UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie Wydział IV Karny Odwoławczy

z dnia 20 lutego 2014 r. sygn. akt IV Ka 1049/13

T. K. i J. K.oskarżeni zostali o to, że :

I.w dniu 06 kwietnia 2009 roku w K., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, bezpośrednio zmierzali do doprowadzenia P. Z. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w postaci pieniędzy w kwocie 3.000 zł, za pomocą wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd, co do ilości i autentyczności znaków pieniężnych w postaci dolarów amerykańskich, przekazanych pokrzywdzonemu tytułem zabezpieczenia zwrotu polskich środków płatniczych przekazanych na wymianę oraz co do zamiaru zwrotu uzyskanych w ten sposób pieniędzy, na szkodę P. Z., lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na postawę pokrzywdzonego,

tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk,

II.nieustalonego dnia i miesiąca, jednak nie później niż w lutym 2009 roku w K., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadzili B. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w postaci pieniędzy w kwocie 1.200 zł, za pomocą wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd, co do ilości i autentyczności znaków pieniężnych w postaci dolarów amerykańskich, przekazanych pokrzywdzonemu tytułem zabezpieczenia zwrotu polskich środków płatniczych przekazanych na wymianę oraz co do zamiaru zwrotu uzyskanych w ten sposób pieniędzy, na szkodę B. S., tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk,

III.w dniu 14 marca 2009 roku w K., działając wspólnie i w porozumieniu z J. K., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadzili Z. D. do niekorzystnego rozporządzeniem mieniem własnym i żony D. D.w postaci pieniędzy w łącznej kwocie 32.000 zł, za pomocą wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd, co do ilości i autentyczności znaków pieniężnych w postaci dolarów amerykańskich, przekazanych pokrzywdzonemu tytułem zabezpieczenia zwrotu polskich środków płatniczych przekazanych na wymianę oraz co do zamiaru zwrotu uzyskanych w ten sposób pieniędzy, na szkodę Z. D. i D. D., tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk,

a nadto J. K. oskarżony został o to, że:

IV.w dniu 16 października 2008 roku w K., działając wspólnie i w porozumieniu z inną, nieustaloną osobą, co, do której materiały wyłączono do odrębnego prowadzenia, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził J. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w postaci pieniędzy w kwocie 2.800 zł, za pomocą wprowadzenia pokrzywdzonego w błąd, co do ilości i autentyczności znaków pieniężnych w postaci dolarów amerykańskich, przekazanych pokrzywdzonemu tytułem zabezpieczenia zwrotu polskich środków płatniczych przekazanych na wymianę oraz co do zamiaru zwrotu uzyskanych w ten sposób pieniędzy, na szkodę J. S.,

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 kk,

Sąd Rejonowy dla Krakowa Nowej Huty w Krakowie wyrokiem z dnia 19 marca 2013 r. sygn. akt II K 481/11/N, orzekł w tym przedmiocie następująco :

I.uznaje oskarżonych T. K. i J. K. za winnych tego, że w dniu 06 kwietnia 2009 roku w K., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd, co do zamiaru wymiany waluty obcej, tj. dolarów amerykańskich na polskie środki płatnicze usiłowali doprowadzić P. Z. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 3.000,00 złotych, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na postawę pokrzywdzonego, tj. popełnienia występku z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk i za czyn ten na mocy art. 14 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk wymierza oskarżonym następujące kary, a to oskarżonej T. K. karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności a oskarżonemu J. K. karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.uznaje oskarżonych T. K. i J. K. za winnych tego, że w nieustalonym dniu stycznia 2009r., bądź lutego 2009r. w K., działając wspólnie i w porozumieniu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd, co do zamiaru wymiany waluty obcej, tj. dolarów amerykańskich na polskie środki płatnicze doprowadzili B. S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w postaci pieniędzy w kwocie 1.200,00 złotych, tj. popełnienia występku z art. 286 § 1 kk i za czyn ten na mocy art. 286 § 1 kk oraz na mocy art. 33 § 2 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk wymierza oskarżonym następujące kary, a to oskarżonej T. K. karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20,00 (dwudziestu 00/100) złotych a oskarżonemu J. K. karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20,00 (dwudziestu 00/100) złotych;

III. uznaje oskarżonego J. K.za winnego tego, że w dniu 14 marca 2009r. w K. działając wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną osobą, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd, co do zamiaru wymiany waluty obcej, tj. dolarów amerykańskich na polskie środki płatnicze doprowadził Z. D. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 31.500,00 złotych, stanowiących współwłasność tegoż pokrzywdzonego i jego małżonki D. D., tj. popełnienia występku z art. 286 § 1 kk i za czyn ten na mocy art. 286 § 1 kk oraz na mocy art.33 § 2 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk wymierza oskarżonemu J. K. karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20,00 (dwudziestu 00/100) złotych;

IV.na zasadzie art. 414 § 1 kpk w zw. z art. 17 § 1 pkt. 1 kpk uniewinnia oskarżoną T. K. od popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt. III aktu oskarżenia i na zas. art. 630 kpk wydatkami związanymi z jej oskarżeniem w tej części obciąża Skarb Państwa;

V. na zasadzie art. 414 § 1 kpk w zw. z art. 17 § 1 pkt. 1 kpk uniewinnia oskarżonego J. K. od popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. IV aktu oskarżenia i na zas. art. 630 kpk wydatkami związanymi z jego oskarżeniem w tej części obciąża Skarb Państwa;

VI. na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 i § 2 kk w miejsce kar pozbawienia wolności z osobna wymierzonych oskarżonemu J. K. w pkt. I, II i III niniejszego wyroku wymierza mu karę łączną 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, zaś w miejsce kar grzywny z osobna wymierzonych oskarżonemu J. K. w pkt. II i III niniejszego wyroku wymierza mu karę łączną 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20,00 (dwudziestu 00/100) złotych;

VII.na mocy art. 85 kk i art. 86 § 1 kk w miejsce kar pozbawienia wolności z osobna wymierzonych oskarżonej T. K. w pkt. I i II niniejszego wyroku wymierza jej karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

VIII. na mocy art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie wymierzonej oskarżonemu J. K. kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 5 (pięć) lat;

IX. na mocy art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt. 1 kk wykonanie wymierzonej oskarżonej T. K. kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 5 (pięć) lat;

X. na mocy art. 72 § 2 kk zobowiązuje oskarżonego J. K.do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami przypisanymi mu w pkt. II i III, a to poprzez zapłatę:

-na rzecz pokrzywdzonego B. S. kwoty 600,00 złotych w terminie 14 (czternastu) dni od daty uprawomocnienia się niniejszego wyroku;

- na rzecz oskarżycieli posiłkowych Z. D. i D. D. do ich niepodzielnej ręki kwoty 31.500,00 złotych w terminie 4 (czterech) miesięcy od daty uprawomocnienia się niniejszego wyroku;

XI. na mocy art. 72 § 2 kk zobowiązuje oskarżoną T. K. do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przypisanym jej w pkt. II poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego B. S. kwoty 600,00 złotych w terminie 14 (czternastu) dni od daty uprawomocnienia się niniejszego wyroku;

XII. na mocy art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonemu J. K.na poczet wymierzonej mu kary łącznej grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w przedmiotowej sprawie, tj. okres jego zatrzymania od dnia 6 kwietnia 2009 roku do dnia 7 kwietnia 2009 roku;

XIII. na mocy art. 63 § 1 kk zalicza oskarżonej T. K. na poczet wymierzonej jej kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w przedmiotowej sprawie, tj. okres jej zatrzymania od dnia 6 kwietnia 2009 roku do dnia 7 kwietnia 2009 roku;

XIV. na podstawie art. 29 ust. 1 i 2 ustawy „Prawo o Adwokaturze” zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej w K., ul. (...) – adw. A. S. kwotę 1.446,48 (słownie: jeden tysiąc czterysta czterdzieści sześć i 48/100) złotych, obejmującą podatek VAT w wysokości 23 % tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżycielom posiłkowym Z. D. i D. D.;

XV. na zasadzie art. 627 kpk i art. 2 ust. 1 pkt. 4 i art. 3 ust. 1 ustawy „O opłatach w sprawach karnych” z dn. 23.06.1973 r. (Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 r. z późn. zm.) zasądza od oskarżonego J. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200,00 (słownie: dwieście 00/100) złotych tytułem częściowego pokrycia wydatków oraz kwotę 1.100,00 (słownie: jeden tysiąc sto 00/100) złotych tytułem opłaty, zaś na zasadzie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego J. K. od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, tj. wydatków w pozostałej części;

XVI. na zasadzie art. 627 kpk i art. 2 ust. 1 pkt. 3 i art. 3 ust. 1 ustawy „O opłatach w sprawach karnych” z dn. 23.06.1973 r. (Dz. U. Nr 49 poz. 223 z 1983 r. z późn. zm.) zasądza od oskarżonej T. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100,00 (słownie: sto 00/100) złotych tytułem częściowego pokrycia wydatków oraz kwotę 380,00 (słownie: trzysta osiemdziesiąt 00/100) złotych tytułem opłaty, zaś na zasadzie art.624 § 1 kpk zwalnia oskarżoną T. K. od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, tj. wydatków w pozostałej części.

Apelację wniósł obrońca oskarżonego J. K. i zaskarżając wyrok w całości, na korzyść oskarżonego, zarzucił:

1. naruszenie prawa materialnego tj. art. 72 § 2 kk w zw. z art. 74 § 1 kk poprzez określenie w ramach pkt X zaskarżonego wyroku terminu obowiązku naprawienia szkody pokrzywdzonym D. D. i Z. D. bez obowiązkowego wysłuchania oskarżonego;

2. rażącą niewspółmierność kary wyrażającą się zobowiązaniem oskarżonego do naprawienia szkody pokrzywdzonym D. D. i Z. D. poprzez zapłatę na ich rzecz kwoty 31.500 zł w terminie 4 miesięcy od daty uprawomocnienia się zaskarżonego orzeczenia, bez poczynienia ustaleń faktycznych, co do rzeczywistej sytuacji osobistej, rodzinnej, majątkowej oskarżonego, w tym, co do stanu jego zdrowia i osiąganych przez niego dochodów, przez co wykonanie orzeczonego środka karnego w tak krótkim terminie jest dla oskarżonego nierealne.

W oparciu o powyższe zarzuty, apelujący wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku w ramach punktu X poprzez zobowiązanie J. K. do naprawienia szkody poniesionej przez D. D. i Z. D. w terminie 5 lat od daty uprawomocnienia się przedmiotowego orzeczenia.

Sąd Odwoławczy rozważył, co następuje;

Apelacja obrońcy oskarżonego na uwzględnienie nie zasługiwała, gdyż podniesione w niej zarzuty okazały się nieuzasadnione.

W sytuacji, kiedy skarżący objął skargą całość wyroku, przedmiotem kontroli uczyniono całość tego orzeczenia.

W ocenie sądu odwoławczego, sąd I instancji prawidłowo przeprowadził w sprawie postępowanie, w trakcie, którego wnikliwie i rzetelnie zweryfikował wszystkie okoliczności zarzucanych oskarżonemu czynów.

Całość ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego, sąd a quo poddał ocenie odpowiadającej zasadom wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku sąd wyjaśnił, jakie i w oparciu, o które i jak ocenione dowody poczynił ustalenia faktyczne. Szczegółowo i zgodnie z wymogami art. 7 kpk wyjaśnił, którym dowodom i z jakich powodów dał wiarę a którym waloru tego odmówił, także wyjaśniając powody takiego postąpienia. Na podstawie swobodnie ocenionego materiału dowodowego sąd I instancji trafnie ustalił stan faktyczny sprawy oraz dokonał prawidłowej kwalifikacji prawnej ustalonego w sprawie zachowania się oskarżonego.

Apelujący, zaskarżając wyrok w całości, nie wykazał, aby sąd a quo dowolnie ocenił dowody, błędnie ustalił stan faktyczny albo nieprawidłowo ocenił go pod względem prawnym.

Brak było podstaw do kwestionowania w jakimkolwiek zakresie, a zwłaszcza przez wzgląd na zawarte w apelacji zarzuty, zasadności zawartego w punkcie X wyroku orzeczenia o nałożeniu na oskarżonego na mocy art. 72 § 2 kk obowiązku naprawienia szkody w kwocie 31.500 zł do niepodzielnej ręki pokrzywdzonych D. i Z. D., w terminie 4 miesięcy od daty uprawomocnienia się wyroku.

Nie ma racji skarżący zarzucając, że sąd a quo obraził przepisy art. 72 § 2 kk i art. 74 § 1 kk wskutek nałożenia na oskarżonego obowiązku naprawienia szkody, bez uprzedniego wysłuchania oskarżonego.

Jeżeli chodzi o wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 26 stycznia 2012 r. II AKa 518/11, KZS 2012/7-8/79 do którego dla wsparcia zasadności tej tezy odwołuje się skarżący, to wynika z niego, że jakkolwiek przepis art.74 §1 kk obliguje sąd przed zastosowaniem środka probacyjnego, o jakim mowa w art.72 § 2 kk do wysłuchania oskarżonego, to jednak nie precyzuje, na czym miałoby ono polegać. W orzeczeniu tym wyrażono pogląd, (który apelujący już pomija), iż przyjąć należy, że wystarczające w tej mierze będzie odebranie od oskarżonego danych dotyczących miejsca aktualnego zatrudnienia, możliwości finansowych, zarobkowych, dochodów, posiadanego majątku, sytuacji rodzinnej i osób pozostających na jego utrzymaniu w celu ustalenia, czy zobowiązanie takie będzie możliwe do wykonania i w jakim terminie. Procedowanie polegające na wysłuchaniu oskarżonego po uprzedzeniu go, że sąd może taki środek zastosować jeszcze przed wydaniem wyroku, byłoby swoistym przesądzeniem o winie, a więc nie byłoby odpowiednie.

Z kolei w wyroku z dnia 23 marca 2000 r. II AKa 38/00, Legalis nr 48852, Sąd Apelacyjny w Krakowie orzekł, iż wysłuchanie skazanego –art., 74§ 1kk, co do czasu i sposobu wykonania obowiązków jest uzasadnione, gdy się tego domaga, więc sam przewiduje skazanie. W pozostałych sytuacjach żądanie odeń wypowiedzi, co do obowiązków oznaczałoby przesądzenie winy, byłoby więc nieodpowiednie.

Przekładając to na grunt niniejszej sprawy zauważyć należy, że faktycznie sąd a quo nie rozpytywał oskarżonego, co do warunków naprawienia szkody przez oskarżonego.

Jak wynika z wyżej przytoczonych orzeczeń nie, było ku temu podstaw, gdyż tą drogą sąd ujawniłby, jaki wyrok zamierza wydać. Z drugiej strony oskarżony z własnej woli zrezygnował z udziału w rozprawie i nie brał w niej udziału. Brak w tej sytuacji podstaw do czynienia wobec zaskarżonego orzeczenia jakichkolwiek zarzutów. Z drugiej strony zauważyć należy, że chociaż oskarżony nie stawił się na rozprawę, to podane przez niego do protokołów przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym informacje, co do stanu rodzinnego, majątkowego, dochodów dają wystarczającą podstawę do zweryfikowania, że zaskarżone orzeczenie jest trafne, w tym w zakresie ustalonego przez sąd a quo terminu naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonych D. i Z. D..

Bezpodstawnie skarżący zarzucił, że sąd I instancji nakładając na oskarżonego obowiązek naprawienia szkody nie czynił ustaleń, co do jego sytuacji majątkowej, rodzinnej, zdrowotnej oskarżonego i wysokości jego dochodów.

Należy zauważyć, że sąd nałożył na oskarżonego obowiązek naprawienia szkody, który w realiach sprawy sprowadza się do zwrotu pokrzywdzonym pieniędzy, których oskarżony w wyniku przestępstwa bezprawnie pozbawił pokrzywdzonych, zabierając im je w wyniku popełnionego na ich szkodę oszustwa.

Niewątpliwie oskarżony nigdy nie miał i nie ma tytułu prawnego do dysponowania pieniędzmi pokrzywdzonych i ma obowiązek ich zwrotu. Brak podstaw by przez wzgląd na rzekomo trudną sytuację majątkową oskarżonego, osiągane przez niego dochody czy stan zdrowotny odciągać w czasie obowiązek zwrotu na rzecz pokrzywdzonych stanowiących ich własność pieniędzy. Sytuacja majątkowa i rodzinna oskarżonego nie może usprawiedliwiać odwlekania terminu zwrotu pokrzywdzonym bezprawnie pozbawionych ich pieniędzy, gdyż de facto doprowadzi to do sytuacji, w której to oskarżonemu kosztem pokrzywdzonych umożliwi się swobodne korzystanie z owoców jego przestępstwa, co jest nie do zaakceptowania. Nie ulega też wątpliwości, że reparacja sytuacji majątkowej oskarżonego nie może następować kosztem pokrzywdzonych, którzy nie mają ku temu żadnego obowiązku. Pokrzywdzeni, co słusznie zauważył sąd a quo, są też osobami w bardzo podeszłym wieku a do popełnienia przestępstwa doszło już kilka lat, temu, bo 14 marca 2009 roku, trudno, zatem znaleźć powody do tego, aby przez uwzględnienie apelacji obrońcy umożliwiać oskarżonemu dalsze bezprawne korzystanie z pieniędzy pokrzywdzonych.

Obowiązek naprawienia przez oskarżonego szkody nie ma związku z dochodami, sytuacją majątkową, możliwościami zarobkowymi oskarżonego, gdyż wyrządzona pokrzywdzonym szkoda nie ma związku z tymi przesłankami, gdyż w warunkach niniejszej sprawy obowiązek naprawienia szkody nie odbywa się kosztem majątku oskarżonego, lecz sprowadza się do zwrotu gotówki w której bezprawnym posiadaniu oskarżony się znalazł.

Niezależnie od okoliczności, że oskarżony wskutek przestępstwa wszedł w bezprawne posiadanie pieniędzy pokrzywdzonych a zatem jego majątek uległ bezpodstawnemu wzbogaceniu i nie ma podstaw do utrzymywania tego stanu rzeczy przez wydłużanie terminu naprawienia szkody, zauważyć należy, że brak podstaw do przyjęcia w ślad za tezami apelacji , że oskarżony jest w trudnej sytuacji materialnej, co ma stanowić przeszkodę w dokonaniu naprawienia szkody w terminie ustalonym przez sąd I instancji.

Z treści apelacji wynika, że oskarżony ma stałe dochody w postaci renty.

Z podanych przez oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnień wynika, że przyjechał do Polski z żoną, w celach turystycznych i na zakupy, w tym celem zakupu kolejnego samochodu, w sytuacji, kiedy do Polski już przyjechał swoim samochodem marki H. o wartości 7000 EURO. W trakcie zatrzymania go przez policję posiadał przy sobie 1744 dolary amerykańskie i inną walutę oraz telefon komórkowy. Oskarżony jest też właścicielem domu jednorodzinnego. Powyższe okoliczności przeczą zapewnieniom apelującego o trudnej sytuacji majątkowej oskarżonego. Powszechnie wszak wiadomo, że osoby ubogiej nie byłoby stać ani na wyjazd zagraniczny na zakupy do innego kraju ani na zakup dwóch samochodów, że nie wspomnieć o posiadaniu przy sobie takiej gotówki.

Apelujący nie wykazał, zatem aby oskarżony nie był w stanie obiektywnie obowiązku tego wykonać w nałożonym przez sąd terminie. Podkreślenia wymaga, że w realiach niniejszej sprawy nałożony na oskarżonego obowiązek naprawienia pokrzywdzonym szkody w kwocie 31.500 zł czerpie swe źródło w przypisanym oskarżonemu przestępstwie oszustwa popełnionego na ich szkodę w dniu 14 marca 2009 roku, w trakcie realizacji, którego oskarżony w ciągu jednego zaledwie dnia wszedł w sposób bezprawny, drogą przestępstwa w posiadanie kwoty 31.500 zł stanowiących własność pokrzywdzonych pieniędzy. W tej sytuacji oskarżony od samego początku nie miał i nadal nie posiada tytułu prawnego do posiadania ani tym bardziej wykorzystania ich.

Uwzględnienie wniosku apelacji o wydłużenie terminu do naprawienia szkody aż do 5 lat od daty prawomocności wyroku a więc praktyce w sumie na okres 10 lat od daty popełnienia przestępstwa, czy na jakikolwiek inny niż ustalony przez sąd I instancji termin, doprowadziłoby do wydania orzeczenia oczywiście rażąco niesprawiedliwego. Tą drogą kosztem pokrzywdzonych sanowano by bowiem dalsze korzystanie przez oskarżonego z bezprawnie pozbawionych ich pieniędzy.

Mając powyższe okoliczności na uwadze nie uwzględniono apelacji obrońcy oskarżonego a w sytuacji kiedy kontrola odwoławcza nie ujawniła okoliczności, o jakich mowa w art.439 kpk lub art. 440 kpk, wyrok w zaskarżonej części, tj. w odniesieniu do oskarżonego J. K. utrzymano w mocy.

Na rzecz pełnomocnika oskarżycieli posiłkowych zasądzono koszty udzielonej im z urzędu przed Sądem drugiej instancji pomocy prawnej, przez oskarżycieli nie uregulowanej, ustalając wysokość wynagrodzenia na podstawie § 14 ust.2 pkt.4 i 7 w zw.z §2 ust.1,2,3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r.Dz.U.Nr 163,poz.1348 w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu. W skład przyznanego wynagrodzenia adwokata wliczono 23% należnego podatku VAT .

SSO Lidia Haj SSO Rafał Lisak SSR Janusz Kawałek

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE