WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 maja 2018 roku skierowanym przeciwko A. K.
i J. K., powódka M. B. wniosła o nakazanie pozwanym opróżnienie, opuszczenie i wydanie lokalu mieszkalnego położonego w Ł. przy ulicy (...) oraz zasądzenie od pozwanych na rzecz powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz
z opłatą skarbową od pełnomocnictwa.

Na uzasadnienie swego stanowiska powódka wskazała, iż od dnia 14 października 2016 roku posiada prawo własności przedmiotowego lokalu mieszkalnego. W momencie nabycia prawo do lokalu było obciążone wpisaną do księgi wieczystej umową najmu, na mocy której pozwani byli najemcami lokalu. Zgodnie z postanowieniami wskazanej umowy pozwani byli zobowiązani uiszczać czynsz w kwocie odpowiadającej wysokości należności na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w Ł.. Pomimo zobowiązania pozwani nie uiszczali czynszu. W 2016 roku powódka wystąpiła przeciwko pozwanym z powództwem
o ustalenie nieważności umowy najmu zawartej przez pozwanych, przy czym postępowanie to zarejestrowane pod sygn. II C 2942/16 zakończyło się oddaleniem powództwa, z uwagi na brak interesu prawnego po stronie powódki ( pozew k. 4-5v.).

W dniu 4 października 2018 roku Miasto Ł. Zarząd Lokali Miejskich zgłosił interwencję uboczną w sprawie i wniósł o oddalenie powództwa, a w przypadku jego uwzględnienia o ustalenie braku uprawnienia pozwanych do lokalu socjalnego, a także zasądzenie na rzecz interwenienta ubocznego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (interwencja uboczna k. 52-54).

Postanowieniem z dnia 8 października 2018 roku wydanym na rozprawie, Sąd oddalił wnioski pozwanych A. K. i J. K. o ustanowienie pełnomocnika z urzędu (postanowienie k. 64).

Na terminie rozprawy w dniu 28 czerwca 2019 roku pełnomocnik powódki podtrzymał powództwo, nadto złożył wniosek o zasądzenie od pozwanych kosztów procesu
w wysokości 1.458,52 zł według złożonego spisu kosztów (spis kosztów k. 119, elektroniczny protokół rozprawy z dnia 28 czerwca 2019 roku czas elektroniczny 00:09:35 – 00:16:06 k. 121v.).

Pełnomocnik pozwanych wniósł o oddalenie powództwa, a w przypadku jego uwzględnienia o przyznanie pozwanym prawa do lokalu socjalnego ( elektroniczny protokół rozprawy z dnia 28 czerwca 2019 roku czas elektroniczny 00:09:35 – 00:16:06 k. 121v).

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 października 2016 roku na podstawie umowy sprzedaży powódka nabyła lokal mieszkalny numer (...) położony w Ł. przy ulicy (...). Lokal był obciążony umową najmu z dnia 30 listopada 2012 roku z podpisami notarialnie poświadczonymi na rzecz pozwanych (okoliczność bezsporna, a nadto elektroniczny odpis księgi wieczystej k. 10-14).

W dniu 30 listopada 2012 roku pozwani A. K. i J. K. zawarli
z ówczesną właścicielką lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w Ł. przy ulicy (...) - B. K. umowę najmu tegoż lokalu. W umowie pozwani zobowiązali się do zapłaty czynszu, który został określony na kwotę 600,00 zł (w tym opłaty z tytułu zarządzania nieruchomością, wydatki na nieruchomość wspólną, wywozu
i usuwania śmieci i nieczystości, zużycia energii elektrycznej, ciepła i wody). Umowa została zawarta na czas oznaczony do dnia 30 listopada 2042 roku ( okoliczność bezsporna, a nadto umowa najmu k. 15-17).

Pozwani nie uiszczali opłat czynszowych oraz za media, począwszy od listopada 2016 roku (raport o naliczeniach k. 18-21).

Pismem z dnia 27 lutego 2018 roku, doręczonym pozwanym w dniu 1 marca 2018 roku, powódka wezwała pozwanych do zapłaty zaległych opłat czynszowych kwocie 7.228,88 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w płatności poszczególnych rat miesięcznych oraz do uregulowania bieżących należności czynszowych– w terminie
1 miesiąca od dnia otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy najmu. Jednocześnie powódka podwyższyła stawkę czynszu najmu lokalu mieszkalnego do kwoty 898,34 zł miesięcznie (wezwanie z dnia 27 lutego 2018 roku k. 22-23 wraz z potwierdzeniem nadania, wydruk z systemu śledzenia przesyłek k. 24).

Pismem z dnia 29 marca 2018 roku powódka wypowiedziała pozwanym umowę najmu lokalu mieszkalnego numer (...) w Ł. przy ulicy (...), bez zachowania terminów wypowiedzenia. Powódka wezwała pozwanych do zwrotu lokalu w stanie niepogorszonym w terminie 3 dni od dnia otrzymania pisma (wypowiedzenie najmu lokalu mieszkalnego k. 25-26 wraz z potwierdzeniem nadania).

Pozwani otrzymali wypowiedzenie w dniu 4 kwietnia 2018 roku ( wydruk z systemu śledzenia przesyłek k. 27-27v.)

Pozwani nie są zarejestrowani w Powiatowym Urzędzie Pracy jako osoby bezrobotne. Nie pobierają zasiłku. Pozwana A. K. otrzymuje świadczenie emerytalne 1783,08 zł brutto (1.486,60 zł netto). Pozwany J. K. otrzymuje świadczenie emerytalne w wysokości 2.217,51 zł brutto. Pozwany posiada znaczny stopień niepełnosprawności
z uwagi na brak lewej kończyny dolnej. Pozwani nie korzystają z Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Ł. (pismo ZUS k. 35-36, pismo MOPS w Ł. k. 38, pismo z PUP w Ł. k. 39, orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 51-51v.).

Wyrokiem z dnia 15 września 2017 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi
w sprawie o sygn. VIII C 2942/16, toczącej się z powództwa M. B. przeciwko B. K., J. K. i A. K. o ustalenie nieważności umowy najmu, zawartej w dniu 30 listopada 2012 roku pomiędzy B. K. a J. K. i A. K. oddalił powództwo. W uzasadnieniu wskazano, że powódka nie wykazała interesu prawnego w wytoczeniu powództwa o ustalenie (wyrok w sprawie VIII C 2942/16 k. 75, uzasadnienie w sprawie VIII C 2942/16 k. 84-92 załączonych akt).

Wyrokiem z dnia 19 lutego 2018 roku Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił apelację powódki (wyrok z uzasadnieniem w sprawie III Ca 1677/17 k. 129-136 załączonych akt).

Poczynione ustalenia faktyczne Sąd oparł na kserokopiach dokumentów załączonych do akt sprawy, których prawdziwość nie została zakwestionowana przez strony.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 28 czerwca 2019 roku Sąd pominął dowód z zeznań pozwanych wobec nieusprawiedliwionego niestawiennictwa pozwanych na terminie rozprawy w dniu 28 czerwca 2019 roku.

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i podlegało uwzględnieniu.

Podstawą żądania opróżnienia lokalu mieszkalnego jest art. 675 § 1 kodeksu cywilnego. Zgodnie z normą prawną zawartą w tym przepisie, po zakończeniu najmu najemca obowiązany jest zwrócić rzecz w stanie niepogorszonym. Zgodnie zaś z treścią przepisu art. 222 § 1 kodeksu cywilnego właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Roszczenie to służy, zatem właścicielowi przeciwko osobom, które faktycznie władają lokalem nie będąc do tego uprawnionymi (tak również Sąd Najwyższy w wyroku z 23 września 1999 roku, II CRN 99/92; nie publikowane, Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 4 października 1983 roku, sygn. I S.A. 721/83).

Treścią roszczenia windykacyjnego przewidzianego w art. 222 § 1 k.c. jest żądanie wydania rzeczy, które kieruje się przeciwko osobie władającej cudzą rzeczą bez podstawy prawnej. Jego podstawę stanowi powstanie stanu sprzecznego z prawem właściciela, fakt pogwałcenia własności. Przesłankami owego roszczenia są wyłącznie elementy przedmiotowe, obiektywny fakt trwałego wkroczenia w sferę cudzego prawa własności przez podmiot nieuprawniony. Bez znaczenia dla powstania roszczenia windykacyjnego pozostają elementy subiektywne, takie jak wina, czy dobra lub zła wiara osoby naruszającej cudzą własność.

W przypadku roszczenia windykacyjnego legitymowanym czynnie jest właściciel rzeczy, a legitymowanym biernie jest osoba władająca cudzą rzeczą bez tytułu prawnego.

W przedmiotowej sprawie powódka M. B., której przysługiwało prawo własności do spornego lokalu była legitymowana czynnie do wystąpienia z niniejszym powództwem. Natomiast, pozwani jako osoby korzystające z lokalu powódki, wbrew jej woli posiadali legitymację bierną.

W świetle art. 222 § 1 k.c. ustalenia wymagało, czy pozwany posiada skuteczne względem powódki uprawnienie do władania lokalem. Jak wynika z poczynionych w sprawie ustaleń pozwani czerpali swoje uprawnienie do spornego lokalu mieszkalnego ze stosunku najmu nawiązanego umową z dnia 30 listopada 2012 roku zawartej z poprzednim właścicielem lokalu B. K..

Zgodnie z dyspozycją art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Do stosunku najmu łączącego powódkę z pozwanym stosuje się przepisy ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2016r poz. 1610). Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 wskazanej ustawy przez lokatora należy rozumieć najemcę lokalu lub osobę używającą lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności. Zatem pozwany na gruncie wskazanej ustawy jest lokatorem, co oznacza, iż jest objęty ochroną przysługującą lokatorom.

Zgodnie z treścią art. 11 ust. 1 i 2 pkt 2 ustawy o ochronie praw lokatorów, który przewiduje ściśle określone wymogi prawidłowego rozwiązania umowy najmu, a który ma zastosowanie w przedmiotowej sprawie, jeżeli lokator jest uprawniony do odpłatnego używania lokalu, wypowiedzenie umowy winno być dokonane - pod rygorem nieważności - na piśmie i określać przyczynę wypowiedzenia; właściciel może wypowiedzieć stosunek prawny na miesiąc naprzód na koniec miesiąca kalendarzowego jeżeli lokator jest w zwłoce z zapłatą czynszu lub innych opłat za używanie co najmniej za trzy pełne okresy płatności, pomimo uprzedzenia go na piśmie o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnego
i wyznaczenia dodatkowego miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności. Wskazane przepisy z uwagi na charakter regulacji mają charakter przepisów bezwzględnie obowiązujących.

Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego, wskazane wyżej wymogi rozwiązania umowy najmu z pozwanymi wskutek zaległości czynszowych zostały spełnione przez stronę powodową. Przede wszystkim pozwani pismem z dnia 27 lutego 2018 roku zostali wezwani do zapłaty zaległego czynszu. Na dzień sporządzania wskazanego pisma zaległość z tytułu czynszu przekraczała, wymagane ustawowo trzy pełne okresy płatności, bowiem pozwani nie uiszczali czynszu od listopada 2016 roku, czego nie kwestionowali. Nadto,
w doręczonym pozwanym wezwaniu został wyznaczony termin jednomiesięczny na uiszczenie zaległości oraz został wskazany zamiar wypowiedzenia umowy najmu, w sytuacji nie uiszczenia przez pozwanych wskazanych zaległości czynszowych. Mimo tak sformułowanego wezwania, doręczonego pozwanym w dniu 1 marca 2018 roku A.
i J. K. nie uregulowali zaległości. W związku z tym powódka pismem z dnia 29 marca 2018 roku wypowiedziała łączący strony stosunek najmu za jednomiesięcznym terminem wypowiedzenia. Wobec tego stosunek najmu rozwiązał się w dniu 30 maja 2018 roku, bowiem pozwani otrzymali wypowiedzenie w dniu 4 kwietnia 2018 roku, a przepis art. 11 ust. 2 pkt 2 ustawy pozwala właścicielowi wypowiedzieć stosunek najmu na miesiąc naprzód na koniec miesiąca kalendarzowego. Oznacza to, że pozwani już od 1 czerwca 2018 roku używają i przebywają w przedmiotowym lokalu bez tytułu prawnego.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut podnoszony przez pozwanych, iż powódka nie była uprawniona do wypowiedzenia umowy najmu z dnia 30 listopada 2012 roku, gdyż nie była stroną tejże umowy. Zgodnie z art. 678 § 1 k.c. w razie zbycia rzeczy najętej w czasie trwania najmu nabywca wstępuje w stosunek najmu na miejsce zbywcy; może jednak wypowiedzieć najem z zachowaniem ustawowych terminów wypowiedzenia. Z kolei w myśl art. 678 § 2 k.c. uprawnienie do wypowiedzenia najmu nie przysługuje nabywcy, jeżeli umowa najmu była zawarta na czas oznaczony
z zachowaniem formy pisemnej i z datą pewną, a rzecz została najemcy wydana. Z kolei art. 1002 kpc stanowi, iż z chwilą uprawomocnienia się postanowienia o przysądzeniu własności, nabywca wstępuje w prawa i obowiązki dłużnika wynikające ze stosunku najmu.

W pierwszej kolejności zwrócić należy uwagę, iż nawet w sytuacji gdy umowa najmu była zawarta na czas oznaczony z zachowaniem formy pisemnej i z datą pewną, a rzecz została najemcy wydana, to w sytuacji gdy najemca nie wywiązuje się ze swoich obowiązków w zakresie płatności czynszu, zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2016r poz. 1610).

Skoro pozwanym w dacie zamknięcia rozprawy nie przysługiwało skuteczne względem powódki prawo do korzystania z lokalu numer (...) położonego w Ł. przy ulicy (...), żądanie powódki opróżnienia owego lokalu przez A. K.
i J. K. zasługiwało na uwzględnienie.

W konsekwencji, rozważenia wymagało, czy pozwanym przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego.

Zgodnie z art. 14 ust. 1, przywołanej ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów i mieszkaniowym zasobie gminnym, w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. Ustęp 3 tego przepisu stanowi, że Sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o uprawnieniu do lokalu socjalnego biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania z lokalu oraz szczególną sytuację materialną i rodzinną osób, których nakaz opróżnienia lokalu dotyczy. Zgodnie z ust. 4 wskazanego przepisu, Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec kategorii osób wymienionych w tym przepisie: kobiety w ciąży, małoletniego, niepełnosprawnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414, Nr 106, poz. 668, Nr 117, poz. 756
i Nr 162, poz. 1118 i 1126, z 1999 r. Nr 20, poz. 170, Nr 79, poz. 885 i Nr 90, poz. 1001 oraz z 2000 r. Nr 12, poz. 136 i Nr 19, poz. 238) lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą, obłożnie chorych, emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej, osoby posiadającej status bezrobotnego, osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały, chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany.

Zgodnie z dyspozycją art. 14 ust. 7 ustawy o ochronie praw lokatorów, przepis art. 14 ust. 4 wskazanej ustawy nie stosuje się do osób, które utraciły tytuł prawny do lokalu niewchodzącego w skład publicznego zasobu mieszkaniowego. Tym samym osobom tym nie należy się obligatoryjne przyznanie prawa do lokalu socjalnego (tak między innymi A. D. „Najem lokali. Komentarz.” 2010 rok, Sąd Najwyższy Izba Cywilna w wyroku z dnia 14 lutego 2008 roku, II CSK 484/07). Wyłączenie powyższe dotyczy jednak tylko stosunków uprawniających do korzystania z lokalu, powstałych po dniu 1 stycznia 2005 roku (art. 4 ustawy z dnia 17 grudnia 2004 roku o zmianie ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego oraz o zmianie niektórych ustaw, Dz. U. 2004 roku, Nr 281, poz. 2783).

W niniejszej sprawie, żądanie eksmisji dotyczy lokalu nie należącego do publicznego zasobu mieszkaniowego, nadto umowa najmu została zawarta w 30 listopada 2012 roku,
a zatem znajduje do niej zastosowania wyłączenie zawarte w art. 14 ust. 7 powołanej ustawy, co oznacza, iż Sąd może wobec pozwanych nie orzekać o prawie do lokalu socjalnego mimo zaistnienia, wymienionych w art. 14 ust. 4 przesłanek, cytowanej powyżej ustawy.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego należy wskazać, iż umowa najmu z pozwanymi została zawarta w dniu 30 listopada 2012 roku. Nadto lokal, który wynajmowali pozwani nie wchodził w skład publicznego zasobu mieszkaniowego. Wobec tego Sąd nie ma obowiązku orzekania o prawie do lokalu socjalnym wobec pozwanych, mimo iż pozwany J. K. jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym. Przede wszystkim należy wskazać, iż pozwani dobrowolnie nie uiszczają nawet bieżących opłat na rzecz wspólnoty mieszkaniowej. Zatem używali i używają oni przedmiotowy lokal, nie ponosząc z tego tytułu żadnych kosztów. Sprzeczne z zasadami współżycia społecznego byłoby dopuszczenie do powiększania nieuzasadnionych kosztów po stronie powódki, która przy orzeczeniu o przyznaniu pozwanemu prawa do lokalu socjalnego, musiałaby długo oczekiwać na eksmisję pozwanych i tolerować fakt ich zamieszkiwania w lokalu stanowiącym jej własność. Nadto, nie umknęło uwadze Sądu, że pozwani pobierają świadczenia emerytalne w wysokości wyższej niż najniższa emerytura gwarantowana. Oznacza to, iż pozwani uzyskując stałe świadczenia emerytalne mogą zaspokoić swoje potrzeby mieszkaniowe. Z całą mocą podkreślenia wymaga okoliczność, iż pozwani przez kilka lat, bowiem począwszy od 2016 roku nie uiszczali opłat czynszowych, wobec tego mieli realne możliwości poczynienia kosztem powódki oszczędności. Z powyższych względów Sąd ustalił, iż pozwanym nie przysługuje prawo do otrzymania lokalu socjalnego.

O kosztach procesu między stronami orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. stanowiącego, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Pozwani przegrali proces w całości, dlatego Sąd obciążył ich obowiązkiem zwrotu powódce kosztów procesu w łącznej kwocie 457,00 zł, na którą złożyły się: opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 240 zł (ustalone zgodnie z § 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie) oraz opłata sądowa od pozwu w wysokości 200,00 zł.

Wysokość niniejszych kosztów została ustalona w oparciu o treść § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.), mając na względzie datę zainicjowania przedmiotowego postępowania.

Tym samym Sąd nie znalazł podstaw do zasądzenie od pozwanych na rzecz powódki kosztów postępowania w wyższej wysokości. Na wstępie zaznaczyć należy, iż zasada wysłowiona w przepisie art. 98 § 1 k.p.c. odnosi się do kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia prawa i celowej obrony, co ogranicza ryzyko zwrotu opłat za czynności radcy prawnego reprezentującego stronę wygrywającą sprawę tylko do kosztów racjonalnie uzasadnionych, a sąd nie jest związany spisem kosztów przedłożonym przez pełnomocnika zastępującego stronę wygrywającą sprawę i może skontrolować wysokość tych kosztów, mając na względzie charakter i stopień zawiłości sprawy oraz wymagany nakład pracy pełnomocnika w tej sprawie ( tak też postanowienie Sądu Apelacyjnego
w K. z dnia 13 grudnia 2012 r., I ACz 1922/12). Zdaniem Sądu orzekającego
w rzeczonej sprawie, wymagany w niniejszej sprawie nakład pracy pełnomocnika strony powodowej nie uzasadniał zasądzenia od pozwanych zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w kwocie żądanej przez stronę powodową wedle przedstawionego spisu kosztów. Zaznaczenia wymaga, że ustawodawca, określając stawki minimalne opłat, rozważył i uwzględnił okoliczności charakterystyczne dla danego rodzaju sprawy, dokonując swoistej wyceny nakładu pracy profesjonalnego pełnomocnika. Aktywność pełnomocnika
w postępowaniu, jakiej można oczekiwać od profesjonalisty działającego w interesie swego mocodawcy, nie może być natomiast jedynym argumentem za ustaleniem wynagrodzenia
w kwocie wyższej, aniżeli wynika ono z zastosowania stawki minimalnej przewidzianej dla danej sprawy. Sporządzanie pism procesowych oraz uczestnictwo w rozprawach wchodzi bowiem w zakres normalnych czynności wykonywanych przez pełnomocnika. Nadmienić należy, iż spis kosztów jest dokumentem prywatnym mającym znaczenie prawne, konkretyzuje bowiem podstawę orzeczenia o ich zwrocie. Wobec powyższego także spis kosztów podlega ocenie pod kątem wykazania poniesienia przez stronę wydatków zarówno co do zasady i co do wysokości. Na gruncie przedmiotowego postępowania należało wskazać, iż w myśl reguły odpowiedzialności za wynik sprawy (art. 98 § 1 k.p.c.) z całą pewnością kosztami rzeczywiście poniesionymi przez stronę powodową była opłata od pozwu
w wysokości 200 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości stawki minimalnej – 240 zł, obliczone na podstawie § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.), koszty opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa (17 zł), które powinny zostać zwrócone przez stronę pozwaną. Nie było natomiast podstaw do zasądzania kosztów dojazdu w wysokości wskazanej w spisie kosztów, a obliczonej - jak należy się domniemywać - przy uwzględnieniu stawek ustalonych na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 roku w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej w związku z przepisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 roku w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz.U. Nr 27, poz. 271 ze zm.). Stawki te wynoszą dla samochodu osobowego o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm3 - 0,8358 zł. Tym samym sąd orzekający w niniejszym składzie podziela w całości stanowisko wyrażone w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016 r. (III CZP 26/16, Biuletyn SN 2016, nr 6, poz. 10), zgodnie z którym „kosztami przejazdu do sądu pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym - jeżeli ich poniesienie było niezbędne i celowe w rozumieniu art. 98 § 1 k.p.c. - są koszty rzeczywiście poniesione”. Kosztów tych nie należy utożsamiać ze sztywno określonymi stawkami wynikającymi z wyżej cytowanych przepisów: po pierwsze dlatego, że przepisy te odnoszą się do kosztów podróży osób mających status pracownika, w związku z odbyciem podróży służbowej na podstawie wystawionej przez pracodawcę tzw. delegacji, czyli polecenia wykonania zadań służbowych poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. Niedopuszczalne jest bowiem stosowanie bez wyraźnej podstawy prawnej przepisów dotyczących pracowników do osób niemających takiego statusu. Poza tym, w związku z unormowaniem zawartym w art. 85 ust. 1 oraz art. 88, 90 i 91 u.k.s.c. stosowanie tych przepisów do radców prawnych i adwokatów prowadziłoby do ich uprzywilejowania w stosunku do innych uczestników postępowania,
w tym także do stron.

Mając na uwadze powyższe wobec braku oświadczenia ze strony pełnomocnika powódki o rzeczywiście poniesionych kosztach dojazdu, zasadnym jest przyznanie stronie powodowej od strony pozwanej kosztów w wysokości 457,00 zł.

W niniejszej sprawie nie zachodzi podstawa do uwzględnienia wniosku Miasta Ł. Zarządu Lokali Miejskich - interwenienta ubocznego o zasądzenie kosztów procesu. Zgodnie z art. 107 k.p.c. interwenient uboczny, do którego nie mają zastosowania przepisy
o współuczestnictwie jednolitym, nie zwraca kosztów przeciwnikowi strony, do której przystąpił. Sąd może jednak przyznać od interwenienta na rzecz wygrywającego sprawę przeciwnika strony, do której interwenient przystąpił, zwrot kosztów wywołanych samoistnymi czynnościami procesowymi interwenienta. Sąd może także przyznać interwenientowi koszty interwencji od przeciwnika obowiązanego do zwrotu kosztów. Sąd Najwyższy trafnie przyjął, że strona przegrywająca proces obowiązana jest w zasadzie do zwrotu kosztów procesu stronie przeciwnej, gdy ta tego zażąda. Jednakże w pewnych sytuacjach zarówno uprawnienie, jak i obowiązek co do zwrotu kosztów może - poza stronami - dotyczyć także innych osób (art. 107 i 110 kpc), a kryterium przy ocenie uprawnień i obowiązków w zakresie kosztów stanowi także zasada słuszności (art. 102 kpc) (post. Sądu Najwyższego z dnia 1.06.1965 r., I PZ 34/65, OSN 1966, Nr 2, poz. 27). Zważywszy na te okoliczności, wynik procesu, oraz mając na uwadze, że czynności przez podjęte interwenienta zostały w jego interesie, a powódka nie miała na nie wpływu, w niniejszej sprawie Sąd oddalił wniosek interwenienta o zasądzenie kosztów procesu.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji.