UZASADNIENIE

Nie później niż w dniu 09 listopada 2018 roku Z. B. jechał pojazdem marki V. (...) o nr rej (...) drogą krajową nr (...). Wraz z nim, samochodem marki F. (...) poruszał się jego znajomy Z. J.. W miejscowości L. w pojeździe V. (...) nastąpiła awaria akumulatora, wskutek czego Z. B. nie mógł kontynuować jazdy. Wobec tego przesiadł się do samochodu prowadzonego przez Z. J. i udał się z nim w dalszą drogę. Samochód marki V. (...) pozostawił zaś na drodze, km 15, 272 hm 1, w ten sposób, że jego część znajdowała się na poboczu drogi, a lewe koła na pasie ruchu, co utrudniało ruch innym pojazdom. Nadto Z. B. nie włączył świateł awaryjnych, ani nie umieścił za samochodem ostrzegawczego trójkąta odblaskowego w celu zasygnalizowania postoju pojazdu.

W związku ze zgłoszeniem o utrudniającym ruch pojeździe na trasie K. - L., na miejsce ok. godz. 14.45 udali się funkcjonariusze Komendy Powiatowej Policji w W.. Na miejscu zastosowali ruch wahadłowy i wezwali lawetę, która odholowała pojazd z miejsca postoju.

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia obwinionego Z. B. (k. 17)

- częściowo zeznania świadka Z. J. (k. 24, k. 29, 00:09:24-00:16:52 na k. 57)

- zeznania świadka R. Z. (00:16:52-00:23:27 na k. 57-57v)

- notatka urzędowa (k. 4)

- dokumentacja fotograficzna (k. 5)

Z. B. urodził się w (...) roku. Jest rozwiedziony. Ma dwoje dorosłych dzieci. Nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Posiada wykształcenie wyższe – prawnicze. Jest osoba bezrobotną. Jest właścicielem samochodu marki V. (...).

Dowód:

- dane o osobie podejrzanej (k. 18)

Wyrokiem nakazowym z dnia 02 kwietnia 2019 roku Z. B. został uznany za winnego popełnienia wykroczenia z art. 90 kw i art. 97 kw w zw. z art. 50 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym i ukarany karą grzywny w kwocie 200 złotych. Od wskazanego wyroku nakazowego Z. B. złożył skutecznie sprzeciw (k. 42).

Z. B. na etapie czynności wyjaśniających, będąc przesłuchanym, jako osoba co do której istnieje uzasadniona podstawa do sporządzenia przeciwko niej wniosku o ukaranie, nie przyznał się do zarzucanych mu czynów i złożył wyjaśnienia. Podał, że w pojeździe rozładował się akumulator i zmuszony był do zepchnięcia pojazdu na pobocze drogi, z zachowaniem zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Zepchnął samochód do rowu i częściowo na pobocze o podłożu trawy. Samochód pozostawił poza powierzchnią asfaltu i za białą linią krawędzi drogi. Nie zagrażał on bezpieczeństwu ruchu. Załączył światła awaryjne, które i tak nie pulsowały, bo brak było prądu. Dodatkowo umieścił trójkąt ostrzegawczy za pojazdem, w odpowiedniej odległości. Z drugiego pojazdu, którym holowano uszkodzony pojazd, wyciągnął trójkąt ostrzegawczy, który został umieszczony również przed pojazdem od strony T.. Pojazdem holującym kierował Z. J.. (k. 17). W sprzeciwie obwiniony podtrzymał przedstawiony na etapie czynności wyjaśniających przebieg zdarzenia (k. 42-43).

Z. B. - prawidłowo wezwany na termin rozprawy (k. 56), nie stawił się i nie złożył wyjaśnień przed Sądem. W ocenie Sądu materiał dowodowy zgromadzony dotychczas był jednak kompletny i pozwalał na poczynienie kategorycznych ustaleń w niniejszej sprawie.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego w części. Wyjaśnienia obwinionego co do faktu pozostawienia samochodu z powodu jego usterki na trasie K. - L. Sąd uznał za wiarygodne. Wyjaśnienia w tym zakresie są spójne, logiczne. Korelują one z zeznaniami świadka Z. J., R. Z. i sporządzoną przez przybyłych na miejsce funkcjonariuszy Komendy Powiatowej Policji w W. dokumentacją fotograficzną.

Na przymiot wiarygodności nie zasługiwały wyjaśnienia obwinionego w zakresie tego, że pozostawił on samochód poza powierzchnią asfaltu i za białą linią. Przeczy temu dokumentacja fotograficzna wykonana na miejscu. Wynika z niej jednoznacznie, że pojazd lewymi kołami wykracza poza linię. Na wiarę nie zasługują też wyjaśnienia w części, w której obwiniony podał, że załączył światła awaryjne, które i tak nie pulsowały, bo brak było prądu i dodatkowo umieścił trójkąt ostrzegawczy za i przed pojazdem, w odpowiedniej odległości oraz że pojazd był holowany. Z dokumentacji fotograficznej jednoznacznie wynika, że ani przed, ani za pojazdem nie znajdował się trójkąt ostrzegawczy. Nadto wyjaśnienia obwinionego stoją w tym zakresie w sprzeczności z zeznaniami świadka Z. J., który przyznał, co prawda, że niemożliwe było załączenie świateł, jednakże trójkąty ostrzegawcze nie zostały umieszczone na drodze z uwagi na niemożliwość ich wyciągnięcia z załadowanych pojazdów.

Sąd generalnie dał wiarę zeznaniom świadka Z. J. (k. 24, k. 29, 00:09:24-00:16:52 na k. 57). Świadek ten podał, że w dniu 09 listopada 2018 roku jechał na dwa samochody ze Z. B.. Prowadził pojazd marki F. (...), a Z. V. C.. W trakcie jazdy Z. B. padł akumulator. Postanowił pozostawić go na poboczu drogi bez stosownego zabezpieczenia – trójkąt ostrzegawczy. Z. J. wskazał, że nie holował tego pojazdu. Po tym, gdy Z. B. pozostawił pojazd marki V., wsiadł do F. (...) i pojechali razem w stronę T.. Podał nadto, że samochód nie miał świateł oraz że całe samochody były zapakowane pod sufit, bo Z. B. się przeprowadzał i chyba nie było szansy, żeby wyciągnąć trójkąt. Zeznania w tym zakresie są spójne, logiczne i korespondują z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość prawdziwość jego relacji w tym zakresie.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka złożonym przed Sądem, że zdarzenie to miało miejsce po godz. 19.00. Przesłuchany dwukrotnie w toku postępowania wyjaśniającego świadek potwierdził, że jechał wraz z Z. B. w dniu 09 listopada 2018 roku. Interwencja Policji miała zaś miejsce ok. godz. 14.45, a zatem wyklucza to czas zdarzenia podany przez Z. J. przed Sądem. Nadto przesłuchany w charakterze świadka funkcjonariusz Policji podał, że w toku podjętych czynności ustalono, że samochód stał na trasie od godzin porannych.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka R. Z. (00:16:52-00:23:27 na k. 57-57v). Sąd uznał jego zeznania za w pełni wiarygodne, ponieważ były spójne i bezstronne. Jako funkcjonariusz publiczny nie miał on żadnego interesu w wydaniu przez Sąd określonego rozstrzygnięcia. Z zeznań tego świadka wynika, że w dniu 09 listopada 2018 roku w godzinach popołudniowych udał się do miejscowości L., bowiem na drodze krajowej pozostawiony został pojazd, który utrudnia ruch. Samochód był otwarty, nie było ani trajkotów, ani świateł awaryjnych. Jego kolega z patrolu ustalił, że pojazd stał od godzinnych rannych. Przez około 2 godziny była potrzeba zastosowania ruchu wahadłowego. Świadek wskazał, że mogło dojść w tym miejscu do tragedii.

Rekonstruując stan faktyczny i ustalając sprawstwo oraz winę obwinionego, Sąd oparł się również na dowodach z dokumentów. Nie budziły one wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności oraz faktów, na których okoliczność zostały sporządzone lub ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Należy wskazać, że szczególnie istotna w kontekście oceny zachowania obwinionego była dokumentacja fotograficzna (k. 5) sporządzona przez funkcjonariuszy Policji przeprowadzających interwencję. Na fotografiach tych widoczne jest, gdzie w dniu 09 listopada 2018 roku pozostawiony był samochód Z. B.. Wynika z niej także okoliczność, że sposób pozostawienia samochodu utrudniał ruch na drodze.

W oparciu o ustalony stan faktyczny i przeprowadzoną ocenę dowodów Sąd przyjął, iż obwiniony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu przez oskarżyciela publicznego czynu.

Z. B. został obwiniony o to, że w dniu 9 listopada 2018 r. o godzinie 14.38 w miejscowości L. na Drodze Krajowej numer (...), km 15, 272 hm 1 pozostawił samochód marki V. (...) o nr rej. (...), którego lewe koła znajdowały się na pasie ruchu czym utrudniał ruch kołowy na drodze publicznej oraz o to, że w tym samym miejscu i czasie nie dopełnił obowiązku sygnalizowania postoju pojazdu z powodu jego uszkodzenia poprzez umieszczenie za pojazdem ostrzegawczego trójkąta odblaskowego i włączonych świateł awaryjnych, tj. o wykroczenie z art. 90 kw i art. 97 kw w zw. z art. 50 ust. 2 pkt A ustawy prawo o ruchu drogowym.

W myśl art. 97 kw, uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawi podlega karze grzywny do 3000 złotych albo karze nagany. Jest to przepis o charakterze blankietowym. Uzupełniając inne regulacje kodeksowe, ma on służyć sankcjonowaniu zachowań określonych w ustawie – Prawo o ruchu drogowym (uprd) oraz przepisach wydanych na jej podstawie.

Zgodnie z art. 50 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2018.1990 t.j. z dnia 2018.10.17), postój pojazdu silnikowego lub przyczepy z powodu uszkodzenia lub wypadku należy sygnalizować poza obszarem zabudowanym - przez umieszczenie w odległości 30-50 m za pojazdem ostrzegawczego trójkąta odblaskowego i włączenie świateł awaryjnych; w razie gdy pojazd nie jest wyposażony w światła awaryjne, należy włączyć światła pozycyjne.

Samochód marki V. (...) o nr rej. (...) z uwagi na awarię został pozostawiony przez Z. B. na drodze krajowej numer (...), na trasie K. – L., poza obszarem zabudowanym. Okoliczność ta jest bezsporna. Samochód nie miał włączonych ani świateł awaryjnych, ani – wbrew twierdzeniom obwinionego – nie umieszczono za nim ostrzegawczego trójkąta odblaskowego. Znajduje to potwierdzenie zarówno w zeznaniach świadków: Z. J. - podróżującego wraz ze Z. B., jak i funkcjonariusza Policji R. Z., jak i innych dowodach zgromadzonych w toku postępowania: dokumentacji fotograficznej. Ze źródeł tych jednoznacznie wynika, gdzie został pozostawiony samochód Z. B. oraz okoliczność, że postój ten nie został we właściwy sposób zasygnalizowany.

Zgodnie z art. 90 kw, karze podlega, kto tamuje lub utrudnia ruch na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu.

Strona przedmiotowa obejmuje zachowanie sprawcy polegające na tamowaniu lub utrudnianiu ruchu na drodze publicznej lub w strefie zamieszkania, co prowadzi do zagrożenia bezpieczeństwu w ruchu. Mogą to być różne formy zachowań. Może ono polegać na zatrzymaniu ruchu pojazdów w celu przemieszczenia się na drugą stronę jezdni, kierowane samowolą działającego, albo przenoszeniem lub przewożeniem przedmiotów, może też polegać na zatrzymaniu pojazdu w niewłaściwym miejscu, nieprawidłowym manewrowaniu, nieprawidłowym używaniu kierunkowskazów, zasłonięciu widoczności. Mogą to być zachowania zarówno pieszych, jak i kierowców. (Bojarski Tadeusz (red.), Kodeks wykroczeń. Komentarz, wyd. VI, Opublikowano: WKP 2019)

Niewątpliwie też Z. B. swoim zachowaniem wypełnił znamiona wykroczenia z art. 90 kw. Gdy prowadzony przez niego samochód marki V. (...) o nr rej. (...) uległ awarii, pozostawił go w ten sposób, że jego lewe koła znajdowały się na pasie ruchu. Jego zachowanie doprowadziło do utrudnienia ruchu na drodze krajowej numer (...). Okoliczność ta w szczególności wynika ze sporządzonej z miejsca zdarzenia dokumentacji fotograficznej.

Jednocześnie wina obwinionego nie budziła wątpliwości, gdyż nie zachodziły żadne okoliczności ją wyłączające.

Sąd uznał obwinionego Z. B. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, to jest wykroczenia z art. 90 kw i art. 97 kw w zw. z art. 50 ust. 2 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U.2018.1990 t.j. z dnia 2018.10.17) i za to na podstawie art. 90 kw w zw. z art. 24 § 1 kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierzył mu karę 200 złotych grzywny.

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze dyrektywy z art. 33 kw. W ocenie Sądu kara grzywny w orzeczonym wymiarze jest adekwatna i spełnia kryteria z art. 33 § 1 kw, a jednocześnie uwzględnia sytuację majątkową i rodzinną obwinionego. Zrealizuje ona cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do obwinionego. Kara ta nie jest nadmiernie surowa, a jednocześnie w pełni adekwatna do stopnia winy oraz społecznej szkodliwości przedmiotowego czynu, uwzględnia sytuację materialną obwinionego i pozwoli na osiągnięcie celów kary tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego, jak i w płaszczyźnie społecznego jej oddziaływania.

Na podstawie art. 118 § 1 kpw i art. 119 kpw w zw. z art. 627 kpk Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Wąbrzeźnie 30 złotych tytułem opłaty oraz obciążył go kwotą 120 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków. W ocenie Sądu uiszczenie przez obwinionego tych kosztów nie przekracza jego możliwości finansowych.