UZASADNIENIE

Powódka R. K. domagała się od pozwanej (...) sp. z o.o. w W. kwoty 39.000 zł tytułem odszkodowania za to, że w związku z wypowiedzeniem jej przez pracodawcę umowy o pracę zawartej na czas określony, tj. do 3 września 2018 r., utraciła możliwość uzyskiwania wynagrodzenia za okres od 1 marca 2018 r. do czasu, do którego umowa miała trwać (powódka zarabiała 6.500 zł brutto miesięcznie, a ustanie stosunku pracy nastąpiło z dniem 23 lutego 2018 r.).

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki, na swoją rzecz, kosztów procesu według norm prawem przepisanych. W uzasadnieniu swego stanowiska pozwana spółka podniosła, iż powódka nie dawała gwarancji realizacji celów i zadań stawianych przed nią na stanowisku kierownika działu, stąd też pracodawca powziął decyzję o rozwiązaniu z nią umowy o pracę.

W toku procesu strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 sierpnia 2017 r. między R. K. a (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. doszło do zawarcia umowy o pracę na czas określony, tj. od dnia 4 września 2017 r. do dnia 3 września 2018 r.

R. K. została zatrudniona na stanowisku Kierownika D. (...) w sklepie (...) w S., przy ul. (...), z miesięcznym wynagrodzeniem w wysokości 6.500 zł brutto.

W pkt 10 umowy o pracę wskazano, iż umowa może być rozwiązana na zasadach określonych w Kodeksie pracy.

W dniu 9 lutego 2018 r. pracodawca wręczył R. K. wypowiedzenie umowy o pracę z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia ze skutkiem na dzień 23 lutego 2018 r.

Bezsporne, a nadto dowód: umowa o pracę na czas określony – k. 2 akt osobowych powódki, wypowiedzenie umowy o pracę – k. 5;

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo okazało się nieuzasadnione.

Przedstawiony powyżej stan faktyczny pozostawał w całości bezsporny.

Powódka domagała się w niniejszej sprawie odszkodowania za to, że w związku z rozwiązaniem umowy o pracę zawartej na czas określony utraciła możliwość uzyskiwania zarobków. Powódka nie zakwestionowała przy tym, co wprost wskazała na posiedzeniu wyjaśniającym, samej prawnej możliwości rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę zawartej na czas określony, natomiast stała na stanowisku, iż nie zachodziły żadne przeciwwskazania do tego, by dalej pracowała, czyli de facto twierdziła, że rozwiązanie umowy o pracę nie było uzasadnione, skoro nie było ku temu powodów. Powódka jasno określiła również, iż nie domaga się odszkodowania, o którym mowa w art. 50 Kodeksu pracy (dalej: k.p.), który w §2 i 3 stanowi, iż jeżeli wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas określony lub na czas wykonania określonej pracy nastąpiło z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu tych umów, pracownikowi przysługuje wyłącznie odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za czas, do upływu którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za 3 miesiące. W ocenie powódki winna ona pracować do tej daty, do której została zawarta umowa o pracę, a brak takiej możliwości pozbawiał ją zarobków w łącznej wysokości 39.000 zł (zarobki do 1 marca 2018 r. do 31 sierpnia 2018 r.). Podstawy żądań powódki należy zatem upatrywać w treści art. 471 Kodeksu cywilnego (dalej: k.c.), w myśl którego dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi lub ewentualnie w art. 415 k.c. stanowiącym, iż kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Przepisy te mogłyby znaleźć zastosowanie w niniejszej sprawie (gdyby istniały ku temu podstawy) na podstawie art. 300 k.p., zgodnie z którym w sprawach nie unormowanych przepisami prawa pracy do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy.

Niewątpliwie - w świetle art. 30 §1 ust. 2 k.p., który stanowi, iż umowa o pracę rozwiązuje się przez oświadczenie jednej ze stron z zachowaniem okresu wypowiedzenia - pracodawca miał prawo rozwiązać z powódką umowę o pracę. Nie musiał również wskazywać przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę, albowiem – zgodnie z treścią art. 30 §4 k.p. – obowiązek taki ciąży na pracodawcy wyłącznie w razie wypowiadania umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Zawracie umowy o pracę na czas określony nie gwarantuje ani pracownikowi, ani również pracodawcy (pracownik także może wypowiedzieć taką umowę bez wskazywania przyczyny rozwiązania stosunku pracy), że umowa taka będzie trwać do końca jej okresu, a tym samym, iż pracownik finalnie otrzyma wynagrodzenie za cały okres, na który umowa została zawarta. W niniejszej sprawie pracodawca skorzystał ze swojego prawa wcześniejszego wypowiedzenia takiej umowy, a tym samym nie sposób twierdzić, by jego działanie było bezprawne.

Zacytowany powyżej art. 471 k.c. zawiera wzruszalne domniemanie, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiada. Jak wskazuje się w literaturze konstrukcja tego przepisu oparta jest na zasadzie winy domniemanej, przy czym domniemanie to ogranicza się do winy nieumyślnej polegającej na niedochowaniu należytej staranności (art. 472 k.c. stanowi, iż jeżeli ze szczególnego przepisu ustawy albo z czynności prawnej nie wynika nic innego, dłużnik odpowiedzialny jest za niezachowanie należytej staranności) – tak. m.in. Komentarz do Kodeksu cywilnego, Tom II, pod red. M. G., 2019 r., Komentarz do Kodeksu cywilnego pod red. Z. G., art. 471 k.c. W niniejszej sprawie nie sposób mówić o zawinieniu przez pracodawcę naruszeń umowy, skoro przedstawione powyżej przepisy Kodeksu pracy, do których również wprost odnosi się w pkt 10 umowa o pracę, dają prawną możliwość wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas określony bez konieczności wskazywania przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę. Skoro pracodawcy przysługiwało prawo do wcześniejszego rozwiązania umowy o pracę, to zachowania tego nie można utożsamiać z niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem umowy. Tym bardziej wypowiedzenia umowy o pracę nie sposób utożsamiać z deliktem, o którym mowa w ww. art. 415 k.c., albowiem pracodawcy, z przyczyn wskazanych powyżej, nie można przypisać winy, o której mowa w tym przepisie.

Mając na względzie powyższe, Sąd oddalił powództwo jako niezasadne. Jednocześnie Sąd nie przeprowadzał dowodów mających świadczyć o przyczynach wypowiedzenia umowy bądź ich braku, albowiem, jak akcentowano już powyżej, ustawodawca wyraźnie rozróżnia wypowiadanie umów o pracę zawartych na czas określony oraz umów o pracę zawartych na czas nieokreślony i jedynie w przypadku tych ostatnich wymaga istnienia uzasadnionych przyczyn ustania stosunku pracy, co skutkuje koniecznością przeprowadzenia postępowania dowodowego mającego na celu wykazania istnienia (bądź nie) i prawdziwości (bądź pozorności) takich przyczyn.

Dla porządku Sąd wskazuje również, iż niniejsza sprawa została rozpoznana w składzie ławniczym, albowiem, choć sama podstawa żądań powódki miała charakter cywilistyczny, to niniejsza sprawa stanowiła sprawę z zakresu prawa pracy, skoro zgłoszono z niej roszczenie ze stosunku pracy i odnosiła się do odszkodowania w przypadku nieuzasadnionego wypowiedzenia stosunku pracy (art. 47 §2 pkt 1 Kodeksu postępowania cywilnego – dalej: k.p.c. w zw. z art. 476 §1 pkt 1 k.p.c.).

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu oparto na treści art. 98 § 1 i 2 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W niniejszym procesie strona pozwana była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika – radcę prawnego, którego minimalne wynagrodzenie w związku z przedmiotem sprawy zamykało się kwotą 2.700 zł (§ 2 pkt 5 w zw. z § 9 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych) i taką też kwotę zasądzono od powódki, na rzecz pozwanej, w punkcie II wyroku. Jednocześnie Sąd zwraca uwagę, iż o wysokości kosztów procesu w razie ewentualnego przegrania niniejszej sprawy powódka została pouczona podczas przesłuchania informacyjnego.

ZARZĄDZENIE

1.  (...);

2.  (...);

3.  (...).

13.05.2019 r.