Sygn. akt: I C 996/19 upr.
Dnia 7 listopada 2019 r.
Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny
w składzie następującym:
|
Przewodniczący: |
SSR Janusz Supiński |
|
Protokolant: |
Katarzyna Kucharska |
po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2019 r. w Giżycku
na rozprawie
sprawy z powództwa (...) z siedzibą we W.
przeciwko A. K.
o zapłatę
I. Zasądza od pozwanego A. K. na rzecz powoda (...) z siedzibą we W. kwotę 3.878,04 (trzy tysiące osiemset siedemdziesiąt osiem 04/100) złotych z ustawowymi odsetkami od kwoty 4.651,04 zł od dnia 24.06.2019 r. do dnia 02.08.2019 r., od kwoty 4.201,04 zł od dnia 03.08.2019 r. do dnia 04.08.2019 r., od kwoty 4.101,04 zł od dnia 05.08.2019 r. do dnia 04.09.2019 r., od kwoty 3.878,04 zł od dnia 05.09.2019 r. do dnia zapłaty.
II. W pozostałym zakresie postępowanie umarza.
III. Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.017,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.
Sygn. akt I C 996/19 upr.
Powód (...) z siedzibą we W. w ostatecznie sprecyzowanym żądaniu domagał się zasądzenia od pozwanego A. K. na swoją rzecz kwoty 3.878,04 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazał, że dochodzone pozwem roszczenie wynika z umowy cesji wierzytelności, mocą której powód przejął od pożyczkodawcy prawa do wierzytelności wobec pozwanego z tytułu zawartej przez pozwanego umowy pożyczki.
Pozwany A. K. nie kwestionował roszczenia powoda ani co do zasady, ani co do wysokości. Wskazał, że chce spłacać zadłużenie, zaległość zaś w spłacie wynika z trudności finansowych.
Sąd ustalił, co następuje:
Na mocy umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 25.04.2018 r. (...) Sp. z o.o. sprzedał powodowi wierzytelność przysługującą mu w stosunku do pozwanego A. K., wynikającą z zawartej umowy pożyczki nr (...).
W dniu 3.08.2018 r. strony zawarły ugodę na spłatę zadłużenia, wynikającego z zawartej umowy pożyczki. Pozwany nie wywiązał się z postanowień w/w umowy.
(dowód: okoliczności bezsporne)
Sąd zważył, co następuje
Stan faktyczny przedmiotowej sprawy w ostatecznym kształcie pozostał bezsporny. Pozwany nie kwestionował posiadanego u powoda zadłużenia, ani nawet jego wysokości, wskazując, że chce spłacać zadłużenie. Owe bezsporności wynikają z zalegających w aktach dokumentów, w szczególności ugody dotyczącej spłaty zadłużenia, jak i z twierdzeń stron.
Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy, zważywszy, że pozwany nie przeczył zasadności roszczeń powoda, ani ich wysokości, a powód ograniczył powództwo w zakresie kwoty 773,00 zł zaspokojonej przez pozwanego w toku procesu, po myśli art. 720 § 1 k.c. w zw. z art. 6 k.c. oraz na podstawie art. 203 § 4 k.p.c. w zw. z art. 355 § 1 i 2 k.p.c. należało orzec jak w pkt I i II sentencji. Zasądzone roszczenie stanowi kwota 3.878,04 zł, stanowiąca różnicę między dochodzoną przez powoda kwotą, a kwotą uiszczoną przez pozwanego w toku procesu (4.651,04 zł – 773,00 zł). Wskazać należy jedynie na marginesie, że pozwany nie przedłożył w toku sprawy dowodu na uregulowanie pozostałej części zadłużenia z tytułu z umowy kredytu, ograniczając się jedynie do twierdzeń co do zamiaru spłaty, co skutkowało uwzględnieniem powództwa w zakresie owej nieuregulowanej kwoty. O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 359 § 1 k.c., mając przy tym na uwadze ograniczenie powództwa i sprecyzowanie żądania w tymże zakresie w piśmie powoda z dnia 18.09.2019 r. (k. 32-33).
O kosztach procesu orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy (art. 98 § 1 k.p.c.), zgodnie z którą strona przegrywająca sprawę jest obowiązana zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na zasądzoną kwotą składały się kwota 100 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz kwota 900 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego. W związku z powyższym Sąd orzekł jak w pkt III sentencji.