UZASADNIENIE

(...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniósł o orzeczenie nakazem zapłaty
w postępowaniu nakazowym, że K. W. (1) ma zapłacić na jego rzecz kwotę 500 000,00 zł z tytułu hipoteki umownej kaucyjnej ustanowionej na rzecz powoda, obciążającej prawo użytkowania wieczystego nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli prowadzi księgę wieczystą nr (...), z zastrzeżeniem prawa do powoływania się przez pozwaną w postępowaniu egzekucyjnym na ograniczenie odpowiedzialności do przysługującego jej udziału w tym prawie. Ponadto powód wniósł o nakazanie pozwanej zwrócenia
mu kosztów postępowania sądowego.

Zarządzeniem z 26 października 2018 r. Sąd stwierdził brak podstaw
do wydania nakazu zapłaty i skierował sprawę do postępowania zwykłego.

W odpowiedzi na pozew K. W. (1) wniosła o oddalenie powództwa w całości. W toku sprawy wniosła o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów zastępstwa prawnego.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 12 września 1997 r. (...) Bank (...) Oddział w Z. zawarła z Zakładem Produkcji (...) z siedzibą w Z., którego właścicielem był K. W. (2), umowę kredytu odnawialnego w walucie polskiej na rachunku bieżącym o numerze (...) (...) w wysokości 30 000,00 zł, na okres
od 12 września 1997 r. do 12 września 1998 r. (dowód: umowa - k. 31 - 35 ) .

Kwota udzielonego kredytu była oprocentowana w stosunku rocznym według zmiennej stopy procentowej. Wysokość stopy procentowej została określona jako kwota bazowa powiększona o marżę ryzyka kredytowego, (§ 4 ust. 1). Stopa bazowa miała charakter zmienny i określona była w uchwale zarządu (...) w sprawie odsetek od środków pieniężnych gromadzonych na rachunkach bankowych i od kredytów udzielanych przez (...) w oparciu o średnią arytmetyczną stóp procentowych 12. miesięcznych złotowych terminowych lokat oszczędnościowych, wykazywanych przez centrale banków krajowych - poza (...) - dysponujących największymi kwotami terminowych zobowiązań wobec klientów, według stanu na 10. dzień miesiąca. W przypadku wykazywania przez bank
dla tych lokat więcej niż jednej stopy procentowej przyjmowało się w powyższych obliczeniach dla tego banku średnią arytmetyczną stopę procentową. Stopa bazowa miała obowiązywać od pierwszego dnia następnego miesiąca
po wprowadzeniu zmiany i ustalana z jednym miejscem po przecinku, podlegając zaokrągleniu w górę, jeżeli druga cyfra po przecinku wynosi od 5 do 9, lub w dół, jeżeli druga cyfra po przecinku wynosi od 0 do 4. Zmiana stopy bazowej następować miała wówczas gdy średnia arytmetyczna stóp procentowych stanowiących podstawę jej wyliczenia ulegała zmianie o więcej niż 0,5 punktu procentowego, (§ 4 ust. 2). W dniu podpisania umowy zmienna stopa oprocentowania kredytu wynosiła 26 % , (§ 4 ust. 3). Odsetki od wykorzystanego kredytu miały być naliczane na bieżąco według stopy procentowej obowiązującej w czasie trwania umowy i pobierane z rachunku bieżącego kredytobiorcy
w drugim dniu roboczym po upływie miesiąca, za który zostały naliczone (§ 5 ust. 1), (dowód: umowa - k. 31 - 35 ) .

Zabezpieczeniem spłaty kredytu było: nieodwołalne upoważnienie udzielone przez kredytobiorcę na rzecz (...) do zaspokojenia w pierwszej kolejności z wyłączeniem tytułów egzekucyjnych wszelkich zobowiązań wynikających z ustaleń umowy o numerze (...) prowadzonego w (...) w Z., bankowy zastaw rejestrowy na pojeździe, poręczenie według prawa cywilnego udzielone przez Z. W. i K. W. (1), (§ 7 ust. 1), (dowód: umowa - k. 31 - 35 ) .

Strony zawarły kilka aneksów do powyższej umowy. Aneksem nr (...) zwiększyły limit kredytowy do kwoty 400 000,00 zł na okres od 8 lutego 1999 r. do 12 września 1999 r. Zmienna stopa oprocentowania wynosiła 18,6 %. Strony ustanowiły hipotekę kaucyjną jako zabezpieczenie w wysokości 500 000,00 zł
na użytkowaniu wieczystym dotyczącym nieruchomości położonej w Z., przy ulicy (...), dla której wówczas przez Sąd Rejonowy
w Z. była prowadzona księga wieczysta nr (...) wraz z cesją z polis ubezpieczeniowych, (dowód: aneksy - k. 36 - 46) .

W akcie notarialnym z dnia 5 lutego 1999 r. Z. W. i K. W. (1) ustanowili hipotekę kaucyjną w księdze wieczystej o numerze (...), w której byli wpisani na prawach wspólności ustawowej jako użytkownicy wieczyści gruntu położonego w Z., przy ulicy (...),
o powierzchni 0,2950 ha, oznaczonego numerem działki (...), do najwyższej kwoty 500 000,00 zł na rzecz (...) Banku (...) Oddział w Z. w celu zabezpieczenia zobowiązań wynikających z umowy kredytu o numerze (...) (...) wraz z odsetkami oraz gwarancji bankowych, (dowód: akt notarialny Rep A (...)) .

Na tej podstawie Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli V Wydział Ksiąg Wieczystych dokonał wpisu hipoteki kaucyjnej do sumy najwyższej 500 000,00 zł do księgi wieczystej o numerze (...), (dowód: zawiadomienie - k. 50) .

W aneksie nr (...) do umowy kredytu nr (...)-I-36/97, strony postanowiły,
że P. (...) spłaci środki z kredytu w kwocie 400 000,00 zł w terminie do 12 września 2001 r., (§ 1 ust. 1 w zw. z § 2 ust. 1), (dowód: aneks nr (...) - k. 58 - 65) .

Kwota wykorzystanego kredytu miała być oprocentowana w stosunku rocznym według zmiennej stopy procentowej. Stopa procentowa miała być równa wysokości stawki referencyjnej powiększonej o marżę ryzyka kredytowego. Stawka referencyjna miała mieć charakter zmienny w umownym okresie kredytowania i była równa stawce WIBOR 1M, ustalanej dla pierwszego okresu obrachunkowego według notowań na dwa dni kalendarzowe poprzedzające dzień całkowitej lub częściowej wypłaty kredytu, a dla kolejnych okresów obrachunkowych na dwa dni kalendarzowe poprzedzające rozpoczęcie danego okresu obrachunkowego. W przypadku braku notowań stawki WIBOR
dla drugiego dnia, do wyliczenia stopy procentowej miały być stosowane odpowiednio notowania z dnia poprzedzającego, w którym było prowadzone notowanie stawki WIBOR, (§ 3 ust. 1 i 2), (dowód: aneks nr (...) - k. 58 - 65) .

Zadłużenie z tytułu niespłaconych odsetek od wykorzystanego kapitału stawało się - zgodnie z powyższym aneksem - wymagalne w dniu następnym
po upływie umówionego terminu spłaty. Zadłużenie przeterminowane
po wypowiedzeniu warunków umowy oraz zadłużenie z tytułu niespłaconych odsetek miało być wymagalne w następnym dniu po upływie wypowiedzenia umowy kredytu, (§ 5 ust. 1 i 2), (dowód: aneks nr (...) - k. 58 - 65) .

W przypadku opóźnienia w spłacie zadłużenia z tytułu udzielonego kredytu, (...) S.A. miało pobierać odsetki od niespłaconej kwoty za okres od dnia,
w którym powinna nastąpić spłata do dnia poprzedzającego dokonanie spłaty, według stopy procentowej przewidzianej dla kredytów przeterminowanych
i kredytów postawionych po upływie okresu wypowiedzenia w stan natychmiastowej wymagalności, w tym na cele gospodarcze i mieszkaniowe
nie będących przedmiotem postępowania ugodowego, określanej w uchwale zarządu (...) S.A. obowiązującej w okresach, za które oprocentowanie jest naliczane. W dniu zawarcia umowy stopa procentowa z tytułu opóźnienia
w spłacie zadłużenia wynosiła 37 % w stosunku rocznym, (§ 6 ust. 1 i 2), (dowód: aneks nr (...) - k. 58 - 65) .

Według aneksu nr (...), niespłacenie kredytu w terminie, skutkowało tym,
że następnego dnia niespłacona kwota stawała się zadłużeniem przeterminowanym i wymagalnym, (§ 9 ust. 1), (dowód: aneks nr (...) - k. 58 - 65).

Z. W. nie spłacił kapitału w ustalonym terminie, dlatego pismem z dnia 12 września 2001 r. (...) S.A. Oddział w Z. wezwał go do spłaty kredytu wraz z należnymi odsetkami. Wezwanie zostało
mu doręczone 13 września 2001 r., (dowód: wezwanie z potwierdzeniem odbioru - k. 66 - 67) .

W dniu 11 marca 2002 r. (...) Bank (...) S.A. w W. zawarła z Z. W. - prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą Zakłady (...) z siedzibą w Z. ugodę, w której Z. W. zobowiązał się do spłacenia zadłużenia z wcześniejszej umowy z 1997 r. do dnia 29 marca 2002 r., na które składał
się kapitał w wysokości 278 593,05 zł i odsetki karne w wysokości 31 910,02 zł oraz zobowiązał się do płacenia dalszych należnych odsetek naliczonych od dnia zawarcia ugody do dnia całkowitej spłaty należności - według oprocentowania wynikającego z umowy kredytowej, (dowód: ugoda nr 1/2002 - k. 69 - 70) .

W dniu 27 grudnia 2002 r. strony zawarły kolejna ugodę, w której Z. W. zobowiązał się do zapłaty zadłużenia, na które składała się kwota 278 593,05 zł tytułem kapitału i kwota 102 100,76 zł tytułem odsetek,
w umówionych ratach, (dowód: ugoda - k. 71 - 73) .

Powyższa ugoda - według ustaleń jej stron - nie stanowiła odnowienia zobowiązania z 1997 r. i nie miała wpływu na istniejące zabezpieczenia. Bank mógł od niej odstąpić m.in. wtedy, gdy dłużnik nie przystąpiłby do spłaty zadłużenia w terminie wynikającym z tej umowy, (dowód: ugoda - k. 71 - 73) .

Pismem z dnia 17 lipca 2007 r. (...) Bank (...) S.A. w W. odstąpiła ze skutkiem natychmiastowym od ugody z dnia 27 grudnia 2002 r., (dowód: pismo - k. 74) .

W dniu 7 listopada 2005 r. K. W. (1) złożyła oświadczenie
o uznaniu długu wobec (...) Bank (...) S.A.
w W., który na dzień 30 września 2005 r. wynosił łącznie 329 210,35 zł, (dowód: oświadczenie - k. 163) .

Z. W. nie spłacił zadłużenia w ustalonym terminie. W dniu
1 października 2010 r. sporządził oświadczenie o przyjęciu warunków spłaty zadłużenia, (dowód: pismo - k. 77 - 79) .

W dniu 31 maja 2010 r. (...) Bank (...) S.A. w W. wystawiła bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) przeciwko Z. W., K. W. (1), B. W. i P. W. z tytułu umowy kredytu w walucie polskiej w rachunku bieżącym o numerze (...) (...). Na wymagalne zadłużenie składała się kwota 139 494,64 zł tytułem należności głównej i kwota 241 331,07 zł tytułem odsetek naliczonych
do 30 maja 2010 r. Postanowieniem z dnia 30 czerwca 2010 r. Sąd Rejonowy
w Z. nadał bankowemu tytułowi wykonawczemu klauzulę wykonalności, (dowód: bankowy tytuł egzekucyjny - k. 81, postanowienie - k. 84) .

W dniu 17 września 2010 r. (...) Bank (...) S.A. w W. zawarła z(...) Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym w W. umowę sprzedaży wierzytelności, w tym przysługującej zbywcy z umowy o numerze (...), (dowód: umowa przelewu i załączniki - k. 85 - 100) .

Pismem z dnia 21 grudnia 2010 r. powód (...)
I Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty
w W. wezwał K. W. (1) jako poręczycielkę wierzytelności (...) Bank (...) S.A. w W. wobec (...) Z. W. do zapłaty kwoty 397 173,46 zł, (dowód: wezwanie do zapłaty - k. 117 - 118) .

Z. W. zmarł 17 października 2015 r. Spadek po nim odziedziczyła K. W. (1) razem z dwojgiem dzieci, (dowód: zeznania pozwanej K. W. (1) - k. 203 verte wraz z nagraniem rozprawy
z 18 lipca 2019 r. - płyta - koperta - k. 219, minuta od 00:05:45 do 00:10:30) .

K. W. (1) utrzymuje się z emerytury w wysokości 1 500,00 zł neto miesięcznie oraz dochodów z wykonywania usług krawieckich w wysokości około 2 000,00 zł rocznie. Pozwana jest współwłaścicielem zabudowanej działki w Z.. Nie ma innego zadłużenia oprócz dochodzonego niniejszym powództwem, (dowód: zeznania pozwanej K. W. (1) - k. 203 verte wraz z nagraniem rozprawy z 18 lipca 2019 r. - płyta - koperta - k. 219, minuta od 00:05:45 do 00:10:30) .

Powyższy stan faktyczny był w zasadzie bezsporny i został ustalony przez Sąd na podstawie przedstawionych dokumentów, których prawdziwości strony nie negowały, a także na podstawie zeznań pozwanej, które również nie były kwestionowane przez powoda.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, iż pierwotnego wierzyciela - (...) - prowadzącego działalność gospodarczą pierwotnie pod firmą Zakład Produkcji (...) w Z. łączyła umowa o kredyt. Umowa ta poprzez zawierane w jej trakcie aneksy, została zabezpieczona między innymi poprzez ustanowienie hipoteki kaucyjnej przez Z. W. i K. W. (1) na prawie użytkowania wieczystego. Z niniejszej sprawy wynika również, że kredytobiorca nie wywiązał się z warunków umowy i nie spłacił zobowiązania, co skutkowało powstaniem zadłużenia, a ostatecznie cesją wierzytelności na rzecz powoda.

W toku procesu pozwana reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika kwestionowała dochodzoną pozwem należność oraz jej wymagalność co do zasady oraz co do wysokości. Pozwana podniosła także zarzut przedawnienia.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego (umowa kredytowa, aneksy do umowy, ustanowienie hipoteki) należy stwierdzić,
że do zawarcia umowy doszło.

Odnosząc się do zasadności kolejnych zarzutów podniesionych przez stronę pozwaną, to należy zauważyć, że powód dochodzi zapłaty z tytułu hipoteki. Zgodnie z treścią art. 65 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece w celu zabezpieczenia oznaczonej wierzytelności można nieruchomość obciążyć prawem, na mocy którego wierzyciel może dochodzić zaspokojenia z nieruchomości bez względu na to, czyją stała się własnością,
i z pierwszeństwem przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości (hipoteka).

W związku z nowelizacją przepisów ustawy o księgach wieczystych
i hipotece jaka miała miejsce w czerwcu 2009 r. i zlikwidowaniu instytucji hipoteki kaucyjnej, w pierwszej kolejności ustalenia wymagało, które przepisy znajdą zastosowanie w niniejszej sprawie, w szczególności czy będą to przepisy aktualnie obowiązującej ustawy o księgach wieczystych i hipotece, czy też przepisy sprzed nowelizacji.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 czerwca 2009 r. o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 131, poz. 1075) do hipotek kaucyjnych powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy ustawy w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, z wyjątkiem przepisów o rozporządzaniu opróżnionym miejscem hipotecznym. Do hipotek zwykłych powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy ustawy w dotychczasowym brzmieniu,
z wyjątkiem art. 76 ust. 1 i 4 tej ustawy, które stosuje się w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. To samo dotyczy hipotek kaucyjnych zabezpieczających roszczenia związane z wierzytelnością hipoteczną, lecz nieobjętych z mocy ustawy hipoteką zwykłą, powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy.

W niniejszym postępowaniu hipoteka kaucyjna powstała przed 20 lutym 2011 r.. Wobec tego należało uznać, że zastosowanie w sprawie znajdą przepisy o księgach wieczystych i hipotece w brzmieniu po nowelizacji dokonanej ustawą z dnia 26 czerwca 2009 r.

Na podstawie tych przepisów należało zatem rozstrzygnąć w pierwszej kolejności zarzut przedawnienia zgłoszony przez pozwaną.

Zgodnie z treścią art. 77 ustawy o księgach wieczystych i hipotece przedawnienie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką nie narusza uprawnienia wierzyciela hipotecznego do uzyskania zaspokojenia z nieruchomości obciążonej; przepisu tego nie stosuje się jednak do roszczenia o odsetki. Z powołanego przepisu wynika, że przedawnienie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką pociąga za sobą tylko skutki w sferze obligacyjnej, nie pozbawia natomiast wierzyciela hipotecznego uprawnienia do zaspokojenia się z nieruchomości. Powyższe oznacza, że właścicielowi nieruchomości obciążonej nie przysługuje zarzut przedawnienia, i to niezależnie od tego, czy jest też dłużnikiem osobistym, czy tylko rzeczowym. Odpowiedzialność rzeczowa jest wyłączna i jedynie dłużnik osobisty może obronić się zarzutem przedawnienia, jeżeli nie jest jednocześnie dłużnikiem rzeczowym (art. 117 k.c.). Jeżeli nim jest, a dojdzie do przedawnienia i dłużnik zgłosi taki zarzut, to będzie odpowiadał tylko rzeczowo, a sąd uwzględniając powództwo ograniczy, zgodnie z art. 319 k.p.c., jego odpowiedzialność do obciążonej nieruchomości.

Zarzut przedawnienia nie zasługuje na uwzględnienie także
co do roszczenia o odsetki ze stosunku obligacyjnego. Zgodnie z treścią art. 104 ustawy o księgach wieczystych i hipotece w brzmieniu sprzed 26 czerwca 2009 r. hipoteka kaucyjna zabezpieczała odsetki oraz koszty postępowania mieszczące
się w sumie wymienione we wpisie hipoteki. Przepis ten jako przepis szczególny odnoszący się do hipoteki kaucyjnej wyłącza w tym zakresie zastosowanie art. 77 zd. 2 ustawy w wersji sprzed nowelizacji. Oznacza to, że jak długo hipoteka kaucyjna figuruje w księdze wieczystej, tak długo wierzyciel może liczyć
na zaspokojenie z nieruchomości obciążonej. W granicach sumy wpisanej
do księgi wieczystej podlegają zabezpieczeniu hipotecznemu powstałe roszczenia odsetkowe aż do wyczerpania zapisanej sumy. Tym samym ustanowiona hipoteka kaucyjna odnośnie tych roszczeń chroni wierzyciela przed skutkami przedawnienia. Takiej ochrony wierzyciel nie doznaje jedynie co do roszczeń powyżej sumy hipoteki kaucyjnej, albowiem takowe nie wchodzą już skład zabezpieczenia hipotecznego.

Mając powyższe na uwadze należało uznać, że podniesiony przez pozwaną zarzut przedawnienia nie mógł odnieść zamierzonego przez nią skutku w postaci oddalenia powództwa.

Do takiego rozstrzygnięcia doprowadził natomiast Sąd zarzut niewykazania przez stronę powodową wysokości dochodzonego roszczenia
i to zarówno w zakresie świadczenia głównego, jak i odsetek.

Skuteczność skorzystania z możliwości uzyskania zaspokojenia roszczenia przez powoda, wymagała bowiem poczynienia przez Sąd ustaleń istotnych
w sprawie faktów, w kontekście przepisu art. 77 ustawy o księgach wieczystych
i hipotece, w brzmieniu mającym zastosowanie w tej sprawie. Sąd w szczególności powinien poczynić ustalenia, co do struktur wierzytelności nabytej przez powoda od banku i w tym zakresie wyjaśnić między innymi przyczyny rozbieżności między wysokością należności głównej wynikającą z umowy o kredyt, a kwotą należności głównej nabytej w drodze przelewu przez powoda.

Trzeba mieć przy tym na względzie, że choć hipoteka, jako ograniczone prawo rzeczowe, korzysta z domniemania, że została wpisana zgodnie
z rzeczywistym stanem prawnym (art. 3), to domniemanie to nie rozciąga
się na istnienie zabezpieczonej hipoteką kaucyjną wierzytelności. W niniejszej sprawie nie znajduje bowiem zastosowania uchylony art. 71 ustawy o księgach wieczystych i hipotece, który stwarzał domniemanie istnienia wierzytelności hipotecznej. Od czasu nowelizacji ustawy, o której była mowa wyżej - wierzyciel hipoteczny nie może powoływać się na wpis hipoteki w celu udowodnienia istnienia zabezpieczonej nią wierzytelności.

Skoro w sprawie nie znajdą zastosowania powyższe domniemania,
to wykazanie wysokości dochodzonych należności obciążała powoda. Zgodnie bowiem z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, spoczywa na osobie, która wywodzi z nich skutki prawne, przy czym sąd nie ma obowiązku przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.), a obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.).

Powód powinien zatem przedstawić Sądowi takie dowody, które pozwolą na ustalenie: jaka kwota kapitału została dłużnikowi wydana, jakie kwoty zostały przez niego wpłacane i jak były rozdysponowane na spłatę kapitału i odsetek - tak aby Sąd miał możliwość zweryfikowania prawidłowości tych wyliczeń. Tymczasem powód nie przedstawił żadnych dowodów pozwalających
na dokonanie takich ustaleń. Z dokumentów przedstawionych przez powoda wynika, że wysokość zadłużenia głównego zmieniała się na przestrzeni czasu
- w piśmie z dnia 17 lipca 2007 r. wskazano, że wynosiła ona 209 897,98 zł, natomiast w bankowym tytule egzekucyjnym została ustalona na 139 494,64 zł.
W piśmie procesowym z dnia 30 stycznia 2019 r. powód wskazał, że dłużnik Z. W. dokonał przynajmniej dwóch wpłat po 5 000,00 zł na rzecz pierwotnego wierzyciela. Nie ma przy tym jakiegokolwiek dowodu na to, jak
te wpłaty zostały zarachowane. Oprócz tego, że powód nie przedstawił żadnych dokumentów na okoliczność wpłat i rozliczeń, to nie wnosił o powołanie biegłego, który zweryfikowałby prawidłowość dochodzonej przez niego kwoty. Mając powyższe na uwadze należy zatem stwierdzić, że jedynie bankowy tytuł egzekucyjny wskazuje na kwotę należności głównej, jednakże z uwagi na to,
że jest dokumentem prywatnym, to nie może stanowić wystarczającego dowodu
w sprawie, w oparciu o który Sąd mógłby poczynić ustalenia w zakresie wysokości należności głównej. Należy w tym miejscu podkreślić, że udowodnienie wysokości wierzytelności powinno polegać na przedstawieniu dokumentów źródłowych,
w oparciu o które zostały wystawiony bankowy tytuł egzekucyjny. Istotą rozstrzygnięcia sporu cywilnego nie jest w takim wypadku sprawdzenie formalnej poprawności dokumentów przedstawianych przez powoda. Konieczne jest sprawdzenie przez Sąd, czy i kiedy zaistniało zadłużenie z tytułu kredytu odnawialnego, czy pozwana lub dłużnik główny dokonywali wpłat na jego pokrycie, w jakich terminach i wysokości oraz czy naliczenie odsetek oraz innych opłat zgodne jest z umową. Natomiast w niniejszej sprawie powód ograniczył
się do przedstawienia bankowego tytułu egzekucyjnego i wcześniejszych pism dłużnika i pozwanej o uznaniu długu w kwotach zupełnie odbiegających od kwot wskazanych w bankowym tytule egzekucyjnym. Takie działanie powoda może być uznane jedynie za uprawdopodobnienie roszczenia, podczas gdy konieczne jest jego udowodnienie. Zatem jeszcze raz należy stwierdzić, że powód nie przedstawił dokumentów potwierdzających wpłaty dłużnika i pozwanej w ramach korzystania z kredytu odnawialnego, co jest równoznaczne z brakiem udowodnienia kwoty głównej. Natomiast przedłożone zestawienie zadłużenia (k. 153 - 162) jest dokumentem sporządzonym przez stronę powodową i wobec zakwestionowania wysokości wierzytelności przez pozwaną nie wystarcza do przyjęcia, że powód udowodnił sporną okoliczność.

Wobec braku możliwość zweryfikowania wysokości należności z tytułu kapitału Sąd nie mógł dokonać ustaleń co do prawidłowości żądania odsetek przez powoda. Nie można uznać za prawidłowe wyliczenia odsetek zawartego
w piśmie procesowym pełnomocnika powoda z dnia 30 stycznia 2019 r. Jeśli chodzi o kwotę 240 121,15 zł tytułem odsetek karnych, to wskazać należy,
że odsetki te, naliczone przez poprzedniego wierzyciela w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP, nie mają uzasadnienia w treści zawartej umowy, gdzie odsetki od zobowiązania przeterminowanego miały być naliczane według zmiennej stopy procentowej, jak dla kredytów przeterminowanych
i postawionych w stan natychmiastowej wymagalności, nie będących przedmiotem postępowania ugodowego, określonej w uchwałach zarządu (...) obowiązującej w okresach, za które oprocentowanie jest naliczane (§ 5 zawartej umowy). Nie ma wobec tego podstaw, aby wyliczać odsetki według kryterium czterokrotności stopy lombardowej NBP.

Odnosząc się jeszcze do argumentacji strony pozwanej co do klauzuli abuzywnej, to trzeba wskazać, że przepisy te nie mają zastosowania w sprawie, ponieważ kredytobiorca zawarł umowę jako przedsiębiorca, a nie jako konsument (art. 385 ¹ § 1 k.c.).

Z tych wszystkich względów Sąd orzekł, jak w pkt 1 wyroku, gdyż powód
nie udowodnił wysokości należności głównej i odsetek.

Za stronę przegrywającą sprawę uznać należało powoda, gdyż powództwo zostało oddalone w całości i dlatego Sąd orzekł, jak w pkt 2 wyroku, na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie
(Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE