Sygn. akt II Ca 374/18
Dnia 25 maja 2018 roku
Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:
|
Przewodniczący |
SSA w SO Arkadiusz Lisiecki |
po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2018 roku w Piotrkowie Trybunalskim
na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym
sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G.
przeciwko M. O.
o zapłatę
na skutek apelacji pozwanej
od wyroku Sądu Rejonowego w Opocznie
z dnia 16 lutego 2018 roku, sygn. akt I C 637/17upr
1. oddala apelację,
2. zasądza od pozwanej M. O. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. kwotę 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu za instancję odwoławczą.
Sygn. II Ca 374/18
Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Opocznie cytuję:
„1. zasądza od pozwanej M. O. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. kwotę 2.254,33 (dwa tysiące dwieście pięćdziesiąt cztery 33/100) złote z odsetkami:
a) od kwoty 2.244,00 (dwa tysiące dwieście czterdzieści cztery) złote umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 7 marca 2017 r. do dnia zapłaty
b) od kwoty 10,33 (dziesięć 33/100) złotych ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 marca 2017 r. do dnia zapłaty
2. zasądza od pozwanej M. O. na rzecz powoda (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. kwotę 30,00 (trzydzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu” koniec cytatu.
Sąd Rejonowy ustalił i zważył następujący stan faktyczny:
M. O. zawarła z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. w dniu 27 października 2016 roku umowę pożyczki na kwotę 2.304 złotych. Pozwana zobowiązana była do spłaty pożyczki w 40 tygodniowych ratach w kwotach po 57,60 złotych płatnych do rąk przedstawiciela pożyczkodawcy.
M. O. dokonała spłaty pożyczki w kwocie 60 złotych, do rąk przedstawiciela pożyczkodawcy.
Pismem z dnia 17 stycznia 2017 roku powód wypowiedział umowę pożyczki z dnia 27.10.2016 roku.
Bezspornym jest, że pozwana zawarła z powodem umowę pożyczki. Na pozwanej ciążył zatem obowiązek spłaty zadłużenia wynikającego z umowy. Pozwana przyznała, że do rąk przedstawiciela pożyczkodawcy dokonała zapłaty tylko kwoty 60 złotych. Pozwana w sprzeciwie podnosiła, iż dokonywała wpłat na konto powoda w łącznej kwocie 960 złotych. Należy wskazać, że w myśl art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zatem to na pozwanej ciążył obowiązek wykazania, że dokonywała wpłat na konto powoda, chociażby dowodami przelewu, czy też wyciągami z konta bankowego. Tego pozwana nie dokonała. Nie stawiła się również na rozprawę, mimo osobistego odbioru zawiadomienia.
W tych okolicznościach Sąd Rejonowy uznał roszczenie powoda za zasadne na podstawie art. 720 k.c.i orzekł jak w pkt. 1 wyroku. O odsetkach orzekł na podstawie art. 481 k.c.
O kosztach procesu orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., statuującego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu i obciążył pozwaną – jako przegrywającą proces – obowiązkiem zwrotu na rzecz powoda poniesionych przez niego kosztów procesu, na które złożyły się: opłata sądowa 30 złotych.
Apelację od wyroku wniosła pozwana, która zaskarżyła go w całości.
Powyższemu wyrokowi zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, poprzez pominięcie przez sąd zgłaszanych wniosków dowodowych i tym samym błędne ustalenie stanu faktycznego.
W związku z powyższym wnosiła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje: apelacja nie jest uzasadniona.
Zdaniem Sądu II instancji nie jest uzasadniony zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisów prawa procesowego, a w szczególności art. 233 § 1 k.p.c.
Dzieje się tak dlatego, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych na podstawie całego zgromadzonego materiału dowodowego, który ocenił na podstawie wszechstronnego rozważenia wszystkich dowodów, zgodnie z zasadami logicznego rozumowania i w sposób odpowiadający zasadom doświadczenia życiowego. Brak zatem podstaw do zakwestionowania ustalonego stanu faktycznego.
Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że Sąd Rejonowy uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu.
Podkreślić należy, że stosownie do treści art. 6 k.c. oraz art. 232 k.p.c. pozwana, która przedstawia odmienny stan faktyczny obowiązana była powyższe udowodnić wskazując dowody na stwierdzenie faktów z których wywodzi skutki prawne. W toku zarówno postępowania przed Sądem I instancji, jak również w postępowaniu apelacyjnym nie udowodniła, by zaspokoiła wierzytelność powoda.
Nie jest udowodnieniem faktu przytoczenie jedynie w uzasadnieniu apelacji stwierdzenie, iż należność była spłacana przez internet na konto wierzyciela. Każdy fakt spłaty pozwana obowiązana była udokumentować stosownymi dowodami.
Skoro pozwana nie przedstawiła dowodów wskazujących na spłatę pożyczki, to zarzut apelacji sprowadza się wyłącznie do polemiki z prawidłowymi ustaleniami faktycznymi Sądu Rejonowego. Tak wywiedziona zaś apelacja nie może odnieść zamierzonego skutku. Ponieważ apelacja nie jest zasadna, dlatego i na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.
SSA w SO Arkadiusz Lisiecki