Warszawa, dnia 26 września 2019 r.
Sygn. akt VI Ka 148/19
Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :
Przewodniczący: Sędzia Justyna Dołhy (del.)
protokolant: protokolant sądowy- stażysta Aleksander Wawer
przy udziale prokuratora Mariusza Ejflera
po rozpoznaniu dnia 26 września 2019 r. w Warszawie
sprawy A. A. syna A. i N. ur. (...), w S. (B.)
oskarżonego o przestępstwo z art. 292 § 1 k.k.
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi- Północ w Warszawie
z dnia 7 listopada 2017 r. sygn. akt III K 391/16
I. uchyla pkt. III zaskarżonego wyroku i na podstawie art. 45 § 1 kw w zw. z art. 5 § 1 pkt 4 kpw postępowanie umarza,
II. zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie na rzecz adw. S. K. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu oskarżonego w instancji odwoławczej oraz podatek VAT,
III. kosztami postępowania w sprawie oskarżonego A. A. obciąża Skarb Państwa.
Sygn. akt VI Ka 148/19
A. A. został oskarżony o to, że w dniu 23 maja 2016 r. przy ul. (...) w W. nabył od J. G. telefon komórkowy marki A. (...) ( (...)) o nr (...) i (...) o wartości 419 zł, o którym na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że został uzyskany za pomocą czynu zabronionego, tj. o występek z art. 292 § 1 kk.
Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie z dnia 7 listopada 2017 r. w sprawie o sygn. akt III K 391/16 oskarżony został uznany za winnego tego, że w dniu 23 maja 2016 r. przy ul. (...) w W. nabył od J. G. telefon komórkowy marki A. (...) ( (...)) o nr (...) i (...) o wartości 419 zł, o którym na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że został uzyskany za pomocą kradzieży lub przywłaszczenia, tj. wykroczenia z art. 122 § 2 kw. Za powyższe wykroczenie Sąd I instancji wymierzył oskarżonemu karę 100 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość stawki dziennej na kwotę po 10 złotych.
Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego, który zaskarżył wyrok w całości na korzyść oskarżonego.
Obrońca wyrokowi zarzucił obrazę przepisów prawa procesowego, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia pod postacią art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk w zw. z art. 8 kpw poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodu w wyjaśnień oskarżonego A. A. oraz oskarżonego J. G. sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego, a w konsekwencji poczynienie błędnych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu. Obrońca ponadto zarzucił wyrokowi rażącą surowość wymierzonej kary grzywny bez wzięcia pod uwagę ciężkiej sytuacji materialnej oskarżonego.
Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego. Na rozprawie obrońca ponadto wniósł o umorzenie postępowania z uwagi na przedawnienie karalności wykroczenia.
Sąd Okręgowy zważył co następuje.
W niniejszej sprawie podkreślenia wymaga, że apelacja, która podlegała rozpoznaniu została wniesiona tylko i wyłącznie przez obrońcę na korzyść oskarżonego.
Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługiwała na uwzględnienie.
Kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia wykazała, iż Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie w sprawie. Ustalenia faktyczne zostały poczynione na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, ocenionego w sposób wszechstronny z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania, wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Sąd Rejonowy ocenił materiał dowodowy w sposób kompleksowy, odnosząc się do wszystkich zgromadzonych i przeprowadzonych w toku rozprawy dowodów. Trzeba zarazem podkreślić, iż Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie w sposób wyczerpujący, dążąc do pełnego wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, w tym skrupulatnie weryfikując linię obrony oskarżonego. Stanowisko skarżącego sprowadza się w istocie rzeczy do polemiki z przeprowadzoną przez Sąd pierwszej instancji oceną dowodów i wyprowadzonymi na jej podstawie ustaleniami faktycznymi, polemiki opartej na wybiórczym podejściu do ujawnionych okoliczności sprawy i rozpatrywaniu poszczególnych faktów w oderwaniu od pozostałych. W ocenie Sądu Okręgowego zarzuty poczynione w apelacji nie zasługują na uwzględnienie.
Jak wielokrotnie podkreślano w doktrynie i orzecznictwie, przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 kpk wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 kpk) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 kpk), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 kpk), jest wyczerpujące i logiczne - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 kpk). Akcentuje to szereg orzeczeń Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych (por. wyrok SN z 3.09.1998 r. sygn. V KKN 104/98 – Prokuratura i Prawo rok 1999, nr 2, poz. 6; a także wyrok SA w Łodzi z 20.03.2002 r. sygn. II AKa 49/02 – Prokuratura i Prawo rok 2004, nr 6, poz. 29). Wszystkim tym wymogom Sąd Rejonowy w pełni sprostał.
Sąd pierwszej instancji w pisemnym uzasadnieniu w sposób przekonujący wykazał powody, na podstawie których możliwym było dokonanie takiej właśnie oceny zebranych w sprawie dowodów, a tym samym na ich podstawie uznanie winy oskarżonego. W szczególności Sąd trafnie odniósł się do zmiany stanowiska procesowego oskarżonego jak i ocenił depozycje oskarżonego wszechstronnie, logicznie, obiektywnie, z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Ocenę tę należy w pełni podzielić, nie ma potrzeby ponownego przytaczania jej.
Trafnie natomiast podniósł w toku rozprawy odwoławczej obrońca, iż wobec przedawnienia karalności czynu przypisanego wyrokiem oskarżonemu, zaskarżony wyrok musi zostać uchylony, a postępowanie umorzone. Faktycznie bowiem w sprawie zachodzi bezwzględna przyczyna odwoławcza, o jakiej mowa w art. 104 § 1 pkt 7 k.p.w., ponieważ w odniesieniu do przypisanego oskarżonemu wykroczenia nastąpiło przedawnienie orzekania, co stanowi ujemną przesłankę procesową określoną w art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. Zgodnie bowiem z art. 45 § 1 k.w. karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok, przy czym jeżeli w tym okresie wszczęto postępowanie karalność wykroczenia ustaje z upływem 2 lat od zakończenia tego okresu. Czyn przypisany oskarżonemu został popełniony w dniu 23 maja 2016 r., przy czym w okresie roku od jego popełnienia wszczęto postępowanie. W tej sytuacji karalność przedmiotowego wykroczenia ustała z upływem 3 lat od daty jego popełnienia, a więc w dniu 23 maja 2019 r.
Mając powyższe okoliczności na uwadze, Sąd Okręgowy uchylił pkt III zaskarżonego wyroku i na podstawie art. 45 § 1 kw w zw. z art. 5 § 1 pkt 4 kpw postępowanie umorzył.
Ponadto, zgodnie z wnioskiem obrońcy z urzędu oskarżonego, Sąd zasądził od Skarbu Państwa na jej rzecz kwotę wynagrodzenia za obronę w instancji odwoławczej wraz z podatkiem od towarów i usług zaś uwzględniając wynik postępowania kosztami obciążył Skarb Państwa zgodnie z art. 119 § 2 pkt 1 kpw.
SSR del. Justyna Dołhy