WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2018 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie

Przewodniczący: SSR Dorota Zabłudowska

Protokolant: Agata Chyczewska

po rozpoznaniu w dniach 5.12.2017 r., 14.12.2017 r., 20.03.2018 r. sprawy:

1) P. L. (L.) , syna M. i D., urodzonego (...) w G.,

2) K. K., syna M. i J., urodzonego (...) w G.,

3) J. P., syna S. i T., urodzonego (...) w G.,

oskarżonych o to, że:

1. w okresie od 7 grudnia 2016 r. do 8 grudnia 2016 r. w miejscowości L. po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń poprzez podważenie drzwi wejściowych do pomieszczenia gospodarczego znajdującego się z tyłu budynku (...) w L., w wyniku czego doszło do uszkodzenia drzwi, co spowodowało straty w wysokości 800 zł, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami dostał się do wnętrza pomieszczenia gospodarczego, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia czterech plastikowych krzeseł o łącznej wartości 248 zł, podstawki wózka krzeseł o wartości 200 zł oraz choinki sztucznej o wartości 300 zł, czym działał n szkodę Zespołu (...) w L.,

tj. o przestępstwo z art. 279§1 k.k. w zb. z art. 288§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

2. w okresie od 7 grudnia 2016 r. do 8 grudnia 2016 r. w miejscowości L. na terenie placu zabaw wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami dokonali uszkodzenia drewnianej konstrukcji lokomotywy, w ten sposób, że wyrwali konstrukcje ze słupów, na których była osadzona, w wyniku czego przewróciła się i połamała, co spowodowało straty w wysokości 2521,50 zł, czym działał na szkodę Zespołu (...) w L.,

tj. o przestępstwo z art. 288§1 k.k.

I. oskarżonego P. L. uznaje za winnego pierwszego zarzucanego mu czynu z tym ustaleniem, że czyn ten uznaje za wypadek mniejszej wagi, czyn ten kwalifikuje z art. 279§1 k.k. w zw. z art. 283 k.k. w zb. z art. 288§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. i za to na podstawie art. 283 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 34 § 1 i 1a pkt. 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. wymierza mu karę roku ograniczenia wolności polegającego na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

II. oskarżonego P. L. uznaje za winnego drugiego zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 34 § 1 i 1a pkt. 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. skazuje go na karę 8 (ośmiu) miesięcy ograniczenia wolności polegającego na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

III. na mocy art. 85 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 3 k.k. łączy orzeczone wobec P. L. w punktach I-II wyroku jednostkowe kary ograniczenia wolności i wymierza mu karę łączną roku i 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającego na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

IV. oskarżonego K. K. uznaje za winnego pierwszego zarzucanego mu czynu z tym ustaleniem, że czyn ten uznaje za wypadek mniejszej wagi, czyn ten kwalifikuje z art. 279§1 k.k. w zw. z art. 283 k.k. w zb. z art. 288§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. i za to na podstawie art. 283 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 34 § 1 i 1a pkt. 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy ograniczenia wolności polegającego na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

V. oskarżonego K. K. uznaje za winnego drugiego zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 34 § 1 i 1a pkt. 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. skazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającego na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

VI. na mocy art. 85 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 86 § 1 i 3 k.k. łączy orzeczone wobec K. K. w punktach IV-V jednostkowe kary ograniczenia wolności i wymierza mu karę łączną roku ograniczenia wolności polegającego na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

VII. uniewinnia oskarżonego J. P. od popełnienia pierwszego zarzucanego mu czynu;

VIII. oskarżonego J. P. uznaje za winnego drugiego zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 34 § 1 i 1a pkt. 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. skazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającego na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

IX. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. G. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście 60/100 złotych) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu P. L.;

X. na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 624 k.p.k. zwalnia oskarżonych od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych.

Sygn. akt XK 303/17

UZASADNIENIE

Z uwagi na wniesienie wniosku o uzasadnienie jedynie przez obrońcę P. L. i wyłącznie w odniesieniu do jego osoby, uzasadnienie niniejsze zostało ograniczone do tego oskarżonego, stosownie do art. 423 § 1a k.p.k.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 07 grudnia 2016 r. od około godziny 20.00 P. L. i K. K. spożywali razem alkohol w postaci wódki na terenie szkoły w L.. Następnie poszli do Biedronki, gdzie dokupili kolejne butelki alkoholu. Wracając ze sklepu spotkali J. P., który do nich dołączył i w trójkę wrócili na teren boiska. Przez około cztery godziny w trójkę przebywali przy drzwiach do pomieszczenia gospodarczego należącego do Zespołu (...) w miejscowości L., gdzie pili alkohol. J. P. wypił alkoholu najmniej, natomiast oskarżeni P. L. i K. K. spożyli pozostałą część.

/ Dowód: wyjaśnienia K. K. k. 33-36, 138-139, 246-24; wyjaśnienia J. P. k. 59-60, 144-145, 225-226; wyjaśnienia oskarżonego P. L. k. 48-49

Po tym, jak skończyli pić alkohol, około godziny 1.00, P. L. i K. K. wspólnie postanowili włamać się do pomieszczenia gospodarczego znajdującego się z tyłu budynku szkoły. P. L. zniszczył klamkę, uderzali w nie belką, kopali w nie, w wyniku czego drzwi uległy uszkodzeniu i się otworzyły. Wtedy P. L. i K. K. weszli do środka.

J. P. nie brał czynnego udziału w niszczeniu drzwi, stał w odległości około 5 metrów i przyglądał się próbom otworzenia drzwi podejmowanym przez P. L. i K. K.. Mówił do nich „po co wy tam wchodzicie”, jednak oni nie reagowali. Początkowo na nich czekał, jednak z uwagi na to, że nie wychodzili, postanowił do nich dołączyć i również wszedł do pomieszczenia gospodarczego, gdyż był ciekawy, co znajduje się w środku.

Oskarżeni P. L. i K. K. porozrzucali rzeczy znajdujące się w kantorku.

Następnie oskarżeni udali się w stronę ulicy (...) w L., zabierając z pomieszczenia gospodarczego karton z czterema plastikowymi krzesłami razem z podstawką wózka krzeseł i sztuczną choinkę. Po drodze natrafili plac zabaw oddalony około 30 metrów od szkoły, gdzie J. P. podjął próbę podniesienia stojącej tam konstrukcji drewnianej lokomotywy, co jednak mu się nie udało. Wówczas P. L. i K. K. „dla żartów” rozbujali lokomotywę do tego stopnia, że się przewróciła i się połamała. K. K. chciał postawić lokomotywę z powrotem, jednak P. L. powiedział wtedy, żeby zanieśli ją za szkołę, co uczynili.

Po tym mężczyźni rozeszli się do domów. Karton z krzesłami P. L. i K. K. zanieśli do domu K. K.. Zabraną z pomieszczenia gospodarczego choinkę porzucili blisko szkoły.

/ Dowód: wyjaśnienia K. K. k. 33-36, 138-139, 246-24; wyjaśnienia J. P. k. 59-60, 144-145, 225-226; wyjaśnienia oskarżonego P. L. k. 48-49;płyta z opisem monitoringu k. 81; protokół odtworzenia zapisu monitoringu k. 90-91; dokumentacja fotograficzna k. 161; płyta z oględzin miejsca kradzieży k. 162

Zachowanie oskarżonych wywołało szkody w postaci: uszkodzenia drzwi, których naprawa wyniosła 800 zł, przywłaszczenia czterech plastikowych krzeseł o łącznej wartości 248 zł i podstawki wózka krzeseł o wartości 200 zł oraz choinki sztucznej o wartości 300 zł, uszkodzenia drewnianej konstrukcji lokomotywy o wartości 2521,50 zł. Zespół (...) w L. był ubezpieczony w (...) S.A.

/ Dowód: zeznania świadka B. Ś. k. 2-3, 70-70v., 111-112; protokół oględzin k. 7-8v.; pismo z (...) S.A. k. 65-86, 127-127v.

P. L. posiada wykształcenie zawodowe. Nie ma majątku. Jest kawalerem, nie posiada dzieci. Obecnie przebywa w Areszcie Śledczym w G., przed osadzeniem pracował w firmie (...) w P., z czego osiągał dochód w wysokości 3000 złotych netto miesięcznie. Był uprzednio karany, w tym dwukrotnie za przestępstwo z art. 288§1 k.k.

/ Dowód: dane osobo poznawcze k. 50, karta karna k. 65-66, odpisy wyroków Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku w sprawach: X K 1421/13, X K 529/14, X K 504/16 k. 133-135v.

Słuchany na etapie postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego P. L. przyznał się do zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia. Nadto opisał udział swój oraz współoskarżonych zdarzeniu do jakiego doszło w okresie od 07 do 08 grudnia 2016 roku w L..

Na rozprawie w dniu 14 grudnia 2017 roku i 20 marca 2018 roku podtrzymał swoje wcześniejsze stanowisko i odmówił składania wyjaśnień.

Jednocześnie z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia wynikający z art. 424 § 1 k.p.k. odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień oskarżonego odstępując do wskazanych poniżej kart akt postępowania.

/ Vide: wyjaśnienia oskarżonego P. L. k. 48-49, 247, 267v.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy, należało przyjąć, iż sprawstwo i wina oskarżonego P. L. odnośnie zarzucanych mu czynów nie budzi wątpliwości. Do powyższego przekonania Sąd doszedł na podstawie analizy całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym głównie w oparciu o wyjaśnienia J. P., K. K., jak i oskarżonego P. L., a także dokumentów w postaci protokołu oględzin i dokumentacji fotograficznej znajdujących się w aktach sprawy.

Przechodząc do omówienia dowodów osobowych w sprawie jako w pełni wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka B. Ś. – dyrektor Zespołu (...) w L.. Świadek nie była bezpośrednim świadkiem inkryminowanych zachowań P. L. i oskarżonych. Jej depozycje przyczyniły się do poczynienia ustaleń w zakresie ujawnionych zniszczeń w mieniu Zespołu (...) w L., oraz w zakresie wysokości szkód powstałych na skutek ich działań.. Rozmiar dokonanych zniszczeń znajdował potwierdzenie w protokole oględzin miejsca zdarzenia przeprowadzonego na etapie postępowania przygotowawczego i nie był kwestionowany w toku postępowania. Również wysokość powstałych szkód nie była kwestionowana przez strony, dlatego też uznając zeznania B. Ś. za wiarygodne, Sąd na ich podstawie dokonał ustaleń faktycznych w sprawie we wskazanym wyżej zakresie.

Do dokonania ustaleń w niniejszej sprawie kluczowe znaczenie miały m.in. wyjaśnienia J. P.. Zaznaczyć należy, że jako jedyny z oskarżonych w chwili popełnienia czynu był trzeźwy, zatem najlepiej z oskarżonych pamiętał przebieg zdarzenia. Okoliczności wskazane przez J. P. zostały potwierdzone wyjaśnieniami pozostałych oskarżonych. Również wskazania w/w oskarżonego dotyczące jego udziału w dokonanych czynach znalazły oparcie w depozycjach P. L. i K. K.. Wobec powyższego Sąd uznał, że J. P. oskarżony o popełnienie przestępstw w warunkach współsprawstwa swoimi oświadczeniami nie zamierzał nadmiernie obciążyć na pozostałych oskarżonych przekładając winę na nich, czym odciążyłby siebie, a jedynie przytoczył okoliczności sprawy zgodnie z faktami.

Sąd zważył, że twierdzenia J. P. w niektórych szczegółach częściowo nie są spójne z wyjaśnieniami jego kolegów, jak np. w tym, kto dokonał zaboru krzeseł z pomieszczenia gospodarczego, czy był to P. L. czy K. K., co jednak po przeanalizowaniu całokształtu materiału dowodowego w sprawie zdaniem Sądu nie miało wpływu na ocenę wiarygodności wyjaśnień J. P., a wątpliwości zostały rozstrzygnięte za pomocą innych dowodów w sprawie Różnicy między depozycjami oskarżonego a pozostałych oskarżonych Sąd upatrzył również w zakresie tego, jak doszło do zniszczenia drzwi do pomieszczenia gospodarczego. J. P. oglądał przebieg pokonania zabezpieczeń drzwi wejściowych stojąc z boku, nie brał w tym czynnego udziału, dlatego też mógł dokładnie nie widzieć bądź nie zapamiętać po kolei czynności wykonywanych przez oskarżonych. Dlatego też powyższe rozbieżności nie miały wpływu na ocenę prawdziwości jego wyjaśnień, bowiem Sąd poczytał je jako w ten sposób zapamiętane, nie zaś celowe zatajanie prawdy lub chronienie któregoś z oskarżonych.

Walor wiarygodności Sąd przyznał także wyjaśnieniom oskarżonego K. K., przy czym ocena w zakresie wiarygodności depozycji wyżej wymienionego została dokonana z należytą dozą ostrożności mając na względzie fakt, że był on osobą uczestniczącą w zniszczeniu mienia znajdującego się na terenie szkoły i parku, przez co mógł on przedstawiać przebieg wydarzeń w sposób dla siebie korzystny, który pozwoliłby mu na uniknięcie bądź ograniczenie odpowiedzialności. Ponadto Sąd, oceniając jego wyjaśnienia, wziął pod uwagę to, że oskarżony był pod wpływem alkoholu podczas dokonywanych czynów, przez co niektórych szczegółów mógł nie pamiętać bądź też zapamiętać je w sposób niezgodny z prawdą. Sam oskarżony przyznał, iż nie pamiętał, by zabrał plastikowe krzesła z pomieszczenia gospodarczego z terenu szkoły, a o fakcie, że krzesła te znalazły się na jego podwórku, dowiedział się dopiero od swojego ojca w związku z przyjazdem Policji.

Niemniej jednak wnikliwa analiza treści wyjaśnień K. K., złożonych zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i przed Sądem nie dała podstaw do tego, by zakwestionować wiarygodność jego wyjaśnień. Zważyć bowiem należy, iż w sposób spójny, logiczny i rzeczowy przedstawił on z możliwą szczegółowością okoliczności dotyczące dokonania zniszczeń i zaboru mienia znajdującego się przy szkole – Zespołu (...) w L., jak również wydarzeń mających miejsce bezpośrednio przed tymi zdarzeniami. W swoich wyjaśnieniach wskazywał, zgodnie ze swoją pamięcią, konkretne informacje dotyczące tego, w jaki sposób i kto dokonał jakich zniszczeń i zaboru jakiego mienia, oraz wskazał jak doszło do podjęcia decyzji o zniszczeniu mienia. Depozycje K. K. w zakresie udziały każdego z oskarżonych w zarzucanych im występkach znalazły w większości potwierdzenie w wyjaśnieniach pozostałych oskarżonych.

Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności, które uzasadniałyby przypuszczenie, że treść wyjaśnień P. L. złożonych na etapie postępowania przygotowawczego nie znajdowała oparcia w rzeczywistym przebiegu zdarzeń. Sąd miał na uwadze to, że w/w oskarżony skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy składania zeznań przed Sądem, podtrzymując swoje wcześniejsze wyjaśnienia, było to jedyne oświadczenie uzyskane od niego w toku postępowania. W świetle wszystkich omówionych wyżej dowodów należało uznać za niebudzące wątpliwości przyznanie się w/w oskarżonego do popełnienia zarzucanych mu czynów. Sąd oceniając jego wyjaśnienia miał na względzie, iż P. L. nie tylko przedstawił udział pozostałych oskarżonych w przedmiotowym zdarzeniu, ale też z dokładnością wskazał, w jakim zakresie do powstania szkód przyczynił się on sam. I chociaż oskarżony wypowiedział się w sposób zwięzły co do sprawy, to jego wyjaśnienia były spójne i rzeczowe, wobec czego Sąd dał im wiarę i uwzględnił je przy dokonywaniu ustaleń stanu faktycznego.

Rekonstrukcji stanu faktycznego Sąd dokonał również w oparciu o dokumenty ujawnione w trakcie przewodu sądowego, w szczególności w postaci: zapisu monitoringu, protokołu oględzin miejsca kradzieży, danych o karalności, odpisów wyroków i danych osobo poznawczych, które nie budziły wątpliwości co do rzetelności i autentyczności zawartych w nich informacji. Zostały one sporządzone w przepisanej formie przez upoważnione do tego podmioty, mają charakter kompletny, a nadto nie były kwestionowane w toku postępowania. Mając ponadto na uwadze zgodność danych wynikających z powyższych dokumentów z treścią zeznań świadka oraz wyjaśnień oskarżonych, zostały one uznane za wiarygodne, brak było podstaw do zakwestionowania wiarygodności wskazanych dowodów.

Wobec tak przeprowadzonej oceny dowodów zgromadzonych w niniejszej sprawie należało przypisać oskarżonemu P. L. popełnienie zarzucanych mu oskarżeniem czynów. Sąd nie miał wątpliwości, że w okresie od 07 grudnia 2016 roku do 08 grudnia 2016 roku P. L. po uprzednim pokonaniu zabezpieczeń poprzez podważenie drzwi wejściowych do pomieszczenia gospodarczego znajdującego się z tyłu budynku (...) w L., w wyniku czego doszło do uszkodzenia drzwi, co spowodowało straty w wysokości 800 zł, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami dostał się do wnętrza pomieszczenia gospodarczego, skąd dokonał zaboru w celu przywłaszczenia czterech plastikowych krzeseł o łącznej wartości 248 zł, podstawki wózka krzeseł o wartości 200 zł oraz choinki sztucznej o wartości 300 zł, czym działał na szkodę Zespołu (...) w L., oraz że w tym samym okresie na terenie placu zabaw wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami dokonał uszkodzenia drewnianej konstrukcji lokomotywy, w ten sposób, że wyrwał konstrukcję ze słupów, na których była osadzona, w wyniku czego przewróciła się i połamała, co spowodowało straty w wysokości 2521,50 złotych, tym samym wyczerpując znamiona przestępstw z art. 279 § 1 k.k. i art. 288 § 1 k.k.

Odpowiedzialności przewidzianej w art. 288 § 1 k.k. podlega ten, kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku. Wyodrębnia się tutaj tzw. niszczenie bezwzględne, polegające na całkowitym unicestwieniu rzeczy i pozbawieniu przedmiotu czynności wykonawczej właściwości jakiejkolwiek rzeczy, oraz tzw. niszczenie względne polegające na pozbawieniu przedmiotu wykonawczego właściwości danego rodzaju rzeczy (zob. M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas, [w:] A. Zoll (red.), Kodeks karny. Część szczególna, t. III, 2008, s. 347). W pojęciu „uszkodzenia” mieści się wszelkie zachowanie, które w mniejszym lub większym stopniu oddziałuje na całość rzeczy, prowadząc do naruszenia jej substancji, istotnych właściwości decydujących o jej przeznaczeniu i możliwościach wykorzystania, o takim natężeniu, że nie stanowi jeszcze zniszczenia rzeczy, które jest „uszkodzeniem w większym stopniu”.

Odnośnie czynu wskazanego w punkcie I aktu oskarżenia nie pozostawia wątpliwości, że zakres ingerencji oskarżonego P. L. w mienie w postaci drzwi wejściowych uniemożliwia wykorzystywanie ich do celów, do jakich pierwotnie było przeznaczone i czyni je niezdatnym do użytku. Drzwi wejściowe do pomieszczenia gospodarczego były własnością Zespołu (...) w L., zatem oskarżony wspólnie z K. K. swoim zachowaniem dokonali uszkodzenia cudzego mienia, przy czym oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim, bowiem nie tylko miał on świadomość, że swoim działaniem może uszkodzić przedmiotowe drzwi (na dowód tego oskarżony J. P. w swoich wyjaśnieniach wskazał, że oskarżeni „poszli zobaczyć szkody, które narobili”, a mimo powstałych szkód nie zaprzestali swojego działania, lecz je kontynuowali), ale zmierzał do takiego skutku, gdyż wspólnie z K. K. chcieli je zniszczyć, na co wskazał oskarżony K. K. w swoich wyjaśnieniach.

Podobnie Sąd uznał, że P. L. swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 279 § 1 k.k. Kradzież z włamaniem stypizowana w art. 279 § 1 k.k. ma charakter dwuaktowy, gdyż składają się na to przestępstwo dwie ściśle ze sobą powiązane czynności sprawcze – włamanie i zabór mienia w celu przywłaszczenia. Włamanie oznaczające usunięcie przeszkody materialnej często z użyciem siły fizycznej może prowadzić do zniszczenia mienia (np. drzwi pomieszczenia), co odpowiadać może znamionom przestępstwa z art. 288 § 1 lub 2 k.k., co też w niniejszym przypadku miało miejsce. O charakterze zbiegu z art. 288 § 1 k.k. decyduje proporcja wyrządzonych szkód, z jednej strony, samym włamaniem, z drugiej zaś – kradzieżą. Gdy szkoda wyrządzona włamaniem jest nieporównywalnie niższa od szkody wyrządzonej kradzieżą, wówczas przyjmuje się tzw. pomijalny zbieg przepisów ustawy oparty na dyrektywie konsumpcji. Oznacza to, że przepis art. 279 § 1 k.k. o kradzieży z włamaniem „konsumuje” (pochłania) przepis art. 288 § 1 k.k. mówiący o zniszczeniu mienia. W wypadku zasadniczego odwrócenia proporcji szkód nie można już w zasadzie przyjąć wspomnianej dyrektywy i wówczas w grę wchodzi kumulatywny zbieg wspomnianych przepisów, o którym mowa w art. 11 § 2 k.k , co miało miejsce w niniejszej sprawie. Z poczynionych w sprawie ustaleń bezsprzecznie wynika, że oskarżony najpierw pokonał zabezpieczenie w postaci zamkniętych na klucz drzwi wejściowych poprzez ich podważenie, a następnie wszedł do środka pomieszczenia gospodarczego i dokonał zaboru rzeczy celem przywłaszczenia, przy czym nie zachodziły żadne okoliczności, które uprawniałyby oskarżonego do zabrania z pomieszczenia gospodarczego żadnych rzeczy, natomiast P. L. zabierając plastikowe krzesła, podstawę wózka krzeseł oraz choinkę, którą następnie porzucił, działał z zamiarem pozbawienia właściciela władztwa nad stanowiącym jego własność mieniem i postąpił z nim jak z własnym. Jednocześnie brak jest podstaw do uznania, iż zamiar kradzieży mienia z wnętrza kantorka oskarżeni powzięli dopiero po wyłamaniu drzwi. Samo wyłamanie drzwi jawi się jako działanie wysoce nieracjonalne, nawet mając na względzie, iż oskarżeni byli pijani. Pokonanie zabezpieczeń w postaci drzwi a następnie zabór mienia (dość przypadkowego) uzasadnia przekonanie, iż oskarżeni wyłamali drzwi, by spenetrować wnętrze kantorka i zabrać rzeczy, które tam się znajdowały. Gdyby chcieli tylko zniszczyć drzwi, nie wchodziliby do środka pomieszczenia.

W zakresie kwalifikacji karnej odnośnie czynu wskazanego w punkcie II aktu oskarżenia w ocenie Sądu oskarżony P. L. wyczerpał znamiona występku z art. 288 § 1 k.k., bowiem konstrukcja lokomotywy na skutek jego działania uległa połamaniu i niemożliwe było jej naprawienia, należało ją od podstaw odtworzyć. W sprawie nie stwierdzono okoliczności wyłączających winę oskarżonego, który jest osobą dorosłą, sprawną intelektualnie, zdolną do rozpoznania znaczenia swoich czynów i pokierowania swoim postępowaniem. Tym samym oskarżony P. L. swoim zachowaniem wypełnił wszystkie znamiona przestępstwa określonego w art. 288 § 1 k.k.

Zdaniem Sądu, oskarżonemu przypisać można winę w popełnieniu czynów wskazanych w wyroku. Oskarżony jest zdolny ze względu na wiek do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarcza podstaw do przyjęcia, iż w chwili czynu był niepoczytalny lub znajdował się w anormalnej sytuacji motywacyjnej.

Sąd uwzględniając okoliczności sprawy, szczególnie zaś stopień społecznej szkodliwości czynu, wartość skradzionego mienia, mając na przesłanki wynikające art. 115 § 2 k.k. uznał, że wskazane będzie zakwalifikowanie czynu ujętego w punkcie I aktu oskarżenia jako wypadek mniejszej wagi i zakwalifikował go jako czyn z art. 279§1 k.k. w zw. z art. 283 k.k. w zb. z art. 288§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

Rozważając kwestię kary dla oskarżonego za przypisane mu w wyroku czyny, Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach wymiaru kary ujętych w art. 53 k.k. W myśl tego przepisu, sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego (prewencja szczególna), a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa i zaspokojenie potrzeby poczucia sprawiedliwości (prewencja ogólna). Wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Do okoliczności obciążających oskarżonego Sąd zaliczył to, że oskarżony był uprzednio karalny za przestępstwa przeciwko mieniu. Oskarżony mając świadomość naganności własnego postępowania oraz konsekwencji prawnych tego typu zachowań w dalszym ciągu dopuszcza się przestępstw wymierzonych w dobro, jakim jest prawo własności, co wskazuje na rażące lekceważenie obowiązującego prawa i uzasadnia przyjęcie znacznego stopnia winy oskarżonego. Również za okoliczność obciążającą należało uznać okoliczności działania oskarżonego, który bez żadnego powodu dokonał uszkodzeń i zaboru mienia. Sąd miał również na względzie, iż oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, będąc pod wpływem alkoholu. Natomiast na korzyść oskarżonego Sąd poczytał to, że wyrządzone zachowaniem P. L. szkody nie były znaczne. Ponadto P. L. przyznał się do zarzucanych mu czynów, okazał skruchę i wyraził chęć naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody.

Sprawca czynu określonego w art. 279 § 1 k.k. w wypadku mniejszej wagi, jak również czynu z art. 288 § 1 k.k. podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Mając na względzie powyżej opisane okoliczności obciążające i łagodzące zaistniałe w stosunku do oskarżonego, Sąd uznał, że właściwe będzie zastosowanie art. 37a k.k. przy wymierzaniu kary i na podstawie art. 283 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 34 § 1 i 1a pkt. 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. wymierzył P. L. za pierwszy z przypisanych mu czynów karę roku ograniczenia wolności polegającego na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym, a za drugi czyn na podstawie art. 288 § 1 k.k. - karę 8 miesięcy ograniczenia wolności polegającego na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.

Wobec tego, że oskarżony dopuścił się popełnienia dwóch przestępstw, za które wymierzono kary tego samego rodzaju, Sąd w punkcie III uzasadnianego orzeczenia, na podstawie art. 85§1 k.k. i art. 86§1 i 3 k.k. połączył orzeczone względem niego kary i w ich miejsce wymierzył P. L. karę łączną roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającego na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym;

Wymierzając oskarżonemu karę tego rodzaju Sąd kierował się również zasadą prymatu wymierzania kar wolnościowych przed karami pozbawienia wolności. W ocenie Sądu, orzeczenie wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności byłoby nie tylko nadmiernie surowe, ale przede wszystkim nie spełniłoby celów kary. Kara ograniczenia wolności stanowić będzie dla oskarżonego pewną dolegliwość, przejawiającą się w konieczności wykonywania pracy na cele społeczne, co powinno przede wszystkim uświadomić oskarżonemu naganność jego postępków, a także skutecznie zniechęcić go do ponownego popełnienia przestępstwa. Na podkreślenie zasługuje fakt, że orzeczona względem P. L. kara powinna nie tylko odnieść wobec niego cel wychowawczy i prewencyjny, ale też zaspokoić społeczne poczucie sprawiedliwości.

W punkcie XI wyroku Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. G. kwotę 516,60 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu P. L.. Kwota ta nie została uiszczona w całości ani części, wobec czego zasadne było jej zasądzenie.

Sąd na mocy art. 626 § 1 k.p.k., art. 624§1 k.p.k. zwolnił oskarżonego w całości od obowiązku ponoszenia kosztów procesu, przenosząc je na Skarb Państwa uznając, że obciążenie nimi oskarżonego byłoby nadmiernie uciążliwe dla niego. Sąd miał na względzie stan majątkowy P. L. oraz fakt przebywania w Areszcie Śledczym, a więc pozbawiony jest on możliwości zarobkowania.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE