UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 lipca 2018 roku, znak: 450000/CW/00600500 Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odmówił K. M. prawa do zasiłku chorobowego za okres od 21 maja 2018 roku do 2 lipca 2018 roku. W uzasadnieniu wskazał, że K. M. w dacie powstania niezdolności do pracy nie podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu.

(decyzja z dnia 03.07.2018 r. – akta organu rentowego)

Od powyższej decyzji K. M. wniosła odwołanie wnosząc o przyznanie prawa do zasiłku chorobowego za okres od 21 maja 2018 roku do 2 lipca 2018 roku. W uzasadnieniu wskazała, że wznowiła prowadzenie działalności gospodarczej od 1 lutego 2018 roku po okresie osobistej opieki na dzieckiem. W okresie zawieszenia działalności została wyrejestrowana z wszystkich ubezpieczeń. Gdy zgłosiła wznowienie działalności gospodarczej to z winy organu rentowego nie została zgłoszona od 1 lutego 2018 roku do wszystkich ubezpieczeń społecznych w tym dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego. Składka za luty 2018 roku i kolejne miesiące została zapłacona w terminie.

(odwołanie – k. 1-3)

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania od tej decyzji powołując się na argumentację tożsamą jak w decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 7-8verte)

Decyzją z dnia 14 sierpnia 2018 roku, znak: 45000/CW/00607340 Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odmówił K. M. prawa od zasiłku chorobowego za okres od 19 lipca 2018 roku do 31 lipca 2018 roku. W uzasadnieniu wskazał, że odwołująca w dacie powstania niezdolności do pracy nie podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu.

(decyzja z dnia 14.08.2018 r. – akta organu rentowego w aktach sprawy VI U 301/18)

Od powyższej decyzji K. M. złożyła odwołanie wnosząc o przyznanie prawa do zasiłku chorobowego za okres od 19 lipca 2018 roku do 31 lipca 2018 roku. W uzasadnieniu podniosła argumentację tożsamą jak w odwołaniu od decyzji z dnia 3 lipca 2018 roku. Ponadto podniosła, że chcąc wyjaśnić sytuację związaną z odmowami prawa do zasiłków chorobowych zgłosiła się do ZUS z wnioskiem o ustalenie okresu podlegania do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego oraz wniosek o wyrażenie zgody na opłacanie składki po terminie za lipiec 2018 roku na wypadek, gdyby organ rentowy stwierdził niedopłatę.

(odwołanie – k. 1-4 a.s. VI U 301/18)

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania od tej decyzji wskazując argumentacje jak w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 11-11 verte a.s. VI U 301/18)

Decyzją z dnia 8 października 2018 roku, znak: 450000/MW/00036006 Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. odmówił K. M. prawa do zasiłku macierzyńskiego od 1 sierpnia 2018 roku do 30 lipca 2019 roku. W uzasadnieniu wskazał, że K. M. zgłosiła się do dobrowolnego ubezpieczenia społecznego od dnia 1 lipca 2018 roku, a składka za lipiec 2018 roku została opłacona po terminie. Wobec tego, że K. M. urodziła dziecko w dniu 1 sierpnia 2018 rok czyli w dniu kiedy nie podlegała ubezpieczeniu chorobowemu nie ma prawa do zasiłku macierzyńskiego.

(decyzja z dnia 08.10.2018 r. – akta organu rentowego w aktach sprawy VI U 383/18)

Od powyższej decyzji K. M. wniosła odwołanie wnosząc o przyznanie prawa do zasiłku macierzyńskiego od dnia 1 sierpnia 2018 roku do dnia 30 lipca 2019 roku. W uzasadnieniu wskazała, że faktycznie nie istniała zaległość we wpłacie składki za lipiec 2018 roku. W dniu 10 sierpnia 2018 roku opłaciła składkę w wysokości 1228,70 zł czyli na wszystkie ubezpieczenia za lipiec 2018 roku.

(odwołanie – k. 1-2 a.s. VI U 383/18)

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania od tej decyzji wskazując na argumentację tożsamą jak w decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 8-8verte a.s. VI U 383/18)

Sąd ustalił co następuje:

Odwołująca K. M. prowadziła pozarolniczą działalność gospodarczą. W okresie od dnia 24 maja 2016 roku do 10 października 2016 roku przebywała na urlopie macierzyńskim. Od dnia 11 października 2016 roku do 22 maja 2017 roku korzystała z urlopu rodzicielskiego. W tych okresach pobierała zasiłek macierzyński.

Od 18 czerwca 2014 roku do 23 maja 2017 roku podlegała do ubezpieczeń społecznych: emerytalnego, rentowego, zdrowotnego i wypadkowego oraz dobrowolnego chorobowego.

W dniu 23 maja 2017 roku odwołująca zawiesiła prowadzoną przez siebie działalność gospodarczą. W okresie od 23 maja 2017 roku do 31 stycznia 2018 roku nie podlegała do żadnych ubezpieczeń.

Od 1 lutego 2018 roku odwołująca wznowiła działalność gospodarczą. W wyniku błędu w systemie informatycznym organu rentowego zarejestrowano tylko zgłoszenie do ubezpieczenia zdrowotnego. Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego na koncie odwołującej wprowadzono poprawne zgłoszenia do wszystkich ubezpieczeń łącznie: obowiązkowych ubezpieczeń – emerytalnego, rentowego, wypadkowego i zdrowotnego oraz dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego od 1 lutego 2018 roku.

(zrzuty ekranu konta ubezpieczonej – k. 4-6; zeznania odwołującej K. M. na rozprawie w dniu 23.05.2019 roku – protokół rozprawy od 00:07:43 do 00:13:49)

Odwołująca była niezdolna do pracy od dnia 21 marca 2018 roku do 2 lipca 2018 roku oraz od 19 lipca 2018 roku do 31 lipca 2018 roku.

Za maj 2018 roku odwołująca opłaciła składkę na wszystkie ubezpieczenia społeczne w tym dobrowolne ubezpieczenie chorobowe w wysokości 906,25 zł w dniu 8 czerwca 2018 roku. Przy ustalaniu wysokości składki należnej do wpłaty odwołująca uwzględniła pomniejszenie o okres niezdolności do pracy w maju 2018 roku w związku z niezdolnością do pracy. Składka przy uwzględnieniu niezdolności do pracy została opłacona w prawidłowej wysokości.

Przyjęcie przez organ rentowy, że składka za maj 2018 roku (wobec nieopłacenia bez uwzględniania okresu niezdolności do pracy) została opłacona w zaniżonej wysokości spowodowało, że koncie ubezpieczonej widniała również niedopłata za lipiec 2018 roku.

Odwołująca deklarowała najniższe podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w tym dobrowolne ubezpieczenie chorobowe.

(zaświadczenia lekarskie (...) akta organu rentowego; zeznania odwołującej K. M. na rozprawie w dniu 23.05.2019 roku – protokół rozprawy od 00:13:49 do 00:18;06 oraz stanowisko pełnomocnika organu rentowego – protokół rozprawy od 00:31:35 do 00:39:35; raport zestawienia deklaracji i wpłat – k. 14-15; lista wpłat zidentyfikowanych – k. 16)

Odwołująca w dniu (...) urodziła syna T. W.. W związku z urodzeniem syna wniosła o przyznanie prawa do zasiłku macierzyńskiego od 1 sierpnia 2018 roku do 18 grudnia 2018 roku oraz bezpośrednio po nim urlopu rodzicielskiego przez 32 tygodnie.

(odpis skrócony aktu urodzenia – akta organu rentowego w sprawie VI U 383/18; wniosek o zasiłek macierzyński z dnia 23.08.2018 r. - akta organu rentowego w sprawie VI U 383/18)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych do akt sprawy przez strony procesu. Autentyczność dokumentów nie została zakwestionowana w toku postępowania przez żadną ze stron procesu. Również zeznaniom odwołującej K. M. Sąd dał wiarę w całości jako spójnym i logicznym z całokształtem materiału dowodowego, w tym dowodami z dokumentów. Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie J. M. mając na względzie, że wszystkie okoliczności sprawy związane z dokonywaniem zgłoszeń do ubezpieczeń społecznych oraz opłacaniem składek na ubezpieczenia społeczne za maj i lipiec 2018 roku zostały w sposób dostateczny wyjaśnione. Przesłuchanie J. M. zmierzałoby tylko do ewentualnego potwierdzenia okoliczności już ustalonych i potwierdzonych, a w konsekwencji zmierzałoby do przedłużenia postępowania.

Ponadto przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd miał na uwadze stanowisko organu rentowego w przedmiocie tego, że składka za maj 2018 roku przy przyjęciu obniżenia jej wysokości o dni niezdolności do pracy odwołującej została opłacona w terminie i we właściwej wysokości. Również Sąd wobec potwierdzenia przez pełnomocnika organu rentowego, że przyjęcie przez organ rentowy niewłaściwie opłaconej składki w maju 2018 roku miało automatyczny wpływ na powstanie na koncie ubezpieczonej niedopłaty składki w lipcu 2018 roku.

Sąd zważył co następuje:

Przedmiotem rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie było odwołanie od trzech decyzji organu rentowego odmawiającej K. M. prawa do zasiłku chorobowego od 21 maja 2018 roku do 2 lipca 2018, od 19 lipca 2018 roku do 31 lipca 2018 oraz zasiłku macierzyńskiego za okres od 1 sierpnia 2018 roku do 30 lipca 2019 roku. Z analizy stanu faktycznego w niniejszej sprawie oraz stanowiska organu rentowego przedstawionego na rozprawie w dniu 13 maja 2019 roku wynika, że organ rentowy uznał, że składka za miesiąc maj 2018 roku została opłacona w zaniżonej wysokości. To przełożyło się również na ustalenie przez organ rentowy, że składka za lipiec 2018 roku została opłacona w zaniżonej wysokości.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do odmowy prawa do zasiłku chorobowego za dwa okres Sąd zważył, że zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U.2017.1368 j.t. ze zm; dalej jako: ustawa zasiłkowa) zasiłek chorobowy przysługuje ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Odwołująca była niezdolna do pracy z powodu choroby w okresach od 21 maja 2018 roku do 2 lipca 2018, od 19 lipca 2018 roku do 31 lipca 2018. W obu decyzjach organ rentowy jako podstawę przyjął uznanie, że odwołująca K. M. nie podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu. Podstawą do ustalenia niepodlegania w maju i lipcu 2018 roku było przyjęcie, że tytuł do ubezpieczenia ustał wobec nieopłacenia składki na ubezpieczenia społeczne, w tym dobrowolne chorobowe we właściwej wysokości. Wszystkie składki były przez odwołującą opłacone w terminie. Organ rentowy ostatecznie nie kwestionował faktu opłacania składek w terminie.

Odnośnie decyzji odmawiającej prawa do zasiłku macierzyńskiego Sąd zważył, że zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy zasiłkowej zasiłek macierzyński przysługuje ubezpieczonej, która w okresie ubezpieczenia chorobowego albo w okresie urlopu wychowawczego urodziła dziecko. Odwołująca urodziła syna w dniu 1 sierpnia 2018 roku i od tego dnia wystąpiła o przyznanie jej prawa do zasiłku macierzyńskiego.

Bezsporne jest, że do 1 maja 2018 roku odwołująca podlegała dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, oraz że w sposób terminowy i we właściwej wysokości opłacała składki.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 i 2 pkt 2 ustawy z dnia z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U.2016.963 j.t ze zm; dalej, jako: ustawa systemowa) dobrowolne ubezpieczenie chorobowe ustaje: od pierwszego dnia miesiąca kalendarzowego, za który nie opłacono w terminie składki należnej na to ubezpieczenie - w przypadku osób prowadzących pozarolniczą działalność i osób z nimi współpracujących, duchownych oraz osób wymienionych w art. 7; w uzasadnionych przypadkach Zakład, na wniosek ubezpieczonego, może wyrazić zgodę na opłacenie składki po terminie, z zastrzeżeniem ust. 2a. Wobec tego warunkiem podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu w przypadku odwołującego jest opłacanie składki we właściwej wysokości, we właściwym terminie.

