Sygn. akt : VIII W 585/19
Dnia 27 września 2019 roku
Sąd Rejonowy w Toruniu VIII Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący SSR Paweł Marcinkiewicz
Protokolant st. sekr. sądowy Honorata Niedbała
w obecności oskarżyciela - Małgorzaty Wittkowskiej
po rozpoznaniu dnia 27 września 2019 roku
sprawy:
L. R. c. T. i M. z domu G.
ur. (...) w T.
oskarżonej o to, że:
wbrew przepisowi art. 45 ust. 4 pkt 3 w zw. z ust. 1a pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. 2016, poz. 2032) uporczywie nie wpłacała w terminie, tj. do 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, na rachunek Pierwszego Urzędu Skarbowego w T., podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu zeznania podatkowego PIT-36 za 2017 r. przez co uszczupliła podatek dochodowy od osób fizycznych w kwocie 4.632,20 zł,
tj. o wykroczenie skarbowe z art. 57 § 1 kks
ORZEKA:
I. uznaje oskarżoną L. R. za winną popełnienia czynu zarzucanego jej aktem oskarżenia, tj. wykroczenia skarbowego z art. 57 § 1 kks i za to na podstawie art. 57 § 1 kks wymierza jej karę 300 (trzystu złotych) grzywny;
II. zasądza od Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Toruniu) na rzecz adw. A. O.- K. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) plus VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu;
III. zwalnia oskarżoną od obowiązku uiszczenia opłaty sądowej, zaś wydatkami postępowania obciąża Skarb Państwa.
L. R. prowadzi działalność gospodarczą (...) i z tego tytułu odpowiada za rozliczenia z budżetem państwa w zakresie należności publicznoprawnych. L. R. była zobowiązana, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do wpłaty na rachunek Pierwszego Urzędu Skarbowego w T. do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu zeznania podatkowego PIT-36 za 2017 rok. L. R. nie wywiązała się z obowiązku podatkowego przez co uszczupliła podatek dochodowy od osób fizycznych w kwocie 4.632,20 zł.
DOWODY: zawiadomienie wewnętrzne k. 2;
- informacja z (...) k. 3;
- deklaracje k. 35.
L. R. nie była dotychczas karana sądownie.
DOWÓD: dane o karalności k. 9.
L. R. nie składała w sprawie wyjaśnień, postępowanie przygotowawcze było prowadzone w trybie postępowania w stosunku do nieobecnego. Zgodnie z treścią przepisu art. 173 § 1 k.k.s. i art.174 k.k.s. – przeciwko sprawcy przestępstwa skarbowego i wykroczenia skarbowego, gdy nie można ustalić jego miejsca pobytu lub zamieszkania w kraju, postępowanie może się toczyć podczas jego nieobecności i nie stosuje się przepisów, których zastosowanie wymaga obecności oskarżonego co oznacza także rezygnację z obowiązkowego w innych sytuacjach, odebrania wyjaśnień od podejrzanego czy oskarżonego.
W niniejszej sprawie także Sąd postanowił prowadzić postępowanie we wskazanym powyżej trybie jako, że przesłanki jego zastosowania z postępowania przygotowawczego nie uległy zmianie.
Przy dokonywaniu ustaleń faktycznych, Sąd oparł się przede wszystkim na dowodach z dokumentów w postaci: dokumentów przedłożonych przez oskarżyciela tj. zawiadomienia o stwierdzeniu naruszenia przepisów prawa podatkowego i deklaracji. Zostały one bowiem sporządzone w przez uprawnione ku temu podmioty i w przewidzianej prawem formie. Ponadto żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości.
Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, stwierdzić należy, iż stan faktyczny sprawy, jaki również kwalifikacja prawna występku z art. 57 § 1 k.k.s. przypisanych oskarżonej nie budzą wątpliwości.
Norma wyrażona w art. 57 § 1 k.k.s. przewiduje odpowiedzialność za wykroczenie skarbowe polegające na uporczywym nie wpłacaniu w terminie przez podatnika należnego podatku.
Uporczywość oznacza powtarzające się uchylanie, zabarwione przy tym ujemnie z powodu złej woli sprawcy a nadto „zachowanie podatnika mające miejsce po upływie terminu płatności podatku, może wskazywać, czy jego zamiarem w dacie upływu tego terminu było uporczywe niepłacenie podatku. Uporczywość tę odnosić zaś należy zarówno do sytuacji, gdy podatnik lekceważy terminy płatności podatku rozliczanego zaliczkami czy ratami, jak i gdy nie płaci w terminie regulowanego jednorazowo. O jego zamiarze uporczywego niepłacenia podatku świadczyć właśnie może długotrwałe nieregulowanie owego podatku, będącego już zaległością podatkową. Może to dotyczyć zwłaszcza np. sytuacji, gdy podatnik, mimo złożenia deklaracji podatkowej i wykazania w niej należnego do zapłaty podatku, nie podejmuje, i to w długim okresie czasu, jakichkolwiek działań w celu uregulowania owego podatku, choć termin jego płatności już minął”. „Tym samym na gruncie omawianego przepisu, pod pojęciem „uporczywości” rozumieć należy zarówno wielokrotność zachowań sprawcy, jak i jednorazowe jego zachowanie, jeżeli jest ono długotrwałe i mimo że ma miejsce już po terminie płatności podatku, gdyż to wskazuje, iż zamiarem sprawcy było nie tylko nieuregulowanie podatku w terminie, ale także przesunięcie go na dalszy, dłuższy moment, bez występowania o odroczenie jego płatności lub rozłożenia na raty” ( tak - Sąd Najwyższy w postanowieniu z 28 listopada 2013, I KZP 11/13).
Reasumując, Sąd uznał, że czyn zarzucany L. R. w akcie oskarżenia wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 57 § 1 k.k.s. Ze zgromadzonej w sprawie dokumentacji wynika, iż oskarżona uszczupliła podatek dochodowy od osób fizycznych w łącznej kwocie 4636,20 złotych. L. R. nie ubiegała się o udzielenie jej ulg w zapłacie podatku czy o rozłożenie go na raty. Uregulowanie należności podatkowych nastąpiło w drodze postępowania egzekucyjnego, nie zaś w wyniku dobrowolnego ich uregulowania przez L. R.. Inne okoliczności dotyczące strony podmiotowej wykroczenia nie zostały ustalone ze względu na brak wyjaśnień oskarżonej.
Wobec powyższego, na podstawie art. 57 § 1 k.k.s. Sąd wymierzył L. R. karę grzywny w kwocie 300 złotych.
Przy orzekaniu tej kary, Sąd miał na to, iż w myśl art. 48 § 1 k.k.s., grzywna może być wymierzona w granicach od jednej dziesiątej do dwudziestokrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów 9 września 2016 roku w sprawie minimalnego wynagrodzenia za pracy w 2017 roku minimalne wynagrodzenie wynosiło 2000 złotych (Dz.U. z 2016 r. poz. 1456). Czyli kara grzywny może być wymierzona od 200 złotych do 40 000 zł. Natomiast art. 48 § 4 k.k.s. wskazuje, że wymierzając karę grzywny uwzględnia się stosunki majątkowe i rodzinne sprawcy oraz jego dochody i możliwości zarobkowe.
Sąd wymierzył zatem grzywnę w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Zestawienie czasu w którym oskarżona pozostawała w zaległości w uiszczaniu należnych podatków oraz faktem braku informacji o jej aktualnej sytuacji majątkowej, życiowej i dochodowej - doprowadziło Sąd do przekonania, że kara grzywny powinna oscylować wokół dolnych granic ustawowego zagrożenia, tym bardziej, że należność została przez oskarżoną ostatecznie zapłacona.
Sąd przy wymierzeniu grzywny miał na uwadze także aby kara ta była adekwatna do zawinienia. Biorąc powyższe pod uwagę, w ocenie Sądu, kara grzywny w kwocie 300 zł jest adekwatna do całokształtu okoliczności przedmiotowych (wysokości zaległości podatkowej) i podmiotowych ujawnionych w sprawie. Zdaniem Sądu jej dolegliwość nie przekracza stopnia winy, uwzględnia w pełni społeczną szkodliwość popełnionego wykroczenia.
Sąd, na podstawie na podstawie § 17 ust. 2 pkt 2 oraz § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 roku (Dz.U. z 2019 r. poz. 18), zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy adw. A. K. kwotę 180 złotych plus VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonej z urzędu.
Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. Sąd zwolnił oskarżoną od opłaty, a poniesionymi wydatkami obciążył Skarb Państwa jako, że brak jest danych do ustalenia jej aktualnej sytuacji dochodowej i życiowej.