UZASADNIENIE

P. R. w dniu 4 stycznia 2019 r. wniósł do Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z dnia 20 listopada 2018 r., nr: (...). Ubezpieczony zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie art. 6 ust. 1 pkt 5, art. 9 ust. 1 i ust. 1a, art. 11 ust. 2, art. 12 ust. 1 i art. 13 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, ponieważ w jego ocenie w/w przepisy nie mają zastosowania w niniejszej sprawie. Mając powyższe na uwadze odwołujący wniósł o zmianę decyzji w ten sposób, że nie podlega on obowiązkowemu ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony uznał, że decyzja została wydana przez osobę nieuprawnioną, gdyż zgodnie z art. 73 ust. 1 w/w ustawy organ rentowy reprezentuje na zewnątrz Prezes Zakładu. Odwołujący podniósł, że nie jest ubezpieczony, ponieważ nie zawierał żadnej umowy i nie podpisywał dokumentów
z organem rentowym. Jednocześnie wskazał, że składki opłacane na ubezpieczenie emerytalne i rentowe są gromadzone na jego koncie, co przekłada się następnie na wysokość emerytury. Wobec powyższego odwołujący stwierdził, że zrzeka się prawa do emerytury i renty wypłacanej przez organ rentowy, co powoduje wygaśnięcie obowiązkowego ubezpieczenia emerytalnego, rentowego i wypadkowego ( odwołanie
z dnia 4 stycznia 2019 r., k. 3-4 a. s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 28 stycznia 2019 r. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477¹⁴
§ 1 k.p.c. oraz o zasądzenie od ubezpieczonego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko organ rentowy wskazał, że odwołujący dokonał zgłoszenia jako płatnik składek z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej od dnia 2 listopada 2013 r. do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego. Powyższe wynika z danych Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, a wpis pozostaje nadal aktywny. Dokumenty rozliczeniowe zostały złożone przez odwołującego się za okresy od listopada 2013 r. do stycznia 2017 r. oraz od stycznia 2018 r. do października 2018 r. W ocenie ZUS odwołujący dokonał wpłat należnych składek na ubezpieczenie społeczne za miesiące od listopada 2013 r. do października 2015 r. oraz za marzec 2016 r. Organ rentowy stwierdził, że z informacji uzyskanych z Urzędu Skarbowego wynika, iż ubezpieczony figuruje jako osoba prowadząca działalność gospodarczą od dnia 2 listopada 2013 r. Nadto rozliczał się on za lata 2013-2017 wykazując przychody, koszty uzyskania przychodów oraz dochody z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej. W związku z tym organ rentowy wskazał, że odwołujący począwszy od dnia 2 listopada 2013 r. podlega ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu jako osoba prowadząca działalność gospodarczą. Nadto uznał, że zaskarżona decyzja jest opatrzona podpisem osoby upoważnionej. ( odpowiedź na odwołanie z dnia 28 stycznia 2019 r., k. 5-6 a. s.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w dniu 25 września 2018 r. zawiadomił P. R. o wszczęciu na jego wniosek postępowania w sprawie ustalenia okresu podlegania przez niego ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej. Organ rentowy dokonał wszczęcia postępowania na mocy art. 61 § 1 i § 4 i art. 50 § 1 k.p.a. w związku z art. 123 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych ( zawiadomienie z dnia 25 września 2018 r., akta ZUS).

Naczelnik Urzędu Skarbowego W. P. poinformował, że odwołujący zgłosił rozpoczęcie wykonywania działalności gospodarczej od dnia 2 listopada 2013 r. opodatkowanej na zasadach ogólnych oraz nie dokonał zgłoszenia w zakresie jej zwieszenia, czy likwidacji. Nadto Naczelnik stwierdził, że ubezpieczony składał zeznania podatkowe PIT 36 z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej za:

- 2013 rok, w którym wykazał koszty uzyskania przychodu w kwocie 1.401,03 złotych oraz stratę w kwocie 1.401,03 złotych,

- za 2014 rok, w którym wykazał przychód w kwocie 1.946,00 złotych, koszty uzyskania przychodu w kwocie 9.475,07 złotych oraz stratę w kwocie 7.529,07 złotych,

- za 2015 rok, wykazując przychód w kwocie 18.875,00 złotych, koszty uzyskania przychodu w kwocie 10.189,06 złotych oraz dochód w kwocie 8.685,94 złotych,

- za 2016 rok, w którym wykazał przychód w kwocie 19.736,92 złotych, koszty uzyskania przychodu w kwocie 12.258,81 złotych oraz dochód w kwocie 7.478,11 złotych,

- za 2017 rok i wykazał przychód w kwocie 13.894,40 złotych, koszty uzyskania przychodu w kwocie 18.793,95 złotych oraz stratę w kwocie 4.899,55 złotych ( pismo Naczelnika Urzędu Skarbowego W. P. z dnia 2 listopada 2018 r., akta ZUS).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. po zakończeniu postępowania wyjaśniającego wydał decyzję z dnia 20 listopada 2018 r. nr: (...) na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 1, art. 6 ust. 1 pkt 5, art. 9 ust. 1 i ust. 1a, art. 11 ust. 2, art. 12 ust. 1 i art. 13 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych. Organ rentowy stwierdził, że P. R. jako osoba prowadząca działalność gospodarczą podlega obowiązkowo ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu od dnia 2 listopada 2013 r. Uzasadniając wydane rozstrzygnięcie Zakład Ubezpieczeń Społecznych powołał się na tożsame argumenty, jak w odpowiedzi na odwołanie. Decyzja została podpisana przez zastępcę naczelnika wydziału M. J. ( decyzja z dnia 20 listopada 2018 r., akta ZUS).

Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. oraz § 2 ust. 2 pkt 2 statutu Zakładu Ubezpieczeń Społecznych upoważnił swojego pracownika M. J. do wydawania w imieniu organu rentowego decyzji i postanowień zgodnie z zakresem zadań i czynności powierzonych na zajmowanym przez niego stanowisku ( upoważnienie Nr (...) z dnia 21 czerwca 2017 r., akta ZUS).

Odwołujący poinformował organ rentowy, że zrzeka się prawa do emerytury
i renty wypłacanych z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. W związku z tym oświadczył, że nie jest zobowiązany do wpłacania środków finansowych na swoje konto do organu rentowego ( pismo z dnia 8 sierpnia 2019 r., k. 25 a. s.).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów zgromadzonych w toku postępowania. Pismo pochodzące od Naczelnika Urzędu Skarbowego jest dowodem potwierdzającym, że odwołujący od dnia 2 listopada 2013 r. prowadził działalność gospodarczą. Z tego dokumentu wynika, że ubezpieczony wykazywał przychód, koszty uzyskania przychodu, dochód albo stratę za lata 2013-2017. Wobec powyższego wszystkie wnioski dowodowe zgłoszone przez odwołującego podlegały oddaleniu. W ocenie Sądu, Urząd Skarbowy W. P. na etapie postępowania wyjaśniającego toczącego się przed organem rentowym nadesłał stosowne informacje dotyczące dochodu, jaki ubezpieczony uzyskał w spornym okresie z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Kolejne zwrócenie się do (...) o przesłanie jakichkolwiek dokumentów w tym zakresie dążyłoby jedynie do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania sądowego. Zdaniem Sądu, również niezasadnym byłoby zwrócenie się do organu rentowego o przedstawienie wszystkich okresów składkowych i nieskładkowych odwołującego, bowiem przedmiotem sporu jest jedynie ustalenie, czy podlegał on obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym począwszy od dnia 2 listopada 2013 r. Natomiast spór dotyczący wymiaru jego okresów składkowych i nieskładkowych może być ewentualnie podnoszony w oddzielnym postępowaniu administracyjnym lub sądowym.

Mając na uwadze powyższe, Sąd doszedł do wniosku, że zgromadzony materiał dowodowy jest wystarczający do wydania rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie P. R. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. z dnia 20 listopada 2018 r., nr: (...) jako niezasadne podlegało oddaleniu.

Na wstępie Sąd stwierdził, że nie ma podstaw do zastosowania sankcji nieważności decyzji wydanej przez organ rentowy.

W świetle art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych ( Dz. U. z 2019 r., poz. 300) zwanej dalej ,,ustawą’’, działalnością Zakładu kieruje Prezes Zakładu, który reprezentuje Zakład na zewnątrz.

Jak stanowi art. 268a k.p.a. organ administracji publicznej może upoważniać,
w formie pisemnej, pracowników obsługujących ten organ do załatwiania spraw w jego imieniu w ustalonym zakresie, a w szczególności do wydawania decyzji administracyjnych, postanowień, zaświadczeń, a także do poświadczania za zgodność odpisów dokumentów przedstawionych przez stronę na potrzeby prowadzonych postępowań z oryginałem.

Z poglądów orzecznictwa wynika, że Prezes Zakładu, udzielając pracownikom Zakładu upoważnienia do reprezentowania Zakładu oraz do wydawania decyzji
w określonych przez niego sprawach, nie upoważnia tych pracowników do działania
w swoim imieniu, lecz w imieniu Zakładu jako organu. Zatem, Dyrektor Oddziału staje się, na podstawie upoważnienia udzielonego przez Prezesa, podmiotem personifikującym Zakład, jako organ, a nie pełnomocnikiem Prezesa Zakładu. Upoważnienie do wydawania decyzji administracyjnych w imieniu Zakładu udzielone pracownikowi przez Dyrektora Oddziału działającego w imieniu Zakładu nie jest sprzeczne z treścią art. 268a k.p.a. ( wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 maja 2007 r., sygn. akt II GSK 16/07 i wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 29 października 2013 r., sygn. akt III AUa 436/13) ZUS realizuje swoje zadania w ramach tzw. struktury wielozakładowej. Dlatego też funkcjonujące w terenie oddziały ZUS zostały wyposażone w odpowiedni zakres kompetencyjny, który umożliwia pracę każdego z nich w takim rozmiarze, w jakim jest to konieczne dla sprawnej obsługi całego systemu ubezpieczeń społecznych. W tym celu dyrektorzy oddziałów - jako pracownicy poszczególnych jednostek - organizują pracę nadzorowanych placówek, działając z upoważnienia Prezesa ZUS, realizują jego ustawowe kompetencje, założenia i cele. Centrala zaś, za pośrednictwem każdego oddziału, zarówno realizuje, jak i koordynuje całość zadań ZUS ( wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 27 czerwca 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 1126/06).

Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w sposób prawidłowy upoważnił podległego mu pracownika w osobie M. J. do wydania w imieniu organu rentowego decyzji zgodnie z zakresem czynności powierzonych na zajmowanym stanowisku. Tym samym w rozpoznawanej sprawie nie doszło do naruszenia art. 73 ust. 1 ustawy.

Organ rentowy zaskarżoną decyzję stwierdził, że odwołujący jako osoba prowadząca działalność gospodarczą podlega obowiązkowo ubezpieczeniu emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu od dnia 2 listopada 2013 r. Obowiązek podlegania ubezpieczeniom społecznym z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej wynika z faktycznego rozpoczęcia tej działalności i jej prowadzenia na podstawie wpisu do ewidencji (rejestru), natomiast kwestie związane
z jej formalnym zarejestrowaniem i wyrejestrowaniem mają znaczenie wyłącznie
w sferze dowodowej, nie przesądzają same w sobie o podleganiu obowiązkowi ubezpieczeń społecznych. Wpis do ewidencji lub rejestru ma charakter deklaratoryjny, wobec czego stwarza jedynie domniemanie, że działalność gospodarcza była rzeczywiście podjęta i prowadzona w okresie nim objętym, jednakże domniemanie to jest możliwe do obalenia ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2017 r., sygn. akt III UK 244/16).

Odwołujący złożył dokumenty rozliczeniowe za okresy od listopada 2013 r.. do stycznia 2017 r. oraz od stycznia 2018 r. do października 2018 r. oraz dokonał wpłat należnych składek na ubezpieczenie społeczne za miesiące od listopada 2013 r. do października 2015 r. oraz za marzec 2016 r. Jednak, jak wynika z poglądów wyrażonych przez orzecznictwo, prowadzenie działalności występuje zarówno
w okresach faktycznego wykonywania usług, jak też w okresach wykonywania innych czynności związanych z tą działalnością - takich jak poszukiwanie nowych klientów, promowanie swoich usług, a zatem w okresach podejmowania wszelkich działań, które zmierzają do stworzenia właściwych warunków do wykonywania działalności gospodarczej. Niewykonywanie konkretnych działań związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej w pewnych odstępach czasu nie oznacza tego, iż doszło do zaprzestania prowadzenia tej działalności. Nie traci ona charakteru ciągłego i zorganizowanego, gdyż płatnik składek nie musi przejawiać aktywności zawodowej w każdym dniu podlegania ubezpieczeniu, mimo tego, iż jest obowiązany do opłacania składek na ubezpieczenie społeczne przez cały czas prowadzenia tej działalności ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 12 stycznia 2017 r., sygn. akt III AUa 311/16).

Należy podkreślić, że w spornym okresie ubezpieczony rozliczał się z Urzędem Skarbowym wykazując również stratę. Przynoszenie strat przez daną działalność, zarówno przejściowo, jak i w dłuższych okresach, nie pozbawia jej statusu działalności gospodarczej. Należy bowiem liczyć się z możliwością nieuzyskania przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej, czyli poniesienia straty. Tym samym o zarobkowym charakterze działalności gospodarczej nie decyduje faktyczne osiągnięcie zysku, lecz zamiar jego osiągnięcia ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 25 lutego 2016 r., sygn. akt III AUa 1654/15).

Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że ubezpieczony w treści odwołania nie kwestionował faktu, że począwszy od dnia 2 listopada 2013 r. prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą, która była nastawiona na osiągnięcie zysku. Dopiero w toku postępowania sądowego odwołujący złożył wniosek o zwrócenie się do Urzędu Skarbowego W. P. celem nadesłania informacji dotyczących dochodu, który uzyskiwał w latach 2014-2018. W ocenie Sądu Okręgowego Naczelnik Urzędu w sposób wyczerpujący poinformował już organ rentowy o przychodach i dochodach, jakie ubezpieczony uzyskiwał w trakcie prowadzenia przez niego działalności gospodarczej. Sąd podkreśla, że odwołujący nie zakwestionował, że faktycznie prowadził swoją firmę. W związku z tym wysokość uzyskiwanych przez niego dochodów nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie.

Odwołujący podnosił również, że zrzeka się na przyszłość prawa do emerytury i renty wypłacanej przez organ rentowy. Sąd wskazuje jednak, że jednostronne oświadczenie woli ubezpieczonego jest nieważne z mocy obowiązującego prawa, jak również nie wpływa w żadnym zakresie na poprawność wydanej zaskarżonej decyzji przez organ rentowy.

Zgodnie z art. 67 ust. 1 Konstytucji obywatel ma prawo do zabezpieczenia społecznego w razie niezdolności do pracy ze względu na chorobę lub inwalidztwo oraz po osiągnięciu wieku emerytalnego. Zakres i formy zabezpieczenia społecznego określa ustawa.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego podstawowym celem tego uprawnienia jest zagwarantowanie godnego poziomu życia w warunkach obniżonej zdolności zarobkowania, wynikającej z podeszłego wieku. Emerytura jest w założeniu świadczeniem, które zastępuje, a nie uzupełnia wynagrodzenie ze stosunku pracy. Przy kształtowaniu zakresu prawa do ubezpieczenia społecznego ustawodawca musi uwzględnić wynikający bezpośrednio z zasady sprawiedliwości społecznej postulat zachowania słusznych, sprawiedliwych proporcji pomiędzy wielkością emerytury będącej z samej nazwy świadczeniem zasłużonym, a rozmiarami zasługi wyznaczonymi przede wszystkim przez długość okresu aktywności zawodowej prowadzącej do nabycia prawa do emerytury oraz dochody osiągane w ramach tej aktywności ( wyroki Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 grudnia 2006 r., sygn. akt SK 15/06, z dnia 24 lipca 2014 r., sygn. akt SK 53/13, z dnia 29 maja 2012 r., sygn. akt SK 17/09, z dnia 12 lutego 2008 r., sygn. akt SK 82/06 oraz z dnia 13 grudnia 2007 r., sygn. akt SK 37/06). Jednocześnie prawo ustawodawcy obejmuje uprawnienie do uzależnienia prawa jednostki do świadczenia emerytalnego od spełnienia przez nią warunku współtworzenia Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, z którego takie świadczenia są wypłacane ( wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 lipca 2014 r., sygn. akt SK 53/13). Prawo do emerytury jest prawem podmiotowym, podlegającym ochronie tak samo, jak inne prawa konstytucyjne ( wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 maja 2014 r., sygn. akt K 43/12).

Sąd Okręgowy zważył, że przepisy nie dają możliwości zrzeczenia się prawa do świadczeń wypłaconych z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, który to Fundusz mają obowiązek współtworzyć wszyscy ubezpieczeni. W zakresie dotyczącym dopuszczalności ingerencji w ekspektatywę emerytalną w kontekście prawa do zabezpieczenia społecznego, zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego jednoznacznie stwierdza się, że prawa w trakcie nabywania powinny podlegać ochronie, przy czym różna jest jej intensywność. Już na gruncie Konstytucji PRL, Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że ich ochrona wynika z samej natury systemu ubezpieczeń społecznych opartego na założeniu: w zamian za składki – wkład pracy tworzy się gwarancja przyszłych stopniowo narastających praw ( wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lutego 1992 r., sygn. akt K 14/91). W późniejszym orzecznictwie przyjęto jednak konieczność ochrony ekspektatyw ukształtowanych maksymalnie, tj. takich, które spełniają zasadniczo wszystkie przesłanki ustawowego nabycia prawa pod rządami danej ustawy ( wyroki Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 grudnia 1996 r., sygn. akt K 25/95, z dnia 23 listopada 1998 r., sygn. akt SK 7/98, z dnia 28 kwietnia 1999 r., sygn. akt K 3/99 z dnia 13 marca 2000 r., sygn. akt K 1/99 oraz z dnia 27 lutego 2002 r., sygn. akt K 47/01).

Kwestia dopuszczalności ograniczeń prawa do zabezpieczenia społecznego jest jednocześnie refleksem granic kształtowania przedmiotowego uprawnienia. Stąd też
w pierwszej kolejności należałoby stwierdzić, że ograniczenia prawa nie są dopuszczalne wówczas, gdy dochodzi do naruszenia minimalnego zakresu zabezpieczenia społecznego w zakresie ochrony poszczególnych ryzyk socjalnych. Taki punkt widzenia potwierdza również Trybunał Konstytucyjny stwierdzając, że ustawa nie może określając zakres konstytucyjnego prawa do zabezpieczenia społecznego naruszyć istoty prawa ( wyroki Trybunału Konstytucyjnego z dnia 31 lipca 2014 r., sygn. akt SK 28/13, z dnia 27 stycznia 2003 r., sygn. akt SK 27/02, z dnia 7 września 2004 r., sygn. akt SK 30/03, z dnia 8 czerwca 2010 r., sygn. akt SK 37/09 oraz z dnia 27 stycznia 2010 r., sygn. akt SK 41/07). W istocie jest to zatem minimalny zakres tego prawa, który ustawodawca powinien zagwarantować ( wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 czerwca 2014 r., sygn. akt P 6/12).

Najważniejszą formą prawa obywatela do zabezpieczenia społecznego są oparte na zasadach powszechności i wzajemności, ubezpieczenia społeczne polegające na obowiązku płacenia składek i na roszczeniowym charakterze otrzymywanych świadczeń, których wysokość związana jest z długością okresu ubezpieczenia( wyroki Trybunału Konstytucyjnego z dnia 22 czerwca 1999 r., sygn. akt K 5/99 oraz z dnia 7 września 2004 r., sygn. akt SK 30/03). Powstaje dzięki temu z jednej strony czytelna dla każdego ubezpieczonego zależność pomiędzy jego własnym wkładem w fundusz ubezpieczeń społecznych a materialną podstawą dla świadczeń z niego otrzymywanych. Przy czym emerytura nie musi być dokładnie ekwiwalentna do składek ( wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 1 kwietnia 2008 r., sygn. akt SK 96/06). W związku z powyższym należy uznać, że odwołujący ma obowiązek partycypować w kosztach w postaci opłacania składek na ubezpieczenia społeczne na rzecz organu rentowego.

Stosunek ubezpieczenia społecznego nie jest stosunkiem prawnym ukształtowanym w drodze umownej, stąd jego obowiązek wynika z przepisów prawa
i nie jest uzależniony od woli ubezpieczonego lub organu rentowego. Nawiązanie stosunku ubezpieczenia następuje równocześnie z zaistnieniem sytuacji rodzącej obowiązek ubezpieczenia, jako wyraz zasady automatyzmu prawnego - jest wtórne wobec stosunku podstawowego, stanowiącego tytuł ubezpieczenia. Przepis art. 67 ust. 1 Konstytucji jest skierowaną do państwa normą, która z jednej strony nakłada na nie obowiązek stworzenia regulacji prawnych zapewniających realizację prawa każdego obywatela do zabezpieczenia społecznego, a z drugiej - udziela ustawodawcy kompetencji do uregulowania kwestii związanych z przedmiotowym prawem. (...) emerytalny, jak też szeroko rozumiany system ubezpieczeń społecznych, ma charakter powszechny i jego celem jest urzeczywistnienie zawartego w art. 67 ust. 1 Konstytucji prawa każdego obywatela do zabezpieczenia społecznego na wypadek osiągnięcia wieku emerytalnego (lub ze względu na chorobę lub inwalidztwo). Nie został on skonstruowany przez ustawodawcę dla indywidualnych ubezpieczonych, z uwzględnieniem ich przymiotów osobistych takich jak zaradność, przedsiębiorczość, znajomość reguł rynku kapitałowego, przewidywalność czy przezorność, ale dla ogółu osób objętych ubezpieczeniem, które w przyszłości staną się beneficjentami systemu emerytalnego. W rezultacie z normy prawnej zawartej w art. 67 ust. 1 Konstytucji nie można wywodzić prawa jednostki do dobrowolnego podlegania ubezpieczeniom społecznym i w konsekwencji - zakazu stanowienia przez ustawodawcę sytemu obowiązkowego podlegania tym ubezpieczeniom ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi
z dnia 29 stycznia 2014 r., sygn. akt III AUa 708/13).

Sąd Okręgowy zważył, że odwołujący od dnia 2 listopada 2013 r. został uznany na mocy obowiązujących przepisów za przedsiębiorcę. P. R. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą został objęty obowiązkowo ubezpieczeniami emerytalnym, rentowymi i wypadkowym. Zrzeczenie się prawa do pobierania świadczeń w postaci emerytury lub renty nie ma doniosłości prawnej. Odwołujący w dalszym ciągu jest zobowiązany do opłacania składek, a co za tym idzie przekazywania środków na Fundusz Ubezpieczeń Społecznych.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 477¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł, jak
w punkcie 1 wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł w punkcie 2 wyroku zgodnie
z art. 98 k.p.c. i zasądził od odwołującego na rzecz organu rentowego kwotę 180,00 złotych zgodnie z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. z 2018r., poz. 265).

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem (...)

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE