WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSR del. Justyna Dołhy

protokolant: protokolant sądowy – stażysta Anna Jabłońska

po rozpoznaniu dnia 26 czerwca 2019 r. w Warszawie

sprawy D. B., córki K. i A., urodzonej (...) w S.

obwinionej o wykroczenie z art. 51 § 1 k.w.

na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie

z dnia 20 listopada 2018 r. sygn. akt IV W 260/17

utrzymuje w mocy wyrok w zaskarżonej części; zasądza od oskarżyciela posiłkowego P. W. na rzecz obwinionej D. B. poniesione przez nią koszty procesu tytułem ustanowienia obrońcy w instancji odwoławczej w kwocie 840 zł; zasądza od oskarżyciela posiłkowego P. W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 zł tytułem opłaty za II instancję oraz obciąża go zryczałtowanymi wydatkami za postępowanie przed sądem II instancji w wysokości 50 zł.

Sygn. akt VI Ka 201/19

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 20 listopada 2018 roku w sprawie o sygn. akt IV W 260/17 Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie uniewinnił D. B. od popełnienia zarzucanego jej czynu, tj. tego, że w dniach 21/09/2016 r., w godz. 21.00-23.10, 25/09/2016 r. w godz. 23.00-23.50, 30/09/2016 r. w godz. 19.00-22.40, 01/10/2016 r. w godz. 4.50-5.20 w W. przy ul. (...) zakłóciła spokój i spoczynek nocny P. W. przez krzyki, głośne rozmowy, głośną muzykę, tj. wykroczenia z art. 51 § 1 kw.

Od powyższego wyroku apelację wniósł pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego P. W. zarzucając w odwołaniu błąd w ustaleniach faktycznych odnośnie przyjęcia, że D. B. nie wypełniła znamion zarzucanego jej wykroczenia podczas gdy z jej wyjaśnień wynika, że przebywała w nocy z 30 września na 1 października 2016 r. w mieszkaniu oraz naruszenie przepisów postępowania w postaci błędnej oceny materiału dowodowego w postaci nagrania, zeznań B. W., P. W., wyjaśnień obwinionej.

Pełnomocnik wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie obwinionej za winną popełnienia zarzucanego jej wykroczenia i wymierzenie kary 500 zł grzywny, a na rozprawie zmodyfikował wniosek wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Zarzuty apelacji i przytoczone na ich poparcie argumenty nie znalazły uznania Sądu Okręgowego i nie miały wpływu na zmianę zaskarżonego wyroku. Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, nie dopuścił się obrazy przepisów prawa procesowego wskazanych w apelacji i właściwie ustalił stan faktyczny w oparciu o całokształt materiału dowodowego ocenionego swobodnie, zgodnie z zasadami logiki oraz wiedzy i doświadczenia życiowego. Stanowisko skarżącego sprowadza się w istocie rzeczy do polemiki z przeprowadzoną przez Sąd pierwszej instancji oceną dowodów i wyprowadzonymi na jej podstawie ustaleniami faktycznymi, polemiki opartej na wybiórczym podejściu do ujawnionych okoliczności sprawy i rozpatrywaniu poszczególnych faktów w oderwaniu od pozostałych.

Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uznania, że materiał dowodowy daje podstawy do przypisania obwinionej popełnienia zarzucanego jej wykroczenia. Należy zauważyć, że Sąd Rejonowy uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonej nie tylko z powodu gatunku muzyki puszczanej w mieszkaniu nr (...). Z wyjaśnień D. B. słusznie uznanych przez Sąd I instancji za wiarygodne wynika bowiem również, że wprowadziła się do mieszkania w dniu 30 września 2016 r., co wcale nie oznacza, że to ona brała udział w naruszania spokoju i spoczynku nocnego pokrzywdzonego. 30 września 2016 r. do mieszkania nr (...) wynajmowanego przez obwinionych udali się wezwani funkcjonariusze Policji, którzy odnotowali w nim obecność R. K., innych osób nie wylegitymowali. Brak jest zatem jednoznacznych dowodów na to, że obwiniona przebywała w tym czasie w mieszkaniu, zwłaszcza, że z jej wyjaśnień wynika, że nie pamięta czy była wtedy w mieszkaniu, czy u swojego chłopaka. Dowodem na sprawstwo obwinionej nie mogą być zeznania P. W., zeznania B. W. i nagranie. Co do nagrań, to bez większego problemu, po zapoznaniu się z nimi stwierdzić można, że dotyczą one zdarzeń z 30 września na 1 października 2016 r., są w tym względzie bowiem zbieżne z zeznaniami P. W. i interweniujących funkcjonariuszy Policji. Brak jest jednak dowodów jednoznacznie świadczących o tym, że nagrany głos kobiecy należy do D. B.. Sam pokrzywdzony nie był w stanie wskazać ile dokładnie osób zamieszkiwało w przedmiotowym lokalu, a dodatkowo oprócz wspomnianej wyżej daty zdarzenia, którego dotyczą nagrania, P. W. wskazał na dwa inne, w czasie których obwiniona nie zamieszkiwała w mieszkaniu nr (...). Brak jest bowiem okoliczności, które wskazywałyby na nieprawdziwość jej twierdzeń co do daty wprowadzenia się do mieszkania. O sprawstwie D. B. nie mogą również świadczyć zeznania B. W., która wskazała, że słyszała kobiecy głos i miała kontakt z D. B., ponieważ równocześnie z jej zeznań (k. 152) wynika, że było to po 23.30, a więc nie można uznać, że świadek mówiła o dacie 30 września 2016 r., albowiem z zeznań jej syna wynika, że o tej porze nikogo w mieszkaniu już nie było, gdyż kolatorzy opuścili je o 23.00, jak wynika to, że tego dnia w mieszkaniu nr (...) była tylko Policja (o godzinie 22.25), a nie jego matka.

Nie można uznać za trafne zarzutów postawionych przez skarżącego podkreślającego, że wielce prawdopodobne jest, iż D. B. przebywała w mieszkaniu, ponieważ skazanie nie może opierać się na prawdopodobieństwie. O sprawstwie obwinionej nie może świadczyć również wyrok, który zapadł w innej sprawie, ponieważ dotyczy innych zdarzeń i z jego treści nie można wysnuwać ustaleń dotyczących obecności obwinionej w mieszkaniu w datach wskazanych w zarzucie.

Uwzględniając wynik postępowania odwoławczego, Sąd zasądził od oskarżyciela posiłkowego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 zł tytułem zryczałtowanych wydatków za II instancję oraz 60 zł tytułem opłaty (art. 121 § 1 kpw w zw. z art. 636 § 1 kpk w zw. z § 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia z dnia 22 grudnia 2017 r. oraz art. 13 ust. 2 Ustawy z dnia 8 sierpnia 1983 r. o opłatach w sprawach karnych) jak i uwzględniając wniosek obrońcy obwinionej zasądził od niego na jej rzecz poniesione przez D. B. koszty procesu w zakresie ustanowienia obrońcy w instancji odwoławczej w kwocie 840 zł (art. 121 § 1 kpw w zw. z art. 636 § 1 kpk w zw. z § 11 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r.).

SSR del. Justyna Dołhy