Formularz UK 1

Sygnatura akt

IIK50/17

Je ż eli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niekt ó rych czyn ó w lub niekt ó rych oskar ż onych, s ą d mo ż e ograniczy ć uzasadnienie do cz ęś ci wyroku obj ę tych wnioskiem. Je ż eli wyrok zosta ł wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo, jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygni ę cie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, s ą d mo ż e ograniczy ć uzasadnienie do informacji zawartych w cz ęś ciach 3–8 formularza.

1.USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

M. J.

W dniu 20. października 2016 roku ok. godziny 12: 05 na trasie R.-M. w miejscowości W. gm. R., droga (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 3. ust. 1, art. 16 ust. 4 i art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy z dn. 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym m-ki T. (...) nr rej. (...) podczas manewru wymijania z samochodem ciężarowym m-ki D. (...) o nr rej. (...) prowadzonym przez G. F., pomimo obowiązku jazdy możliwie blisko prawej krawędzi jezdni oraz zachowania bezpiecznego odstępu od wymijanego pojazdu jadąc blisko osi jezdni na łuku drogi w prawo nie zachowując należytej ostrożności nieznacznie zjechał na przeciwny pas jezdni i uderzył w prawidłowo jadący samochód ciężarowy, w następstwie czego pasażerka samochodu osobowego G. P. doznała obrażeń ciała w postaci złamania nasady dalszej kości promieniowej lewej z przemieszczeniem odłamów i stłuczenia głowy powodujących naruszenie czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni tj. występek z art. 177 §1 kk.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1. Kierowanie przez oskarżonego M. J. w dniu 20.10.2016r. samochodem osobowym marki T. (...) nr rej. (...) użyczonym mu przez właścicielkę K. W., córkę G. P., jego znajomej, na prośbę której ok. godz. 12: 00 wyjechał z R., żeby zawieść ją do O. na komisję lekarską, która miała się odbyć ok. godz. 14:30.

zeznania G. P.

150v-151 oraz 16v-17 w części odczytanej w tryb. art. 391 §1 kpk.

wyjaśnienia oskarżonego M. J.

149v-150

pismo Starostwa Powiatowego w G.

104

2. Niezachowanie należytej ostrożności przez oskarżonego podczas jazdy ok. godz. 12: 05 drogą krajową (...) przez miejscowość W. i wymijania się z jadącym z przeciwka samochodem ciężarowym marki D. (...) nr rej. (...), którego kierowcą był G. F. oraz pomimo obowiązku jazdy możliwie blisko prawej krawędzi jezdni, a nadto zachowania bezpiecznego odstępu od wymijanego pojazdu, nieznaczne zjechanie na łuku drogi w prawo przez M. J. na przeciwny pas ruchu i uderzenie w prawidłowo jadący samochód ciężarowy

zeznania świadków:
J. F.

151-152 oraz 37v-38 w części odczytanej w trybie art. 391 §1 kpk

A. S. (1)

152v oraz 66v w części odczytanej w trybie art. 391 §1 kpk

M. L. (1)

155v-156

J. C.

156-156v

B. F. (1)

156v-157

J. Ł.

167-168

odpis notatki urzędowej

1-2

protokół oględzin miejsca wypadku drogowego

5-6

szkic miejsca wypadku drogowego

30

protokół oględzin samochodu T. (...)

7-8

protokół oględzin samochody (...)

9-10

materiał poglądowy

19-24

3. Obrażenia ciała doznane przez pokrzywdzoną G. P. określone w art. 157 §1 kk w postaci złamania nasady dalszej kości promieniowej lewej z przemieszczeniem odłamów oraz stłuczenia głowy

zeznania świadka G. P.

jw.

opinia biegłego z zakresu medycyny

55-56

ustna opinia uzupełniająca biegłego z zakresu medycyny

318v

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

M. J.

W dniu 20. października 2016 roku ok. godziny 12: 05 na trasie R.-M. w miejscowości W. gm. R., droga (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art.3 ust. 1, art. 16 ust. 4 i art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy z dn. 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym m-ki T. (...) nr rej. (...) podczas manewru wymijania z samochodem ciężarowym m-ki D. (...) o nr rej. (...) prowadzonym przez G. F., pomimo obowiązku jazdy możliwie blisko prawej krawędzi jezdni oraz zachowania bezpiecznego odstępu od wymijanego pojazdu jadąc blisko osi jezdni na łuku drogi w prawo nie zachowując należytej ostrożności nieznacznie zjechał na przeciwny pas jezdni i uderzył w prawidłowo jadący samochód ciężarowy, w następstwie czego pasażerka samochodu osobowego G. P. doznała obrażeń ciała w postaci złamania nasady dalszej kości promieniowej lewej z przemieszczeniem odłamów i stłuczenia głowy powodujących naruszenie czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni tj. występek z art. 177 §1 kk.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1. Twierdzenie oskarżonego M. J., że do wypadku doszło w związku ze sposobem poruszania się (...), który przekraczając oś jezdni wyznaczoną przez podwójną linię ciągłą zjechał w wyniku tzw. ścinania zakrętu w lewo kołami lewej strony na pas ruchu, którym poruszał się on samochodem osobowym T. (...).

wyjaśnienia oskarżonego M. J.

jw. oraz 152

zeznania G. P.

jw.

opinia Instytutu (...) i Ruchu Drogowego w W.

197-207

ustna opinia uzupełniająca biegłego M. K.

230-232 oraz 244v-245v

1.OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

ad.1

zeznania G. P.,
wyjaśnienia oskarżonego M. J.,
pismo Starostwa Powiatowego w G.

Z zeznań pokrzywdzonej G. P. wynika, że zwróciła się ona do znajomego oskarżonego M. J. z prośbą o to, żeby zawiózł ją na komisję lekarską, która miała się odbyć 20.10.2016r. ok. godz. 14:30 w O.. W dniu tym wyjechali z R. ok. godz. 12:00 samochodem osobowym jej córki K. W. m-ki T. (...) nr rej. (...), którym kierował oskarżony posiadający prawo jazdy KAT. B i C. W tej części sąd dał wiarę zarówno zeznaniom pokrzywdzonej, jak i wyjaśnieniom oskarżonego nie znajdując podstaw do ich kwestionowania. Wiarygodności nie budzi także informacja zawarta w piśmie Starostwa Powiatowego w G. odnośnie uprawnień do kierowania pojazdami posiadanych przez oskarżonego.

ad.2

zeznania świadków:
J. F., A. S. (1), M. L. (1), J. C., B. F. (1), J. Ł.;
odpis notatki urzędowej,
protokół oględzin miejsca wypadku drogowego,
szkic miejsca wypadku drogowego,
protokół oględzin samochodu T. (...),

protokół oględzin samochody (...),
materiał poglądowy

Jadąc ok. godz. 12:05 drogą krajową (...) w pobliżu miejscowości W. (pierwsza miejscowość, przez którą przejeżdża się jadąc od strony R.) M. J. poruszał się środkiem pasa ruchu, pomimo obowiązku jazdy blisko krawędzi jezdni. Poruszając się po łuku w prawo, na którym to odcinku drogi obowiązuje administracyjne ograniczenie prędkości do 50km/h, której nie przekroczył, w pewnym momencie, nie zachowując należytej ostrożności, przekroczył oś jezdni wyznaczoną linią podwójną ciągłą i zaczął zjeżdżać na pas ruchu, którym poruszały się pojazdy jadące z przeciwka. W tym samym czasie od strony M. w zakręt w lewo (łuk drogi w prawo, którym od strony R. poruszał się samochodem osobowym T. (...) oskarżony) wjechał samochód ciężarowy m-ki D. (...) nr rej. (...). Kierowcą tego samochodu zatrudnionym w firmie (...) był G. F.. Jadąc swoim pasem ruchu z prędkością ok. 50km/h z odległością ok. 31m (2,2 sek. przed zderzeniem się obu pojazdów) zauważył nadjeżdżający z przeciwka samochód osobowy, którego sposób poruszania wskazywał na to, że jedzie w jego stronę i w związku z tym zaczął zjeżdżać w prawo, jednak manewr ten ograniczały znajdujące się po tej stronie drogi barierki energochłonne. Samochód ciężarowy jadący od strony M. zauważył także oskarżony, który pomimo obowiązku jazdy możliwie blisko prawej krawędzi jezdni, jadąc blisko osi wyznaczonej przez podwójną linię ciągłą, nie zachowując należytej ostrożności, nieznacznie zjechał na przeciwny pas ruchu. Odległość, z której zauważył nadjeżdżający pojazd była już zbyt mała, żeby wykonać manewr odbicia w prawo i zbliżyć się do krawędzi jezdni, co pozwoliłoby na zachowanie bezpiecznego odstępu od wymijanego pojazdu i uniknięcie zderzenia z nim. W związku z tym M. J., znajdując się częściowo na przeciwnym pasie ruchu, uderzył pod kątem swoim przednim lewym narożnikiem w lewy bok (...). Następnie przemieścił się wzdłuż lewego boku samochodu ciężarowego, zarysowując uszkodzonym, w wyniku zderzenia, przednim lewym kołem swojego pojazdu nawierzchnię asfaltową drogi, a nadto uszkadzając w pojeździe lewy narożnik i przednie lewe drzwi oraz przednią część lewego boku. W samochodzie (...) deformacje rozpoczynały się natomiast od przedniego narożnika i kończyły na zewnętrznym kole środkowej osi, tak więc "praktycznie" pojazd ten miał uszkodzony cały lewy bok. Oba samochody po przejechaniu każdy z nich kilkudziesięciu metrów (odległości tych nie zdołano ustalić, gdyż nie ustalono również dokładnego miejsca, w którym do zderzenia doszło) i wytraceniu prędkości w związku ze zderzeniem oraz w wyniku użycia hamulców zatrzymały się każdy na pasie ruchu, którym się poruszały, przy czym T. (...) zatrzymała się skośnie do osi jezdni, zjeżdżając częściowo kołami prawej strony na prawe pobocze. Oskarżony oraz, jadąca z nim, G. P., która zajmowała przednie siedzenie obok kierowcy, wydostali się z samochodu przez prawe przednie drzwi, gdyż lewe przednie drzwi były zablokowane. W międzyczasie podszedł do nich G. F., który zapytał ich czy nic im się nie stało. Następnie wrócił do swojego samochodu, którym cofając wjechał w pobliską polną drogę. W międzyczasie, nie mogąc dodzwonić się na numer alarmowy, poprosił jadącą z R. do M. A. S. (1), która zatrzymała się na miejscu wypadku, podobnie jak kierowcy innych samochodów, żeby spróbowała zadzwonić ze swojego telefonu pod numer 112, gdyż kobieta, która jechała samochodem osobowym, biorącym udział w zderzeniu, potrzebowała pomocy, co ona zrobiła. Po uzyskaniu połączenia przekazała telefon G. F., który kontynuował rozmowę.

Zeznaniom G. F. sąd dał wiarę, gdyż opisane przez niego okoliczności, w jakich doszło do wypadku, przede wszystkim znalazły potwierdzenie w opinii sporządzonej przez Instytut Ekspertyz Sądowych im. Prof. dra J. S. w K. Pracowania Badania Wypadków (...) w G. (w dalszej części Instytut). Dokonana szczegółowa analiza zdjęć sporządzonych podczas oględzin miejsca zdarzenia przez funkcjonariuszy policji doprowadziła do ujawnienia utrwalonych na nich zarysowań i zatarć jezdni, które, jak wynika z dalszej części opinii, mogły mieć bezpośredni związek z analizowanym wypadkiem. W szczególności ujawniono po lewej stronie osi jezdni, patrząc w kierunku, w którym jechał oskarżony, jaśniejsze ślady zarysowań, które przebiegając po skosie wchodzą na białą linię rozdzielającą przeciwne kierunki ruchu. Po prawej stronie osi jezdni wyznaczonej przez dwie podwójne linie ciągłe patrząc również w kierunku, w którym poruszał się oskarżony, w jej sąsiedztwie ujawniono natomiast ciemne, nieregularne ślady zatarć, które, co podkreślono, nie wykazywały ciągłości przebiegu pomiędzy miejscem ich udokumentowania, a późniejszymi, powypadkowymi, miejscami usytuowania samochodów, co wyklucza możliwość jednoznacznego ich przypisania do tych pojazdów. W opinii również ustnej uzupełniającej biegły nie wykluczył iż ślady te zostały naniesione przez inne pojazdy i nie miały związku z zaistniałym wypadkiem. Dalsza analiza zdjęć, którą przedstawiono w opinii Instytutu pozwoliła na stwierdzenie, że pod samochodem T. w jego powypadkowym usytuowaniu można dostrzec zarysowanie jezdni, które kończy się pod uszkodzonym lewym przednim kołem. O ile w opinii stwierdzono, że z uwagi na sposób wykonania zdjęć śladów zarysowania jezdni nie ma możliwości ich porównania i jednoznacznego stwierdzenia czy są one tożsame i zostały pozostawione przez uszkodzone lewe przednie koło samochodu osobowego, o tyle analiza uszkodzeń kół (...) przedniego lewego, w którym pozostało powietrze, i zewnętrznego koła środkowej osi, w którym opona była rzeczywiście bez powietrza, jednak, co podkreślono, oś ta wyposażona jest w koło bliźniacze, wykluczyła żeby obręcze tych kół miały kontakt z jezdnią, a tym samym pozostawiły ślady rycia (patrz opinia karta 278-280). W konkluzji powyższej analizy stwierdzono, iż można przyjąć, że ślad zarysowania, znajdujący się na lewym pasie jezdni, mógł być pozostawiony tylko przez uszkodzone lewe przednie koło samochodu osobowego T.. Nadto wykazano, że zarysowania i zatarcia jezdni wskazują, że powyższe ślady dzieliła odległość kilkudziesięciu cm i w takim przypadku nie było możliwości pozostawienia przez uszkodzone lewe przednie koło samochodu osobowego obu śladów na jezdni, zaś zakres uszkodzeń kół pojazdu ciężarowego najprawdopodobniej wykluczał możliwość pozostawienia przez te koła jakichkolwiek śladów. Uwzględniając dodatkowo to, że początek śladów na lewym pasie jezdni patrząc w kierunku, w którym poruszał się samochód osobowy, tuż przy jej osi był najprawdopodobniej wynikiem zarysowania powstałego w związku z kontaktem obręczy uszkodzonego koła z asfaltową nawierzchnią oraz udokumentowane uszkodzenia tego samochodu, zlokalizowane w obrębie lewego przedniego narożnika i przedniej części lewego boku, a także samochodu ciężarowego, w którym uszkodzony został "praktycznie" cały lewy bok (deformacje rozpoczęły się od przedniego narożnika i kończyły na zewnętrznym kole środkowej osi), biegły biorący udział w wydaniu opinii przez Instytut podniósł, że zestawienie tego śladu i uszkodzeń w połączeniu z rzeczywistym ukształtowaniem drogi, na której doszło do zderzenia w sposób dość jednoznaczny wskazuje na to, że T. uderzyła pod kątem swoim przednim lewym narożem w lewy bok samochodu (...). Powyższe ustalenia, jak wynika z opinii Instytutu, pozwalają na stwierdzenie, że to samochód osobowy w momencie zderzenia znajdował się częściowo na przeciwnym pasie jezdni, natomiast samochód ciężarowy poruszał się swoją częścią drogi. Zdaniem biegłego z Instytutu o tym, że to samochód osobowy, którym kierował oskarżony, nieznacznie zjechał na przeciwny pas jezdni i uderzył w prawidłowo jadący samochód ciężarowy świadczy również brak uszkodzeń w tylnej części jego lewego boku, gdyż właśnie wówczas należałoby oczekiwać uszkodzeń zlokalizowanych w obrębie przedniego lewego narożnika i przednich lewych drzwi, jak również powstania śladów zarysowań jezdni znajdujących się na lewym pasie ruchu. W opinii przedstawiono także wersję, w której to samochód ciężarowy poruszał się częściowo przeciwnym pasem ruchu. Wówczas, gdyby uderzył w niego samochód osobowy należałoby oczekiwać uszkodzeń zlokalizowanych na całej długości lewego boku tego pojazdu, a takie nie powstały w czasie analizowanego wypadku.

Podzielając opinię Instytutu, sporządzoną na piśmie, oraz ustną opinię uzupełniającą biorącego udział w jej wydaniu biegłego R. G., w części ustaleń, z których wynika, że w czasie wypadku powstały tylko ujawione ślady zarysowań na jezdni pozostawione przez uszkodzone lewe przednie koło samochodu osobowego oraz, że jedyną przyczyną wypadku było zachowanie oskarżonego M. J. sąd miał na uwadze także zeznania G. F.. Podkreślić przy tym należy, że już po dotarciu na miejsce zdarzenia funkcjonariuszy policji wskazał on na zachowanie kierowcy samochodu osobowego, który zjechał na jego pas ruchu i uderzył w samochód ciężarowy, którego był kierowcą. Jego wiarygodność potwierdzili przesłuchani w charakterze świadków, uczestniczący w oględzinach miejsca zdarzenia, funkcjonariusze policji M. L. (2), J. C., B. F. (2) i J. Ł., którym sąd również dał wiarę. O wiarygodności powyższych świadków świadczą także wytworzone przez nich dokumenty między innymi w postaci notatki urzędowej (karta 1-2) oraz zapisy zawarte w notatnikach służbowych, w szczególności J. Ł. (odpisy notatników: karta 335-336, 337-343, 344-345, zapisy z notatnika służbowego J. Ł. w formie maszynopisu karta 363-364). Z zeznań funkcjonariuszy policji, o których mowa wyżej, wynika nadto, że ich przekonanie o tym, iż przyczyną wypadku było zjechanie na przeciwny pas ruchu na łuku drogi w prawo przez kierowcę samochodu T. opierali nie tylko na relacji G. F., ale również na widocznych uszkodzeniach obu pojazdów, z których w ich ocenie wynikało, że to samochód osobowy uderzył w samochód ciężarowy.

Uznając, że opinia sporządzona przez Instytut jest jasna, pełna i przekonująca oraz poparta logiczną argumentacją, wynikającą z analizy zgromadzonego i ujawnionego materiału dowodowego, a także mając na uwadze zeznania G. F., którego wiarygodność odnośnie okoliczności w jakich doszło do zderzenia obu pojazdów potwierdzili funkcjonariusze policji sąd, uznając dowody powyższe za wiarygodne, nie miał wątpliwości, że jedyną przyczyną wypadku było zachowanie M. J., który nieznacznie zjechał na przeciwny pas jezdni i uderzył w prawidłowo jadący samochód ciężarowy. Z ustaleń opinii wynika nadto, że oskarżony, mając na uwadze ukształtowanie terenu oraz przebieg łuku drogi, na której doszło do wypadku, mógł dostrzec zbliżający się samochód ciężarowy ok. 2,5 sek. przed zderzeniem, w którym to czasie miał możliwość dojechania do prawej krawędzi jezdni i bezkolizyjnego wyminięcia się z tym pojazdem. Ustalenia opinii w tej części dowodzą tego, że nie zachował on należytej ostrożności, w szczególności nie wywiązał się z obowiązku dokładnego obserwowania drogi przed pojazdem, którym kierował, konsekwencją czego było zbyt późne zauważenie nadjeżdżającego z przeciwka samochodu ciężarowego, co uniemożliwiło mu wykonanie manewru zjechania do prawej krawędzi jezdni.

Za wiarygodne sąd uznał także zeznania świadka A. S. (1), która na prośbę G. F. zadzwoniła na numer 112. W tym miejscu zwrócić należy także uwagę na zachowanie pokrzywdzonej G. P., która, z nieustalonych powodów, po wydostaniu się z samochodu, chodząc po jezdni zbierała leżące na niej połamane większe elementy samochodów, które zostały od nich oderwane i przerzucała je poza jezdnie. Ostatecznie ujawniono je na obu nieutwardzonych poboczach, co także nie pozostawało bez wpływu na wydanie opinii w powyższej sprawie.

Za wiarygodne sąd uznał również dowody w postaci protokołów oględzin miejsca wypadku, protokołów oględzin pojazdów oraz pozostałe dokumenty wytworzone przez funkcjonariuszy policji na miejscu zdarzenia, w tym zapisy dokonane w notatnikach służbowych.

ad.3

zeznania świadka G. P.,

opinia biegłego z zakresu medycyny,

ustna opinia uzupełniająca biegłego z zakresu medycyny

Z zeznań pokrzywdzonej G. P. wynika, że podczas wypadku doznała urazu przedramienia lewego, w szczególności odczuwała dolegliwości bólowe w okolicy nadgarstka. Z opinii powołanego w sprawie biegłego lekarza specjalisty ortopedii i traumatologii wynika, że doznała ona złamania nasady dalszej kości promieniowej lewej z przemieszczeniem odłamów i stłuczenia głowy, powodujących naruszenie czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni. Zeznaniom pokrzywdzonej w tej części sąd dał wiarę. Sąd w pełni podzielił także ustalenia zawarte w opinii sporządzonej przez powołanego w sprawie biegłego dra nauk medycznych A. S. (2), który na podstawie zgromadzonej dokumentacji medycznej opisał doznane przez pokrzywdzoną obrażenia oraz określił ich charakter, uznając, tym samym, że jest ona jasna, pełna i przekonująca.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

Ad. 1 z pkt 1.2

wyjaśnienia oskarżonego M. J. ,

zeznania G. P.,

opinia Instytutu (...) i Ruchu Drogowego w W.,

ustna opinia uzupełniająca biegłego M. K.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego M. J. w części, w której utrzymywał on, że do wypadku doszło w związku ze sposobem poruszania się samochodu ciężarowego, który, przekraczając oś jezdni wyznaczoną przez podwójną linię ciągłą, w wyniku tzw. ścinania zakrętu w lewo, zjechał kołami lewej strony tegoż pojazdu na pas ruchu, którym poruszał się on samochodem osobowym T. (...). Nadto za niewiarygodne, mając na uwadze ustalenia opinii wydanej przez Instytut Ekspertyz Sądowych, sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego w części, w której twierdził, że gdy zobaczył samochód ciężarowy to nie mógł już uniknąć wypadku, gdyż pojazd ten był już bardzo blisko oraz że próbował podjąć dwa manewry, a mianowicie odbić kierownicą w prawo i jednocześnie hamować. Jak sam przyznał, manewry te okazały się prawdopodobnie nieskuteczne, co potwierdziły ustalenia powyższej opinii oraz zeznania kierowcy samochodu (...) G. F., z których wynika, że to samochód osobowy uderzył pod kątem swoim przednim lewym narożem w jadący prawidłowo lewy bok samochodu ciężarowego. Z opinii Instytutu, co w istotny sposób podważa wiarygodność wyjaśnień oskarżonego, wynika nadto, że mógł on dostrzec, prawidłowo obserwując drogę, zbliżający się samochód ciężarowy ok. 2,5 sek. przed kolizją i w związku z tym dojechać do prawej krawędzi jezdni oraz kontynuując jazdę bezkolizyjnie wyminąć się z nim. Mając na uwadze zachowanie pokrzywdzonej G. P., która po tym jak wysiadła z samochodu, chodząc po drodze zdejmowała z jezdni fragmenty karoserii oderwane podczas zderzenia obu pojazdów, zdaniem sądu za niewiarygodne uznać należy również wyjaśnienia oskarżonego w części, dotyczącej tego, że o tym, iż samochód ciężarowy przekroczył oś jezdni całym lewym bokiem świadczy również usytuowanie uszkodzonych elementów, które zostały oderwane podczas zderzenia i znajdowały się na pasie ruchu, którym poruszał się on. Uznając, że wyjaśnienia oskarżonego stanowią przyjętą linię obrony, mającą na celu uniknięcie odpowiedzialności sąd nie dał także wiary zeznaniom G. P. w części, w której również twierdziła ona, że przyczyną zderzenia się pojazdów było zjechanie samochodu ciężarowego na ich pas ruchu. Przede wszystkim podnieść należy, odnosząc się do złożonych przez tego świadka zeznań, że przed przesłuchaniem w postępowaniu przygotowawczym, które nastąpiło po upływie prawie 2 tygodni rozmawiała ona z oskarżonym, z którym, jak przyznała, wymienili uwagi na temat całego zdarzenia. Nie dziwi zatem zadziwiająca zgodność jej zeznań z wyjaśnieniami M. J., który również na początkowym etapie postępowania został przesłuchany w charakterze świadka, w szczególności odnośnie sposobu poruszania się samochodu ciężarowego, który, jak utrzymywała (nie wynika to nawet z wyjaśnień oskarżonego), jechał bardzo szybko i przekroczył oś jezdni, zaś oskarżony jechał wolno.

Sąd odrzucił również jako nieprzekonującą i niepełną opinię wydaną przez Instytut (...) i Ruchu Drogowego w W., który także w wyniku analizy zdjęć sporządzonych podczas oględzin przeprowadzonych przez funkcjonariuszy policji ujawnił ślady żłobienia oraz zatarcia opon, które nie zostały opisane w protokole oględzin mimo, że jako podniesiono to w tej opinii podczas zderzenia pojazdów uszkodzeniom uległy opony w każdym z nich. Śladów tych nie uwzględniono jednak podczas przeprowadzonej symulacji z wykorzystaniem oprogramowania do rekonstrukcji wypadków. Nadmienić należy, że biegły biorący udział w wydaniu opinii przez Instytut (...) i Ruchu Drogowego w celu ustalenia wpływu topografii terenu na przebieg wypadku przeprowadził oględziny miejsca zdarzenia i pomiary geometrii jezdni w niezbędnym zakresie. Zarówno w opinii pisemnej, jak i ustnej uzupełniającej biegły opierając się na wynikach obserwacji zachowania się uczestników ruchu w miejscu wypadku podczas dokonania oględzin oraz na analizie topografii tegoż miejsca przyjął w wydanej opinii hipotezę, zgodnie z którą, to kierujący samochodem (...) nie dostosował toru jazdy do geometrii łuku i kołami lewej strony mógł przekroczyć oś jezdni wyznaczoną linią podwójnie ciągłą, co stanowiło częściowe przejechanie na pas ruchu samochodu T. (...) i bezpośrednią przyczynę zderzenia się pojazdów. Jednocześnie uznał, iż w sprawie brak jest dowodów natury technicznej, które pozwoliłyby, w sposób jednoznaczny, ustalić zachowania się kierującego samochodem T. i odtworzyć tor ruchu tego pojazdu. Tym razem, powołując się na przesłanki wynikające z analizy topografii miejsca wypadku oraz przeprowadzoną symulację, stwierdzono w opinii, iż pozwalają one na przyjęcie hipotezy, zgodnie z którą kierujący samochodem T. dostosował tor jazdy do geometrii łuku, ale nadmiernie zbliżył się do osi, co nie stanowiło naruszenia zasad określonych w ustawie Prawo o ruchu drogowym. W opinii wskazano także na ustalenia, wynikające z obserwacji miejsca wypadku, z których nie wynikało, żeby pojazdy poruszające się zgodnie z ruchem samochodu T. wykazywały tendencję do "poszerzania zakrętu" z wyjeżdżaniem poza pas ruchu, którym poruszały się. Oparcie opinii, w znacznej części, na obserwacji zachowań innych uczestników ruchu w miejscy wypadku oraz pomimo ujawnienia bardzo ważnych śladów, które, jak wynika z opinii Instytutu Ekspertyz Sądowych, miały istotne znaczenie w sprawie, nieuwzględnienie ich czyni ją nieprzekonującą i niepełną, co mając na uwadze sąd odrzucił zawarte w niej ustalenia i wnioski.

Za niemającą znaczenia dla ustalenia faktów w powyższej sprawie sąd uznał natomiast opinię wydaną przez powołanego na etapie postępowania przygotowawczego biegłego rzeczoznawcę samochodowego inżyniera Z. K. (opinia pisemna karta 70-78, 121, ustna opinia uzupełniająca karta 177-178, 243, 244). Odnosząc się do powyższej opinii, przede wszystkim, podnieść należy, że biegły za przyczynę zjechania samochodu T. na przeciwny pas jezdni, gdzie doszło do zderzenia z nadjeżdżającym (...), przyjął przekroczenie przez oskarżonego administracyjnie dopuszczalnej prędkości oraz nieprawidłową technikę jazdy, uznając, że było to bezpośrednią przyczyną zaistniałego zdarzenia drogowego. Z opinii obu Instytutów wynika, że nie jest możliwe ustalenie prędkości z jaką poruszały się oba pojazdy, z powodów które w nich wskazano i w związku z tym przyjęto, że nie przekroczyły one prędkości administracyjnie dopuszczalnej, co automatycznie dyskredytuje opinię Z. K.. Nadto wydana przez tego biegłego opinia była niepełna, gdyż nie dysponował on pomiarami geometrii jezdni na łuku drogi w zakresie niezbędnym do wydania opinii z uwzględnieniem wpływu topografii terenu na przebieg wypadku.

W sprawie powyższej nie wniosła natomiast niczego istotnego opinia biegłego z zakresu badania zapisów z tachografu, w który wyposażony był (...), gdyż w danych zarejestrowanych w pobranych z tego urządzenia plikach nie stwierdzono bloku obowiązkowo rejestrowanych w tachografie szczegółów prędkości jazdy, z powodów, które w niej wskazano (opinia karta 108-116). Z tych samych powodów nie wniosły niczego istotnego zeznania:

-A. F., właściciela punktu, w którym dokonuje się pobierania danych z tachografu (karta 175v-176v),

-Ł. B. (180-181), pracownika tego punktu, który, na wniosek G. F., w dniu 2.11.2016r. dokonał pobrania danych z tachografu samochodu (...) nr rej. (...). Z zeznań tego świadka wynika jedynie, że wbrew temu co zeznał G. F., nie wskazał on we wniosku jako powodu pobrania danych z tachografu wypadku, w którym pojazd ten uczestniczył w dniu 20.10.2016r., i że dane te były niezbędne policji, oraz że potrzebne mu są dane dotyczące prędkości w tym dniu tego pojazdu (dowód: odpis wniosku karta 61 z załącznika adresowego, odpis pokwitowania danych karta 62 z załącznika adresowego, odpis wniosku o podanie danych z karty kierowcy karta 63 z załącznika adresowego).

Za niemające znaczenia dla ustalenia faktów uznać należy również zeznania świadka K. Z. (karta 152-152v i 53v w części odczytanej tryb. art. 391 §1 kpk). Z zeznań tego świadka wynika jedynie, że widział oba pojazdy stojące na drodze tuż po ich zderzeniu jadąc w kierunku M., oraz że elementy plastikowe z tych pojazdów leżały na pasie ruchu, którym się poruszał.

1.PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

1

M. J.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu jako znamię strony przedmiotowej wypadku drogowego z art. 177 kk dotyczy zarówno zasad ujętych w przepisach prawa, określających porządek poruszania się po drogach lub w innych miejscach zawartych w ustawie z dnia 20.06.1997r.- Prawo o ruchu drogowym, jak też wynikających z istoty bezpieczeństwa ruchu zasad prakseologicznych, odnoszących się do danej sfery ruchu. W ruchu drogowym skodyfikowano zasady bezpieczeństwa ogólne, odnoszące się z reguły do wszystkich sytuacji i szczególne, które odnoszą się do określonych zachowań lub manewrów. Do pierwszych, które niewątpliwie mają zasadnicze znaczenie dla bezpieczeństwa w ruchu należy zaliczyć: zasady ostrożności, ograniczonego zaufania i prędkości bezpiecznej, zaś do drugich te, które określają sposób zachowania się w określonych sytuacjach. Zasady ostrożności zostały określone w art. 3 ust. 1 powołanej wyżej ustawy. Prawo o ruchu drogowym wymaga nadto zachowania szczególnej ostrożności w sytuacjach związanych z większym niebezpieczeństwem niż przeciętne. Jest to ostrożność kwalifikowana, polegająca, zgodnie z art. 2 pkt 22 wyżej powołanej ustawy, "na zwiększeniu uwagi i dostosowaniu zachowania uczestnika ruchu do warunków i sytuacji zmieniających się na drodze, w stopniu umożliwiającym odpowiednio szybkie reagowanie". Kolejną z zasad ogólnych jest zasada ograniczonego zaufania wyrażona w art. 4 wyżej powołanej ustawy, zgodnie z treścią którego każdy uczestnik ruchu i inna osoba, znajdująca się na drodze mają prawo liczyć, że inni uczestnicy tego ruchu przestrzegają przepisów ruchu drogowego chyba, że okoliczności wskazują na możliwość odmiennego jej zachowania. Ostatnią z wymienionych zasad ogólnych jest "prędkość bezpieczna", które to pojęcie nie zostało zdefiniowane zarówno w Prawie o ruchu drogowym, jak i innych aktach prawnych. W orzecznictwie i doktrynie za prędkość bezpieczną uznaje się prędkość zapewniającą panowanie nad pojazdem w konkretnych warunkach, w jakich odbywa się ruch.

Na gruncie omawianego przestępstwa art. 177 kk decydujące znaczenie powinno mieć takie przedstawienie zachowania uczestnika ruchu drogowego, z którego wynika, że w sposób zawiniony naruszył on zasady postępowania z dobrem prawnym, podlegającym ochronie karnej, konkretne reguły tego ruchu, a w konsekwencji ich naruszenia spowodował wypadek, w wyniku czego inna osoba odniosła obrażenia ciała wymienione w art. 157 §1 kk, doznała ciężkiego uszczerbku na zdrowiu lub poniosła śmierć. Zasady bezpieczeństwa ruchu mogą być naruszone umyślnie lub nieumyślnie. Umyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa zachodzi wtedy, gdy sprawca świadomie postępuje wbrew zakazom lub nakazom, nieumyślne zaś wtedy, gdy wykonanie określonego manewru jest wynikiem błędnej oceny sytuacji istniejącej w ruchu. O ile naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu może nastąpić umyślnie lub nieumyślnie, o tyle skutki czynu, stanowiące jego ustawowe znamię i decydujące o zaistnieniu przestępstwa są objęte winą nieumyślną (patrz m.in.: Kodeks karny, komentarz, Wyd. IV, pod red. Filar Mariusza, W.K. 2014; wyrok SN z 16.06.2000r. IIIKKN 126/98, Lex Nr 51434; również wyrok SN z 02.10.2014r., VKK 77/14, Biul. PK 2014/11/68-72).

Zasadami szczególnymi określonymi w art. 16 ust. 4 i 23 ust. 1 pkt 1 ustawy- Prawo o ruchu drogowym są:

- obowiązek jazdy możliwie blisko prawej krawędzi jezdni,

- przy wymijaniu zachowanie bezpiecznego odstępu od wymijanego pojazdu lub uczestnika, a w razie potrzeby zjechanie na prawo i zmniejszenie prędkości lub zatrzymanie się.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy oraz mając na uwadze dokonane przez sąd ustalenia, nie ulega wątpliwości, że oskarżony zachowaniem polegającym na tym, że w dniu 20. października 2016 roku ok. godziny 12:05 na trasie R.-M. w miejscowości W. gm. R., droga (...) nieumyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. ust. 1, art. 16 ust. 4 i art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy z dn. 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym m-ki T. (...) nr rej. (...) podczas manewru wymijania z samochodem ciężarowym m-ki D. (...) o nr rej. (...) prowadzonym przez G. F., pomimo obowiązku jazdy możliwie blisko prawej krawędzi jezdni oraz zachowania bezpiecznego odstępu od wymijanego pojazdu jadąc blisko osi jezdni na łuku drogi w prawo nie zachowując należytej ostrożności nieznacznie zjechał na przeciwny pas jezdni i uderzył w prawidłowo jadący samochód ciężarowy, w następstwie czego pasażerka samochodu osobowego G. P. doznała obrażeń ciała w postaci złamania nasady dalszej kości promieniowej lewej z przemieszczeniem odłamów i stłuczenia głowy powodujących naruszenie czynności narządu ciała na okres powyżej 7 dni w pełni wyczerpał znamiona tak przypisanego mu występku w pkt 1 wyroku z art. 177 §1 kk.

☐

1.4.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

1.5.  Warunkowe umorzenie postępowania

1

M. J.

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

Dokonując oceny winy i społecznej szkodliwości zarzuconego oskarżonemu czynu sąd doszedł do przekonania, że nie są one znaczne, gdyż dopuścił się go z winy nieumyślnej w wyniku tzw. nieświadomej nieumyślności w skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach. Również sposób i okoliczności, a także warunki w jakich ruch sie odbywał (ograniczona widoczność, wjazd na łuku pod górkę) oraz waga naruszonych przez oskarżonego obowiązków i skutki w postaci obrażeń, jakich doznała pokrzywdzona G. P. nie są aż tak naganne, aby wymagały represji karnej. Sąd miał także na uwadze pozytywną prognozę kryminologiczną odnośnie oskarżonego, wynikającą z jego niekaralności (dane o karalności karta 317), właściwości i warunków osobistych oraz dotychczasowego sposobu życia. Uznając, że zachodzą przesłanki określone w art. 66 §1 i 2 kk, a tym samym, że oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa, sąd warunkowo umorzył postępowanie karne tytułem próby na podstawie art. 67 §1 kk na okres 1 roku.

☐

1.6.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.7.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

1.KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. J.

2

2

Mając na uwadze doznane przez pokrzywdzoną obrażenia ciała oraz cele w zakresie wychowawczego i zapobiegawczego oddziaływania sąd na podstawie art. 67 §3 kk orzekł od oskarżonego na rzecz G. P. nawiązkę w kwocie 500 złotych, uznając, że w minimalnym stopniu zadośćuczyni ona doznaną przez nią w wyniku wypadku krzywdę, a jednocześnie nie pozbawi jej możliwości dochodzenia pełnego odszkodowania i zadośćuczynienia.

1.1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosowa ł określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

1.KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

O opłacie i kosztach sądowych w pozostałym zakresie orzeczono na podstawie art. 7 ustawy z dnia 23.06.1973 o opłatach w sprawach karnych i art. 624 §1 kpk. Obciążając oskarżonego częściowo kosztami sądowymi w kwocie 2500 złoty sąd miał na uwadze ustalenia, z których wynika, że jest on osobą bezrobotną nieposiadającą majątku, oraz że utrzymuje się z prac dorywczych.

1.1Podpis