Sygn. akt IV Kz 76/14
Dnia 17 marca 2014 roku.
Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący: SSO Agata Regulska
Protokolant: Aneta Malewska
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 17 marca 2014 roku.
zażalenia wniesionego przez obwinionego P. K.
na postanowienie Przewodniczącego V Wydziału Karnego Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Krzyków z dnia 7 stycznia 2014r.
o odmowie wszczęcia postępowania
na podstawie art.437§1 kpk
p o s t a n o w i ł :
zażalenia nie uwzględnić i zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy.
Postanowieniem z dnia 7 stycznia 2014r. odmówiono wszczęcia postępowania przeciwko obwinionemu P. K. o czyn z art. 96§3 kw. W uzasadnieniu orzeczenia wskazano, iż brak jest podstaw do uznania, że obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 96§3 kw.
Powyższe postanowienie zaskarżył oskarżyciel publiczny. W treści pisma zarzucono zaskarżonemu orzeczeniu:
- obrazę prawa procesowego, w szczególności art. 5§1 pkt 2 kpw poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, mające bezpośredni wpływ na treść orzeczenia;
- obrazę prawa materialnego poprzez niewłaściwą interpretację art. 96§3 kw.
Wskazując na powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Pogląd zaprezentowany w treści uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia zasługuje na akceptację Sądu Odwoławczego.
Analiza akt postępowania potwierdza w pełni wniosek Sądu Rejonowego o tym, że materiały zebrane w sprawie przekonują o niewyczerpaniu przez obwinionego znamion wykroczenia z art. 96§3 kw.
Zgodnie ze wskazanym powyżej przepisem wykroczenie to popełnia osoba, która wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie.
W doktrynie wskazuje się, że zachowanie sprawcze wykroczenia może polegać na działaniu (odmówienie wskazania), bądź zaniechaniu (nie udzielenie jakiejkolwiek odpowiedzi we wskazanym terminie).
Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego niewskazanie przez właściciela lub posiadacza pojazdu, na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w okolicznościach, o których mowa w art.78 ust.4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, może stanowić wykroczenie określone w art.96§3 kw., jednak wymagane jest wówczas wykazanie, że osoba zobowiązana posiadała taką wiedzę, ale odmawiała przekazania jej uprawnionemu organowi (por. wyrok SN z dnia 12 października 2011 r., sygn. akt V KK 137/11).
P. K. przesłuchiwany w dniu 4 listopada 2013r. zaprzeczył jakoby on kierował samochodem w dniu 9 kwietnia 2013r., podając, że nie potrafi wskazać kto wówczas nim kierował. Wskazał, że samochodu tego prócz niego używają wszyscy czterej pracownicy przedsiębiorstwa (...), a brak jest ewidencji w tym zakresie.
Mając na uwadze, że od dokonania kontroli prędkości do czasu przesłuchania P. K. upłynęło ponad pół roku oraz fakt zupełnej nieczytelności wykonanej przez fotoradar fotografii w zakresie twarzy osoby kierującej brak jest w zasadzie żadnej możliwości wnioskowania o tym, że P. K. posiadał wiedzę ale świadomie odmówił jej przekazania.
Powyższa sytuacja uprawniała do wydania postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania wobec P. K., które to orzeczenie Sąd Odwoławczy utrzymał w mocy.