UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Tarnowie

z dnia 27 lutego 2013 r.

Decyzją z dnia 14 maja 2012 r., nr (...)- (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., na podstawie przepisów ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), odmówił A. S. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska ZUS
w orzeczeniu z dnia 9 maja 2012 r. stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

Odwołanie od tej decyzji wniósł A. S., domagając się jej zmiany i przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołujący zakwestionował sposób przeprowadzenia badania przez Komisję Lekarską, podnosząc, że
w wydaniu opinii nie brali udziału lekarz okulista i lekarz psychiatra albo psycholog.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. Podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wskazał, że odwołanie nie wnosi żadnych nowych okoliczności, które miałyby wpływ na zmianę orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS.

Bezsporne w niniejszej sprawie było, że odwołujący A. S., urodzony
(...)z zawodu jest ślusarzem- spawaczem. Pracował jako monter- spawacz, ślusarz remontowy, ostatnio zaś jako monter instalacji sanitarnej.

Od 1 lutego 2005 r. do 30 kwietnia 2012 r. ubezpieczony pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

W dniu 22 marca 2012 r. odwołujący wystąpił do organu rentowego z wnioskiem
o ponowne przyznanie mu prawa do tego świadczenia.

Zaskarżoną decyzją z dnia 14 maja 2012 r. (...) Oddział w T. odmówił A. S. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 9 maja 2012 r. stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

(okoliczności bezsporne)

Nadto Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

Lekarz Orzecznik ZUS w opinii lekarskiej z dnia 13 kwietnia 2012 r. stwierdził u odwołującego:

-: pourazowe niedowidzenie oka prawego,
-: ZZA w okresie abstynencji,
-: zaburzenia nerwicowo- lękowe,
-: skrzywienie przegrody nosa dużego stopnia.

W konsekwencji, Lekarz Orzecznik ZUS uznał, że odwołujący jest osobą częściowo niezdolną do pracy od 1 maja 2012 r. na okres roku.

Na skutek zarzutu wadliwości tego orzeczenia, sprawa skierowana została do Komisji Lekarskiej ZUS, która w opinii lekarskiej z dnia 9 maja 2012 r., dokonując identycznego rozpoznania jak Lekarz Orzecznik, uznała opiniowanego za osobę zdolną do pracy.

Orzeczenie to legło u podstaw wydania zaskarżonej decyzji.

dowód:

-: orzeczenie Lekarza Orzecznika z dnia 13.04.2012 r.- k. 263 cz. I akt ZUS,
-: orzeczenie Komisji Lekarskiej z dnia 09.05.2012 r.- k. 265-266 cz. I akt ZUS,

W celu stwierdzenia czy i w jakim stopniu odwołujący jest niezdolny do pracy, czy istniejąca poprzednio częściowa niezdolność do pracy ustała oraz czy nastąpiła poprawa jego stanu zdrowia i na czym polega, jak również kiedy powstała niezdolność do pracy, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych: lek. med. J. B.- specjalisty okulisty i lek. med. E. N. specjalisty psychiatry.

W pisemnej opinii z dnia 3 września 2012 r. biegły sądowy specjalista z zakresu okulistyki zdiagnozował u odwołującego:

-: stan po urazie OP, po operacji zaćmy ze wszczepem sztucznej soczewki tylnokomorowej,
-: praktyczną jednooczność,
-: pooperacyjny astygmatyzm,
-: jaskrę wtórną OP.

W oparciu o przeprowadzone badanie oraz wyniki badań specjalistycznych uznał, że odwołujący nie jest osobą niezdolną do pracy.

W uzasadnieniu opinii podał, że obecnie stan narządu wzroku u badanego nie uległ pogorszeniu i jest stabilny od czasu urazu. Fakt posiadania jaskry przy pełnej ostrości wzroku OL, w odpowiedniej korekcji okularowej do dali i do bliży, przy prawidłowym ciśnieniu wewnątrzgałkowym, nie jest powodem orzeczenia niezdolności do pracy. Badany jest przystosowany do jednooczności. Może wykonywać prace przeznaczone dla osób jednoocznych. Poziom wykształcenia pozwoli mu na przekwalifikowanie zawodowe.

dowód:

-: opinia sądowo- lekarska z dnia 03.09.2012 r.- k. 11,

W pisemnej opinii z dnia 20 grudnia 2012 r. biegły sądowy z zakresu psychiatrii zdiagnozował u odwołującego:

-: zespół uzależnienia od alkoholu.

W oparciu o przeprowadzone badanie oraz wyniki badań specjalistycznych uznał, że obecny stan psychiczny i funkcjonowanie nie dają podstaw do uznania opiniowanego za osobę niezdolną do pracy z przyczyn psychiatrycznych.

W uzasadnieniu opinii podał, że opiniowany pozostaje w leczeniu psychiatrycznym od lutego 2003 r. z rozpoznaniem zespołu uzależnienia od alkoholu i osobowości nieprawidłowej. W okresie od 2 sierpnia 2004 r. do 13 września 2004 r. odbył pełny cykl terapii w Oddziale Odwykowym. W wyniku badań psychologicznych, wykonanych przez konsultanta ZUS w 2001 i 2002 r., stwierdzano u niego poziom funkcjonowania intelektualnego w obszarze upośledzenia umysłowego lekkiego (II=59) i osobowość nieprawidłową. W trakcie badania przez biegłego psychologa w 2002 r. oceniono jego funkcjonowanie intelektualne jako ociężałość umysłową (II=86), nie stwierdzając zmian organicznych OUN, a w trakcie badania psychologicznego
w 2007 r. rozpoznano normę intelektualną (II=84) oraz zmiany organiczne w obrębie OUN. Obecnie odwołujący spożywa alkohol sporadycznie i nie występują u niego ciągi alkoholowe. Poza zespołem uzależnienia od alkoholu nie stwierdza się u niego innych powikłań przewlekłego alkoholizmu, w tym zaburzeń psychotycznych, afektywnych i nasilonych zaburzeń funkcji poznawczych.

dowód:

-: opinia sądowo- psychiatryczna z dnia 20.12.2012 r.- k. 19-21,

Sąd w całości podzielił opinie biegłych sądowych z zakresu okulistyki i psychiatrii, uznając, że zawierają one kompleksową i wyczerpującą ocenę stanu organizmu odwołującego, a nadto uwzględniają wpływ rozpoznanych u niego schorzeń na zdolność do pracy. Sąd uznał, iż charakterystyka schorzeń została przez biegłych oceniona prawidłowo
z punktu widzenia zasad logiki, przy wykorzystaniu wiedzy specjalistycznej popartej doświadczeniem osób sporządzających opinie. Dlatego też, Sąd podzielił wnioski biegłych sądowych odnośnie zdolności badanego do pracy. Zauważyć przy tym trzeba, że opinie wydane zostały przez biegłych sądowych o specjalnościach adekwatnych do schorzeń zdiagnozowanych u wnioskodawcy. Nadto podkreślić należy, iż opiniujący w sprawie biegli swoje ustalenia i wnioski wywiedli po szczegółowej analizie całości dokumentacji medycznej oraz badaniu odwołującego.

Żadna ze stron opinii tych nie kwestionowała.

Uwzględniając powyższe, na podstawie tych właśnie opinii, ocenionych pozytywnie, zgodnie z kryteriami zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłych, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków, Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.

Pozostałe okoliczności sprawy Sąd uznał za bezsporne, gdyż nie były w żaden sposób kwestionowane przez strony, zaś dokumenty przedstawione na ich stwierdzenie zostały uznane przez Sąd za wiarygodne.

Sąd rozważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Istotą sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy i w jakim stopniu odwołujący A. S. jest niezdolny do pracy, czy istniejąca poprzednio częściowa niezdolność do pracy ustała oraz czy nastąpiła poprawa jego stanu zdrowia i na czym polega, jak również kiedy powstała niezdolność do pracy.

Zgodnie z brzmieniem art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.), prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub
z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Stosownie zaś do treści art. 57 tej ustawy, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy,

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit.a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z dyspozycją art. 12 ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

W myśl dyspozycji ust. 2 powołanego artykułu, całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast stosownie do ust. 3, częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Równocześnie w myśl art. 13 ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania tej zdolności uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak również możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możliwość przekwalifikowania zawodowego. Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy.

Jak wynika z wydanych w niniejszej sprawie opinii biegłych sądowych z zakresu okulistyki i psychiatrii, odwołujący, pomimo zdiagnozowanych u niego schorzeń w postaci: stanu po urazie OP, po operacji zaćmy ze wszczepem sztucznej soczewki tylnokomorowej; praktycznej jednooczności; pooperacyjnego astygmatyzmu; jaskry wtórnej OP oraz zespołu uzależnienia od alkoholu, nie jest osobą niezdolną do pracy.

Skoro więc zaskarżona przez odwołującego decyzja ZUS Oddział w T. z dnia
14 maja 2012 r. była zasadna, jego odwołanie od tej decyzji należało oddalić, przyjmując jako podstawę prawną takiego rozstrzygnięcia art. 57 ust. 1-2 i art. 12 ust. 1-3 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Procesową przesłankę rozstrzygnięcia stanowił przepis art. 477¹⁴§ 1 k.p.c.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE