Sygn. akt: X K 272/17
G., dnia 4 sierpnia 2017 roku
Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku X Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący: SSR Adrianna Kłosowska
Protokolant: Mateusz Patelczyk
bez udziału Prokuratora Prokuratury Rejonowej G. w G.
po rozpoznaniu w dniu 1 sierpnia 2017 roku na rozprawie
sprawy S. D. , syna M. i B. z domu K., ur. (...) w G., PESEL (...)
oskarżonego o to, że :
w dniu 12 grudnia 2016r. w G. przy ulicy (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci dwóch telefonów komórkowych marki i. (...) GB, telefonu komórkowego marki i. (...)GB oraz telefonu komórkowego marki S. (...), gdzie łączna wartość strat wyniosła 11.746 złotych, czym działał na szkodę firmy (...) sp. z o.o.,
tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.
orzeka:
I. oskarżonego S. D. w ramach zarzucanego mu czynu uznaje za winnego tego, że w dniu 12 grudnia 2016r. w G. przy ulicy (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia mienia w postaci dwóch telefonów komórkowych marki i. (...) GB oraz telefonu komórkowego marki i. (...)GB, gdzie łączna wartość strat wyniosła 9.477 złotych, czym działał na szkodę firmy (...) sp. z o.o., tak opisany czyn kwalifikuje z art. 278 § 1 k.k. i skazując go za ten występek, na mocy art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 34 § 1 i 1a pkt 1 k.k., art. 35 § 1 k.k. skazuje go na karę 8 (ośmiu) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu wskazanej przez sąd nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;
II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy adw. R. M. kwotę 738 zł (siedemset trzydzieści osiem złotych) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu w postępowaniu przygotowawczym i sądowym z urzędu wraz z podatkiem VAT;
III. na mocy art. 626 § 1 k.p.k., 627 k.p.k. w zw. z art. 616 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 2 i ust. 2, art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późn. zm.) obciąża oskarżonego kosztami procesu w kwocie 478,72 zł (czterysta siedemdziesiąt osiem złotych 72/100), kosztami ustanowienia obrońcy z urzędu oraz opłatą w kwocie 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem opłaty.
Sygn. akt: X K 272/17
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Siedziba firmy (...) sp. z o.o. mieści się w G. przy ul. (...). W jednym z pomieszczeń firmy znajduje się szafa, w której przechowywane są telefony komórkowe - używane, a także nowe, zamówione celem wymiany telefonów pracowników lub wyposażenia nowych pracowników. Szafa ta znajduje się w pomieszczeniu służbowym działu utrzymania i działu infrastruktury, w inkryminowanym czasie nie była zamykana na klucz, w pomieszczeniu tym pracowało wówczas około 14 osób. Pomieszczenie to po godzinach pracy nie było zamykane na klucz.
Siedziba pokrzywdzonej firmy jest dozorowana przez firmę (...), dozór obejmuje przede wszystkim zewnętrzną część budynku. Pracownik tej firmy – zatrudniony jako ochroniarz, po opuszczeniu budynku przez pracowników (...) sp. z o.o., w porze nocnej, co kilka godzin robił obchód wewnątrz budynku.
W nocy z 12 na 13 grudnia 2016r. zmianę miał pracownik ochrony S. D.. Po godzinie 22.00 poszedł pozamykać drzwi w pokojach mieszczących się w budynku. Robiąc obchód zauważył uchylone drzwi szafki, w której znajdowały się telefony – nowe i używane. Z szafki tej zabrał trzy nowe, fabrycznie zapakowane telefony – dwa marki i. (...) i jeden marki i. (...), które schował do kieszeni, a następnie do swojego plecaka. S. D. skończył pracę o godzinie 6.30, opuścił miejsce pracy i pojechał do G..
W dniu 13 grudnia 2016 roku około godziny 9.45 pracownik A. P. stwierdziła, że w szafie brakuje 4 sztuk telefonów służbowych. Były to dwa telefony marki i. (...)GB o nr (...) oraz (...) o wartości 3.539 zł każdy, jeden marki I. (...)GB o numerze (...) o wartości 2.269 zł oraz jeden marki S. (...) o numerze (...) o wartości 2.399 zł. Ceny powyższe to ceny brutto z cennika sieci O.. Wszystkie te telefony były w pudełkach oryginalnie zapakowanych.
Dowody: zeznania świadków: A. P. k. 4-8, 98-99, 101, 163-164 A. H. k. 44-47, 165, dokumentacja telefonów k. 6-8, 45-46, wyjaśnienia S. D. k. 61-62, 162v-163.
W dniu 13 grudnia 2016r. S. D. dokonał sprzedaży telefonów komórkowych iPhone 7 o numerze (...) oraz (...) w Serwisie (...) mieszczącym się w G. przy ul. (...) za kwotę 2.400 zł za sztukę. Telefony te zostały sprzedane dalej.
Natomiast telefon iPhone SE został sprzedany R. L., pracownikowi serwisu komórkowego mieszczącego się w CH B. w G. za cenę 1.100 zł. Telefon ten został odzyskany i zwrócony pokrzywdzonemu.
Dowody: zeznania świadka A. Ł. k. 39-42, 164v, umowy k. 32, zeznania świadka A. R. k. 34-37, 164 R. L. k. 51-52, 165v, umowa sprzedaży k. 57, protokół zatrzymania rzeczy k. 54-56, protokół oględzin k. 58, zapis monitoringu wraz z protokołem oględzin k. 116, wyjaśnienia S. D. k. 61-62, 162v-163.
W dniu 16 grudnia 2016r. M. D. został zatrzymany, w toku przeszukania jego osoby nie znaleziono żadnych rzeczy mogących stanowić dowód w sprawie.
Dowody: protokół zatrzymania k. 22, protokół przeszukania k. 24-25
Słuchany w charakterze podejrzanego S. D. oświadczył, iż rozumie treść stawianego mu zarzutu, przyznał się do jego popełnienia i złożył wyjaśnienia.
Słuchany w roku rozprawy głównej w charakterze oskarżonego S. D. oświadczył, iż rozumie treść stawianego mu zarzutu i przyznaje się do jego popełnienia.
Z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia wynikający z art. 424 § 1 k.p.k. odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień odstępując do wskazanych poniżej kart akt postępowania.
Vide: wyjaśnienia oskarżonego S. D. k. 61-62, 162v-163.
S. D. ma wykształcenie zawodowe - piekarz. Jest żonaty i ma jedno dziecko pozostające na jego utrzymaniu. Pracuje jako piekarz osiągając z tego tytułu dochód w wysokości 1.459 zł. Był leczony psychiatrycznie i neurologicznie z powodu padaczki, odwykowo nie leczył się. Nie był uprzednio karany.
Biegli psychiatrzy stwierdzili, że S. D. nie jest chory psychicznie, intelektualnie funkcjonuje na poziomie upośledzenia umysłowego lekkiego. W czasie zdarzenia nie znajdował się w stanie zaburzeń psychotycznych, nie występowały też inne zakłócenia czynności psychicznych, które ograniczałby w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postepowaniem, nie miał zatem zniesionej ani ograniczonej w stopniu znacznym zdolności rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem.
Dowody: dane osobopoznawcze k. 162v., karta karna k. 162, opinia sądowo psychiatryczna k. 103-104.
Sąd zważył, co następuje:
W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów należało przyjąć, iż sprawstwo oskarżonego S. D. odnośnie przypisanego mu czynu nie budzi wątpliwości. Do powyższego przekonania doszedł Sąd głównie w oparciu o zeznania świadków, wyjaśnienia oskarżonego oraz zebrane w sprawie dokumenty.
Za polegające na prawdzie uznał Sąd zeznania świadków A. P. i A. H., pracowników pokrzywdzonej spółki, które odniosły się rzeczowo do okoliczności ujawnienia braku telefonów, miejsca ich przechowywania oraz sposobu pracy ochroniarzy. Zeznania świadków były składane spontanicznie i szczerze, świadkowie opisały znane im fakty, wprost sygnalizowały brak wiedzy, co zwiększa ich wiarygodność. Relacje te są spójne i logiczne, korespondują z pozostałymi wiarygodnymi dowodami.
Przechodząc do omówienia zeznań A. R., A. Ł. i R. L. – pracowników serwisów, do których udał się oskarżony celem sprzedaży skradzionych telefonów, Sąd uznał je za w całości wiarygodne. Świadkowie w sposób kategoryczny i jednoznaczny opisali okoliczności dotyczące sprzedaży przedmiotowych telefonów. Ich zeznania się wzajemnie uzupełniają, znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego i sporządzonych umowach kupna sprzedaży.
Zeznania świadka I. D. Sąd pominął, albowiem świadek – żona oskarżonego, nie miała żadnej wiedzy na temat zdarzenia, dowiedziała się jedynie od policjantów o fakcie zatrzymania oskarżonego i przyczynie tego zatrzymania.
Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania autentyczności dokumentów w postaci: danych osobopoznawczych, danych o karalności, umów kupna sprzedaży, protokołów zatrzymania, przeszukania i oględzin oraz dokumentacji dotyczącej telefonów. Brak w sprawie innych dokumentów, które mogłyby podważyć autentyczność wymienionych, bądź też zakwestionować ich autorstwo i treści w nich zawarte. Mając ponadto na uwadze zgodność danych wynikających z powyższych dokumentów z treścią zeznań świadków oraz wyjaśnień oskarżonego, brak było podstaw do zakwestionowania wiarygodności wskazanych dowodów. Dowody te mają szczególny charakter, gdyż stanowią jedną z podstaw do ustalenia sprawstwa oskarżonego w zakresie zarzucanego mu oskarżeniem czynu.
Sąd nie miał zastrzeżeń co do wiarygodności wydanej w sprawie opinii sądowo – psychiatrycznej dotyczącej oskarżonego. Wskazana opinia nie budziła w ocenie Sądu wątpliwości. Została ona sporządzona przez biegłych w zakresie ich specjalności zawodowej, zgodnie ze wskazaniami wiedzy oraz doświadczenia zawodowego. Zaprezentowane zaś wnioski są logiczne i jednoznaczne, nie zawierają wewnętrznych sprzeczności i zostały sformułowane w sposób jasny. Z tych względów Sąd uznał ją za miarodajny dowód na przytoczone okoliczności i dokonał ustaleń w powyższym zakresie również na jej podstawie.
W świetle powyższych rozważań należało uznać także wyjaśnienia złożone przez oskarżonego za wiarygodne. Oskarżony od początku, konsekwentnie przyznawał się do dokonania zaboru trzech telefonów, opisał ze szczegółami w jaki sposób do tego doszło, przy czym wersja oskarżonego znajduje potwierdzenie w pozostałym, powyżej omówionym wiarygodnym materiale dowodowym. W tym miejscu zaznaczyć należy, iż oskarżony kwestionował od początku swoje sprawstwo w zakresie telefonu Samsung G., jednoznacznie i kategorycznie utrzymywał, że tego telefonu nie zabrał. Twierdzenia oskarżonego w tym zakresie nie zostały obalone żadnym wiarygodnym dowodem. Ustalono jedynie, że A. P. stwierdziła brak również tego telefonu. Jednak telefonu tego nie znaleziono ani przy oskarżonym, ani w jego miejscu zamieszkania. Telefon ten nie był także przedmiotem sprzedaży w serwisach, w których oskarżony sprzedał pozostałe telefony, oskarżony nie oferował pracownikom tych serwisów telefonu Samsung G.. Z zapisu monitoringu również nie sposób ustalić, ile telefonów zostało zabranych przez oskarżonego. Jednocześnie mając na względzie fakt, że do przedmiotowej szafki miały dostęp różne osoby, Sąd ocenił że sprawstwo oskarżonego w tym zakresie nie zostało udowodnione i wyeliminował z opisu czynu telefon marki S. (...).
Na podstawie przedstawionej powyżej oceny materiału dowodowego, zdaniem Sądu nie ulega wątpliwości, iż oskarżony S. D. wypełnił swoim zachowaniem znamiona czynu zabronionego z art. 278 § 1 k.k., przy czym zmieniony został opis czynu poprzez wyeliminowanie telefonu Samsung G. i obniżenie wartości szkody o wartość tego wyeliminowanego telefonu.
Odpowiedzialności przewidzianej w przepisie art. 278 § 1 k.k. podlega ten, kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą, przy czym wartość skradzionej rzeczy przekracza 1/4 minimalnego wynagrodzenia za pracę. W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie ulega wątpliwości, iż oskarżony w dniu 12 grudnia 2016 roku dokonał zaboru trzech telefonów komórkowych o łącznej wartości 9.477zł, a zatem wypełnił znamiona w/w przestępstwa.
Rozważając kwestię kary dla S. D. za tak opisany czyn, Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru ujętych w art. 53 k.k.
Sąd wziął również pod uwagę zawartą w art. 58 § 1 k.k. zasadę prymatu kar nieizolacyjnych, zgodnie z którą jeżeli ustawa przewiduje możliwość wyboru rodzaju kary, a przestępstwo jest zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 5 lat, sąd orzeka karę pozbawienia wolności tylko wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary. W związku z powyższym Sąd wymierzył S. D. na mocy art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 34 § 1 i 1a pkt 1 k.k., art. 35 § 1 k.k. karę 8 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu wskazanej przez sąd nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.
W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna zarówno do stopnia jego zawinienia, jak i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Zachowanie oskarżonego cechował bowiem wysoki stopień zawinienia – dopuścił się przypisanego mu przestępstwa w zamiarze bezpośrednim, kierunkowym, w konsekwencji czego jego zachowanie należy potraktować jako świadome i rażące lekceważenie obowiązujących przepisów prawa. Nie bez znaczenia pozostawało przy tym, iż przestępcze zachowanie oskarżonego ewidentnie miało charakter planowy – wymagało przemyślanego działania, podjęcia następujących po sobie czynności. Przy czym wartość skradzionego mienia była znaczna, zaś dokonując przypisanego mu czynu oskarżony pełnił obowiązki ochroniarza i miał chronić mienie pokrzywdzonego. Natomiast na korzyść oskarżonego przemawiała jego uprzednia niekaralność, a także fakt, iż oskarżony wyraził skruchę i żal, przyznawał się konsekwentnie do zarzucanego mu czynu i nie utrudniał postepowania. Sad uznał zatem, iż kara pozbawienia wolności, nawet z warunkowym zawieszeniem jej wykonania będzie w okolicznościach niniejszej sprawy nadto surowa, zaś kara grzywny – zbyt łagodna. Z tego też względu za karę odpowiednią uznano właśnie karę ograniczenia wolności. Sąd decydując o zastosowaniu wobec oskarżonego tej kary miał na względzie, iż kara powinna być tak dobrana, aby nie tyle stanowić narzędzie represji, lecz jak najlepiej spełnić cele prewencyjne: uświadomić oskarżonemu, że jego postępek stanowił poważne przestępstwo, że spotkał się z konkretnymi konsekwencjami i że należy w przyszłości powstrzymać się od tego rodzaju zachowań. Tę rolę najlepiej spełni w ocenie Sądu właśnie kara ograniczenia wolności orzeczona we wskazanych wymiarach i w najniższym przewidzianym ustawą wymiarze godzinowym połączona z adekwatnym do okoliczności środkiem karnym. Ponadto, jak wynika z informacji o oskarżonym jego zachowanie będące przedmiotem niniejszego postepowania nie były dla niego typowe, w konsekwencji nie sposób uznać, aby był on osobą zdemoralizowaną i tym samym konieczne było stosowanie względem niego kar surowszych rodzajowo.
Sad nie orzekł wobec oskarżonego obowiązku naprawienia szkody z art. 46 § 1 k.k. albowiem jeden z telefonów został odnaleziony i zwrócony pokrzywdzonej spółce, zaś pozostałe telefony zostały odkupione przez firmę (...), a zatem szkoda została w całości naprawiona.
Nadto Sąd na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., 627 k.p.k. w zw. z art. 616 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 2 i ust. 2, art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 z późn. zm.) zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 złotych tytułem opłaty i pozostałe koszty sądowe w kwocie 478,72 zł, a także obciążył go kosztami ustanowienia obrońcy w kwocie 738 zł. Sąd uznał bowiem, iż nie ma podstaw do zwolnienia oskarżonego od obowiązku poniesienia tych kosztów. Sąd przy rozstrzyganiu tej kwestii kierował się ogólną zasadą sprawiedliwego postępowania, zgodnie z którą każdy, kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów. Oskarżony osiąga stały miesięczny dochód, zaś wskazane koszty i opłaty nie są wysokie, zatem ich poniesienie nie będzie stanowiło dla niego zbytniego obciążenia.