UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 20 stycznia 2017r. (...) w G. - wniesionym do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie, VI Wydział Cywilny - wniosła o zasądzenie solidarnie od pozwanych K. K. (1) i J. K. (1) - nakazem zapłaty w postępowaniu elektronicznym upominawczym - kwoty 28258,25zł. z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 20 stycznia 2017r. do dnia zapłaty. Powód wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych oraz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Powód wskazał, iż dochodzona wierzytelność wynika z braku zapłaty z tytułu umowy pożyczki z dnia 5 marca 2008r., której stroną był powód oraz pozwany K. K. (1). Powód podniósł, iż pozwana J. K. (1) odpowiada za w/w zobowiązanie z tytułu udzielonego poręczenia. Wskazano, iż pożyczka została udzielona w wysokości 12700zł. i miała być zwrócona w miesięcznych ratach.

/pozew - k. 3 – 6/

Postanowieniem z dnia 22 marca 2017r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał sprawę do rozpoznania do Sądu Rejonowego w Brzezinach.

/postanowienie – k. 8/

W piśmie z dnia 12 maja 2017r. powód wskazał, iż w związku z ponownym przeliczeniem zadłużenia wnosi o zasądzenie od pozwanej kwoty 26872,85zł. wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, ale nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, od dnia wniesienia pozwu (20 stycznia 2017r.) do dnia zapłaty. Powód wniósł o zasądzenie kosztów postępowania tj. kosztów opłaty w kwocie 354zł., kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 3600zł., opłaty od pełnomocnictwa w wysokości 17zł., opłaty manipulacyjnej w elektronicznym postępowaniu upominawczym w wysokości 3,54zł. kosztów opłaty uzupełniającej w kwocie 646zł.

/pismo – k. 16 – 16 verte/

Tutejszy Sąd nakazem zapłaty z dnia 31 maja 2017r. orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

/nakaz zapłaty – k. 66/

Postanowieniem z dnia 31 maja 2017r. umorzono postępowanie częściowo w sprawie tj. w zakresie ponad kwotę zasądzoną nakazem zapłaty z uwagi na ograniczenie roszczenia przez powoda.

/postanowienie – k. 67/

W dniu 19 czerwca 2017r. wpłynął sprzeciw od w/w nakazu zapłaty z wnioskiem o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanych kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Pozwani podnieśli zarzut przedawnienia dochodzonego pozwem roszczenia. Zarzucono powodowi to, iż błędnie wskazał datę wymagalności roszczenia jako 20 lutego 2016r., bowiem przedmiotowa umowa pożyczki została wypowiedziana przez powoda już wcześniej, z uwagi na tę okoliczność, iż K. K. (1) nie spłacał w terminie rat pożyczki i tym samym stosownie do pkt 26 Umowy pożyczki, cała pożyczka wraz z odsetkami stała się wymagalna. Na dowód powyższego wskazali zestawienie operacji na koncie pożyczki - str.14 zestawienia znajdująca się na str. 41 verte akt, z której wynika naliczenie opłaty pozwanemu w kwocie 30 zł. z tytułu wypowiedzenia umowy oraz naliczenie opłaty pozwanej – poręczycielowi w kwocie 20zł. tytułem doręczenia zawiadomienia o wypowiedzeniu umowy. Wskazano, iż prawidłowość zaksięgowanych opłat w wysokości odpowiednio 20zł. i 30 zł. wynika z uchwały nr 1 z dnia 12 lutego 2009r. zawierającej tabelę opłat, w której w/w opłaty zostały ujęte odpowiednio w pkt VI.3 oraz pkt VI.4. W ocenie pełnomocnika pozwanych naliczenie opłat spowodowane było skutecznym wypowiedzeniem umowy pożyczki przez powoda.

Podniesiono, iż na dzień 23 lutego 2009r. wymagalne zobowiązanie pozwanego K. K. (1) wynosiło względem powoda równowartość dwóch pełnych rat pożyczki i tylko zapłata całej kwoty zadłużenia wskazanej w wezwaniu do zapłaty z dnia 23 lutego 2009r. dokonana w terminie 7 dni od otrzymania wezwania do zapłaty, pozbawiałaby powoda uprawnienia do złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy. Bez znaczenia dla skuteczności wypowiedzenia miała w ocenie strony pozwanej zapłata przez pozwanego w dniu 6 marca 2009r . kwoty 254,28zł. Spłata jedynie części zadłużenia wskazanego w wezwaniu do zapłaty nie pozbawia powoda prawa do złożenia skutecznego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy pożyczki i postawienia całej kwoty pożyczki w stan natychmiastowej wykonalności.

Podniesiono iż fakt naliczenia pozwanym opłat za wypowiedzenie umowy pożyczki został przyznany w załączonym do pozwu dokumencie o nazwie „Rozliczenie wysokości zadłużenia”. Wskazano, iż powód wytaczając powództwo miał pełną świadomość, że dochodzona pozwem kwota stała się wymagalna na skutek wypowiedzenia a nie z datą płatności ostatniej raty pożyczki a wskazanie daty wymagalności na dzień 20 lutego 2016r. na pierwszej stronie pozwu miało jedynie na celu wywołanie mylnego przeświadczenia, że zobowiązanie dochodzone pozwem, nie uległo przedawnieniu.

Mając powyższe na względzie w ocenie pozwanych w dniu 5 kwietnia 2012r. roszczenie z tytułu pożyczki uległo przedawnieniu, bo termin przedawnienia wynosi 3 lata i wynika z art. 118 k.c. jako roszczenia związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej przez powoda.

W ocenie pozwanych nawet jeśli nie doszłoby do wypowiedzenia umowy, to i tak przedawnieniu uległyby roszczenia powoda za okres do dnia 20 grudnia 2013r.,tj. roszczenia wynikającego z pożyczki do 70 raty, której termin płatności przypadał na dzień 20 grudnia 2013r., a ewentualnie nieprzedawniona wartość roszczenia wynosiłaby jedynie 6367,41 zł.

Podniesiono, iż powód wskazał wysokość kapitału pożyczki nieprawidłowo i winna ona wynosić nie 12031,44zł. a 11285,36 zł. Niezależnie zatem od podniesionego zarzutu przedawnienia całości dochodzonego roszczenia wskazano brak podstaw prawnych do dochodzenia przez powoda kapitału pożyczki ponad kwotę 11285,36zł.

/sprzeciw – k. 72 – 77/

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał stanowisko wyrażone w pozwie. Przedstawił rozliczenia wpłat. Wskazał, iż wypowiedzenie zostało spłacone. Powód uzasadnił powyższe tym iż na dzień wypowiedzenia zaległa kwota wynosiła 709,47zł. i składała się z kwoty odsetek umownych w wysokości 509,47zł. i 200zł. kosztów. W dniu 6 marca 2009r. dłużnik dokonał wpłaty na pożyczkę w wysokości 254,28 zł. którą rozliczono w ten sposób, że kwotę 54,28 zł. zaliczono na odsetki umowne a kwotę 200zł. na pozostałe koszty.

Na dzień wniesienia pozwu powód wskazał iż zaległa kwota wynosi 26872,85zł. i składa się z kapitału pożyczki w wysokości 11285,36 zł. oraz dalszych odsetek w wysokości 15587,49 zł. ( w tym odsetek od pożyczki – 10.335,41zł., odsetek karnych naliczonych do dnia wymagalności – 4216,30 zł., odsetek karnych naliczonych od dnia wymagalności do dnia wniesienia pozwu - 1035,78zł. )

Powód wniósł o powołanie biegłego z dziedziny rachunkowości celem wykazania prawidłowości rozliczeń powoda i tym samym przyjęcia nieskuteczności wypowiedzenia oraz prawidłowego ustalenia zadłużenia w sprawie.

Powód podniósł niezasadność zarzutu przedawnienia roszczenia z umowy pożyczki, rat pożyczki, gdyż umowa ta nie jest świadczeniem okresowym (118 k.c.) i nie ma możliwości by przedawnieniu ulegała co miesiąc każda kolejna rata. Nie uległy też zdaniem powoda przedawnieniu odsetki za opóźnienie dochodzone wraz z należnością główną.

/odpowiedź na sprzeciw –k. 86 - k. 88/

Sąd oddalił wnioski dowodowe zawarte w piśmie procesowym pełnomocnika powoda z dnia 21 lipca 2017r. ,gdyż zostały złożone po terminie.

/postanowienie – k. 93/

Postanowieniem z dnia 11 września 2017r. tutejszy Sąd zwrócił pełnomocnikowi powoda pismo procesowe z dnia 21 lipca 2017r. na podstawie art. 207 § 7 zd. 2 k.p.c.

/postanowienie – k. 94/

Pełnomocnik pozwanych podtrzymał stanowisko wyrażone w sprzeciwie. Wskazał na bezprzedmiotowość dowodu z opinii biegłego z uwagi na przyznanie wysokości należności głównej przez pozwanych. Powołał się na skuteczność wypowiedzenia przez powoda umowy i podtrzymał zarzut przedawnienia roszczenia podnosząc, iż strona powodowa naliczając opłaty z tytułu wypowiedzenia umowy potwierdza skuteczność wypowiedzenia a gdy pozwany 7 lat temu kontaktował się w sprawie kredytu uzyskał informację, że umowa została wypowiedziana, a kredyt został skierowany do windykacji. Nie było żadnych oświadczeń wobec pozwanych, z których wynikałoby, że powód chce uchylić się od wypowiedzenia umowy kredytowej.

/protokół z rozprawy k.102 – nagranie czas: od 00:01:34 do 00:10:34/

Pełnomocnik pozwanych wniósł o oddalenie powództwa, zasądzenie solidarnie od powoda kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych, podtrzymał całą wyrażoną wcześniej argumentację podnosząc iż ciężar dowodzenia w zakresie uchylenia się od skutków prawnych wypowiedzenia umowy kredytowej spoczywa na stronie powodowej.

/protokół z rozprawy k.102- nagranie czas: od 00:10:56 do 00:14:09/

Sąd Rejonowy ustalił, że pozwanego K. K. (2) łączyła z pozwanym umowa pożyczki agencyjnej konsumpcyjnej nr (...) z dnia 5 marca 2008r., której poręczycielem była J. K. (2). Brak jakichkolwiek podstaw do uznania iż umowa nie została skutecznie zawarta i nie wiązała stron. Pozwani dokonywali sukcesywnie wpłat z tytułu umowy i nie kwestionowali jej ważności do dnia złożenia pozwu w niniejszej sprawie.

Pożyczka w wysokości 12700zł. została udzielona na okres od 6 marca 2008r. do 20 lutego 2016r. na warunkach określonych w umowie i Regulaminie udzielania kredytów i pożyczek (...) im. (...) stanowiącym załącznik nr 1 do umowy pożyczki. Pożyczka była oprocentowana według zmiennej stopy procentowej ustalonej przez Zarząd (...). Pożyczkobiorca zobowiązany został do spłaty pożyczki wraz z odsetkami do dnia 20 lutego 2016r. w ratach zgodnie z planem spłaty pożyczki stanowiącym załącznik nr 2 do umowy. Aktualny plan spłaty pożyczki nr 6 z dnia 6 marca 2008r. przewidywał 96 rat z tym, że ostatnia rata wyrównująca miała wynosić 245,16 zaś pozostałe 95 rat w wysokości 244,89zł. W przypadku nieterminowej spłaty pożyczki należność z tego tytułu staje się w dniu następnym należnością przeterminowaną, a od niespłaconego w całości lub w części kapitału, a od dnia wniesienia powództwa od całości zadłużenia pobierane są odsetki wg stopy procentowej obowiązującej w danym okresie dla pożyczek przeterminowanych wynoszących na dzień zawarcia umowy 28,00%. Maksymalna stopa procentowa zgodnie z umową nie może przekraczać czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego NBP. (...) zastrzegł sobie w pkt 26 umowy prawo do wypowiedzenia umowy z 30 - dniowym terminem wypowiedzenia i postawienia całej pożyczki wraz z odsetkami w stan natychmiastowej wykonalności w przypadku stwierdzenia, że warunki udzielenia pożyczki nie zostały dotrzymane a także w przypadku, gdy pożyczkobiorca nie zapłacił w terminach określonych w umowie pełnych rat pożyczki za co najmniej dwa okresy płatności, po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy listem poleconym do zapłaty zaległych rat w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy. Zgodnie natomiast z par.26 ust 2 Regulaminu udzielania kredytów i pożyczek (...) okres wypowiedzenia wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy 7 dni – o ile umowa nie przewiduje okresu dłuższego.

/dowód: umowa pożyczki – k.22 - 23, umowa poręczenia – k. 23 verte, aktualny plan spłat pożyczki nr 6 – k.31 – 32, statut powoda – k. 51 – 57 verte, regulamin – k. 24 – 24 verte, uchwała nr 12 (...) – k.28, uchwała nr 4 (...) – k. 29/

W dniu 23 lutego 2009r. powód wystosował do pozwanego ostateczne wezwanie do zapłaty, w którym określił wysokość łączną przeterminowanego zadłużenia na dzień 23 lutego 2009r. na kwotę 834,16zł. (zaległy kapitał – 171,20zł., odsetki umowne – 510,80zł., 2,16zł. – odsetki karne, 150zł. – koszty windykacji) i wezwał pozwanego do zapłaty w/w kwoty w terminie 7 dni pod rygorem wypowiedzenia umowy pożyczki i skierowania sprawy na drogę sądową.

Powód zawiadomił w piśmie z dnia 23 lutego 2009r. poręczyciela J. K. (1) o wysokości zadłużenia na dzień 23 lutego 2009r. wynoszącego 834,16zł. Powód wskazał, iż w przypadku nieuregulowania zadłużenia (w wyznaczonym terminie) (...) wypowie pożyczkę i skieruję na drogę sądową.

/zawiadomienie – k.26, ostateczne wezwanie do zapłaty – k. 33/

Pozwany dokonał w dniu 6 marca 2009r. wpłaty kwoty 254,28 zł.

/bezsporne/

Powód naliczył opłaty za wypowiedzenie umowy wysłane do dłużnika głównego oraz do poręczyciela (zawiadomieniem oraz wezwaniem do zapłaty z dnia 23 lutego 2009r.) w kwotach odpowiednio 30zł. i 20 zł. W dniu 6 marca 2009r. zaksięgowana została wpłata na kwotę 254,28 zł.

/dowód: rozliczenie wysokości zadłużenia – k.35 - 46, k. 58 – 58 verte/

W dniu 23 lutego 2009r. wystosowano do pozwanego ostateczne wezwanie do zapłaty kwoty 834,16 zł. w terminie 7 dni oraz zawiadomienie o stanie zadłużenia do pozwanej – poręczyciela. Powód wskazał, iż w przypadku nieuregulowania wskazanego w piśmie zadłużenia wypowie pożyczkę nr (...) oraz skieruje sprawę na drogę sądową.

/dowód: pismo z dowodem nadania pisma – k. 33-34 , pismo z dowodem nadania - k. 26 - 27/

W zakreślonym terminie pozwani nie spłacili wskazanego w zawiadomieniu/wezwaniu zadłużenia. Wobec braku dowodu doręczenia Sąd uznał iż pozwani otrzymali wezwanie najpóźniej w dniu 6 marca 2009r. W tym dniu bowiem wpłynęła na konto powoda kwota 254,28 zł. tytułem spłaty zobowiązania a kwota ta nie wynika z harmonogramu spłaty i uznać należy, iż była wynikiem zawiadomienia z dnia 23 lutego 2009r. Tym samym uznać należy że najpóźniej w dniu 5 kwietnia 2009r. pożyczka została wypowiedziana.

W dniu 6 marca 2009r. na konto powoda wpłynęła jedynie kwota 254,28zł.. Do zapłaty pozostała nadal kwota 581,28 zł., gdyż na dzień 6 marca 2009r. zaległość wynosiła już 835,56zł. a nie jak w wezwaniu 834,16zł. Za każdy dzień zwłoki należało doliczyć bowiem kwotę odsetek w wysokości 0,14 zł. Umowa została wypowiedziana najpóźniej w dniu 6 kwietnia 2009r. tj. z upływem 30- dniowego terminu od dnia doręczenia wezwania do zapłaty tj. 6 marca 2009r. Bieg terminu przedawnienia upłynął w dniu 6 kwietnia 2012r.

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd oparł się na załączonych do akt dokumentach.

Należy mieć przede wszystkim na uwadze, iż podstawą oddalenia powództwa było stwierdzenie iż całe roszczenie z tytułu pożyczki wraz z odsetkami dochodzone niniejszym pozwem stało się wymagalne więcej niż 3 lata przed złożeniem niniejszego pozwu i uznanie za zasadnezgłoszonego przez pozwanych zarzutu przedawniania.

Sąd ustalił, iż do wypowiedzenia pożyczki ze strony powoda doszło conajmniej 3 lataa przed złożeniem pozwu. Nadto już samo stwierdzenie niedotrzymania warunków udzielenia pożyczki czy też brak zapłaty dwóch pełnych rat pożyczki za conajmniej dwa pełne okresy płatności (po uprzednim wezwaniu do zapłaty zaległych rat w terminie 7 dni) dawało powodowi takowe uprawnienie zgodnie z pkt 26 pożyczki.

Wystosowując do pozwanych wezwanie/zawiadomienie z dnia 23 lutego 2009r. powód potwierdził chęć wypowiedzenia z powodu braku zapłaty. Fakt wypowiedzenia był konsekwencją braku uregulowania należności wskazanej w wezwaniu/zawiadomieniu. Powyższe zostało potwierdzone naliczeniem stosownych opłat zgodnych z umową i uchwałami/regulaminami strony powodowej. Na marginesie wskazać należy, że powód nie może konwalidować wypowiedzenia poprzez stwierdzenie, iż na dzień wystosowania wezwania do zapłaty zadłużenie miało inną wartość. Powód złożył stosowne oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, od którego się skutecznie nie uchylił przez okres 1 roku.

W kwestii wypowiedzenia umowy Sąd przyjął stosując przepis par. 26 umowy iż doszło do niego w terminie 30 dni od doreczenia wezwania do zapłaty. W związku z tym iż brak w aktach sprawy dowodu doreczenia wezwania do zapłaty/zawiadomienia o zadłużeniu z dnia 23 lutego 2009r. a pozwani w dniu 6 marca 2009r. dokonali wpłaty kwoty 254,28zł. (która to nie wynikała z harmonogramu spłat i była konsekwencją wezwania do zapłaty z dnia 23 lutego 2009r.) Sąd uznał, iż najpóźniej w dniu 6 marca 2009r. otrzymali wezwanie do zapłaty. Mimo, iż w dniu 6 marca 2009r. powód naliczył koszty z tytułu wypowiedzenia Sąd uznał iż najpóźniej w dniu 5 kwietnia 2009r. doszło do wypowiedzenia umowy.

W dniu złożenia pozwu upłynął bowiem 3 – letni okres przedawnienia roszczenia z tytułu umowy w/w pożyczki, bo powstała ona w związku z prowadzoną przez powoda działalnością gospodarczą (art. 118 k.c.).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jako przedawnione nie zasługiwało na uwzględnienie.

Roszczenie zgłoszone przez stronę powodową dotyczyło wierzytelności wynikającej z umowy pożyczki.

Zgodnie z art. 720 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem

Z uwagi na podniesiony przez pozwanych w sprzeciwie zarzut przedawnienia, zasadnym było ustalenie w pierwszej kolejności, czy dochodzone pozwem roszczenie uległo faktycznie przedawnieniu.

Istota przedawnienia polega na tym, że po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, powołując się na upływ czasu. Skutek przedawnienia polega więc na tym, że dłużnik uzyskuje prawo zgłoszenia zarzutu wyłączającego możliwość dochodzenia wykonania świadczenia (lub odszkodowania za szkody powstałe wskutek jego niewykonania lub nienależytego wykonania) przed sądem (państwowym lub arbitrażowym). Sytuacja dłużnika, która polega na możności odmowy świadczenia przez podniesienie zarzutu przedawnienia, jest jego prawem podmiotowym. Wynika stąd, że terminy przedawnienia zakreślają granice czasowe, w ramach których może zostać wytoczone powództwo, złożony odpowiedni wniosek lub postawiony zarzut. Jeżeli upłynie termin przedawnienia, a wierzyciel wystąpi do sądu z powództwem opartym na przedawnionym roszczeniu, na wniosek pozwanego – dłużnika podnoszącego zarzut przedawnienia, sąd oddali powództwo. Jeżeli zarzut przedawnienia nie zostanie przez dłużnika podniesiony, sąd rozpatrzy powództwo, tak jakby przedawnienie nie nastąpiło.

Przepisy normujące przedawnienie mają charakter ius cogens, co oznacza, że normy prawne, których treść i zakres da się odczytać z tych przepisów, są bezwzględnie obowiązujące. Sąd Najwyższy określił charakter przepisów o przedawnieniu oraz ich ratio legis, stwierdzając, że przepisy o przedawnieniu "mają charakter stabilizujący stosunki prawne i gwarantują ich pewność (...), dopuszczenie bowiem możliwości realizowania roszczeń bez jakiegokolwiek ograniczenia w czasie prowadziłoby do sytuacji, w której strona pozostawałaby przez dziesiątki lat w niepewności co do swej sytuacji prawnej" (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 1991 r., w sprawie o sygn. akt III CRN 500/90).

Ustawowym skutkiem przedawnienia roszczenia jest powstanie po upływie terminu przedawnienia po stronie tego, przeciw komu przysługuje roszczenie, uprawnienia do uchylenia się od jego zaspokojenia, czyli tzw. zarzut peremptoryjny. Wykonanie tego uprawnienia powoduje, że roszczenie już nie może być skutecznie dochodzone. Dotyczy to nie tylko roszczenia głównego, ale i odsetek za opóźnienie (tak uchwała SN z 10.11.1995r., III CZP 156/95).

Podniesienie więc przez stronę pozwaną stronę zarzutu przedawnienia roszczenia głównego rozciąga się również na odsetki. Wspomnieć w tym miejscu należy, że roszczenie o odsetki za opóźnienie przedawnia się najpóźniej z chwilą przedawnienia roszczenia głównego.

Zgodnie z art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Przy czym, stosownie do treści art. 120 § 1 k.c., bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie. Natomiast bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia; (art. 123 § 1 pkt 1 k.c.). Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. W razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym albo przez wszczęcie mediacji, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone (art. 124 k.c.).

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne.

Twierdzeń powoda o istnieniu wobec pozwanych nieprzedawnionej wymagalności nie można uznać za prawdziwe.

Odpowiedzialność pozwanej jest oparta na zasadzie ryzyka. Pozwana jest gwarantem wypłacalność kredytobiorcy. Poręczyciel winien wykonać zobowiązanie. Skoro jednak zobowiązanie powyższe przedawniło się to nie ma podstaw do żądania zapłaty od poręczyciela.

W przedmiotowej sprawie doszło do wypowiedzenia umowy i postawienia należności z tytułu umowy pożyczki w stan natychmiastowej wykonalności.

Podnieść należy, że z przedstawionego rozliczenia księgowania poszczególnych wpłat nie wynika, aby w terminie 7 dniowym od dnia doręczenia wezwania do zapłaty doszło do zapłaty całej kwoty w nim wskazanej. Bespornym jest, że dłuznik dokonał tylko wpłaty kwoty 254,28zł. ( w dniu 6 marca 2009r.)

Zgodnie z pkt 26 umowy pożyczki tylko zapłata całej kwoty zadłużenia wskazanej w wezwaniu do zapłaty skutkuje niemożliwością wypowiedzenia umowy pożyczki. Spłata jedynie części zadłużenia nie pozbawia natomiast pożyczkodawcy do złożenia skutecznego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy pożyczki i postawienai całej kwoty pożyczki w stan natychmiastowej wykonalności.

Podobne rozstrzygnięcie zapadło przed tutejszym Sądem w analogicznej sprawie o sygn. akt I C 444/16, które bylo przedmiotem rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Łodzi.

Po stronie powoda zaistniały podstawy do wypowiedzenia umowy. Uznając, iż doszło do wypowiedzenia umowy pożyczki i postawienia w stan wymagalności całej kwoty pożyczki w dniu 5 kwietnia 2009 r., za bezprzedmiotowe należy uznać ustalanie w kwestii wysokości zadłużenia. Mając na uwadze, iż niezależnie od kwoty zadłużenia pozwanych odpowiadających solidarnie za spłatę pożyczki, nie może zostać od pozwanych zasądzona, gdyż został uwzględniony zgłoszony przez nich zarzut przedawnienia. W dniu złożenia pozwu upłynął bowiem 3 – letni okres przedawnienia roszczeń z tytułu umowy w/w pożyczki.

Na marginesie wskazać należy, że powodem w niniejszej sprawie jest podmiot profesjonalnie działalnością w zakresie finansów i różne wyliczenia które przedstawia co do stanu zadłużenia budzą wątpliwości co do jego wiarygodności i rzetelności w stosunku do konsumenta.

Niemniej jednak uznać należy, że wypowiedzenie dokonane przez powoda jest skuteczne. Wypowiedzenie to jest niczym innym niż jednostronnym oświadczeniem woli powoda. Powód zaś nigdy nie wykazał, aby uchylił się skutecznie od skutków tegoż oświadczenia, powołując się na którykolwiek z przepisów dotyczących wad oświadczenia woli. Wobec powyższego faktyczny stan zadłużenia pozwanych istniejący w dacie wypowiedzenia umowy nie ma decydującego znaczenia dla oceny skuteczności wypowiedzenia.

Mając powyższe na względzie uznać należy, że już przed wniesieniem niniejszego pozwu upłynał 3 letni okres przedawnienia całości postawionej, z uwagi na wypowiedzenie, w stan wymagalności kwoty należności z tytułu umowy pożyczki.

O kosztach postępowania Sąd orzekł zgodnie z art. 98 k.p.c.

Pozwani wygrali sprawę w całości. Reprezentowani byli przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, którego wynagrodzenia Sąd ustalił na podstawie §2 ust. 5) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015r. (Dz. U. z 2015r. poz. 1804)

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE