UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 12 lutego 2018 r. Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim po rozpoznaniu sprawy z powództwa (...) S.A. z siedziba w B. przeciwko A. Z. o zapłatę kwoty 8.100,62 zł wraz z odsetkami i kosztami postępowania oddalił powództwo.

Podstawę powyższego wyroku stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i zarazem rozważania Sądu Rejonowego:

W dniu 4 stycznia 2017 roku powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w B. (pożyczkodawca) zawarł z pozwaną A. Z. (pożyczkobiorcą) umowę pożyczki numer (...). Pozwanej została udzielona pożyczka w kwocie 4.500,00 zł. Całkowity koszt pożyczki wyniósł 5.220,00 zł, w tym opłata przygotowawcza – 129,00 zł, wynagrodzenie prowizyjne – 3.471,00 zł oraz wynagrodzenie z tytułu przyznania (...) – 900,00 zł. Całkowita kwota do zapłaty wyniosła 9.720,00 zł.

W dniu 4 stycznia 2017 roku pozwana wystawiła weksel własny in blanco z klauzulą „nie na zlecenie” na rzecz (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w B. – jako zabezpieczenie zwrotu pożyczki udzielonej na podstawie umowy numer (...) z dnia 4 stycznia 2017 roku oraz wykonania innych zobowiązań wynikających z tej umowy. Pozwana upoważniła ww. podmiot do wypełnienia weksla na sumę odpowiadającą jej zadłużeniu.

Powód wypełnił przedmiotowy weksel własny in blanco na kwotę 8.100,62 zł.

W dniu 15 października 2017 roku przez stronę powodową zostało sporządzone pismo, w którym powód poinformował pozwaną o wypowiedzeniu umowy pożyczki numer (...) z zachowaniem 30-dniowego terminu. Jednocześnie powód wskazał, że zgodnie z postanowieniami umowy pożyczki oraz deklaracji wekslowej wystawiony przez pozwaną weksel in blanco został wypełniony na kwotę 8.100,62 zł.

W ocenie Sądu Rejonowego powództwo podlegało oddaleniu w całości jako nieuzasadnione.

Przedmiotem niniejszego postępowania było zobowiązanie wekslowe, powstałe wskutek wystawienia w dniu 4 stycznia 2017 roku przez pozwaną A. Z. weksla własnego in blanco z klauzulą „nie na zlecenie” na rzecz (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w B.. Weksel, z którego wynika roszczenie powoda nie był przedmiotem obrotu, a spór toczy się wyłącznie między wystawcą weksla a remitentem. Powód wypełnił przedmiotowy weksel na kwotę 8.100,62 zł i wezwał pozwaną do jego wykupu.

Dla instytucji weksla in blanco zasadnicze znaczenie mają przepisy art. 10 i 13 Prawa wekslowego (Dz.U. z 2016 r. poz. 160). Z przytoczonych przepisów wynika po pierwsze, że weksel in blanco ma charakter niezupełny, gdyż ostateczną treść oświadczenia dłużnika wekslowego kreuje odbiorca weksla i po drugie, że obie strony stosunku łączą odpowiednie „porozumienia”. „Niezupełność” weksla odnosi się do zakresu jego minimalnej treści, aby móc nazwać taki dokument wekslem, gdyż z istoty weksel in blanco nie zawiera wszystkich elementów koniecznych. Orzecznictwo w tym względzie stoi na stanowisku, że wystarczający jest właściwie jeden podpis osoby złożony w zamiarze zaciągnięcia zobowiązania wekslowego (por. Uchwała Sądu Najwyższego z 26.11.2009 r., III CZP 98/09, Legalis; także wyrok Sądu Najwyższego z 15.5.2008 r., I CSK 548/07, OSNC-ZD 2009, Nr B, poz. 49). Odbiorca weksla otrzymuje upoważnienie do jego wypełnienia zgodnie z zawartym przez strony porozumieniem, zwanym deklaracją wekslową. Należy uznać, że odbiorcy weksla przysługuje zatem prawo kształtujące. Zobowiązanie wręczającego weksel do zapłaty według treści nadanej temu dokumentowi w wyniku uzupełnienia go zgodnie z udzielonym upoważnieniem, powstaje tylko o tyle, o ile uzupełnienia dokonała osoba uprawniona i wyłącznie w zakresie, w jakim treść uzupełnienia pokrywa się z treścią upoważnienia wynikającego z zawartego porozumienia. W związku z powyższym w razie niezgodnego z porozumieniem wypełnienia weksla in blanco na niekorzyść dłużnika wekslowego nie powstaje zobowiązanie wekslowe o treści wyrażonej w wekslu (por. uchwała SN (7) - zasadę prawną- z 7.1.1967 r., III CZP 19/66, OSNCP 1968, nr 5, poz. 79; uchwała połączonych Izb: Izby Cywilnej oraz Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 24.4.1972 r., III PZP 17/70, OSNCP 1973, nr 5, poz. 72, pkt III 1 c uzasadnienia; wyrok SN z 14.3.1997 r., I CKN 48/97, OSNC 1997. nr 9. poz. 124; wyrok SN z 5.2.1998 r., III CKN 342/97, OSNC 1998, nr 9, poz. 141). Porozumienie wekslowe stanowi więc ogniwo łączące zobowiązanie ze stosunku podstawowego ze zobowiązaniem wekslowym.

Podkreślił jednak, że wypełnienie weksla niezgodnie z deklaracją wekslową nie oznacza, że wystawca, w ogóle nie jest zobowiązany wekslowo. W takiej sytuacji odpowiedzialność wekslowa dłużnika istnieje tylko w takich granicach, w jakich weksel został wypełniony, stosownie do porozumienia wekslowego, a więc w takim zakresie, w jakim odpowiadałby wystawca, gdyby weksel został prawidłowo wypełniony.

Przedmiotowy weksel stanowił zabezpieczenie zawartej między stronami w dniu 4 stycznia 2017 roku umowy numer (...), na podstawie której powód udzielił pozwanej pożyczki w kwocie 4.500,00 zł. Całkowity koszt pożyczki wyniósł 5.220,00 zł, w tym opłata przygotowawcza – 129,00 zł, wynagrodzenie prowizyjne – 3.471,00 zł oraz wynagrodzenie z tytułu przyznania (...) – 900,00 zł. Całkowita kwota do zapłaty wyniosła 9.720,00 zł.

Pismo Prokuratora Rejonowego z dnia 15 stycznia 2018 roku, które wpłynęło do tutejszego Sądu w dniu 17 stycznia 2018 roku potraktowane zostało jako zarzut w trybie art. 10 ustawy Prawo wekslowe. Przepis ten stanowi, że jeżeli weksel, niezupełny w chwili wystawienia, uzupełniony został niezgodnie z zawartym porozumieniem, nie można wobec posiadacza zasłaniać się zarzutem, że nie zastosowano się do tego porozumienia, chyba że posiadacz nabył weksel w złej wierze albo przy nabyciu dopuścił się rażącego niedbalstwa.

Wniesienie takiego zarzutu przenosi swoiście spór z obszaru prawa wekslowego na obszar prawa cywilnego w zakresie przepisów regulujących stosunek podstawowy. Wobec tego najdalej na rozprawie – po wniesieniu zarzutu przez prokuratora należy wnosić o przeprowadzenie dowodów, z których wynikać miałyby okoliczności wskazujące na zaciągnięcie przez pozwanego zobowiązania, którego wykonania przez pozwanego weksel miał zabezpieczać (por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 18 lutego 2016 roku wydanego w sprawie I ACa 1219/15).

W przedmiotowej sprawie wątpliwości Sądu wzbudziła treść umowy pożyczki w części C1. Mowa jest tam o opłacie przygotowawczej w kwocie 129,00 zł, wynagrodzeniu prowizyjnym w wysokości 3.471,00 zł oraz wynagrodzeniu z tytułu przyznania (...) w kwocie 900,00 zł. Razem kwoty te dają sumę 4.500,00 zł. Mając na uwadze treść art. 3851 k.c., powyższe zapisy w zakresie ich legalności Sąd winien - jako wynikające z prawa materialnego - wziąć pod uwagę z urzędu.

Przepis art. 385 ze zn. 1 § 1 k.c. statuuje klauzulę generalną, w świetle której ocenie podlegają umowy zawierane z konsumentami umowy, z wyłączeniem postanowień określających jednoznacznie sformułowane główne świadczenia stron oraz tych postanowień, na których treść konsument miał rzeczywisty wpływ. Zgodnie z przywołanym przepisem postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nie uzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Dla zastosowania wskazanego przepisu przesłanki – „sprzeczność z dobrymi obyczajami” i „rażące naruszenie interesów konsumenta”, muszą zachodzić równocześnie. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w uzasadnieniu wyroku wydanego w dniu 19 stycznia 2011 roku, w sprawie o sygnaturze akt XVII AmC 149/10 (Legalis 739438), przywołując stanowisko Sądu Najwyższego wskazał, że „przesłankami abuzywności postanowień wzorca umownego jest ich sprzeczność z dobrymi obyczajami i rażące naruszenie interesów konsumenta. Przyjmuje się, że istotą dobrych obyczajów jest szeroko rozumiany szacunek do drugiego człowieka (tak np.: w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2004 r., sygn. akt I CK 635/03). „Dobre obyczaje” to reguły postępowania zgodne z etyką, moralnością i aprobowanymi społecznie obyczajami. Sprzeczne z dobrymi obyczajami są m.in. działania wykorzystujące choćby niewiedzę, brak doświadczenia konsumenta, naruszenie równorzędności stron umowy, działania zmierzające do dezinformacji, wywołania błędnego przekonania konsumenta, wykorzystania jego niewiedzy lub naiwności. Chodzi więc o działanie potocznie określane jako nieuczciwe, nierzetelne, odbiegające in minus od przyjętych standardów postępowania”.

Przykładowo tylko należy odnieść się do opłaty przygotowawczej w kwocie 129,00 zł (por. decyzję Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 20 kwietnia 2015 roku wydana w sprawie RWA 2/2015). Podobnie sąd ocenił wynagrodzenie prowizyjne w kwocie 3.471,00 złotych oraz wynagrodzenie za przyznanie (...) w wysokości 900,00 zł. Zdaniem Sądu są to niedopuszczalne zapisy umowy, które sprowadzają się de facto do zagwarantowania przez powoda wyższego wynagrodzenia za korzystanie z kapitału, które nie jest dopuszczalne w świetle art. 359 § 2¹ k.c. (w brzmieniu obowiązującym w dniu zawarcia umowy pożyczki) który stanowi, że maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych.

Wracając do faktycznych zagadnień sprawy należy uznać, iż Sąd nie miał możliwości zweryfikowania jaką kwotę i kiedy pozwana spłaciła i co za tym idzie rozliczenia tych wpłat z pominięciem należności wskazanych w części C1 umowy i uznanych za nienależne w świetle przepisów dotyczących klauzul abuzywnych. Takie procedowanie być może dałoby asumpt do zasądzenia choć części roszczenia. Jednakże z przyczyn oczywistych przy tak dużych mankamentach inicjatywy dowodowej pełnomocnika powoda – czynić się nie dało i tym samym nie sposób było wyliczyć należną sumę, którą pozwana powinna spłacić powodowi. Za podstawę takiego rozliczenia nie można z pewnością przyjąć przedłożonej do akt sprawy „Karty klienta”, która jak wskazano dotyczy umowy nr (...). Zobowiązanie wekslowe wynika zaś z treści umowy nr (...). Wprawdzie w uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż pozwana spłaciła kwotę 1.620,00 zł. Powód natomiast nie wskazał na jakie należności zaliczył te kwoty i w jaki sposób, co przy abuzywności części rozstrzygnięć umowy łączącej strony nie daje możliwości zasądzenia żadnej kwoty, gdyż to strona ma obowiązek udowodnienia roszczenia co do wysokości i zasady. Brak wskazania w jaki sposób zaksięgowano wpłaty pochodzące od pozwanej nie pozwalają na zasądzenie jakiejkolwiek kwoty na rzecz powodowej spółki.

Należy podkreślić, że strona powodowa, na której spoczywał w tym zakresie ciężar dowodu (z uwagi na pismo Prokuratura Rejonowego z dnia 15 stycznia 2018 roku) wskazała jedynie, że wszystkie wpłaty pozwanej zostały zaliczone w pierwszej kolejności na spłatę kwoty z tytułu pożyczki zgodnie z przedłożoną „Kartą klienta”, co dalej nie czyni sytuacji klarowną, tym bardziej, iż „Karta klienta” dotyczy innego zobowiązania.

Reasumując - w ocenie Sądu – powód reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika – nie wykazał swojego roszczenia co do wysokości.

Od obowiązku udowodnienia faktów uzasadniających roszczenie nie zwalnia powoda nawet treść przepisu art. 339 k.p.c., zgodnie z którym, jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą. Z treści tego przepisu wynika bowiem również, iż twierdzeń powoda nie przyjmuje się za prawdziwe, jeśli budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Podkreślić także należy, że domniemanie które zostało ustanowione w tym przepisie, a dotyczące zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy „nie zwalnia powoda od przytoczenia faktów, które są niezbędne do dokonania subsumcji materialno-prawnej, stanowiącej faktyczną i materialno-prawną podstawę wyroku. Sąd obowiązany jest bowiem, nawet przy uznaniu twierdzeń powoda za prawdziwe, dokonać prawidłowej oceny zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach, z punktu widzenia prawa materialnego” (vide: Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 06 czerwca 1997roku, I CKU 87/97, Prok. i Proku 1997/10/44). Należy przy tym zwrócić uwagę, że w ocenie Sądu zasadność stosowania art. 339 k.p.c. w związku z zarzutem w trybie art. 10 Prawa wekslowego sformułowanym wszakże przez rzecznika interesu publicznego, doznaje daleko idącego osłabienia, zwłaszcza, że w całokształcie okoliczności sprawy, twierdzenia powoda zawarte w pozwie nie są zupełnie oczywiste, o czym szeroko mowa jest powyżej.

W związku z powyższym orzeczono jak w sentencji wyroku.

Powyższy wyrok zaskarżyła w całości strona powodowa.

Apelacja zaskarżonemu orzeczeniu zarzuca:

I. Naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na treść orzeczenia, a to:

1. art. 485 2 k.p.c. poprzez niewydanie w niniejszej sprawie nakazu zapłaty, mimo, że powód dochodził od pozwanej zapłaty z weksla, należycie wypełnionego, którego prawdziwość i treść nie nasuwały wątpliwości;

2. art. 233 § 1 k.p.c., 232 k.p.c. i art. 339 § 2 k.p.c. poprzez uznanie za nienależne żądania pozwu, w sytuacji gdy strona pozwana nie wypowiedziała się co do stanu faktycznego przedstawionego w pozwie i nie podniosła zarzutów przeciwko dowodom przedstawionym przez powódkę;

3. art. 3 k.p.c., art. 232 k.p.c., art. 187 § 1 pkt 1 i 2 k.p.c. polegające na przyjęciu, że strona powodowa miała obowiązek przedstawienia w toku postępowania faktów i dowodów mających znaczenie dla ewentualnych przyszłych zarzutów, które w sprawie mogła podnieść strona przeciwna, w szczególności mających znaczenie dla oceny ewentualnego zarzutu strony pozwanej nieistnienia czy niewymagalności roszczenia, w sytuacji, gdy to strona pozwana była zobowiązana do przedstawienia dowodów w tym zakresie.

II. Naruszenie przepisów prawa materialnego, w szczególności:

1. art. 10 ustawy z 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe w zw. z art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, iż ciężar dowodu w niniejszej sprawie spoczywał na stronie powodowej w sytuacji, gdy powództwo zostało oparte na podstawie weksla in blanco, a tym samym sprawa niniejsza zyskała charakter sprawy wekslowej powodując, iż obowiązek udowodnienia wad wypełnionego weksla, niezgodności z deklaracją wekslową czy leż nieistnienia zobowiązania, bądź wykazana, iż zobowiązanie to nie opiewa na kwotę wskazaną w treści weksla zgodnie z zawartym przez strony porozumieniem obarcza stronę pozwaną a nie powodową;

2. art. 385 ze zn. 1 § 1 k.c. w zw. z art. 385 ze zn. 2 k.c. w zw. z art. 56 k.c. w zw. z art. 359 k.c. w zw. z art. 36a ust. 2 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim („u.k.k.”) poprzez nieuprawnione uznanie, że zapisy umowne przyznające stronie powodowej jakiekolwiek wynagrodzenie za udzielenie pożyczki, opłatę przygotowawczą oraz opłatę za(...) są sprzeczne z dobrymi obyczajami, rażąco naruszają interesy konsumenta oraz obciążały pozwanego ponad dopuszczalne prawnie limity, przy jednoczesnym pominięciu przez Sąd I instancji w wykładni umowy przepisów o limicie pozaodsetkowych kosztów kredytu konsumenckiego.

Stawiając powyższe zarzuty wnosił o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w' całości poprzez zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kwoty 8100,62 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 15.1 I. 2018 roku do dnia zapłaty,

2. zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania, a w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych, za obie instancje,

ewentualnie

3. o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji w innym składzie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest częściowo uzasadniona.

Zgodzić bowiem należy się z apelującym, iż załączone do akt – w tym do pisma procesowego, które wpłynęło do Sądu już po ogłoszeniu zaskarżonego wyroku – dokumenty wskazują na fakt i wysokość udzielonego pozwanej kredytu, warunki jego spłaty, w tym wysokość obciążających dłużniczkę opłat, prowizji i odsetek, oraz wysokość uiszczonych prze pozwaną wpłat na poczet spłaty tegoż kredytu.

Nie można więc zgodzić się z Sądem Rejonowym, że powództwo nie zostało udowodnione co do zasady. Takie stanowisko Sadu prowadzi do całkowitego zwolnienia pozwanej z obowiązku zwrotu kredytu - nawet w zakresie pobranej przez nią kwoty głównej kredytu, co nie znajduje uzasadnienia w prawie.

Zgodzić natomiast należy się z Sądem I instancji, że wysokość żądanej w pozwie kwoty nie znajduje uzasadnienia w materiale dowodowym oraz okolicznościach niniejszej sprawy.

Sąd Okręgowy podziela bowiem ustalenia oraz rozważania prawne Sądu Rejonowego w zakresie abuzywności postanowień umowy kredytowej dotyczących wynagrodzenia prowizyjnego oraz opłaty za tzw. (...) i wniosek tegoż Sądu, iż pozwana nie jest zobowiązana do zapłaty tychże świadczeń na rzecz strony powodowej.

Zarzuty apelacji w tym zakresie – tak dotyczące wskazanych w skardze apelacyjnej uchybień procesowych jak i obrazy wskazanych przepisów prawa materialnego – nie są zasadne i sprowadzają się jedynie do nieskutecznej polemiki z trafnym w tym zakresie stanowiskiem Sądu I instancji.

Zgodzić należy się jedynie z rozważaniami autora środka odwoławczego, a dotyczącymi istoty weksla in blanco w ogólności i uznać je za prawidłowe i zasługujące na akceptację.

Powódka wniosła pozew na podstawie podpisanego przez pozwaną weksla. Faktycznie ów dokument wypełniony został prawidłowo - w oparciu o przepisy ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 roku - Prawo wekslowe (Dz.U. Nr 37, poz. 282, z późn. zmianami).

Ma zasadniczo rację skarżący, że dochodzący roszczenia z weksla winien jedynie legitymować się dokumentem wekslowym, prawidłowo wypełnionym.

Zaprezentowany w tej mierze pogląd judykatury i nauki prawa nie może budzić żadnych zastrzeżeń.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie jest jednak inny.

Pomimo bowiem niezajęcia merytorycznego stanowiska w sprawie przez samą pozwaną i wydania wyroku zaocznego wobec niej w sprawie mamy do czynienia z aktywnością procesową Prokuratora. W aktach sprawy znajduje się bowiem pismo Prokuratora Rejonowego w Piotrkowie Tryb. Działając na podstawie art. 7 kpc i art. 60 § 1 kpc wstąpił on do sprawy w charakterze rzecznika interesu publicznego. Uzyskał zatem status interwenienta. Treść tego pisma wskazuje, że jego autor wdał się w spór domagając się przeprowadzenia postępowania dowodowego w kierunku przez siebie wskazanym. Dotyczyło to w szczególności zobowiązania strony powodowej do złożenia deklaracji wekslowej i umowy pożyczki, oraz do przedstawienia harmonogramu spłat i specyfikacji sum poszczególnych rat, z wyszczególnieniem opłat przygotowawczych i administracyjnych, wynagrodzenia za udzielenie pożyczki i składki ubezpieczeniowej.

Prokurator podnosił, że łącząca obie strony umowa pożyczki jest w części nieważna ( art. 58 kc), ponieważ jej postanowienia zmierzały do obejścia ustawy. W ocenie Prokuratora należało w zaistniałej sytuacji zbadać łączący obie strony węzeł podstawowy.

Powyższe stanowisko interwenienta obligowało Sąd nie tylko do zbadania zobowiązania wekslowego, ale również zobowiązania podstawowego wynikającego z umowy pożyczki.

Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe zainicjowane przez Prokuratora Rejonowego. Wbrew zarzutom skarżącego nie doszło do zniweczenia reguł dowodzenia, o których stanowi przepis art. 6 kc. Pismo Prokuratora zmierzało do wykazania, że umowa pożyczki została zawarta z naruszeniem art. 58 kc w związku z art. 385¹kc.

Podważenie postanowień pożyczki z przytoczeniem konkretnych argumentów prawnych i jednoczesne zainicjowanie postępowania dowodowego nakładało na stronę powodową przedstawienia dokumentów, które by twierdzenia i zarzuty Prokuratora zakwestionowały.

Nie ma racji apelant zarzucając obrazę zaskarżonym wyrokiem prawa procesowego tj. art. 233 § 1 kpc, art. 232 kpc i art. 339§ 2 kpc

Ocena przeprowadzonych przez Sąd Rejonowy dowodów nie jest dowolna. Mieści się w granicach swobodnej i została dokonana zgodnie z regułami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Przepis art. 232 kpc jest rozwinięciem uregulowania zawartego w art. 6 kc, a ów przepis - co podniesiono wyżej - nie został naruszony.

Nie można się zgodzić z apelacją, że wydany wyrok pozostaje w sprzeczności z art. 339 § 2 kpc.

Swoiste domniemanie wprowadzone w w/w przepisie - zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy - nie zwalnia powoda od przytoczenia faktów, które są niezbędne do dokonania subsumpcji materialnoprawnej, stanowiącej faktyczną i prawną podstawę wyroku. Sąd bowiem obowiązany jest, nawet przy uznaniu twierdzeń powoda za prawdziwe dokonać prawidłowej oceny zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach, z punktu widzenia prawa materialnego (por. np. wyrok SN z 15.09.1967, III CRN 175/97, OSNC 1968/8-9?172, wyrok SN z 6.06.1997r. , ICKU 87/97, Prok i Pr. -wkł.1997, Nr 10, s. 44).

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że przytoczone w pozwie okoliczności faktyczne nie stanowiły wystarczającej podstawy do wydania wyroku zaocznego uwzględniającego powództwo i Sąd miał – wobec stanowiska Prokuratora - obowiązek przeprowadzić postępowanie dowodowe gdy twierdzenia te budziły uzasadnione wątpliwości, gdy zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Lektura akt i zgromadzonego w nich materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż zasadnym było przeprowadzenie postępowania dowodowego w kierunku wskazanym przez Prokuratora.

Z przyczyn wskazanych wyżej nie doszło do obrazy zaskarżonym wyrokiem art. 3 kpc i art. 232 kpc, skoro wdanie się w spór przez Prokuratora wymagało zbadania węzła podstawowego, a nie poprzestanie na prawidłowo wypełnionym i ważnym dokumencie wekslowym.

Z tych też zasadniczych przyczyn nie odnosi skutku zarzut naruszenia art. 10 prawa wekslowego.

Sąd Okręgowy w całości akceptuje ustalenia i rozważania prawne Sądu Rejonowego, iż łącząca strony umowa zawiera klauzule abuzywne , skutkiem czego jej niektóre postanowienia są nieważne.

Nie można zaakceptować sytuacji, w której koszty kredytu w znaczny sposób przewyższają wielkość sumy danej do dyspozycji pożyczkobiorcy. Taka sytuacja występuje w niniejszej sprawie .

Ma rację Sąd I instancji twierdząc, że postanowienia umowy pożyczki dotyczące wynagrodzenia prowizyjnego w kwocie 3471 zł oraz opłaty za tzw. (...) w kwocie 900 zł ewidentnie naruszają interesy konsumenta oraz kształtują jego prawa w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, a tym samym stanowią klauzulę abuzywną w rozumieniu art. 385 ¹ kc, co należy uznać je za godzące w równowagę kontraktową tego stosunku.

Nie doszło zatem także w tym zakresie do obrazy tego przepisu oraz art. 353¹ kc oraz innych powołanych w apelacji przepisów prawa materialnego, w tym przepisów ustawy o kredycie konsumenckim.

Można w tym miejscu przywołać szerokie stanowiska Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. zajęte w zacytowanej przez Sąd Rejonowy sprawie podobnej do niniejszej, które to potwierdza także trafność stanowiska tu zajętego.

Ma natomiast rację skarżący, że w niniejszej sprawie została naruszona dyspozycja art. 485 § 2 kpc. W sprawie zachodziła podstawa do wydania nakazu zapłaty. Naruszenie tej normy prawnej nie jest jednak uchybieniem procesowym tej natury, że miało wpływ na wynik końcowego rozstrzygnięcia.

Nie można uznać, iż doszło do obrazy art. 187 § 1 pkt i 2 kpc . Konieczność przeprowadzenia postępowania dowodowego byłaby wątpliwa, gdyby postępowanie toczyło się jedynie z udziałem stron, w sytuacji gdyby pozwana nie wdała się w spór. Udział jednak w sprawie interwenienta, który przejął inicjatywę dowodową, zmienił w istocie rozkład ciężaru dowodzenia.

Nie można natomiast zgodzić się z Sądem Rejonowym, co już zasygnalizowano na wstępie, jakoby umowne postanowienia dotyczące opłaty przygotowawczej, która nie jest wysoka ( 129 ) zł, oraz odsetek za opóźnienie stanowiły klauzule niedozwolone w rozumieniu powołanych przez ten Sad przepisów prawa materialnego i w tym zakresie apelację uznać należy za uzasadnioną. Ponadto, treść pozwu oraz załączonych do akt dokumentów wskazuje, że w dochodzonej nim kwocie uwzględnione zostały wpłaty jakich dokonała pozwana na poczet spłaty kredytu,

W ocenie Sądu Okręgowego powyżej wskazane postanowienia w zakresie opłaty przygotowawczej i odsetek stanowią dozwolone w tym wypadku koszty kredytu konsumenckiego i słusznie dochodzi ich strona powodowa w niniejszym postępowaniu.

Zatem reasumując, dochodzoną pozwem kwotę 8.100,62 zł należy pomniejszyć o kwotę 3471 zł (wynagrodzenie prowizyjne) i kwotę 900 zł ((...)), co daje ostatecznie sumę 3729,62 zł, która powinna być zasądzona od pozwanej na rzecz powódki wraz z żądanymi w pozwie odsetkami.

Dlatego też, uwzględniając apelację w powyższym zakresie, należało na podstawie art. 386 § 1 kpc zmienić zaskarżony wyrok i zasądzić od pozwanej na rzecz powódki kwotę 3.729,62 zł z odsetkami jak w sentencji niniejszego wyroku.

Apelacja w pozostałej części polegała oddaleniu jako nieuzasadniona na podstawie art. 385 kpc ze względów wcześniej już wskazanych.

Mając na względzie ostateczny wynik sprawy Sąd Okręgowy na podstawie art. 100 kpc zniósł wzajemnie między stronami kosztów postępowania za obie instancje.

Mając zatem na względzie wszystkie powyższe rozważania należało orzec jak w sentencji wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE