UZASADNIENIE |
|||
|
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
IV Ka 1042/19 |
|
|
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
1 |
||
|
1. CZĘŚĆ WSTĘPNA |
|||
|
1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|
Wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia- Śródmieścia z dnia 20 maja 2019 r., sygn. akt II K 467/18. |
|
1.2. Podmiot wnoszący apelację |
|
☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
|
☐ oskarżyciel posiłkowy |
|
☐ oskarżyciel prywatny |
|
☒ obrońca |
|
☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
|
☐ inny |
|
1.3. Granice zaskarżenia |
|
1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||
|
☐ |
co do kary |
|||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||
|
1.3.2. Podniesione zarzuty |
||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k.
– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||
|
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||
|
☐ |
||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||
|
1.4. Wnioski |
|
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|
2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy |
|
2.1. Ustalenie faktów |
|
2.1.1. Fakty uznane za udowodnione |
||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
|
2.1.1.1. |
_____________ |
__________________________________________ |
________ |
__________ |
|
2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione |
||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
|
2.1.2.1. |
_____________ |
_________________________________________ |
________ |
________ |
|
2.2. Ocena dowodów |
|
2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
|
________ |
__________________________ |
_______________________________________________________ |
|
2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
|
________ |
__________________________ |
_______________________________________________________ |
|
3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
||
|
Lp. |
Zarzut |
|
|
3.1. |
Obraza przepisów postępowania, w szczególności art. 4, art.7, art. 410, art. 424 §1 pkt 1 k.p.k., oraz art. 170 §1 i §2 k.p.k., które miały wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegającą na:
|
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||
|
Zarzut jest bezzasadny. W toku przeprowadzonego postępowania zostały wyjaśnione wszystkie istotne dla sprawy okoliczności, a ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy zostały oparte na całokształcie zgromadzonego oraz ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego, który został oceniony z poszanowaniem reguł wynikających z art. 4 i 7 k.p.k., co sprawiło, że zaskarżone rozstrzygnięcie zapadło w oparciu o prawidłowe ustalenia faktyczne. Sąd I instancji poczynił na podstawie pozyskanych dowodów trafne ustalenia faktyczne wskazując, którym konkretnie dowodom, w jakim zakresie oraz dlaczego dał wiarę, a także wskazując z jakich powodów innym wiary tej odmówił. Ponadto Sąd swoje stanowisko w sposób należyty uzasadnił w pisemnych motywach wyroku, sporządzonych zgodnie z wymogami, o jakich mowa w art. 424 k.p.k. Zebrany materiał dowodowy został przez Sąd I instancji oceniony prawidłowo i wszechstronnie, a jego całokształt dawał wystarczające podstawy do tego, aby uznać oskarżonego T. S. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, a to przestępstw z art. 229 § 3 k.k. i art. 178a § 4 k.k. Zarzut obrońcy oskarżonego zmierzający do wykazania, że wyrok został wydany w skutek niewłaściwej, bezkrytycznej oceny dowodów w zakresie pierwszego z zarzuconych oskarżonemu czynów – zeznaniach świadków G. H. (1), E. C. (2), M. D. i Ł. N., zaś w zakresie drugiego z zarzuconych T. S. czynów – zeznań świadków G. H. (1) i E. C. (2), przy jednoczesnej bezpodstawnej odmowie nadania przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, w ocenie Sądu Odwoławczego uznać należało za całkowicie chybiony. Słusznie bowiem w zakresie pierwszego z zarzuconych oskarżonemu czynów, a to przestępstwa z art. 229 § 3 k.k. tj. udzielenia przez oskarżonego korzyści majątkowej funkcjonariuszom Policji w celu skłonienia ich do naruszenia przepisów prawa, a w tym zaniechania podjętej wobec oskarżonego czynności zatrzymania, przy rekonstrukcji stanu faktycznego sprawy Sąd Rejonowy oparł się na spójnych, logicznych i konsekwentnych zeznaniach bezpośrednich świadków zdarzenia z dnia 6 lutego 2018 r., funkcjonariuszy Policji - sierż. M. M. i sierż. Ł. N. oraz ratowników medycznych G. H. (1) i E. C. (2). Wyżej wskazani świadkowie pozostają dla oskarżonego osobami obcymi, stąd też nie sposób doszukiwać się tu powodów by mieli oni celowo fałszywie pomawiać oskarżonego, narażając się przy tym na odpowiedzialność karną. Zeznania wskazanych świadków odnośnie faktu wręczenia przez oskarżonego korzyści majątkowej policjantom są nadto spójne, konsekwentne i wzajemnie się uzupełniają. Jak słusznie wskazuje Sąd Rejonowy, jedyna rozbieżność pomiędzy relacjami ww. świadków dotyczyła tego, co konkretnie powiedział oskarżony kładąc banknot o nominale 20 zł na notatniku sierż. N., przy czym w tym zakresie zasadnie oparto się tu na zeznaniach ratowników medycznych - G. H. (1) i E. C. (2) złożonych dnia 6 lutego 2018 r. (a wiec w dniu zdarzenia) - jako na najbardziej miarodajnych. Funkcjonariusze Policji byli bowiem słuchani w późniejszym czasie, niemal dwa miesiące po zdarzeniu, a nadto z uwagi na mnogość podejmowanych przez nich w ramach czynności służbowych interwencji pewne szczegóły dotyczące poszczególnych czynności służbowych mogły nie zostać przez nich dokładnie zapamiętane. Wskazując na powyższe nie sposób było nadać przymiot wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego T. S.. Podkreślić trzeba, iż wyjaśnienia oskarżonego w zakresie rzeczywistego powodu dla, którego wyciągnął on najpierw banknot 50 zł, a następnie 20 zł i tenże banknot położył na notatniku przeprowadzającego z nim czynności służbowe policjanta są niespójne, wewnętrznie sprzeczne oraz przeczą zasadom logik i doświadczenia życiowego. Po pierwsze bowiem w swych pierwszych wyjaśnieniach z dnia 7 lutego 2018 r. podejrzany najpierw nie był w stanie wskazać po co wręczył funkcjonariuszom pieniądze, aby następnie dopiero po namyśle wskazać, że był pijany i chciał zapłacić mandat. Następnie zaś słuchany w czerwcu 2018 r. nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Słuchany zaś na rozprawie przed Sądem, po odczytaniu jego pierwszych wyjaśnień z dnia 7 lutego 2018 r. najpierw twierdził, że był pijany podczas składania tych wyjaśnień, następnie zaś po zwróceniu mu przez Przewodniczącego uwagi, że wyjaśnienia te składał 7 lutego 2018 r., a więc dzień po zdarzeniu, wskazał, iż myślał że to chodzi o to co mówiłem na komendzie (k.156), wskazując, że był w stresie podczas składania wyjaśnień z dnia 7 lutego 2018 r. i obawiał się, że zostanie zatrzymany na kolejne 24 godziny. Po z zeznań funkcjonariuszy Policji wyraźnie wynika, iż nie mówili oni oskarżonemu, że będzie mu wypisany mandat i sam oskarżony w swych wyjaśnieniach wskazywał jedynie, że skojarzył to jakoś z mandatem (k.156), nie pamiętając przy tym, czy policjanci powiedzieli, że dają mu mandat, ani w ogólnie nie będąc w stanie wskazać, co podczas zatrzymania mówili do niego policjanci. Oskarżony nadto został zatrzymany przez ratowników medycznych i to oni przy oskarżonym wezwali policję, stąd też nie sposób przyjąć aby T. S. nie posiadał wiedzy o powodach jego zatrzymania przez funkcjonariuszy, co potwierdzają zeznania sierż. N., który wskazał, że oskarżony na komisariacie na temat wręczenia tych 20 zł on powiedział jedynie, że zrobił głupotę. Słusznie także podkreśla Sąd Rejonowy, iż zasady logiki i doświadczenia życiowego wskazują, że oskarżony jako kierowca z długoletnim stażem, karany w przeszłości za wykroczenia drogowe, musiał mieć świadomość, ze w Polsce nie ma możliwości płacenia mandatów gotówką, bezpośrednio do rąk policjanta. Wyjaśnieniom oskarżonego przeczy nadto także wprost jego zachowanie się podczas wręczania pieniędzy policjantom, kiedy to pierw wyciągnął banknotu o nominale 50 zł, następnie zaś popatrzył na funkcjonariusza i zamienił banknot 50 zł na banknot o niższym nominale. Przechodząc zaś do drugiego z przypisanych oskarżonemu czynów, a to przestępstwa z art. 178a§4k.k.tj. prowadzenia samochodu w stanie nietrzeźwości, wskazać trzeba, że przy dokonaniu rekonstrukcji stanu faktycznego sprawy w tym zakresie Sąd Rejonowy oparł się zasadnie na zeznaniach bezpośrednich świadków zdarzenia, a to ratowników medycznych G. H. (1) i E. C. (2). Zeznania ww. świadków odnoście przebiegu dokonanego przez nich zatrzymania nietrzeźwego kierowcy są logiczne, spójne i konsekwentne oraz wzajemnie się uzupełniają. W kontekście zarzutów obrony, przypomnieć wypada, że ww. świadkowie obserwowali powyższe zdarzenia z dwóch różnych perspektyw. Po zauważeniu bowiem jak pijany mężczyzna wsiada do auta i odpala silnik świadek G. H. (1) podbiegł do auta oskarżonego, by zabrać mu kluczyki, zaś świadek E. C. (2) podjechał karetką pogotowia za pojazd oskarżonego, blokując mu wyjazd. Świadek G. H. (1), który bezpośrednio dokonał zatrzymania oskarżonego, wskazał wyraźnie, iż widział jak oskarżony włączył silnik oraz widział jak zapalił światła. Gdy świadek podbiegł do auta oskarżonego, od strony kierowcy zobaczył oskarżonego, siedzącego na miejscu kierowcy, który jedną rękę miał na kierownicy, a drugą na drążku skrzyni biegów (…) otworzyłem drzwi, one nie były zablokowane. Wyciągnąłem kluczyk ze stacyjki, był wrzucony bieg wsteczny, ustawiłem na luz i zaciągnąłem ręczny (k.167). Świadek E. C. (2) wskazał zaś jednoznacznie, że słyszał dźwięk odpalanego silnika oraz widział, jak auto, po włączeniu przez oskarżonego silnika, cofa się kawałek. Mając powyższe na uwadze słusznie uznano, iż wina i sprawstwo oskarżonego odnośnie obu przypisanych mu czynów, a to przestępstw z art. 229 § 3 k.k. i art. 178a § 4 k.k. nie budzi wątpliwości. W treści wywiedzionej w sprawie apelacji skarżący nie wykazał bowiem, aby tok rozumowania Sądu Rejonowego zawierał błędy natury logicznej czy też, że nie uwzględnił on istotnych okoliczności, które pozwoliłyby na odmienne ustalenia odnośnie istoty sprawy. Odnosząc się zaś do oddalonego wniosku obrony o dokonanie oględzin samochodu, którym poruszał się w dniu zdarzenia oskarżony, wskazać należy po pierwsze, iż wniosek ten został złożony przez obronę na rozprawie dnia 9 maja 2019 r., a wiec ponad rok od dnia zdarzenia tj. 6 lutego 2018r., stąd też słusznie uznano, że stan techniczny tego pojazdu od dnia zdarzenia mógł ulec znaczącym zmianom i nie odzwierciedlać już stanu w jakim znajdował się w dniu zdarzenia. Po drugie wniosek ten został złożony w końcowej fazie postępowania dowodowego. Dlatego też podlegał on oddaleniu na podstawie art. 170 § 1 pkt 3 i 5 k.p.k. |
||
|
Wniosek |
||
|
Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od obu zarzutów. Ewentualnie zaś uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||
|
Wobec stwierdzenia niezasadności podniesionego zarzutu oraz nie dopatrzenia się w sprawie uchybień, które podlegały by uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia, brak było podstaw do wnioskowanej przez obrońcę oskarżonego zmiany zaskarżonego wyroku, czy też wydania przez Sąd Odwoławczy orzeczenia kasatoryjnego. Na końcu jedynie na marginesie w kontekście sformułowanego przez obronę wniosku alternatywnego podkreślić należy, iż w obecnym stanie prawnym z uwagi na treść art.437§2k.p.k. uchylenie przez Sąd Odwoławczy orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art.439§1k.p.k. , art.454 k.p.k. lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości. |
||
|
3.2. |
Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mający wpływ na jego treść, polegający na:
|
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||
|
Zarzut obrony jest bezzasadny. Ustosunkowując się do argumentacji obrony, w pierwszej kolejności przypomnieć należy, że błąd w ustaleniach faktycznych ( error facti ) przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego (błąd "braku"), bądź też jest skutkiem przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd "dowolności"). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7 k.p.k.), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, czy też bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych. Dla skuteczności ww. zarzutu konieczne jest przy tym wykazanie nie tylko, iż owe naruszenie rzeczywiście miało miejsce, ale również, że mogło mieć wpływ na treść skarżonego wyroku i wykazanie owego skutku powinno być wskazane przez skarżącego. Nie powielając argumentacji zaprezentowanej w pkt 3.1, która odnosi się również do ww. zarzutu, stwierdzić należy, iż w ocenie Sądu Odwoławczego przedstawione przez skarżącego na poparcie słuszności niniejszego zarzutu uzasadnienie sprowadza się jedynie do zwykłej polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu Orzekającego i jako takie nie zasługuje na uwzględnienie. Podkreślić trzeba, że dla wykazania zasadności stawianego zarzutu nie jest wystarczające tylko subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia. Konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie dokonano, choć z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynika, bądź wykazanie, że tok rozumowania Sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawami logiki czy z zasadami wiedzy. Wykazanie powyższych okoliczności obciąża stronę. Podnoszone zaś przez skarżącego w ramach zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych okoliczności bądź nie znajdują oparcia zgromadzonym w sprawie materiale dowodnym, bądź też okoliczności na, które powołuje się strona pozostają bez wpływu na trafność zaskarżonego wyroku i dotyczą okoliczności nie związanych z przedmiotem niniejszego postepowania. Odnosząc się do kwestionowanej przez obronę znajomości oskarżonego mechanizmów i funkcji systemu webasto, wskazać trzeba, iż powyższa okoliczność pozostaje bez znaczenia dla odpowiedzialności karnej oskarżonego - wobec bezsprzecznego ustalenia, na podstawie zeznań świadka G. H. (1), który dokonywał bezpośredniego zatrzymania kluczyków oskarżonemu, iż w momencie zatrzymania miał on już uruchomiony silnik, wrzucony wsteczny bieg i rękę trzymał na kierownicy, zaś pojazd ruszył do tyłu – co wprost przeczy twierdzeniom oskarżonego, sformułowanym zresztą przez niego dopiero na etapie postepowania sądowego, iż jego zamiarem było jedynie włączenie ogrzewania. Nadto zgodnie z zeznaniami W. K., oskarżony korzystał już wcześniejszego dnia z samochodu, w którym został 6 lutego 2018 r. zatrzymany, a zatem musiał wiedzieć, w jaki sposób to auto obsługiwać. |
||
|
Wniosek |
||
|
Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od obu zarzutów. Ewentualnie zaś uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||
|
Wobec stwierdzenia niezasadności podniesionego zarzutu oraz nie dopatrzenia się w sprawie uchybień, które podlegały by uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia, brak było podstaw do wnioskowanej przez obrońcę oskarżonego zmiany zaskarżonego wyroku, czy też wydania przez Sąd Odwoławczy orzeczenia kasatoryjnego. |
||
|
3.3. |
Rażącą niewspółmierność kary orzeczonej za czyn opisany w pkt I oraz w pkt. II części opisowej aktu oskarżenia polegającą na orzeczeniu bezwzględnej kary pozbawienia wolności bez jej zawieszenia, pomimo istnienia przesłanki umożliwiającej zastosowanie tej formy probacji. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||
|
Zarzut jest bezzasadny. Ustosunkowując się do stawianego przez obronę zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonej oskarżonemu kary, wskazać trzeba, że Sąd Rejonowy, uznając T. S. za winnego popełnienia przypisanych mu czynów, wymierzył mu za czyn przypisany w pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku - jednocześnie karę 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz 1 roku ograniczenia wolności, zaś za czyn przypisany mu w pkt II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku jednocześnie karę 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz 1 roku ograniczenia wolności. Na podstawie art. 87 §1 k.k. wymierzono oskarżonemu za czyny przypisane mu w pkt I i II części dyspozytywnej wyroku karę łączną 4 miesięcy pozbawienia wolności i karę łączną 1 roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności. Przepis art. 53 § 1 i 2 k.k. stanowi, iż Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę, Sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Orzekając karę łączną, zgodnie z art. 85a k.k., Sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Analizując treść uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego oraz akta sprawy należy stwierdzić, iż Sąd uczynił zadość wszystkim wymienionym wyżej dyrektywom, a co za tym idzie tak kary jednostkowe, jak i wymierzone na ich podstawie kary łączne nie noszą znamion nadmiernej surowości. Podkreślić należy tu, iż na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi o każdą różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - uznać za " rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować ( vide: wyrok SA w Warszawie sygn. II AKa 217/16, LEX nr 2171236). Przechodząc na grunt niniejszej sprawy zauważyć trzeba, że art. 229 §3 k.k., który stał się podstawą wymiaru kary orzeczonej oskarżonemu pkt I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, przewiduje zagrożenie karą pozbawienia wolności od roku do lat 10, a więc wymierzonej oskarżonemu przez Sad Rejonowy przy zastosowania art. 37b k.k. kary 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz 1 roku ograniczenia wolności– nie sposób uznać jako nadmiernie surowej. Podobnie wymierzonej oskarżonemu przy zastosowania art. 37b k.k. kary 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz 1 roku ograniczenia wolności - za przypisany mu w pkt II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku czyn z art. 178a § 4 k.k., który to przewiduje ustawowe zagrożenie karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Uwzględniając dyrektywy wskazane w art. 85ak.k., w tym w szczególności cele zapobiegawcze i wychowawcze kary, również wymierzonej za czyny przypisane oskarżonemu w pkt I i II części dyspozytywnej wyroku kary łącznej 4 miesięcy pozbawienia wolności i kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności nie sposób uznać jako rażąco surowych. Sąd meriti argumentując wymiar tak orzeczonych oskarżonemu kar jednostkowych, jak i orzeczonych na ich podstawie kar łącznych słusznie wskazał na stopień społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżonego, mając przede wszystkim na uwadze rodzaj i charakter naruszonego przez niego dobra – a to właściwe funkcjonowanie instytucji publicznych oraz bezpieczeństwo w komunikacji, motywacje i sposób działania sprawcy, znajdującego się w stanie nietrzeźwości, a także wcześniejszą karalność oskarżonego. Odnosząc się do zarzutu obrony, podkreślić należy, że słusznie Sąd Rejonowy wskazał, iż w postępowaniu orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania wobec oskarżonego byłoby możliwe tylko w razie orzeczenia oskarżonemu za czyn przypisany mu w pkt I części dyspozytywnej zakażonego wyroku kary w najniższym przewidzianym przez ustawę wymiarze oraz zastosowanie następnie przy orzekaniu wobec oskarżonego kary łącznej zasady pełnej absorpcji oraz dodatkowo, z uwagi na treść art. 69 §4 k.k. zaistnienie szczególnie uzasadnionego wypadku. W przedmiotowej sprawie takie warunki nie zostały spełnione i również w ocenie Sądu Odwoławczego wykluczona jest możliwość zastosowania tak dalece korzystnego dla oskarżonego rozstrzygnięcia, szczególnie uwzględniając wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego mu w punkcie II, a to przestępstwa z art. 178a § 4 k.k. |
||
|
Wniosek |
||
|
Zmiana zaskarżonego wyroku. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||
|
Wobec stwierdzenia niezasadności podniesionego zarzutu oraz nie dopatrzenia się w sprawie uchybień, które podlegałyby uwzględnieniu niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia, brak było podstaw do wnioskowanej przez obrońcę oskarżonego zmiany zaskarżonego wyroku. |
||
|
4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
|
|
4.1. |
_______________________________________________________________________________________ |
|
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności |
|
|
_______________________________________________________________________________________ |
|
|
5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
|
|
5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
|
|
5.1.1. |
Przedmiot utrzymania w mocy |
|
I. uznanie oskarżonego T. S. za winnego tego, że w dniu 06 lutego 2018 roku we W. udzielił korzyści majątkowej w kwocie 20 złotych interweniującym w stosunku do niego funkcjonariuszom policji – sierż. M. M. i sierż. Ł. N., w celu skłonienia ich do naruszenia przepisów prawa, a w tym zaniechania podjętej wobec niego czynności zatrzymania, to jest uznanie oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa z art. 229 § 3 k.k. i za to na podstawie art. 229 § 3 k.k. w zw. z art. 37b k.k. i art. 34 §1 i §1a pkt 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. wymierzenie mu jednocześnie kary 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz 1 (jednego) roku ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin miesięcznie; II. uznanie oskarżonego T. S. za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku, przyjmując iż zawartość alkoholu w organizmie oskarżonego prowadziła do wartości 1,29 mg/l w wydychanym powietrzu, to jest uznanie oskarżonego za winnego popełnienia przestępstwa z art. 178a §4 k.k. i za to na podstawie art. 178a §4 k.k. w zw. z art. 37b k.k. i art. 34 § 1 i § 1a pkt 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. wymierzenie mu jednocześnie kary 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz 1 (jednego) roku ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin miesięcznie; III. na podstawie art. 87 § 1 k.k. połączenie kary pozbawienia wolności i ograniczenia wolności wymierzonej oskarżonemu w punktach I i II części dyspozytywnej wyroku i wymierzenie mu jednocześnie karę łącznej 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności i kary łącznej 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin miesięcznie; IV. na podstawie art. 42 § 3 k.k. orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio; V. na podstawie art. 43a § 2 k.k. orzeczenie wobec oskarżonego środka karny w postaci świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie (...) (dziesięciu tysięcy) złotych; VI. na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeczenie przepadku na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego opisanego pod poz. 1 w wykazie dowodów rzeczowych nr I/628/18/P; VII. na podstawie art. 63 § 1 i 5 k.k. zaliczenie oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okresu zatrzymania od dnia 6 lutego 2018 r. godz. 09:15 do dnia 7 lutego 2018 r. godz. 12:00, który odpowiada dwóm dniom kary pozbawienia wolności; VIII. na podstawie art. 624 k.p.k. i art. 17 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwolnienie oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa, w tym nie wymierzenie mu opłaty. |
|
|
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy |
|
|
Apelacje obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie. Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola instancyjna nie wykazała uchybień Sądu I instancji, które mogłyby skutkować wzruszeniem zaskarżonego wyroku wskazywanych przez skarżącego. Sąd Odwoławczy nie dopatrzył się również w sprawie uchybień, które podlegały by uwzględnieniu z urzędu, niezależnie od kierunku i granic zaskarżenia. W tym stanie rzeczy, przy braku wad orzeczenia branych pod uwagę z urzędu - wyrok Sądu Rejonowego należało utrzymać w mocy. |
|
|
5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
|
|
5.2.1. |
Przedmiot i zakres zmiany |
|
_______________________________________________________________________________________ |
|
|
Zwięźle o powodach zmiany |
|
|
_______________________________________________________________________________________ |
|
|
5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|||
|
5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
|||
|
5.3.1.1.1. |
___________________________________________________ |
||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
|
_____________________________________________________________________________________ |
|||
|
5.3.1.2.1. |
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości |
||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
|
_____________________________________________________________________________________ |
|||
|
5.3.1.3.1. |
Konieczność umorzenia postępowania |
||
|
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia |
|||
|
_____________________________________________________________________________________ |
|||
|
5.3.1.4.1. |
___________________________________________________ |
||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||
|
_____________________________________________________________________________________ |
|||
|
5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
|||
|
_________________________________________________________________________________________ |
|||
|
5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku |
|||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
||
|
_________________ |
_____________________________________________________________________________ |
||
|
6. Koszty Procesu |
|||
|
P unkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|
pkt. II |
Na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, zwalniając go jednocześnie na podstawie art.17 §1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych w zw. z. z art.624 k.p.k. od opłaty za II instancję uznając, że przemawiają za tym względy słuszności. |
|
7. PODPIS |
|
SSO Dorota Nowińska SSO Jerzy Menzel (spr.) SSO Ewa Mokrzysz |
|
1.3. Granice zaskarżenia |
|||||
|
Kolejny numer załącznika |
1 |
||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
Obrońca oskarżonego T. S.. |
||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
Rozstrzygnięcie. |
||||
|
1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
||||
|
☐ w części |
☐ |
co do winy |
|||
|
☐ |
co do kary |
||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||
|
1.3.2. Podniesione zarzuty |
|||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||
|
☐ |
|||||
|
☐ |
brak zarzutów |
||||
|
1.4. Wnioski |
|||||
|
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
||