WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 września 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Julia Kuciel

Protokolant: Magdalena Barska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim – C. D.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 07 kwietnia 2017 roku, 12 kwietnia 2017 roku, 26 kwietnia 2017 roku i 13 września 2017 roku sprawy

M. D. (D.), syna K. i K. z domu P., urodzonego (...) w G.

skazanego prawomocnymi wyrokami:

1. Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 07 czerwca 2006 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt II K 281/06 za popełniony w dniu 31 grudnia 2005 czyn z art. 281 k.k., za który wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności; wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 5 lata. Postanowieniem z dnia 24 listopada 2010 roku zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności; kara pozbawienia wolności została w całości wykonana w okresie od 25 maja 2012 roku do 30 kwietnia 2013 roku, na poczet kary pozbawienia wolności zaliczono okres tymczasowego aresztowania w sprawie w okresie od 31.12.2005 roku do 25.01.20007 roku;

2. Sądu Rejonowego Gdańsk-Południe w Gdańsku z dnia 15 czerwca 2010 roku wydanym w sprawie o sygn. akt II K 448/10 za popełniony w dniu 21 lutego 2010 roku czyn z art. 280 § 1 k.k., za który wymierzono mu karę 2 lat pozbawienia wolności, która została wykonana w całości w okresie od 16 września 2010 roku do 25 maja 2012 roku, na poczet kary zaliczono okres tymczasowego aresztowania w sprawie w okresie 21.02.2010 roku do 15.06.2010 roku,

3. Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 19 stycznia 2011 roku w sprawie o sygn. akt X K 1047/10 za popełniony w dniu 05 lipca 2010 roku czyn z art. 178a § 4 k.k., za który wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych po 10 złotych każdy oraz gdzie wymierzono mu zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i rowerów na okres 4 lat; postanowieniem z dnia 09.10.2014 roku zarządzono wykonanie kary pozbawienia wolności; 23.07.2013 roku wykonano karę grzywny, a 05.04.2015 roku wykonano zakaz prowadzenia pojazdów; kara pozbawienia wolności ma być wykonywana w okresie od 05.11.2018 roku do 16.09.2019 roku i podlega skróceniu na mocy art. 71 § 2 k.k. o 50 dni;

4. Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 20 maja 2014 roku w sprawie o sygn. akt X K 1/14 za popełniony w dniu 09.10.2013 roku czyn z art. 288 § 1 k.k., a który wymierzono mu karę 1 roku pozbawienia wolności, która została wykonana w całości w okresie od 08.09.2016 roku do 09.08.2017 roku;

5. Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 31 lipca 2014 roku w sprawie o sygn. akt II K 544/14 za popełnione w dniu 09.10.2013 roku czyny z art. 288 § 1 k.k. będące ciągiem przestępstw za które na mocy art. 91 § 1 k.k. wymierzono mu karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności; kara pozbawienia wolności ma być wykonywana w okresie od 09.08.2017 roku do 05.11.2018 roku; na poczet kary pozbawienia wolności zaliczono okres od 11.10.2013 roku do 12.10.2013 roku;

6. Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 12 sierpnia 2014 roku w sprawie o sygn. akt X K 267/14 za popełniony w dniu 08 grudnia 2013 roku czyn z art. 222 § 2 k.k., za który wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności , którą skazany odbył w całości w okresie od 11.02.2016 roku do 09.08.2016 roku;

7. Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 15 września 2016 roku w sprawie o sygn. akt X K 245/16 za: popełniony w dniu 29 czerwca 2015 roku czyn z art. 279 § 1 k.k., za który wymierzono mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i za popełnione w dniu 28 czerwca 2015 roku czyny z art. 270 § 1 k.k. stanowiące ciąg przestępstw, za które na mocy art. 91 § 1 k.k. wymierzono mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności i które połączono i w to miejsce orzeczono karę łączną 2 lat pozbawienia wolności; kara pozbawienia wolności ma być wykonywana w okresie od 16.09.2019 roku do 15.09.20121 roku.

orzekając na podstawie art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny i niektórych innych ustaw (Dz.U. z dnia 20 marca 2015 roku, poz. 396) i art. 4 § 1 k.k.

***

1. na mocy art. 568a § 1 pkt 2 k.p.k., art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 85a k.k., art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 2 k.k. łączy jednostkowe i kary łączne pozbawienia wolności prawomocnie orzeczone:

a) wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 19 stycznia 2011 roku w sprawie o sygn. akt X K 1047/10,

b) wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 31 lipca 2014 roku w sprawie o sygn. akt II K 544/14,

c) wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 15 września 2016 roku w sprawie o sygn. akt X K 245/16

i w ich miejsce wymierza skazanemu M. D. (D.) karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności,

2. na mocy art. 577 k.p.k. zalicza skazanemu na poczet orzeczonej w punkcie I (pierwszym) niniejszego wyroku łącznej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie II K 544/14 w okresie od 11 października 2013 roku do 12 października 2013 roku i w okresie od 09 sierpnia 2017 roku do 13 września 2017 roku, uznając, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie równa się jednemu dniowi pozbawienia wolności,

3. na podstawie art. 572 k.p.k. umarza postępowanie w pozostałym zakresie,

4. na mocy art. 576 § 1 k.p.k. a contrario pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach podlegających połączeniu pozostawia do odrębnego wykonania,

5. na podstawie art. 22³ ust. 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych oraz § 2, 3, 4 ust. 1 i 17 ust. 5 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku na rzecz radcy prawnego R. S. z Kancelarii (...) w G. kwotę 206, 64 złotych (dwieście sześć złotych i 64/100) brutto tytułem nie uiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu,

6. na mocy art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983, poz. 49/223 ze zm.) zwalnia skazanego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, a wydatkami tego postępowania obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. D. został skazany następującymi wyrokami:

dowody: dane o karalności k.18-20,65-67; informacjach o pobytach k.1,12-17v,33-41,44,59-64,73; odpisy wyroków k.; dane dotyczące wyroków oraz wykonania kar w sprawach II K 281/06, II K 448/10, X K 1047/10, X K 1/14, II K 544/14, X K 267/14 i X K 245/16.

Zachowanie M. D. w trakcie odbywania kary zostało ocenione jako naganne, był raz nagrodzony ze względów motywacyjnych do poprawy zachowania. Pięciokrotnie karany dyscyplinarnie. Obecnie stara się przestrzegać przepisów regulujących wykonywanie kary pozbawienia wolności oraz porządku wewnętrznego. Skazany karę odbywa w systemie zwykłym. Nie był zatrudniony i nie ubiegał się o zatrudnienie.

dowody: opinia o skazanym k. 33-34

Sąd zważył co następuje:

Na początku swoich rozważań Sąd chce podkreślić, że od dnia 1 lipca 2015 roku ustawodawca gruntownie przebudował model orzekania w przedmiocie wyroku łącznego i kar łącznych, konstruując również przepisy intertemporalne, które wskazują jakie przepisy stosować po dacie 1 lipca 2015 roku w związku z wejściem w życie w dniu 1 lipca 2015 roku przepisów ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks Karny oraz niektórych innych. I tak, norma art. 19 ust 1 wyżej wymienionej ustawy stanowi, że przepisów rozdziału IX kodeksu karnego, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. W niniejszej sprawie M. D. został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku w sprawie o sygn. akt X K 245/16, który został wydany w dniu 15 września 2016 roku. Tym samym prawomocne orzeczenie w/w sprawie zapadło wobec skazanego już pod rządami kodeksu karnego po jego nowelizacji stosownie do przepisów z dnia 20 lutego 2015 roku, a w rezultacie w przedmiotowej sprawie zachodziła możliwość orzekania wobec niego co do kary łącznej w oparciu o nowe przepisy rozdziału IX ustawy – Kodeks karny.

Sąd zważył dalej, że treść owego art. 19 ust. 1 w/w ustawy niewątpliwie rodzi pewne trudności interpretacyjne. Dotyczy to w szczególności rozumienia znaczenia zapisu "zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po tym dniu". Sąd, orzekając w przedmiotowej sprawie, rozważał jego dwojaką interpretację. I tak, pierwsza z nich sprowadza się do uznania, iż samo wydanie (lub uprawomocnienie się) wyroku po 1 lipca 2015 roku umożliwia w sprawie o wydanie wyroku łącznego orzekanie w tym przedmiocie na podstawie przepisów rozdziału IX ustawy – Kodeks karny w jej znowelizowanym brzmieniu (tj. obowiązującym po 1 lipca 2016 roku i ze zmianami wprowadzonymi w dniu 15 kwietnia 2016 roku). Ów sposób rozumienia tego zapisu oznaczałby, że samo wydanie po 1 lipca 2015 roku prawomocnego orzeczenia, bez względu na rodzaj wymierzonej w nim kary, otwiera swoistą „furtkę”, pozwalającą na zastosowanie znowelizowanych przepisów art. 85 k.k. i kolejne (chyba, że Sąd uzna, iż korzystniejsze, stosownie do art. 4 § 1 k.k., są przepisy w ich uprzednim brzmieniu, tj. obowiązującym do 30 czerwca 2015 roku). Druga z interpretacji tego zapisu jest w ocenie Sądu następująca: w przypadku wydania wobec skazanego po 1 lipca 2015 roku prawomocnego wyroku (tj. również uprawomocnienia się po tym dniu orzeczenia zapadłego przed tą datą), Sąd, orzekając w sprawie o wydanie wyroku łącznego, obowiązany jest wpierw stwierdzić, czy w oparciu o znowelizowane przepisy rozdziału IX ustawy – Kodeks karny możliwe jest orzeczenie kary łącznej z karami, prawomocnie wymierzonymi skazanemu do 30 czerwca 2015 roku, a dopiero następnie ma możliwość prowadzenia rozważań w oparciu o art. 4 § 1 k.k., czy winno nastąpić orzekanie w oparciu o uprzednio obowiązujące przepisy tego rozdziału czy też przepisy znowelizowane i która z kar łącznych (tj. wydanych w oparciu o tzw. przepisy nowe czy też stare) jest wobec niego korzystniejsza.

W ocenie Sądu, tylko ta druga interpretacja zapisu „zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy” jest prawidłowa i winna być stosowana. Warto przy tym zwrócić uwagę na zapis art. 575 § 1 k.p.k. Sąd miał na uwadze, że stosownie do utrwalonego orzecznictwa, art. 575 § 1 k.p.k. rozumie się w taki sposób, iż „ o potrzebie wydania nowego wyroku łącznego w miejsce dotychczasowego, który wówczas traci moc, nie decyduje fakt ujawnienia się jakiegokolwiek kolejnego skazania tej samej osoby, nieobjętego dotychczasowym wyrokiem łącznym, lecz tylko takiego, który spełnia przesłanki z art. 85 k.k. i w związku z tym nadaje się do połączenia, bądź to ze wszystkimi, bądź co najmniej z jednym ze skazań objętych istniejącym wyrokiem łącznym, co powoduje, że dotychczasowy węzeł prawomocnie połączonych kar ulega rozwiązaniu. Tylko przy braku podstaw do zastosowania art. 575 k.p.k. uprzednie prawomocne zakończenie postępowania o wydanie wyroku łącznego obejmującego kary orzeczone w obu sprawach stanowi negatywną przesłankę procesową w postaci powagi rzeczy osądzonej” (tak też Sąd Najwyższy w postanowieniu z 10 lipca 2013 roku, sygn. akt II KK 14/13). Zwrócić należy uwagę, iż „wydanie wyroku łącznego” oznacza w przepisie art. 575 § 1 k.p.k. de facto „orzeczenie nowej kary łącznej”, albowiem w przypadku braku podstaw dla orzeczenia nowej kary łącznej wydane orzeczenie nie ma charakteru wyroku łącznego (patrz choćby art. 572 k.p.k.). Ustawodawca nie mówi przy tym o „wszczęciu postępowania o wydanie wyroku łącznego” albo o „orzekaniu w przedmiocie wydania wyroku łącznego”, lecz o „wydaniu wyroku łącznego”. W ocenie Sądu ową interpretację należy, per analogia, stosować również do zapisu art. 19 ust. 1 w/w ustawy nowelizującej. Użycie przez ustawodawcę stwierdzenia „orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem” oznacza zatem, iż ów nowy, prawomocny wyrok wymaga wydania nowego wyroku łącznego i orzeczenia nowej kary łącznej. Warto przy tym zauważyć, że treść art. 575 § 1 k.p.k. ulegała zmianie z dniem 01 lipca 2015 roku w sposób, który potwierdza powyższe konkluzje Sądu – jego uprzednie brzmienie mówiło bowiem o tym, że jeżeli po wydaniu wyroku łącznego zachodziła potrzeba wydania nowego wyroku łącznego, z chwilą jego wydania poprzedni wyrok łączny tracił moc. Oczywistym jest przy tym, iż owa potrzeba wydania nowego wyroku łącznego i wydania nowej kary łącznej musi ujawnić się na tle znowelizowanych przepisów rozdziału IX ustawy – Kodeks karny; jest to szczególnie jasne przy uwzględnieniu cytowanego już art. 575 § 1 k.p.k. (choć ten ostatni ma charakter procesowy). Konkludując, w ocenie Sądu, prawomocne skazanie po 1 lipca 2015 roku (w tym również uprawomocnienie się orzeczenia wydanego przed tą datą) umożliwia stosowanie przy orzekaniu w przedmiocie wydania wyroku łącznego przepisów rozdziału IX ustawy – Kodeks karny w ich znowelizowanym brzmieniu (tj. obowiązującym po 1 lipca 2015 roku) jedynie wówczas, gdy według owych „nowych przepisów” kara wymierzona tym wyrokiem podlega łączeniu z karami prawomocnie wymierzonymi skazanemu wyrokami wydanym przed 30 czerwca 2015 roku (tak też Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w sprawie o sygn. akt II AKz 124/16 z dnia 31.05.2016 roku).

Jak zaznaczona na wstępie, w przedmiotowej sprawie po dniu 1 lipca 2015 roku zapadło wobec skazanego orzeczenie w sprawie X K 245/16. Ponadto, kara wymierzona w tej sprawie nie została wykonana – w całości ani w części, a okres rozpoczęcia wykonywania kary pozbawienia wolności został wskazany na 16.02.2019 roku (do 15.09.2021 roku). Kara wymierzona w tej sprawie mogła również podlegać, zgodnie z art. 85 § 1 – 2 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k., łączeniu z karami z prawomocnych orzeczeń wydanych wobec skazanego do 30 czerwca 2015 roku w sprawach o sygn. akt X K 1047/10 i II K 544/14, albowiem również w tej sprawie wymierzone skazanemu kary nie zostały w całości wykonane. Niewątpliwie zatem Sąd dysponował możliwością stosowania wobec M. D. przepisów ustawy – kodeks karny, w jego brzmieniu obowiązującym po 1 lipca 2016 roku i zmodyfikowanym przez przepisy ustawy z dnia 11 marca 2016 roku 0 zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego i niektórych innych ustaw.

Sąd badał przy tym, stosownie do art. 4 § 1 k.k., możliwość połączenia kar wymierzonych skazanemu również w oparciu o przepisy ustawy – Kodeks karny w jej brzmieniu obwiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku, uznał jednakże, że nie byłoby to w przedmiotowej sprawie względniejsze; warto zauważyć, że stosownie do treści art. 85 k.k. w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 roku, połączeniu podlegałyby kary wymierzone skazanemu w sprawach o sygn. akt X K 1/14, II K 544/14 oraz X K 267/14. Sąd analizował bowiem, w kolejności chronologicznej, daty wydania poszczególnych wyroków oraz daty popełnianych przez skazanego czynów. Analiza ta wykazał, że pierwszym chronologicznie wyrokiem było orzeczenie Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 07 czerwca 2006 roku w sprawie o sygn. akt II K 281/06; kara wymierzona skazanemu w tym wyroku nie podlegała jednakże połączeniu, stosownie do uprzedniego brzmienia art. 85 k.k., z żadną inną karą wymierzoną skazanemu w pozostałych sprawach, albowiem wszystkie czyny, za które M. D. została następnie skazany, popełnione zostały przez niego po wydaniu wyroku w sprawie o sygn. akt II K 281/06. Z tożsamych względów nie podlegały łączeniu kary wymierzone skazanemu w sprawach o sygn. akt II K 448/10 i X K 1047/10.

Sąd zważył dalej, że w sprawie o sygn. akt X K 1/14 wyrok został wydany przez Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w dniu 20 maja 2014 roku, a tym samym możliwe byłoby połączenie kary wymierzonej w tej sprawie z karami orzeczonymi wobec skazanego w sprawach II K 544/14 (czyn z 09.10.2013 roku) i w sprawie X K 267/14 (czyn z 08.12.2013 roku). Nie podlegałaby natomiast łączeniu w tej sprawie kara wymierzona skazanemu w sprawie o sygn. akt X K 245/16, z uwagi na fakt, że dotyczyła ona czynów popełnionych przez skazanego w dniach 28 i 29 czerwca 2015 roku, a zatem po wydaniu wyroku w sprawie X K 1/14. W efekcie, wykonaniu wobec skazanego podlegałaby w takiej sytuacji trzy kary; kary wymierzone w sprawach X K 1047/10 i X K 245/16, tj. odpowiednio kara 1 roku pozbawienia wolności i kara 2 lat pozbawienia wolności, oraz kara łączna wymierzona po połączeniu kar jednostkowych w sprawach X K 1/14, II K 544/14 i XK 267/14, która mogłaby mieć wymiar od 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności do 2 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności. W rezultacie wymiar kar, które mogłyby zostać wprowadzone do wykonania wobec skazanego w przypadku zastosowania przepisów ustawy – Kodeks karny w jej brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2015 roku znacząco przewyższa wymiar kary łącznej, która była możliwa do wymierzenia na podstawie obecnie obowiązujących przepisów ustawy – Kodeks karny. Przyjmując zatem prymat ustawy obowiązującej obecnie oraz fakt, że uprzednio obowiązuje przepisy nie były korzystniejsze, Sąd w oparciu o art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny i niektórych innych ustaw i art. 4 § 1 k.k., orzekał w oparciu o obecnie obowiązuje przepisy rozdziału IX ustawy – Kodeks karny.

Sąd zważył dalej, że postępowanie o wydanie wyroku łącznego ma na celu urzeczywistnienie zasady łączenia jednostkowych kar podlegających łączeniu, a wymierzonych prawomocnymi wyrokami w różnych postępowaniach. Przesłanki dopuszczalności łączenia kar jednostkowych, także w wyroku łącznym, wskazuje art. 85 k.k. Zgodnie z art. 85 § 1 i 2 k.k. w obecnym brzmieniu, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną (§1). Podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w § 1.

W niniejszej sprawie przesłanki warunkujące możliwość wydanie wyroku łącznego i orzeczenia kary łącznej pozbawienia wolności, w ocenie Sądu, zachodzą zatem w stosunku do następujących wyroków:

d) Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 19 stycznia 2011 roku w sprawie o sygn. akt X K 1047/10,

e) Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 31 lipca 2014 roku w sprawie o sygn. akt II K 544/14,

f) Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 15 września 2016 roku w sprawie o sygn. akt X K 245/16.

W tych przypadkach M. D. wymierzono kary pozbawienia wolności, które można ze sobą połączyć. Nadto, żadna z tych kar w dniu wyrokowania, tj. w dniu 14 września 2017 roku, nie została jeszcze w całości wykonana. Natomiast Sąd nie miał możliwości połączenia kar wymierzonych skazanemu w sprawach o sygn. akt II K 281/06, II K 448/10, X K 1/14 i X K 267/14, albowiem w dacie wyrokowania zostały one w całości wykonane (w okresach opisanych w części wstępnej wyroku i uzasadnienia). Na przeszkodzie w ich połączeniu stał zatem art. 85 § 2 k.k.

Rozważając kwestię wysokości kary łącznej pozbawienia wolności, jaka winna zostać orzeczona względem M. D. w miejsce kar objętych wyżej wymienionymi wyrokami podlegającymi łączeniu Sąd miał na względzie treść art. 86 § 1 k.k. Z przepisu tego wynika, że Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa (ewentualnie - kar łącznych, podlegających łączeniu, vide art. 86 § 4 k.k.) do ich sumy, nie przekraczając jednak w odniesieniu do kary pozbawienia wolności – 15 lat. Co do zasady zatem, kara łączna pozbawienia wolności w tym wypadku powinna mieścić się w granicach od 2 lat pozbawienia wolności do 4 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Nadmienić należy, że wymierzając karę łączną Sąd nie rozważa ponownie kwestii społecznej szkodliwości czynów, za które zostały orzeczone kary jednostkowe, ani też stopnia zawinienia przy popełnieniu wyżej wymienionych czynów. W doktrynie prawa karnego podkreślano dotąd, że przy wymiarze kary łącznej decydujące znaczenie ma wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej (M. Szewczyk, Kara łączna w polskim prawie karnym, Kraków 1981, s. 78). Zastosowanie właściwej zasady łączenia kar (absorpcji, kumulacji, asperacji) w głównej mierze zależy od związku podmiotowego i przedmiotowego pomiędzy zbiegającymi się czynami. W aspekcie przedmiotowym związek realnie zbiegających się przestępstw wyrażają kryteria przedmiotowe poszczególnych przestępstw, tj. bliskość czasowa ich popełnienia (największa, gdy przestępstwa popełniane są równocześnie lub bezpośrednio po sobie), tożsamość osób pokrzywdzonych (największa ścisłość związku zachodzi, gdy kilkoma przestępstwami pokrzywdzono tę samą osobę), rodzaj naruszonego dobra prawnego (im bardziej zbliżone dobra prawne, tym większa przedmiotowa bliskości przestępstw), sposób działania sprawcy. W aspekcie podmiotowym chodzi o motywy bądź pobudki kierujące sprawcą, rodzaj i formę jego zawinienia. Im ściślejszy związek podmiotowy i przedmiotowy pomiędzy zbiegającymi się czynami, tym bardziej zasadne jest zastosowanie zasady absorpcji. (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 18 marca 1981 r. VI KZP 5/81, OSNPG 1981, z. 5, poz. 43 oraz uchwale w składzie 7 sędziów z dnia 25 lutego 2005 roku, I KZP 36/04, OSNKW 2005, Nr 2, poz. 13). Dodany nowelizacją obowiązującą od 1 lipca 2015 roku przepis art. 85a kk wprost wskazuje zaś, że orzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Mając na uwadze powyższe względy Sąd doszedł do przekonania, iż wymiar kary łącznej za pozostające w zbiegu przestępstwa w tym wypadku winien zostać ukształtowany na zasadzie asperacji, zbliżonej do zasady kumulacji. W tam zakresie znaczenie miał fakt, iż przestępstwa te choć godziły w różne dobra prawne (czyny przeciwko mieniu, czyny przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji i przeciwko wiarygodności dokumentów), nie zostały popełnione na szkodę tych samych pokrzywdzonych i popełnione zostały w znaczącej odległości czasowej. Ponadto, o wymiarze karze zadecydowała również opinia z Zakładu Karnego, która na datę jej wydania miała charakter negatywny. Z tego względu w ocenie Sądu nie było możliwe zastosowania wobec skazanego zasady absorpcji. Na przeszkodzie zastosowania całkowitej zasady kumulacji stał natomiast fakt, że skazany starał się poprawić swoje zachowanie i postawę wobec przełożonych oraz podjął zatrudnienie; na powyższe wskazywały oświadczenia skazanego. Z tego też względu Sąd uznał, że wymierzona skazanemu kara łączna 4 lat pozbawienia wolności, będzie karą adekwatną i sprawiedliwą. Sąd miał przy tym na uwadze również całość przestępczej działalności skazanego.

W pkt II wyroku Sąd w oparciu o treść art. 577 k.p.k. zaliczył skazanemu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie II K 544/14 w okresie od 11 października 2013 roku do 12 października 2013 roku i w okresie od 09 sierpnia 2017 roku do 13 września 2017 roku, uznając, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie równa się jednemu dniowi pozbawienia wolności,

Sąd, w dalszej części orzeczenia, na podstawie art. 572 k.p.k. umorzył postepowanie w pozostałym zakresie.

W kolejnym punkcie wyroku na podstawie art. 576 § 1 k.p.k. ( a contrario) pozostałe rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach określonych w punkcie I wyroku łącznego Sąd pozostawił do odrębnego wykonania.

Dodatkowo Sąd na podstawie art. 22³ ust. 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych oraz § 2, 3, 4 ust. 1 i 17 ust. 5 i § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu zasądził od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku na rzecz radcy prawnego R. S. z Kancelarii (...) w G. kwotę 206, 64 złotych (dwieście sześć złotych i 64/100) brutto tytułem nie uiszczonych kosztów pomocy prawnej udzielonej skazanemu z urzędu, albowiem nie zostały one pokryte w całości ani w części.

Sąd na mocy art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983, poz. 49/223 ze zm.) zwolnił skazanego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie, a wydatkami tego postępowania obciążył Skarb Państwa. Sąd miał na uwadze to, że pozostaje w izolacji penitencjarnej, a jego obecne możliwości zarobkowe są znacznie ograniczone.