Decyzją z dnia 11 maja 2018r. znak i nr sprawy (...)Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu M. K. prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy z dnia 21 grudnia 2017 r. z uwagi na znajdujące się w protokole powypadkowym stwierdzenia bezpodstawne. Wskazał, że z treści tego ostatniego wynika, że do zdarzenia doszło w miejscu pracy, zaś w karcie medycznych czynności ratunkowych zapisano, zgodnie z informacjami podanymi przez M. K., że wypadek miał miejsce w domu około godziny 10.00. W ocenie organu, ubezpieczony nie miał powodu podawać ratownikom medycznym innego miejsca wypadku oraz godziny niż rzeczywiste.
Od powyższej decyzji odwołał się M. K., domagając się przyznania prawa do jednorazowego odszkodowania z tytułu zdarzenia z dnia 21 grudnia 2017 r. Wskazał, że przywołaną przez organ dokumentację medyczną sporządził wyłącznie ratownik medyczny udzielając mu pomocy. Podkreślił, że w dniu wypadku nie otrzymał tejże dokumentacji do zapoznania się i podpisania się.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wniósł o oddalenie odwołania powołując się na przywołane w decyzji rozbieżności pomiędzy wersją wypadku jaka wynika z dokumentacji powypadkowej, a wersją jaka wynika z dokumentacji medycznej. Podkreślił, że M. K. nie przedłożył do akt zweryfikowanej karty medycznych czynności ratunkowych, a zatem organ nie mógł wydać innej decyzji.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 21 grudnia 2017 r. w godzinach popołudniowych M. K., zatrudniony w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w S. jako dziennikarz, wychodząc z pomieszczenia biurowego w miejscu pracy w celu wykonania czynności służbowych w terenie, pomiędzy II a I piętrem poślizgnął się na schodach spadając z nich. Poczuł ból w prawym kolanie. Przełożony M. K., T. K., zastał siedzącego na dole schodów M. K.. Ten trzymał się za nogę i wskazał, że spadł ze schodów. T. K. od razu zawiózł M. K. do domu.
Dowód: zeznania świadka T. K. k. 23, przesłuchanie M. K. k. 23-24, protokół nr (...) k. 3-4 plik II akt ZUS, zapis wyjaśnień poszkodowanego k. 5 plik II akt ZUS, informacja uzyskana od świadka wypadku k. 6.
Będąc już w miejscu zamieszkania, w związku z nasilającymi się dolegliwościami bólowymi, M. K. wezwał pogotowie ratunkowe. Ratownicy, po badaniu i stwierdzeniu wyraźnie obrzękniętej okolicy prawego stawu kolanowego, bolesności i jego ograniczonej ruchomości, przewieźli M. K. do (...) Publicznego Szpitala (...) w S..
Dowód: przesłuchanie M. K. k. 23-24, dokumentacja medyczna k. 34.
W Szpitalu rozpoznano u M. K. złamanie kłykcia bocznego prawej kości piszczelowej. M. K. został przyjęty do Oddziału Urazowo-Ortopedycznego. W dniu 24 grudnia 2017 r. przebył leczenie operacyjne: otwarte nastawienie i stabilizację wewnętrzną złamania części bliższej kości piszczelowej prawej z rekonstrukcją powierzchni stawowej piszczelowej. W leczeniu pooperacyjnym stosowano stabilizator i profilaktykę przeciwzakrzepową, odciążenie kulami przez 6 tygodni. Po 2 miesiącach powrócił do zatrudnienia.
Dowód: dokumentacja medyczna zawarta w pliku akt ZUS opisanym jako „Dokumentacja orzeczniczo-lekarska tom 2”.
Jeden z ratowników medycznych w dniu 21 grudnia 2017 r. sporządził kartę medycznych czynności ratunkowych, w której zaznaczył jako miejsce zdarzenia – „w domu”. W wywiadzie zapisał: „mężczyzna lat 63 wezwał (...) z powodu urazu stawu kolanowego prawego, który miał miejsce około 10 dnia dzisiejszego. Pacjent „źle stanął”. W wywiadzie HA, cukrzyca typu 2, utrwalone AF.” M. K. miał możliwość zapoznania się z treścią tej karty dopiero po opuszczeniu placówki medycznej w dniu 27 grudnia 2017 r. Nie koncentrował się wówczas na jej zapisach, a jedynie na zalecaniach medycznych.
Dowód: przesłuchanie M. K. k. 23-24, karta medycznych czynności ratunkowych k. 34.
Na skutek wypadku przy pracy w dniu 21 grudnia 2017 r. M. K. doznał złamania kłykcia bocznego prawej kości piszczelowej, które było leczone operacyjnie. Obecnie skutkiem wypadku jest nieznaczne ograniczenie ruchomości prawego stawu kolanowego – ograniczenie wyprostu 10 stopni - powodujące długotrwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 5 %.
Dowód: opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii M. G. k. 35-38.
Pracodawca sporządził protokół powypadkowy, w którym uznał zdarzenie za wypadek przy pracy.
Niesporne
M. K. nie cierpi na schorzenia wiążące się omdleniami, utratą świadomością bądź zawrotami głowy.
Dowód: przesłuchanie M. K. k. 23-24.
Sąd zważył, o następuje:
Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (t.j. – Dz.U. z 2019 r., poz.1205), zwanej dalej „ustawą wypadkową”, jednorazowe odszkodowanie przysługuje ubezpieczonemu, który wskutek wypadku przy pracy doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Definicja stałego i długotrwałego uszczerbku na zdrowiu zawarta została w art. 11 ust. 2 i 3 ustawy wypadkowej. W myśl wymienionych przepisów stały uszczerbek na zdrowiu stanowi takie naruszenie sprawności organizmu, które powoduje upośledzenie jego czynności nie rokujące poprawy, natomiast uszczerbek długotrwały naruszenie sprawności organizmu powodujące upośledzenie jego czynności na okres przekraczający sześć miesięcy, mogące jednak ulec poprawie. Za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą: podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych (art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy wypadkowej).
W przedmiotowej sprawie organ rentowy kwestionował fakt, iż w dniu 21 grudnia 2017 r. ubezpieczony doznał wypadku przy pracy w rozumieniu ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Organ podnosił, iż wątpliwości budzą rozbieżności pomiędzy ustaleniami zespołu powypadkowego, a zapisami zawartym w dokumentacji medycznej z dnia zdarzenia. Organ rentowy powołał się na przepis art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy wypadkowej, zgodnie z którym Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmawia przyznania świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego w razie, gdy protokół powypadkowy lub karta wypadku zawierają stwierdzenia bezpodstawne.
Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zeznania świadka, ubezpieczonego jak i w oparciu o dokumentację medyczną oraz materiały zgromadzone przez pracodawcę w toku postępowania powypadkowego.
Zrelacjonowany przez zeznającego M. K. przebieg wydarzeń w dniu 21 grudnia 2017 r. nie budził wątpliwości, co do jego prawdziwości. Ubezpieczony w sposób spójny opisał jego przebieg, miejsce, w którym doszło do wypadku (siedziba pracodawcy) i rodzaj doznanego urazu. Zeznania ubezpieczonego pozostawały niezmienne, a wersja zdarzeń przez niego opisywana była jednakowa zarówno na etapie postępowania powypadkowego (wyjaśnienia złożone celem sporządzenia dokumentacji powypadkowej) jak i w postępowaniu sądowym. Okoliczność, że ubezpieczony jest zainteresowany korzystnym rozstrzygnięciem sprawy nie stanowi wystarczającej podstawy do poddania w wątpliwość jego zeznań, gdy brak dowodów na to, że do zdarzenia doszło w innym miejscu (za taki dowód sąd nie uznał zapisów w dokumentacji medycznej). Powoływanie się przez organ rentowy jedynie na zapis w dokumentacji medycznej, który to miałby świadczyć o niewiarygodności ubezpieczonego, jest niewystarczający. Zapisy w karcie medycznej nie mogą stanowić wystarczającej przeciwwagi dla dowodów w postaci zeznań. Świadek T. K. w swoich zeznaniach przekonująco wyjaśnił, że zobaczył ubezpieczonego siedzącego na schodach bezpośrednio po upadku, skarżącego się na ból nogi i odwiózł go do domu. Rozbieżności w dokumentacji nie świadczą o tym, że zdarzenie nie miało miejsca bądź zdarzyło się poza miejscem pracy, w szczególności, że ubezpieczony nie miał możliwości, aby na bieżąco, tj. w dniu 21 grudnia 2017 r., zapisy w spornej karcie weryfikować i korygować. Wysoce prawdopodobne jest, iż zapis „miejsce zdarzenia – w domu” dokonany przez ratownika medycznego wynikał z faktu, że w tym miejscu przeprowadzana była interwencja medyczna i poszczególnych zapisów ratownik medyczny dokonał w oparciu o własne spostrzeżenia w miejscu interwencji. Sam pracodawca uznał zdarzenie z dnia 21 grudnia 2017 r. za wypadek przy pracy przyjmując, że jego przebieg był taki, jak wskazał ubezpieczony. Okoliczności i przebieg zdarzenia potwierdził w niniejszym postępowaniu świadek T. K., którego zeznania zawarte w dokumentacji powypadkowej stanowią relację przebiegu zdarzeń zbieżną z wersją przedstawioną przez ubezpieczonego.
Upadek ze schodów w trakcie wykonywania obowiązków służbowych na rzecz pracodawcy w dniu 21 grudnia 2017 r. spowodował u M. K. uraz prawej kości piszczelowej. Zdarzenie to, w ocenie Sądu, powinno być zakwalifikowane ze względu na nagłość, przyczynę zewnętrzną i związek z pracą jako wypadek przy pracy będący przedmiotem niniejszego postępowania.
Ustawa o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych nie zawiera definicji przyczyny zewnętrznej wypadku. Definicja ta wypracowana została przez wieloletnie orzecznictwo. I tak przyczyną zewnętrzną wypadku może być każdy czynnik pochodzący spoza organizmu poszkodowanego zdolny w istniejących warunkach wywołać szkodliwe skutki, w tym także pogorszyć stan zdrowia pracownika dotkniętego już schorzeniem samoistnym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 sierpnia 1999 r. w sprawie II UKN 87/99 opublikowany w OSNAP 2000/20/760).
Na gruncie ustalonego stanu faktycznego, należy w sposób jednoznaczny stwierdzić, że upadek ze schodów miał charakter zewnętrzny, albowiem nie wynikał z jakiejkolwiek samoistnej reakcji organizmu związanej z jakimkolwiek istniejącym schorzeniem. Tej okoliczności organ rentowy nie kwestionował.
W przedmiocie wysokości doznanego przez ubezpieczonego uszczerbku na zdrowiu wypowiedział się biegły sądowy z zakresu chirurgii urazowo-ortopedycznej M. G., który, po badaniu ubezpieczonego i analizie dostępnej dokumentacji medycznej przyjął, że długotrwały uszczerbek na zdrowiu M. K. z uwagi na ograniczenie ruchomości prawego stawu kolanowego wynosi 5 % na podstawie punktu 155a tabeli stanowiącej załącznik do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (Dz. U. Nr 234, poz. 1974) wydanego w oparciu o delegację ustawową zawartą w art. 11 ust. 5 ustawy wypadkowej, odnoszącego się do trwałego ograniczenia ruchomości stawu kolanowego w następstwie uszkodzeń samego stawu (uszkodzenia więzadłowe, torebkowe, łąkotek, kości tworzących staw kolanowy itd.) - w zależności od charakteru przykurczu i zakresu ubytku funkcji: utrata ruchomości w zakresie 0-40° za każde 2° ubytku ruchu w granicach 1 %, co przy ograniczeniu wyprostu w stawie kolanowym 10 stopni dało 5%.
Sąd uznał sporządzoną przez biegłego opinię za w pełni rzetelną i wiarygodną. Opinia jest pełna i spójna, zawiera w sposób logiczny i przekonujący umotywowane wnioski korespondujące z wykonanymi badaniami (szczegółowo opisanymi w opinii) i przeprowadzoną analizą dokumentacji medycznej ubezpieczonego, wreszcie wydana została przez wysokiej klasy fachowca o wieloletnim doświadczeniu klinicznym i specjalności odpowiedniej do schorzenia ubezpieczonego. Żadna ze stron nie wniosła zastrzeżeń do treści opinii.
Mając na uwadze wszystko powyższe, sąd podzielając opinię biegłego, w oparciu o art. 477 14 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję poprzez przyznanie ubezpieczonemu jednorazowego odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy w dniu 21 grudnia 2017 r. za 5 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.
1. (...)
2. (...)
3. (...)
(...)