UZASADNIENIE

Powód A. R. wniósł do tutejszego Sądu pozew o zapłatę przeciwko stronie pozwanej (...) S.A. (...) z siedzibą w W. i zasadzenie na swoją rzecz kwoty 6.000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 10.10.2014r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż w dniu 11.04.2014r. podczas załadunku w czasie wykonywania pracy w (...) S.A. doznał urazu kręgosłupa i przebywał na zwolnieniu lekarskim przez okres dwóch tygodni. Właściciel pojazdu M. M. miał zawartą umowę od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej. U powoda stwierdzono skręcenie kręgosłupa w odcinku szyjnym oraz zlecono wykonanie RTG czaszki i kręgosłupa w odcinku szyjnym, zalecono noszenie kołnierza S. przez okres trzech tygodni. W związku z silnym bólem kręgosłupa powód leczył się w poradni neurologicznej i chirurgicznej. W związku z zażywaniem leków neurologicznych u powoda rozwinęła się małopłytkowość krwi, która doprowadziła do sytuacji, iż powód nie mógł zażywać żadnych leków, w tym leków przeciwbólowych, co wiązało się z ogromnym bólem. Proces leczenia u powoda nie został zakończony. W dniu 21.08.2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych orzekł u powoda 5 % uszczerbku na zdrowiu. W dniu 09.09.2014r. powód wezwał stronę pozwaną do zapłaty kwoty 40.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz 664,44 zł tytułem kosztów leczenia. W dniu 10.10.2014r. strona pozwana wydała decyzję i wypłaciła powodowi kwotę 2.400 zł tytułem zadośćuczynienia. Następnie w dniu 03.11.2014r. strona pozwana wypłaciła powodowi kwotę 764,66 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia.

Powód po wypadku musiała korzystać z pomocy żony, która pomagała mu we wszystkich czynnościach dnia codziennego. W związku z tym, że powód nie mógł zażywać tabletek przeciwbólowych, wiązało się to ze strasznym bólem. Od dnia wypadku powód ma znacznie obniżony nastrój, a ciągłe bóle kręgosłupa powodują kłopoty ze snem.

Dodał, iż strona pozwana przyjęła szkodę w dniu 11.09.2014r. Decyzję o przyznaniu zadośćuczynienia wydała w dniu 09.10.2014r., zatem powód liczy odsetki ustawowe od dnia 10.10.2014r., tj. od dnia następnego po wydaniu decyzji.

Strona pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz strony pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Wskazała, iż kwestionuje zakres i wysokość szkody doznanej przez powoda. W ocenie strony pozwanej zadośćuczynienie wypłacone powodowi w toku postępowania likwidacyjnego w pełni rekompensuje poniesioną szkodę. Strona pozwana kwestionowała także wskazaną przez powoda datę, od której żąda on naliczania odsetek. Zdaniem strony pozwanej zasadnym będzie naliczanie odsetek od daty wyrokowania albowiem dopiero po zamknięciu rozprawy nastąpi ustalenie przez Sąd rozmiaru krzywdy doznanej przez powoda, według stanu rzeczy istniejącego w tym momencie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11.04.2014r. powód A. R. podczas pracy na wózku widłowym i załadunku w (...) S.A. doznał urazu kręgosłupa wskutek uderzenia go w głowę klapy segmentowej zamykającej dostęp do wnętrza skrzyni ładunkowej, która opadła. W czasie zdarzenia miał na głowie kask. Zrobiło mu się słabo, poczuł ból, zamroczyło go. Zdarzenie zgłosił przełożonym. Następnie został przewieziony do (...) w L., gdzie stwierdzono skręcenie kręgosłupa w odcinku szyjnym oraz zlecono wykonanie RTG czaszki i kręgosłupa w odcinku szyjnym, zalecono noszenie kołnierza S. przez okres trzech tygodni. Właściciel pojazdu M. M. miał zawartą umowę od odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej. Powód na zwolnieniu przebywał dwa tygodnie. Powód miał ważne uprawnienia do obsługi wózków jezdniowych i ważne badania lekarskie zezwalające na pracę na stanowisku magazyniera.

Powód w związku ze zdarzeniem leczył się u neurologa i chirurga. Odbywał rehabilitację od dnia 22.09.2014r. do dnia 03.10.2014r. W związku z zażywaniem leków neurologicznych rozwinęła się u powoda małopłytkowość krwi, co spowodowało, że nie mógł zażywać żadnych leków, w tym przeciwbólowych. Powód po wypadku musiała korzystać z pomocy żony, która pomagała mu we wszystkich czynnościach dnia codziennego. Od dnia wypadku powód ma znacznie obniżony nastrój, a ciągłe bóle kręgosłupa powodują kłopoty ze snem. Do pracy powód powrócił, ale już nie na takich samych warunkach, rzadko jest powoływany na stanowisko załadunkowego, bo nie jest już tak wydajny, jego wynagrodzenie zmniejszyło się średnio o 800 zł – 1.000 zł brutto, nie ma premii. Przed wypadkiem nie chorował, nie cierpiał na choroby samoistne. Przed wypadkiem powód prowadził aktywny tryb życia, jeździł na wycieczki. Obecnie nawet półgodzinna jazda samochodem za kierownicą sprawia mu ból, doznaje odrętwienia. Nie powrócił do pełnej sprawności sprzed wypadku.

Trzy miesiące po tym zdarzeniu powód doznał ponownie doznał urazu kręgosłupa, podnosząc ciężki przedmiot nastąpiła u niego blokada w kręgach szyjnych.

Dowód:

- protokół nr (...), k. 13-14,

- oświadczenie z dnia 11.07.2014r., k. 15,

- oświadczenie z dnia 21.07.2014r., k. 16,

- certyfikat nr (...) z dnia 29.08.2013r., k. 17,

- karta informacyjna z dnia 11.04.2014r., k.18,

- badanie RTG- czaszka z dnia 11.04.2014r., k. 19,

- badanie RTG kręgosłupa szyjnego z dnia 11.04.2014r., k. 20,

- historia choroby z (...) sp. z o.o. w L., k. 21,

- historia choroby z (...) w L., k. 22-23,

- historia choroby z (...) Sp. z o.o. w L., k. 24,

- informacja dla lekarza prowadzącego z dnia 29.07.2014r., k. 25,

- wynik badania laboratoryjnego z dnia 08.05.2014r., k. 26,

- wynik badania radiologicznego kręgosłupa szyjnego z dnia 10.06.2014r., k. 27,

- skierowanie na cykl zabiegów wraz z kartą zabiegów od dnia 22.09.2014r. do dnia 03.10.2014r., k. 28,

- akta szkody na płycie CD, k.51,

- akta szkody nr (...), k. 54-125,

- przesłuchanie powoda A. R., k. 129-130, 243-244,

W dniu 21.08.2014r. lekarz orzecznik (...) orzekł u powoda 5 % trwałego uszczerbku na zdrowiu w związku ze zdarzeniem z dnia 11.04.2014r.

Dowód:

- decyzja lekarza orzecznika (...) z dnia 21.08.2014r., k. 29,

Powód pismem z dnia 09.09.2014r. poinformował stronę pozwaną o zdarzeniu i wezwał do zapłaty 40.000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku ze zdarzeniem z dnia 11.04.2014r. i 664,44 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. Wezwanie to strona pozwana odebrała w dniu 11.09.2014r.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty z dnia 09.09.2014r. z potwierdzeniem odbioru, k. 30-33,

Strona pozwana decyzją z dnia 09.10.2014r. przyznała powodowi kwotę 2.400 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wyniku zdarzenia z dnia 11.04.2014r. Natomiast decyzją z dnia 31.10.2014r. kwotę 764,66 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia.

Dowód:

- decyzja strony pozwanej z dnia 09.10.2014r., k.35,

- decyzja strony pozwanej z dnia 31.10.2014r., k. 36,

- akta szkody na płycie CD, k.51,

- akta szkody nr 881562/1, k. 54-125,

W wyniku wypadku z dnia 11.04.2014r. powód doznał stłuczenia – skręcenia szyjnego odcinka kręgosłupa i stłuczenia głowy. Nie spowodował on uszkodzenia struktur anatomicznych (złamań, zwichnięć, więzadeł). Wypadek nie spowodował trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda. Uraz był powierzchowny. Rokowania na przyszłość są pomyślne. Brak jest podstaw do przewidywania wystąpienia w przyszłości ujemnych następstw przebytego urazu, możliwe jest odzyskanie pełnej sprawności fizycznej. Stwierdzane ograniczenie skłonu na boki szyjnego odcinka nie powoduje istotnego ograniczenia aktywności życiowej powoda.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii J. S., k. 148,

- opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu ortopedii J. S., k. 175,

Z dokumentacji medycznej wynika, iż w dniu 17.07.2014r. powód przebył ponowny uraz kręgosłupa, który miał wpływ na dynamikę dolegliwości i jego funkcjonowanie. Rokowanie co do całkowitego ustąpienia pourazowego zespołu jest dobre. W czasie kiedy zespół pourazowy powinien ustąpić (wrócił do pracy fizycznej) w lipcu 2014r. przebył ponowny uraz kręgosłupa. Badanie fizykalne nie stwierdziło objawów korzeniowych czy objawów uszkodzenia struktur. Badanie radiologiczne nie wykazały uszkodzenia struktur nerwowych. Uraz głowy nie spowodował uszkodzenia mózgowia. Utrzymujące się ograniczenie ruchomości kręgosłupa wynika z dysfunkcji struktur kręgosłupa. Brak objawów neurologicznych związanych z przebytym urazem nie stwierdzono trwałych ani długotrwałych następstw urazu kręgosłupa ani głowy.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii M. Z., k. 213-215,

Na skutek wypadku z dnia 11.04.2014r. powód doznał stłuczenia kręgosłupa szyjnego z pourazowym zespołem bólowym i stłuczenia głowy. Uraz ten nie spowodował powstania trwałych uszkodzeń struktur anatomicznych. Powód nie doznał w wyniku tego wypadku trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Podstawą orzeczenia długotrwałego uszczerbku na zdrowiu jest utrzymywanie się dolegliwości bólowych przez okres minimum sześciu miesięcy. Obrażenia jakich doznał powód w wyniku tego zdarzenia miały wpływ na jego życie jedynie w początkowym, bezpośrednim okresie po kolizji. Następstwa przedmiotowego zdarzenia nie są obecnie przeszkodą w codziennym życiu rodzinnym powoda, nie ograniczają wykonywania przez niego czynności życia codziennego. Powód może w chwili obecnej normalnie wypełniać funkcje społeczne, rodzinne i wykonywać pracę zawodową. Zgłaszane przez powoda dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego nie są następstwem zdarzenia z dnia 11.04.2014r. Na intensywność zgłaszanych przez powoda dolegliwości bólowych wpływ może mieć kolejny uraz kręgosłupa szyjnego jakiego doznał powód po powrocie do pracy w dniu 17.07.2014r.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii B. J., k. 250-256.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

W niniejszej sprawie odpowiedzialność strony pozwanej z polisy OC wobec powoda za skutki zdarzenia z dnia 11.04.2014r. pozostawała okolicznością bezsporną pomiędzy stronami. Strona pozwana uznała roszczenie powoda w przedmiocie zadośćuczynienia do wysokości wypłaconej mu dotychczas z tego tytułu łącznej kwoty 2.400,00 zł. Natomiast spór dotyczył wysokości należnego zadośćuczynienia, bowiem powód uważał, że wypłacone mu dotychczas zadośćuczynienie jest zaniżone i nie odpowiada rozmiarowi doznanej przez niego krzywdy.

Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty załączone do pozwu oraz znajdujące się w aktach szkodowych, które znalazły potwierdzenie w opiniach biegłych sądowych z zakresu ortopedii i neurologii, a ponadto rozmiary krzywdy Sąd ustalił w oparciu o zeznania powoda A. R.. Opinie te są rzeczowe, spójne, korespondują w pełni ze sobą, odpowiadają na postawione pytania, tym samym Sąd dał im wiarę i uczynił podstawą swych ustaleń faktycznych. W ocenie Sądu opinie te są bowiem w pełni przydatne do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Również w ocenie Sądu zeznania powoda zasługiwały na wiarę, bowiem znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym.

Sąd dopuścił dowód z opinii innego biegłego sądowego z zakresu ortopedii B. J., po uprzednio wydanej opinii przez biegłego J. S. na wniosek powoda. Zarzucał on bowiem biegłemu, iż wskazał, on w swej opinii, iż wskazane przez powoda urazy pozostają w adekwatnym związku przyczynowo – skutkowym z wypadkiem z dnia 11.04.2014r., a mimo tego nie orzekł u powoda trwałego uszczerbku na zdrowiu. Po sporządzeniu opinii przez biegłą neurolog wskazał, iż biegła ta stwierdziła, iż utrzymujące się ograniczenie ruchomości kręgosłupa wynika z dysfunkcji struktur kręgosłupa i decydujące w ich ocenie ma opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii. Wobec rozwiania powyższych wątpliwości w sprawie Sąd dopuścił zatem dowód z opinii innego biegłego sądowego z zakresu ortopedii.

Odnosząc się do kwestii wysokości należnego powodowi zadośćuczynienia, należy mieć na względzie charakter powyższego jednorazowego świadczenia pieniężnego. Na podstawie art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Natomiast zgodnie art. 445 § 1 k.c. w powyższym przypadku sąd może przyznać odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie jest szczególną formą naprawienia niemajątkowej szkody na osobie, czyli krzywdy. Stanowi rekompensatę pieniężną za doznaną krzywdę przejawiającą się ujemnymi przeżyciami związanymi z cierpieniem fizycznym i psychicznym osoby poszkodowanej wynikającym z uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia. Ma na celu ułatwienie przezwyciężenia przez poszkodowanego ujemnych przeżyć psychicznych i przyniesienia mu równowagi emocjonalnej naruszonej przez doznane cierpienia fizyczne i psychiczne. Mimo tego, że obowiązujące przepisy nie wskazują kryteriów jakimi powinien kierować się sąd przy ustalaniu wysokości należnego zadośćuczynienia, to jednak odpowiednie zasady jak i kryteria ustalania wysokości takiego świadczenia pieniężnego zostały ukształtowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego i doktrynie prawa. Biorąc pod uwagę niewymierny i kompensacyjny charakter zadośćuczynienia, należy zaznaczyć, że świadczenie z tytułu zadośćuczynienia nie może stanowić zapłaty symbolicznej, ale musi być pochodną wielkości doznanej krzywdy i przedstawiać dla poszkodowanego ekonomicznie odczuwalną wartość. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z 29 sierpnia 2013 roku, w sprawie I CSK 667/12: „Określając wysokość zadośćuczynienia sąd powinien wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, zwłaszcza okres trwania cierpień fizycznych i psychicznych, ich nasilenie, liczbę i czasookres pobytów w szpitalach, liczbę i stopień inwazyjności ewentualnych zabiegów medycznych, nasilenie i czas trwania ewentualnych dolegliwości bólowych, a nadto trwałość skutków czynu niedozwolonego, wpływ na dotychczasowe życie poszkodowanego, ogólną sprawność fizyczną i psychiczną poszkodowanego oraz prognozy poszkodowanego na przyszłość. Zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny, stad jego wysokość musi przedstawiać realną, ekonomicznie odczuwalna wartość.” Ponadto w wyroku z 09 listopada 2007 roku, w sprawie V CSK 245/07, Sąd Najwyższy stwierdził, że: „ustalenie wysokości zadośćuczynienia przewidzianego w art. 445 § 1 k.c. wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności istotnych dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy, takich jak: wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa oraz inne czynniki podobnej natury.” Decydującym kryterium przy ustalaniu wysokości należnego zadośćuczynienia ma rozmiar doznanej krzywdy i ekonomicznie odczuwalna wartość jednorazowego świadczenia pieniężnego, adekwatna do warunków gospodarki rynkowej (tak właśnie Sąd Najwyższy w wyroku z 08 sierpnia 2012 roku, w sprawie I CSK 2/12).

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci dokumentacji lekarskiej zawartej w aktach szkody, opinii biegłych sądowych z zakresu ortopedii i neurologii potwierdził, iż powód w wyniku zdarzenia z dnia 11.04.2014r. powód doznał stłuczenia – skręcenia szyjnego odcinka kręgosłupa i stłuczenia głowy. Nie spowodował on uszkodzenia struktur anatomicznych (złamań, zwichnięć, więzadeł). Wypadek nie spowodował trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda. Uraz był powierzchowny. Rokowania na przyszłość są pomyślne. Brak jest podstaw do przewidywania wystąpienia w przyszłości ujemnych następstw przebytego urazu, możliwe jest odzyskanie pełnej sprawności fizycznej. Stwierdzane ograniczenie skłonu na boki szyjnego odcinka nie powoduje istotnego ograniczenia aktywności życiowej powoda. Opinię tę potwierdził kolejny biegły sądowy z zakresu ortopedii B. J., który stwierdził, iż uraz ten nie spowodował powstania trwałych uszkodzeń struktur anatomicznych. Powód nie doznał w wyniku tego wypadku trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Podstawą orzeczenia długotrwałego uszczerbku na zdrowiu jest utrzymywanie się dolegliwości bólowych przez okres minimum sześciu miesięcy. Obrażenia jakich doznał powód w wyniku tego zdarzenia miały wpływ na jego życie jedynie w początkowym, bezpośrednim okresie po kolizji. Następstwa przedmiotowego zdarzenia nie są obecnie przeszkodą w codziennym życiu rodzinnym powoda, nie ograniczają wykonywania przez niego czynności życia codziennego. Powód może w chwili obecnej normalnie wypełniać funkcje społeczne, rodzinne i wykonywać pracę zawodową. Zgłaszane przez powoda dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjnego nie są następstwem zdarzenia z dnia 11.04.2014r. Na intensywność zgłaszanych przez powoda dolegliwości bólowych wpływ może mieć kolejny uraz kręgosłupa szyjnego jakiego doznał powód po powrocie do pracy w dniu 17.07.2014r. Na fakt związku obecnych dolegliwości powoda ze zdarzeniem z dnia 17.07.2014r. wskazała także biegła z zakresu neurologii, która stwierdziła w swej opinii, iż w czasie kiedy zespół pourazowy powinien ustąpić (wrócił do pracy fizycznej) w lipcu 2014r. przebył ponowny uraz kręgosłupa. Badanie fizykalne nie stwierdziło objawów korzeniowych czy objawów uszkodzenia struktur. Badanie radiologiczne nie wykazały uszkodzenia struktur nerwowych. Uraz głowy nie spowodował uszkodzenia mózgowia. Utrzymujące się ograniczenie ruchomości kręgosłupa wynika z dysfunkcji struktur kręgosłupa. Brak objawów neurologicznych związanych z przebytym urazem nie stwierdzono trwałych ani długotrwałych następstw urazu kręgosłupa ani głowy.

Z zeznań powoda wynika natomiast, iż w wyniku zdarzenia z dnia 11.04.2014r. nosił kołnierz S. przez okres trzech tygodni, był na zwolnieniu przez dwa tygodnie. Odbywał rehabilitację od dnia 22.09.2014r. do dnia 03.10.2014r. W związku z zażywaniem leków neurologicznych rozwinęła się u powoda małopłytkowość krwi, co spowodowało, że nie mógł zażywać żadnych leków, w tym przeciwbólowych. Powód po wypadku musiała korzystać z pomocy żony, która pomagała mu we wszystkich czynnościach dnia codziennego. Od dnia wypadku powód ma znacznie obniżony nastrój, a ciągłe bóle kręgosłupa powodują kłopoty ze snem. Do pracy powód powrócił, ale już nie na takich samych warunkach, rzadko jest powoływany na stanowisko załadunkowego, bo nie jest już tak wydajny, jego wynagrodzenie zmniejszyło się średnio o 800 zł – 1.000 zł brutto, nie ma premii. Przed wypadkiem nie chorował, nie cierpiał na choroby samoistne. Przed wypadkiem powód prowadził aktywny tryb życia, jeździł na wycieczki. Obecnie nawet półgodzinna jazda samochodem za kierownicą sprawia mu ból, doznaje odrętwienia. Zdaniem powoda nie powrócił do pełnej sprawności sprzed wypadku.

Zadośćuczynienie winno pozostawać w zależności od intensywności cierpień doznanych przez powódkę, czasu ich trwania, ujemnych skutków zdrowotnych, jakie powódka będzie musiała znosić w przyszłości. Ponadto należy podkreślić, że suma zadośćuczynienia powinna przedstawiać dla poszkodowanego ekonomicznie odczuwalną wartość, z drugiej zaś strony nie może prowadzić do jego bezpodstawnego wzbogacenia. Wysokość zadośćuczynienia powinna być zatem – przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego – utrzymana w rozsądnych granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa.

W tym miejscu należy z całą stanowczością zaznaczyć, że wysokość trwałego uszczerbku na zdrowiu jest tylko jedną z przesłanek rozmiaru krzywdy i to nie decydującą, zaś na rozmiar doznanej krzywdy mają wpływ również inne przesłanki, w tym rodzaj obrażeń ciała po wypadku, charakter doznanego urazu, długotrwałość leczenia, stopień natężenia dolegliwości bólowych, wystąpienie uszczerbku na zdrowiu i ujemny wpływ urazu na sytuację życiową osoby poszkodowanej.

Mając na uwadze powyższe wskazówki Sąd ustalając wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia uwzględnił okoliczność, że powód w wyniku zdarzenia doznał stłuczenia – skręcenia szyjnego odcinka kręgosłupa i stłuczenia głowy. Nosił kołnierz S. prze trzy tygodnie, był na zwolnieniu lekarskim przez dwa tygodnie, w związku z dolegliwościami bólowymi zażywał leki przeciwbólowe, które spowodowały u niego małopłytkowość krwi. Przy codziennych czynnościach musiał korzystać z pomocy żony. Do pracy powrócił już na inne stanowisko z mniejszym wynagrodzeniem. Nie może już jeździć na wycieczki tak często jak wcześniej, obecnie nawet półgodzinna jazda samochodem za kierownicą sprawia mu ból, doznaje odrętwienia. Ma kłopoty ze snem. Fakt, iż nie mógł zażywać leków przeciwbólowych powodował, iż ból stale mu towarzyszył.

Po dokonaniu analizy całokształtu okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu powyższych przesłanek, Sąd uznał, na podstawie art. 445 § 1 k.c., że rozmiar doznanej przez powoda krzywdy uzasadnia przyznanie jednorazowego świadczenia pieniężnego z tytułu zadośćuczynienia w łącznej wysokości 5.000, zł. Biorąc pod uwagę, że dotychczas została już spełniona część świadczenia z tego tytułu w wysokości 2.400,00 zł, Sąd zasądził od strony pozwanej dalszą kwotę 2.600,00 zł, w punkcie I wyroku.

Odsetki ustawowe za opóźnienie zostały zasądzone na podstawie art. 481 § 1 i § 2 k.c. od 11.10.2014r. do dnia zapłaty. Wezwanie do zapłaty z dnia 09.09.2014r. skierowane do strony pozwanej zostało jej doręczone w dniu 11.09.2014r. i z ta datą strona pozwana miała wiedze o szkodzie. Ponieważ miała 30 dni od daty zgłoszenia na podjęcie decyzji w sprawie, tj. do dnia 10.10.2014r., zatem od dnia następnego strona pozwana pozostawała w zwłoce z zapłatą w/w kwoty tj. od 11.10.2014r. Sąd nie podziela stanowiska strony pozwanej w tym zakresie jakoby odsetki ustawowe miałyby być liczone od dnia wyrokowania.

W punkcie II wyroku sąd oddalił dalej idące powództwo oraz żądanie odsetek od dnia 10.10.2014r., jak powód żądał w pozwie ,do 11.10.2014r. jako bezzasadne.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu, zawarte w punkcie III sentencji wyroku, Sąd oparł o treść przepisu art. 100 k.p.c. w zw. z art. 98 § 3 k.p.c. i art. 99 k.p.c. oraz na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Zgodnie z art. 100 k.p.c., w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone, ale sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swojego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Stosownie do brzmienia przepisu art. 98 § 3 k.p.c., do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Według art. 99 k.p.c. stronom reprezentowanym przez radcę prawnego zwraca się koszty w wysokości należnej według przepisów o wynagrodzeniu adwokata.

Sąd zważył, że żądanie powoda w niniejszej sprawie zostało uwzględnione w 43 %, a oddalone w 57 %, dlatego też orzeczenie o kosztach procesu zapadło po dokonaniu stosunkowego rozdzielenia poniesionych przez strony kosztów postępowania.

Ponadto Sąd zważył, że na koszty procesu poniesione przez powoda, poza kosztami zastępstwa procesowego (1.200,00 zł) i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17,00 zł ) złożyła się opłata sądowa od pozwu w kwocie 300,00 zł i zaliczka na biegłych 600 zł. Łącznie koszty procesu poniesione przez powoda wyniosły zatem 2.117,00 zł, a przez stronę pozwaną – 1.217,00 zł.

W związku z powyższym, mając na uwadze, że powód wygrał sprawę w 43 %, przy czym poniósł koszty postępowania w kwocie 2.117,00 zł, zatem należy mu się od strony pozwanej kwota 910,31 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, zaś strona pozwana wygrała w 57 % i poniosła koszty 1.217,00 zł, zatem należy się jej zwrot 693,69 zł. Sąd dokonał stosunkowego rozdzielenia poniesionych przez strony kosztów procesu i wyliczył, że powodowi należy się od strony pozwanej zwrot kosztów procesu w wysokości 216,62 zł o czym orzeczono w punkcie III sentencji wyroku.

Natomiast w zakresie brakujących kosztów procesu z tytułu części wynagrodzenia biegłego sądowego, Sąd nakazał w punkcie IV wyroku powodowi, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, stosownie do rozstrzygnięcia w sprawie, aby uiścił te koszty na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lubinie w wysokości 657,70 zł, natomiast w punkcie V wyroku nakazał stronie pozwanej, aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lubinie kwotę 496,17 zł tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE