Sygnatura akt VI Ka 488/19
Dnia 5 lipca 2019 r.
Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący SSO Piotr Mika
Protokolant Agnieszka Koźlik
przy udziale Barbary Mocek Prokuratora Prokuratury Rejonowej w T.
po rozpoznaniu w dniu 5 lipca 2019 r.
sprawy oskarżonego A. P. ur. (...) w Ż.
syna J. i A.
oskarżonego art.107 § 1 kks
na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego
od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach
z dnia 6 marca 2019 r. sygnatura akt II K 31/17
na mocy art. na mocy art. 437 § 1 kpk i art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks
1. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;
2. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. J. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;
3. wydatkami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.
Sygn. VI Ka 488/19
Wyrokiem z dnia 6 marca 2019 r. w sprawie o sygn. II K 31/17 Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach:
1. uznał oskarżonego A. P. za winnego tego, że w dniu 6 listopada 2014 roku, urządzał w lokalu o nazwie (...) w T. przy ulicy (...) w celach komercyjnych gry o charakterze losowym na elektronicznym urządzeniu do gier o nazwie (...) o nr (...), prowadząc działalność bez stosownej koncesji, to jest wbrew przepisowi art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. nr 201/2009, poz. 1540, z późn. zm.), to jest przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 k.k.s. i za to na mocy art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 23 § 1 i 3 k.k.s. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 80 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 80 złotych;
2. uznał oskarżonego A. P. za winnego tego, że w dniu 25 sierpnia 2015 roku, urządzał w lokalu o nazwie (...) w T. przy ulicy (...) w celach komercyjnych gry o charakterze losowym na elektronicznym urządzeniu do gier o nazwie (...)o nr (...) oraz na elektronicznym urządzeniu do gier o nazwie (...) bez numeru - prowadząc działalność bez stosownej koncesji, to jest wbrew przepisowi art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. nr 201/2009, poz. 1540, z późn. zm.), to jest przestępstwa skarbowego z art. 107 § 1 k.k.s. i za to na mocy art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 23 § 1 i 3 k.k.s. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 80 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 80 złotych;
3. na mocy art. 20 § 2 k.k.s. w związku z art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 2 k.k. i art. 39 § 1 k.k.s. połączył orzeczone wobec oskarżonego A. P. kary grzywny i wymierzył mu karę łączną grzywny w wysokości w wysokości 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 80 złotych;
4. podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego A. P. od ponoszenia kosztów procesu, którymi obciążył Skarb Państwa.
Apelację od wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonego wywiódł prokurator, zarzucając rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary poprzez wymierzenie samoistnej kary grzywny, wynikającą z niedostatecznego uwzględnienia stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu oraz stopnia winy oskarżonego, podczas gdy okoliczności te, jak również względy prewencji indywidualnej i generalnej przemawiają przeciwko takiemu rozstrzygnięciu.
Stawiając przytoczony zarzut, prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez wymierzenie oskarżonemu kary:
- za czyn I kary 4 miesięcy pozbawienia wolności i kary grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych po 80 złotych każda;
- za czyn II kary 4 miesięcy pozbawienia wolności i kary grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych po 80 złotych każda;
- kar łącznych 6 miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 80 stawek dziennych po 80 złotych każda.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja prokuratora jest bezzasadna.
Przypomnieć na wstępie wypada, że przypisane oskarżonemu przestępstwa skarbowe z art. 107 § 1 k.k.s. ustawowo zagrożone są karą grzywny do 720 stawek dziennych albo karą pozbawienia wolności do lat 3, albo obiema tymi karami łącznie. Kary postulowane przez prokuratora są więc karami rodzajowo najsurowszymi. Wybór kary rodzajowo najsurowszej musiałby jednak mieć u swoich podstaw istotne okoliczności obciążające, prowadzące w kontekście regulacji art. 58 § 1 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s. do stwierdzenia, że inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary. W ocenie sądu odwoławczego brak jednak podstaw dla wysuwania tak daleko niekorzystnych dla oskarżonego wniosków, zwłaszcza, że wymierzenie oskarżonemu za przypisane czyny kary pozbawienia wolności stałoby w istotnej rozbieżności z poziomem stopnia społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów. Reglamentacja działalności hazardowej służy ochronie kilku dóbr prawnych. Celem sprawowania kontroli państwa nad hazardem jest nie tylko ochrona mienia Skarbu Państwa uzyskującego znaczne wpływy budżetowe z tej działalności. Chodzi również o ochronę szeroko pojętego porządku publicznego, który na skutek utraty płynności finansowej przez obywateli może być zagrożony, a także o mienie klientów podmiotów wykonujących działalność hazardową. W przypadku czynów z art. 107 § 1 k.k.s. stopień ten wyznaczony jest więc w znacznej mierze poziomem zagrożenia stworzonym przez osobę urządzającą nielegalną grę hazardową dla osób potencjalnie uczestniczących w takiej grze. Tym samym stopień szkodliwości tego rodzaju czynów uzależniony będzie od:
- rodzaju gry i wysokości środków poświęcanych przez gracza na udział w niej,
- liczby urządzeń przy użyciu których prowadzona jest gra, gdyż im większa liczba urządzeń, tym większa potencjalnie liczba osób, które będą mogły w grze uczestniczyć,
- okresu czasu, przez który urządzana była gra.
W przypadku czynów przypisanych oskarżonemu mamy jednak do czynienia z urządzeniami, przy użyciu których prowadzone są gry hazardowe oferujące względnie niski poziom wygranych, jak i wymagającymi małych środków dla uczestnictwa w grze. W przypadku pierwszego z czynów do urządzania gry użyto dwóch automatów, zaś w przypadku drugiego czynu użyto tylko jednego automatu. W końcu jeśli chodzi o okres, w którym urządzane były gry, ustalanie sądu, jak też opis przypisanych przestępstw skarbowych, przekonują o tym, że podstawą oceny tych czynów mogą być jedynie okresy jednodniowe odpowiadające dniom ujawnienia automatów w lokalach. Wszystkie pozostałe elementy składające się na katalog okoliczności wyznaczających stopień społecznej szkodliwości przestępstwa skarbowego zgodnie z art. 53 § 7 k.k.s. uznać wypada w niniejszej sprawie za względnie typowe i trudno odnaleźć w nich takie momenty, które świadczyć mogłyby o konieczność zwiększenia nagannej oceny zachowań oskarżonego.
Z pewnością za okoliczność, która przemawia za odpowiednio surowszym potraktowaniem oskarżonego w celu zapewnienia efektywnego oddziaływania zapobiegawczego na osobę sprawcy jest wielokrotna uprzednia, jak i następcza karalność, w tym także za czyny z art. 107 § 1 k.k.s. W ocenie sądu odwoławczego jednak w wystarczającym stopniu efekt zapobiegawczy został w tym zakresie zapewniony poprzez stosowny wymiar liczby stawek dziennych orzeczonych grzywien. Całkowicie odrzuć należy przy tym argumentację prokuratora sprowadzającą się do twierdzenia, że z uwagi na fakt odbywania przez oskarżonego kary pozbawienia wolności i brak majątku orzeczona wobec oskarżonego kara grzywny stanowić będzie iluzję represji. Przypomnieć wypada, że zarówno kodeks karny, jak i kodeks karny skarbowy, na skutek nowelizacji obowiązującej od 1 lipca 2015 roku i uchylenia art. 58 § 2 k.k. , nie uzależniają już orzeczenia kary grzywny od dochodów sprawcy, jego stosunków majątkowych lub możliwości zarobkowych. Deficyty oskarżonego w tym zakresie nie mogą uzasadniać więc orzeczenia wobec niego kary rodzajowo surowszej. W konfrontacji z przewidzianymi w kodeksie karnym wykonawczym regulacjami dotyczącymi zastępczych form wykonania kary grzywny (praca społecznie użyteczna, zastępcza kara pozbawienia wolności) twierdzenia o iluzji represji jawią się jako zasadniczo nieuprawnione.
Z wyżej wskazanych przyczyn, przy równoczesnym braku uchybień podlegających uwzględnieniu z urzędu, sąd odwoławczy utrzymał zaskarżony wyrok w mocy.
Wobec wniosku i stosownego oświadczenia obrońcy z urzędu zasądzono na jego rzecz od Skarbu Państwa wynagrodzenie za obronę oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym w wysokości określonej w § 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 r. poz. 1714)
Wobec nieuwzględnienia apelacji wywiedzionej jedynie przez prokuratora zgodnie z art. 636 § 1 k.p.k. obciążono Skarb Państwa.