Kwestią sporną w niniejszej sprawie było to, czy odwołująca za miesiąc maj 2018 roku powinna zapłacić składkę za 20 dni pomniejszając ją o dni, za które była uprawniona do zasiłku chorobowego od 21 maja 2018 roku do 31 maja 2018 roku, czy też była zobowiązana przy naliczeniu składki za maj nie uwzględniać okresu od 21 maja 2018 roku do 31 maja 2018 roku (część okresu zasiłku chorobowego). Niekwestionowana przez organ rentowy była okoliczność, że za 20 dni składka wyniosłaby 906,25 złotych – tj. tyle ile odwołująca wpłaciła.

Niekwestionowane w toku postępowania było, że odwołująca składkę za maj 2018 roku opłaciła we właściwym terminie (do 10-ego dnia następnego miesiąca tj. 8 czerwca 2018 roku).

Zgodnie z art. 61 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy zasiłkowej prawo do zasiłków określonych w ustawie i ich wysokość ustala oraz zasiłki te wypłaca Zakład Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym prowadzącym pozarolniczą działalność i osobom z nimi współpracującym. Natomiast zgodnie z art. 64 ust. 1 ustawy zasiłkowej płatnicy składek, o których mowa w art. 61 ust. 1 pkt 1, wypłacają zasiłki w terminach przyjętych dla wypłaty wynagrodzeń lub dochodów, a Zakład Ubezpieczeń Społecznych bieżąco po stwierdzeniu uprawnień. Zasiłki te wypłaca się nie później jednak niż w ciągu 30 dni od daty złożenia dokumentów niezbędnych do stwierdzenia uprawnień do zasiłków.

Odwołująca jest osobą prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą, wobec czego płatnikiem zasiłków jest Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Odwołująca, jako osoba prowadząca działalność gospodarczą zobowiązana jest do przesyłania deklaracji rozliczeniowych, imiennych raportów miesięcznych oraz opłacania za siebie składki za dany miesiąc (art. 47 ust. 1 ustawy systemowej).

Zgodnie z art. 18 ust. 9 i 10 ustawy systemowej za miesiąc, w którym nastąpiło odpowiednio objęcie ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi lub ich ustanie i jeżeli trwały one tylko przez część miesiąca, kwotę najniższej podstawy wymiaru składek zmniejsza się proporcjonalnie, dzieląc ją przez liczbę dni kalendarzowych tego miesiąca i mnożąc przez liczbę dni podlegania ubezpieczeniu. Zasady zmniejszania najniższej podstawy wymiaru składek, o których mowa w ust. 9, stosuje się odpowiednio w przypadku niezdolności do pracy trwającej przez część miesiąca, jeżeli z tego tytułu ubezpieczony spełnia warunki do przyznania zasiłku. Biorąc pod uwagę powyższe rozważania odwołująca K. M., jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą była uprawiona do samodzielnego obliczania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, złożenia deklaracji rozliczeniowej i dokonywania opłat tych składek.

Organ rentowy wskazał odwołującej, że w sposób niewłaściwy opłaciła składkę za miesiąc maj 2018 roku. Wskazał, że odwołująca nie była uprawiona do pomniejszenia podstawy wymiaru składek za odpowiednie okresy niemożności wykonywania pracy, za które nie został jej wypłacony zasiłek chorobowy i zapłacenia mniejszej składki na ubezpieczenia. W ocenie Sądu taki pogląd jest błędny. Jak wynika z literalnego brzmienia przepisu ubezpieczony, który jest osobą prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą ma prawo do pomniejszenia podstawy wymiaru zasiłku chorobowego o okresy, za które spełnia warunki do przyznania zasiłku. W żadnym punkcie tego przepisu nie ma zapisu, że osoba ubezpieczona nie może dokonać pomniejszenia podstawy wymiaru zasiłku o zasiłki niewypłacone. W ocenie sądu istotny jest fakt spełniania warunków do przyznania zasiłku, niezależnie od tego czy został wypłacony odwołującej czy nie. W tej sprawie odwołująca spełniała przesłanki do przyznania prawa do zasiłku chorobowego. Spełniona została przesłanka z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy zasiłkowej tj. powstanie samej niezdolności do pracy.

Odnośnie zasiłku macierzyńskiego Sąd na podstawie analizy całokształtu materiału dowodowego również uznał, że odwołująca spełniała warunki do jego przyznania. Spełniona została przesłanka z art. 29 ust 1 pkt 1 ustawy zasiłkowej, bowiem odwołująca urodziła syna w dniu 1 sierpnia 2018 roku. Wobec tego już na etapie samodzielnego obliczania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne i składania deklaracji K. M. była uprawniona do odpowiedniego zmniejszenia podstawy wymiaru składek o dni niewykonywania pracy i w konsekwencji opłacenia składki na ubezpieczenia od zgodnie z prawem zmniejszonej podstawy wymiaru składki za maj 2018 roku.

Reasumując powyższe rozważania – odwołująca K. M., jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą w sposób prawidłowy dokonała obliczenia podstawy wymiaru składek i w odpowiedniej wysokości oraz w terminie opłaciła składki (w tym na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe) za miesiąc maj 2018 roku. W tej sprawie prawidłowo obliczona składka powinna wynosić 906,25 zł – obliczona od postawy wymiaru składek na ubezpieczenia za 20 dni pracy. W maju 2018 roku odwołująca pracowała 20 dni. Organ rentowy bezzasadnie uznał, że odwołująca od 1 maja 2018 roku nie była objęta ubezpieczeniem społecznym, w tym dobrowolnym ubezpieczeniem chorobowym, gdyż składka została opłacona w prawidłowej wysokości za ten miesiąc i w terminie. W takiej sytuacji będąc ubezpieczonym K. M. miała prawo do zasiłku chorobowego za okres od 21 maja 2018 roku do 2 lipca 2018 roku, a następnie od 19 lipca 2018 roku do 31 lipca 2018 roku. W przypadku odwołującej takie prawo do stosownego zmniejszenia składki na ubezpieczenia społeczne w tym dobrowolne ubezpieczenie chorobowe istniało na podstawie art. 18 ust. 9 i 10 ustawy systemowej, gdyż jako osoba prowadząca działalność gospodarczą i składająca deklaracje rozliczeniowe deklarowała najniższą postawę wymiaru składek tj. na ubezpieczenia społeczne z wyłączeniem ubezpieczenia zdrowotnego w kwocie 2665,80 zł, a na ubezpieczenia zdrowotne w kwocie 3554,93 zł. W tym zakresie na taką możliwość Sąd wskazuje, że wykładnia językowa art. 18 ust. 9 i 10 Ustawy systemowej w sposób nie budzący jakichkolwiek wątpliwości wskazuje na możliwość proporcjonalnego zmniejszenia podstawy wymiaru składki w miesiącu, w którym nastąpiło objęcie ubezpieczeniami albo ich ustanie, bądź w przypadku niezdolności do pracy trwającej przez część miesiąca wyłącznie w stosunku do ubezpieczonych, którzy zadeklarowali najniższą podstawę wymiaru składki na ubezpieczenia społeczne z tytułu prowadzonej działalności pozarolniczej. Art. 18 ust. 9 Ustawy systemowej przewidując możliwość proporcjonalnego zmniejszenia podstawy wymiaru za miesiąc, w którym nastąpiło odpowiednio objęcie ubezpieczeniami emerytalnymi i rentowymi lub ich ustanie i jeżeli trwały one tylko przez część miesiąca – stanowi, że „kwotę najniższej podstawy wymiaru składek zmniejsza się proporcjonalnie (...)". Oznacza to, że ustawodawca wyraźnie ograniczył możliwość korzystania z proporcjonalnego pomniejszania podstawy wymiaru składki tylko do ubezpieczonych, którzy zadeklarowali najniższą podstawę wymiaru składki. Taki pogląd zaprezentował Sąd Apelacyjny w Białymstoku z dnia 16 kwietnia 2018 roku o sygn. akt III AUa 496/17. Z powyższym poglądem Sąd rozpoznający sprawę w pełni się zgadza i przyjmuje jak własny.

Odnosząc się do ustalenia prawa do zasiłku macierzyńskiego od dnia 1 sierpnia 2018 roku Sąd zważył, że odwołująca spełniła prawo do przyznania tego zasiłku wobec urodzenia syna. Organ rentowy w decyzji z dnia 8 października 2018 roku wskazał, że odwołująca składkę za lipiec 2018 roku opłaciła po terminie. Jak wynika ze stanowiska organu rentowego wpływ na uznanie, że składka za lipiec 2018 roku została opłacona po terminie miało uznanie, że składka za maj 2018 roku została opłacona w nieprawidłowej wysokości. Sąd wyżej wskazał, że przyjęcie takiego poglądu dotyczącego składki za maj 2018 roku było błędne. Składka za ten miesiąc została opłacona we właściwej wysokości i we właściwym terminie. Również w lipcu 2018 roku odwołująca będąc na zwolnieniu lekarskim i mając prawo do zasiłku chorobowego mogła na podstawie art. 18 ust. 9 i 10 ustawy systemowej opłacić niższą składkę. Z nieznanych dla Sądu powodów mimo tego, że odwołująca wpłaciła za lipiec 2018 roku do 10 sierpnia 2018 roku składkę organ rentowy uznał, że powstała nadpłata na ubezpieczenia zdrowotne w kwocie 1616,34 zł podczas gdy na ubezpieczenia społeczne zaewidencjonowana wpłata wynosiła 0,00 zł. W takiej sytuacji skoro Sąd uznał, ze składka za maj 2018 roku została opłacona w prawidłowej wysokości i terminie to ma to wpływ na to, że składka za lipiec 2018 roku również została zapłacona we właściwej wysokości i w terminie. Sąd nie znalazł żadnych podstaw do zanegowania stanowiska pełnomocnika organu rentowego, który wywodził, że przy przyjęciu prawidłowej opłaty składki za maj 2018 roku nie było by sytuacji uznania nieprawidłowego (nieterminowego) opłacenia składki za lipiec 2018 roku. Wobec tego Sąd uznał, że ubezpieczenie chorobowe nie ustało w miesiącu lipcu 2018 roku. Skoro więc odwołująca urodziła dziecko w pierwszym dniu sierpnia 2018 roku to za ten miesiąc i dalsze miesiące ma prawo do zasiłku macierzyńskiego.

Na zakończenie Sąd wskazuje, że pełnomocnik organu rentowego wskazał na rozprawie w dniu 13 maja 2019 roku, że organ rentowy nie ma podstawy prawnej do stosowania takiej praktyki jaką zastosował w przypadku odwołującej, a wynika to tylko z wewnętrznych uregulowań obowiązujących w strukturach organu. W ocenie Sądu żaden przepis ustawy zasiłkowej lub ustawy systemowej nie przewiduje konieczności opłacania składek na ubezpieczenia społeczne w miesiącu w którym ma miejsce niezdolność do pracy w całości bez możliwości pomniejszenia ich. Biorąc po uwagę specyfikę zasiłku chorobowego przysługuje ona osobie która pobierając zasiłek otrzymuje środki do życia. W przypadku osoby prowadzącej działalność gospodarczą to ta osoba wykonując pracę wypracowuje dla siebie środki utrzymania. Gdyby osoba prowadząca działalność gospodarczą musiała opłacać składki na ubezpieczenia bez możliwości pomniejszenia ich o okresy niezdolności do pracy to taka osoba środki które uzyska z zasiłku macierzyńskiego musiałaby pożytkować na opłacanie składek, zamiast przeznaczyć je na bieżące utrzymanie w związku z nieosiąganiem dochodów w okresie niezdolności do pracy. Sąd rozpoznający sprawę uznaje, że praktyka organ rentowego polegająca na uznawaniu, że ubezpieczony musi wpłacić całość składki na ubezpieczenia przed wypłatą zasiłku chorobowego przez ZUS w przypadku niezdolności do pracy jest niepoprawna i nie znajduje uzasadnienia w przepisach prawa. W takiej sytuacji bez znaczenia pozostaje, że ubezpieczony mając nadpłatę na swoim koncie może wnioskować o zwrot nadpłaty.

Wobec powyższego Sąd na podstawie 477 14 § 2 k.p.c. orzekł jak punktach od 1 do 3 sentencji wyroku zmieniając zaskarżone decyzje: z dnia 3 lipca 2018 roku, znak: 450000/CW/00600500, z dnia 14 sierpnia 2018 roku, znak: 45000/CW/00607340 oraz z dnia 8 października 2018 roku, znak: 450000/MW/00036006 w całości zgodnie z żądaniem odwołującej K. M..

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE