Sygn. akt VI U 1239/17
Dnia 8 marca 2019r.
Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący SSO Romuald Dalewski
Protokolant – stażysta Katarzyna Słaba
po rozpoznaniu w dniu 8 marca 2019r. w Bydgoszczy
na rozprawie
odwołania: D. W.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.
z dnia 12 czerwca 2017r., znak: (...)
w sprawie: D. W.
przeciwko: Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.
o rentę
1) zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B. z dnia 12 czerwca 2017r., znak: (...) w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonej D. W. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 kwietnia 2017r. do dnia 30 czerwca 2017r.,
2) stwierdza, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.
SSO Romuald Dalewski
Sygn. akt VI U 1239/17
Decyzją z dnia 12 czerwca 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił przyznania ubezpieczonej D. W. prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, na podstawie przepisu art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i przyznał jej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 kwietnia 2017 roku do 19 czerwca 2017 roku. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, iż orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 7 czerwca 2017 roku ubezpieczona została uznana za osobę częściowo niezdolną do pracy.
Odwołanie od powyższej decyzji złożyła ubezpieczona, która wniosła o przyznanie jej prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy do 30 czerwca 2017 roku. W uzasadnieniu odwołania ubezpieczona wskazała, iż aktualny stan jej zdrowia nie tylko nie uległ poprawie, ale wręcz nastąpiło znaczne jego pogorszenie.
W odpowiedzi na odwołanie ubezpieczonej, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.
Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:
Ubezpieczona D. W. była uprawniona do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 31 marca 2017 roku. W dniu 12 czerwca 2017 roku organ rentowy przyznał ubezpieczonej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 kwietnia 2017 roku do 19 czerwca 2017 roku w oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 7 czerwca 2017 roku stwierdzające, że ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy.
-okoliczności bezsporne
W celu zweryfikowania powyższego orzeczenia Sąd powołał biegłych lekarzy sądowych z zakresu następujących specjalności: onkologa – radioterapeuty, endokrynologa, psychiatry, neurologa, internisty, medycyny przemysłowej oraz psychologa.
Biegli lekarze sądowi w wydanych opiniach z dnia 17 listopada 2017 roku, 30 lipca 2018 roku, i 19 listopada 2018 roku rozpoznali u ubezpieczonej następujące schorzenia:
- rak brodawkowaty tarczycy,
- zaburzenia depresyjne i lękowe mieszane,
- łagodne zaburzenia funkcji poznawczych,
- zmiany zwyrodnieniowo dyskopatyczne kręgosłupa z okresowym zespołem bólowym,
- zespół cieśni nadgarstka prawego leczony operacyjnie,
- wysiłkowe nietrzymanie moczu.
W ocenie biegłych lekarzy sądowych psychiatry, psychologa, specjalisty medycyny przemysłowej oraz psychologa, na podstawie przeprowadzonego badania, stan zdrowia ubezpieczonej upośledza sprawność organizmu w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, czego przyczyną jest głównie stan psychiczny. Biegli stwierdzili u badanej nastrój podstawowy obniżony, depresyjny. Afekt drażliwy, chwiejny, ekspresję chaotyczną. Ubezpieczona odczuwa drażliwość, trudności z kontrolą napięcia emocjonalnego, zmęczenie, brak mobilizacji, a także silny lęk przed nawrotem choroby onkologicznej. Zdaniem biegłych problemy natury psychologicznej mogą stanowić przyczynę ograniczeń w zakresie zatrudnienia. Możliwość przekwalifikowania zawodowego ze względu na stan psychiczny jest znacznie ograniczona. Biegli stwierdzili u badanej całkowitą niezdolność do pracy, do czerwca 2017 roku, na podstawie tych samych dowodów jakimi dysponował organ rentowy. Biegli nie podzielili opinii zawartej w orzeczeniu Komisji Lekarskiej ZUS.
-dowód; opinia biegłych k. 17 – 19 akt sądowych
Po zapoznaniu się z wydanymi przez biegłych opiniami, organ rentowy wniósł do niech zastrzeżenia, w których wskazał, iż są one niezgodne z orzeczeniem Lekarza Orzecznika I Komisji Lekarskiej ZUS. Biegły onkolog i endokrynolg częściową niezdolność do pracy, a z badań psychiatryczno- psychologicznych nie wynika nasilenie objawów w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do pracy.
Sąd zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy przytoczonej na wstępie – renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki :
1) jest niezdolny do pracy,
2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,
3) niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.
Przy czym w myśl art. 12 wspomnianej wyżej ustawy – niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.
Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie było ustalenie stanu zdrowia ubezpieczonej i jego wpływu na zdolność do pracy, w szczególności ustalenie, czy stan zdrowia ubezpieczonej powoduje jej całkowitą niezdolność do pracy.
Sąd nie uwzględnił zastrzeżeń do opinii biegłych sądowych, w konsekwencji czego, nie dopuścił wnioskowanego dowodu z opinii uzupełniającej. W szczególności należy zauważyć, że opinie w przedmiotowej sprawie sporządzili specjaliści z zakresu schorzeń, które dolegają ubezpieczonej. Tym samym Sąd pozytywnie ocenił opinie biegłych sądowych. Wydane przez nich opinie nie tylko były spójne, logiczne, ale także przekonujące dla Sądu, w przeciwieństwie do stanowiska organu rentowego. Oceniając stan zdrowia ubezpieczonej i jej zdolności do pracy nie można bowiem stracić z pola widzenia kwalifikacji zawodowych ubezpieczonej.
Biorąc powyższe pod uwagę Sąd, w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w tym zwłaszcza opinie biegłych sądowych uznał, że odwołanie ubezpieczonej zasługuje na uwzględnienie i zgodnie z art. 477 14 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję, jak w sentencji.
Zgodnie z brzmieniem art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w pkt 2 wyroku zawarto orzeczenie o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, bowiem biegli dysponowali w zasadzie tą samą dokumentacją medyczną, co Zakład Ubezpieczeń Społecznych, zatem organ rentowy miał podstawy do dokonania prawidłowej oceny stanu zdrowia ubezpieczonej, czyli ustalenia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania prawidłowej decyzji.
SSO Romuald Dalewski