UZASADNIENIE

Powód E. B. (...) z siedzibą w L. wniósł, w elektronicznym postępowaniu upominawczym, przeciwko pozwanej M. D. pozew o zapłatę kwoty 3.187,50 zł. wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 1 maja 2018 r. do dnia zapłaty oraz zwrot kosztów procesu.

W pozwie wskazano ze w dniu 31 marca 2018 r. pozwana zawarła z (...) sp. z o.o. w W. umowę pożyczki gotówkowej nr (...). Powód wyjaśnił, ze pozwana wcześniej utworzyła konto użytkownika na stronie internetowej pożyczkodawcy, podając wymagane dane (m.in. adres e-mail, imię, nazwisko, numer PESEL, numer i serie dowodu osobistego). W ramach swojego konta internetowego na portalu pożyczkodawcy, pozwana złożyła wniosek zawarcie umowy pożyczki gotówkowej wraz z wnioskiem o udzielenie żądanej kwoty pożyczki. Jednocześnie pozwana dokonała akceptacji warunków umowy pożyczki wraz z regulaminem, dokonując przelewu uwierzytelniającego ze swojego rachunku bankowego. W tytule przelewu pozwana zawarła formułę „przeczytałem/am i zgadzam się z warunkami regulaminu umowy pożyczki od firmy (...) sp. z o.o.” . W związku z powyższym pożyczkodawca, po weryfikacji wniosku pozwanej, potwierdził zawarcie umowy, przekazując jednocześnie kwoty pożyczki na rachunek bankowy pozwanej. M. D. zobowiązana była do zwrotu pożyczki w terminie do 30 kwietnia 2019 r., jednak nigdy nie wywiązała się z umowy i nie dokonała zwrotu należnej kwoty. Powód wyjaśnił, ze z tytułu zawartej umowy do zapłaty pozostaje kwota dochodzona pozwem, na która składa się: kwota główna pożyczki 2500 zł., prowizja za udzielenie pożyczki 687,50 zł. Powód wskazał również, ze nabył wierzytelność przysługująca pożyczkodawcy od pozwanej, a objętą niniejszym pozwem na mocy umowy cesji z dnia 31 października 2018 r. Powód wezwał pozwaną, pismem z dnia 29 listopada 2018 r. do zapłaty należności, jednakże pozwana nie wywiązała się ze swojego obowiązku, w związku z czym pozew, zdaniem powoda jest zasadny.

W oparciu o złożone powództwo w dniu 25 stycznia 2019 roku referendarz w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachów w Lublinie wydał, w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 565339/19, nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym uwzględnił powództwo w całości.

W ustawowym terminie pozwana M. D. złożyła sprzeciw, zaskarżając ww. orzeczenie w całości i wnosząc o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu. Pozwana reprezentowana przez pełnomocnika zawodowego oświadczyła, iż zaprzecza wszelkim twierdzeniom podanym w pozwie z wyjątkiem wyraźnie przyznanych. Zaprzeczyła aby w jakikolwiek sposób – nawet faktyczny- była związana z powódką , a nadto zaprzeczyła aby powódka nabyła wobec niej jakikolwiek wierzytelności. Przyznała, że zwarła umowę wskazana w pozwie, jednak nic jej nie wiadomo aby była ona wypowiedziana oraz aby była ona przedmiotem umowy cesji wierzytelności, albowiem nigdy nie doręczono jej żadnego pisma na to wskakującego.

Pozwana zakwestionowała aby powódka nabyła od innego podmiotu wierzytelność wobec pozwanej, albowiem taka wierzytelność zwyczajnie nie istnieje tj przedmiotem cesji była wierzytelność, która nie istnieje (n. dane posiadane przez poprzednika prawnego są błędne), albo też przedmiotem cesji była wierzytelność która sama w sobie istnieje, ale nie dotyczy pozwanej, nie wynika z jakichkolwiek stosunków prawnych między pozwana a poprzednikiem powódki np. doszło do przypisania wierzytelności innej osoby do pozwanej. W związku z powyższym pozwana domagała się przedłożenia umowy w oryginale, albowiem nawet poświadczony odpis nie będzie wystarczający. Wniosek dotyczył również załączników, albowiem niezależnie od nazwania określonego dokumentu załącznikiem umowy stanowi on jej integralna część, a fizycznie oddzielenie go z treści umowy ma jedynie charakter techniczny. Według pozwanej w ramach postępowania sądowego taki załącznik powinien zatem zostać złożony, a jego niezłożenie przez pryzmat rozkładu ciężaru dowodu powinno mieć oczywiste skutki. Niezłożenie takiego załącznika de facto należy traktować na równi ze złożeniem np. jedynie kilku stron z całej umowy. Zdaniem pozwanej ww. załącznik ma najistotniejsze znaczenie dla sprawy, albowiem właściwie jedynie on może zawierać – zgodnie z twierdzeniami powódki – informacje ścisłe dotyczące pozwanej: powódka nie powołała się bowiem na jakiekolwiek dokumenty dotyczące indywidualnie pozwanej. Pozwana wskazała również, ze nie jest jej wiadomo czy umowa cesji została zawarta w Polsce czy w innym państwie (np. Wielkiej Brytanii, co sugeruje siedziba powódki określona jako L.) i czy według prawa polskiego czy prawa innego państwa, a zatem według jakiego prawa należy oceniać jej skuteczność.

Pozwana również „z daleko posuniętej ostrożności procesowej” wskazała, że powódka nie wykazała roszczenia co do wysokości. Podkreśliła, iż powódka nie wyjaśniła w jaki sposób kwota została wyliczona, a zdaniem pozwanej kwota ta została wyliczona błędnie, a powódka nie przedłożyła żadnych dokumentów wskazujących w jaki sposób ta wysokość została wyliczona np. historii rozliczeń, tak by była możliwość ustalenia prawidłowości rozliczeń. Zdaniem pozwanej powódka nie wykazała podstaw obliczenia odsetek, a obliczenie to kwestionuje z uwagi na brak podstaw prawnych, jak i faktycznych.

W piśmie procesowym z dnia 10 lipca 2019 r. pozwana podniosła ze zgodnie z formularzem informacyjnym dołączonym do umowy pożyczkodawca jest zobowiązany do zapłaty opłaty rejestracyjnej w kwocie 0.01 zł, a zatem do jej zawarcia koniecznym jest m.in. dokonanie tzw. wpłaty weryfikacyjnej, a powód nie złożył dowodu takiej wpłaty, albowiem złożone potwierdzenie przelewu dotyczy przelewu z 28 grudnia 2017 r. i w żadnym zakresie nie uzasadnia powiązania tego potwierdzenia z umowa na która powołuje się powód. Pozwana przyznała, ze zwarła umowę z (...) sp. z o.o. z dnia 28 grudnia 2017 r., jednak zaprzeczyła aby zawierała umowę z dnia 31 marca 2018 r.

Przyznała również, iż w czasie zbliżonym do końca marca 2018 r. była zainteresowana uzyskaniem kolejnej pożyczki u rzekomej poprzedniczki powódki i z tego co pamięta złożyła jedynie wniosek, chociaż również w tym zakresie nie ma pewności z uwagi na nieznajomość procedur korporacyjnych rzekomej poprzedniczki powódki i upływ czasu. Niemniej po złożeniu wniosku o zwarcie umowy kredytu, ostatecznie odstąpiła od jej zawarcia.

Zdaniem pozwanej zgodnie z wydrukiem projektu umowy do jej zawarcia koniecznym jest m.in. dokonanie wpłaty weryfikacyjnej w określonej kwocie. Potwierdzenia przelewu na kwotę 0.01 zł. w jakimkolwiek zakresie nie można powiązać z umową stanowiącą podstawę dochodzonej kwoty przez powoda należności. Obrazuje przelew, który dotyczy transakcji o identyfikatorze (...), która również nie pojawia się w żadnym innym dokumencie, a w szczególności dowodach mających potwierdzić przelew wierzytelności, jak i dowodach związanych z pożyczką z 31 marca 2017 r. Według pozwanej z twierdzeń powoda wynika, ze na poczet umowy z marca 2018 r. nie została dokonana jakakolwiek płatność, dochodzona kwota należności głównej jest tożsama z kwotą rzekomej pożyczki. Wskazała również że do zawarcia umowy w sposób opisany w umowie nie mogło w ogóle dojść. Przyjmując bowiem wskazany w umowie sposób to żadna ze stron nie złożyłaby bowiem drugiej stronie żadnego oświadczenia woli. Przelew 0,01 zł. pozostaje bez żadnego istotnego znaczenia prawnego, albowiem nie stanowi on oświadczenia woli składnego przyszłemu pożyczkodawcy, lecz bankowi. Według pozwanej nie ma znaczenia nawet tytuł przelewu, ponieważ treść tam zawarta również nie stanowi oświadczenia składanego przyszłemu pożyczkodawcy lecz bankowi. Pozwana podniosła również, ze zgodnie z treścią wydruku umowy pożyczki RRSO tj rzeczywista roczna stopa oprocentowania została określona na 1821,80%, a wiec rażąco przekracza odsetki maksymalne. Pozwana wnosiła również, o przedłożenie oryginałów umowy cesji wierzytelności z dnia 31 października 2018 r. wraz z załącznikami. Zakwestionowała dowód przedłożony przez powoda, albowiem jej zdaniem przedłożony dowód nie stanowi dokumentu w rozumieniu przepisów k.p.c. lecz jedynie zadrukowaną kartkę papieru. Zdaniem strony w niniejszej sprawie nie mamy do czynienia z kserokopią, a więc nie maja zastosowania przepisy dotyczące odpisów dokumentów. Podkreślono, ze dowód w postaci wydruku tabeli ma najistotniejsze znaczenie dla niniejszej sprawy, albowiem właśnie jedynie tabela może zawierać – zgodnie z twierdzeniami powoda – informacje ściśle dotyczące pozwanej, powód nie powołał się bowiem na jakiekolwiek dokumenty dotyczące indywidualizacje pozwanej. Brak oryginału tabeli uniemożliwia ustalenie czy powódka istotnie nabyła jakąkolwiek wierzytelność w stosunku do pozwanej

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana M. D. w grudniu 2017 r. utworzyła konto użytkownika na stronie internetowej pożyczkodawcy (...) sp. z o.o. z siedzibą w W., podając wymagane dane (m.in. adres e-mail, imię, nazwisko, numer PESEL, numer i serie dowodu osobistego). W ramach weryfikacji przelała na konto pożyczkodawcy kwotę 0,01 zł. Następnie w dniu 28 grudnia 2017 r. zawarła umowę pożyczki.

bezsporne, ponadto dowód: potwierdzenie przelewu k. 63

W ramach swojego konta internetowego na portalu pożyczkodawcy, pozwana w marcu 2018 r. złożyła kolejny wniosek o zawarcie umowy pożyczki gotówkowej wraz z wnioskiem o udzielenie żądanej kwoty pożyczki. W dniu 31 marca 2018 r. (...)sp. zo.o. z siedzibą w W. zawarł z pozwaną M. D. umowę pożyczki nr (...). Na podstawie umowy pożyczkodawca udzielił pozwanej pożyczki w wysokości 2500 zł. Termin spłaty ustalono na dzień 30 kwietnia 2018 r. Zgodnie z umową pożyczki stopa oprocentowania pożyczki został określona na 0 %, roczna stopa oprocentowania pożyczki w razie zadłużenia została określona na 14%, prowizja na kwotę 687,50 zł. Umowa została zwarta na okres 31 dni i splata miała być jednorazowa. W umowie określono, ze kwota pożyczki ma być wypłacona niezwłocznie po zawarciu umowy, nie później jednak niż w terminie 1 dnia od dnia zawarcia umowy.

dowód: umowa k. 57-58

W dniu 31 marca 2018 r. pożyczkodawca wypłacił pozwanej M. D. na jej rachunek o nr (...), w związku z zawarciem ww. umowy z dnia 31 marca 2018 r., kwotę 2.500 zł.

dowód : przelew k. 56

Z uwagi na fakt, iż pozwana nie wywiązywała się z zawartej umowy pismem z dnia 25 czerwca 2019 r. została ona wezwana do zapłaty.

dowód: pismo k. 65,66

W dniu 31 października 2018 r została zawarta umowy przelewu wierzytelności w ramach rozliczenia transakcji kredytowego instrumentu pochodnego pomiędzy pożyczkodawcą (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. a (...) D. Przedmiotową umową objęta była również wierzytelność przysługująca pożyczkodawcy w stosunku do pozwanej M. D.. W dniu 31 października 2018 r. została również zawarta umowa przelewu wierzytelności pomiędzy (...) D. a powodem (...) B..

Wśród nabytych przez powoda wierzytelności była również wierzytelność przysługująca wobec pozwanej M. D. z tytułu ww. umowy nr (...)z dnia 31 marca 2018 r. która wynosiła kwotę 2500 zł z tytułu kapitału, 875 zł. z tytułu prowizji i kwotę 223,74 zł. z tytułu opłat karnych.

dowód : umowa k. 32 – 40, k. 41-46 ,

Sąd zważył co następuje:

Powództwo w niniejszej sprawie należało uwzględnić w całości.

Nie ulega wątpliwości, że dochodzona w niniejszej sprawie wierzytelność wynika z umowy pożyczki zawartej między pozwaną i pierwotnym wierzycielem oraz że roszczenie wynikające z tej umowy zostało zbyte przez pierwotnego wierzyciela na rzecz powoda.

Zgodnie z treścią art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zgodzić się jednak należy z pozwaną, ze to na powodzie ciążył obowiązek wykazania okoliczności, na które się powoływał. W procesie związanym z wykonaniem umowy pożyczki powód jest zobowiązany udowodnić, że pozwana zawarła umowę, że pożyczkodawca przeniósł na własność biorącego pożyczkę określoną w umowie ilości pieniędzy. Pożyczkobiorca ma obowiązek wykazać wykonanie swego świadczenia w postaci zwrotu pieniędzy jak i kosztów jakimi był obciążony. Powód miał również obowiązek wykazać, ze nabył przedmiotową wierzytelność.

Nie budzi bowiem wątpliwości, że zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego, obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. Mając na uwadze powyższe rozważania dotyczące zawarcia przez pozwaną umowy, zdaniem Sądu powód wykazał istnienie swojej wierzytelności będącej przedmiotem niniejszego postępowania. Powód w celu wykazania zwarcia umowy przedłożył wydruk umowy, wydruk potwierdzenia przelania kwoty pożyczki, a także umowy dotyczące przelewu wierzytelności.

Co do wartości dowodów przedstawionych przez powoda to również one nie budziły wątpliwości Sądu. Podkreślić należy, że wydruki komputerowe mogą stanowić dowód w postępowaniu cywilnym. Powszechnie przyjmuje się, ze wydruki komputerowe stanowią, bowiem "inny środek dowodowy", o którym mowa w art. 308 k.p.c. i art. 309 k.p.c., gdyż wymieniony tam katalog ma charakter otwarty. Jakkolwiek nie można przyjąć, że oświadczenie zawarte w wydruku komputerowym jest zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy, to należy przyjąć, że przedmiotowy środek dowodowy świadczy o istnieniu zapisu komputerowego określonej treści w chwili dokonywania wydruku (por. wyrok SA w Krakowie z dnia 8 lutego 2013r., I ACa 1399/12, LEX nr 1362755, postanowienie SA we Wrocławiu z dnia 12 października 2012r., I ACz 1810/12, LEX nr 1223511 ). Podkreślić należy, że walor dowodowy przyznaje się wydrukom z poczty elektronicznej (wiadomość e-mail zawarta w wydruku komputerowym, nie jest dokumentem w rozumieniu art. 244 k.p.c. i art. 245 k.p.c., natomiast może być uznana za "inny środek dowodowy" w rozumieniu art. 309 k.p.c.). Strona pozwana, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, nie zakwestionowała stanowczo prawdziwości twierdzeń powoda. W sprzeciwie przyznano, ze pozwana zawierała umowę na która powołał się powód. Zaznaczyć należy, ze pozwana zaprzeczała z „ostrożności procesowej” wykazanie roszczenia co do wysokości. Biorąc pod uwagę materiał dowodowy zebrany w sprawie jak i oświadczenia stron, Sąd nie miał wątpliwości, że pozwaną łączyła umowa na którą powoływał się powód (dowód: umowa k. 57-58).

Przedłożona przez powoda umowa określona jako umowa pożyczki pod względem prawnym stanowi niewątpliwie kredyt konsumencki zawierany na odległość w rozumieniu art. 5 pkt 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim ( tekst jednolity: Dz.U. z 2016 roku, poz. 1528 ze zm.). Zgodnie z art. 3 tej ustawy przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę
o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy). Natomiast przez kredyt konsumencki zawierany na odległość rozumie się umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (art. 5 pkt 13 ustawy).

Wskazać należy, ze zgodnie z treścią art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W związku z powyższym to na stronach ciąży obowiązek twierdzenia i obowiązek dowodzenia tych wszystkich okoliczności, którą są stosownie do przepisu art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu, w szczególności tych, które są w sprawie sporne.

Zgodnie z treścią art. 210 § 2 k.p.c. każda ze stron obowiązana jest do złożenia oświadczenia co do twierdzeń strony przeciwnej, dotyczących okoliczności faktycznych. Strony obowiązane są przedstawiać stan faktyczny, z którego wywodzą swoje prawa i obowiązki, a które stanowią dla sądu merytoryczną podstawę rozstrzygnięcia. Strona ma obowiązek złożyć oświadczenie co do twierdzeń strony przeciwnej, dotyczących okoliczności faktycznych. Ich niezłożenie pociąga za sobą możliwość przyjęcia przez sąd, iż fakty objęte tymi twierdzeniami zostały przez stronę przyznane (art. 230 k.p.c.).

Nadmienić należy, ze pozwana wnosząc o oddalenie powództwa ograniczyła się do zakwestionowania okoliczności przytoczonych w pozwie i podważenie wartości dowodowej dowodów przedłożonych przez powoda. Początkowo pozwana przyznała, ze zawierała umowę wskazaną w pozwie, jednak nic jej nie było wiadomo aby ta umowa została jej wypowiedziana. Następnie jednak zakwestionowała jej zawarcie, ograniczając się do oświadczenia, ze w okresie zbliżonym do końca marca 2018 była zainteresowana uzyskaniem pożyczki i z tego co pamięta złożyła wniosek, ale również do tej okoliczności nie ma pewności, jednakże po złożeniu wniosku o zawarcie umowy ostatecznie odstąpiła od jej zawarcia. Następnie ograniczyła się do oświadczenia, ze przedłożony przez powoda materiał dowodowy nie ma wartości dowodowej. Strona powodowa konsekwentnie twierdziła, ze pozwana zawarła umowę i uzyskała środki finansowe. Twierdzenia poparto dowodami.

W związku z powyższym w ocenie Sądu nie można uznać, aby pozwana skutecznie zakwestionowała zwarcie umowy. Stwierdzić należy, że początkowo przyznała, ze zawarła umowę, następnie podkreślała, że po zawarciu wniosku o jej udzielenie, ostatecznie odstąpiła od jej zawarcia. Podkreślić należy, ze pozwana w swoim stanowisku nie kwestionuje podstawowego faktu tj przede wszystkim, ze uzyskała środki finansowe w dniu 31 marca 2018 r z tytułu przedmiotowej umowy nr (...), bądź że środki te zwróciła w związku z odstąpieniem od umowy.

Podstawowym dowodem potwierdzającym zawarcie przedmiotowej umowy pożyczki przez pozwaną jest dowód potwierdzenie przelewu kwoty 2.500 złotych z dnia 31 marca 2018 r. tytułem pożyczki nr (...) na rzecz M. D. na jej rachunek bankowy numer (...). Przelew ten został opatrzony numerem pożyczki tożsamym ze wskazanym na wydruku umowy pożyczki załączonej do pisma z dnia 25 czerwca 2019 r.

Wskazać należy, ze zgodnie z treścią art. 7 ustawy prawo bankowe oświadczenia woli związane z dokonywaniem czynności bankowych mogą być składane w postaci elektronicznej.

Z uwagi na fakt, ze pozwana, reprezentowana przez pełnomocnika zawodowego, nie zakwestionowała aby rachunek, którego dotyczy ww. przelew należał do niej, w związku z powyższym należy uznać tę okoliczność za przyznaną. Pozwana nie podnosiła, że nie jest właścicielem konta na który przelano środki. W związku z powyższym w ocenie Sądu nie ulega również wątpliwości, że rachunek, na który zostały przelane środki z tytułu pożyczki, należy do pozwanej. M. D. również nie podnosiła że ww. środki finansowe nie wpłynęły na jej konto. Przeciwnie w sprzeciwie nie zakwestionowała zawarcia umowy.

Sad nie zgodził się z twierdzeniami pozwanej, ze warunkiem koniecznym do zawarcia umowy było dokonanie tzw. wpłaty weryfikacyjnej w określonej kwocie. Wskazać należy, ze z uzasadnienia pozwu wynika, ze pozwana wcześniej już zarejestrowała się na koncie pożyczkodawcy, a tym samym nie było potrzeby dokonywania ponownie tej czynności. Powód przedłożył potwierdzenie takiej weryfikacji dokonanej przez pożyczkodawcę w dniu 28 grudnia 2017 r., która dotyczyła innej umowy (dowód wydruk przelewu k.63). Pozwana nie zakwestionowała, aby dane dotyczące tej transakcji nie dotyczyły jej osoby. Nie podnosiła aby rachunek wskazany w wydruku nie dotyczył jej osoby. Przeciwnie przyznała (por. pismo z dnia 10 lipca 2019 r.), ze zawierała umowę z dnia 28 grudnia 2017 r., przy której wpłata 0.01 zł.dot weryfikacji, nastąpiła z tożsamego rachunku bankowego, na który została przelana kwota 2500 zł. dot. umowy z dnia 31 marca 2018 r.(dowód: potwierdzenie przelewu k. 56, 63).

Nadmienić należy, ze okoliczność wypowiedzenia umowy jest bezprzedmiotowa, gdyż upłynął termin spłaty pożyczki i roszczenie stało się wymagalne bez potrzeby wypowiadania umowy.

Biorąc pod uwagę powyższe dowody powołane przez powoda, przy braku jakichkolwiek dowodów przeciwnych, brak jest podstaw aby dowody te zakwestionować. Pozwana wnosząc o oddalenie powództwa ograniczyła się jedynie początkowo do zakwestionowania okoliczności na które powołał się powód, jednakże w żaden sposób nie próbowała dowodów podważyć.

Podkreślić należy, ze analiza całości materiału dowodowego jaki i okoliczności przytoczone przez strony, doprowadziły Sąd do przekonania, ze pozwaną łączyła umowa, która została wykonana przez pożyczkodawcę, a pozwana nie dokonała jej spłaty.

Na uwagę nie zasługiwały zarzuty strony pozwanej odnośnie braku wykazania przejścia wierzytelności na powoda. Do pozwu załączony został bowiem odpis umowy przelewu wierzytelności w ramach rozliczenia transakcji kredytowego instrumentu pochodnego z dnia 31 października 2018 r., która została zawarta z pierwotnym wierzycielem wraz z porozumieniem i załącznikiem, które w ocenie Sądu w wystarczającym stopniu precyzują, iż jej przedmiotem była wierzytelność przeciwko pozwanej wynikająca z umowy pożyczki oraz odpis umowy przelewu wierzytelności z dnia 31 października 2018 r. zawartej pomiędzy A. H. D. a powodem (...) B. (...) wraz załącznikiem. Wskazana w umowach przelewu wierzytelność została zindywidualizowana i pokrywa się z postanowieniami zawartej przez pozwaną umowy pożyczki, w dostateczny sposób ją indywidualizuje, zarówno co do nr umowy, daty jak i wysokości zobowiązania pozwanej (por. wydruk załącznika k. 40, 46). Wskazać należy, ze powód przedłożył odpisy umowy sprzedaży wierzytelności, które poświadczone były za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie radcę prawnego.

Wbrew twierdzeniom strony pozwanej powód wskazał również roszczenie co do wysokości, wskazał co składa się na roszczenie dochodzone pozwem, jaka kwota stanowi niespłacony kapitał, a jaka prowizję. Podkreślić także należy, ze wprost z umowy wynika również termin spłaty pożyczki, który w umowie został określony na 30 kwietnia 2018 r. Sąd nie podzielił również poglądu strony pozwanej w zakresie rażącego przekroczenia odsetek maksymalnych. Z treści pozwu nie wynika aby powód domagał się odsetek maksymalnych, a jedynie zwrotu kwoty pożyczki i prowizji. Jak wynika z umowy całkowity koszt pożyczki stanowiła tylko prowizja w wysokości 687,50 zł, a roczna stopa oprocentowania pożyczki wynosiła 0%. (dowód wydruk umowy k. 57). Nadmienić również należy, ze wysokość prowizji nie naruszała norm przepisu art. 36a ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim .

W związku z powyższym Sąd uznał, ze powód wykazał swoje roszczenie zarówno co do zasady jak i wysokości, a tym samym w świetle zawartej przez strony umowy w związku z treścią art. 353 k.c. roszczenie powoda zgłoszone w pozwie jest zasadne i na pozwanej ciąży obowiązek zapłaty należności dochodzonej pozwem. Pozwana w żaden sposób nie podważyła materiału dowodowego w sprawie, nie przedstawiła jakiegokolwiek dowodu oraz twierdzeń, który osłabiłby jego wartość dowodową. Nadmienić należy, w umowie pożyczki zostały wyraźnie określone warunki spłaty, jakie koszty w związku z umową pozwana ma obowiązek ponieść. Została wskazana wysokość prowizji. W związku z powyższym nie budzi wątpliwości że pozwana zawarł umowę pożyczki, która miła charakter odpłatny.

W związku z powyższym Sąd w pkt 1 wyroku uwzględnił powództwo w całości, a w pkt 2 wyroku na mocy art. 98 k.p.c. orzekł o kosztach procesu.

Przewodniczący:	Sędzia Anna Wołujewicz
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Joanna Mucha

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE