UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 13 czerwca 2013 roku (...) 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w W., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej W. G. kwoty 19.343,83 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz o zwrot kosztów procesu. Żądana pozwem kwota obejmowała 14.374,18 zł tytułem należności głównej, 419,80 zł tytułem odsetek ustawowych naliczonych od kwoty należności głównej za okres od dnia 21 marca 2013 roku do dnia 11 czerwca 2013 roku oraz 4.549,85 zł tytułem odsetek umownych naliczonych przez pierwotnego wierzyciela.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż źródłem roszczenia jest umowa o pożyczkę gotówkową zawarta pomiędzy pozwaną a pierwotnym wierzycielem – Bankiem (...) S.A. w dniu 10 stycznia 2008 roku. Pozwana nie wywiązała się z postanowień umowy, wobec czego przedmiotowa umowa została wypowiedziana, a całość należności stała się wymagalna.

Powód nabył przedmiotową wierzytelność na skutek umowy przelewu wierzytelności z dnia 20 marca 2013 roku.

(pozew k. 2-5)

W dniu 29 lipca 2013 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, w którym zasądził zgodnie z żądaniem pozwu.

(nakaz k. 6)

W dniu 15 maja 2017 roku pozwana, reprezentowana przez adwokata, wniosła skutecznie sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, wobec czego postanowieniem z dnia 31 lipca 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Łodzi-Widzewa w Łodzi.

W treści sprzeciwu zakwestionowano zarówno zasadność jak i wysokość dochodzonego roszczenia, podnosząc zarzut przedawnienia.

(postanowienie k. 15v, sprzeciw k. 8v-9v)

W piśmie procesowym z dnia 12 października 2017 roku powód podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko. Wskazał, że przedłożył kopie dokumentów dotyczących przedmiotowej wierzytelności, uzasadniających żądanie pozwu i wskazujących na treść stosunku prawnego łączącego strony. Legitymację czynną powoda wykazuje przede wszystkim umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 20 marca 2013 r. wraz z załącznikiem do aneksu nr (...) do umowy, który stanowi katalog zawierający dane identyfikacyjne wierzytelności i dłużników, z tym że niektóre z nich jako wrażliwe zostały celowo ukryte, co jednak nie wpływa na zasadność roszczeń. Treść dokumentów została poświadczona za zgodność z oryginałem, zaś osoby sygnujące umowę legitymowały się stosownymi pełnomocnictwami. Istnienie i wysokość roszczenia powód wywodzi m.in. z umowy źródłowej – własnoręcznie podpisanej przez pozwaną, wniosku o zawarcie pożyczki gotówkowej, harmonogramu spłaty pożyczki, wypowiedzenia umowy, bankowego tytułu egzekucyjnego. Odsetki od zadłużenia zostały naliczone w oparciu o postanowienia umowy kredytu.

(pismo k. 20-22v)

Pełnomocnik pozwanej w piśmie z dnia 12 lutego 2018 roku, podtrzymał stanowisko wyrażone w sprzeciwie od nakazu zapłaty i wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu. Wskazał, iż powódka nie zawierała umowy na warunkach wskazanych w kserokopii dokumentu przedstawionego przez powoda i nie otrzymała kwoty pożyczki z niego wynikającej. Nadto został podniesiony zarzut braku legitymacji procesowej czynnej powoda. Strona powodowa zakwestionowała istnienie, rozmiar zobowiązania, datę wymagalności roszczenia oraz roszczenie odsetkowe. Powódka wskazała, iż powód nie udowodnił w dostateczny sposób wysokości dochodzonego roszczenia zarówno w zakresie należności głównej jak i roszczenia odsetkowego oraz nie dowiódł skutecznego wypowiedzenia umowy pożyczki.

(pismo k. 91-95v)

W piśmie procesowym z dnia 14 marca 2018 roku, pełnomocnik powoda wyjaśnił, iż wykazał swoją legitymację procesową powołanymi wcześniej odpisami dokumentów poświadczonych za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika. W doniesieniu do podnoszonego przez stronę pozwaną zarzutu nieskutecznego wypowiedzenia umowy, powód wskazał, iż umowa nie zastrzegała szczególnej formy wypowiedzenia, zaś przesłanka nieuiszczenia dwóch rat pożyczki została spełniona. W przypadku uznania, iż wypowiedzenie było nieskuteczne, powód wniósł o zapłatę niespłaconych a wymagalnych rat kredytu w łącznej kwocie 14.423,73 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dat wymagalności poszczególnych rat.

(pismo k. 99-103)

W piśmie z dnia 14 kwietnia 2018 roku, pozwana podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie. Zakwestionowała przedstawione przez powoda dowody, wskazując, iż stanowią one jedynie dokumenty prywatne. Podniosła, iż powód nie załączył do akt żadnej historii wpłat pozwanej i opiera się wyłącznie na harmonogramie spłat. Dodatkowo, wypowiedzenie umowy było nieskuteczne, zatem nie istniały podstawy do naliczania odsetek za opóźnienie w spłacie. Potwierdzenie odbioru nie jest opatrzone pieczątką placówki oddawczej, nie zawiera także podpisu odbiorcy. Pozwana zanegowała fakt otrzymania pisma stanowiącego w rzeczywistości wezwanie do zapłaty.

(pismo k. 114-115)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W. G. w dniu 10 stycznia 2008 roku zawarła z pierwotnym wierzycielem- (...) Bank (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę pożyczki gotówkowej nr 232/206- (...)-/2008 na kwotę 20.000 zł, zgodnie ze złożonym przez pozwaną w dniu 9 stycznia 2008 roku wnioskiem. Pozwana zobowiązała się do spłaty pożyczki wraz z odsetkami w 96 ratach miesięcznych, w wysokości i terminie ustalonym w planie spłaty, stanowiącym integralną część umowy. Oprocentowanie pożyczki miało być zmienne. Bank zastrzegł sobie prawo wypowiedzenia warunków spłaty umowy, z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia, m.in. w przypadku wystąpienia zaległości w spłacie dwóch pełnych rat pożyczki. Kwota pożyczki została wypłacona pozwanej przelewem w dniu 10 stycznia 2008 roku.

(umowa pożyczki k. 47-49, plan spłaty k. 105-106, wniosek o pożyczkę k. 53-54, potwierdzenie wykonania przelewu k. 107)

Bank pismem z dnia 5 stycznia 2012 roku wezwał pozwaną do zapłaty zaległej należności w wysokości 714,77 zł tytułem zaległych rat pożyczki, 954,79 tytułem zaległych odsetek, 23,83 zł tytułem odsetek za nieterminową spłatę oraz 40 zł tytułem opłat bankowych w terminie 7 dni od otrzymania zawiadomienia pod rygorem wypowiedzenia warunków spłaty pożyczki z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia.

W dniu 5 marca 2012 roku pierwotny wierzyciel w związku z upływem określonego w umowie pożyczki terminu płatności ponownie wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 14.374,18 z ł tytułem niespłaconego kapitału, 1.504,21 tytułem odsetek zaległych, dalszych należnych odsetek naliczanych na bieżąco według zmiennej stopy procentowej wynoszącej na dzień 5 marca 2012 roku 24% w stosunku rocznym oraz 70 zł tytułem kosztów.

(wezwanie do zapłaty k. 109, wezwanie do zapłaty k. 56)

Bank w dniu 4 maja 2012 roku wystawił przeciwko pozwanej bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) z tytułu umowy pożyczki nr (...)-/2008z dnia 10 stycznia 2008 roku na kwoty 14.374,18 zł z tytułu należności głównej, 2.071,31 zł z tytułu odsetek naliczonych za okres do dnia 3 maja 2012 roku, 70 zł z tytułu kosztów wraz z dalszymi należnymi odsetkami od dnia 4 maja 2012 roku naliczanymi według zmiennej stopy procentowej obowiązującej w (...) S.A. od kwoty 14.374,18 zł. Sąd Rejonowy w Brzezinach postanowieniem z dnia 18 maja 2012 roku wydanym w sprawie sygn. I Co 455/12 nadał powyższemu tytułowi klauzulę wykonalności.

(bankowy tytuł egzekucyjny – k. 110, postanowienie, k. 111)

Na podstawie powyższych dokumentów, wierzyciel pierwotny złożył wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego przeciwko pozwanej, które prowadzone było przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Pabianicach M. J. pod sygnaturą Km 665/12. W toku postępowania dłużniczka dokonywała wpłat, m.in. w dniu 15 czerwca 2012 roku – kwoty 500 zł. W dniu 16 kwietnia 2013 roku Bank złożył wniosek o umorzenie postępowania.

(wniosek o wszczęcie egzekucji k. 63-64, protokół k. 12, wniosek o umorzenie egzekucji k.112)

W dniu 20 marca 2013 roku pierwotny wierzyciel (...) Bank (...) siedzibą w W. zawarła z (...) 1 Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym Niestandaryzowanym Funduszem Sekurytyzacyjnym z siedzibą w W. umowę sprzedaży wierzytelności w trzech pakietach. Umowę aneksowano w dniu 9 kwietnia 2013 roku. Wykaz przekazywanych wierzytelności został sporządzony w formie załącznika nr 1 do aneksu, stanowiącego dokument elektroniczny.

(umowa sprzedaży wierzytelności k. 27-33v, aneks do umowy k. 34-35, wyciąg z załącznika k. 36-44v)

Pozwana pismem z dnia 10 kwietnia 2013 r. została poinformowana o przeniesieniu wierzytelności wynikających z przedmiotowej umowy nr (...)-/2008.

(pismo k.68)

Pozwana pismem z dnia 18 kwietnia 2013 r. została wezwana do uiszczenia należności-w kwocie 19.067,38 zł do dnia 26 kwietnia 2013 r.

(pismo- k.66-67)

Na rozprawie w dniu 19 kwietnia 2018 roku pełnomocnik powoda okazał oryginał umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 20 marca 2013 roku wraz z aneksem z dnia 9 kwietnia 2013 roku. Na stronie 25 aneksu pod pozycją 592 wskazano numer pożyczki gotówkowej zawartej z W. G. zamieszkałą w B. przy ulicy (...).

(protokół rozprawy k.120)

Sąd uznał za wiarygodny zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci dowodów z dokumentów i oparł się na nim dokonując ustaleń faktycznych. Znajdujące się w aktach sprawy dowody z dokumentów wprawdzie były kwestionowane przez pozwaną, jednakże w ocenie Sądu posiadają one walor wiarygodności, nie budzą wątpliwości i potwierdzają przedstawiane przez powoda fakty. W tym miejscu warto zauważyć, iż pozwana zakwestionowała twierdzenia powoda w zakresie zasadności i wysokości dochodzonego roszczenia, jednakże zaniechała podjęcia jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo w całości zasługuje na uwzględnienie.

Źródłem roszczenia są umowy bankowe, zawarte przez pozwaną z bankiem - poprzednikiem prawnym powoda w rozumieniu art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2015 r., poz. 128). Stosownie zaś do treści art. 75b ust. 4 cytowanej ustawy przepisy ust. 1-3, art. 69 ust. 2 pkt 4a oraz ust. 3 stosuje się odpowiednio do umów pożyczek pieniężnych. Powód żąda od pozwanej zapłaty sumy pieniężnej w kwocie 19.343,83 zł wraz z odsetkami z tytułu niewykonania przez pozwaną zobowiązania z umowy pożyczki zawartej z (...) Bank (...) S. A. z siedzibą w W., a roszczenie to według powoda przeszło na niego na skutek umowy przelewu wierzytelności.

W sensie procesowym ta ostatnia kwestia ma kluczowe znaczenie w tym procesie z punktu widzenia legitymacji procesowej czynnej powoda w świetle zgromadzonych dowodów. Skutek przelewu wierzytelności wypływa z regulacji art. 509 § 1 k.c. stanowiącego, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§ 2 tego przepisu). Powód, wbrew zarzutom pozwanej, wykazał, że wierzytelność przysługująca bankowi przeciwko pozwanej z tytułu umowy pożyczki gotówkowej nr 232/206- (...)-/2008 z dnia 10 stycznia 2008 roku była objęta umową sprzedaży wierzytelności z dnia 20 marca 2013 roku zawartej pomiędzy (...) Bank (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. i (...) 1 Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym Niestandaryzowanym Funduszem Sekurytyzacyjnym z siedzibą w W.. Wobec powyższego udowodnił skuteczne przeniesienie wierzytelności na powoda jako następcę prawnego Banku w rozumieniu art. 509 i n. k.c., a tym samym powód wykazał, że nabył wszelkie prawa związane z wierzytelnością (§ 3 ust. 1), w szczególności - prawo dochodzenia przedmiotowego roszczenia przed sądem.

Nietrafny okazał się także zarzut przedawnienia roszczenia wynikającego z przedmiotowej umowy pożyczki. W myśl art. 117 § 1 i 2 kc zasadą jest, że roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu polegającemu na upływie terminu, po którym ten, przeciwko któremu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 kc). Umowa stron co do spłaty pożyczki w ratach miesięcznych z terminem spłaty ostatniej raty najpóźniej do 30 grudnia 2015 r. powodowała, że z upływem tego terminu stałoby się wymagalne roszczenie Banku wynikające z braku ewentualnej zapłaty ostatniej raty. Wobec zaniechania wcześniejszych spłat Bank postawił całe zobowiązanie z umowy w stan natychmiastowej wymagalności i od tego dnia rozpoczął swój bieg termin przedawnienia tego roszczenia w rozumieniu art. 120 § 1 kc. Bieg tego terminu został jednak przerwany na skutek czynności zmierzających do zaspokojenia swego roszczenia w stosunku do pozwanej wobec złożenia przez Bank wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu. Bank uzyskał tytuł wykonawczy w postaci bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w sądową klauzulę wykonalności i od uprawomocnienia się postanowienia o jej nadaniu, w nowym okresie przedawnienia wierzyciel mógł podjąć dalsze czynności zmierzające do zaspokojenia swego roszczenia wobec pozwanej. Ostatecznie na podstawie art. 123 § 1 pkt 1 i art. 124 § 1 kc bieg przedawnienia roszczenia został przerwany na skutek złożenia przez Bank wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Termin przedawnienia zaczął biec na nowo od dnia uprawomocnienia się postanowienia Komornika Sądowego o umorzeniu tego postępowania. Powód załączył jedynie wniosek o umorzenie egzekucji z dnia 16 kwietnia 2013 r. nie wykazując daty uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego.

Przepisy prawa bankowego nie przewidują szczególnych terminów przedawnienia roszczeń z umowy kredytu, stąd zastosowanie ma w tym zakresie przepis art. 118 kc przewidujący ogólne terminy przedawnienia. Zgodnie z tą normą termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Roszczenie powoda o zapłatę kwoty z tytułu kredytu jest świadczeniem związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 118 kc, bowiem dotyczy roszczenia z umowy zawartej w ramach działalności gospodarczej Banku. Termin roszczenia banku wobec osoby niebędącej przedsiębiorcą także wynosi trzy lata (stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w wyroku z dnia 30 stycznia 2007r., sygn. IV CSK 356/06).

Ogół powyższych rozważań prowadzi do wniosku, że powód mógł skorzystać z dochodzenia przed sądem roszczenia o zapłatę w ciągu trzech lat od dnia wymagalności roszczenia. Powód nie wskazał tej daty, lecz bieg terminu i tak uległ dwukrotnie przerwaniu i rozpoczął swój bieg na nowo. Wprawdzie powód nie wykazał daty uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, składając do akt jedynie wniosek o umorzenie postępowania egzekucyjnego opatrzony datą 16 kwietnia 2013 roku, jednakże wystąpił z pozwem w dniu 13 czerwca 2013 roku., a zatem niewątpliwie przed upływem tego terminu. Reasumując Sąd uznał, że dochodzona przez powoda wierzytelność nie uległa przedawnieniu.

Powód żąda od pozwanej zapłaty sumy pieniężnej w kwocie 19.343,83 zł wraz odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty z tytułu niewykonania przez pozwaną zobowiązań z przedmiotowej umowy zawartej z bankiem. W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie niesporne było, że strony łączyła umowa pożyczki zawarta w dniu 10 stycznia 2008 roku, na mocy której, powód przyznał pozwanej pożyczkę w kwocie 20.000 zł, którą pozwana zobowiązała się spłacać w terminie i wysokości wskazanych w harmonogramie spłąt. Na dowód przedmiotowego zobowiązania powód przedłożył kompletną umowę z dnia 10 stycznia 2008 roku, pod treścią której widnieje podpis pozwanej. Jako, że autentyczność tego podpisu nie była przez pozwaną podważana Sąd uznał, iż powód udowodnił swoje roszczenie, co do zasady.

Sąd nie podzielił argumentacji strony pozwanej, iż powód nie wykazał roszczenia co do wysokości. Przypomnienia wymaga, że zgodnie z wyrażonym w judykaturze stanowiskiem (por. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 17 kwietnia 2012 roku, I ACa 285/12, LEX nr 1162845), świadczeniem dającego pożyczkę jest przeniesienie na własność biorącego pożyczkę określonej ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku i wykonanie tego świadczenia dający pożyczkę powinien udowodnić w procesie cywilnym. Dopiero wówczas zasadne staje się oczekiwanie od biorącego pożyczkę, że udowodni on spełnienie swego świadczenia umownego tj. zwrot pożyczki. Innymi słowy pozwany, od którego powód domaga się zwrotu pożyczki nie musi wykazywać zwrotu pożyczki, dopóty powód nie wykaże, że pożyczki udzielił.

W niniejszej sprawie fakt udzielenia pożyczki pozwanej nie budził żadnych wątpliwości, w konsekwencji to pozwaną obciążała powinność wykazania, że spłaciła zobowiązanie wynikające z umowy pożyczki w całości, albo w zakresie większym, aniżeli oznaczonym przez powoda, jeśli z faktu tego chciała wywodzić korzystne dla siebie skutki prawne (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.). Powinności, o której mowa, pozwana nawet nie starała się sprostać. Pozwana nie zgłosiła żadnych wniosków dowodowych zmierzających do weryfikacji twierdzeń powoda, wysokości dochodzonego roszczenia, prawidłowości naliczania odsetek, nie wykazała, by dokonała spłaty powstałego zadłużenia.

Mając na uwadze powyższe, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 19.343,83 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 13 czerwca 2013 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

Orzekając o odsetkach Sąd miał na uwadze zmianę stanu prawnego. Odsetki ustawowe zostały zasądzone do dnia 31 grudnia 2015 r. bowiem zgodnie z art. 56 ustawy nowelizującej (Dz.U. z 2015 r. poz. 1830), do tego dnia art. 481 k.c. obowiązywał w poprzednio obowiązującym brzmieniu. Od 01 stycznia 2016 r. przepis ten przewiduje nowe zasady oznaczania stopy odsetek ustawowych za opóźnienie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. regulującego zasadę odpowiedzialności stron za wynik procesu. Powód wygrał proces w całości, a zatem należy mu się od strony pozwanej zwrot kosztów procesu w pełnej wysokości, na które składają się: opłata od pozwu w wysokości 242 zł, opłata sądowa od apelacji w wysokości 968 zł, wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w łącznej wysokości 5.400 zł , obejm ujmujące dwie instancje.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE