UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Względem N. K. wyrokiem Sądu Rejonowego w Sopocie z dnia 26 listopada 2015 roku wydanym w sprawie o sygn. akt II K 296/15 orzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych przez okres 1 roku. Tożsamy środek karny orzeczono względem N. K. wyrokiem Sądu Rejonowego w Sopocie z dnia 21 marca 2016 roku wydanym w sprawie o sygn. akt II K 15/16 orzeczono zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych przez okres 3 lat.

/dowody: odpisy wyroków k. 164-164v., 165;

karta karna k. 145-146/

Nie zważając na powyższe, w dniu 17 września 2016 roku N. K. około godziny 20:00 – 21:00 kierował pojazdem mechanicznym marki S. o nr rej. (...) jadąc z P. obwodnicą T. w kierunku G., po czym zatrzymał się w G. przy ul. (...), na (...). W trakcie jazdy w/w był obserwowany przez funkcjonariuszy Policji min. D. L., podejrzewających, iż może znajdować się w posiadaniu znacznej ilości środków odurzających w postaci marihuany. W czasie postoju na (...) wysiadł z pojazdu i udał się do toalety w budynku stacji. Kiedy wrócił został zatrzymany przez funkcjonariuszy Policji. W toku zatrzymania ustalono, iż względem N. K. wskazanymi wyżej wyrokami orzeczono zakazy prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, zakazy te pozostają zaś aktualne.

/dowody: zeznania świadka M. T. k. 37-38;

zeznania świadka J. M. k. 41;

zeznania świadka D. L. k. 70;

zeznania świadka L. K. k. 74;

częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 52, 57, 59-60, 394-395;

protokół zatrzymania osoby k. 2-2v./

Słuchany w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego N. K. oświadczył, iż rozumie treść stawianych mu zarzutów i przyznaje się do popełniania czynu polegającego na naruszeniu art. 244 k.k. Wskazał jednocześnie, iż miał świadomość, że obowiązują względem niego zakazy prowadzenia pojazdów.

Jednocześnie z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia wynikający z art. 424 § 1 k.p.k. odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień oskarżonego odsyłając do wskazanych poniżej kart akt postępowania.

/vide: wyjaśnienia oskarżonego N. K. k. 52, 57, 59-60, 394-395/

N. K. ma wykształcenie średnie. Jest kawalerem i ma jedno małoletnie dziecko pozostające na jego utrzymaniu. Utrzymuje się z wykonywania prac remontowych w budownictwie osiągając z tego tytułu dochód w wysokości około 3.000 zł – 4.000 zł. Stan jego zdrowia jest dobry; nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Był uprzednio krany, w tym dwukrotnie za czyn z art. 178a § 1 k.k.

/dowody: dane osobopoznawcze k. 50-51;

dane o karalności k. 145-146;

odpisy orzeczeń k. 164-164v., 165/

Sąd zważył, co następuje:

W świetle całokształtu zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, w szczególności informacji dotyczących wcześniejszej karalności oskarżonego, zarówno fakt popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu występku, jak i wina N. K., nie budzą wątpliwości.

Za kluczowe dla sprawy uznano zeznania – funkcjonariuszy Policji, którzy w dniu 17 września 2016 roku przeprowadzili czynności z udziałem N. K.. Przytoczyli oni w sposób spójny i rzeczowy powody, dla jakich doszło do zatrzymania oskarżonego, nie mniej jednak w tym względzie podkreślenia wymaga, iż nie miały znaczenia dla Sądu twierdzenia świadków w zakresie ujawnienia w budynku stacji benzynowej pakunku zawierającego środki odurzające, gdyż te nie były związane z przedmiotem sprawy. Podkreślenia wymaga nadto, iż z zeznaniami D. L., który zeznał, iż widział, że to oskarżony kierował wskazanym w zarzucie pojazdem korelowały depozycje samego N. K.. Sąd uznał zatem omawiane depozycje za wiarygodne i dokonał ustaleń faktycznych w sprawie w oparciu o ich treść.

Odnosząc się do zeznań M. T. i J. M. – pracowników stacji paliw S. – Sąd na wstępie zważył, iż zasadniczo nie mieli oni wiedzy na temat okoliczności popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu. Istotnym było jednak, iż obaj świadkowie zeznali, że na stacji benzynowej w dniu 17 września 2016 roku doszło do zatrzymania mężczyzny, który przyjechał samochodem marki S. o numerze rej. (...). Powyższe, jako w pełni korespondujące z pozostałym uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym posłużyło do odtworzenia stanu faktycznego w sprawie.

Pominięta jako nie mające znaczenia dla postępowania zostały natomiast zeznania konkubiny oskarżonego – J. K., ta nie miała bowiem wiedzy na temat okoliczności sprawy.

Ponadto, Sąd uznał za podstawę ustaleń faktycznych w sprawie dokumenty ujawnione w trybie art. 393 § 1 i 2 k.p.k., art. 394 § 1 i 2 k.p.k., w postaci danych o karalności, protokołu zatrzymania osoby i odpisów orzeczeń, których autentyczność, wiarygodność oraz rzetelność nie była kwestionowana, a które zostały sporządzone przez upoważnione osoby i podmioty, w zakresie ich kompetencji. Zaznaczenia wymaga nadto, iż choć Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania autentyczności innych dokumentów znajdujących się w aktach sprawy (jak protokoły użycia testu narkotykowego, czy dokumentacja zdjęciowa), pominął je jednak dokonując rekonstrukcji stanu faktycznego, nie odnosiły się bowiem do okoliczności popełniania przez oskarżanego czynu z art. 244 k.k.

Podobnie pominięte zostały przez Sąd opinie biegłych sporządzone w toku postępowania przygotowawczego dowody te były bowiem powoływane w związku z prowadzeniem śledztwa w kierunku popełnienia przez oskarżonego czynu z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, zarzut popełnienia tego czynu nie został jednak postawiony N. K. w akcie oskarżenia sporządzonym w sprawie PR Ds. 1914.2016 i tym samym nie został poddany pod rozwagę Sądu.

Mając powyższe na uwadze Sądu za niebudzące wątpliwości uznał przyznanie się przez oskarżonego do winy. Pominięte jako nie mające znaczenia dla postępowania zostały natomiast wyjaśnienia N. K. w zakresie odnoszącym się do pierwszego z zarzucanych mu w toku śledztwa czynów (z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii), zarzut jego popełniania nie znalazł się bowiem w skierowanym do Sądu akcie oskarżenia.

Sąd zważył dalej, iż czynu określonego w przepisie art. 244 k.k. dopuszcza się ten, kto nie stosuje się do orzeczonego przez sąd zakazu zajmowania stanowiska, wykonywania zawodu, prowadzenia działalności, prowadzenia pojazdów, wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych, wstępu na imprezę masową, przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, nakazu okresowego opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym, zakazu kontaktowania się z określonymi osobami, zakazu zbliżania się do określonych osób lub zakazu opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu albo nie wykonuje zarządzenia sądu o ogłoszeniu orzeczenia w sposób w nim przewidziany. W okolicznościach sprawy N. K. w dniu 17 września 2016 roku w P. niewątpliwie wypełnił znamiona wskazanego występku jadąc pojazdem mechaniczny marki S. o numerze rej. (...), w sytuacji, gdy obowiązywały go zakazy prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczone wyrokami Sądu Rejonowego w Sopocie z dnia 26 listopada 2015 roku w sprawie o sygn. akt II K 296/15 i Sądu Rejonowego w Sopocie z dnia 21 marca 2016 roku w sprawie o sygn. akt II K 15/16. Zakaz te pozostawały aktualne w dacie czynu.

Zdaniem Sądu, oskarżonemu przypisać można winę w popełnieniu przypisanego mu czynu. Oskarżony jest zdolny ze względu na wiek do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili czynu N. K. był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej.

Przechodząc do omówienia kwestii kary wymierzonej N. K. za opisany wyżej występek w pierwszej kolejności, wyjaśnić należy, dlaczego Sąd w niniejszej sprawie zastosował przy orzekaniu wyroku przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed 01 czerwca 2017 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k. W związku z tym, że przepisy kodeksu karnego obowiązujące w czasie popełnienia przez N. K. przypisanego mu przestępstwa zostały w istotny sposób zmienione ustawą z dnia 23 marca 2017 r. o zmianie ustawy — Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw, Dz.U. z 2017 r. poz. 966 – należało rozstrzygnąć kwestię tzw. konkurencji ustaw, czyli rozstrzygnąć, która z ustaw byłaby dla oskarżonego względniejsza. Stosownie do zgodnego stanowiska doktryny i orzecznictwa, które Sąd orzekający w sprawie w pełni podziela, ocena, która z konkurujących ustaw jest względniejsza dla oskarżonego, zawsze wymaga uwzględnienia okoliczności konkretnej sprawy ( vide: uchwała SN z dnia 24 listopada 1999 r., I KZP 38/99, OSNKW 2000, nr 1-2, poz. 5). Aprobując przytoczony pogląd, Sąd orzekający w sprawie dostrzegł, iż zwiększeniu uległo zagrożenie karne za przestępstwo kwalifikowane z art. 244 k.k. - przed nowelizacją była to bowiem kara pozbawienia wolności do 3 lat, aktualnie natomiast kara od 3 miesięcy pozbawienia wolności do lat 5. Co więcej, na gruncie przepisów obowiązujących w dacie wyrokowania w razie dopuszczenia się przez sprawcę występku z art. 244 k.k. polegające na niezastosowaniu się do zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych Sąd zobligowany jest do orzeczenia względem niego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Wskazana konstrukcja nie była zaś przewidziana przez przepisu obowiązujące przed dniem 01 czerwca 2017 roku. Tym samym należało uznać, że przepisy obowiązujące obecnie są mniej korzystne dla oskarżonego niż przepisy dotychczasowe. Z tych względów, Sąd doszedł do przekonania, że w niniejszej sprawie zastosować należało, przy orzekaniu wyroku przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed 01 czerwca 2017 roku w zw. z art. 4 § 1 k.k.

Rozważając kwestię kary dla N. K. za opisany wyżej czyn, Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru ujętych w art. 53 k.k. Sąd wziął również pod uwagę zawartą w art. 58 § 1 k.k. zasadę prymatu kar nieizolacyjnych, zgodnie z którą jeżeli ustawa przewiduje możliwość wyboru rodzaju kary, a przestępstwo jest zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 5 lat, sąd orzeka karę pozbawienia wolności tylko wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary. W związku z powyższym Sąd wymierzył oskarżonemu na mocy art. 244 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. karę grzywny w wymiarze 250 stawek dziennych po 20 zł każda.

W ocenie Sądu, wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna zarówno do stopnia jego zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Zachowanie oskarżonego cechował bowiem wysoli stopień zawinienia – dopuścił się przypisanego mu przestępstwa w zamiarze bezpośrednim, jak sam podał bowiem kierował pojazdem marki S. mając pełną świadomość obowiązujących go zakazów, w konsekwencji czego jej zachowanie należy potraktować jako świadome i rażące lekceważenie obowiązujących przepisów prawa. Na niekorzyść oskarżonego przemawiał również fakt jego uprzedniej karalności, niemniej jednak w tym względzie Sąd stwierdził, że wcześniej N. K. nie dopuścił się przestępstwu przeciwko wymiarowi sprawiedliwości. Sąd doszedł zatem do wniosku, iż zarówno kara pozbawienia wolności, jak i kara ograniczenia wolności byłaby nadmiernie surowa, zaś kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, nie odniosłaby pożądanych skutków w sferze prewencji szczególnej. Z tego też względu Sąd wymierzył N. K. karę grzywny. Jednocześnie wskazać należy, iż wysokość tej kary, tj. 250 stawek dziennych po 20 zł każda z nich, w przekonaniu Sądu, spełnia dyrektywy określone w przepisie art. 33 § 1 i 3 k.k., zgodnie z którą ustalając stawkę dzienną, sąd bierze pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwości zarobkowe; stawka dzienna nie może być niższa od 10 złotych, ani też przekraczać 2.000 złotych. Mając na względzie z jednej strony fakt, iż oskarżony osiąga stosunkowo wysoki miesięczny dochód, z drugiej zaś, iż ma na utrzymaniu małoletnie dziecko, określenie wysokości jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 20 zł jest w ocenie Sądu uzasadnione.

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k., art. 1, art. 2 ust. 1 pkt. 3 w zw. z art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), Sąd obciążył oskarżonego kosztami sądowymi nie znajdując podstaw do zwolnienia go od ich ponoszenia.

SSR Dorota Zabłudowska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE