UZASADNIENIE

Powódka M. G. wniosła pozew przeciwko (...) Stowarzyszeniu na rzecz Osób z Niepełnosprawnością Intelektualną K. w Ś. domagając się odszkodowania w kwocie 11.700 zł. tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę wraz z odsetkami i kosztami procesu w pozwie wskazanymi. W uzasadnieniu wskazano, iż powódka była pracownikiem strony pozwanej zatrudnionym na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony od dnia 1 stycznia 2007r. W dniu 6 maja 2019r. tuż przed zakończeniem pracy powódka została wezwana do gabinetu przełożonego, gdzie miała podpisać rozwiązanie umowy na mocy porozumienia stron, przy czym pracodawca zaszantażował powódkę, iż jeśli tego nie zrobi umowa rozwiąże się w trybie zwolnienia dyscyplinarnego wobec ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych. Przyczyną takiego stanu rzeczy miał być brak reakcji powódki na naganne zachowanie innego pracownika ośrodka wobec wychowanka. Powódka podpisała oświadczenie o rozwiązaniu umowy za porozumieniem stron, choć nie zgadzała się z postawionymi jej zarzutami- tylko w obliczu realnej groźby dyscyplinarnego zwolnienia z pracy. Pismem z dnia 7 maja 2019r. powódka złożyła pracodawcy pismo z uchyleniem się od swojego oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron jako złożonego pod wpływem groźby. Wobec powyższego oświadczenie pracodawcy z dnia 6 maja 2019r. powódka uznała za niezgodne z prawem albowiem nie zawierało ono przyczyny faktycznej rozwiązania umowy o pracę, niezależnie od tego czy nastąpiło za wypowiedzeniem, czy bez wypowiedzenia.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie kosztów procesu. Opisano szczegółowo zdarzenie, które, zdaniem strony pozwanej, wypełniło przesłanki ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych przez powódkę. Potwierdzono, iż w dniu 6 maja 2019r. doszło do spotkania z powódką i pozostałymi pracownikami biorącymi udział w zdarzeniu, przedstawiono im stanowisko rodziców podopiecznych w sprawie, którzy nie widzieli dalszej możliwości opieki przez pracowników ich dziećmi. Na spokojnie, bez gróźb i presji przedstawiono pracownikom dwie możliwości zakończenia stosunku pracy- porozumienie stron, bądź zwolnienie dyscyplinarne. Po przerwie w spotkaniu na prośbę pracowników, powódka podjęła decyzję o rozwiązaniu umowy na mocy porozumienia stron, inna pracownica przyjęła oświadczenie złożone jej w trybie art. 52 kp. Nie stosowano przy tym żadnych gróźb ani innych form nacisku. Wskazano, iż analiza przepisów dotyczących wad oświadczenia woli jednoznacznie wyklucza, aby w przypadku powódki można było mówić o braku świadomości bądź braku swobody działania przy podejmowaniu decyzji co do sposobu rozwiązania umowy o pracę.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka M. G. zatrudniona była u strony pozwanej na stanowisku terapeuty zajęciowego na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony od 1 stycznia 2007r. Podopiecznymi K. są osoby z głęboką niepełnosprawnością intelektualną i ze sprzężeniami. U strony pozwanej nacisk kładziony jest na etyczne postępowanie z podopiecznymi i zachowanie ich godności. Działalność K. podlega ocenie i decyzjom rodziców dzieci, które są podopiecznymi strony pozwanej.

Dowód:

: akta osobowe powódki w załączeniu
: regulamin pracy i wynagradzania 43-61
: kodeks etyczny pracownika PSnrOzNI K. w Ś. k.37-42
: zeznania pozwanych e-protokół k.96

Dnia 23 kwietnia 2019r. Zarząd Koła otrzymał informację od pracownika R. I. o zajściu, jakie miało mieć miejsce dnia 10 kwietnia 2019r. , a podczas którego pracownik S. O. dopuścić się miał w stosunku do jednego z podopiecznych niedopuszczalnego zachowania o dwuznacznej treści , mającego kontekst seksualny zmierzającego do ośmieszenia, poniżenia i obrażenia podopiecznego, na co powódka oraz pracownica A. K. nie zareagowały, nie zażądały zaprzestania takiego zachowania. Prowadzono postępowanie wyjaśniające, doszło do ukarania pracowników karami porządkowymi nagany, a powódki karą upomnienia. Pracownicy, w tym powódka, nie zgłosili sprzeciwu uznając, że jest to już finał całego zajścia. Jednak poinformowani o sytuacji rodzice w dniu 6 maja 2019r. zażądali zwolnienia pracowników jako alternatywę wskazując zabranie dzieci z placówki.

Dowód:

: zeznania świadka R. I. e-protokół k. 96
: kara upomnienia z dnia 26.04.2019r. akta osobowe powódki w załączeniu
: notatka służbowa z dnia 12.04.2019r. k. 62
: prośba o wyjaśnienie k.63
: terminarz k.64
: protokoły ze spotkania zarządu k. 65-67
: protokół z zebrania rodziców z zarządem k.68-69

W tej sytuacji pracodawca podjął decyzję o konieczności rozwiązania umów o pracę m.in. z powódką. Na spotkaniu z pracownikami przekazano im powyższe wskazując, iż umowa może zakończyć się porozumieniem stron bez konieczności składania przez pracodawcę oświadczenia o rozwiązaniu umów w trybie dyscyplinarnym, co będzie miało miejsce , jeśli do porozumienia stron w tym zakresie nie dojdzie. Pracownicy, w tym powódka, byli zdenerwowani. Odmówiono im możliwości przemyślenia sprawy do dnia kolejnego , gdyż pozwana obawiała się, iż pracownicy udadzą się na L4. Pozostawiono natomiast czas do namysłu w tym dniu. Pracownicy po konsultacji pomiędzy sobą i współmałżonkami zadecydowali w różny sposób, powódka wybrała porozumienie stron, co uczyniłaby także po dłuższym namyśle i przy braku zdenerwowania. Pracownicy odnaleźli uczestniczącą w tym czasie w spotkaniu E. K. i zakomunikowali jej swój wybór, wobec czego zostali odesłani do kadr, gdzie złożyli stosowne podpisy.

Dowód:

: notatka urzędowa k. 70
: zeznania świadka D. I. e-protokół k.96
: zeznania świadka M. M. e-protokół k. 96
: zeznania świadków: A. K., S. O. e-protokół k.96
: zeznania stron e-protokół k.96

Pismem z dnia 7 maja 2019r. powódka złożyła pracodawcy pismo z uchyleniem się od swojego oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę za porozumieniem stron jako złożonego pod wpływem groźby, mimo iż w innych okolicznościach ( brak pośpiechu, zdenerwowania), w razie konieczności dokonania wyboru, przed jakim została postawiona w dniu 6 maja 2019r, powódka również wybrałaby porozumienie stron jako formę rozwiązania umowy o pracę. Przyczyną, dla której złożyła oświadczenie w dniu 7 maja 2019r., było jej przekonanie, iż umowa powinna zostać rozwiązana za wypowiedzeniem dokonanym przez pracodawcę.

Dowód: zeznania powódki e- protokół k. 96

Ustaleń stanu faktycznego w zakresie, jaki był niezbędny do rozpoznania sprawy sąd poczynił przede wszystkim w oparciu o zeznania stron, co pozwoliło ustalić okoliczności i motywy złożonych przez strony oświadczeń w dniu 6 maja 2019r.oraz przez powódkę w dniu 7 maja 2019r. Posiłkowo materiał w tym zakresie uzupełniły zeznania pozostałych przesłuchanych osób obecnych przy zdarzeniach w dniu 6 maja 2019r. Należy tu bowiem podkreślić, iż Sąd dla prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy nie był obowiązany zbadać, czy powódka dopuściła się ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych, czy rozwiązanie w trybie dyscyplinarnym byłoby w sytuacji powódki uzasadnione albowiem z powódką nie rozwiązano umowy w trybie art. 52par1 pkt 1 kp.

W niniejszej sprawie powódka nie wykazała, aby porozumienie dotyczące rozwiązania umowy wybrała w ograniczeniu swobody działania. Należy zgodzić się w tym zakresie z argumentacją przedstawioną w odpowiedzi na pozew. Ponadto przesłuchana na rozprawie powódka wskazała, iż w innych okolicznościach, w razie konieczności dokonania wyboru, przed jakim została postawiona w dniu 6 maja 2019r, również wybrałaby porozumienie stron jako formę rozwiązania umowy o pracę. Strona pozwana wykazała natomiast brak presji na powódkę, motywy, dla których zmuszona była zakończyć stosunek pracy z powódkę ze skutkiem natychmiastowym. Należy więc stanąć na stanowisku , iż w sytuacji, gdy pracodawca pozostaje w uzasadnionym, jego zdaniem przekonaniu, iż pracownik dopuścił się ciężkiego naruszenia obowiązków pracowniczych, i stawia przed pracownikiem alternatywne przewidziane prawem i podlegające kontroli sądowej możliwości rozwiązania umowy o pracę, to nie może być mowy o groźbie bezprawnej. Po wtóre nie wydaje się być uzasadnione, aby w sytuacji, gdy jedna ze stron uchyla się od skutków swego oświadczenia woli, narzucać oświadczeniu drugiej strony inny charakter niż miało ono w praktyce, aby dochodzić odszkodowania.

Wobec powyższego oddalono powództwo albowiem nie zachodziły przesłanki z art. 56 §1 kp zdanie pierwsze, zgodnie z którym pracownikowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98kpc w związku z par. 9 ust 1 pkt 1 rozporządzenia MINISTRA SPRAWIEDLIWOŚCI z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 r.) kierując się uchwałą 7 sędziów SN z dnia 24 lutego 2011 r., I PZP 6/10 (OSNP 2011, nr 21-22, poz. 268, LEX nr 707475), mającą moc zasady prawnej, iż podstawę zasądzenia przez sąd opłaty za czynności adwokackie w sprawie o odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę przez pracodawcę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów prawa (art. 56 § 1 k.p. w zw. z art. 58 k.p.) stanowi stawka minimalna określona w § 9 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE