UZASADNIENIE

Od 2012r. A. R. pełnił funkcję Prezesa Zarządu Spółki (...) z siedzibą w G.. W jej imieniu, w sklepie (...) przy ul. (...) w G., zostały umieszczone dwa automaty do gier: G. nr (...) i G. nr (...).

dowody: zeznania J. B. k. 9v,584v, umowa najmu k. 17, protokół instalacji k. 18, wypis z Krajowego Rejestru Sądowego k.173- 175;

W wyniku przeprowadzonej w dniu 6 marca 2014 r. kontroli w lokalu przy ul. (...) w G., ujawniono min. wyżej wymienione automaty do gier. Dokonano ich oględzin, przeprowadzono także eksperyment dotyczący odtworzenia możliwości gry na automatach. Ustalono w ten sposób, że przeprowadzane na nich gry miały charakter losowy, w przypadku których końcowy układ symboli na bębnach nie zależał od zręczności gracza. W wyniku gier na automatach były wypłacane graczom nagrody pieniężne.

dowody: protokół z kontroli z załącznikiem - k. 2 – 4, protokół oględzin- k. 8 – 8v,140, 141, opinia (...), opinia ustna uzupełniająca k. 597-598;

Spółka z o.o., której prezesem był A. R. nie posiadała koncesji lub zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier hazardowych, w tym gier na automatach.

dowód: protokół z kontroli k. 2 – 3;

A. R. (lat (...)) jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu, ma wykształcenie wyższe, z zawodu jest geodetą, nie wskazał wysokości osiąganych dochodów, w przeszłości nie był karany sądownie.

wyjaśnienia oskarżonego k. 199-200, karta karna k. 233, 269;

Oskarżony A. R. składając wyjaśnienia w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego. Oskarżony w swych wyjaśnieniach podał, że zgodnie z załączonymi do sprawy opiniami biegłego przedmiotowe automaty nie są automatami do gry w rozumieniu ustawy o grach hazardowych, a jedynie „zabawowymi automatami czasowymi, które umożliwiają zabawę przez określony czas, jaka zawsze kończy się jednym wynikiem tzn. zero punktów”.

wyjaśnienia oskarżonego k. 199-200 odczytane k. 311v;

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego.

W wypisie z Krajowego Rejestru Sądowego widnieje jego osoba jako prezesa zarządu spółki, która z kolei wydzierżawiała automaty do gry zabezpieczone w lokalu przy ul. (...) w G..

Świadek J. B. podał na rozprawie, że automaty same wypłacały wygrane, zaś w sytuacji gdy brakowało w nich pieniędzy dzwonił po przedstawiciela spółki (...), który przyjeżdżał i uzupełniał automaty do gry w monety, a także rozliczał się z graczami za wygrane, które nie zostały wypłacone z uwagi na brak monet. Sąd nie miał wątpliwości co do wiarygodności zeznań świadka, w szczególności biorąc pod uwagę wyniki przeprowadzonej przez pracowników urzędu celnego kontroli automatów do gier.

Wiarygodności wyjaśnień oskarżonego kwestionującego swe sprawstwo i winę sprzeciwiały się również zeznania świadka J. W.. Zeznania tego świadka, którym sąd dał wiarę, dotyczyły jego obowiązków służbowych, a także jego wiedzy na temat zasad funkcjonowania, obsługi, serwisowania automatów i znajdowały pełne poparcie w treści opinii biegłego W. K.. Sąd podzielił wnioski tej opinii, gdyż została ona przeprowadzona na podstawie rzetelnej, wnikliwej i szczegółowej analizy konfiguracji badanego urządzenia. Wnioski opinii były kategoryczne. Przytoczona opinia pozwoliła na dokonanie ważnych ustaleń w sprawie co do losowego charakteru gier prowadzonych na zabezpieczonych automatach. Przytoczona opinia biegłego znajdowała z kolei wsparcie w treści protokołu kontroli. Sąd dał wiarę temu dokumentowi, a także pozostałym dokumentom zgromadzonym w sprawie, gdyż z urzędu, a także na wniosek stron nie zakwestionowano ich autentyczności oraz prawdziwości.

Sąd odrzucił tym samym jako całkowicie niewiarygodne zeznania rzeczoznawcy wyceny (...) oraz sporządzoną przez w/wym. prywatną opinię techniczną. W ocenie Sądu zarówno treść zeznań świadka jak i wskazana opinia zostały złożone nierzetelnie, wyłącznie na potrzeby ewentualnej kontroli lokalu, w którym ustawiono automaty do gry. M. S. podczas przesłuchania w drodze pomocy prawnej ogólnikowo i zdawkowo odpowiadała na postawione jej pytania, w zasadzie powielając jedynie swoje stanowisko wyrażone w opinii technicznej skupiając się na elementach dodanych, a nie na samym oprogramowaniu urządzenia. Jej wypowiedzi w żaden sposób nie podważyły stanowiska biegłego W. K..

Wobec powyższego wyjaśnienia A. R. w zakresie w jakim wskazywał on – powołując się na przywołaną powyżej opinię M. S. - że pozostawał w przekonaniu o legalności swojej działalności, w ocenie Sądu nie zasługiwały na walor wiarygodności. Oskarżony podjął się urządzania gier bez spełnienia wymogów ustawy, do tego zadbał on o pozyskanie opinii technicznej o korzystnej dla siebie treści, co więcej wręczył jej kserokopię osobie prowadzącej działalność gospodarczą w lokalu, w którym umieszczono automaty celem okazania jej na wypadek kontroli. Jest zatem oczywiste, że orientował się jakie są zasady dopuszczalności podjęcia działalności hazardowej oraz, że taka działalność jest nielegalna.

A. R. został oskarżony o czyn z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9§3 kks.

Biorąc pod uwagę stan prawny obowiązujący w okresie zarzucanym w akcie oskarżenia, a więc od 11 czerwca 2012 r. do 6 marca 2014 r. Sąd, stosując regułę przewidzianą w art. 2 § 2 kks, ocenił zasadność zarzutu z punktu widzenia treści art. 107 § 1 kks. oraz ustawy o grach hazardowych w brzmieniu obowiązujących w tym czasie. Z tego punktu widzenia należy wskazać, że odpowiedzialności karnej za przestępstwo skarbowe przewidziane w art. 107 § 1 kks. podlegał ten, kto wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia urządzał lub prowadził grę losową, grę na automacie lub zakład wzajemny. Zdaniem Sądu, biorąc pod uwagę stan faktyczny ustalony w sprawie należało przyjąć, że oskarżony wyczerpał znamiona czynu co do automatów wymienionych w akcie oskarżenia.

Oskarżony w swych wyjaśnieniach nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, nie ma jednak wątpliwości, że reprezentował spółkę (...) z siedzibą w G. oraz podpisał w jej imieniu umowę najmu powierzchni w sklepie w celu ustawienia tam automatów do gier. Zatem, w świetle treści §3 art. 9 kks - odpowiada on za przestępstwo skarbowe jak sprawca.

Ustalenie, że oskarżony A. R. urządzał gry na automatach, w dalszej kolejności powodowało konieczność rozważenia, czy swym zachowaniem działał wbrew przepisom ustawy. Przytoczone wymaganie przewidziane w art. 107 § 1 kks, aby prowadzenie gier na automatach miało miejsce „wbrew przepisom ustawy” powoduje, że warunków prowadzenia tego typu gier należy poszukiwać w przepisach ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych. Oceniając spełnienie przez oskarżonego tych warunków, Sąd odwołał się wyłącznie do treści art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, z pominięciem treści art. 14 ust. 1 tej ustawy. Wniosek ten wynikał z aprobaty poglądu wyrażonego przez Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 19 stycznia 2017 r., I KZP 17/16, OSNKW 2017, nr 2, poz. 7. Wedle najwyższej instancji sądowej - kolizja prawa krajowego z prawem unijnym, w świetle zasady bezpośredniego stosowania prawa Unii Europejskiej (art. 91 ust. 3 Konstytucji), może prowadzić do zastąpienia przepisów krajowych uregulowaniami prawa unijnego albo do wyłączenia normy prawa krajowego przez bezpośrednio skuteczną normę prawa Unii Europejskiej. W konsekwencji, norma niestosowania krajowego przepisu technicznego, którego projektu nie notyfikowano Komisji Europejskiej, wynikająca z dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. UE L z 1998 r. Nr 204, s. 37 ze zm.), wyłącza możliwość zastosowania w sprawie o przestępstwo z art. 107 § 1 KKS przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 612) w pierwotnym brzmieniu. Natomiast art. 6 ust. 1 tej ustawy mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 kks, o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony.

Stosując przytoczony pogląd do stanu faktycznego niniejszej sprawy należało przyjąć, że oskarżony A. R. nie spełnił wymagania przewidzianego w art. 6 ust. 1 cytowanej ustawy o grach hazardowych. Wedle dyspozycji tego przepisu w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2010 r. do dnia 2 września 2015 r., działalność w zakresie gier na automatach mogła być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry. Jak wynika z protokołu kontroli, oskarżony (reprezentowana przez niego spółka) nie posiadał koncesji lub zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier hazardowych, w tym gier na automatach.

Mając na względzie stan faktyczny ustalony w niniejszej sprawie należało przyjąć, że oskarżony A. R. prowadził gry na automatach bez wymaganej koncesji, czym wyczerpał znamiona art. 107 § 1 kks. Ustalenie w tym zakresie znalazło wyraz w opisie czynu przypisanego oskarżonemu, w którym wskazano, że w zakresie automatów do gier zabezpieczonych w sprawie oskarżony urządzał gry bez wymaganego zezwolenia.

W toku postępowania Sąd nie doszukał się okoliczności ograniczających lub wyłączających winę oskarżonego. W szczególności w tej sprawie brak było okoliczności odwołujących się do tego, że oskarżony działał pod wpływem błędu. W tym kontekście należy wskazać, że w zakresie w jakim wskazywał on – powołując się na opinię prywatną sporządzoną przez M. S. - że pozostawał w przekonaniu o legalności swojej działalności, nie mogły się ostać. Skoro bowiem zadbał on o pozyskanie opinii technicznej o korzystnej dla siebie treści i wręczył jej kserokopię osobie prowadzącej działalność gospodarczą w lokalu, w którym umieszczono automaty celem okazania jej na wypadek kontroli, w sytuacji gdy wcześniej automaty tego samego rodzaju zostały w tym lokalu zatrzymane, to jest oczywiste, że orientował się jakie są zasady dopuszczalności podjęcia działalności hazardowej oraz, że taka działalność jest nielegalna.

Stanowiska Sądu nie zmienia też treść licznych orzeczeń i opinii załączonych do akt sprawy przez obrońcę, które nie reprezentowały jednolitego i ugruntowanego stanowiska w przedmiocie oceny charakteru przepisów o grach hazardowych oraz skutkach braku ich notyfikacji. W tym samym czasie występowały również w środowisku prawniczym i oraz w orzecznictwie poglądy prezentujące stanowisko przeciwne, które nie miały bynajmniej charakteru odosobnionego. Zatem występowanie rozbieżnych stanowisk i to wśród osób dysponujących wiedzą prawniczą winno raczej wzbudzić uzasadnione wątpliwości co do tego czy urządzanie gier wbrew jednoznacznym przepisom ustawy o grach hazardowych uchwalonej zgodnie z polskimi przepisami jest legalne, a nie prowadzić do uzasadniania na siłę stanowiska, że takie zachowanie na pewno nie jest bezprawne i nie może rodzić odpowiedzialności karno – skarbowej. Tym bardziej, że automaty stanowiące własność spółki której prezesem był A. R. były regularnie zatrzymywane.

Tym samym w ocenie sądu treść orzeczeń i opinii, które celowo zostały przez obrońcę dobrane selektywnie i wybiórczo, w żaden sposób nie usprawiedliwiały samowolnego odstąpienia przez oskarżonego od przestrzegania jasnych i obowiązujących w obrocie prawnym przepisów ustawy o grach hazardowych, którym to przepisom przysługiwało domniemanie legalności. Oskarżony jako przedsiębiorca prowadzący działalność zarobkową w dziedzinie reglamentowanej przez państwo powinien bowiem szeroko badać dopuszczalność podjęcia działalności hazardowej objętej przedmiotowym wyrokiem. Zignorowanie powyższego przez oskarżonego i podjęcie się urządzania gier bez spełnienia wymogów ustawy tylko dlatego, że można się było doszukać orzeczeń i opinii, w których przedstawiony został korzystny dla niego pogląd, że działalność taka nie jest karana, nie może się wpisywać w model dbałości o przestrzeganie prawa jaki należało wobec niego stosować jako do przedsiębiorcy.

Przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 kks. jest zagrożone karą grzywny od 10 do 720 stawek dziennych, karą pozbawienia wolności albo obu karom łącznie. Rozważając wymiar kary wobec oskarżonego A. R. w tych granicach, Sąd miał na względzie następujące okoliczności. W ramach dyrektywy odwołującej się do stopnia społecznej szkodliwości Sąd na niekorzyść oskarżonego wziął pod uwagę, że gry były prowadzone na dwóch automatach oraz znaczny stopień społecznej szkodliwości zarzucanego jej czynu, przejawiający się w ignorowaniu obowiązującego porządku prawnego, w celu osiągnięcia szybkiego i łatwego zysku. Na korzyść oskarżonego uwzględniono natomiast stosunkowo krótki czasookres prowadzenia gier;

W świetle powyższych okoliczności branych pod uwagę przy wymiarze kary Sąd wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 60 stawek dziennych przyjmując wysokość jednej stawki za równoważną kwocie 100 zł.

W ocenie Sądu kara wymierzona oskarżonemu co do zasady odpowiada dyrektywom przewidzianym w art. 13 § 1 kks. Przede wszystkim jest ona, z uwagi na jej wysokość, odpowiednia do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego czynu przestępnego. Kara ta nie przekracza stopnia winy oskarżonego, a także odpowiada dyrektywie prewencji indywidualnej i uwzględnia fakt uprzedniej niekaralności oskarżonego. Wymierzona kara nie pomija również względów związanych z potrzebą realizacji prewencji generalnej.

W punkcie drugim wyroku na podstawie art. 30 § 5 kks orzeczono przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych w postaci:

- automatu G. nr (...) przechowywanego w Magazynie (...) Urzędu Celnego w T. pod pozycją (...)- poprzez jego zniszczenie;

- automatu G. nr (...) przechowywanego w Magazynie (...) Urzędu Celnego w T. pod pozycją (...)- poprzez jego zniszczenie.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. z 1983 r. Dz. U. Nr 49, poz. 223 ze zm.) - punkt trzeci wyroku. Podejmując rozstrzygnięcie o zwolnieniu oskarżonego A. R. w całości od obowiązku uiszczenia opłaty, a także od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania Sąd miał na względzie okoliczność, że w chwili obecnej brak jest danych odnośnie dochodów osiąganych przez oskarżonego.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE