UZASADNIENIE

W dniu 1 lutym 2019 r. P. S. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 10 stycznia 2019 r. znak: (...) W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wyjaśnił, że Komisja Lekarska ZUS uznała go za częściowo niezdolnego do pracy. W ocenie odwołującego nie jest on zdolny do żadnej pracy, ponieważ czuje się bardzo słaby i wie, że nie podołałby żadnym obowiązkom. Wskazał, że jest osobą samotną, schorowaną i po wypadku - stracił lewe oko
i dwa palce lewej ręki, ma przykurcz dłoni, zaś prawa noga wymaga stałego leczenia. Nadmienił również, że zażywa środki przepisane mu przez lekarza psychiatrę.
Z kolei z przyznanej mu renty, po pokryciu miesięcznych opłat, pozostaje mu niewielka kwota na żywność i zakup odzieży oraz środków czystości. Z uwagi na powyższe odwołujący wniósł o podwyższenie mu renty, ponieważ przyznana mu kwota nie wystarcza
na zaspokojenie jego potrzeb (odwołanie k. 3 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 22 lutego 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...)Oddział w W. wniósł o jego oddalenie na podstawie art. 477¹⁴ § 1 k.p.c. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie organ rentowy wyjaśnił, że odwołujący pobierał rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, które to świadczenie przysługiwało mu do 30 listopada 2018 r. Po złożeniu wniosku o ponowne ustalenie uprawnień do renty odwołujący został skierowany do Komisji Lekarskiej ZUS, która uznała go za trwale częściowo niezdolnego do pracy. W oparciu o powyższe organ rentowy wydał skarżoną decyzję. W świetle powyższego zdaniem organu rentowego odwołanie jest bezzasadne
i powinno zostać oddalone (odpowiedź na odwołanie k. 9 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący się P. S., urodzony w dniu (...),
ma wykształcenie techniczne. Odwołujący pracował jako ślusarz i mechanik.
W latach 2013-2017 wykonywał pracę ochroniarza na podstawie umów zlecenie (świadectwa pracy k. 6-9 a.r., zaświadczenia k. 10-31 a.r.).

W dniu 30 stycznia 2017 r. P. S. uległ wypadkowi – w trakcie eksmisji, podczas wyrzucania przez odwołującego śmieci, doszło do eksplozji znajdującego się
w kontenerze materiału wybuchowego nieznanego pochodzenia, na skutek czego odwołujący doznał następujących obrażeń: wielomiejscowego urazu z perforacją twardówki lewego oka, złamania kości twarzoczaszki ścian zatoki czołowej i stropu oczodołowego lewego oraz rany szarpanej lewej ręki z amputacją kciuka i wskaziciela oraz części dystalnych policzków dalszych palców III i IV. W ramach hospitalizacji odwołujący został poddany zabiegowi amputacji palców lewe ręki – kciuka na poziomie kości śródręcza, wskaziciela na poziomie stawu śródręczno-palcowego oraz palca środkowego na poziomie stawu międzypaliczkowego dalszego. Ponadto odwołujący został poddany leczeniu operacyjnemu – zszyciu lewego oka, jednakże nie udało się przywrócić sprawności widzenia (opinie biegłych sądowych: psychiatry k. 33-36 a.s., ortopedy k. 56-58 a.s., okulisty k. 67 a.s., dokumentacja medyczna
w aktach rentowych).

W związku z urazem doznanym w trakcie wypadku oraz jego leczeniem,
w październiku 2017 roku P. S. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych(...) Oddział w W. z wnioskiem o przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Po rozpoznaniu wniosku, w oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS,
decyzją z dnia 24 listopada 2017 r. znak: (...)organ rentowy przyznał odwołującemu prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na okres
od 1 października 2017 r. do 30 listopada 2018 r. w związku ze stanem narządu wzroku oraz stanem narządu ruchu (decyzja ZUS z 24.11.2017 r. k. 54 a.r.).

W dniu 29 października 2018 r. odwołujący złożył w ZUS (...)Oddział w W. wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.
W związku z powyższym odwołujący został skierowany na badanie do lekarza orzecznika ZUS, który orzeczeniem z dnia 6 grudnia 2018 r. uznał go za trwale, częściowo niezdolnego do pracy. Z uwagi na wniesienie przez odwołującego sprzeciwu od ww. orzeczenia, został kolejno skierowany na badania do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z 7 stycznia 2019 r. podtrzymała stanowisko lekarza orzecznika z 6 grudnia 2018 r. W oparciu o powyższe orzeczenie, ZUS(...) Oddział w W. wydał w dniu 10 stycznia 2019 r. decyzję
znak: (...) na podstawie której przeliczył odwołującemu rentę od 1 października 2018 r., ustalając jej wysokość w kwocie 899,28 zł (wniosek z 29.10.2018 r.,
orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z 06.12.2019 r. i Komisji Lekarskiej ZUS z 07.01.2019 r., skarżona decyzja ZUS z 10.01.2019 r. – nieoznaczone karty a.r.).

W toku postępowania Sąd Okręgowy dopuścił i przeprowadził dowody z opinii biegłych sądowych z zakresu psychiatrii, ortopedii oraz okulistyki oraz dokumentacji medycznej odwołującego, na podstawie której ustalił, że od stycznia 2017 roku
P. S. leczy się psychiatrycznie w związku z wypadkiem, jakiego wówczas doznał. W lutym 2017 roku odwołujący był konsultowany przez psychologa, który stwierdził objawy depresyjne z lękiem i anhedonią. Ponadto od kwietnia 2018 roku jest również objęty opieką Psychiatrycznego Zespołu (...). U odwołującego rozpoznano organiczne zaburzenia nastroju i zaburzenia urojeniowe, ciężki epizod depresji w przebiegu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. W obrazie klinicznym dominują cechy organicznego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego: lepkość, rozwlekłość i dygresyjność myślenia, zaleganie i chwiejność afektywna, skłonność do dysforii i brak kontroli impulsów. Obecne są również nastawienia urojeniowe dotyczące okoliczności wypadku, a także wyraźne objawy depresyjne z pesymizmem, myślami rezygnacyjnymi oraz zrywnymi myślami samobójczymi. W trakcie opieki stwierdzano również spowolnienie psychoruchowe, zaniedbanie higieniczne oraz izolację społeczną. Odwołujący leczy się farmakologicznie, przyjmuje leki S., A., N.. Z uwagi na rodzaj oraz nasilenie się rozpoznanych u odwołującego zaburzeń psychicznych uwarunkowanych ograniczonym uszkodzeniem centralnego ośrodka nerwowego, odwołujący jest całkowicie niezdolny do pracy z przyczyn psychiatrycznych na okres 2 lat począwszy od 1 grudnia
2018 r. (opinia biegłej sądowej psychiatry k. 33-36 a.s., dokumentacja medyczna w aktach rentowych).

W zakresie schorzeń ortopedycznych, u odwołującego stwierdzono blizny po amputacji palców – kłębu kciuka i kikuta palca wskazującego oraz palca trzeciego. Palec trzeci jest zagięty w 100^o w stawie międzypaliczkowym bliższym, zaś palec obrączkowy jest sztywny
w stawie międzypaliczkowym dalszym. Oprócz urazu doznanego wskutek eksplozji,
u odwołującego od wielu lat występuje również schorzenie prawej kończyny dolnej w postaci deformacji kolana z poszerzeniem zagięciem osi na szpotawość i ubytkiem wyprostu o 10^o
i zgięcie do 80^o. Uraz został spowodowany pobiciem, jakiego odwołujący doznał około 9 lat temu. Na skutek amputacji palców odwołujący utracił chwytność lewej dłoni, zaś pourazowa deformacja prawego kolana wywołuje u niego znaczną dysfunkcję chodu. Występująca
u odwołującego dysfunkcja chodu spowodowana urazem prawego kolana, w powiązaniu
z innymi okolicznościami zdrowotnymi, w tym utratą palców prawej dłoni, ślepotą pourazową oraz zaburzeniami psychicznymi, wywołuje u odwołującego trwałą i całkowitą niezdolność do pracy (opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii k. 56-58 a.s., dokumentacja medyczna w aktach rentowych).

W zakresie schorzeń okulistycznych, u odwołującego stwierdzono zanik gałki ocznej
z zapadnięciem w głąb oczodołu, bielmo i bliznę rogówki. Stan lewego oka został wywołany wypadkiem, jakiego odwołujący doznał w styczniu 2017 roku. Mimo poddania odwołującego leczeniu operacyjnemu w trakcie hospitalizacji pourazowej nie osiągnięto pozytywnych
i doszło do utraty widzenia w lewym oku oraz zaniku gałki ocznej. Odwołujący jest osobą jednooczną i stan ten ma charakter trwały. Występujące u odwołującego jednooczność samodzielnie sprowadza na niego niezdolności do wykonywania pracy. Z perspektywy okulistycznej odwołujący może pracować na każdym stanowisku, także związanym
z wykonywaniem umiarkowanego wysiłku fizycznego, gdzie nie jest wymagane widzenie obuoczne (opinia biegłego sądowego z zakresu okulistyki k. 67 a.s., dokumentacja medyczna w aktach rentowych).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w oparciu o dowody z dokumentów załączonych do akt rentowych, w szczególności dokumentacji medycznej odwołującego. Dowody te nie były kwestionowane przez strony postępowania, a mając na względzie charakter sprawy oraz brak zastrzeżeń do ich treści Sąd uwzględnił je w całości jako wiarygodne.

W celu dokonania ustaleń faktycznych w zakresie oceny stanu zdrowia odwołującego Sąd dopuścił dowody z opinii biegłych sądowych lekarzy z zakresu psychiatrii
M. P., ortopedii M. G. oraz z zakresu okulistyki dra n. med. R. S.. W ocenie Sądu opinie zostały sporządzone w sposób fachowy i zawierały dokładny opis zdiagnozowanych u odwołującego schorzeń, przebieg ich leczenia oraz ich wpływ na jego zdolność do wykonywania pracy.

Sąd zważył przy tym, że opinie biegłych sądowych z zakresu psychiatrii oraz ortopedii były przedmiotem zastrzeżeń organu rentowego. Kwestionując opinię psychiatryczną
(k. 47-48 a.s.) organ rentowy powołał się na okoliczność, że odwołujący był badany przez specjalistę psychiatrę konsultanta ZUS w dniu 28 listopada 2018 r., który stwierdził jedynie częściową niezdolność do pracy ze względu na stan psychiczny. Odmienna ocena stanu zdrowia dokonana przez specjalistę będącego konsultantem ZUS nie jest jednak dla Sądu wiążąca, bowiem w toku postępowania przed sądem informacje specjalne pozyskuje się
w drodze dowodu z opinii biegłego, względnie opinii instytutu naukowego lub instytutu naukowo-badawczego. Nadto w ocenie Sądu opinię biegłej M. P. cechował większy stopień szczegółowości niż wspomniany wyżej protokół sporządzony przez konsultanta organu rentowego, bowiem w opinii zawarto odniesienia do całokształtu przebiegu leczenia odniesienia do całokształtu przebiegu leczenia odwołującego na przełomie kwietnia i listopada 2018 roku, w tym również odniesienia do poszczególnych objawów stwierdzanych w trakcie konsultacji odwołującego w (...). W odniesieniu do zastrzeżeń dotyczących opinii ortopedycznej (k. 75-76 a.s.), Sąd nie podzielił wskazań Przewodniczącej Komisji Lekarskich ZUS co do tego, że w opinii występują sprzeczności. Biegły ortopeda podzielił wnioski Komisji Lekarskiej ZUS co do tego, że odwołujący utracił zdolność
do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji i nie rokuje poprawy, jednakże
w dalszej części wniosków opinii zaprezentował kolejne argumenty, które w jego ocenie uzasadniają dokonaną przez niego ocenę stanu zdrowia odwołującego w kontekście istnienia zdolności do pracy.

W konsekwencji Sąd pominął wnioski organu rentowego o dopuszczenie
i przeprowadzenie dodatkowych dowodów z opinii biegłych sądowych z zakresu psychiatrii
i ortopedii. W ocenie Sądu wymienione wyżej dowody były wystarczające do wyjaśnienia wszelkich istotnych okoliczności w sprawie i nie zachodziły przy tym wątpliwości wymagające usunięcia poprzez przeprowadzenia dodatkowych dowodów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie było zasadne.

Spór w niniejszej sprawie koncentrował się na kwestii prawa odwołującego się P. S. do renty z tytułu niezdolności do pracy. W okresie od 1 października 2017 r. do 30 listopada 2018 r. odwołujący był uprawniony renty w związku z orzeczoną całkowitą niezdolnością do pracy. Po rozpoznaniu wniosku odwołującego o ponowne przyznanie prawa do ww. świadczenia, w oparciu o orzeczenia lekarzy orzeczników, skarżoną decyzję z dnia
10 stycznia 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał odwołującemu prawo do renty z tytułu trwałej, częściowej niezdolności do pracy, dokonując jednocześnie przeliczenia świadczenia od 1 października 2018 r. Zaskarżając powyższą decyzją odwołujący P. S. wnosił o „podwyższenia renty”, wskazując, że w jego ocenie istniejące u niego schorzenia powodują, iż nie jest zdolny do żadnej pracy. Tak ujęte stanowisko odwołującego prowadziło do wniosku, zgodnie z którym odwołujący nie zgadza się z dokonaną przez ZUS kwalifikacją stopnia niezdolności do pracy.

Na wstępie wymaga wyjaśnienia, że ogólne warunki uzyskania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy zostały określone w art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 53 – dalej jako ustawa emerytalna). Zgodnie z treścią tego przepisu, renta z tytułu niezdolności
do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy,

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3) niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie
albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów,

4) nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

Analiza pierwszej z wymienionych wyżej przesłanek – istnienia niezdolności do pracy – odbywa się przy uwzględnieniu regulacji art. 12 ust. 1 ustawy emerytalnej, zgodnie z treścią którego niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się
z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu. Przepis art. 12 ust. 2 i 3 ustawy emerytalnej rozróżnia dwa stopnie niezdolności do pracy - całkowitą
i częściową. W myśl ww. przepisów osobą częściowo niezdolną do pracy jest osoba,
która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności
do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Jednocześnie należy mieć na uwadze art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej, zgodnie z którym przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania, uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego.

Z kolei w myśl art. 107 ustawy emerytalnej prawo do świadczeń uzależnionych
od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie. Cytowany wyżej przepis wskazuje, że prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy może ulec zmianom w przypadku zmiany kwalifikacji niezdolności do pracy, jej ustania lub ponownego powstania. W aspekcie formalnoprawnym następuje więc zmiana rodzaju pobieranej renty, utrata prawa do renty lub ponowne nabycie uprawnień. Przyjmuje się, że przy rozpoznawaniu spraw o dalsze prawo do renty w oparciu o art. 107 ustawy emerytalnej, należy zbadać
czy aktualny na dzień wydania decyzji stan zdrowia osoby ubiegającej się o rentę uległ zmianie w stosunku do stanu od ustania prawa do ostatnio pobieranego świadczenia.
Poprawa stanu zdrowia jest podstawą do odmowy dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy lub zmiany jej stopnia. Jeśli tej poprawy brak, a contrario nie ma podstaw do odmowy przyznania świadczenia rentowego na dalszy okres.

W orzecznictwie wskazuje się, że ocena niezdolności do pracy w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania zatrudnienia, w tym również przy rozpoznawaniu spraw o dalsze prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w rozumieniu art. 107 ustawy emerytalnej, wymaga z reguły wiadomości specjalnych, których podstawowym źródłem w sprawach o rentę jest dowód
z opinii biegłego. Z istoty i celu tego rodzaju dowodu wynika, że jeśli rozstrzygnięcie wymaga wiadomości specjalnych, to dowód z opinii jest konieczny. W takim wypadku sąd nie może poczynić ustaleń sprzecznych z opinią biegłego, jeśli jest ona prawidłowa i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 1997 r., I CKN 44/96; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku
z dnia 11 lutego 2016r., III AUa 1609/15; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie
z dnia 29 maja 2018 r., III AUa 575/17).

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe
z uwzględnieniem dokumentacji medycznej P. S. się oraz w oparciu o jej analizę dokonaną przez powołanych w sprawie biegłych sądowych z zakresu psychiatrii, ortopedii i okulistyki. W wyniku tak przeprowadzonego postępowania dowodowego
Sąd Okręgowy stwierdził, że aktualny stan zdrowia odwołującego bezspornie jest związany przede wszystkim ze zdarzeniem, jakie miało miejsce w dniu 30 stycznia 2017 r.
W tym dniu odwołujący ucierpiał na skutek eksplozji nieznanej substancji, w wyniku czego doznał obrażeń twarzy oraz lewej ręki. Na skutek wybuchu u odwołującego doszło do urazu wielomiejscowego z perforacją twardówki lewego oka, złamania kości twarzoczaszki ścian zatoki czołowej i stropu oczodołowego lewego oraz rany szarpanej lewej ręki z amputacją kciuka i wskaziciela oraz części dystalnych policzków dalszych palców III i IV. W ramach hospitalizacji odwołujący został poddany zabiegowi amputacji palców lewej ręki – kciuka
na poziomie kości śródręcza, wskaziciela na poziomie stawu śródręczno-palcowego oraz palca środkowego na poziomie stawu międzypaliczkowego dalszego. Ponadto odwołujący został poddany leczeniu operacyjnym polegającym na zszyciu lewego oka. W niedługim czasie po wypadku odwołujący rozpoczął również leczenie psychiatryczne z związku
ze zgłaszanymi przez niego objawami zaburzeń nastroju o charakterze depresyjnym.
Mimo przebytego leczenia u odwołującego nie doszło do poprawy stanu zdrowia
– nie odzyskał wzroku w lewym oku, zaś lewa ręka jest niesprawna. Powstałe na skutek wspomnianego wyżej zdarzenia urazy i związane z nimi dysfunkcje organizmu odwołującego stanowiły podstawę do orzeczenia przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych o jego całkowitej niezdolności do pracy odwołującego na okres od dnia wypadku do 30 listopada 2018 r. oraz przyznania odwołującemu prawa do renty od dnia 1 października 2017 r. Po upływie okresu, na jaki przyznano odwołującemu prawo do renty, stan jego zdrowia również nie uległ znacznej poprawie. Utrzymujące się dysfunkcje w zakresie prawej ręki oraz brak widzenia
w lewym oku, jak również stan psychiczny odwołującego stanowiły przyczynę do zakwalifikowania odwołującego przez organy orzecznicze ZUS jako osoby trwale, częściowo niezdolnej do pracy.

Dopuszczone przez Sąd Okręgowy dowody z opinii biegłych sądowych prowadziły jednak do odmiennych ustaleń co do oceny wypływu istniejących u odwołującego schorzeń oraz stopnia ich zaawansowania na zdolność podjęcia przez niego pracy, niż poczynione przez organy orzecznicze ZUS. Co prawda biegły sądowy z zakresu okulistyki
dr n. med. R. S. ocenił stan narządu wzroku odwołującego jako ustabilizowany, wskazując, że o ile przebyte przez niego leczenie nie prowadziło do odzyskania wzroku
w lewym oku, a sam odwołujący jest praktycznie osobą jednooczną, to po trzech latach
od wypadku zaadaptował się do tego stanu, nie jest zatem niezdolny do pracy w tym sensie, że może wykonywać pracę niewymagającą widzenia obuocznego. Odmienne jednak wnioski co do ogólnego stanu zdrowia odwołującego płyną z opinii biegłych z zakresu psychiatrii
i ortopedii. W sporządzonej w sprawie opinii psychiatrycznej biegła M. P. oceniła stan zdrowia odwołującego jako uzasadniający uznanie go za całkowicie niezdolnego do pracy od 1 grudnia 2018 r. na okres dwóch lat ze względu na stan psychiczny. Uzasadniając powyższy wniosek biegła oparła się na dokumentacji z Psychiatrycznego Zespołu (...) z okresu od kwietnia do listopada 2018 roku, z których wynika, że u odwołującego występowały organiczne zaburzenia nastroju i zaburzenia urojeniowe, stwierdzono również epizod ciężkiej depresji. Zdaniem biegłej odwołujący wykazuje cechy organicznego uszkodzenia ośrodku układu nerwowego, o czym świadczą takie zachowania jak lepkość, rozwlekłość i dygresyjność myślenia, zaleganie i chwiejność afektywna, skłonność do dysforii i brak kontroli impulsów, jak również powtarzające się nastawienia urojeniowe czy objawy depresyjne i myśli rezygnacyjne oscylujące wokół zdarzenia ze stycznia 2017 roku. Analizując całokształt dokumentacji medycznej odwołującego biegła zaznaczyła, że jego stan psychiczny uległ pogorszeniu od ostatniego badania w ZUS. Z kolei biegły z zakresu ortopedii M. G. ocenił stan zdrowia odwołującego jako uzasadniający orzeczenie trwałej, całkowitej niezdolności do pracy.
W swojej opinii biegły zaznaczył, że po utracie przez odwołującego palców lewej dłoni brak jest sprawności chwytnej lewej ręki. Oprócz urazów i schorzeń powstałych na skutek wypadku ze stycznia 2017 roku, biegły zwrócił również uwagę na występujące
u odwołującego schorzenie prawej nogi w postaci pourazowej deformacji kolana, który to uraz, zgodnie informacjami udzielonymi przez odwołującego w wywiadzie, miał powstać około 9 lat temu na skutek pobicia. Deformacja kolana przejawia się w podwichnięciu kości piszczelowej i szpotawością kolana, co doprowadziło do osłabienia siły mięśniowej w obrębie prawej nogi. Biegły ocenił stan narządu ruchu jako powodujący znaczną dysfunkcję chodu.

Uwzględniając prezentowane wyżej oceny stanu zdrowia odwołującego Sąd Okręgowy stwierdził, iż stan zdrowia odwołującego na dzień wydania skarżonej decyzji nie uległ poprawie w stosunku do stanu poprzedniego, który uzasadniał orzeczenie całkowitej niezdolności do pracy. Sąd miał przy tym na względzie wskazania biegłego ortopedy M. G. co do tego, że istniejące u odwołującego schorzenia występują łącznie i tak też powinny być oceniane. W tym też kontekście Sąd zważył, że zdiagnozowane u odwołującego urazy ręki oraz kolana mają charakter utrwalonych, znacznych dysfunkcji, które nie rokują poprawy. Współwystępująca w tym zakresie jednooczność, mimo adaptacji odwołującego
do tego stanu, również powinna być oceniana jako niepozostająca bez wpływu na rzeczywistą sprawność jego organizmu, w szczególności przy uwzględnieniu pozostałych schorzeń.
Dla oceny całokształtu stanu zdrowia odwołującego istotne znaczenie mają również występujące schorzenia psychiczne, które nie tylko są ściśle związane z istniejącym już ograniczeniem sprawności wynikającym z pozostałych, wspomnianych wyżej urazów
i wynikających z nich dysfunkcji organizmu odwołującego, lecz również, zgodnie
ze wskazaniami biegłej psychiatry, przejawiają pewne cechy utrwalenia i braku pozytywnych rokowań na przyszłość co do ich ewentualnej poprawy. Odnosząc się do informacji wynikających z dokumentacji medycznej obejmującej leczenie w Psychiatrycznym Zespole (...) biegła podkreśliła, że stan psychiczny odwołującego ulega pogorszeniu. Uwzględniając przy tym fakt, że przyczyną tego stanu są właśnie istniejące
u odwołującego schorzenia i urazy powstałe na skutek wypadku, które, jak wspomniano wyżej, mają charakter utrwalony i nie rokujący poprawy, pozwala na podzielić ocenę biegłej również i co do dalszych rokowań w zakresie stanu zdrowia psychicznego odwołującego. Wymaga przy tym podkreślenia, że odwołujący ma obecnie 60 lat, posiada wykształcenie techniczne oraz kwalifikacje w zawodzie spawacza oraz przy pracy jako ochroniarz, przy czym przekwalifikowanie się, uwzględniając zarówno wymagania rynku pracy, stan zdrowia odwołującego, a w szczególności liczbę, charakter, stopień zaawansowania urazów
i schorzeń, jak również ich rokowania na przyszłość, należy uznać za niewystarczające
do zagwarantowania mu warunków umożliwiających dalszą aktywizację zawodową.

W konsekwencji, zdaniem Sądu istnieją wyraźne podstawy do uznania odwołującego jako nadal całkowicie niezdolnego do pracy, przy czym z uwagi na stopień zaawansowania istniejących urazów i schorzeń oraz brak pozytywnych rokowań w zakresie ich poprawy
w przyszłości, niezdolność tą należy kwalifikować jako utrwaloną, co uzasadnia przyznanie odwołującemu prawa renty na stałe.

Z tych też przyczyn Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku na podstawie
art. 477¹⁴ § 2 k.p.c. i zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób,
że przyznał odwołującemu P. S. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia następnego po zakończeniu prawa do dotychczasowego świadczenia z powyższego tytułu, tj. od 1 grudni 2018 r., na stałe.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE