UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 marca 2015 roku około godziny 21:00 W. D. (1) z M. P. oraz znajomymi – M. C. i P. B. (1) spędzili wspólnie wieczór w pokoju W. D. (1) w mieszkaniu w miejscowości D. (...). Mężczyźni spożywali alkohol w postaci piwa. Około godziny 24:00 W. D. (1) i M. P. postanowili odprowadzić M. C. i P. B. (1) na skrzyżowanie w G.. Na skrzyżowaniu mężczyźni zapalili papierosy i następnie się rozstali. W. D. (1) razem z M. P. wracali do domu piechotą przez G..

Dowód: zeznania świadka M. C. k. 109 i k. 72-73 akt sprawy XK 623/15, zeznania świadka P. B. (1) k. 109-110 i k. 76 akt sprawy XK 623/15, zeznania M. P. k. 83-84 i wyjaśnienia w charakterze podejrzanego k.22-23,83,98 akt sprawy XK 623/15.

Przechodząc obok parku w G. W. D. (1) i M. P. wspólnie postanowili dokonać zniszczenia znajdującej się w tymże parku infrastruktury, uznając, że chcą „porozrabiać”. Udali się do altany, gdzie M. P. kilkukrotnie kopnął w betonowego grilla, który przewrócił się i częściowo się rozbił, zaś W. D. (1) kopał ławki, wskutek czego w jednej z ławek wyłamany został zagłówek oparcia oraz oderwana jedna z desek, która została wyrzucona w okolicy grilla. Następnie poprzewracali gazony i kosze na śmieci. W. D. (1) udał się na znajdujące się niedaleko parku boisko, gdzie ze stojącego słupa zerwał i zabrał ze sobą napinacz do siatki do gry w siatkówkę. Po tym mężczyźni poszli w stronę domu.

Dowód: zeznania świadka M. P. k. 83-84 i wyjaśnienia w charakterze podejrzanego k.22-23,83,98 akt sprawy XK 623/15, zeznania świadka B. W. k. 31 i k. 3-3v akt sprawy XK 623/15, protokół oględzin parku G. k. 5-6v akt sprawy XK 623/15.

Zachowanie W. D. (1) i M. P. wywołało szkody w mieniu Gminy C. na łączną kwotę 2.200 zł, na co składało się: uszkodzenie betonowego grilla o wartości 800 zł, uszkodzenie ławki o wartości 400 zł oraz zabór napinacza do siatki o wartości 1.000 zł.

Dowód: zeznania świadka A. A. k. 31 i k. 10 akt sprawy XK 623/15, kalkulacja k. 13 akt sprawy XK 623/15.

W. D. (1) urodził się w dniu (...). Posiada wykształcenie podstawowe. Nie ma majątku. Jest kawalerem, nie posiada dzieci. Nie pracuje. Obecnie przebywa w Areszcie Śledczym w S.. Był wielokrotnie karany, w tym trzykrotnie za przestępstwo z art. 279§1 k.k. oraz jednokrotnie za przestępstwa z art. 278§1 k.k., art. 288§1 k.k. i art. 233§1 k.k.

Dowód: dane osobopoznawcze k. 30, karta karna k. 105-106, odpisy wyroków Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku: z dnia 18 lipca 2012 r. w sprawie o sygn. XK 556/12, z dnia 10 sierpnia 2012 r. w sprawie o sygn. XK 756/12, z dnia 15 października 2013 r. w sprawie o sygn. XK 910/12, z dnia 10 kwietnia 2014 r. w sprawie o sygn. XK 1268/13 k. 46-57 akt sprawy o sygn. XK 623/15, odpis postanowienia z dnia 15 maja 2015 r. k. 58 akt sprawy o sygn. XK 623/15.

Zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i postępowania sądowego oskarżony W. D. (1) konsekwentnie nie przyznawał się do zarzucanych mu czynów i kwestionował wiarygodność zeznań M. P., twierdząc, że nie brał on udziału z zniszczeniu i zaborze mienia znajdującego się w parku G., w dniu zdarzenia po powrocie z pracy nigdzie nie wychodził i nikt u niego nie był. Twierdził, że M. P. wskazał go jako sprawcę, gdyż wiedział, że i tak ma do odbycia karę. Jednocześnie wskazał, że nie jest z nim w konflikcie.

Wyjaśnienia oskarżonego W. D. (1) k. 30 i k. 37-39 akt sprawy o sygn. XK 623/15.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów znajdujących się zarówno w aktach niniejszej sprawy, jak i aktach tutejszego Sądu o sygn. XK 623/15, należało przyjąć, iż sprawstwo i wina oskarżonego W. D. (1) odnośnie zarzucanych mu czynów nie budzi wątpliwości. Do powyższego przekonania Sąd doszedł na podstawie analizy całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym głównie w oparciu o zeznania świadków M. P., M. C., P. B. (1), A. A. i B. W., jak również dokumentów znajdujących się w aktach sprawy w postaci protokołu oględzin parku G..

Walor wiarygodności Sąd przyznał wyjaśnieniom M. P.. Ocena w zakresie wiarygodności wyjaśnień wyżej wymienionego została dokonana z należytą dozą ostrożności mając na względzie twierdzenia oskarżonego kwestionujące ich prawdziwość oraz z uwagi na fakt, iż był on osobą uczestniczącą w zniszczeniu mienia znajdującego się na terenie parku, przez co mógł on przedstawiać przebieg wydarzeń w sposób dla siebie korzystny, który pozwoliłby mu na uniknięcie bądź ograniczenie odpowiedzialności. Niemniej jednak wnikliwa analiza treści wyjaśnień M. P., złożonych zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i przed Sądem nie dała podstaw do tego, by zakwestionować wiarygodność jego wyjaśnień. Zważyć bowiem należy, iż w sposób spójny, logiczny i rzeczowy przedstawił on z możliwą szczegółowością okoliczności dotyczące dokonania zniszczeń i zaboru mienia znajdującego się w parku G., jak również wydarzeń mających miejsce bezpośrednio przed tymi zdarzeniami. W swoich wyjaśnieniach wskazywał konkretne informacje dotyczące tego, w jaki sposób i kto dokonał jakich zniszczeń i zaboru jakiego mienia, obrazowo przedstawił, w jaki sposób przebiegał wieczór poprzedzający inkryminowane zdarzenia oraz wskazał jak doszło do podjęcia decyzji o zniszczeniu mienia. Przedstawiona przez ww. chronologia zdarzeń oraz rozmiar i rodzaj wyrządzonych szkód dawała spójny obraz zdarzeń, który znajdował potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, w tym w zeznaniach świadków B. W., M. C. i P. B. (2) oraz protokole oględzin parku. Co prawda w zeznaniach M. P. złożonych przed Sądem pojawiły się pewne rozbieżności w porównaniu z treścią wyjaśnień składanych na etapie postępowania przygotowawczego, jednakże w świetle wskazań doświadczenia życiowego było to w pełni uzasadnione zważywszy, że od pierwszego przesłuchania w dochodzeniu do przesłuchania przed Sądem upłynęły prawie dwa lata. Z powyższych względów Sąd oparł się w głównej mierze na wyjaśnieniach M. P. złożonych w dochodzeniu, które w najpełniejszy sposób oddawały dokładny przebieg zdarzeń, gdyż zostały złożone w niedługim czasie po zdarzeniu. Wiarygodność tychże zeznań potwierdza fakt, iż wyżej wymieniony trzykrotnie składał wyjaśnienia na etapie postępowania przygotowawczego, które były spójne.

Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które uzasadniałyby przypuszczenie, że treść wyjaśnień M. P. nie znajdowała oparcia w rzeczywistym przebiegu zdarzeń i była jedynie wytworem jego wyobraźni. Twierdzenia oskarżonego, że ww. wskazał go jako osobę uczestniczącą w zniszczeniu i zaborze mienia, bo nie miał kogo wskazać, a wiedział, że oskarżony ma do odbycia karę, były nieracjonalne w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, tym bardziej mając na uwadze, że obaj zgodnie wskazywali, że nie ma pomiędzy nimi konfliktu. Co więcej, za niezasadnością podzielenia zapatrywania oskarżonego we wskazanym wyżej zakresie przemawiało to, że jego zeznania na temat tego, w jaki sposób spędził wieczór oraz noc, w której doszło do popełnienia zarzucanych mu czynów, pozostawały w sprzeczności z wiarygodnymi zeznaniami świadków M. C. i P. B. (2), którzy zgodnie twierdzili, że w dniu 27 marca 2015 roku od około godziny 21:00 spożywali alkohol w pokoju W. D. (1), a następnie około godziny 24:00 zostali odprowadzeni przez W. D. (1) i M. P. do skrzyżowania w miejscowości G., skąd ww. udali się piechotą do G.. Świadkowie ci w sposób rzeczowy, spójny i logiczny przestawili okoliczności dotyczące wieczoru spędzonego wspólnie z W. D. (1) i M. P., bezpośrednio poprzedzającego zdarzenia będące przedmiotem niniejszego postępowania, zaś opis ten korespondował z wyjaśnieniami M. P., co uzasadniało przyznanie waloru wiarygodności jego wyjaśnieniom i jednocześnie skutecznie poważało prawdziwość wyjaśnień oskarżonego. W ocenie Sądu, mając na względzie logikę i spójność zeznań świadków M. C. i P. B. (2), brak było uzasadnionych podstaw do zakwestionowania ich prawdziwości, w szczególności, że nie mieli oni żadnego interesu w przedstawieniu okoliczności dotyczących wieczoru 27 marca 2015 roku w sposób niezgodny z rzeczywistością. Pojawiające się – głównie na etapie postępowania sądowego – drobne rozbieżności i niepamięć szczegółów rzeczonego wieczoru nie deprecjonowała zeznań wyżej wymienionych świadków jako wiarygodnego źródła informacji, gdyż z uwagi na znaczny upływ czasu były one uzasadnione okolicznościami. Warto przy tym podkreślić, że z racji tego, iż świadkowie ci nie byli bezpośrednimi świadkami zdarzeń mających miejsce w parku G., ich dyspozycje stanowiły podstawę dla dokonania ustaleń w części, w jakiej wypowiadali się oni na podstawie własnych obserwacji.

Jako w pełni wiarygodne Sąd uznał zeznania świadków B. W. i A. A.. Ww. nie były bezpośrednimi świadkami inkryminowanych zachowań oskarżonego i M. P., jednakże zeznania świadka B. W. przyczyniły się do poczynienia ustaleń w zakresie ujawnionych zniszczeń w mieniu Gminy C., zaś zeznania świadka A. A. w zakresie wysokości szkód powstałych na skutek działań oskarżonego W. D. (1) i M. P.. Rozmiar dokonanych zniszczeń znajdował potwierdzenie w protokole oględzin parku przeprowadzonych na etapie postępowania przygotowawczego i nie był kwestionowany w toku postępowania. Również wysokość powstałych szkód nie była kwestionowana, dlatego też, uznając zeznania wskazanych wyżej świadków za wiarygodne, Sąd na ich podstawie dokonał ustaleń faktycznych w sprawie we wskazanym wyżej zakresie.

W świetle przedstawionych wyżej rozważań, Sąd odmówił dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego W. D. (1) złożonym na etapie postępowania przygotowawczego i postępowania sądowego, w których ten nie przyznał się do winy, uznając, iż powyższe stanowiło jedynie przyjętą przez niego celem uniknięcia odpowiedzialności karnej linię obrony.

J. D., M. D. i K. B. skorzystali z przysługującego im prawa do odmowy składania zeznań w sprawie.

Rekonstrukcji stanu faktycznego Sąd dokonał również w oparciu o dokumenty ujawnione w trakcie przewodu sądowego w postaci protokołu oględzin parku, danych o karalności, odpisów wyroków i danych osobopoznawczych, które nie budziły wątpliwości co do rzetelności i autentyczności zawartych w nich informacji. Zostały one sporządzone w przepisanej formie przez upoważnione do tego podmioty, mają charakter kompletny, a nadto nie były kwestionowane w toku postępowania. Także dokument prywatny w postaci kalkulacji własnej urządzenia boiska do gier pozwalający na ustalenie wysokości wyrządzonej szkody nie był kwestionowany przez strony, a koszt zakupu przedmiotowego wyposażenia znajdował potwierdzenie w zeznaniach świadka A. A., która będąc w komisji inwentaryzacyjnej sporządzającej spis z natury posiadała wiedzę w zakresie kosztów zakupu. Mając powyższe na uwadze, brak było podstaw do zakwestionowania wiarygodności wskazanych dowodów.

Wobec tak przeprowadzonej oceny dowodów zgromadzonych w niniejszej sprawie należało przypisać oskarżonemu W. D. (1) popełniony w warunkach współsprawstwa występek z art. 288§1 k.k.

Sąd nie miał wątpliwości, że w nocy z 27 na 28 marca 2015 roku W. D. (1) wspólnie i w porozumieniu z M. P. dokonał uszkodzenia mienia znajdującego się w parku w G. poprzez rozbicie grilla betonowego oraz połamanie ławki, czym spowodowali straty w wysokości 1.200,00 zł na szkodę Gminy C., wyczerpując znamiona przestępstwa z art. 288 § 1 k.k. Odpowiedzialności przewidzianej w przywołanym przepisie podlega ten, kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku. Przy czym uszkodzenie jako znamię czynnościowe przestępstwa stypizowanego w art. 288 § 1 k.k. - z jakim mieliśmy do czynienia w realiach niniejszej sprawy - polega na takiej zmianie materii rzeczy, po powstaniu której nie można wykorzystywać tej rzeczy dla celów, dla których była pierwotnie przeznaczona. W pojęciu uszkodzenia mieści się wszelkie zachowanie, które w mniejszym lub większym stopniu oddziałuje na całość rzeczy, prowadząc do naruszenia jej substancji, istotnych właściwości decydujących o jej przeznaczeniu i możliwościach wykorzystania, o takim natężeniu, że nie stanowi jeszcze zniszczenia rzeczy, które jest „uszkodzeniem w większym stopniu”. Bez wątpienia zakres ingerencji oskarżonego W. D. (1) i M. P. we wskazane wyżej mienie uniemożliwia wykorzystywanie go do celów, do jakich pierwotnie było przeznaczone, jednakże wobec tego, iż uszkodzenia miały charakter częściowy, brak było podstaw do uznania, że doszło do zniszczenia przedmiotowego mienia. Mienie znajdujące się w parku w G. stanowiło własność Gminy C., zatem oskarżony wspólnie z M. P. swoim zachowaniem dokonali uszkodzenia cudzego mienia, przy czym oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim, albowiem nie tylko miał on świadomość, że swoim działaniem może uszkodzić mienie znajdujące się na terenie parku, lecz zmierzał do takiego skutku, gdyż wspólnie z M. P. chcieli „porozrabiać”.

Tym samym oskarżony W. D. (1) swym zachowaniem wypełnił wszystkie znamiona przestępstwa określonego w art. 288§1 k.k.

Podobnie Sąd uznał za zasadne przypisanie oskarżonemu W. D. (2) popełnienia przestępstwa z art. 278§1 k.k. Z poczynionych w sprawie ustaleń bezsprzecznie wynika bowiem, że wbrew woli właściciela Gminy C. zdemontował on ze słupka znajdującego się na boisku w miejscowości G. napinacz do siatki, który następnie zabrał. Nie zachodziły żadne okoliczności, które uprawniałyby oskarżonego do dokonania demontażu i zaboru mienia należącego do Gminy, a oskarżony zabierając przedmiotowy napinacz działał z zamiarem pozbawienia właściciela władztwa nad stanowiącym jego własność mieniem i postąpił z nim jak z własnym.

W sprawie nie stwierdzono okoliczności wyłączających winę oskarżonego, który jest osobą dorosłą, sprawną intelektualnie, zdolną do rozpoznania znaczenia swoich czynów i pokierowania swoim postępowaniem.

Rozważając kwestię kary za przypisane oskarżonemu czyny, Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru, ujęte w art. 53 k.k.

Do okoliczności obciążających oskarżonego Sąd zaliczył wielokrotną – mimo bardzo młodego wieku – karalność za przestępstwa przeciwko mieniu. Oskarżony mając świadomość naganności własnego postępowania oraz konsekwencji prawnych tego typu zachowań w dalszym ciągu dopuszcza się przestępstw wymierzonych w dobro, jakim jest prawo własności, co wskazuje na rażące lekceważenie obowiązującego prawa i uzasadnia przyjęcie znacznego stopnia winy oskarżonego. Uprzednia, wielokrotna karalność, biorąc pod uwagę młody wiek oskarżonego, pozwala na uznanie go za osobę zdemoralizowaną. Również za okoliczność obciążającą należało uznać okoliczności działania oskarżonego, który bez żadnego powodu dokonał uszkodzeń i zaboru mienia, które służyło społeczności lokalnej. Sąd miał również na względzie, iż oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, będąc pod wpływem alkoholu. Natomiast swym zachowaniem nie tylko wyrządził szkodę w majątku Gminy C., ale także skutecznie pozbawił mieszkańców miejscowości G. i okolicznych wsi możliwości korzystania z infrastruktury zlokalizowanej na terenie parku w G..

Z kolei okolicznością łagodzącą było to, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanych mu czynów będąc osobą młodocianą, bowiem w chwili popełnienia tychże czynów nie ukończył 21 lat (skończone 20 lat), a w czasie orzekania w pierwszej instancji 24 lat (skończone 22 lata). Na korzyść oskarżonego przemawiał również fakt, iż wyrządzone przez niego szkody nie były znaczne. Jako okoliczność łagodzącą Sąd poczytał także podjęcie przez oskarżonego terapii uzależnień, co wskazuje na chęć zmiany dotychczasowego sposobu postępowania i rozwiązania problemów, z którymi się zmaga.

Mając powyższe na względzie, Sąd - przy zastosowaniu art. 37b k.k. - wymierzył oskarżonemu za pierwszy z przypisanych mu czynów karę 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym, a za drugi z przypisanych mu czynów karę 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 8 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym.

Zdaniem Sądu, zastosowanie w stosunku do oskarżonego instytucji kary mieszanej za każde z zarzucanych mu przestępstw w realiach niniejszej sprawy będzie sankcją sprawiedliwą, adekwatną do stopnia zawinienia oskarżonego oraz stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez niego przestępstw, a jednocześnie pozwalającą na spełnienie wymogów prewencji indywidualnej i generalnej. Wymierzając oskarżonemu karę tego rodzaju Sąd kierował się również zasadą prymatu wymierzania kar wolnościowych przed karami pozbawienia wolności. W ocenie Sądu, orzeczenie wobec oskarżonego wyłącznie bezwzględnej kary pozbawienia wolności, byłoby nie tylko nadmierną represją, ale przede wszystkim niespełniającą celów kary. Zauważyć bowiem należy, iż oskarżony wielokrotnie skazywany był na kary pozbawienia wolności, również przy zastosowaniu dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary, jednakże stosowanie tego rodzaju sankcji karnych nie przyniosło oczekiwanego rezultatu, skoro oskarżony w dalszym ciągu wkracza na drogę przestępstwa. W związku z powyższym, Sąd rozpoznający niniejszą sprawę stoi na stanowisku, że karą optymalną będzie sięgnięcie po karę kombinowaną pozbawienia wolności i ograniczenia wolności. Kara tego rodzaju spowoduje, że oskarżony odczuje represje wynikające ze stosowania kar izolacyjnych i zostanie poddany krótkoterminowej resocjalizacji w warunkach penitencjarnych, a następnie będzie zobligowany do wykonywania pracy, co skutkować będzie tym, że oskarżony, mimo przebywania na wolności, w dalszym ciągu będzie odczuwał dolegliwe skutki swojego nagannego zachowania. Uciążliwości związane z orzeczoną karą ograniczenia wolności, znacząco zawężające swobodę dysponowania czasem wolnym mają szansę skutecznie zniechęcić oskarżonego do ponownego wkraczania na drogę przestępstwa. Czym innym jest bowiem całkowita izolacja w warunkach penitencjarnych, gdzie siłą rzeczy funkcjonowanie osoby osadzonej jest ograniczone, a czym innym jest – zwłaszcza dla młodego człowieka – przebywanie na wolności i doznawanie znacznych ograniczeń w swobodnym funkcjonowaniu, gdy istnieje tak wiele możliwości spędzania wolnego czasu. Ponadto, obowiązek wykonywania nieodpłatnej pracy na cele społeczne będzie swoistym rodzajem odpracowania i odkupienia się przez oskarżonego w odczuciu społecznym, w tym odczuciu społeczności lokalnej oskarżonego, która bezpośrednio odczuła skutki jego działania. Przede wszystkim jednak orzeczenie obok kary pozbawienia wolności również kary ograniczenia wolności w postaci obowiązku wykonywania pracy ma znaczną szansę na naprowadzenie oskarżonego na właściwą drogę postępowania i ukształtowanie go. Oskarżony jest osobą bardzo młodą, dlatego też zastosowana wobec niego kara powinna go przede wszystkim wychować. Bez wątpienia obowiązek wykonywana pracy jest sankcją karną, która w stosunku do osób młodocianych w najlepszy sposób będzie realizować ten cel i w najpełniejszym zakresie może wykształcić w nim społecznie pożądane postawy, w szczególności w zakresie potrzeby przestrzegania porządku prawnego, poczucia odpowiedzialności, sumienności i pracowitości.

Orzeczenie kary mieszanej spełniać będzie również cele kary w zakresie prewencji generalnej, albowiem będzie przestrzegać inne osoby przed naruszaniem porządku prawnego, a jednocześnie – zwłaszcza w odczuciu społeczności lokalnej oskarżonego – będzie postrzegana jako kara sprawiedliwa, gdyż poza samym odbyciem kary izolacyjnej, oskarżony będzie miał okazję niejako odpracowania wyrządzonych własnym postępowaniem dolegliwości odczuwanych przez tą społeczność.

Jednocześnie wskazać należy, że zastosowanie łagodniejszej sankcji karnej w okolicznościach niniejszej sprawy nie spełniłoby należycie celów kary. Sąd stoi na stanowisku, że w przypadku przestępstw, których dopuścił się oskarżony, godzących w dobro, jakim jest prawo własności, ale również pogarszających komfort funkcjonowania społeczności lokalnych, nie można prezentować pobłażliwości i wyrozumiałości, tym bardziej w sytuacji, gdy oskarżony nagminnie narusza porządek prawny. Tego rodzaju postępowanie zasługuje na zastosowanie trafnej i odczuwalnej sankcji karnej, tak aby nie utrwalać poczucia bezkarności sprawców tego typu przestępstw.

Wobec tego, iż W. D. (1) dopuścił się popełnienia dwóch przestępstw, za które wymierzono kary tego samego rodzaju, Sąd w punkcie III uzasadnianego orzeczenia, na podstawie art. 85§1 k.k. i art. 86§1 i 3 k.k. połączył orzeczone względem niego kary i orzekł karę łączną w postaci kary mieszanej 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz 10 miesięcy ograniczenia wolności – przy zastosowaniu zasady aspiracji zbliżonej do zasady absorbcji. W ocenie Sądu za wymierzeniem oskarżonemu kary łącznej we wskazanym wymiarze przemawiała okoliczność, iż wszystkich zarzucanych mu czynów oskarżony dopuścił się w krótkich odstępach czasu na szkodę tego samego podmiotu oraz fakt, iż zachowania jego skierowane były przeciwko tym samym dobrom chronionym prawem, przy czym różnica wartości mienia oraz popełnienie więcej niż jednego przestępstwa, uzasadniało nieznaczne podwyższenie kary orzeczonej za poszczególne przestępstwa i tym samym odstąpienie od zasady absorpcji kar przy wymierzaniu kary łącznej. Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela trafne stanowisko prezentowane w judykaturze, zgodnie z którym popełnienie więcej niż jednego przestępstwa powinno skłaniać do odstępowania od absorpcji kar, niż za nią przemawiać, gdyż orzekanie kary łącznej w dolnych granicach prowadziłoby do niczym nieuzasadnionego premiowania sprawcy popełniającego nie jedno, a więcej przestępstw, zatem prowadziłoby do praktycznej bezkarności innych zachowań zabronionych. Jakkolwiek przy wymiarze kary łącznej dopuszczalne jest stosowanie zasady kumulacji i zasady absorpcji, to jednak są to rozstrzygnięcia typowo skrajne, które znajdują zastosowanie w zupełnie wyjątkowych, nietypowych sytuacjach ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 1 września 2016 r., sygn. II AKa 251/16). Taka wyjątkowa sytuacja nie zachodziła na gruncie niniejszej sprawy.

Zasadnym było ponadto obciążenie W. D. (1) obowiązkiem naprawienia szkody wyrządzonej Gminie C. na skutek uszkodzenia mienia w postaci grilla betonowego oraz ławki, jak również na skutek dokonanego przez niego zaboru napinacza do siatki. Sąd orzekł w tym przedmiocie na podstawie art. 46§1 k.k. zobowiązując oskarżonego do zapłaty na rzecz Gminy C. kwoty 1.600 zł. Ustalając powyższą kwotę Sąd oparł się na niekwestionowanej wartości uszkodzonego i zabranego mienia, która łącznie wynosiła 2.200 zł (grill – 800 zł, ławka – 400 zł, napinacz – 1000 zł). Z racji tego, że do powstania szkody w postaci uszkodzenia grilla i ławki oskarżony przyczynił się w jednakowym stopniu co działający wspólnie z nim M. P., winien on partycypować na identycznych zasadach w jej naprawieniu co wyżej wymieniony, zwracając pokrzywdzonej 1/2 wartości uszkodzonego mienia, tj. kwotę 600 zł. Nadmienić przy tym należy, że wobec tego, że oskarżony dokonując zniszczenia mienia działał wspólnie i w porozumieniu z M. P. kwestia tego, kto dokonywał jakich zniszczeń pozostawała bez znaczenia z punktu widzenia obowiązku naprawienia szkody, gdyż całokształt powstałych uszkodzeń był skutkiem ich zgodnego działania. Natomiast w pozostałym zakresie oskarżony powinien naprawić szkodę w całości, albowiem samodzielnie dokonał zaboru napinacza do siatki, powodując szkodę w kwocie 1.000,00 zł. Orzeczenie tego środka karnego jest ze wszech miar wskazane, jako że realizuje idee „sprawiedliwości naprawczej”, związanej z rekompensowaniem pokrzywdzonym szkód wyrządzonych im przez sprawców.

W punkcie V uzasadnianego orzeczenia, na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz. U. Z 2016 r., poz. 1999, j.t.) oraz § 11 ust. 2 pkt 3 i § 12 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. Z 2015 r., poz. 1800) Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokat A. I. kwotę 1.808,10 zł tytułem kosztów obrony świadczonej na rzecz oskarżonego W. D. (1) z urzędu. Kwota ta obejmuje stawkę 840 zł za obronę przed sądem rejonowym w postępowaniu zwyczajnym, kwotę 630 zł za udział obrońcy w trzech rozprawach oraz należny podatek od towarów i usług wynoszący 23%.

Mając na uwadze stan majątkowy W. D. (1) oraz fakt odbywania przez niego bezwzględnej kary pozbawienia wolności, Sąd na mocy art. 624§1 k.p.k. zwolnił oskarżonego w całości od obowiązku ponoszenia kosztów procesu, obciążając nimi Skarb Państwa, o czym orzeczono w punkcie VI uzasadnianego orzeczenia.

Sędzia SR Joanna Jurkiewicz

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE