Sygn. akt: I C 3497/17
Dnia 17 października 2018r.
Sąd Rejonowy w Lubinie I Wydział Cywilny w składzie następującym:
Przewodniczący: SSR Agnieszka Czyczerska
Protokolant: sekretarz sądowy Wioletta Mróz
po rozpoznaniu w dniu 17 października 2018r. w Lubinie
na rozprawie
sprawy z powództwa D. J.
przeciwko K. S.
o zapłatę
I. oddala powództwo;
II. przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lubinie na rzecz adw. M. Z. kwotę 600,00 zł (plus VAT) tytułem kosztów nieuiszczonej pomocy prawnej udzielonej powodowi z urzędu;
III. przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lubinie na rzecz adw. K. H. kwotę 600,00 zł (plus VAT) tytułem kosztów nieuiszczonej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu;
IV. orzeka, że w pozostałym zakresie koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.
Sygn. akt IC 3497/17
Powód D. J. wniósł o zasądzenie od pozwanego K. S. zadośćuczynienia w kwocie 5000 zł. Żądanie swoje uzasadnił tym, że musiał leczyć się na nerwicę ponieważ pozwany notorycznie pomawiał go na komisariacie Policji o pobicia i groźby, a Sąd Rejonowy w Lubinie w sprawie II K 1238/15 uniewinnił powoda.
Pozwany K. S. wniósł o oddalenie powództwa. W odpowiedzi na pozew wskazał, że roszczenie odszkodowawcze może być dochodzone tylko wtedy, gdy zaistniało zdarzenie, z którym ustawa łączy odpowiedzialność i jedynie w granicach następstw określonych przez konstrukcję normalnego związku przyczynowego. Temu obowiązkowi, zdaniem pozwanego, powód nie uczynił zadość.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W postepowaniu toczącym się przed tut. Sądem pod sygnaturą akt IIK 1238/15 powód D. J. był oskarżony między innymi o to, że:
- w dniu 11.09.2014r. w S. groził K. S. popełnieniem na jego szkodę przestępstwa uszkodzenia ciała, przy czym groźba ta wzbudziła w w/w uzasadniona obawę, że zostanie spełniona, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, tj. o czyn z art. 190 par. 1 kk w zw. z art. 64 par. 1 kk
- w październiku 2014r. w S. grożąc K. S. bezpośrednim użyciem przemocy zażądał zastawienia w lombardzie telefonu komórkowemu, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze zastawu w kwocie 80 zł, czym działał na szkodę w/w, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, tj. o czyn z art. 280 par. 1 kk w zw. z art. 64 par. 2 kk.
Prawomocnym wyrokiem z dnia 29.12.2016r. Sąd Rejonowy w Lubinie uznał D. J. winnym popełnienia czynu polegającego na grożeniu K. S. popełnieniem na jego szkodę przestępstwa uszkodzenia ciała, przy czym groźba ta wzbudziła w w/w uzasadniona obawę, że zostanie spełniona, przy czym czynu tego dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, tj. o czyn z art. 190 par. 1 kk w zw. z art. 64 par. 1 kk, i uniewinnił D. J. od zarzutu popełnienia czynu grożenia K. S. bezpośrednim użyciem przemocy i zażądania zastawienia w lombardzie telefonu komórkowego, a następnie zabrania w celu przywłaszczenia pieniądze zastawu w kwocie 80 zł.
Sąd Rejonowy uniewinnienie D. J. od w/w czynu uzasadnił nie brakiem dowodów wykazujących jego niewinność, a koniecznością rozstrzygania na korzyść oskarżonego nie dających się usunąć wątpliwości.
Dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Lubinie z dnia 29.12.2016r., sygn.. akt IIK 1238/15 z uzasadnieniem.
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.
Zgodnie z treścią przepisu art. 415 k.c. kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. Szkoda może być szkodą w mieniu, może też być szkodą na osobie, która obejmuje uszczerbki wynikające z uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia, pozbawienia życia oraz naruszenia innych dóbr osobistych człowieka. Pojęcie szkody na osobie obejmuje zarówno szkody majątkowe, jak i niemajątkowe. Art. 444 § 1 i 2 k.c. przewiduje, iż w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty, a jeżeli zwiększyły się potrzeby poszkodowanego, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Naprawienie natomiast szkody niemajątkowej polega zgodnie z art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w art. 444 k.c. na przyznaniu poszkodowanemu odpowiedniej sumy pieniężnej tytułem zadośćuczynienia.
Ciężar dowodowy w przedmiotowej sprawie, tj. obowiązek udowodnienia wszystkich przesłanek odpowiedzialności pozwanego, spoczywał na powodzie. Obowiązkowi temu powód nie uczynił zadość. Powód nie wykazał ani zaistnienia zdarzenia, z którego miała wyniknąć, szkoda, ani zaistnienia szkody, a tym bardziej związku przyczynowego pomiędzy tymi dwoma faktorami. Podkreślić przy tym należy, że w postępowaniu karnym, na które powód powołał się w pozwie, został on uznany za winnego i skazany za popełnienie czynu na szkodę pozwanego (grożeniem popełnieniem na jego szkodę przestępstwa uszkodzenia ciała). Został natomiast uniewinniony od czynu polegającego na grożeniu K. S. bezpośrednim użyciem przemocy i zażądaniem zastawienia w lombardzie telefonu komórkowemu i zabrania w celu przywłaszczenia pieniędzy zastawu w kwocie 80 zł.
Istotne, że Sąd uniewinnił D. J. od popełnienia tego czynu argumentując to zasadą tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego, a nie wykazaniem jego niewinności.
Zarzut powoda formułowany w pozwie, a dotyczący notorycznego pomawiania powoda przez pozwanego na komisariacie Policji, w żaden sposób nie został wykazany, tym bardzie biorąc pod uwagę przebieg i wynik postępowania w sprawie karnej IIK 1238/15. W żaden sposób powód nie udowodnił także wystąpienia po jego stronie szkody.
W kontekście braku jakichkolwiek dowodów przemawiających za zasadnością żądania pozwu, charakteru sprawy karnej IIK 1238/15, faktu odbywania przez powoda kary pozbawienia wolności, Sąd pominął dowód z przesłuchania stron o co zgodnie wnosili ustanowieni w sprawie pełnomocnicy.
Mając na uwadze powyższe, żądanie pozwu podlegało w całości oddaleniu.
O kosztach wynagrodzenia przysługującego adwokatom przyznanym stronom postepowania z urzędu Sąd orzekł na podstawie par. 8 pkt 3 oraz par. 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 03.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.
Na podstawie art. 102 k.p.c., biorąc pod uwagę sytuację życiową i majątkową stron, Sąd nie obciążył stron obowiązkiem uiszczenia kosztów sądowych w sprawie (opłatą od pozwu).