UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 10.01.2019 r., znak (...) pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. Inspektorat w N. S. odmówił L. M. przyznania prawa do świadczenia przedemerytalnego.

W uzasadnieniu wskazano, że wnioskodawczyni nie spełnia warunku w postaci rozwiązania stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracownika, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 13.03.2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, bądź z powodu ogłoszenia upadłości pracodawcy, jego likwidacji czy tez likwidacji stanowiska pracy z przyczyn ekonomicznych, organizacyjnych, produkcyjnych albo technologicznych.

Wnioskodawczyni L. M. w odwołaniu do Sądu Okręgowego w Zielonej Górze domagała się zmiany zaskarżonej decyzji wywodząc, że rozwiązanie jej umowy o pracę nastąpiło w związku z nieprzyjęciem przez nią wypowiedzenia warunków umowy o pracę. Powodem odmowy przyjęcia nowych warunków pracy na stanowisku sprzątaczki spowodowane było brakiem możliwości dojazdu do miejsca pracy oraz wysokość wynagrodzenia, które nie uwzględniało premii. Ponadto w ocenie wnioskodawczyni wypowiedzenie warunków umowy o pracę było „karą” od pracodawcy za długotrwałe przebywanie na zwolnieniu lekarskim.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie podtrzymując twierdzenia zawarte w motywach zaskarżonej decyzji. Dodatkowo podał, że jak wynika z pisma Przedsiębiorstwa (...) w C. z dnia 17.12.2018 r. wnioskodawczyni L. M. dnia 24.01.2018 r. otrzymała wypowiedzenie warunków umowy o pracę zmieniające dotychczasowe stanowisko pracy z pracownika zbioru na stanowisko sprzątaczki. W piśmie tym wskazano, iż przyczyną wypowiedzenia była reorganizacja stanowisk z powodu braku pracownika do pracy na stanowisku sprzątaczki, a zmiana ta została zaproponowana L. M. przede wszystkim z troski o jej zdrowie i bezpieczeństwo po powrocie ze zwolnienia chorobowego (182 dni), bowiem praca na stanowisku pracownika zbioru wymaga koncentracji, sprawności fizycznej, jest to praca na podwyższeniu wykonywana z ostrym narzędziem (nożyk do cięcia), więc postanowiono tymczasowo powierzyć L. M. mniej wymagającą pracę sprzątaczki, aby mogła płynnie wrócić do pracy.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni L. M. urodziła się w dniu (...)

W dniu 27.11.2018 r. złożyła wniosek o przyznanie jej prawa do świadczenia przedemerytalnego.

Pozwany uznał odwołującej za udowodniony łącznie okres 32 lata, 7 miesięcy i 22 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

Zaskarżoną decyzją z dnia 10.01.2019 r. pozwany organ rentowy odmówił wnioskodawczyni prawa do świadczenia przedemerytalnego z uwagi na to, że rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło w związku z odmową przyjęcia przez nią nowych warunków umowy o pracę.

okoliczności niesporne, ustalone na podstawie akt organu rentowego

Przed złożeniem wniosku o sporne świadczenie odwołująca była zatrudniona na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie (...) od 01.08.2005 r. do 30.04.2018 r. na stanowisku pracownika zbioru.

Wnioskodawczyni pracowała przy zbiorze pieczarek. Była to praca w systemie akordowym, wynagrodzenie było zależne od ilości zebranych grzybów. L. M. zarabiała od 2.400 zł do 2.800 zł netto. Nie miała stałych godzin pracy, koniec zbiorów następował kiedy półki z grzybami do zbiorów były puste. Nie zawsze praca przy zbiorze trwała 8 godzin dziennie, czasami trwała krócej, czasami dłużej. Wnioskodawczyni do pracy w pieczarkarni dojeżdżała busem zakładowym, który zawsze odbierał ją rano z miejscowości, w której mieszkała, przywoził do zakładu, a po zakończonej pracy odwoził do domu.

dowód: zeznania wnioskodawczyni L. M., k. 25-25v w zw.
z k. 28 akt sąd.,

- akta osobowe wnioskodawczyni

W okresie od 26.07.2017 r. do 23.01.2018 r. L. M. przebywała na zwolnieniu lekarskim od psychiatry wydanym przez lekarza psychiatry.

Orzeczeniem lekarskim nr (...) z dnia 22.01.2018 r. wobec braku przeciwwskazań zdrowotnych uznano, że L. M. jest zdolna do wykonywania pracy na stanowisku pracownika zbioru pieczarek.

W dniu 24.01.2018 r. stawiła się w pracy, po przerwie śniadaniowej na polecenie kierowniczki udała się do działu kadr, gdzie zostało jej wręczone wypowiedzenie warunków umowy o pracę.

W wypowiedzeniu warunków umowy o pracę z dnia 24.01.2018 r. wskazano, że pracodawca wypowiada L. M. umowę o pracę zawartą w dniu 01.05.2006 r. w części dotyczącej rodzaju umówionej pracy – stanowiska i wynagrodzenia z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynie w dniu 30.04.2018 r. Przyczyną wypowiedzenia dotychczasowych warunków umowy o pracę jest zmiana stanowiska pracy z przyczyn reorganizacji stanowisk z powodu braku pracownika do pracy na stanowisku sprzątaczki. Wynagrodzenie zasadnicze sprzątaczki ustalono na kwotę 2.100 zł brutto oraz brak premii za wydajność.

W związku z długotrwałym zwolnieniem lekarskim wnioskodawczyni trwającym 182 dni, pracodawca, po jej powrocie do pracy, z uwagi na to, że zbiór grzybów odbywa się przy użyciu ostrych narzędzi uznał, że jest to praca niebezpieczna i zaproponował L. M. pracę na stanowisku sprzątaczki z uwagi na troskę o jej zdrowie.

Dotychczas zatrudnione w zakładzie dwie sprzątaczki nie były w stanie wykonać całej wymaganej pracy, wobec tego pracodawca musiał zatrudnić jeszcze jedną osobę na tym stanowisko, aby nie generować godzin nadliczbowych.

Do obowiązków sprzątaczek należy głównie sprzątanie pomieszczeń socjalnych przy hali, a także pranie odzieży roboczej. Praca odbywa się w godzinach 7:00-15:00.

L. M. w dniu 12.03.2018 r. złożyła pisemne oświadczenie o odmowie przyjęcia nowych warunków pracy i płacy na stanowisku sprzątaczki, ponieważ nie ma jak dojechać do pracy.

W świadectwie pracy jakie otrzymała L. M. odnotowano, że rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło na podstawie art. 30§1 pkt 2 k.p. – za wypowiedzeniem warunków pracy przez pracodawcę.

dowód: zeznania wnioskodawczyni L. M., k. 25-25v w zw.
z k. 28 akt sąd.,

- zeznania świadka G. B., k. 27v-28 akt sąd.,

- pismo (...) (...) z dnia 17.12.2018 r., k.23 akt organu rentowego,

- kserokopie zwolnień lekarskich wnioskodawczyni oraz załącznik 1 z dnia 04.12.2018 r., k. 14-16, 24-28 akt organu rentowego,

- akta osobowe wnioskodawczyni, w szczególności: orzeczenie lekarskie nr (...) z dnia 22.01.2018 r., wypowiedzenie warunków umowy o pracę z dnia 24.01.2018 r., oświadczenie wnioskodawczyni z dnia 12.03.2018 r., świadectwo pracy z 02.05.2018 r.

W chwili ustania tego zatrudnienia wnioskodawczyni miała ukończone 55 lat.

okoliczności bezsporne

L. M. od 09.05.2018 r. jest zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy w N. S. i w okresie od 09.05.2018 r. co najmniej do dnia wystawienia zaświadczenia (tj. 27.11.2018 r.) pobierała zasiłek dla bezrobotnych.

W okresie 6-miesięcznego pobierania zasiłku tj. od 09.05.2018 r. do 09.11.2018 r. nie otrzymała i nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych.

dowód: zaświadczenie z PUP w N. S. z dnia 27.11.2018 r., k. 7 akt organu rentowego

Sąd Okręgowy rozważył, co następuje:

Odwołanie okazało się zasadne.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy wnioskodawczyni L. M. spełnia wszystkie przesłanki uzyskania prawa do świadczenia przedemerytalnego, czy też organ rentowy zaskarżoną decyzją zasadnie odmówił wnioskodawczyni prawa do tego świadczenia.

Przedmiotem rozpoznania Sądu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy w świetle przepisów ustawy z dnia 30.04.2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (t. j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2148) wnioskodawca nabył prawo do świadczenia przedemerytalnego. Sporna była jedynie okoliczność dotycząca sposobu rozwiązania stosunku pracy.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 30.04.2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych, prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która:

1) do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 56 lat - kobieta oraz 61 lat - mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

2) do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2017 r. poz. 1065, 1292, 1321, 1428 i 1543), zwanej dalej "ustawą o promocji zatrudnienia", w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna oraz posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 30 lat dla kobiet i 35 lat dla mężczyzn, lub

3) do dnia ogłoszenia upadłości prowadziła nieprzerwanie i przez okres nie krótszy niż 24 miesiące pozarolniczą działalność, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1778), zwanej dalej "ustawą o systemie ubezpieczeń społecznych", i za ten okres opłaciła składki na ubezpieczenia społeczne oraz do dnia ogłoszenia upadłości ukończyła co najmniej 56 lat - kobieta i 61 lat - mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

4) zarejestrowała się we właściwym powiatowym urzędzie pracy w ciągu 30 dni od dnia ustania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, pobieranej nieprzerwanie przez okres co najmniej 5 lat, i do dnia, w którym ustało prawo do renty, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna i osiągnęła okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

4a) zarejestrowała się we właściwym powiatowym urzędzie pracy w ciągu 60 dni od dnia ustania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego lub specjalnego zasiłku opiekuńczego, o których mowa w ustawie z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1952), lub zasiłku dla opiekuna, o którym mowa w ustawie z dnia 4 kwietnia 2014 r. o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów (Dz. U. z 2016 r. poz. 162 i 972 oraz z 2017 r. poz. 1428), pobieranych nieprzerwanie przez okres co najmniej 365 dni, jeżeli utrata prawa do nich była spowodowana śmiercią osoby, nad którą opieka była sprawowana, i do dnia, w którym ustało prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, specjalnego zasiłku opiekuńczego lub zasiłku dla opiekuna, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna i osiągnęła okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

5) do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 35 lat dla kobiet i 40 lat dla mężczyzn, lub

6) do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego, z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiadała okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 34 lata dla kobiet i 39 lat dla mężczyzn.

Za okres uprawniający do emerytury, o którym mowa w ust. 1, uważa się okres ustalony zgodnie z przepisami art. 5-9, art. 10 ust. 1 oraz art. 11ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (ust. 2).

Ponadto w myśl ust. 3, świadczenie przedemerytalne przysługuje osobie określonej w ust. 1 po upływie co najmniej 180 dni pobierania zasiłku dla bezrobotnych, o którym mowa w ustawie o promocji zatrudnienia, jeżeli osoba ta spełnia łącznie następujące warunki:

1) nadal jest zarejestrowana jako bezrobotna;

2) w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych;

3) złoży wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 180-dniowy okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

W sprawie poza sporem była okoliczność, iż ubezpieczona do dnia rozwiązania stosunku pracy, w którym pozostawała przez 6 miesięcy, posiada staż pracy wynoszący co najmniej 30 lat oraz w chwili ustania zatrudnienia miała ukończone 55 lat.

Nadto nie ulegało wątpliwości, iż od dnia 09.05.2018 r. jest zarejestrowana w Powiatowym Urzędzie Pracy w N. S. jako osoba bezrobotna, w związku z czym pobierała zasiłek w okresie od 09.05.2018 r. do dnia 09.11.2018 r., co poświadczył PUP w N. S. wydając zaświadczenia (...) z dnia 27.11.2018 r. (k. 7 akt organu rentowego).

Ponadto nie było sporu co do tego, że w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych wnioskodawczyni nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych.

Natomiast sporną przesłanką uzyskania przez wnioskodawczynię prawa do świadczenia przedemerytalnego – w świetle przepisu art. 2 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o świadczeniach przedemerytalnych – było jedynie rozwiązanie stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 pkt 29 ustawy z dnia 20.04.2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, do której odsyłają przepisy ustawy z dnia 30.04.2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych – ilekroć w ustawie jest mowa o przyczynach dotyczących zakładu pracy – oznacza to:

a) rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn niedotyczących pracowników, zgodnie z przepisami o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników lub zgodnie z przepisami ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r. poz. 917, 1000 i 1076), w przypadku rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z tych przyczyn u pracodawcy zatrudniającego mniej niż 20 pracowników,

b) rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu ogłoszenia upadłości pracodawcy, jego likwidacji lub likwidacji stanowiska pracy z przyczyn ekonomicznych, organizacyjnych, produkcyjnych albo technologicznych,

c) wygaśnięcie stosunku pracy lub stosunku służbowego w przypadku śmierci pracodawcy lub gdy odrębne przepisy przewidują wygaśnięcie stosunku pracy lub stosunku służbowego w wyniku przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę i niezaproponowania przez tego pracodawcę nowych warunków pracy i płacy,

d) rozwiązanie stosunku pracy przez pracownika na podstawie art. 55 § 11 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy z uwagi na ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków wobec pracownika.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań wnioskodawcy oraz świadka G. B., popartych treścią dokumentacji pracowniczej pozwolił na ustalenie, że ostatni okres zatrudnienia wnioskodawcy w (...) (...) G. B. ustał wskutek przyczyn dotyczących zakładu pracy w rozumieniu powyższych przepisów.

Zauważyć bowiem należy, że zgodnie ze stanowiskiem piśmiennictwa, dla wszystkich wskazanych w cytowanym przepisie sytuacji (pkt a-d) wspólne jest to, że odnoszą się do przypadków zakończenia stosunku pracy z przyczyn, które nie zostały wywołane przez pracownika bądź funkcjonariusza, w związku z czym utrata pracy nie powinna pozbawiać ochrony przewidzianej w omawianej ustawie.

Jak wskazano w świadectwie pracy z dnia 02.05.2018 r., stosunek pracy odwołującej ustał na podstawie art. 30 § 1 pkt 2 Kodeksu pracy, tj. przez oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia (rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem).

Na podstawie zeznań wnioskodawczyni oraz świadka G. B., a także treści oświadczenia wypowiadającego przez pracodawcę wnioskodawczyni warunki umowy o pracę z dnia 24.01.208 r., Sąd ustalił, iż stosunek pracy uległ rozwiązaniu z powodu odmowy przyjęcia przez L. M. propozycji nowych warunków pracy i płacy poprzez zatrudnienie na stanowisku sprzątaczki z przyczyn reorganizacji stanowisk z powodu braku pracownika do pracy na stanowisku sprzątaczka.

W związku z tym uznać należało, iż faktyczną przyczyną rozwiązania stosunku pracy były okoliczności leżące po stronie pracodawcy związane z jego reorganizacją, a więc takie o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 29 ustawy z dnia 20.04.2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, do której odsyłają przepisy ustawy z dnia 30.04.2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych.

Powołany przepis art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych dotyczy sytuacji, gdy przyczyny rozwiązania stosunku pracy nie leżą po stronie pracownika, a tak niewątpliwie było w niniejszej sprawie.

Do zaproponowania nowych warunków zatrudnienia doszło na skutek braków kadrowych u pracodawcy na stanowisku sprzątaczki. Świadek G. B., właścicielka Przedsiębiorstwa (...), wyjaśniła, że dotychczas na tym stanowisku zatrudniała dwie pracownice, które nie były w stanie wykonać wszystkich zleconych zadań w czasie 8–godzinnego dnia pracy. Jedynym wyjściem w tej sytuacji było zatrudnienie jeszcze jednej osoby na stanowisku sprzątaczki, w przeciwnym razie wówczas zatrudnione w tym charakterze pracownice musiałyby pracować w godzinach nadliczbowych. Świadek G. B. tłumaczyła, iż zostało zaproponowane to stanowisko wnioskodawczyni w trosce o jej zdrowie, jako praca mniej wymagająca, bowiem wcześniej, tj. od 26.07.2017 r. do 23.01.2018 r. przebywała ona na zwolnieniu lekarskim, a praca na stanowisku pracownika zbioru wymaga koncentracji, sprawności fizycznej, ponadto uznano, iż jest to praca niebezpieczna, ponieważ odbywa się czy użyciu ostrych narzędzi (nożyka do cięcia).

Wnioskodawczyni, słuchana w charakterze strony zeznała, że pracując na stanowisku pracownika zbioru pieczarek nie miała stałych godzin pracy, a do pracy w pieczarkarni dojeżdżała busem zakładowym, który zawsze odbierał ją rano z miejscowości, w której mieszkała, przywoził do zakładu, a po zakończonej pracy odwoził do domu. Natomiast praca na stanowisku sprzątaczki odbywała się w stałych godzinach od 7:00 do 15:00 i ze względu na brak możliwości dojazdu odmówiła przyjęcia pracy na tym stanowisku. Ponadto wysokość wynagrodzenia zasadniczego zaproponowanego przez pracodawcę było znacząco niższe od tego, które dotychczas otrzymywała.

Sąd dał wiarę wnioskodawczyni, co do opisanych powyżej przyczyn odmowy przyjęcia złożonej przez pracodawcę oferty zatrudnienia na innym stanowisku pracy. Pozwany w każdym razie, wbrew zasadzie dowodowej wyrażonej w art. 232 k.p.c., okoliczności tej w żaden sposób nie zakwestionował, nie podważył też wiarygodności zeznań wnioskodawcy.

Wskazać w tym miejscu należy, iż mimo długotrwałego przebywania na zwolnieniu lekarskim, wnioskodawczyni L. M. w dniu 22.01.2018 r. otrzymała orzeczenie lekarskie, w którym uznano, że wobec braku przeciwwskazań zdrowotnych wnioskodawczyni jest zdolna do pracy na stanowisku pracownika zbioru pieczarek, nie istniała zatem konieczność przeniesienia wnioskodawczyni na inne stanowisko pracy z przyczyn zdrowotnych.

Podkreślić przy tym należy, że prawo do świadczenia przedemerytalnego przyznaje się w wypadku, gdy po stronie pracodawcy występuje obiektywna przyczyna braku możliwości kontynuowania zatrudnienia lub wypłaty wynagrodzenia za pracę. Celem przepisu jest bowiem realizacja normy zawartej w art. 67 Konstytucji, zgodnie z którą obywatel pozostający bez pracy nie z własnej woli i nie mający innych środków utrzymania ma prawo do zabezpieczenia społecznego, którego zakres i formy określa ustawa.

Jak wskazał natomiast Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 21.12.2016 r. (III AUa 1293/16), sformułowanie „z przyczyn niedotyczących pracowników”, którym posługuje się zarówno art. 1, jak i art. 10 ustawy z 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników, oznacza, że pracownik dochodzący świadczeń przewidzianych ustawą z 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników ma udowodnić, że rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło z przyczyn jego niedotyczących, a nie musi wykazywać, że były to przyczyny leżące po stronie pracodawcy. Przyczynami niedotyczącymi pracownika są wszystkie okoliczności niezwiązane z jego cechami psychofizycznymi i sposobem wywiązywania się przez niego z obowiązków pracowniczych, a zatem przyczyny leżące po stronie pracodawcy i inne obiektywne, które nie leżą po stronie pracodawcy, ale również nie leżą po stronie pracownika, a które jednak stanowią wyłączną przyczynę rozwiązania stosunku pracy jako niedotyczącą pracownika.

Odmowa przyjęcia proponowanych nowych warunków płacy i pracy przez wnioskodawczynię w okolicznościach sprawy nie może być traktowana jako współprzyczyna wypowiedzenia umowy o pracę. Organizacja pracy obowiązująca u pracodawcy odwołującej, brak możliwości dojazdu publicznymi środkami lokomocji, a tym samym zależność od zakładowego środka transportu, który był dostosowany do czasu pracy pracowników zbioru pieczarek, a nie sprzątaczek w sposób obiektywny uniemożliwił odwołującej przyjęcie proponowanych warunków płacy i pracy.

Wskazane przez świadka G. B. pracodawczynię przyczyny związane ze stanem zdrowia odwołującej są niewiarygodne jako sprzeczne z orzeczeniem lekarskim. Wnioskodawczyni była dopuszczona do pracy przez lekarza profilaktyka. Orzeczenie lekarza znajduje się w aktach osobowych wnioskodawczyni.

Również wskazane w zeznaniach G. B. możliwości dostosowania godzin pracy odwołującej do jej potrzeb związanych z możliwością korzystania z zakładowego transportu nie są wiarygodne, gdyż nie znajdują się w ofercie nowych warunków pracy.

Reasumując, skoro postępowanie dowodowe pozwoliło na ustalenie, że rozwiązanie z wnioskodawczynią stosunku pracy nastąpiło faktycznie z przyczyn dotyczących zakładu pracy i spełniła się sporna przesłanka z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, a organ rentowy nie kwestionował pozostałych warunków uzyskania prawa do świadczenia przedemerytalnego przez wnioskodawczynię, to L. M. nabyła prawo do spornego świadczenia z dniem 28.11.2018 r. (art. 7 ust. 1 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych).

Mając na względzie powyższe, na podstawie powołanych wyżej przepisów i art. 477¹⁴ § 2 k.p.c., orzeczono jak w sentencji wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE