UZASADNIENIE

W dniu 24 maja 2019 r. A. D. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 18 kwietnia 2019 r. znak: (...) Odwołująca zarzuciła skarżonej decyzji naruszenie:

-: art. 2 w zw. z art. 32 ust. 1 w zw. z art. 77 ust. 2 Konstytucji poprzez odwołanie się przez ZUS na niekonstytucyjny art. 146 § 1 k.p.a. – dyskryminujący odwołującą tylko
z tego powodu, że decyzję emerytalną nie zaskarżyła do sądu powszechnego oraz nakładający na nią ograniczenia w dochodzeniu swoich praw w sytuacji, gdy decyzja emerytalna dotyczy wyłącznie jej praw i powoływanie się przez ZUS na ten przepis jest nadużyciem, a w konsekwencji bezprawnie uniemożliwiający odwołujący dochodzenia jej praw potwierdzonych wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r.,
-: art. 401¹ w zw. z art. 408 k.p.c. poprzez jego niezastosowanie do zgłoszonego przez odwołującą roszczenia.

W oparciu o powyższe zarzuty odwołująca wniosła o uchylenie skarżonej decyzji
i zasądzenie od ZUS na jej rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona powołując się na orzecznictwo podniosła, że wznowienie postępowania w następstwie orzeczenia Trybunału o niekonstytucyjności podstawy prawnej rozstrzygnięcia jest formą realizacji zasady praworządności i konstytucyjnego prawa do uruchomienia procedury sanacyjnej, a także ponownego rozpoznania sprawy w nowym, zgodnym z Konstytucją, stanie prawnym. Ma to szczególne znaczenie w jej przypadku, gdyż dotyczy to praw wyłącznie jej przyznanych w zakresie zabezpieczenia społecznego. Wskazała przy tym na fakt,
że art. 408 k.p.c. jeszcze kilka lat temu także przewidywał termin 5 lat na wznowienie postępowania, co zostało uznane za ustawodawcę a niepozostające w odpowiedniej proporcji do celów, którym ma służyć ograniczenie konstytucyjnego prawa podmiotowego wynikającego z art. 190 ust. 4 Konstytucji RP. Wynika z tego zakaz tworzenia przez prawodawcę przepisów kształtujących uprawnienia, których nie można zrealizować z uwagi na ograniczenia natury proceduralnej. Oznacza to, że wszystkie podmioty, wobec których zapadły decyzje oparte na akcie normatywnym, który został uznany za niekonstytucyjny, powinny zasadniczo dysponować prawem wznowienia postępowania o takiej samej treści, wobec czego ograniczenia wynikające z art. 146 § 1 k.p.a. ograniczenia możliwości uchylenia decyzji prowadzą do zróżnicowania sytuacji prawnej tych podmiotów. W związku
z powyższym, zdaniem odwołującej, nie istnieje żadna podstawa to tego, aby mogła być pozbawiona prawa do zmiany decyzji emerytalnej wydanej w oparciu o niekonstytucyjne przepisy (odwołanie k. 3 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 10 czerwca 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477^{(
14)} § 1 k.p.c. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie organ rentowy wskazał, że na podstawie skarżonej decyzji odmówił ubezpieczonej uchylenia decyzji z dnia 16 lipca 2013 r.
znak: (...) i stwierdził jej wydanie z naruszeniem prawa. Powołał się przy tym
na art. 146 i 151 k.p.a., zgodnie z którym uchylenie decyzji z powodu orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją na podstawie którego została wydana decyzja, nie może nastąpić, jeśli od dnia doręczenia decyzji upłynęło 5 lat; w takiej sytuacji organ ogranicza się do stwierdzenia wydania zaskarżonej decyzji
z naruszeniem prawa oraz wskazuje okoliczności z powodu których nie uchylił tej decyzji.
W przedmiotowej sprawie od dnia doręczenia decyzji z dnia 16 lipca 2013 r. minęło 5 lat, zatem nie było możliwe jej uchylenie (odpowiedź na odwołanie k. 4 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. D., urodzona (...), ma przyznane prawo do wcześniejszej emerytury od dnia 1 marca 2009 r. na mocy decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
(...) Oddział w W. z dnia 7 kwietnia 2009 r. znak: E (...). Emerytura była następnie przeliczana z uwagi na uwzględnienie dodatkowego stażu pracy odwołującej oraz waloryzowana. Na dzień 19 lutego 2013 r. wysokość powyższej emerytury wynosiła
2.304,40 zł (wniosek o emeryturę z 18.03.2009 r. k. 1-3 a.r., decyzja ZUS z 07.04.2009 r. k. 33 a.r., decyzje ZUS ws. waloryzacji i przeliczenia emerytury - tom I a.r.)

Dnia 27 maja 2013 r. A. D. złożyła w ZUS (...) Oddział w W. wniosek o emeryturę w związku z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego.
Po rozpoznaniu ww. wniosku ZUS (...)Oddział w W. decyzją z dnia 16 kwietnia
2013 r. znak:(...)przyznał odwołującej prawo do emerytury od pierwszego dnia miesiąca w którym złożono wniosek, tj. od dnia 2 czerwca 2013 r. Wysokość emerytury, obliczonej zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej, wyniosła
1.699,66 zł. Jednocześnie organ rentowy wskazał, że wypłata ww. świadczenia zostaje zawieszona, ponieważ jest świadczeniem mniej korzystnym, a emerytura według zasad dotychczasowych jest świadczeniem korzystniejszym (wniosek o emeryturę z 27.05.2013 r.
k. 1-3 a.r., decyzja ZUS z 16.07.2013 r. k. 9 a.r. – tom II a.r.).

W dniu 6 marca 2019 r. Trybunał Konstytucyjny wydał wyrok w sprawie
o sygn. P 20/16, na podstawie którego orzekł o niezgodności z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 39 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2017 r., w zakresie, w jakim dotyczy urodzonych w (...) r. kobiet, które przed dniem 1 stycznia 2013 r. nabyły prawo do emerytury na podstawie
art. 46 tej ustawy. W uzasadnieniu cytowanego wyżej wyroku Trybunał Konstytucyjny wskazał, że wprowadzony ustawą emerytalną nowy system świadczeń emerytalnych przewiduje jedynie przejściowe utrzymanie preferencyjnych rozwiązań, dotyczących możliwości nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym. Zasadniczo regulacja ta dotyczy tylko tych ubezpieczonych, którzy w dniu wejścia w życie tej ustawy
(1 stycznia 1999 r.) osiągnęli, bez względu na płeć, wiek co najmniej 50 lat, a więc urodzili się nie później niż w dniu 31 grudnia 1948 r. Odstępstwo od tej zasady dotyczy osób,
które urodziły się wiatach 1949-1968. Jest ono obwarowane kolejnymi warunkami,
w tym w szczególności uzależnione jest od spełnienia przesłanki nabycia prawa do emerytury do dnia 31 grudnia 2008 r. Możliwość nabycia prawa do emerytury na podstawie
art. 46 w związku z art. 29 ustawy emerytalnej przez kobiety także nie dotyczy wszystkich kobiet urodzonych w latach 1949 -1968, lecz tylko tych, które urodziły się nie później niż
do dnia 31 grudnia 1953 r. ze względu na wymóg nabycia prawa do emerytury
do dnia 31 grudnia 2008 r. Zakwestionowane regulacje prawne dotyczą zatem jednolitej grupy kobiet, które zachowały prawo do uzyskania emerytury powszechnej po uprzednim pobieraniu emerytury wcześniejszej przysługującej po ukończeniu 55 lat. Do grupy tej należą kobiety urodzone w latach 1949-1953. Jednak po wejściu w życie z dniem 1 maja 2013 r. dodanego art. 25 ust. 1b tylko część z nich, a mianowicie kobiety urodzone w (...) r.,
zostały pozbawione możliwości zrealizowania prawa do powszechnej emerytury
na dotychczasowych zasadach, bez pomniejszania podstawy obliczenia emerytury o kwoty pobranych emerytur wcześniejszych. W konsekwencji z jednolitej kategorii podmiotów podobnych wyodrębniona została grupa kobiet z rocznika 1953, która podobnie jak pozostałe kobiety należące do tej kategorii nabyła co prawda prawo zarówno do emerytury wcześniejszej, jak i powszechnej, lecz przy obliczaniu tego ostatniego świadczenia znajdą zastosowanie wobec nich odmienne, mniej korzystne zasady od tych, które obowiązywały przy obliczaniu emerytury powszechnej kobietom urodzonym w latach 1949-1952. Tymczasem świadczenia te mają cechę wspólną, relewantną ze względu na treść zaskarżonej regulacji, a mianowicie miały one umożliwić osobom w wieku starszym, ze stosunkowo długim stażem ubezpieczenia, zachowanie przywileju przejścia na wcześniejszą emeryturę
i możliwość uzyskania kolejnej emerytury po osiągnięciu powszechnie obowiązującego wieku emerytalnego. Ich celem było więc łagodzenie skutków likwidacji uprawnień emerytalnych obniżających wiek emerytalny, co było jednym z głównych założeń reformy emerytalnej. Z tego też względu rozwiązania te miały charakter przejściowy i były adresowane do określonej kategorii podmiotów. W związku z powyższym, Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że zastosowanie art. 25 ust. 1b wobec kobiet urodzonych w (...) r., pobierających emeryturę na podstawie przepisów art. 46 ustawy emerytalnej, które nie mogły nabyć prawa do emerytury przysługującej z tytułu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego przed 1 stycznia 2013 r., kiedy wprowadzono nowe, mniej korzystne zasady
w zakresie obliczania jej wysokości nieobowiązujące pozostałe roczniki kobiet należące
do kategorii ubezpieczonych uprawnionych do ustalenia emerytury po emeryturze,
narusza zasady równości w prawie do zabezpieczenia społecznego i jest przez to niezgodny
z art. 67 ust. 1 w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji. Powyższe orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego weszło w życie z dniem 21 marca 2019 r.

W związku z powyższym orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego, A. D. złożyła w dniu 16 kwietnia 2019 r. w ZUS (...) Oddział w W. wniosek o wznowienie postępowania w sprawie przyznania jej emerytury zakończonego decyzją (...) z dnia 16 lipca 2013 r. (wniosek o wznowienie k. 66 a.r. tom II).

W odpowiedzi na powyższe Zakład Ubezpieczeń Społecznych postanowieniem
z dnia 18 kwietnia 2019 r. organ rentowy wznowił postępowanie w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. w sprawie emerytury zakończone decyzją z dnia 16 lipca 2013 r. Następnie organ rentowy w tym samym dniu, tj. 18 kwietnia 2019 r., wydał decyzję znak: (...) na podstawie której odmówił uchylenia decyzji z dnia 16 lipca 2013 r. znak: (...) i stwierdził jej wydanie
z naruszeniem prawa. W uzasadnieniu swego stanowiska organ rentowy wskazał, że zgodnie z treścią art. 146 k.p.a. uchylenie decyzji nie może nastąpić jeżeli od dnia doręczenia decyzji upłynęło 5 lat, a w takim przypadku na podstawie art. 151 § 2 k.p.a. organ administracji publicznej ogranicza się do stwierdzenia wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem prawa oraz wskazuje okoliczności z powodu decyzji nie uchylił (decyzja ZUS z 18.04.2019 r.
k. 70 a.r., postanowienie z 18.04.2019 r. k. 71 a.r. - tom II).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny, na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy oraz aktach rentowych odwołującej. Zdaniem Sądu, powołane wyżej dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy,
a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne
i mające wysoki walor dowodowy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie było niezasadne.

Na wstępie należy zważyć, że zgodnie z art. 148¹ § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2019 r. poz. 1460) Sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, Sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych –
że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Analizując treść złożonych przez strony
i zgromadzonych w aktach rentowych dokumentów, Sąd uznał, że okoliczności faktyczne nie były w sprawie sporne. Spór nie dotyczył faktów, lecz prawa. Ponadto strony nie wnosiły
o przeprowadzenie rozprawy. W tych okolicznościach Sąd na podstawie art. 148¹ § 1 k.p.c. uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło
na rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, że postanowieniem z dnia 18 kwietnia
2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wznowił postępowanie w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. w sprawie emerytury zakończone decyzją z 16 lipca 2013 r. Instytucja wznowienia postępowania stanowi nadzwyczajny tryb procedury administracyjnej, gdyż umożliwia uchylenie decyzji ostatecznych, co stanowi wyjątek
od zasady trwałości tych decyzji, zawartej w art. 16 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r.
– Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 2096). Tryb ten znajduje zastosowanie w przypadku wystąpienia w postępowaniu wad określonych w art. 145 § 1 k.p.a. oraz w sytuacji, gdy zaistnieje przesłanka wskazana w art. 145a § 1 k.p.a.
Zgodnie z treścią powołanego wyżej przepisu art. 145a § 1 k.p.a. można żądać wznowienia postępowania również w przypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego została wydana decyzja. Stwierdzenie, czy przyczyna wznowienia postępowania rzeczywiście wystąpiła w sprawie i jakie z tego wynikają skutki dla rozstrzygnięcia sprawy, mogą być wyłącznie efektem postępowania przeprowadzonego po wydaniu postanowienia na podstawie przepisu art. 149 § 1 i muszą być wyrażone w decyzji wydanej w oparciu o art. 151 k.p.a. Badając wystąpienie przesłanki określonej w treści przepisu art. 145a § 1 k.p.a.,
organ rentowy na wstępnym etapie postępowania bada wyłącznie, czy zachowano ustawowy termin do wniesienia żądania. W przypadku spełnienia tego warunku, po wznowieniu postępowania w drodze postanowienia, organ prowadzi następnie w myśl przepisu
art. 149 § 2 k.p.a. postępowanie, co do przyczyn wznowienia i co do rozstrzygnięcia istoty sprawy. Na tej podstawie należy zatem ocenić, że organ rentowy prawidłowo wznowił postępowanie z przesłanki art. 145a § 1 k.p.a.

Przepis art. 146 § 1 stanowi jednak, że uchylenie decyzji z przyczyn określonych
w art. 145 § 1 pkt. 3-8 oraz w art. 145a nie może nastąpić, jeżeli od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji upłynęło pięć lat, co oznacza, że organ administracyjny rozpoznający sprawę po wznowieniu postępowania musi badać nie tylko, czy istniały przyczyny wznowienia podane w art. 145 § 1 k.p.a., ale także czy na przeszkodzie ewentualnemu rozstrzygnięciu sprawy, co do istoty nie stoją okoliczności, o jakich mowa w cytowanym
art. 146 k.p.a. (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 września 1999 r., sygn. akt I SA 1956/98). Artykuł ten zawiera bowiem dwie przesłanki negatywne (zawarte
w § 1 i § 2 art. 146) ograniczające dopuszczalność uchylenia decyzji administracyjnej
w trybie wznowienia postępowania. Wystąpienie tych przesłanek nie ogranicza dopuszczalności wznowienia postępowania, dlatego zasadnie organ rentowy wznowił
to postępowanie. Powyższe ogranicza wyłącznie możliwość organu rozstrzygnięcia
we wznowionym postępowaniu sprawy co do istoty. Tak więc, gdy w rozpatrywanej sprawie wystąpi jedna z przesłanek wskazanych w art. 146 k.p.a., organ będzie zobligowany
do wznowienia postępowania w drodze postanowienia, jego skutkiem nie będzie jednak uchylenie decyzji, lecz zgodnie z art. 151 § 2 k.p.a. stwierdzenie wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem prawa. Upływ terminów, o których mowa w art. 146 § 1 k.p.a. stanowi negatywną przesłankę do uchylenia w trybie wznowieniowym decyzji i jest bezwarunkowy, niezależny od okoliczności, które spowodowały ich upływ. Termin taki nie może być przywrócony na podstawie przepisu art. 58 k.p.a., a jego upłynięcie pozbawia organ administracyjny prowadzący wznowione postępowanie możliwości orzeczenia, co do istoty
i ewentualnego uchylenia lub zmiany decyzji wydanej w postępowaniu zwykłym (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 9 listopada 2005 r.,
sygn. akt VII SA/Wa 463/05 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego
z dnia 30 kwietnia 2009 r., sygn. akt II OSK 124/09).

W przypadku upływu 5 lat od dnia doręczenia decyzji ostatecznej, organ prowadzący wznowione postępowanie nie ma podstaw do uchylenia decyzji lub jej zmiany z przyczyn określonych w art. 145 § 1 pkt. 3-8 k.p.a. oraz w art. 145a, traci więc podstawę do badania, czy decyzja ta powinna lub nie powinna być uchylona bądź zmieniona, może jedynie wydać decyzję stwierdzającą wydanie tej decyzji z naruszeniem prawa. Przepis art. 146 § 1 k.p.a. określając początek biegu wskazanego w nim terminu posługuje się pojęciem
„dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji” nie wskazując cech tego doręczenia lub ogłoszenia ani tym bardziej jego adresatów. Pozwala to na przyjęcie, że chodzi o doręczenie lub ogłoszenie decyzji wobec osób biorących udział w postępowaniu, które podlega wznowieniu. Pogląd ten potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 12 stycznia 2009 r., sygn. akt II OSK 1776/07, precyzując, iż chodzi o doręczenie ostatniej ze stron, której decyzję doręczono. Jak wynika z akt niniejszej sprawy, decyzja będąca przedmiotem wznowionego postępowania, została wydana w dniu 6 marca 2014 r., a następnie zgodnie z datą pieczęci widniejącą na decyzji, wysłana odwołującej w dniu 10 marca 2014 r. Odwołująca nie kwestionowała przy tym okoliczności doręczenia jej decyzji, zaś z dalszych pism i wniosków widniejących w aktach rentowych można wysnuć wniosek, że przedmiotowa decyzja została jej doręczona. Od tego momentu, do dnia wydania przez Trybunał Konstytucyjny orzeczenia z dnia 6 marca 2019 r. upłynęło 5 lat. Z kolei jak już zostało wskazane przepis
art. 146 § 1 stanowi, że uchylenie decyzji z przyczyn określonych w art. 145 § 1 pkt 3-8 oraz w art. 145a § 1 k.p.a. nie może nastąpić, jeżeli od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji upłynęło pięć lat, co oznacza, że organ rentowy nie może zmienić ani uchylić zaskarżonej decyzji, może jedynie wydać decyzję stwierdzającą wydanie tej decyzji z naruszeniem prawa.

Wymaga zaznaczenia, że Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. stwierdzającego niezgodność art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie, w jakim dotyczy urodzonych w (...) r. kobiet, które przed 1 stycznia 2013 r. nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 tej ustawy, nie prowadził do wyrugowania z systemu prawa przepisów omówionych wyżej art. 146 i 151 k.p.a., które wiążą organ przy rozpatrywaniu skarg o wznowienie postępowania. Nie sposób również wnioskować braku zgodności art. 146 § 1 k.p.a. z Konstytucją RP jedynie na tej podstawie, że swoisty odpowiednik tego przepisu na gruncie Kodeksu postępowania cywilnego – w postaci art. 408 k.p.c. – uległ wcześniejszej zmianie. W aktualnym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego w dalszym ciągu podkreśla się na funkcję tego przepisu, jaką jest zasada ochrony trwałości decyzji administracyjnej. Możliwość uchylenia kwestionowanej we wznowionym postępowaniu decyzji i ponowne rozstrzygnięcie istoty sprawy jest możliwe tylko w czasie określonym w tym ostatnim przepisie. Upływ terminu uniemożliwiający uchylenie decyzji w trybie wznowieniowym ma charakter bezwarunkowy tj. niezależny od okoliczności, które to spowodowały (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 kwietnia 2019 r., sygn. akt II OSK 1044/18). Nie ma przy tym podstaw do stosowania wykładni z podobieństwa z uwagi na fakt, iż prawo cywilne
i administracyjne (postępowanie cywilne i administracyjne) stanowią odrębne gałęzie prawa, stąd też, w ocenie Sądu, gdyby ustawodawca chciał zastosować wspomnianą wyżej deregulację terminu na wniesienie skargi o wznowienie postępowanie z uwagi
na stwierdzenie niekonstytucyjności przepisów przez Trybunał Konstytucyjny równie
na tle przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, to znalazłoby to odzwierciedlenie w postaci nowelizacji komentowanego art. 146 § 1 k.p.a., tymczasem przepis ten nie uległ żadnej zmianie. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie miał również podstaw do zastosowania przy wydawaniu decyzji wymienionych w odwołaniu art. 401¹ § 1 k.p.c.
w zw. z art. 408 k.p.c. – z uwagi na fakt, że decyzje organu rentowego wydawane są
w oparciu o przepisy Kodeksu postępowania Administracyjnego.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany decyzji, wobec czego na podstawie art. 477¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie orzekając jak w sentencji wyroku.

Na marginesie powyższych rozważań Sąd wskazuje, że problematyka stanowiąca przedmiot rozstrzygania przez Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniu z dnia 6 marca 2019 r. skutkowała podjęciem przez ustawodawcę inicjatywy w zakresie uregulowania sposobu przeliczania emerytury z uwzględnieniem braku w aktualnym stanie prawnym art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W dniu 15 maja 2019 r. wniesiono senacki projekt ustawy mający na celu przywrócenie większej podstawy obliczenia emerytury ubezpieczonym, którzy pobrali wcześniejszą emeryturę bez obiektywnej wiedzy, że kwoty wcześniej pobranej emerytury pomniejszą emeryturę powszechną. Aktualnie, na dzień sporządzania uzasadnienia wyroku
w niniejszej sprawie, wskazany wyżej projekt, z dniem 15 lipca 2019 r. przekazano do Sejmu w celu kontynuowania prac legislacyjnych.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE