UZASADNIENIE

W dniu 30 kwietnia 2019 r. B. N. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 15 kwietnia 2019 r.
znak: (...), na podstawie której odmówiono uchylenia decyzji z 23 grudnia 2013 r. Odwołująca wskazała, że nie zgadza się z powyższą decyzją. W ocenie odwołującej pomimo tego, że upłynął 5-letni okres, jej sprawa powinna być ponownie rozpatrzona zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego. Zaznaczyła również, że czuje się poszkodowana
w związku z tym, że z jej świadczenia emerytalnego według obowiązujących wtedy przepisów były odejmowane środki pieniężne (odwołanie k. 3 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 23 maja 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477^{(
14)} § 1 k.p.c. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie organ rentowy wskazał, że na podstawie skarżonej decyzji odmówił ubezpieczonej uchylenia decyzji z dnia 23 grudnia 2013 r.
znak: (...) i stwierdził jej wydanie z naruszeniem prawa. Powołał się przy tym
na art. 146 i 151 k.p.a., zgodnie z którym uchylenie decyzji z powodu orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją na podstawie którego została wydana decyzja, nie może nastąpić, jeśli od dnia doręczenia decyzji upłynęło 5 lat; w takiej sytuacji organ ogranicza się do stwierdzenia wydania zaskarżonej decyzji
z naruszeniem prawa oraz wskazuje okoliczności z powodu których nie uchylił tej decyzji.
W przedmiotowej sprawie od dnia doręczenia decyzji z dnia 23 grudnia 2013 r. minęło 5 lat, zatem nie było możliwe jej uchylenie (odpowiedź na odwołanie k. 4 a.s.).

W piśmie procesowym z dnia 11 lipca 2019 r. odwołująca H. B., ustosunkowując się do odpowiedzi na odwołanie, wskazała, że nie zgadza się z decyzją ZUS
i że podtrzymuje odwołanie. Wskazała również, że po przejściu na emeryturę nie pracowała zawodowo, a prawnych skutków nie mogła przewidzieć w momencie podejmowania
o decyzji skorzystania z prawa do emerytury (pismo procesowe odwołującej z 09.07.2019 r.
k. 11 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołująca się B. N., urodzona (...), złożyła w dniu
27 listopada 2013 r. w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniosek o emeryturę w związku z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego. Po rozpoznaniu wniosku organ rentowy decyzją z dnia 23 grudnia 2013 r. znak: (...) przyznał odwołującej zaliczkę na poczet przysługującej emerytury od osiągnięcia wieku emerytalnego, tj. od 17 grudnia 2013 r. Wysokość emerytury, obliczonej zgodnie z zasadami określonymi
w art. 26 ustawy emerytalnej, wyniosła 1.226,46 zł. Jednocześnie organ rentowy wskazał,
że emerytura wyliczona zgodnie z art. 26 jest niższa od dotychczas wypłacanej jej emerytury wcześniejszej, wobec czego od 1 stycznia 2014 r. nadal będzie wypłacana emerytura przyznana na podstawie art. 29 ustawy emerytalnej w kwocie brutto 1.528,71 zł pod nowym numerem: (...) (wniosek o emeryturę z 27.11.2013 r. k. 1-3 a.r., decyzja ZUS
z 23.12.2013 r. k. 11 a.r.).

Decyzją z dnia 9 czerwca 2014 r. znak: (...) ZUS (...)Oddział w W. przeliczył emeryturę wcześniejszą odwołującej za okres 3 lat poprzedzających bezpośrednio miesiąc, w którym złożono wniosek (października 2010 r.) i ustalił wysokość emerytury
w wysokości 1.399,74 zł (1.599,90 zł z uwzględnieniem waloryzacji od 1 marca 2014 r.).
Z kolei decyzją z dnia 24 czerwca 2016 r. znak: (...), na wniosek odwołującej z 28 kwietnia 2016 r., ustalił wysokość przysługującej jej emerytury powszechnej na kwotę 1.090,79 zł z uwzględnieniem waloryzacji od 1 kwietnia 2016 r. oraz obliczonej zgodnie
z zasadami określonymi w art. 26 ustawy emerytalnej (decyzje ZUS: ws. przeliczenia emerytury z 09.06.2014 r. k. 33/35 a.r.; ws. ustalenia wysokości emerytury z 24.06.2016 r.
k. 43/44 a.r.).

W dniu 6 marca 2019 r. Trybunał Konstytucyjny wydał wyrok w sprawie
o sygn. P 20/16, na podstawie którego orzekł o niezgodności z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 39 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2017 r., w zakresie, w jakim dotyczy urodzonych w (...) r. kobiet, które przed dniem 1 stycznia 2013 r. nabyły prawo do emerytury na podstawie
art. 46 tej ustawy (okoliczność bezsporna).

W dniu 25 marca 2019 r. B. N. złożyła w ZUS(...)Oddział w W. pismo zatytułowane „skarga”, w którym zwróciła się o wznowienie postępowania w związku z przyznaniem emerytury zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. (skarga o wznowienie odwołującej k. 47 a.r.).

W odpowiedzi na powyższe Zakład Ubezpieczeń Społecznych postanowieniem
z dnia 15 kwietnia 2019 r. organ rentowy wznowił postępowanie w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. w sprawie emerytury zakończone decyzją z dnia 23 grudnia 2013 r. Następnie organ rentowy w tym samym dniu, tj. 15 kwietnia
2019 r., wydał decyzję znak: (...)na podstawie której odmówił uchylenia decyzji z dnia 23 grudnia 2013 r. znak: (...) i stwierdził jej wydanie
z naruszeniem prawa. W uzasadnieniu swego stanowiska organ rentowy wskazał, że zgodnie z treścią art. 146 k.p.a. uchylenie decyzji nie może nastąpić jeżeli od dnia doręczenia decyzji upłynęło 5 lat, a w takim przypadku na podstawie art. 151 § 2 k.p.a. organ administracji publicznej ogranicza się do stwierdzenia wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem prawa oraz wskazuje okoliczności z powodu decyzji nie uchylił (decyzja ZUS z 15.04.2019 r.
k. 49 a.r., postanowienie z 15.04.2019 r. k. 48 a.r.).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny, na podstawie dowodów z dokumentów zawartych w aktach sprawy oraz aktach rentowych odwołującej. Zdaniem Sądu, powołane wyżej dokumenty, w zakresie w jakim Sąd oparł na nich swoje ustalenia są wiarygodne, wzajemnie się uzupełniają i tworzą spójny stan faktyczny. Nie były one przez strony kwestionowane w zakresie ich autentyczności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy,
a zatem okoliczności wynikające z treści tych dokumentów należało uznać za bezsporne
i mające wysoki walor dowodowy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie było niezasadne.

Na wstępie należy zważyć, że zgodnie z art. 148¹ § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2019 r. poz. 1460) Sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu
od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, Sąd uzna – mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych –
że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Analizując treść złożonych przez strony
i zgromadzonych w aktach rentowych dokumentów, Sąd uznał, że okoliczności faktyczne nie były w sprawie sporne. Spór nie dotyczył faktów, lecz prawa. Ponadto strony nie wnosiły
o przeprowadzenie rozprawy. W tych okolicznościach Sąd na podstawie art. 148¹ § 1 k.p.c. uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne, co w konsekwencji pozwoliło
na rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym.

Dokonując analizy niniejszej sprawy Sąd nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji, na podstawie której organ rentowy, w oparciu o art. 151 § 2 k.p.a. w związku z art. 146 § 1 k.p.a. odmówił uchylenia decyzji z dnia 23 grudnia 2013 r. znak: (...)przyznającej ubezpieczonej B. N. emeryturę w związku z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego. Ubezpieczona wnosząc o wznowienie postępowania przed organem rentowym, a także składając odwołanie, powołała się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. Wymaga to więc rozważenia możliwości wznowienia postępowania i przeliczenia emerytury ubezpieczonej w kontekście cytowanego art. 145a § 1 k.p.a.

Rozważania należy jednak rozpocząć od wskazania, że w dniu 6 marca 2019 r. Trybunał Konstytucyjny wydał wyrok w sprawie o sygn. P 20/16, w którym orzekł
o niezgodności z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 25 ust. 1b ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych,
w brzmieniu obowiązującym do 30 września 2017 r., w zakresie, w jakim dotyczy kobiet urodzonych w (...) r., które przed dniem 1 stycznia 2013 r. nabyły prawo do emerytury
na podstawie art. 46 tej ustawy. W uzasadnieniu wskazanego wyroku Trybunał Konstytucyjny wskazał, że wprowadzony ustawą emerytalną nowy system świadczeń emerytalnych przewiduje jedynie przejściowe utrzymanie preferencyjnych rozwiązań, dotyczących możliwości nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym. Zasadniczo regulacja ta dotyczy tylko tych ubezpieczonych, którzy w dniu wejścia w życie tej ustawy
(1 stycznia 1999 r.) osiągnęli, bez względu na płeć, wiek co najmniej 50 lat, a więc urodzili się nie później niż w dniu 31 grudnia 1948 r. Odstępstwo od tej zasady dotyczy osób,
które urodziły się (...). Jest ono obwarowane kolejnymi warunkami, w tym
w szczególności uzależnione jest od spełnienia przesłanki nabycia prawa do emerytury
do dnia 31 grudnia 2008 r. Możliwość nabycia prawa do emerytury na podstawie art. 46
w związku z art. 29 ustawy emerytalnej przez kobiety także nie dotyczy wszystkich kobiet urodzonych w latach 1949 -1968, lecz tylko tych, które urodziły się nie później niż do dnia
31 grudnia 1953 r. ze względu na wymóg nabycia prawa do emerytury do dnia 31 grudnia 2008 r. Zakwestionowane regulacje prawne dotyczą zatem jednolitej grupy kobiet,
które zachowały prawo do uzyskania emerytury powszechnej po uprzednim pobieraniu emerytury wcześniejszej przysługującej po ukończeniu 55 lat. Do grupy tej należą kobiety urodzone w latach 1949-1953. Jednak po wejściu w życie z dniem 1 maja 2013 r. dodanego art. 25 ust. 1b tylko część z nich, a mianowicie kobiety urodzone w (...) r., zostały pozbawione możliwości zrealizowania prawa do powszechnej emerytury na dotychczasowych zasadach, bez pomniejszania podstawy obliczenia emerytury o kwoty pobranych emerytur wcześniejszych. W konsekwencji z jednolitej kategorii podmiotów podobnych wyodrębniona została grupa kobiet z rocznika 1953, która podobnie jak pozostałe kobiety należące do tej kategorii nabyła co prawda prawo zarówno do emerytury wcześniejszej, jak i powszechnej, lecz przy obliczaniu tego ostatniego świadczenia znajdą zastosowanie wobec nich odmienne, mniej korzystne zasady od tych, które obowiązywały przy obliczaniu emerytury powszechnej kobietom urodzonym w latach 1949-1952. Tymczasem świadczenia te mają cechę wspólną, relewantną ze względu na treść zaskarżonej regulacji, a mianowicie miały one umożliwić osobom w wieku starszym, ze stosunkowo długim stażem ubezpieczenia, zachowanie przywileju przejścia na wcześniejszą emeryturę i możliwość uzyskania kolejnej emerytury po osiągnięciu powszechnie obowiązującego wieku emerytalnego. Ich celem było więc łagodzenie skutków likwidacji uprawnień emerytalnych obniżających wiek emerytalny,
co było jednym z głównych założeń reformy emerytalnej. Z tego też względu rozwiązania
te miały charakter przejściowy i były adresowane do określonej kategorii podmiotów.
W związku z powyższym, Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że zastosowanie art. 25 ust. 1b wobec kobiet urodzonych w (...)r., pobierających emeryturę na podstawie przepisów art. 46 ustawy emerytalnej, które nie mogły nabyć prawa do emerytury przysługującej z tytułu osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego przed 1 stycznia 2013 r., kiedy wprowadzono nowe, mniej korzystne zasady w zakresie obliczania jej wysokości nieobowiązujące pozostałe roczniki kobiet należące do kategorii ubezpieczonych uprawnionych do ustalenia emerytury po emeryturze, narusza zasady równości w prawie do zabezpieczenia społecznego i jest przez to niezgodny z art. 67 ust. 1 w związku z przepisem art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. W ocenie Sądu nie ma wątpliwości co do tego, że powyższe orzeczenie dotyczy również sytuacji ubezpieczonej, jako kobiety urodzonej w (...) roku, która nabyła prawo do wcześniejszej emerytury na podstawie art. 46 ustawy emerytalnej od 1 października 2008 r., a więc przed dniem 1 stycznia 2013 r.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, że postanowieniem z dnia 15 kwietnia
2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wznowił postępowanie sprawie emerytury zakończone decyzją z 23 grudnia 2013 r. w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. Instytucja wznowienia postępowania stanowi nadzwyczajny tryb procedury administracyjnej, gdyż umożliwia uchylenie decyzji ostatecznych, co stanowi wyjątek od zasady trwałości tych decyzji, zawartej w art. 16 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r.
– Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 2096). Tryb ten znajduje zastosowanie w przypadku wystąpienia w postępowaniu wad określonych w art. 145 § 1 k.p.a. oraz w sytuacji, gdy zaistnieje przesłanka wskazana w art. 145a § 1 k.p.a.
Zgodnie z treścią powołanego wyżej przepisu art. 145a § 1 k.p.a. można żądać wznowienia postępowania również w przypadku, gdy Trybunał Konstytucyjny orzekł o niezgodności aktu normatywnego z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą, na podstawie którego została wydana decyzja. Stwierdzenie, czy przyczyna wznowienia postępowania rzeczywiście wystąpiła w sprawie i jakie z tego wynikają skutki dla rozstrzygnięcia sprawy, mogą być wyłącznie efektem postępowania przeprowadzonego po wydaniu postanowienia na podstawie przepisu art. 149 § 1 i muszą być wyrażone w decyzji wydanej w oparciu o art. 151 k.p.a. Badając wystąpienie przesłanki określonej w treści przepisu art. 145a § 1 k.p.a.,
organ rentowy na wstępnym etapie postępowania bada wyłącznie, czy zachowano ustawowy termin do wniesienia żądania. W przypadku spełnienia tego warunku, po wznowieniu postępowania w drodze postanowienia, organ prowadzi następnie w myśl przepisu
art. 149 § 2 k.p.a. postępowanie, co do przyczyn wznowienia i co do rozstrzygnięcia istoty sprawy. Na tej podstawie należy zatem ocenić, że organ rentowy prawidłowo wznowił postępowanie z przesłanki art. 145a § 1 k.p.a.

Przepis art. 146 § 1 stanowi jednak, że uchylenie decyzji z przyczyn określonych
w art. 145 § 1 pkt. 3-8 oraz w art. 145a nie może nastąpić, jeżeli od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji upłynęło pięć lat, co oznacza, że organ administracyjny rozpoznający sprawę po wznowieniu postępowania musi badać nie tylko, czy istniały przyczyny wznowienia podane w art. 145 § 1 k.p.a., ale także czy na przeszkodzie ewentualnemu rozstrzygnięciu sprawy, co do istoty nie stoją okoliczności, o jakich mowa w cytowanym
art. 146 k.p.a. (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 września 1999 r., sygn. akt I SA 1956/98). Artykuł ten zawiera bowiem dwie przesłanki negatywne (zawarte
w § 1 i § 2 art. 146) ograniczające dopuszczalność uchylenia decyzji administracyjnej
w trybie wznowienia postępowania. Wystąpienie tych przesłanek nie ogranicza dopuszczalności wznowienia postępowania, dlatego zasadnie organ rentowy wznowił
to postępowanie. Powyższe ogranicza wyłącznie możliwość organu rozstrzygnięcia
we wznowionym postępowaniu sprawy co do istoty. Tak więc, gdy w rozpatrywanej sprawie wystąpi jedna z przesłanek wskazanych w art. 146 k.p.a., organ będzie zobligowany
do wznowienia postępowania w drodze postanowienia, jego skutkiem nie będzie jednak uchylenie decyzji, lecz zgodnie z art. 151 § 2 k.p.a. stwierdzenie wydania zaskarżonej decyzji z naruszeniem prawa. Upływ terminów, o których mowa w art. 146 § 1 k.p.a. stanowi negatywną przesłankę do uchylenia w trybie wznowieniowym decyzji i jest bezwarunkowy, niezależny od okoliczności, które spowodowały ich upływ. Termin taki nie może być przywrócony na podstawie przepisu art. 58 k.p.a., a jego upłynięcie pozbawia organ administracyjny prowadzący wznowione postępowanie możliwości orzeczenia, co do istoty
i ewentualnego uchylenia lub zmiany decyzji wydanej w postępowaniu zwykłym
(por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 9 listopada 2005 r., sygn. akt VII SA/Wa 463/05 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego
z dnia 30 kwietnia 2009 r., sygn. akt II OSK 124/09).

W przypadku upływu 5 lat od dnia doręczenia decyzji ostatecznej, organ prowadzący wznowione postępowanie nie ma podstaw do uchylenia decyzji lub jej zmiany z przyczyn określonych w art. 145 § 1 pkt. 3-8 k.p.a. oraz w art. 145a, traci więc podstawę do badania, czy decyzja ta powinna lub nie powinna być uchylona bądź zmieniona, może jedynie wydać decyzję stwierdzającą wydanie tej decyzji z naruszeniem prawa. Przepis art. 146 § 1 k.p.a. określając początek biegu wskazanego w nim terminu posługuje się pojęciem
„dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji” nie wskazując cech tego doręczenia lub ogłoszenia ani tym bardziej jego adresatów. Pozwala to na przyjęcie, że chodzi o doręczenie lub ogłoszenie decyzji wobec osób biorących udział w postępowaniu, które podlega wznowieniu. Pogląd ten potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 12 stycznia 2009 r., sygn. akt II OSK 1776/07, precyzując, iż chodzi o doręczenie ostatniej ze stron, której decyzję doręczono. Jak wynika z akt niniejszej sprawy, decyzja będąca przedmiotem wznowionego postępowania została wydana w dniu 23 grudnia 2013 r., a następnie, zgodnie z datą pieczęci widniejącą na decyzji, przekazana do wysłania odwołującej w dniu 27 grudnia 2013 r. Odwołująca nie kwestionowała przy tym okoliczności doręczenia jej decyzji. Okoliczność tą potwierdzają również kolejne pisma znajdujące się w aktach rentowych, w tym wniosek
o ponowne ustalenia wysokości świadczenia z kwietnia 2016 roku. Tym samym zdaniem Sądu można zatem wysnuć wniosek, że przedmiotowa decyzja została jej doręczona wkrótce po przekazaniu jej do wysyłki. Od tego momentu, do dnia wydania przez Trybunał Konstytucyjny orzeczenia z dnia 6 marca 2019 r. upłynęło 5 lat. Z kolei, jak już zostało wskazane powyżej, przepis art. 146 § 1 stanowi, że uchylenie decyzji z przyczyn określonych w art. 145 § 1 pkt 3-8 oraz w art. 145a § 1 k.p.a. nie może nastąpić, jeżeli od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji upłynęło pięć lat, co oznacza, że organ rentowy nie może zmienić
ani uchylić zaskarżonej decyzji, może jedynie wydać decyzję stwierdzającą wydanie tej decyzji z naruszeniem prawa.

Wymaga zaznaczenia, że o ile w wyroku z dnia 6 marca 2019 r., stwierdzającego niezgodność art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie, w jakim dotyczy urodzonych w (...) r. kobiet, które przed 1 stycznia 2013 r. nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 tej ustawy, Trybunał Konstytucyjny wskazał na możliwość dochodzenia przez wszystkie kobiety objęte zakresem przedmiotowego orzeczenia w drodze wznowienia postępowania, to jednocześnie samo orzeczenie nie prowadziło do wyrugowania z systemu prawa przepisów omówionych wyżej art. 146 i 151 k.p.a., które nadal wiążą organ przy rozpatrywaniu skarg o wznowienie postępowania. Wskazanie w uzasadnieniu powyższego orzeczenia na powinność ustawodawcy co do wprowadzenia odpowiednich regulacji w celu zagwarantowania jednolitych zasad zawrotu świadczeń należnych uprawnionym świadczy o świadomości przedstawionego wyżej problemu. Stąd też, już na marginesie powyższych rozważań, Sąd wskazuje, że problematyka stanowiąca przedmiot rozstrzygania przez Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniu z dnia
6 marca 2019 r. skutkowała podjęciem przez ustawodawcę inicjatywy w zakresie uregulowania sposobu przeliczania emerytury z uwzględnieniem braku w aktualnym stanie prawnym art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W dniu 15 maja 2019 r. wniesiono senacki projekt ustawy mający na celu przywrócenie większej podstawy obliczenia emerytury ubezpieczonym, którzy pobrali wcześniejszą emeryturę bez obiektywnej wiedzy, że kwoty wcześniej pobranej emerytury pomniejszą emeryturę powszechną. Projekt ten z dniem 15 lipca 2019 r. przekazano do Sejmu w celu kontynuowania prac legislacyjnych, które ostatecznie nie zostały zakończone przed końcem VIII kadencji Sejmu, co też, zgodnie z obowiązującą w Parlamencie Rzeczypospolitej Polskiej zasadą dyskontynuacji, skutkuje stwierdzeniem, że dalsze prace nad tym projektem nie będą kontynuowane. Sąd wskazuje przy tym, że na dzień 13 listopada 2019 r., Marszałkowi Senatu RP przedłożono tożsamy do wspomnianego powyżej senacki projekt o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( (...) nr 12), co pozwala zakładać, że kwestia ustalania emerytury powszechnych osób urodzonych w (...) roku poruszona w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. będzie przedmiotem działań legislacyjnych ustawodawcy w ramach kolejnej kadencji Parlamentu RP.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany decyzji, wobec czego na podstawie art. 477¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie orzekając jak w sentencji wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE