UZASADNIENIE

W toku przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 marca 2018 roku w O. na ul. (...), oskarżony C. K. doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, w kwocie 19936,71 zł., Bank (...) Spółka Akcyjna. Przybył on do oddziału tego banku i zawarł umowę o kredyt na miarę, nr (...). Celem zawarcia przedmiotowej umowy C. K. przedłożył w banku nierzetelne oświadczenie, którego treść potwierdził własnoręcznym podpisem, złożonym pod wnioskiem o produkt kredytowy z dnia 12 marca 2018 r. Oświadczenie to dotyczyło okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania w/w kredytu. Była to informacja o rzekomym zatrudnieniu oskarżonego w firmie P. P.H.U. (...), na stanowisku monter placów zabaw i uzyskanych dochodach w wysokości 2200 zł. netto, z tytułu umowy o pracę na czas nieokreślony. W takim stosunku pracy oskarżony wówczas nie pozostawał, a zła sytuacja finansowa uniemożliwiała mu wywiązanie się z zaciągniętego zobowiązani finansowego.

Dowód:

- zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa k. 1-2

- wniosek o produkt kredytowy wraz z załącznikami k. 3-6

- umowa o kredyt na miarę k. 7-17

- zeznania świadka P. M. (1) k. 20-21

- informacja PPHU (...) k. 29

- pozew o zapłatę k. 38

- nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 36

- protokół pobrania materiału porównawczego k. 38

- karta informacyjna pojazdu k. 46

- wniosek k. 48

- dokumenty k. 49

- zaświadczenie

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 105

Wyrokiem z dnia 17 października 2019 r., sygn. akt I C 320/19 Sąd Rejonowy w Lublińcu wydział I Cywilny zasądził od C. K. na rzecz (...) Bank (...) S.A. z/s w W. kwotę 20.334,93 zł., wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwoty

- 19.327,36 zł. od dnia 15.01.2019 r. do dnia zapłaty

- 1.007,57 zł., od dnia 25.02.2019 r. do dnia zapłaty.

W dniu rozprawy wyrok ten nie był prawomocny.

Dowód:

- wyrok k. 116

Oskarżony C. K. w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego muc czyny oraz odmówił składania wyjaśnień. W toku postępowania sądowego oskarżony również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz wyjaśnił, iż zgłosił się do biura kredytowego w O.. Powiedział w banku, że pracował w firmie budowlanej, w firmie PPHU (...), na stanowisku monter placów zabaw na czas nieokreślony. Po dopełnieniu formalności oskarżony otrzymał kredyt. Spłacił jego dwie raty, a potem przestał spłacać bo nie miał dochodu i majątku. Gdy zaciągał kredyt też nie miał majątku, a jego dochód wynosił 645 zł., zasiłku stałego z MOPS.

Na pierwszej rozprawie złożony został wniosek z art. 387 § 1 kpk, zmodyfikowany zgodnie ze wskazaniami Sądu na drugiej rozprawie. Zaproponowana została kara 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności, (stosując art. 37 a kk) polegająca na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. Taką propozycję Sąd zaakceptował.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego k. 59-60, 105

Oskarżony C. K. urodził się (...) w L.. Posiada wykształcenie zawodowe, jest mechanikiem kierowcą, nie pracuje, nie posiada majątku. Jest kawalerem. Był karany sądownie. Nie leczył się psychiatrycznie.

Dowód:

- dane osobowe k. 64, 104

- dane o karalności k. 67-68

- orzeczenia k. 96-98

Na podstawie ustalonego wyżej stanu faktycznego, Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Oskarżony stanął pod zarzutem tego że w dniu 12 marca 2018roku w O. na ul. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 19936,71 zł Bank (...) Spółka Akcyjna, w ten sposób, że w oddziale Banku (...) Spółka Akcyjna zawarł umowę o kredyt na miarę nr (...), czym wprowadził pożyczkodawcę w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania finansowego, jednocześnie w celu uzyskania dla siebie w/w kredytu złożył nierzetelne oświadczenie, którego treść pisemnie potwierdził składając swój podpis pod wnioskiem o produkt kredytowy z dnia 12 marca 2018r, dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania w/w kredytu w postaci informacji o zatrudnieniu w firmie P. P.H.U. (...), na stanowisku monter placów zabaw i uzyskanych dochodach w wys. 2.200 zł netto z tytułu umowy o pracę na czas nieokreślony, działając na szkodę Banku (...) Spółka Akcyjna z/s w (...) przy ul. (...), tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 297 § 1 kk przy zast. art. 11 § 2 kk.

Zebrany w niniejszej sprawie materiał dowodowy dał podstawy do uznania oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu. Na sprawstwo i winę oskarżonego wskazują spójne, wyczerpujące, tworzące logiczną całość dowody przeprowadzone w toku postępowania, tj.: zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa k. 1-2, wniosek o produkt kredytowy wraz z załącznikami k. 3-6, umowa o kredyt na miarę k. 7-17, zeznania świadka P. M. (1) k. 20-21, informacja PPHU (...) k. 29, pozew o zapłatę k. 38, nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 36, protokół pobrania materiału porównawczego k. 38, karta informacyjna pojazdu k. 46, wniosek k. 48, dokumenty k. 49, zaświadczenie, wyrok cywilny.

Powyższym dowodom Sąd dał wiarę w całości i oparł na nich ustalony wyżej stan faktyczny. Dowody te są bowiem – jak wskazano - spójne, logiczne oraz wzajemnie ze sobą korespondują.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego złożonym przed Sądem, bowiem są one zbieżne z pozostałym, zgromadzonym materiałem dowodowym. Sąd nie dał wiarę oskarżonemu w zakresie stwierdzeń, że nie przyznaje się do zarzucanego mu czynu, i w tej części Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za przyjętą linię obrony.

Podejmując analizę prawną należy wskazać, iż zachowanie opisane w znamionach przestępstwa oszustwa, skierowane jest na osobę, którą sprawca zamierza doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Jest to działanie złożone i może polegać na: wprowadzeniu w błąd, wyzyskaniu błędu tej osoby lub jej niezdolności do pojmowania przedsiębranego działania. Błędem jest niezgodność między obiektywną rzeczywistością, a jej odbiciem w świadomości człowieka. Wprowadzenie w błąd to zachowanie, które prowadzi do wywołania u danej osoby błędu, a więc fałszywego odzwierciedlenia rzeczywistości w świadomości tej osoby. Przestępstwo oszustwa jest przestępstwem materialnym. Jego skutkiem jest doprowadzenie pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Przestępstwo oszustwa określone w art. 286 § 1 k.k. jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, aby zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym w przypadku oszustwa jest osiągnięcie korzyści majątkowej. Sprawca, podejmując zachowanie, musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która stanowić ma rezultat jego zachowania. Charakterystyczny dla strony podmiotowej tego przestępstwa zamiar bezpośredni powinien obejmować zarówno cel działania sprawcy, jak i sam sposób działania zmierzającego do zrealizowania tego celu. Sprawca musi chcieć użyć takiego właśnie sposobu działania, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i cel ten musi stanowić punkt odniesienia przy realizowaniu każdego ze znamion przedmiotowych przestępstwa. Zamiar sprawcy w płaszczyźnie intelektualnej musi więc obejmować dwa elementy. Z jednej strony, sposób zachowania sprawcy, tzw. środek intelektualny, jakim jest w przypadku oszustwa wprowadzenie w błąd, wyzyskanie błędu lub niezdolności osoby rozporządzającej mieniem do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Z drugiej strony, sprawca musi mieć świadomość, że co najmniej może uzyskać korzyść majątkową z planowanego zachowania, w wyniku zastosowanego sposobu działania oraz świadomość więzi przyczynowej łączącej podejmowane przez niego działania z niekorzystnym rozporządzeniem mieniem. W płaszczyźnie woluntatywnej zamiar oszustwa przyjmować musi postać chęci skierowanej na zachowanie prowadzące do wywołania błędu, wyzyskania błędu lub wyzyskania niezdolności osoby rozporządzającej mieniem do należytego pojmowania przedsiębranego działania, chęci doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez osobę, w stosunku do której sprawca podejmuje działania wprowadzające w błąd, zaniechania poinformowania o pozostawaniu przez tę osobę w błędnym przekonaniu lub zachowania polegającego na wyzyskaniu jej niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania oraz chęci osiągnięcia przy pomocy obu opisanych wyżej zachowań korzyści majątkowej (por. wyrok SN z 14 stycznia 2004 r., IV KK 192/03). Elementy przedmiotowe oszustwa muszą mieścić się w świadomości sprawcy i muszą być objęte jego wolą. Sprawca nie tylko musi chcieć uzyskać korzyść majątkową, lecz musi także chcieć w tym celu użyć określonego sposobu działania lub zaniechania.

Dokonując subsumcji stanu faktycznego pod odpowiedni przepis prawa wskazać należy, iż oskarżony w dniu 12 marca 2018roku w O. na ul. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 19936,71 zł Bank (...) Spółka Akcyjna, w ten sposób, że w oddziale Banku (...) Spółka Akcyjna zawarł umowę o kredyt na miarę nr (...), czym wprowadził pożyczkodawcę w błąd co do zamiaru i możliwości wywiązania się z zaciągniętego zobowiązania finansowego, jednocześnie w celu uzyskania dla siebie w/w kredytu złożył nierzetelne oświadczenie, którego treść pisemnie potwierdził składając swój podpis pod wnioskiem o produkt kredytowy z dnia 12 marca 2018r, dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania w/w kredytu w postaci informacji o zatrudnieniu w firmie P. P.H.U. (...) na stanowisku monter placów zabaw i uzyskanych dochodach w wys.2200zł netto z tytułu umowy o pracę na czas nieokreślony, działając na szkodę Banku (...) Spółka Akcyjna z/s w (...) przy ul. (...), czym wyczerpał ustawowe znamiona czynu z art. tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 297 § 1 kk przy zast. art. 11 § 2 kk.

Na rozprawie został złożony wniosek z art. 387 § 1 kpk, który w ostatecznej wersji został uwzględniony przez Sąd.

Sąd uznał więc oskarżonego C. K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 297 § 1 kk przy zast. art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 286 § 1 kk przy zast. art. 11 § 3 kk i art. 37 a kk orzekł karę 1 (jednego) roku i 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując oskarżonego na podstawie art. 34 § 1a pkt 1 kk i art. 35 § 1 kk do wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym.

Na podstawie § 17 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. poz. 1714 ze zm.) Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. M. (2) kwotę 516,60 zł tytułem obrony z urzędu, w tym 23 % podatku VAT w kwocie 96,60 zł.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) Sąd zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sąd wymierzył karę zgodnie z wnioskiem z art. 387 § 1 kpk, w granicach określonych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Przestępstwo oszustwa zagrożone jest karą od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności. Stosując art. 37 a kk możliwe było orzeczenie kary ograniczenia wolności. W kwestii naprawienia szkody zważyć należy, iż zapadł wyrok SR W Lublińcu, IC 320/19. k. 116.

Na podstawie art. 624 § kpk i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych Sąd zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych. Oskarżony nie posiada bowiem majątku i nie pracuje.