UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 03 marca 2017 roku w T. około godziny 22:00 W. S. wyjeżdżała samochodem marki T. (...) o nr rej. (...) z parkingu sklepowego z zamiarem włączenia się do ruchu na drodze prowadzącej do P.. W tym celu wykonała skręt w lewo wjeżdżając z drogi podporządkowanej na drogę nr (...), nie zachowała jednak należytej w tych okolicznościach ostrożności i błędnie założyła, że zdąży zakończyć manewr przed dojechaniem do miejsca jego wykonywania pojazdu jadącego w kierunku S..

Wobec powyższego, kiedy W. S. wyjechała na drogę nr (...), w lewy bok jej pojazdu uderzył jadący prawidłowo, z prędkością około 50 km/h samochód marki V. (...) o nr rej. (...) kierowany przez A. G. (2), w którym poza w/w znajdowali się jeszcze D. G. zajmujący przednie miejsce pasażera i A. G. (1) siedząca z tyłu pojazdu. Razem z W. S. jechała natomiast S. T..

Panujące w tym czasie warunki atmosferyczne nie były najlepsze – zapadał zmrok, zaś nawierzchnia drogi była mokra. W momencie wypadku oba pojazdy były sprawne, a ich kierowcy trzeźwi.

Dowody: zeznania pokrzywdzonej A. G. (1) k. 39; zeznania świadków S. T. k. 17, A. G. (2) k. 28v., D. G. k. 49v., B. Ł. (1) k. 87v., D. D. (2) k. 89v.; wyjaśnienia oskarżonej k. 123; protokół badania stanu trzeźwości urządzeniem elektrycznym k. 3-3v., 4-4v., protokół oględzin pojazdu k. 5-8v.; protokół oględzin miejsca k. 9-11v.; dokumentacja zdjęciowa k. 62-64;

Na skutek opisanego zderzenia bocznego pojazdów,A. G. (1) doznała obrażeń w postaci urazu nadgarstka lewego, co stanowiło naruszenie czynności narządu ciała (narząd ruchu) i rozstrój zdrowia na czas trwający dłużej niż 7 dni. A. G. (1) w dacie zdarzenia była w 16 tygodniu ciąży.

Dowody: zeznania pokrzywdzonej A. G. (1) k. 39; dokumentacja medyczna k. 43-48; opinia sadowo – lekarska k. 65-70, 117-118.

Pozostali uczestnicy zdarzenia nie doznali w jego wyniku obrażeń powodujących rozstrój zdrowia i naruszenie narządów ciała na czas trwający dłużej niż 7 dni.

Dowody: dokumentacja medyczna k. 21-25, 32-38, 53-55; opinia sadowo – lekarska k. 65-70.

Wyjaśniając w toku postępowania przygotowawczego W. S. oświadczyła, iż rozumie treść stawianego jej zarzutu i przyznaje się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Jednocześnie oskarżona przytoczył okoliczności popełniania czynu zabronionego, w całości zgodne z poczynionymi przez Sąd ustaleniami.

Z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia wynikający z art. 424 § 1 k.p.k. odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień odstępując do wskazanych poniżej kart akt postępowania.

Vide: wyjaśnienia oskarżonej k. 123.

W. S. ma wykształcenie średnie. Jest panną i nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Pracuje jako kasjerka, osiągając z tego tytułu dochód w wysokości 1.600 zł miesięcznie. Stan jej zdrowia jest dobry, nie była leczona psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Nie była uprzednio karana.

Dowody: dane osobopoznawcze k. 122-123; dane o karalności k. 149.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle całokształtu zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień oskarżonej W. S. oraz opinii sądowo-lekarskiej i innych dokumentów, których wiarygodność i rzetelność nie była kwestionowana, zarówno fakt popełnienia przez oskarżoną zarzucanego jej występku, jak i wina W. S. nie budzą wątpliwości.

W przedmiotowej sprawie w pełni wartościową podstawę ustaleń faktycznych stanowią w ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonej, która przyznał się do winy. W. S. wskazała przy tym, iż źle oceniła sytuację panująca na drodze i przez to błędnie przyjęła, że może bezpiecznie wykonać manewr skrętu w lewo.

Wyjaśnienia te korespondują z relacjami A. G. (2), który podał, że zachowanie kierującego pojazdem wyjeżdżającym z drogi podporządkowanej było kompletnie niespodziewane i skrajnie nieprawidłowe. Manewr ten z całą pewnością miał prawo wydać się kierującemu samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) zaskakujący i zdaniem Sądu, brak jest jakichkolwiek podstaw do przypuszczenia, iż miał on możliwość uniknięcia zderzenia z pojazdem kierowanym przez oskarżoną.

Odnosząc się do zeznań A. G. (2), D. G. i A. G. (1) Sąd zważył zaś, iż z wyjaśnieniami oskarżonej tworzyły one spójną i logiczną całość, wspartą dodatkowo zgromadzonymi w sprawie dokumentami. W konsekwencji również i one uznane zostały za miarodajny dowód w sprawie. Zeznania A. G. (3) stały się dodatkowo podstawą dokonania ustaleń w przedmiocie konsekwencji, jakie dla jej zdrowia miał przedmiotowy wypadek.

Mniejsze znaczenie dla sprawy miały zeznania B. Ł. (2) i D. D. (2) – osób jadących w chwili zdarzenia droga nr (...) w kierunku P., nie widzieli bowiem momentu samego zdarzenia. Nie mniej jednak ich relacje przyczyniły się do dokonania ustaleń w przedmiocie nieprawidłowości zachowania oskarżonej, albowiem jak wskazali oskarżona usiłowała włączyć się do ruchu zasadniczo nie zważając na jadące drogą nr (...) pojazdy. Mając na względzie, że obaj mężczyźni to osoby obce dla stron postępowania, Sąd stwierdził, że nie mają oni żadnego interesu, aby wbrew prawdzie sprzyjać którejkolwiek z nich, w związku z tym dał wiarę ich słowom.

W kwestii zeznań S. T. właściwie potwierdzały one wyłącznie fakt zaistnienia samego zdarzenia, świadek nie śledziła bowiem bezpośrednio przed wypadkiem (...) i tym samym nie mogła się do niej odnieść.

Sąd nie znalazł również podstaw do zakwestionowania autentyczności dokumentów w postaci: danych o karalności, danych osobo poznawczych, protokołów badania stanu trzeźwości, protokołów oględzin pojazdów oraz miejsca wypadku. Brak w sprawie innych dokumentów, które mogłyby podważyć autentyczność wymienionych, bądź też zakwestionować ich autorstwo i treści w nich zawarte. Mając ponadto na uwadze zgodność danych wynikających z powyższych dokumentów z treścią zeznań świadka oraz wyjaśnień oskarżonego, brak było podstaw do zakwestionowania wiarygodności wskazanych dowodów.

Rekonstrukcji stanu faktycznego w zakresie obrażeń odniesionych przez uczestników zdarzenia dokonał Sąd natomiast w oparciu o dokumentację medyczną oraz opinie sądowo-lekarskie. Wskazany materiał dowodowy korespondował ze sobą i prowadził do jednoznacznych wniosków, zgodnie z którymi A. G. (1) doznała obrażeń ciała w postaci urazu nadgarstka lewego. Następstwa doznanego urazu spowodowały natomiast u niej naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia na czas trwający dłużej niż 7 dni. Opinie sporządzone zostały przez osobę posiadającą wiedzę specjalną, w zakresie jej specjalizacji i zgodnie ze wskazaniami wiedzy, dlatego brak było podstaw do ich kwestionowania.

Przepis art. 177 § 1 k.k. do odpowiedzialności karnej pociąga tego, kto naruszając chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1 k.k. Zgodnie natomiast z treścią art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. prawo o ruchu drogowym, uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są obowiązani zachować ostrożność albo gdy ustawa tego wymaga - szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę.

W opisanym stanie faktycznym należało przyjąć, że oskarżona niewątpliwie naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, jednak naruszenie to miało jednocześnie w ocenie Sądu charakter nieumyślny. W. S. przy trudnych warunkach panujących na drodze źle oceniła odległość dzielącą jej pojazd od samochodu kierowanego przez A. G. (2) i rozpoczęła manewr skrętu w lewo wyjeżdżając z drogi podporządkowanej, w wyniku czego doszło do zderzenia bocznego obu aut. Oceniając zaistniałe zdarzenie z logicznego punktu widzenia, nie sposób uznać, aby naruszenie przez oskarżoną zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, miało charakter umyślny.

Z kolei z dokumentacji medycznej oraz treści opinii sądowo-lekarskiej wynika, że na skutek wypadku pasażerka samochodu marki V. (...) o nr rej. (...) - A. G. (1) doznała obrażeń ciała, które spowodowały naruszenie czynności narządu ciała i rozstrój zdrowia na czas trwający dłużej niż 7 dni, a zatem obrażeń ciała określonych w art. 157 § 1 k.k.

Analizując istnienie związku przyczynowego pomiędzy stwierdzonym naruszeniem przez oskarżonego zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, a zaistniałym wypadkiem, którego następstwem były odniesione przez A. G. (1) obrażenia, Sąd miał na uwadze, iż związek ten nie może być rozumiany tylko jako czasowe lub miejscowe następstwo wydarzeń, ale jako powiązanie wypadku drogowego z poprzedzającym go naruszeniem przez oskarżoną przepisów o ruchu drogowym. Powiązanie to nie może być hipotetyczne ani dorozumiane. Określony zaś w ustawie skutek winien być normalnym, typowym następstwem zachowania się sprawcy. Mając powyższe na względzie Sąd uznał, iż gdyby oskarżona podczas jazdy lepiej śledziła sytuację na drodze, do przedmiotowego zdarzenia w ogóle by nie doszło. Gdyby więc W. S. nie naruszyła zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, przedmiotowy wypadek drogowy by nie zaistniał. Konsekwentnie zatem Sąd uznał, że pomiędzy naruszeniem przez oskarżoną zasad bezpieczeństwa w ruchu lądowym, a wypadkiem będącym przedmiotem niniejszego postępowania, niewątpliwie zachodzi związek przyczynowy. Konsekwencją tego było ustalenie w punkcie pierwszym wyroku, że oskarżona dopuściła się popełnienia zarzucanego jej czynu.

Mając na uwadze okoliczności dotyczące popełnienia czynu zarzucanego W. S., jak również jej właściwości, warunki osobiste i dotychczasowy sposób życia, Sąd rozważył, czy w niniejszej sprawie uzasadnione jest zastosowanie wobec oskarżonej dobrodziejstwa instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego.

Na wstępie należy stwierdzić, iż warunki formalne warunkowego umorzenia postępowania zostały spełnione. Przestępstwo zarzucone oskarżonej jest zagrożone karą pozbawienia wolności nie przekraczającą 5 lat. Ponadto, oskarżona nie była dotychczas karana za przestępstwo umyślne.

Zgodnie z treścią przepisu art. 66 § 1 k.k., Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

W ocenie Sądu, zarówno stopień społecznej szkodliwości czynu, którego dopuściła się W. S., jak i stopień jej zawinienia, nie są znaczne, a jak zostało to wyżej wskazane – okoliczności jego popełnienia, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, w tym wyjaśnień samej oskarżonej przyznającej się do winy, nie budzą wątpliwości. Ustalając stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonej czynu, Sąd, w kontekście dyrektywy sformułowanej w treści art. 115 § 2 k.k., uwzględnił między innymi sposób i okoliczności popełnienia czynu oraz rodzaj naruszonych reguł ostrożności. W. S. spowodowała wypadek drogowy nieumyślnie naruszając zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym. Żaden z ujawnionych dowodów nie wskazuje, aby oskarżona przekroczyła dopuszczalną prędkość, czy w jakikolwiek inny rażący sposób naruszyła przepisy. Sąd miał ponadto na uwadze rodzaj naruszonych przez oskarżoną reguł ostrożności i to tak w aspekcie obiektywnym, gdyż reguły bezpieczeństwa w ruchu drogowym dotyczą wszystkich jego uczestników i wynikają wprost z cytowanej powyżej ustawy prawo o ruchu drogowym, jak i subiektywnym – w tym zakresie oskarżona naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym nieumyślnie. Żadna z ujawnionych okoliczności nie wskazuje, aby była to stała tendencja w taktyce jazdy W. S..

Sąd analizując okoliczności niniejszej sprawy miał również na względzie dotychczasowy sposób życia oskarżonej oraz jej postawę po popełnieniu czynu zabronionego. W. S. przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i złożyła wyjaśnienia zgodne z ustalonym stanem faktycznym. Jest ona nadto osobą młodą, aktywną zawodowo i co istotne, nie była uprzednio karana. Powyższe zdaniem Sądu wskazuje na nienaganny tryb dotychczasowego życia W. S. i uzasadnia przypuszczenie, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania, będzie przestrzegała porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

Uznając zatem w świetle powyższego, że wina oskarżonej jak i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, a okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, Sąd na podstawie art. 66 § 1 i § 2 k.k., warunkowo umorzył postępowanie karne przeciwko W. S.. Na podstawie art. 67 § 1 k.k. Sąd określił przy tym długość okresu próby na dwa lata uznając, iż taki właśnie czas będzie niezbędny do zweryfikowania prognozy co do sposobu postępowania oskarżonej, stanowiącej istotną przesłankę wydania przedmiotowego rozstrzygnięcia.

Sąd orzekł także, w oparciu o treść art. 67 § 3 k.k., nawiązkę od W. S. na rzecz pokrzywdzonej uznając, iż adekwatna będzie kwota 1.000 zł. Jednocześnie Sąd orzekając w tym zakresie stwierdził, iż choć pełnomocnik A. G. (1) złożył w toku postępowania wniosek o zasądzenie na rzecz pokrzywdzonej w trybie art. 46 § 1 k.k. zadośćuczynienia w wysokości 20.000 zł, wysokość żądanej kwoty nie została w żaden sposób wykazana i nie wynikała z zebranego w sprawie materiału dowodowego. W związku z powyższym, wobec wystąpienia trudności z określeniem rozmiaru krzywdy, Sąd skorzystał z możliwości orzeczenia na rzecz pokrzywdzonej nawiązki. Sąd uznał przy tym kwotę 1.000 zł za adekwatną, nie mniej jednak nie zamyka to pokrzywdzonej drogi do dalszego dochodzenia roszczeń w trybie przewidzianym przepisami prawa cywilnego. Istotnym było przy tym, iż oskarżona była ubezpieczona od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem pojazdów, pokrzywdzona ma zatem możliwość dochodzenia swoich roszczeń również od ubezpieczyciela, jak sama zresztą wskazała roszczenia zostały zgłoszone ubezpieczycielowi. Orzekając nawiązkę Sąd doszedł nadto do przekonania, iż wzmocni ona korzystne oddziaływanie na sprawcę, stwarzając podstawy do przekonania, że zastosowany środek probacyjny, choć nie stanowi skazania oskarżonej za popełnienie zarzucanego jej czynu, to jednak nie oznacza wykluczenia jakiejkolwiek formy jej odpowiedzialności za naruszenie przepisów prawa.

Ponadto, na mocy art. 7 ustawy z 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) oraz art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k. i art. 629 k.p.k., Sąd obciążył oskarżoną kosztami sądowymi w sprawie w kwocie 80 zł, w tym również kwotą 100,00 zł tytułem opłaty. Sąd nie znalazł bowiem żadnych podstaw do zwolnienia W. S. od ich poniesienia. Oskarżona osiąga bowiem stały miesięczny dochód nie mając przy tym nikogo na swoim utrzymaniu, zatem należy ocenić, iż poniesienie przez nią w/w kosztów nie będzie stanowiło nadmiernego obciążenia.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE