki N. (...) o wartości 300 zł, przy czym S. S. (1) przedmiotowego czynu dopuścił się działając w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 18 lutego 2008 roku (sygn. VI K 851/07), za czyn z art. 279 § 1 k.k., na karę 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od dnia 28 listopada 2008 roku do dnia 16 grudnia 2009 roku,

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy w Świdnicy wyrokiem z dnia 5 marca 2019 r., sygn.. akt: III K 168/11 orzekł:

I. oskarżonego S. S. (1) uznał za winnego tego, że w nocy z 20 na 21 lutego 2010 roku w S. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. używając wobec S. N. groźby natychmiastowego użycia przemocy, w ten sposób, że przez zaskoczenie w późnej porze nocnej zablokowali mu drogę, manifestując przy tym swoją przewagę fizyczną i liczebną, trzymając w ręce nieustalony przedmiot oraz wypowiadając wobec wymienionego w agresywny sposób słowa „dajesz albo nie !”, które to zachowanie wzbudziło u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę przed pobiciem, zabrał w/wymienionemu w celu przywłaszczenia, telefon komórkowy marki N. (...) o wartości 300 zł, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 18 lutego 2008 roku, sygn. akt VI K 851/07 za czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył części w okresie od 28 listopada 2008 roku do 16 grudnia 2009 r. t. czyn. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

II. na postawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu S. S. (1) okresy jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od 21 lutego 2010 roku do 23 lutego 2010 roku i od 4 grudnia 2018 roku do 10 grudnia 2018 roku

III. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego adw. D. J. kwotę 885,60 zł (osiemset osiemdziesiąt pięć złotych 60/100 gr.) tytułem kosztów nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu;

IV. zwolnił oskarżonego S. S. (1) od ponoszenia kosztów sądowych zaliczając wydatki w sprawie na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, zaskarżając wyrok co do winy i kary, zarzucając: błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że S. S. (1) został rozpoznany przez pokrzywdzonego, a w konsekwencji przyjęcie sprawstwa oskarżonego.

Podnosząc powyższy zarzut, wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i odmienne orzeczenie, poprzez uniewinnienie oskarżonego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Nie popełnił Sąd Okręgowy błędu ustalając, że oskarżony S. S. (1) jest sprawcą rozboju dokonanego na osobie S. N.. Myli się skarżący twierdząc, że oskarżony nie został rozpoznany przez pokrzywdzonego. Z niekwestionowanych zeznań świadków − funkcjonariuszy policji P. K. i K. P. wynika, że w dniu 20 lutego 2010 r. około godz. 4:30, po zgłoszeniu przestępstwa, przeprowadzili rozmowę z S. N., który poinformował ich, iż dwóch nieznanych młodych mężczyzn ubranych w czarne kurtki, kaptury na głowach, niskiego wzrostu, posługując się nożem zmusili go do oddania telefonu komórkowego, po czym oddalili się w kierunku urzędu pocztowego. Poza sporem jest, że pokrzywdzony był wówczas w stanie nie trzeźwości. Policjanci zeznali wszak, że wypowiadał się jednak „ładnie i logicznie” (k.28). Niezwłocznie policjanci przystąpili więc do penetracji terenu, udając się wraz z pokrzywdzonym radiowozem w kierunku, gdzie -według niego- oddalili się napastnicy. To patrolujący policjanci ( nie pokrzywdzony – przyp. SA) zauważyli dwóch mężczyzn odpowiadających rysopisowi podanemu przez pokrzywdzonego. Dopiero po wylegitymowaniu zatrzymanych pokrzywdzony oświadczył, bez cienia wątpliwości, że są to sprawcy rozboju. Wśród zatrzymanych był S. S. (1), na którego bez wahania wskazał S. N..

Świadkowie zgodnie także zeznali, że K. P. po zatrzymaniu oskarżonego i jego kolegi sam spenetrował teren na którym wcześniej znajdował się jeden z zatrzymanych - M. K.. Owe „oględziny” były wynikiem analizy zachowania M. K. tuż przed zatrzymaniem (oddalił się od S., kiedy zauważył patrol policji). To policjant odnalazł telefon pokrzywdzonego, który w tym czasie przebywa przy radiowozie. W tej sytuacji nie może być najmniejszych wątpliwości, że rozpoznanie S. S. (1) przez pokrzywdzonego było w pełni wiarygodne.

Zbyt dużą wagę przywiązuje skarżący do opisu oskarżonego przez pokrzywdzonego w zakresie tatuaży na twarzy. Pomijając fakt, że takowe oskarżony miał - jak okazało się na rozprawie przed Sądem I instancji - to nie był to kluczowy i rozstrzygający o rozpoznaniu sprawcy szczegół. Prawdą jest, że pierwsze zeznania P. K. i K. P. nie wskazują na to by S. N. relacjonując napad rabunkowy i opisując sprawców wspomniał o tatuażach jednego z nich. Nie zmienia to jednak faktu, że po zatrzymaniu oskarżonego pokrzywdzony bez najmniejszych wątpliwości wskazał na niego jako sprawcę rozboju. Celność rozpoznania potwierdziło znalezienie telefonu pokrzywdzonego w pobliżu miejsca zatrzymania, gdzie poruszał się M. K.. Późniejsze okazywanie wizerunku zatrzymanych nie miało większego znaczenia w kontekście jednoznacznego rozpoznania sprawców w trakcie ich zatrzymania. Argument skarżącego, że stan nietrzeźwości pokrzywdzonego uniemożliwiał zapamiętanie wyglądu sprawców, w kontekście przywołanej relacji funkcjonariuszy policji, jawi się jako całkowicie chybiony.

Trafnie również Sąd Okręgowy akcentuje w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że S. N. nie znał zarówno oskarżonego jak i jego kolegi M. K., w związku z tym nie miał żadnego powodu by bezpodstawnie narażać ich na odpowiedzialność karną.

Żaden zatem z podniesionych przez apelującego argumentów nie przemawia za dowolnością ustaleń Sądu Okręgowego.

Apelacja co do winy obligowała kontrolę zaskarżonego orzeczenia także w zakresie rozstrzygnięcia o karze. Mając na uwadze przywołane przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku okoliczności rozboju, uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego, działanie warunkach powrotu do przestępstwa oraz fakt, że wymierzona kara oscyluje w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, żadną miarą nie sposób uznać ją za surową, a tym bardziej w stopniu rażącym.

W tym stanie rzeczy zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy.

Orzeczenie o kosztach sądowych postępowania odwoławczego ma oparcie w art. 624 § 1 k.p.k.

Agata Regulska

Andrzej Kot

Maciej Skórniak

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE