UZASADNIENIE

W dniu 17 czerwca 2019r. Z. M. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...)Oddział w W. z dnia 12 czerwca 2019r., znak: (...), odmawiającej wznowienia postępowania oraz odmawiającej przywrócenia terminu do wniesienia skargi o wznowienie postępowania, złożonej w związku z wydaniem przez Trybunał Konstytucyjny wyroku w sprawie o sygn. akt P 20/16.

Odwołująca wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji i przywrócenie terminu do złożenia skargi, a w uzasadnieniu odwołania wyjaśniła, że nie ponosi winy za uchybienie terminowi do złożenia skargi. Uprawdopodobniła, że uchybienie nastąpiło bez jej winy. Wskazała, że nie posiadała wiedzy o treści orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego i o terminie do złożenia skargi, gdyż jest osobą w podeszłym wieku, schorowaną i niezorientowaną w przepisach prawa i w aktualnym orzecznictwie sądowym, a jej jedynym źródłem informacji na temat zmian, jakie zachodzą w przepisach prawa, są programy telewizyjne i audycje radiowe. Odwołująca zaznaczyła, że nie jest osobą korzystającą z dobrodziejstw postępu technicznego i technologicznego, tym samym nie posiadając stosownej wiedzy, nie miała możliwości zachowania należytej staranności. Jednak niezwłocznie po uzyskaniu stosownej informacji w środkach masowego przekazu złożyła skargę oraz wniosek o przywrócenie terminu. Zdaniem odwołującej została ona pokrzywdzona przez sytuację powstałą nie z jej winy i przez decyzje, na które nie miała wpływu (odwołanie z dnia 17 czerwca 2019r., k. 3 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 3 lipca 2019r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477¹⁴ § 1 k.p.c.

Uzasadniając swe stanowisko organ rentowy wskazał, że w dniu 21 marca 2019r. został ogłoszony wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019r., stwierdzający, że art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej, w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2017r., w zakresie, w jakim dotyczy urodzonych w (...)r. kobiet, które przed 1 stycznia 2013r. nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 tej ustawy, jest niezgodny z Konstytucją Rzeczpospolitej Polskiej. Zgodnie z art. 145 § 2 k.p.a. skargę o wznowienie postępowania można wnieść do organu rentowego w terminie miesiąca od dnia wejścia w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego. W przedmiotowej sprawie skarga o wznowienie została wniesiona w dniu 5 czerwca 2019r., a więc po upływie terminu. Odwołująca złożyła wprawdzie wniosek o przywrócenie terminu do złożenia skargi, jednakże w ocenie organu rentowego nie uprawdopodobniła, że wniesienie skargi o wznowienie postępowania po terminie nastąpiło bez jej winy, wobec powyższego odmówiono jej przywrócenia ww. terminu (odpowiedź na odwołanie z dnia 3 lipca 2019r., k. 4 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Z. M., urodzona w dniu (...), ma przyznane prawo do wcześniejszej emerytury od dnia 1 listopada 2008r. na podstawie decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. z dnia 13 listopada 2008r., znak: E (...). Wysokość emerytury obliczono na podstawie art. 53 w zw. z art. 46 ust. 1 i art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Jednocześnie wypłata świadczenia została zawieszona z uwagi na fakt kontynuowania zatrudnienia. W kolejnych latach świadczenie było waloryzowane i przeliczane. Na dzień 1 marca 2011r. jego wysokość ustalano na kwotę 1.662,75 zł (wniosek o emeryturę z załącznikami, k. 1-33 a.r., decyzja ZUS z 13 listopada 2008r., k. 53-54 a.r., decyzje ZUS w sprawie waloryzacji i przeliczenia emerytury, k. 65-66 a.r., k. 81-84 a.r., k.93-94 – tom I a.r.).

ZUS(...) Oddział w W. dokonywał rozliczeń wypłacanej Z. M. wcześniejszej emerytury z uwagi na fakt kontynuowania przez nią zatrudnienia w Poczcie Polskiej S.A., gdzie była zatrudniona na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony jako sprzątaczka i robotnik gospodarczy w okresie od dnia 23 lipca 1996r. do dnia 26 marca 2009r. Z kolei w 2011r. ubezpieczona była zatrudniona w Przedsiębiorstwie Usługowym (...) Zakładzie Pracy (...) w P. (świadectwo pracy z dnia 26 marca 2009r., k. 71-72, zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu, k. 73-74, zaświadczenie z dnia 13 lutego 2012r., k. 85-86, decyzja ZUS z dnia 8 marca 2012r., znak: (...)k. 89-90 – tom I a.r.).

W dniu 21 maja 2015r. Z. M. złożyła w ZUS (...) Oddział w W. wniosek o emeryturę w związku z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego.
Po rozpoznaniu wniosku organ rentowy decyzją z dnia 11 czerwca 2015r., znak: (...), przyznał odwołującej prawo do emerytury od dnia 1 maja 2015r.,
tj. od miesiąca, w którym zgłosiła wniosek. Wysokość emerytury, obliczonej zgodnie
z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej, wyniosła 1.609,80 zł. Organ rentowy wskazał jednak, że emerytura ustalona niniejszą decyzją zostaje zawieszona, ponieważ jest świadczeniem mniej korzystnym i nadal będzie wypłacana emerytura w dotychczasowej wysokości pod nowym numerem (...) (wniosek o emeryturę z 21 maja 2015r., k. 1-6 a.r., decyzja ZUS z 11 czerwca 2015r., k. 9-10 a.r. – tom II a.r.).

W dniu 6 marca 2019r. Trybunał Konstytucyjny wydał wyrok w sprawie o sygn.
P 20/16, w którym orzekł o niezgodności z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2019r. poz. 39 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2017r., w zakresie, w jakim dotyczy urodzonych w (...)r. kobiet, które przed dniem 1 stycznia 2013r. nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 tej ustawy. Powyższe orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego zostało opublikowane w dniu 21 marca 2019r. (okoliczność bezsporna).

W dniu 5 czerwca 2019r., w trakcie porannej lektury prasy, odwołująca dowiedziała się o wydaniu przez Trybunał Konstytucyjny wyroku z dnia 6 marca 2019r. w sprawie P 20/16. W związku z powyższym, w tym samym dniu, złożyła w ZUS(...) Oddział w W. wniosek o przywrócenie terminu do złożenia skargi o wznowienie postępowania, wskazując, że wcześniej nie miała wiedzy na temat ww. orzeczenia. Równocześnie wniosła skargę o wznowienie postępowania (wniosek o przywrócenie terminu wraz ze skargą o wznowienie z dnia 5 czerwca 2019r. – nienumerowane karty a.r. tom II).

Po rozpoznaniu powyższego wniosku ZUS (...) Oddział w W. wydał w dniu 12 czerwca 2019r. decyzję (znak: (...)), w której odmówił przywrócenia terminu do wniesienia skargi o wznowienie postępowania oraz wznowienia postępowania. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 6 marca 2019r. wszedł w życie 21 marca 2019r., a zatem zgodnie z art. 145a § 2 k.p.a. odwołująca mogła wnieść skargę o wznowienie postępowania w terminie do 23 kwietnia 2019r., uwzględniając dni wolne od pracy (Święta Wielkanocne). Jednocześnie organ rentowy podkreślił, że Z. M. nie uprawdopodobniła we wniosku, że uchybienie powyższemu terminowi nastąpiło bez jej winy, wobec czego odmówiono jego przywrócenia (decyzja ZUS z 12 czerwca 2019r., nienumerowana karta a.r. tom II).

Powyższy stan faktyczny, który nie był sporny między stronami, Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach organu rentowego, których wiarygodność nie budziła wątpliwości.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie podlegało oddaleniu.

Rozpoznanie sprawy w rozpatrywanym przypadku nastąpiło na posiedzeniu niejawnym. Taką możliwość daje art. 148¹ § 1 k.p.c. (Dz. U. z 2019r., poz. 1460), który przewiduje, że sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, Sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych – że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W przedmiotowej sprawie okoliczności faktyczne nie były sporne, a zatem nie zachodziła potrzeba przeprowadzania dowodów. Spór dotyczy jedynie prawa. Ponadto strony nie wniosły o przeprowadzenie rozprawy. W tych okolicznościach Sąd na podstawie powołanego przepisu ocenił, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło na rozpoznanie sprawy i wydanie rozstrzygnięcia na posiedzeniu niejawnym.

Spór w przedmiotowej sprawie koncentrował się wokół tego, czy w przypadku Z. M. zachodzą podstawy do przywrócenia terminu do złożenia skargi o wznowienie postępowania w związku z wydaniem przez Trybunał Konstytucyjny wyroku z dnia 6 marca 2019r., sygn. akt P 20/16. We wskazanym orzeczeniu TK orzekł o niezgodności z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2019r. poz. 39 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 września 2017r., w zakresie, w jakim dotyczy urodzonych w (...)r. kobiet, które przed dniem 1 stycznia 2013r. nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 tej ustawy. Jego publikacja w Dzienniku Ustaw
nastąpiła w dniu 21 marca 2019r.

Zgodnie z art. 145a § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2018r. poz. 2096 – dalej jako „k.p.a.”) można żądać wznowienia postępowania również w przypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego została wydana decyzja. Art. 145a § 2 k.p.a. wskazuje natomiast, że w sytuacji określonej w art. 145a § 1 k.p.a. skargę o wznowienie wnosi się w terminie jednego miesiąca od dnia wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego. To oznacza, że skoro wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019r. został opublikowany w Dzienniku Ustaw w dniu 21 marca 2019r., to miesięczny termin do złożenia skargi o wznowienie postępowania administracyjnego przed ZUS upłynął w dniu 21 kwietnia 2019r. Dni 21 i 22 kwietnia 2019r. (kolejno niedziela i poniedziałek) przypadały jednak na pierwszy i drugi dzień Świąt Wielkiej Nocy, które są ustawowo wolne od pracy. Podzielić należy zatem stanowisko organu rentowego, że zgodnie z art. 57 § 3 i 4 k.p.a. termin do złożenia skargi o wznowienie postępowania upływał w dniu roboczym następującym po dniu wolnym od pracy, a więc 23 kwietnia 2019r. (wtorek). Odwołująca natomiast złożyła skargę o wznowienie postępowania w dniu 5 czerwca 2019r., a więc z przekroczeniem terminu przewidzianego na jej złożenie.

Wymieniony termin jest terminem o charakterze procesowym, wobec czego ma do niego zastosowanie instytucja przywrócenia terminu (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w G. z dnia 24 listopada 2010r., sygn. akt II SA/Go 710/10, LEX 753130). W przepisach kodeksu postępowania administracyjnego instytucja ta jest uregulowana w art. 58 § 1 i 2, który stanowi, że w razie uchybienia terminu należy przywrócić termin na prośbę zainteresowanego, jeżeli uprawdopodobni, że uchybienie nastąpiło bez jego winy. Prośbę o przywrócenie terminu należy wnieść w ciągu siedmiu dni od dnia ustania przyczyny uchybienia terminu. Jednocześnie z wniesieniem prośby należy dopełnić czynności, dla której określony był termin.

Wraz ze skargą o wznowienie postępowania odwołująca w dniu 5 czerwca 2019r. złożyła w ZUS wniosek o przywrócenie terminu do złożenia przedmiotowej skargi, wskazując, że nie miała wiedzy o orzeczeniu TK. Okoliczność ta nie była jednak dla organu rentowego przekonująca, dlatego uznał, że odwołująca nie uprawdopodobniła braku winy w niezachowaniu terminu. Według Zakładu za taką przesłankę nie można uznać braku wiedzy o wejściu w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego.

Odwołując się od decyzji Z. M. wskazała na okoliczność, która w jej ocenie miała uprawdopodobnić brak winy w uchybieniu terminowi. Stanowisko odwołującej koncentrowało się przede wszystkim na stwierdzeniu, że jest osobą w podeszłym wieku, schorowaną i niezorientowaną w przepisach prawa i aktualnym orzecznictwie sądowym, a jej jedynym źródłem informacji na temat zmian, jakie zachodzą w przepisach prawa są programy telewizyjne i audycje radiowe. Odwołująca podkreśliła przy tym, że nie jest osobą korzystającą z dobrodziejstw postępu technicznego i technologicznego, a jej jedynym źródłem informacji odnośnie zmian, jakie zachodzą w przepisach prawa, są programy telewizyjne i audycje radiowe.

Sąd Okręgowy przyjął, że powoływane przez odwołującą okoliczności nie mogą stanowić potwierdzenia czy uprawdopodobnienia, że do uchybienia terminowi doszło bez jej winy. W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że kryterium braku winy jako przesłanka zasadności wniosku o przywrócenie terminu w rozumieniu art. 58 § 1 k.p.a. wiąże się
z obowiązkiem strony zachowania szczególnej staranności przy dokonywaniu czynności procesowej. Przywrócenie terminu może mieć miejsce, gdy uchybienie terminowi nastąpiło wskutek przeszkody, której strona nie mogła usunąć, nawet przy użyciu największego
w danych warunkach wysiłku. Oznacza to, że przywrócenie uchybionego terminu uzasadniają wyłącznie takie obiektywne, występujące bez woli strony, okoliczności i zdarzenia, które - mimo dołożenia odpowiedniej staranności w prowadzeniu własnych spraw - udaremniły dokonanie czynności we właściwym czasie. Można więc termin przywrócić, gdy strona w sposób przekonujący zaprezentowaną argumentacją uprawdopodobni brak swojej winy, a przy tym wskaże, że niezależna od niej przyczyna istniała przez cały czas, aż do wniesienia wniosku o przywrócenie terminu. W orzecznictwie podkreśla się także, że jako kryterium przy ocenie winy w uchybieniu terminu procesowego należy przyjąć obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o swoje interesy a contrario zatem, przywrócenie terminu nie jest dopuszczalne, gdy strona dopuściła się choćby lekkiego niedbalstwa (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 października 2019r., I OSK 401/18). W kontekście powyższego sama okoliczność braku wiedzy o wydaniu wyroku przez Trybunał Konstytucyjny co do zasady nie może zostać uznana za przesłankę uzasadniającą przywrócenie terminu, ponieważ orzeczenia Trybunału, jako akty powszechnie obowiązujące, podlegają niezwłocznemu i obowiązkowemu ogłoszeniu w dzienniku urzędowym. Publikacja w dzienniku urzędowym stanowi główną i nadrzędną formę ogłoszenia aktów normatywnych i orzeczeń, a przez to również ich upublicznienia w celu stworzenia możliwości zapoznania się z treścią danego aktu lub orzeczenia przez ogół społeczeństwa. Tym samym publikacja orzeczenia w dzienniku urzędowym stwarza domniemanie powszechnej znajomości prawa. Nie wyklucza to potencjalnych sytuacji, kiedy strona z przyczyn obiektywnych nie miała możliwości uzyskania wiedzy co do faktu wydania i wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 stycznia 2017r., (...); z dnia 31 maja 2017r., (...)).

W świetle zaprezentowanych poglądów judykatury, w przypadku powoływania się na brak wiedzy o wyroku Trybunału Konstytucyjnego, uprawdopodobnienie braku winy w uchybieniu terminowi do złożenia skargi ulega pewnej modyfikacji, polegającej na konieczności podniesienia takich okoliczności, które obiektywnie uzasadniałyby brak możliwości dowiedzenia się przez stronę o wejściu w życie takiego orzeczenia. W ocenie Sądu, w przypadku odwołującej takie okoliczności nie zachodziły. Odwołująca wskazywała wyłącznie na to, że nie powzięła informacji o orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego, albowiem wcześniej wiadomość ta nie została upubliczniona w środkach masowego przekazu, tj. w prasie i telewizji. Wymaga jednak zaznaczenia, że przedmiotowy wyrok Trybunału został nie tylko ogłoszony w dniu 6 marca 2019r., lecz również opublikowany w Dzienniku Ustaw RP w dniu 21 marca 2019r. Sąd miał przy tym na względzie, że informacje o wydaniu przez Trybunał Konstytucyjny wyroku z dnia 6 marca 2019r. zostały opublikowane nie tylko w dzienniku urzędowym, lecz przed dniem 5 czerwca 2019r. były również rozpowszechniane za pomocą różnych środków medialnych, w tym w telewizji, w prasie oraz na portalach internetowych. Poza tym istotne jest to, że w innych analogicznych sprawach z odwołań kobiet urodzonych w (...) roku, które zostały wniesione w związku z wydaniem przez Trybunał Konstytucyjny wyroku z dnia 6 marca 2019r. i w których skargi o wznowienie postępowania administracyjnego zostały złożone z zachowaniem ustawowego terminu, odwołujące wielokrotnie powoływały się na okoliczność powzięcia informacji o wydaniu ww. orzeczenia właśnie z prasy i telewizji. Tym samym fakt, że Z. M. nie trafiła akurat na taką informację w czasie właściwym do terminowego złożenia skargi o wznowienie postępowania, nie może być oceniony jako uzasadniający przyjęcie braku winy w nieterminowym dokonaniu czynności. Sytuacja taka może co najwyżej świadczyć o wadliwym zabezpieczeniu własnych interesów, co ściśle wiąże się pojęciem winy, o jakiej mowa w art. 58 § 1 k.p.a. (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w P. z dnia 19 grudnia 2018r., (...) SA/Po 948/18; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w S. z dnia 22 listopada 2017r., (...) SA/Sz 572/17; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W. z dnia 22 września 2017r., II SA/Wr 536/17; postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 listopada 2018r., II GZ 416/18).

Odwołująca w odwołaniu wskazała wprawdzie, że nie korzysta z serwisów internetowych, przez co nie jest od razu na bieżąco z aktualnym stanem prawnym, jednakże okoliczność ta nie zwalniała jej z należytego dbania o własne sprawy, jakiej należy oczekiwać od ubezpieczonych. Nie wykracza poza zakres dbania o własny interes poszukiwanie informacji istotnych dla własnej sytuacji prawnej, w tym też dotyczących potencjalnej zmiany stanu prawnego na skutek zmiany przepisów lub związanych z orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 31 sierpnia 2017r., III AUa 109/16). W tym kontekście istotne jest także i to, że odwołująca była w kontakcie z ZUS z uwagi na fakt kontynuowania zatrudnienia, co wiązało się z koniecznością informowania organu rentowego o wysokości osiągniętego przychodu i w efekcie wydawania przez ten organ decyzji o rozliczeniu emerytury. Ubiegała się również o przeliczenie emerytury powszechnej. Okoliczności te, zdaniem Sądu, potwierdzają, że odwołująca wykazywała zainteresowanie swoją sytuacją prawną w zakresie okoliczności dotyczących otrzymywanego świadczenia emerytalnego, co pozwala przyjąć, że miała świadomość co do swoistej wyjątkowości swojej sytuacji emerytalnej jako kobiety urodzonej w (...)r. Z tego wynika, że zachowując należytą staranność mogła przedsięwziąć środki w celu rozeznania się w swojej sytuacji prawnej, a przez to powziąć informację o toczącym się postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym dotyczącym wysokości emerytury kobiet urodzonych w (...) roku i w efekcie o jego zakończeniu w marcu bieżącego roku.

Odnosząc się do podniesionego w toku postępowania zarzutu braku informacji
ze strony ZUS o wydaniu orzeczenia przez TK, należy wskazać, że na organie rentowym nie ciąży obowiązek informowania ubezpieczonych o każdej o zmianie stanu prawnego, jak również o treści orzeczeń wydawanych przez Trybunał Konstytucyjny. Niemniej jednak
w przypadku wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019r. na stronie internetowej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w dniu 28 marca 2019r. opublikowano informację o przedmiotowym orzeczeniu, jego skutkach oraz kręgu zainteresowanych osób, których orzeczenie to dotyczy, jednocześnie wskazując na możliwość wniesienia skargi
o wznowienie postępowania zarówno przed organem rentowym, jak i przed sądem,
ze wskazaniem terminów, w jakich należy wnieść skargi. W momencie opublikowania przez ZUS powyższej informacji odwołująca przebywała w kraju i nie opuszczała miejsca swojego zamieszkania, a co więcej pozostawała w kontakcie z organem rentowym, przez co przyjąć należy, że mogła powziąć wiedzę na temat ww. okoliczności, albowiem informacja ta została dostatecznie rozpowszechniona w stopniu umożliwiającym zapoznanie się z nią.

W tych okolicznościach, Sąd Okręgowy ocenił, że zaskarżona decyzja odpowiada prawu, a zatem odwołanie podlegało oddaleniu na podstawie art. 477¹⁴ § 1 k.p.c.

Na marginesie powyższych rozważań, Sąd wskazuje, że problematyka stanowiąca przedmiot rozstrzygania przez Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniu z dnia 6 marca 2019r. skutkowała podjęciem przez ustawodawcę inicjatywy w zakresie uregulowania sposobu przeliczania emerytury z uwzględnieniem braku w aktualnym stanie prawnym art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W dniu 15 maja 2019r. wniesiono senacki projekt ustawy mający na celu przywrócenie większej podstawy obliczenia emerytury ubezpieczonym, którzy pobrali wcześniejszą emeryturę bez obiektywnej wiedzy, że kwoty wcześniej pobranej emerytury pomniejszą emeryturę powszechną. Projekt ten z dniem 15 lipca 2019r. przekazano
do Sejmu w celu kontynuowania prac legislacyjnych, które ostatecznie nie zostały zakończone przed końcem VIII kadencji Sejmu. Na dzień 13 listopada 2019r. Marszałkowi Senatu RP przedłożono jednak tożsamy do wspomnianego powyżej senacki projekt ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( (...) nr 12), co pozwala zakładać, że kwestia ustalania emerytur powszechnych dla osób urodzonych w (...) roku, omówiona w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019r., będzie przedmiotem działań legislacyjnych ustawodawcy w ramach kolejnej kadencji Parlamentu RP.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE