Sygn. akt: I C 2119/18
Dnia 15 października 2018r.
Sąd Rejonowy w Lubinie I Wydział Cywilny w składzie następującym:
Przewodniczący: SSR Witold Cieślik
Protokolant: starszy sekretarz sądowy K. K.
po rozpoznaniu w dniu 10 października 2018r. w Lubinie
na rozprawie
sprawy z powództwa P. Z.
przeciwko (...) S.A. w W.
o zapłatę
I. zasądza od strony pozwanej (...) S.A. w W. na rzecz powoda P. Z. kwotę 2.960,00zł (dwa tysiące dziewięćset sześćdziesiąt złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 29 maja 2018r. do dnia zapłaty,
II. oddala dalej idące powództwo,
III. wzajemnie znosi pomiędzy stronami koszty procesu.
Sygn. akt I C 2119/18
Powód P. Z. domagał się zasądzenia od strony pozwanej (...) S.A. w W. na swoją rzecz kwoty 10 267,74 zł , w tym 5000 zł tytułem zadośćuczynienia i 5267,74 zł odszkodowania za koszty leczenia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty . Wniósł również o zasądzenie od strony pozwanej na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.
W uzasadnieniu pozwu wskazał, że został poszkodowany w wyniku wypadku komunikacyjnego , którego sprawca był ubezpieczony u strony pozwanej .
Zdaniem powoda zakres poniesionych obrażeń i ich konsekwencje uzasadniają przyznanie na jego rzecz zadośćuczynienia i odszkodowania za koszty leczenia w wysokości wskazanej w pozwie.
Strona pozwana (...) S.A. w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu.
Nie kwestionowała przy tym wystąpienia samego zdarzenia wypadkowego , jednak w jej ocenie wypadek ten nie wywołał u powoda skutków uzasadniających przyznanie zadośćuczynienia , a brak tez podstaw do pokrycia kosztów leczenia , których powód nie poniósł .
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 22 listopada 2016 roku doszło do uderzenia w bok samochodu osobowego prowadzonego przez powoda P. Z. przez prowadzącego inny pojazd sprawcę zdarzenia ubezpieczonego u strony pozwanej w (...) S.A. w W. .
Powód doznał obrażeń polegających na urazie kręgosłupa odcinka lędźwiowego bez trwałych następstw i niewielkiego urazu lewego kolana. Powód był w związku z tym konsultowany w poradni ortopedycznej , neurologicznej, korzystał z zabiegów fizykoterapeutycznych . W związku z odniesionymi obrażeniami powód zmuszony był ograniczyć swoją aktywność sportową , przez dwa miesiące nie mógł biegać , a biega codziennie po około 5 km, przez pół roku nie wyjeżdżał w góry , a chodzi na wycieczki górskie co najmniej raz w miesiącu. Uraz kolana wywoływał dyskomfort przy długim siedzeniu w wykonywanej pracy biurowej.
W okresie leczenia powód zamieszkiwał we W. przy ul. (...) około 4 km od (...) Sp. z o. o.
Powód zawarł z (...) Sp. z o. o. umowę o leczenie . W związku z zawartą umową powód nie poniósł żadnych kosztów leczenia w tej placówce. W związku z zawartą umową przeniósł na rzecz (...) Sp. z o. o. wierzytelność z tego tytułu względem ubezpieczyciela.
Powód w dniach 25 listopada 2016r. i 15 grudnia 2016r. poniósł koszty leczenia w przychodni w W. po 80 zł za wizytę .
Dowód: kopia skierowania do poradni specjalistycznej k 14,
kopia oświadczenia powoda k 20,
kopia karty konsultacji ortopedycznej k 22, 27
kopia zaświadczenia fizjoterapeutycznego k 23,
karta zabiegów fizykoterapeutycznych k 24, 26,
zestawienie przejazdów k 28-30,
kopie paragonów fiskalnych k 31-32,
kopie not księgowych k 26-29,
opinia lekarska specjalisty reumatologa – internisty k 44,
przesłuchanie powoda P. Z. e-prot i k 76-77,
Strona pozwana odmówiła powodowi odszkodowania, w tym zadośćuczynienia , uzasadniając to znikomymi dolegliwościami i obrażeniami powypadkowymi powoda i podtrzymała to stanowisko w odpowiedzi na roszczenia powoda wyrażone w piśmie z dnia 17 października 2017r.
Dowód: kopia pisma z dnia 10 maja 2017r. k 45,
kopia pisma z dnia 06 listopada 2016r. k 49,
kopia pisma z dnia 17 października 2016r. k 46-47,
kopia akt likwidacji szkody na płycie CD k 70,
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części .
W niniejszej sprawie powód P. Z. domagał się zadośćuczynienia i odszkodowania w związku z wypadkiem komunikacyjnym , w wyniku którego doznał urazu kręgosłupa i lewego kolana ,skutkującego koniecznością konsultacji medycznych i rehabilitacji . Strona pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności co do zasady , jednak zakwestionowała aby zaistniały podstawy uzasadniające wypłatę na rzecz powoda odszkodowania i zadośćuczynienia w ogóle z uwagi na znikomy zakres obrażeń powypadkowych.
Zgodnie z art. 822§1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.
Odpowiedzialność gwarancyjna strony pozwanej z tytułu umowy ubezpieczenia OC uzależniona jest od istnienia deliktowej odpowiedzialności cywilnej osoby objętej ochroną ubezpieczeniową z tego tytułu. Powstanie obowiązku odszkodowawczego z tytułu czynu niedozwolonego po stronie zobowiązanego do naprawienia szkody uzależnione jest od trzech przesłanek: zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa wiąże odpowiedzialność odszkodowawczą, wyrządzenia szkody oraz występowania adekwatnego związku przyczynowego między zdarzeniem a szkodą.
Wszystkie te elementy w sprawie zaistniały.
Powód udokumentował niekwestionowaną przez ubezpieczyciela dokumentacją leczenia powypadkowego ,że w wyniku wypadku doznał urazu kręgosłupa i lewego kolana, co skutkowało pewnymi dolegliwościami bólowymi tej części ciała ,wymagającymi leczenia i rehabilitacji .
W świetle art. 444§1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Natomiast stosownie do treści art. 445§1 k.c. w powyższym przypadku sąd może przyznać odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie jest szczególną formą naprawienia niemajątkowej szkody na osobie (krzywdy), stanowiąc rodzaj rekompensaty pieniężnej za doznane przez osobę pokrzywdzoną czynem niedozwolonym cierpienia fizyczne lub psychiczne i powinno ułatwić przezwyciężenie przez nią ujemnych przeżyć psychicznych. Pomimo tego, że przepisy prawa nie określają szczegółowo kryteriów jakimi należy kierować się przy ustalaniu wysokości należnego świadczenia z tytułu zadośćuczynienia, to jednak w dotychczasowym orzecznictwie Sądu Najwyższego, jak i doktrynie prawa zostały wypracowane pomocne wskazówki pozwalające na dokonanie odpowiednich ustaleń. Biorąc pod uwagę niewymierny charakter szkody niemajątkowej, zadośćuczynienie stanowi swoiste wynagrodzenie osobie poszkodowanej przeżytych cierpień psychicznych i fizycznych, przy czym wysokość takiego świadczenia powinna stanowić ekonomicznie odczuwalną wartość, jednakże nie nadmierną w stosunku do rozmiaru doznanej krzywdy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2000 r., sygn. akt III CKN 582/98). Decydującym kryterium przy ustalaniu wysokości należnego zadośćuczynienia ma rozmiar doznanej krzywdy i ekonomicznie odczuwalna wartość jednorazowego świadczenia pieniężnego, adekwatna do warunków gospodarki rynkowej (tak właśnie Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 sierpnia 2012 r., sygn. akt I CSK 2/12).
W świetle wskazanych okoliczności brak podstaw do całkowitej odmowy świadczenia z tytułu zadośćuczynienia , które w ocenie Sądu w kwocie 2500 zł jest w okolicznościach sprawy , przy uwzględnieniu wskazanych przez sąd ustaleń faktycznych w pełni adekwatne. Z drugiej zaś strony, odnosząc się do dalej idących roszczeń w tym zakresie jak i w zakresie zgłoszonego żądania zwrotu kosztów leczenia , wobec zaniechania po stronie powodowej obowiązku dowodzenia zgodnie z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c i sprzeciwu co do przeprowadzenia na te okoliczności wniosków dowodowych z opinii biegłych zgłoszonych w odpowiedzi na pozew należało ocenić to na niekorzyść powoda.
Szczególnie istotne jest przy tym ,że jak wynika z dowodu z przesłuchania powoda,że nie poniósł on żadnych kosztów leczenia w (...) Spółce z o.o. , cedując na ten podmiot wierzytelności z tym zakresie . Dodatkowo tylko należy zauważyć ,że niewykazany dowodowo przez powoda jest tak duży i drogi , jak przedstawiono w sprawie, zakres kosztów leczenia i ich związek przyczynowy z obrażeniami z niniejszego zdarzenia szkodowego.
W tej sytuacji Sąd w ramach odpowiedzialności odszkodowawczej z tytułu kosztów leczenia powoda uwzględnił wykazane 2 paragonami jako zapłacone gotówką po 80 zł koszty z tego tytułu oraz do kwoty 300 zł koszty transportu. ( w tym zakresie z uwzględnieniem art. 322 k.p.c.)
Odsetki ustawowe zostały zasądzone zgodnie z żądaniem pozwu, na podstawie art. 481§1 i §2 k.c w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych .
Dalej idące powództwo jako nieuzasadnione i nazbyt wygórowane podlegało oddaleniu.
Rozstrzygnięcie Sądu w przedmiocie kosztów procesu wydane zostało na podstawie art. 100 k.p.c. oraz na podstawie przepisów rozporządzeń Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych .
Mając na uwadze stosunek , w jakim strony utrzymały się ze swoimi żądaniami i oceny charakter zadośćuczynienia oraz poniesione przez każdą ze stron koszty :po stronie powoda obejmujące kwotę 514 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwotę 3600 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika procesowego oraz kwotę 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej , po stronie pozwanej kwotę 3600 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika procesowego oraz kwotę 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej , uzasadnione było wzajemne zniesienie tych kosztów.
Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji.