WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Powódka M. L. domagała się zasądzenia na jej rzecz od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 6.800 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 12.09.2013r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia na jej rzecz od strony pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, iż w dniu 24.08.2010r. we W. miała miejsce kolizja drogowa, wskutek której powódka została poszkodowana. Sprawcą zdarzenia był Z. G., kierujący pojazdem V. (...) o nr rej. (...). Strona pozwana uznała co do zasady swoją odpowiedzialność. Na skutek zdarzenia powódka trafiła do szpitala. Rozpoznano u niej skręcenie odcinka szyjnego kręgosłupa, zalecono noszenie kołnierza oraz przepisano leki przeciwbólowe. Na skutek tych obrażeń powódka była na zwolnieniu lekarskim od 25.08.2010r. do 22.09.2010r. i nie była zdolna do odbywania praktyk lekarskich. Powódka odczuwała silne bóle, które uniemożliwiały jej normalne funkcjonowanie i swobodne poruszanie się. Miała trudności z wykonywaniem takich czynności jak ubieranie się, spożywanie posiłków, zmagała się także z dolegliwościami bólowymi głowy. Od 2013r. powódka kontynuuje leczenie. Obecnie powódka w dalszym ciągu cierpi na dolegliwości bólowe, odczuwa skurcze odcinka szyjnego kręgosłupa, nie może swobodnie uprawiać bez żadnych ograniczeń sportu (basen, fitness), nawet proste czynności wykonywane w szybkim tempie doprowadzają poszkodowaną do bolesnych skurczy. W 2014r. została skierowana na miesięczną fizjoterapię. Powódka nadal ma ograniczoną ruchomość szyi i nie może skręcać głowy, nie może także dźwigać ani podnosić cięższych rzeczy. Bóle pojawiają się także w przypadku pracy przez powódkę w pozycji siedzącej dłużej niż 4h dziennie.

Powódka wskazała, iż strona pozwana przyznała jej w toku postępowania likwidacyjnego kwotę 3.200 zł tytułem zadośćuczynienia i ustaliła 2 %-owy stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu. Zarzuciła, iż nie zgadza się z wysokością przyznanego zadośćuczynienia, jak i z ustalonym uszczerbkiem na zdrowiu, wskazując, iż jest on znacznie wyższy.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz strony pozwanej kosztów postępowania według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko strona pozwana wskazała, iż w toku postępowania likwidacyjnego wypłaciła powódce zadośćuczynienie w wysokości 3.200 zł oraz odszkodowanie w kwocie 288,66 zł. Ponadto dodała, iż u powódki został stwierdzony uszczerbek na zdrowiu w wysokości 2%. Wartość przyznanego powódce zadośćuczynienia jest w ocenie strony pozwanej odpowiednia do stopnia dolegliwości będących następstwem wypadku i stanowi odpowiednią rekompensatę za doznaną krzywdę.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24.08.2010r. powódka M. L. wracała z praktyk studenckich we W. z koleżanką N. W. samochodem marki P. (...). W chwili zdarzenia powódka miała 20 lat. Pojazdem kierowała N. W.. Powódka siedziała na tylnym siedzeniu, za kierowcą, miała zapięte pasy bezpieczeństwa. W pewnym momencie z drogi podporządkowanej wyjechał Z. G., kierujący pojazdem V. (...) o nr rej. (...), który wymusił pierwszeństwo. Wówczas pojazd P. (...) uderzył przodem w lewy bok V. (...). Sprawca wypadku kierujący V. (...) był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej.

Tego samego dnia powódka z powodu narastających dolegliwości bólowych głowy i kręgosłupa szyjnego zgłosiła się na Pogotowie (...) w L., gdzie po wykonaniu badań, w tym rtg, rozpoznano skręcenie kręgosłupa szyjnego. Zalecono kołnierz ortopedyczny przez 4 tygodnie i leki przeciwbólowe. Powódka odbyła rehabilitację w M. w L.. Nie przebywała na zwolnieniu lekarskim.

Dowód:

- karta informacyjna z dnia 24.08.2010r., k.8,

- dokumentacja medyczna z (...) lek. S. M., k. 10-11,

- wydruk z Systemu (...) z dnia 22.09.2010r., k.9,

- akta szkody nr (...) - na okoliczność przebiegu postępowania likwidacyjnego i jego wyniku, k.44-76,

- zeznania powódki M. L., k.82-83,

- zeznania świadka Ł. L., k. 88-89,

Powódka pismem z dnia 12.08.2013r. zgłosiła szkodę u strony pozwanej, która wpłynęła do strony pozwanej w dniu 13.08.2013r. Strona pozwana decyzją z dnia 20.08.2013r. uznała swoją odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie i przyznała zadośćuczynienie w wysokości 1.800,00 zł w związku z doznanymi przez powódkę w wyniku wypadku z dnia 24.08.2010r. obrażeniami ciała i kwotę 180,00 zł na koszty leczenia. Zaproponowała także zawarcie ugody na łączną kwotę 4.500 zł dla całościowego zaspokojenia roszczeń powódki tytułem zadośćuczynienia i odszkodowania.

Powódka pismem z dnia 04.09.2013r. nie wyraziła zgody na zawarcie powyższej ugody i wskazała, że dolegliwości bólowe powróciły i wymagają konsultacji lekarskiej i rehabilitacji. Pismem z dnia 08.10.2013r. i 18.08.2014r. powódka wezwała stronę pozwaną do zapłaty kwoty 11.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wskutek wypadku z dnia 24.08.2010r.

Strona pozwana decyzją z dnia 13.10.2014r. dopłaciła powódce kwotę 1.400 zł tytułem zadośćuczynienia i kwotę 108,66 zł za koszty leczenia. Łącznie tytułem zadośćuczynienia została powódce wypłacona kwota 3.200 zł. W toku postępowania likwidacyjnego strona pozwana ustaliła 2 %-owy stopień trwałego uszczerbku na zdrowiu u powódki.

Dowód:

- pismo powódki z dnia 12.08.2013r., k.12-13,

- pismo strony pozwanej z dnia 20.08.2013r., k. 14,

- pismo powódki z dnia 04.09.2013r., k.15,

- pismo powódki z dnia 08.10.2013r. z potwierdzeniem nadania, k. 16-17,

- pismo powódki z dnia 18.08.2014r. z potwierdzeniem nadania, k.18-19

- pismo strony pozwanej z dnia 13.10.2014r., k.22,

- akta szkody nr (...) - na okoliczność przebiegu postępowania likwidacyjnego i jego wyniku, k.44-76,

Przed wypadkiem powódka była aktywna fizycznie, pływała, jeździła na rowerze. Nie zażywała żadnych leków, nie leczyła się, nie miała żadnych zmian zwyrodnieniowych. Po wypadku mieszkała u rodziców, przez miesiąc od zdarzenia pomagała powódce mama w zwykłych czynnościach życia codziennego. Miała bóle głowy, karku, szyi. Obecnie powódka zrezygnowała z pływania, rekreacyjnie pozostała jej jazda na rowerze. Do półtora roku od wypadku odczuwała lęk przed jazdą samochodem. Po wypadku powódka chodziła na 10 zabiegów rehabilitacyjnych prywatnie. Obecnie wykonuje ćwiczenia w domu przynajmniej 3 razy w tygodniu. Przy podnoszeniu, przy gwałtownych ruchach, przy zmianie pogody odczuwa ból odcinka szyjnego. Powódka nie może całkowicie skręcić głowy w prawo, ból szyi odczuwa także podczas pracy w biurze przy komputerze. Nie powróciła do pełnej sprawności fizycznej sprzed wypadku.

Dowód:

- zeznania powódki M. L., k.82-83,

- zeznania świadka Ł. L., k. 88-89,

W wyniku przedmiotowego wypadku powódka doznała skręcania kręgosłupa szyjnego z uszkodzeniem aparatu więzadłowo torebkowego. Doznała 4% trwałego uszczerbku na zdrowiu. Wypadek komunikacyjny z dnia 24.08.2010r., w którym uczestniczyła powódka skutkuje do chwili obecnej dolegliwościami bólowymi głowy, dolegliwościami bólowymi i ograniczeniem ruchomości biernej i czynnej kręgosłupa szyjnego. Przebyte urazy są przyczyna znacznych utrudnień w czynnościach życia codziennego, jak i w pracy zawodowej i zmuszają powódkę do przyjmowania leków przeciwbólowych. Przebyty uraz może być w przyszłości przyczyną przedwczesnego rozwoju zmian zwyrodnieniowych.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii M. J., k. 100-103,

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

W niniejszej sprawie odpowiedzialność strony pozwanej z polisy OC wobec powódki za skutki zdarzenia komunikacyjnego z 24.08.2010r. pozostawała okolicznością bezsporną pomiędzy stronami. Strona pozwana uznała roszczenie powódki w przedmiocie zadośćuczynienia do wysokości wypłaconej jej dotychczas z tego tytułu łącznej kwoty 3.200, zł. Natomiast spór dotyczył wysokości należnego zadośćuczynienia, bowiem powódka uważała, że wypłacone jej dotychczas zadośćuczynienie jest zaniżone i nie odpowiada rozmiarowi doznanej przez nią krzywdy.

Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o niekwestionowane dokumenty załączone do pozwu oraz znajdujące się w aktach szkodowych, które potwierdziła opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii, a ponadto rozmiary krzywdy Sąd ustalił w oparciu o zeznania powódki i świadka Ł. L.

Odnosząc się do kwestii wysokości należnego powódce zadośćuczynienia, należy mieć na względzie charakter powyższego jednorazowego świadczenia pieniężnego. Na podstawie art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Natomiast zgodnie art. 445 § 1 k.c. w powyższym przypadku sąd może przyznać odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie jest szczególną formą naprawienia niemajątkowej szkody na osobie, czyli krzywdy. Stanowi rekompensatę pieniężną za doznaną krzywdę przejawiającą się ujemnymi przeżyciami związanymi z cierpieniem fizycznym i psychicznym osoby poszkodowanej wynikającym z uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. Ma na celu ułatwienie przezwyciężenia przez poszkodowanego ujemnych przeżyć psychicznych i przyniesienia mu równowagi emocjonalnej naruszonej przez doznane cierpienia fizyczne i psychiczne. Mimo tego, że obowiązujące przepisy nie wskazują kryteriów jakimi powinien kierować się sąd przy ustalaniu wysokości należnego zadośćuczynienia, to jednak odpowiednie zasady jak i kryteria ustalania wysokości takiego świadczenia pieniężnego zostały ukształtowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego i doktrynie prawa. Biorąc pod uwagę niewymierny i kompensacyjny charakter zadośćuczynienia, należy zaznaczyć, że świadczenie z tytułu zadośćuczynienia nie może stanowić zapłaty symbolicznej, ale musi być pochodną wielkości doznanej krzywdy i przedstawiać dla poszkodowanego ekonomicznie odczuwalną wartość. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z 29 sierpnia 2013 roku, w sprawie I CSK 667/12: „Określając wysokość zadośćuczynienia sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, zwłaszcza okres trwania cierpień fizycznych i psychicznych, ich nasilenie, liczbę i czasookres pobytów w szpitalach, liczbę i stopień inwazyjności ewentualnych zabiegów medycznych, nasilenie i czas trwania ewentualnych dolegliwości bólowych, a nadto trwałość skutków czynu niedozwolonego, wpływ na dotychczasowe życie poszkodowanego, ogólną sprawność fizyczną i psychiczną poszkodowanego oraz prognozy poszkodowanego na przyszłość. Zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny, stad jego wysokość musi przedstawiać realną, ekonomicznie odczuwalna wartość.” Ponadto w wyroku z 09 listopada 2007 roku, w sprawie V CSK 245/07, Sąd Najwyższy stwierdził, że: „ustalenie wysokości zadośćuczynienia przewidzianego w art. 445 § 1 k.c. wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności istotnych dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy, takich jak: wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa oraz inne czynniki podobnej natury.” Decydującym kryterium przy ustalaniu wysokości należnego zadośćuczynienia ma rozmiar doznanej krzywdy i ekonomicznie odczuwalna wartość jednorazowego świadczenia pieniężnego, adekwatna do warunków gospodarki rynkowej (tak właśnie Sąd Najwyższy w wyroku z 08 sierpnia 2012 roku, w sprawie I CSK 2/12).

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci niekwestionowanej dokumentacji lekarskiej zawartej w aktach szkody, opinii biegłego sądowego lekarza z zakresu ortopedii oraz przesłuchania powódki zeznań świadka Ł. L. wskazuje na to, że powódka wskutek wypadku komunikacyjnego z 24.08.2010r. doznała obrażeń ciała w postaci skręcenia kręgosłupa szyjnego z uszkodzeniem aparatu więzadłowo torebkowego. Powyższy uraz wymagał noszenia kołnierza ortopedycznego przez miesiąc czasu. Niewątpliwie doznany przez powódkę uraz wiązał się z dotkliwymi dolegliwościami bólowymi, których największe natężenie miało miejsce bezpośrednio po wypadku i wymagało zażywania leków przeciwbólowych przez powódkę, przy wykonywaniu zwykłych czynności życia codziennego powódka musiała korzystać z pomocy osób trzecich. Leczenie skutków urazu ograniczało sprawność ruchową powódki, będąc źródłem znacznego dyskomfortu. Z przesłuchania powódki wynika, do półtora roku od wypadku odczuwała lęk przed jazdą samochodem, przy podnoszeniu, przy gwałtownych ruchach, przy zmianie pogody nadal odczuwa ból odcinka szyjnego. Po wypadku powódka chodziła na 10 zabiegów rehabilitacyjnych prywatnie. Obecnie wykonuje ćwiczenia w domu przynajmniej 3 razy w tygodniu. Powódka nie może całkowicie skręcić głowy w prawo, ból szyi odczuwa także podczas pracy w biurze przy komputerze. Nie powróciła do pełnej sprawności fizycznej sprzed wypadku. Rozmiar krzywdy powódki pogłębia długotrwałość leczenia skutków urazu oraz występowanie dolegliwości bólowych, wymagających stosowania leków przeciwbólowych. Negatywne skutki urazu dają się również odczuć w sferze aktywności fizycznej powódki, bowiem musiała zrezygnować z pływania, pozostała jej jedynie rekreacyjna jazda na rowerze.

Sąd rozpoznając powyższa sprawę w zakresie rodzaju obrażeń, uszczerbku na zdrowiu oraz rokowań na przyszłość odnośnie stanu zdrowia powódki oparł się na opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii M. J.. W ocenie Sądu opinia ta została sporządzona rzetelnie i wyczerpująco. Zawierała odpowiedź na pytania zadane przez Sad i jest w pełni przydatna do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Sąd oddalił wniosek strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu ortopedii. W ocenie Sądu okoliczności związane z wysokością uszczerbku na zdrowiu powódki nie mają w przedmiotowej sprawie znaczenia, bowiem roszczenie oparte jest na treści art. 444 k.c. i art. 445 k..c., a prowadzenie dalszego postępowania dowodowego prowadziłoby do nieuzasadnionego opóźnienia postępowania. Zebrany w sprawie materiał dowodowy jest wystarczajmy w ocenie Sądu do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Jak wynika z opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii w związku z wypadkiem komunikacyjnym z 24.08.2010r. powódka doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 4%. Wypadek komunikacyjny z dnia 24.08.2010r., w którym uczestniczyła powódka skutkuje do chwili obecnej dolegliwościami bólowymi głowy, dolegliwościami bólowymi i ograniczeniem ruchomości biernej i czynnej kręgosłupa szyjnego. Przebyte urazy są przyczyną znacznych utrudnień dla powódki w czynnościach życia codziennego, jak i w pracy zawodowej i zmuszają powódkę do przyjmowania leków przeciwbólowych. Przebyty uraz może być w przyszłości przyczyną przedwczesnego rozwoju zmian zwyrodnieniowych. Powyższe okoliczności wskazują na to, że rozmiar krzywdy powódki był znaczny, a jej cierpienia fizyczne i psychiczne były długotrwałe. Istotnym elementem indywidualizującym zadośćuczynienie jest wiek poszkodowanego. Powódka w chwili zdarzenia miała 20 lat.

Zadośćuczynienie winno pozostawać w zależności od intensywności cierpień doznanych przez powódkę, czasu ich trwania, ujemnych skutków zdrowotnych, jakie powódka będzie musiała znosić w przyszłości. Ponadto należy podkreślić, że suma zadośćuczynienia powinna przedstawiać dla poszkodowanego ekonomicznie odczuwalną wartość, z drugiej zaś strony nie może prowadzić do jego bezpodstawnego wzbogacenia. Wysokość zadośćuczynienia powinna być zatem – przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego – utrzymana w rozsądnych granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa.

W tym miejscu należy z całą stanowczością zaznaczyć, że wysokość trwałego uszczerbku na zdrowiu jest tylko jedną z przesłanek rozmiaru krzywdy i to nie decydującą, zaś na rozmiar doznanej krzywdy mają wpływ również inne przesłanki, w tym rodzaj obrażeń ciała po wypadku, charakter doznanego urazu, długotrwałość leczenia, stopień natężenia dolegliwości bólowych, wystąpienie uszczerbku na zdrowiu i ujemny wpływ urazu na sytuację życiową osoby poszkodowanej.

Mając na uwadze powyższe wskazówki Sąd ustalając wysokość należnego powódce zadośćuczynienia uwzględnił okoliczność, ze powódka przez miesiąc od wypadku musiała nosić kołnierz ortopedyczny, korzystać z pomocy osób trzecich przy wykonywaniu zwykłych czynności życia codziennego, w związku z urazem kręgów szyjnych kręgosłupa zmuszona była odbyć szereg wizyt lekarskich oraz rehabilitacji, w wyniku zdarzenia doznała również dolegliwości związanych ze stanem psychicznym w postaci lęków przed jazdą samochodem. Powódka do dzisiaj doznaje ograniczeń przy wykonywaniu niektórych czynności życia codziennego, jak i związanych z pracą przy komputerze, doznała także ograniczenia w aktywności fizycznej. Ponadto doznany uraz może być przyczyną przedwczesnych zmian zwyrodnieniowych u powódki.

Po dokonaniu analizy całokształtu okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu powyższych przesłanek, Sąd uznał, na podstawie art. 445 § 1 k.c., że rozmiar doznanej przez powódkę krzywdy uzasadnia przyznanie jednorazowego świadczenia pieniężnego z tytułu zadośćuczynienia w łącznej wysokości 10.000, zł. Biorąc pod uwagę, że dotychczas została już spełniona część świadczenia z tego tytułu w wysokości 3.200, zł, Sąd zasądził od strony pozwanej dalszą kwotę 6.800,00 zł, uwzględniając roszczenie objęte żądaniem pozwu w punkcie I wyroku.

Odsetki ustawowe zostały zasądzone na podstawie art. 481 § 1 i § 2 k.c. od 14.09.2013r. do dnia 31.12.2015r. oraz odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 01.01.2016r. do dnia zapłaty zgodnie z żądaniem pozwu. Sąd uznał, że strona pozwana jako profesjonalista, winna dokonać, w oparciu o zebrane dane i doświadczenie w podobnych sprawach, prawidłowej oceny żądania powódki i przyznać jej świadczenie w terminie 30 dni od zgłoszenia szkody, a zatem jeśli zgłoszenie nastąpiło 13.08.2013r., to od dnia 14.09.2013r. strona pozwana pozostawała w opóźnieniu w spełnieniu świadczenia. Ponieważ powódka żądała odsetek ustawowych od dnia 12.09.2013r., toteż w pozostałym zakresie Sąd powództwo oddalił co do odsetek w punkcie II wyroku.

Rozstrzygnięcie Sądu w przedmiocie kosztów procesu zapadło w punkcie III wyroku na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. oraz na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu. Strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Powódka wygrała proces w całości wobec czego strona pozwana obowiązana jest zwrócić jej koszty procesu w wysokości 1.857,00 zł na które złożyły się koszty wynagrodzenia ustanowionego w sprawie pełnomocnika 1.200 zł, opłaty sądowej od pozwu 340 zł, opłaty skarbowej od złożonego pełnomocnictwa 17 zł i uiszczone zaliczki na koszty wynagrodzenia ustanowionego w sprawie biegłego 300zł.

Natomiast w zakresie brakujących kosztów procesu z tytułu części wynagrodzenia biegłego sądowego, Sąd nakazał w punkcie IV wyroku stronie pozwanej, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, stosownie do rozstrzygnięcia w sprawie, aby uiściła te koszty na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lubinie w wysokości 230,99 zł.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.