Sygnatura akt II K 615/19
PR 2 Ds 369.19
Dnia 1 października 2019 roku
Sąd Rejonowy w Nysie, Wydział II Karny w składzie:
Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Bartłomiej Madejczyk
Protokolant: Ewelina Pasławska
Prokurator ------
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 27 sierpnia i 1 października 2019 roku sprawy karnej
T. G. (G.) s. R. i E. z domu J.
ur. (...) w C.
oskarżonego o to, że:
I. w okresie od 01 kwietnia 2018 r. do 08 grudnia 2018 r. w O., powiat (...), woj. (...), uchylał się od wykonywania obowiązku alimentacyjnego poprzez niełożenie na utrzymanie swojej córki A. G., nie płacąc na jej rzecz alimentów w kwocie po 300 zł miesięcznie, do których został zobowiązany wyrokiem Sądu Rejonowego w Nysie z dnia 27.04.2016 r. sygn. akt III RC 16/16, narażając ją w ten sposób na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, przy czym łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych,
tj. o przestępstwo z art. 209 § 1 i 1 a k.k.
E. G. (G.) zd. R. c. K. i A. z domu F.
ur. (...) w N.
oskarżonej o to, że:
II. w okresie od 01 kwietnia 2018 r. do 08 grudnia 2018 r. w O., powiat (...), woj. (...), uchylała się od wykonywania obowiązku alimentacyjnego poprzez niełożenie na utrzymanie swojej córki A. G., nie płacąc na jej rzecz alimentów w kwocie po 100 zł miesięcznie, do których została zobowiązana wyrokiem Sądu Rejonowego w Nysie z dnia 27.04.2016 r. sygn. akt III RC 16/16, narażając ją w ten sposób na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, przy czym łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych,
tj. o przestępstwo z art. 209 § 1 i 1 a k.k.
1. uniewinnia oskarżonego T. G. od popełnienia zarzucanego mu czynu,
2. uniewinnia oskarżoną E. G. od popełnienia zarzucanego jej czynu,
3. na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.
W oparciu o dowody przeprowadzone w toku rozprawy głównej, sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Oskarżeni T. G. i E. G. są rodzicami A. G.. Oskarżeni mieszkają w Z., a dziecko przebywa u swojej babci A. R. (1) w N., która została ustanowiona jej prawnym opiekunem. Obie miejscowości dzieli odległość ok. 450 km.
/ dowód: wyjaśnienia oskarżonego – k.77; wyjaśnienia oskarżonej – k.77v; zeznania A. R. – k.78; zaświadczenie – k.2/
Sąd Rejonowy w Nysie wyrokiem z 27 kwietnia 2016 r., sygn. akt III RC 16/16, zobowiązał oskarżonego do łożenia na utrzymanie córki alimentów w wysokości 300 zł miesięcznie, a oskarżoną w wysokości 100 zł miesięcznie.
/ dowód: wyrok – k.31/
Do marca 2018 r. alimenty były regularnie pobierane przez komornika sądowego z rachunku bankowego oskarżonych. Od 1 kwietnia 2019 r. na koncie brak było wystarczających środków na poczet alimentów. 30 lipca 2018 r. dłużnicy odebrali wezwanie do zapłaty przesłane przez komornika i 6 sierpnia 2018 r. wpłacili 400 zł tytułem alimentów.
/ dowód: karta rozliczeniowa – k.33; pismo – k.76; pismo komornika – k.81/
Oskarżeni w okresie od kwietnia do grudnia 2018 r. regularnie dwa razy w miesiącu przyjeżdżali do N. spotykać się z córką. W trakcie wizyt przekazywali jej ubrania, zabawki i słodycze.
/ dowód: zeznania A. R. – k.78/
Oskarżony ma 24 lata, posiada wykształcenie średnie, z zawodu jest rolnikiem, jest żonaty, na utrzymaniu ma dwoje dzieci, prowadzi gospodarstwo rolne. Oskarżony był karany sądownie.
/ dowód: dane osobowe oskarżonego – k. 47; dane o karalności – k.45/
Oskarżona ma 26 lat, posiada wykształcenie gimnazjalne, z zawodu jest rolnikiem, jest mężatką, na utrzymaniu ma dwoje dzieci. Oskarżona była karana sądownie.
/ dowód: dane osobowe oskarżonego – k. 59; dane o karalności – k.37/
Sąd ustalając stan faktyczny w sprawie oparł się na dowodach z dokumentów, które nie były kwestionowane przez strony, a ich prawdziwość i autentyczność nie budziła wątpliwości. Wiarygodne były również zeznania A. R., która szczerze wskazała na okresy płacenia alimentów, jak również, że oskarżeni regularnie odwiedzali córkę 2 razy w miesiącu i przywozili jej ubrania, zabawki oraz słodycze.
Oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wskazał, że alimenty były pobierane regularnie przez komornika z konta bankowego. Przyznał, że mogło tych środków nie być w związku z nieregularnymi przychodami z gospodarstwa rolnego, ale początkowo nie był tego świadom. Wyjaśnił nadto, że każdego miesiąca dwukrotnie pokonują z żoną trasę prawie 1000 km ze Z. do N. i z powrotem, by spotkać się z córką, gdyż starają się o odzyskanie opieki nad nią.
Oskarżona nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i wskazała, że była przekonana, że alimenty były pobierane przez komornika z konta bankowego. Wskazała, że w okresie objętym zarzutem każdego miesiąca dwa razy jeździli do N. spotkać się z córką i zawsze przywozili jej różne rzeczy, a obecnie córka co drugi weekend przebywa już u nich.
Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonych, gdyż znalazły one potwierdzenie w wiarygodnych zeznaniach A. R..
Sąd zważył, co następuje.
T. G. został oskarżony o popełnienie występku z art. 209 § 1 i 1a k.k.
E. G. została oskarżona o popełnienie występku z art. 209 § 1 i 1a k.k.
Przestępstwo z art. 209 § 1 i 1a k.k. popełnia ten, kto uchyla się od wykonania obowiązku alimentacyjnego określonego co do wysokości orzeczeniem sądowym, ugodą zawartą przed sądem albo innym organem albo inną umową, jeżeli łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych albo jeżeli opóźnienie zaległego świadczenia innego niż okresowe wynosi co najmniej 3 miesiące, a przy tym sprawca naraża osobę uprawnioną na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych.
Przedmiotem ochrony tego przepisu jest prawidłowe funkcjonowanie rodziny oraz wykonywanie opieki w przypadkach przewidzianych prawem, a także ochrona praw osób uprawnionych do alimentacji, w celu zapewnienia im podstawowych potrzeb życiowych. Osobą uprawnioną może być zarówno osoba najbliższa, jak i inna osoba, co do której sprawca ma obowiązek alimentacyjny.
Dla wyczerpania znamion czynu zabronionego z art. 209 § 1 i 1a k.k. sprawca musi uchylać się od łożenia na utrzymanie osoby uprawnionej, co oznacza, iż mając obiektywną możliwością wykonania obowiązku nie czyni tego ze złej woli.
Mając na uwadze powyższe oraz poczynione w niniejszej sprawie ustalenia faktyczne, sąd stwierdził, że w stosunku do żadnego z oskarżonych nie doszło do zrealizowania elementu wolitywnego wymaganego dla przypisania znamion czynu zabronionego z art. 209 § 1 i 1a k.k., tj. negatywnego nastawienia do ciążącego na nim obowiązku łożenia na utrzymanie dziecka. Niewątpliwie w okresie objętym zarzutem, tj. 1 kwietnia do 8 grudnia 2018 r. roku oskarżeni nie płacili regularnie alimentów, co było związane z ich sytuacją materialną, przede wszystkim nieregularnymi dochodami z gospodarstwa rolnego. Nadto w pierwszych miesiącach okresu objętego zarzutem oskarżeni byli przekonani, że komornik nadal pobiera alimenty z rachunku bankowego. Co jednak istotne w tym samym czasie starali się oni o odzyskanie opieki nad córką w związku z czym dwa razy w miesiącu przyjeżdżali do N. pokonując za każdym razem prawie 1000 km. W trakcie wizyt przekazywali córce ubrania, zabawki i słodycze. Okoliczności te wskazywały na to, że choć oskarżeni nie regulowali na bieżąco alimentów, to brak było w ich zachowaniu złej woli do wywiązania się z obowiązków względem dziecka. Sam fakt niepłacenia regularnie przez oskarżonych alimentów przez okres wskazany w zarzucie, jak również powstanie co najmniej trzymiesięcznej zaległości, nie jest więc tożsamy z popełnieniem czynu zabronionego z art. 209 § 1 i 1a k.k., skoro w tym samym czasie oskarżeni dokładali maksymalnych starań by odzyskać opiekę nad dzieckiem, utrzymywali kontakt z dzieckiem i przekazywali mu w trakcie spotkań pomoc rzeczową. Wynikiem tych starań jest to, że obecnie córka oskarżonych spędza z nimi dwa weekendy w miesiącu w ich miejscu zamieszkania.
Tak więc skoro żaden z oskarżonych swoim zachowaniem nie wyczerpał znamion strony podmiotowej czynu zabronionego z art. 209 § 1 i 1a k.k., zachodziła negatywna przesłanka procesowa z art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. W tej sytuacji zgodnie z art. 414 § 1 k.p.k. sąd wydał wyrok uniewinniający.
Zgodnie z przepisem art. 632 pkt 2 k.p.k., wobec uniewinnienia oskarżonych kosztami procesu obciążono Skarb Państwa.